Δε θέλω χρόνο, ζωή θέλω..

"Η διαλεκτική των αισθημάτων είναι η ίδια με κείνη που ερμηνεύει τα κοινωνικά και φυσικά φαινόμενα:Γεννιούνται,αναπτύσσονται,πεθαίνουν όπως οι τάξεις,τα λουλούδια,οι εποχές"

Μάριος Χάκκας
___________________________________________________


Σήμερα έλαβα κείμενα του Μάριου Χάκκα.
Όταν διαβάζω κάποιον για πρώτη φορά λειτουργώ με δύο μόνο δρόμους...

Φεύγω η μένω για πάντα.
Πονώ η ξεχνώ εύκολα.
Δακρύζω η στεγνώνω αδιάφορα.

Αν το καλοσκεφτείς.. κάπως έτσι δεν λειτουργούμε και με τα πρόσωπα;;;
Μέση οδός αν υπήρχε θα είμασταν δυστυχισμένοι..

Ο Δεκέμβρης είναι προ των παραθύρων μας.
Τόσο διαφορετικός...μα πολυαγαπημένος.

Οφείλω στον Σπύρο ένα δημόσιο "ευχαριστώ".
Όχι για την λογοτεχνική του φροντίδα απέναντι στο προσωπό μου...μα για την επιβεβαίωση.
Να σπρώχνουμε ο ένας τον άλλο στο φως...

Καλό μας μήνα,φίλοι μου!
Με φως!
Θα το λέω και θα το ξαναλέω!

Μαρία
ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ


Λίγα λόγια για τον Μάριο Χάκκα εδώ :https://www.kedros.gr/writer.php?writers_id=23

Η τέχνη του να ασκούμαι σε έναν "μικρό θάνατο"....

Η πρακτική στη γιόγκα, στο φτωχό μυαλό μου, συμβολίζει έναν κύκλο...ζωής.
Γέννηση,διαδρομή και θάνατος.

Η τελική θέση(asana) στο τέλος της κάθε πρακτικής ονομάζεται Savasana η αλλιώς η "θέση του πτώματος."
Ένα σώμα,όπως ακριβώς είναι που καταλήγει σε έναν "θάνατο"και σε έναν..επαναπροσδιορισμό.

Γράφω για την θέση τούτη διότι είναι ζωτικής σημασίας να κατανοήσουμε,όλοι μας,τα οφέλη και τις δυσκολίες της.

Στις πρώτες μου πρακτικές με ανακούφιζε να ξαπλώνω ακίνητη και να σκέφτομαι ολόκληρη την μέρα που πέρασε ,χωρίς να αναπνέω.
Να συνομιλώ με τα τερατουργήματα του μυαλού και να τα παίρνω ακόμα μια φορά στην πλάτη μου.
Στις επόμενες πρακτικές,δεν έδινα σημασία καμία στις σκέψεις και τις άφηνα να στήνουν χορό τρικούβερτο μιας και με έβρισκαν σιωπηλή,ξαπλωμένη και ακίνητη,βρίσκοντας δικαιολογίες να κουνηθώ από το βάσανο τούτο.
Στους επόμενους μήνες που πλησίαζα πιο κοντά στη θέση αυτή μου ερχόνταν να φύγω και να ...σωθώ από όλα και κυρίως από μένα.

Η Savasana δεν είναι μια "εντυπωσιακή θέση"σαν τις στηρίξεις στα χέρια και στο κεφάλι.
Δεν είναι μια θέση "δυναμική"και απαιτητική.
Είναι όμως η πιο δύσκολη θέση στην πρακτική της γιόγκα.
Απαιτεί σωματική ακινησία καθώς αποσύρεις τα όργανα που προσλαμβάνουν τις αισθήσεις του εξωτερικού κόσμου.
Μάτια,χείλη και  αυτιά αποτραβιούνται προκειμένου το σώμα να γίνει ένα με την γη.

Το σώμα μου,το σώμα σου απλώνεται στη γη.
Μαζί με τις σκέψεις του,τα όνειρα και τα κιλά του.
Η βαρύτητα αναλαμβάνει τον δύσκολο ρόλο της χαλάρωσης αν και εφόσον της το επιτρέψουμε.
Η αναπνοή κυλά φυσικά χωρίς κανέναν έλεγχο και διεύρυνση.
Αναπνέω όσο πιο ήσυχα μπορώ.
Οι παλμοί της καρδιάς αρχίζουν να πέφτουν και να γίνονται λιγάκι πιο τακτικοί.
Το κεφάλι αρχίζει να απλώνει τα πρώτα εμπόδια και τόνοι σκέψεων πέφτουν πάνω στα βλέφαρα που προσπαθούμε να κλείσουμε απαλά λες και είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο.
Το παιχνίδι του μυαλού δεν έχει τέλος.
Και στην Savasana βρίσκει έδαφος να παίξει και να ολοκληρώσει το έργο του.

Γράφω για την μαγική αυτή θέση σαν μια προσπάθεια να μοιραστώ μαζί σας τα εμπόδια που εμείς οι ίδιοι βάζουμε μπροστά μας.
Την ανησυχία μας για το αύριο,την θλίψη του παρελθόντος,ξεχνώντας πάντα πως :

Ένα σώμα,κάπου στο Σύμπαν....ξαπλώνει.
Μόνο αυτό!
Ξαπλώνει σε ένα αιώνιο Τώρα.
Αποφασισμένο να κλείσει έναν ακόμα κύκλο πρακτικής.
Να κλείσει την πόρτα σε ένα πρόσωπο,σε μια θλίψη,σε μια εποχή που τελειώνει.
Να ανοίξει έναν καινούργιο κύκλο.
Χωρίς Θεούς.
Χωρίς Θνητούς.
Χωρίς Σκουπίδια από Γιορτές.
Χωρίς Κρίση και χωρίς Κατάκριση.
Ακριβώς όπως είναι!

Ένα σώμα που αφήνει στη γη κάτι από το Μέλλον και το Παρελθόν του.
Σε μια θέση που προσποιούμαστε τον νεκρό μας ευατό.
Όσο μπορούμε για σήμερα.

Έτσι κι αλλιώς η αναπνοή και η βαρύτητα θα παραμένουν οι μεγάλοι μας βοηθοί.
Στην Savasana...
Κάπου και όπως.

Εύχομαι από καρδιάς....την ησυχία και την Ανάσταση της θέσης τούτης.

μ.β,Savasana

ΙΚΕΤΕΣ ΣΤΟ... ΣΤΡΩΜΑ

Η ορθογραφία των πόλεων...

Τα τοπία των ανθρώπων εκτός από αχαρτογράφητα παραμένουν και...ανορθόγραφα.

Το ίδιο ισχύει και για τις πόλεις...

Μέσα στους δρόμους μπορεί να  κυλά ο Δούναβης,ο άστεγος βιολιστής Adam,το "Κορίτσι με την γάτα"...κανα δυό παιδάκια που έμειναν ακίνητα να κοιτούν τα τραμ...εσύ..και όλοι όπως εμείς.

Στους ανθρώπους η ορθογραφία συνιστά ένα "μαρτύριο"που οφείλουν να υποστούν αν θέλουν  να σταθούν όρθιοι μπροστά  στα δυσθεώρητα ύψη των λέξεων.

Στις πόλεις η κάθε ανορθογραφία ορίζεται ως ένα βήμα στο Μέλλον..η δέκα βήματα πίσω στον επόμενο αιώνα.

Όταν επέστρεψα από την  Βουδαπέστη δεν ήξερα για τι και για ποιον να σας γράψω.

Το μυαλό μου ήταν γεμάτο αντιθέσεις,νερό,κρύο,πίνακες,φωτάκια και μάτια.
Κυρίως μάτια.

Χωρίς να κοιτούν η να περιμένουν κάτι συγκεκριμένο.

Η ορθογραφία της πόλης ορίζει την ομορφιά μα τόνοι δυστυχίας τραγουδούν αγκαλιά με κλειστά σύνορα και απαγορεύσεις παντός είδους.
Αγάλματα και ναοί στέκονται φοβισμένα μπροστά στον Ορφέα του Károly και ορκίζονται πως δεν τον βλέπουν..

Η ορθογραφία των ανθρώπων λαχταρά την κατεύθυνση και την προσμονή.

Το ζητούμενο,λοιπόν, είναι να βλέπεις την όμορφη "ορθογραφία"και να αποτάσσεις το σκοτάδι.

Σήμερα και λίγες ώρες μακριά από τον ουρανό της Ουγγαρίας,ο Σ.μου έσωσε την σύγχυση του μυαλού  μου.

Μέσω ενός "ανορθόγραφου" διαλόγου μας...
Μιας μικρής "παρεξήγησης"...
Μιας τίμιας παρατήρησης στην κουραστική ορθογραφία...

Τα μάτια για να πραγματωθούν χρειάζονται την αναμονή και την σωστή ορθογραφία της καρδιάς.

Της εποχής τους.

"Βλέπεις πόσο ηλίθια ορθογραφία έχει  αυτή η λέξη;;;"

Μα ποιος ορίζει την ορθογραφία της αναμονής ;
Και ποιος καθορίζει την ...πραγμάτωση;;;

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ
ΟΥΓΓΑΡΙΑ 2018

Στον Σ...
Να με διορθώνεις,ναι;

Ferenczy, Károly - Orpheus (1894)

Hungarian National Gallery