Μένει η αγάπη στο τέλος και μένει σαν «δεκανίκι» για να συνεχίσουμε...

Η αγάπη σίγουρα έρχεται να αντικαταστήσει τον έρωτα.
Χρησιμοποιώ εντελώς αυθαίρετα την έννοια της ενοχής, θέλοντας να πω ότι η αγάπη έπεται του έρωτα και υποσυνείδητα αποτελεί την παρηγοριά που κάτι τόσο μεγάλο και τόσο συγκλονιστικό έσβησε.
Τόσα λέγονται, τόσα πιστεύουμε, τόσα καμωνόμαστε στον έρωτα και κάποια στιγμή μοιάζουν ακόμα και γελοία!
Μένει η αγάπη στο τέλος και μένει σαν «δεκανίκι» για να συνεχίσουμε.
Για να μην παρεξηγούμαστε όμως, ο έρωτας δεν μπορεί να συνεχίζεται επ’ άπειρο, εκ φύσεως.
Δεν μπορείς να ζεις συνέχεια μέσα σε εκρήξεις και χειροκροτήματα και φωτάκια που αναβοσβήνουν, κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα τρελαθείς.
Δηλαδή η φυσική συνέχεια του έρωτα είναι εκείνος ο τόπος της ησυχίας που λέγεται αγάπη και που έχει τη δική του ανεκτίμητη αξία.


Σταύρος Σταύρου
(απόσπασμα από συνέντευξή του στο Read to Death)
http://readtodeath.blogspot.gr/2015/10/read-to-death.html

 

Και τις νύχτες...

..και τις νύχτες, ζω συνήθως μες τον ύπνο τη ζωή εκεινη, που παρότι δεν τη θυμάμαι έπειτα, μπορώ να την περιγράψω με την ακρίβεια ενός πυροβολισμού εξ επαφής ή του λυγμού στο διπλανό δωμάτιο, Μαρία...

Σταύρος Σταύρου - Απόσπασμα απο τις νέες "Μικρές ιστορίες που δε θα μεγαλώσουν", που γράφονται...

Φώτο : ΙΚΕΤΕΣ

Τώρα που φτάνουμε ονειρεύομαι βροχές..

[...]

Είναι τα πρόσωπα του έρωτα όσα και των ανθρώπων,είναι ο έρωτας ένα σύμπαν με όλο το συμπαντικό του βάρος και θέτει την καρδιά σου εκτός ελέγχου για να την ελέγχει απόλυτα.
Το μόνο τέλειο έγκλημα είναι η συνήθεια,γιατί δεν αντιλαμβάνεσαι ότι το έγκλημα έχει ήδη διαπραχθεί κι αυτή καταλαμβάνει σιγά-σιγά το σώμα σου,κάνει μετάσταση στην ψυχή σου,
γίνεται η ψυχή σου και τελικά σε σκοτώνει.
Είναι ο έρωτας νοθευμένη απελπισία,μια έγνοια που λικνίζεται μόνιμα στην άκρη κάθε χαμόγελου,ώσπου αμφιβάλλεις ακόμα και για το αν υπάρχει,

                                                 μα αν δεν υπάρχει πώς πονέσαμε,
                                                 πώς πονέσαμε και πώς πονάμε;;;;

Σταύρος Σταύρου , ...στου έρωτα το μαύρο

 

Θέλω να πω βρέχει ....

Πόσα παραμύθια σταμάτησαν μέσα στη νύχτα, στάθηκαν μπροστά στις φωτισμένες βιτρίνες της σιωπής ν' ακούσουν πώς ανασαίνουν οι άνθρωποι, πώς σφυρίζουν, πώς στενάζουν μέσα σ' ένα παραμύθι πιο αληθινό που λέγεται ζωή. 

Ο καθένας γράφει την ιστορία του, μόνο που δεν το ξέρει πως γράφει τις λέξεις του πάνω σ' άλλες λέξεις γραμμένες ποιος ξέρει από ποιον και πότε και γιατί ή πού έλαβαν χώρα τα γεγονότα της ζωής του. 

Μόνον ο έρωτας μοιάζει να μένει έξω από την ιστορία, σαν μια κουβέντα που την έφερε ο άνεμος έξω απ' το βιβλίο, έξω απ' τις σελίδες κι όχι γιατί ο έρωτας δεν έχει μοίρα να τον κουμαντάρει, μα γιατί για τον έρωτα, οτιδήποτε εκτείνεται πέρα απ' το φιλί, παραμένει παγερά αδιάφορο. 

Θέλω να πω βρέχει κι όταν βρέχει, μοιάζουν να έχουν όλα ένα κάποιο νόημα...

Σταύρος Σταύρου - Οι άλλες νύχτες

Φώτο: Cao Anh Tuan

Για να γράψεις ποίηση...

Για να γράψεις ποίηση
πρέπει να είσαι απρόσεκτος με τις λέξεις.
Πρέπει, ας πούμε,
να θέλεις να γράψεις
φόβοι
και να γράφεις μόνοι,
να θέλεις να γράψεις
μόνος
και να γράφεις πόνος
ή
έρωτας και να γράφεις γέλωτας.
Ω, αν δεν είσαι απρόσεκτος
με τις λέξεις
μπορεί να προσέξεις πολύ
τον εαυτό σου και τότε
δεν γράφεις ποίηση.
Τότε προσπαθείς να σωθείς.


Σταύρος Σταύρου - Philosophia Poetica

Για εκείνο το φιλί που θα ανάψει τα φώτα στο στερέωμα....

Ακόμα κι αν δυό άνθρωποι είναι μίλια μακριά η σε διπλανά δωμάτια,
ακόμα κι αν από τον έναν στον άλλον μεσολαβούν εποχές ολάκερες,
χειμώνες επίμονοι η καλοκαίρια ιξώδη και ατελείωτα,
ανάμεσα τους απλώνεται μια γέφυρα που ενώνει τις ψυχές, καθώς σκέφτονται η μια την άλλη ταυτόχρονα και μές στην νύχτα τρέχουν να συναντηθούν στη μέση τούτης της γέφυρας,
 για εκείνο το φιλί που θα ανάψει τα φώτα στο στερέωμα.

Δεν ξέρω βέβαια αν με σκέφτεσαι,
μα εγώ σε σκέφτομαι
και ως τη μέση
θα έρθω...


Σταύρος Σταύρου, Γράμματα στην αγαπημένη(2016)


Την αγάπη μας!

και ως τη μέση...θα επιστρέφουμε!

 

Μην τρέχεις από τον εαυτό σου...

Μην τρέχεις από τον εαυτό σου.
Είναι πιο γρήγορος από σένα και ξέρει κάθε γωνιά της πόλης.
Θα νομίζεις πως του ξέφυγες μα στέκει και σε περιμένει
στην επόμενη στροφή,
στο άλλο δωμάτιο,
στη σκέψη τη μυστική που έπεται.
Μην τρέχεις από τον εαυτό σου.
Βρες ένα παγκάκι,πάρε χαρτί και μολύβι και μίλησε του.
Θα σε πουν,βέβαια, τρελό-μπορεί και να είσαι-
μα θα είσαι ένας τρελός που δεν τρέχει πια από τον εαυτό του.
Κι αυτό,σαν να απαλλάσσεσαι επιτέλους από στενά παπούτσια,
είναι μια κάποια παρηγοριά για τα κουρασμένα σου πόδια.
Όπως όταν κάνεις έρωτα
κι απαλλάσσεσαι για λίγο
απ'το στενό σου σώμα...

Σταύρος Σταύρου,Οι άλλες νύχτες

Σκίτσο της  Gemma Schiebe
 

Μεταμορφώσεις....

Εκείνη μου έβαλε ένα βότσαλο στο χέρι μου,θα σ' αγαπώ αιώνια μου 'πε κι εγώ της έδωσα το σουγιαδάκι που είχα στην τσέπη μου, για να γλυτώσουμε λίγο τίμιο χρόνο.
Το κρατούσε με τόση χάρη,που εκείνη η μελλοντική πληγή άρχισε κιόλας να αιμορραγεί.

Οι φόβοι δεν γεννιούνται νύχτα,υπάρχουν εκεί από πάντα περιμένοντας κάποιος να σβήσει τα φώτα κι έπειτα από μια τέτοια συνειδητοποίηση,κάθε που νυχτώνει γίνεσαι άθελα σου ποιητής.

Σταύρος Σταύρου,Μεταμορφώσεις (απόσπασμα)
Μικρές ιστορίες που δεν θα μεγαλώσουν

Φώτο: Roberto Fernández Ibáñez


 

Να λοιπόν που φτάσαμε τελικά...

Θα ακολουθήσω το σχήμα της μισάνοιχτης παλάμης σου...

Θα ακολουθήσω και σήμερα τον ουρανό εκείνον που ξεκινά από την άκρη του μαξιλαριού σου και τελειώνει κάτω από το δάσος των μαλλιών σου,πάνω από την κοιλάδα των νοτισμένων ονείρων ανάμεσα στους μηρούς σου.
Θυμάμαι που είδα μια μέρα τα μαλλιά σου να πέφτουν στους ώμους σου σαν μια νέα διαθήκη,εσύ βάδιζες ακόμα προς τον πυρωμένο άνεμο κι είδα που πάνε οι ψυχές των ανθρώπων όταν βρεθούν έξω από τον χρόνο και τον χώρο.
[...]

Το σχήμα της καρδιάς μου είναι το σχήμα της μισάνοιχτης παλάμης σου και τις χαρές που δεν προλάβαμε να νιώσουμε ακόμα τις φύλαξαν οι ανεμώνες

                      να τις φέρει ο άνεμος όταν θα τις έχουμε πιότερο ανάγκη

Σταύρος Σταύρου, .....το άσπρο του έρωτα


[...]

Να λοιπόν που φτάσαμε τελικά.
Κάποιος θα μπορούσε να πει πως πετύχαμε κιόλας κάτι στη διαδρομή,μα κάποιος άλλος θα μπορούσε να ρωτήσει για τις παράπλευρες απώλειες και για το τίμημα και τότε τι θα του πούμε.
Αφού με αρνήθηκες κόβω τα πόδια μου με μνήμες πριονωτές,αν με ονειρευτείς και αν με λαχταρήσεις να γυρίσω,θέλω να είμαι κομμάτια,να μην μπορώ,
                         
          ο έρωτας είναι κατά συρροή δολοφόνος και μένει εσαεί ατιμώρητος.


Σταύρος Σταύρου, .......στου έρωτα το μαύρο

Ένα Παρίσι πολύβουο ανάβει το χαμόγελο σου...

Ένα Παρίσι πολύβουο και βροχερό που ταξιδεύει ολόφωτο μες στον Δεκέμβρη η έναν Γενάρη από τα παλιά που θυμάσαι.
Ο Σηκουάνας στο αριστερό παπούτσι σου μήτε ανεβαίνει μήτε κατεβαίνει,μόνο στέκονται οι όχθες του ακίνητες σαν το βλέμμα σου κάτω από την ομπρέλα.
Τα βλέφαρα σου διέσεις και υφέσεις που μεσολαβούν ανάμεσα στις στιγμές μου κι όπως οι άλλοι βλέπουν και ακούν την βροχή,εγώ τη διαβάζω σταγόνα τη σταγόνα.
(απόσπασμα)

Σταύρος Σταύρου,  ...το άσπρο του έρωτα..στου έρωτα το μαύρο
***************************************************
Από τα αγαπημένα της σελίδας τούτης.
Οι λέξεις αποχωρούν μπροστά στη σιωπή.
Πάντα!
Ασπρόμαυρες και άτακτες.