Πρόσκληση σε ευτυχισμένες στιγμές...

[...]

ξέρεις,φίλη μου,καμιά φορά νομίζουμε πως η ευτυχία προυποθέτει χωροταξία και περιβάλλον προστατευμένο.
Προυποθέτει ατμοσφαιρικές σκηνές,άνεμο,γέφυρες,ομορφιά,μουσική,τοπία....
Χρήματα η υλικά αγαθά.
Καλό φωτισμό και μπόλικα σκηνικά.

Σήμερα ήταν μια μέρα που δεν έκανα όλα όσα είχα προγραμματίσει.
Άφησα την μέρα να με πάει εκείνη σε τόπους δικούς της.

Τι κάνει μια στιγμή ευτυχισμένη;;;
Σίγουρα όχι όλα όσα είχαμε επιμελώς σχεδιάσει.
Σίγουρα όχι τα τοπία και ο φωτισμός.
Με τίποτα οι προθέσεις μας και τα καλώς μας καμωμένα έργα.

Ευτυχία συντελείται και  σε περιβάλλον όπως ένας συνοικιακός φούρνος,με καφέ σε χάρτινο σερβίτσιο και μια λιχουδιά στο χέρι...
Μια γάτα με περιλαίμιο στριφογυρίζει πάνω στις αχτίδες του χειμωνιάτικου ήλιου και ο άνεμος φυσάει σαν Άνοιξη.
Τίποτα δεν πήγε όπως τα θέλαμε και όλα έφτασαν στη σωστή τους θέση.
Αλλάξαμε διαδρομή και αφήσαμε τα βήματα να γίνουν αργά.
Μέσα σε αυτό το αστικό πρωινό πανηγύρι και λίγο πριν έρθεις ,πέρασε και ο παλιατζής της περιοχής μας..
"Όλα τα παλιά αγοράζω"

Εγώ σε περιμένω να ντυθείς και να έρθεις...
Δεν γίνεται να λείπεις από την χειμωνιάτικη λιακάδα και τον καφέ στο χάρτινο ποτήρι.
Σε περιμένω να σου πω:
Δεν θα πουλήσουμε τίποτα παλιό...θα το χαρίσουμε!
Έτσι..
Θα το χαρίσουμε και θα φύγει εν τω μέσω μιας ευτυχισμένης στιγμής!
Αυτής της στιγμής που ήρθε και μας βρήκε πέρα και μακριά από όλα όσα σχεδιάζουμε...
Τίμια πρόθεση της μέρας που ήρθε!

Προς το παρόν σε φιλώ!

Μαρία

Γράμματα στην Μαργαρίτα (Δεκέμβρης 2018)

Θα παίξουμε ....

Πρόσφατα διάβασα ένα βιβλίο γεμάτο εγκέφαλο,νευρώνες,εξηγήσεις ,αποδείξεις και...συμπόνια.
Ο εγκέφαλος μας είναι μια μικρογραφία του σύμπαντος.
Στις τομές του είναι γεμάτος άστρα,γαλαξίες,νεφελώματα και λαχτάρα για..Ένωση.

Έτσι...


Ήμερολόγιακα έτη και μέρες σαν κουκίδες περνούν από πάνω μας σαν οδοστρωτήρες.
Ξεχνάμε την άυλη πραγματικότητα μας.
Ξεχνάμε το παιχνίδι!

Όλα είναι ένα μαγικό παιχνίδι που αρχίζει από τα χέρια μας και καταλήγει στο άπειρο.
Γιατί έτσι γεννηθήκαμε.
Άπειροι και άφθαρτοι στην ψυχή.
Το τι συμβαίνει στην πορεία της ζωής ονομάζεται.. επιλογές.

Και αν έχω μια νέα επιλογή να κάνω αυτή θα είναι το...παιχνίδι!
Θα ανοίξω τα χέρια μου και θα ζητήσω να ..παίξουμε!
Εγώ...
Εσύ..
Ο νους μας...
Οι νευρώνες μας,τα μαλλιά μας,τα μάτια μας,τα χείλη μας,τα πέλματα μας...
Ένα ατέλειωτο παιχνίδι γνωριμίας με όλα όσα γεννηθήκαμε.


Ευχαριστώ από καρδιάς τους ανθρώπους που ήταν κοντά μου αυτό τον χρόνο και μου εμπιστεύονται μια στιγμούλα τους.
Τους φίλους μου.
Τους δασκάλους μου και συνασκούμενους στο ονειρικό "παιχνίδι"που ονομάζεται Γιόγκα.
Τα βιβλία που μου ανοίγουν ην πόρτα της συμπόνιας και του φωτός.
Το σώμα που μαλακώνει μέρα με την μέρα.
Τα δύσκολα βραδινά 11 λεπτά υποτιθέμενης "απόσυρσης".
Τα μεγάλα σχολεία που λέγονται Άνθρωποι.

Θα παίξουμε και θα προχωρήσουμε σε αυτό για το οποίο υπάρχουμε.
Την Ένωση και την Ευδαιμονία.

Μια καλύτερη χρονιά θα ευχηθώ από καρδιάς.


Μαρία

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ
ΙΚΕΤΕΣ ΣΤΟ..ΣΤΡΩΜΑ

 

Μέρες σαν ευχές....

Μέρες περνούν..
Μέρες αράζουν..
Σαν τα καράβια των Χριστουγέννων που γεμίζουν θάλασσες φωτάκια.
Ύπουλες μέρες,κραυγαλέοι καιροί...
Αλήθειες,δυσκαμψίες,αναποφάσιστα λόγια,σημάδια που πονούν και φεύγουν.

Κάποτε διάβασα το έξης:

Άστο να έρθει.
Άστο να σε πονέσει.
Άστο να θεραπευθεί...
Και άστο να φύγει.

Για αυτό:

Τίποτα δεν θα κρατήσουμε που δεν θέλει να μείνει εδώ.
Που δεν επιθυμεί να ζήσει.
Που δεν λαχταρά να ενωθεί.
Που δεν ονειρεύεται θάλασσες....


Πολλές ευχές από τους ΙΚΕΤΕΣ.
Πασπαλισμένες με σεβασμό σε όσα έρχονται και δεν επιθυμούν να σταθούν!
Θα έχουν πάντα τον καλό τους τον λόγο.

Υγεία και αγάπη,φίλοι μου!
Να είμαστε όλοι καλά!

Μαρία

Φώτο : Κατερίνα Αρβανίτη
Την ευχαριστούμε τόσο μα τόσο πολύ!

Σαν κάποιος αθώος που είδε μπροστά στα μάτια του την πρώτη....θλίψη..

[...]

Κάθε μέρα ...πρόσωπα πέφτουν από τα μάτια μας στο χώμα τους.
Κανείς δεν είναι έτοιμος για τις πτώσεις τους,έτσι δεν είναι;;;
Ούτε καν εκείνα.
Ειλικρινά δεν ξέρω που πάνε όταν πέφτουν ακαριαία μπροστά μας...
Δεν προειδοποιούν...δεν σε προετοιμάζουν παρά μόνο πέφτουν και σακατεύονται μπροστά μας.
Οι σχέσεις είναι τόσο περίπλοκο πράγμα ...έτσι τουλάχιστον αποδεικνύει η ιστορία των τραγελαφικών συμβάντων μας.
Των αδιάψευστων γεγονότων μας...
Της ελεγχόμενης κατάντιας μας.
Οι απογοητεύσεις δεν τελειώνουν, φίλη μου,και πόσο έτοιμη να υπάρχω για δαύτες;;;

[...]
στον επόμενο καφέ μας η ιστορία τούτη θα έχει ξεθυμάνει μέσα μου και θα μπορώ να στην αφηγηθώ σαν κάποιος...τρίτος.
Σαν κάποιος αθώος που είδε μπροστά στα μάτια του την πρώτη....θλίψη..
Προς το παρόν σε φιλώ!

Μαρία

Γράμματα στην Μαργαρίτα (Δεκέμβρης 2018)

___________________________________________________________

Τα Γράμματα είναι μικρές σύντομες σκέψεις...τρόμου.
Ανθρωπιάς.
Σεβασμού.
Αγάπης...κυρίως Αγάπης.
Μια προσπάθεια "γνωριμίας"με ανθρώπους που μετράτε μαζί λίγα χρόνια μα μπόλικη ψυχή.
Μια προσπάθεια να πάρουν οι λέξεις τα βάρη και όχι η καρδιά.

Συνεχίζονται.....

Φώτο : Erik Witsoe

Κάποτε οι Λέξεις...

...παίρνουν ένα μπιτόνι βενζίνης
και αυτοπυρπολούνται
στου μυαλού μας το κέντρο,
μην αντέχοντας την απαξία
των νοημάτων τους..!!

Το Α άλφα της αγάπης
απογοητεύεται ...

το Β βήτα της βοήθειας
βουβαίνεται....

της γαλήνης το Γ γάμα
γοερά θρηνεί....

το Δ δέλτα της δικαιοσύνης
φυλακίζεται.....

του έρωτα το Ε έψιλον
εκπορνεύεται ...

της ζωής το Ζ ζήτα
ζητιανεύει ....

Κάποτε οι λέξεις....

Κάποτε ......

αυτοπυρπολούνται..

σε μιάν ηρωϊκή έξοδο ...!!!!!

Ηλέκτρα Στρατωνίου

*******************************************

Την ευχαριστούμε από καρδιάς!!!

Έργο του ζωγράφου Ηρακλή Παρχαρίδη.

Δε θέλω χρόνο, ζωή θέλω..

"Η διαλεκτική των αισθημάτων είναι η ίδια με κείνη που ερμηνεύει τα κοινωνικά και φυσικά φαινόμενα:Γεννιούνται,αναπτύσσονται,πεθαίνουν όπως οι τάξεις,τα λουλούδια,οι εποχές"

Μάριος Χάκκας
___________________________________________________


Σήμερα έλαβα κείμενα του Μάριου Χάκκα.
Όταν διαβάζω κάποιον για πρώτη φορά λειτουργώ με δύο μόνο δρόμους...

Φεύγω η μένω για πάντα.
Πονώ η ξεχνώ εύκολα.
Δακρύζω η στεγνώνω αδιάφορα.

Αν το καλοσκεφτείς.. κάπως έτσι δεν λειτουργούμε και με τα πρόσωπα;;;
Μέση οδός αν υπήρχε θα είμασταν δυστυχισμένοι..

Ο Δεκέμβρης είναι προ των παραθύρων μας.
Τόσο διαφορετικός...μα πολυαγαπημένος.

Οφείλω στον Σπύρο ένα δημόσιο "ευχαριστώ".
Όχι για την λογοτεχνική του φροντίδα απέναντι στο προσωπό μου...μα για την επιβεβαίωση.
Να σπρώχνουμε ο ένας τον άλλο στο φως...

Καλό μας μήνα,φίλοι μου!
Με φως!
Θα το λέω και θα το ξαναλέω!

Μαρία
ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ


Λίγα λόγια για τον Μάριο Χάκκα εδώ :https://www.kedros.gr/writer.php?writers_id=23

Η τέχνη του να ασκούμαι σε έναν "μικρό θάνατο"....

Η πρακτική στη γιόγκα, στο φτωχό μυαλό μου, συμβολίζει έναν κύκλο...ζωής.
Γέννηση,διαδρομή και θάνατος.

Η τελική θέση(asana) στο τέλος της κάθε πρακτικής ονομάζεται Savasana η αλλιώς η "θέση του πτώματος."
Ένα σώμα,όπως ακριβώς είναι που καταλήγει σε έναν "θάνατο"και σε έναν..επαναπροσδιορισμό.

Γράφω για την θέση τούτη διότι είναι ζωτικής σημασίας να κατανοήσουμε,όλοι μας,τα οφέλη και τις δυσκολίες της.

Στις πρώτες μου πρακτικές με ανακούφιζε να ξαπλώνω ακίνητη και να σκέφτομαι ολόκληρη την μέρα που πέρασε ,χωρίς να αναπνέω.
Να συνομιλώ με τα τερατουργήματα του μυαλού και να τα παίρνω ακόμα μια φορά στην πλάτη μου.
Στις επόμενες πρακτικές,δεν έδινα σημασία καμία στις σκέψεις και τις άφηνα να στήνουν χορό τρικούβερτο μιας και με έβρισκαν σιωπηλή,ξαπλωμένη και ακίνητη,βρίσκοντας δικαιολογίες να κουνηθώ από το βάσανο τούτο.
Στους επόμενους μήνες που πλησίαζα πιο κοντά στη θέση αυτή μου ερχόνταν να φύγω και να ...σωθώ από όλα και κυρίως από μένα.

Η Savasana δεν είναι μια "εντυπωσιακή θέση"σαν τις στηρίξεις στα χέρια και στο κεφάλι.
Δεν είναι μια θέση "δυναμική"και απαιτητική.
Είναι όμως η πιο δύσκολη θέση στην πρακτική της γιόγκα.
Απαιτεί σωματική ακινησία καθώς αποσύρεις τα όργανα που προσλαμβάνουν τις αισθήσεις του εξωτερικού κόσμου.
Μάτια,χείλη και  αυτιά αποτραβιούνται προκειμένου το σώμα να γίνει ένα με την γη.

Το σώμα μου,το σώμα σου απλώνεται στη γη.
Μαζί με τις σκέψεις του,τα όνειρα και τα κιλά του.
Η βαρύτητα αναλαμβάνει τον δύσκολο ρόλο της χαλάρωσης αν και εφόσον της το επιτρέψουμε.
Η αναπνοή κυλά φυσικά χωρίς κανέναν έλεγχο και διεύρυνση.
Αναπνέω όσο πιο ήσυχα μπορώ.
Οι παλμοί της καρδιάς αρχίζουν να πέφτουν και να γίνονται λιγάκι πιο τακτικοί.
Το κεφάλι αρχίζει να απλώνει τα πρώτα εμπόδια και τόνοι σκέψεων πέφτουν πάνω στα βλέφαρα που προσπαθούμε να κλείσουμε απαλά λες και είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο.
Το παιχνίδι του μυαλού δεν έχει τέλος.
Και στην Savasana βρίσκει έδαφος να παίξει και να ολοκληρώσει το έργο του.

Γράφω για την μαγική αυτή θέση σαν μια προσπάθεια να μοιραστώ μαζί σας τα εμπόδια που εμείς οι ίδιοι βάζουμε μπροστά μας.
Την ανησυχία μας για το αύριο,την θλίψη του παρελθόντος,ξεχνώντας πάντα πως :

Ένα σώμα,κάπου στο Σύμπαν....ξαπλώνει.
Μόνο αυτό!
Ξαπλώνει σε ένα αιώνιο Τώρα.
Αποφασισμένο να κλείσει έναν ακόμα κύκλο πρακτικής.
Να κλείσει την πόρτα σε ένα πρόσωπο,σε μια θλίψη,σε μια εποχή που τελειώνει.
Να ανοίξει έναν καινούργιο κύκλο.
Χωρίς Θεούς.
Χωρίς Θνητούς.
Χωρίς Σκουπίδια από Γιορτές.
Χωρίς Κρίση και χωρίς Κατάκριση.
Ακριβώς όπως είναι!

Ένα σώμα που αφήνει στη γη κάτι από το Μέλλον και το Παρελθόν του.
Σε μια θέση που προσποιούμαστε τον νεκρό μας ευατό.
Όσο μπορούμε για σήμερα.

Έτσι κι αλλιώς η αναπνοή και η βαρύτητα θα παραμένουν οι μεγάλοι μας βοηθοί.
Στην Savasana...
Κάπου και όπως.

Εύχομαι από καρδιάς....την ησυχία και την Ανάσταση της θέσης τούτης.

μ.β,Savasana

ΙΚΕΤΕΣ ΣΤΟ... ΣΤΡΩΜΑ

Η ορθογραφία των πόλεων...

Τα τοπία των ανθρώπων εκτός από αχαρτογράφητα παραμένουν και...ανορθόγραφα.

Το ίδιο ισχύει και για τις πόλεις...

Μέσα στους δρόμους μπορεί να  κυλά ο Δούναβης,ο άστεγος βιολιστής Adam,το "Κορίτσι με την γάτα"...κανα δυό παιδάκια που έμειναν ακίνητα να κοιτούν τα τραμ...εσύ..και όλοι όπως εμείς.

Στους ανθρώπους η ορθογραφία συνιστά ένα "μαρτύριο"που οφείλουν να υποστούν αν θέλουν  να σταθούν όρθιοι μπροστά  στα δυσθεώρητα ύψη των λέξεων.

Στις πόλεις η κάθε ανορθογραφία ορίζεται ως ένα βήμα στο Μέλλον..η δέκα βήματα πίσω στον επόμενο αιώνα.

Όταν επέστρεψα από την  Βουδαπέστη δεν ήξερα για τι και για ποιον να σας γράψω.

Το μυαλό μου ήταν γεμάτο αντιθέσεις,νερό,κρύο,πίνακες,φωτάκια και μάτια.
Κυρίως μάτια.

Χωρίς να κοιτούν η να περιμένουν κάτι συγκεκριμένο.

Η ορθογραφία της πόλης ορίζει την ομορφιά μα τόνοι δυστυχίας τραγουδούν αγκαλιά με κλειστά σύνορα και απαγορεύσεις παντός είδους.
Αγάλματα και ναοί στέκονται φοβισμένα μπροστά στον Ορφέα του Károly και ορκίζονται πως δεν τον βλέπουν..

Η ορθογραφία των ανθρώπων λαχταρά την κατεύθυνση και την προσμονή.

Το ζητούμενο,λοιπόν, είναι να βλέπεις την όμορφη "ορθογραφία"και να αποτάσσεις το σκοτάδι.

Σήμερα και λίγες ώρες μακριά από τον ουρανό της Ουγγαρίας,ο Σ.μου έσωσε την σύγχυση του μυαλού  μου.

Μέσω ενός "ανορθόγραφου" διαλόγου μας...
Μιας μικρής "παρεξήγησης"...
Μιας τίμιας παρατήρησης στην κουραστική ορθογραφία...

Τα μάτια για να πραγματωθούν χρειάζονται την αναμονή και την σωστή ορθογραφία της καρδιάς.

Της εποχής τους.

"Βλέπεις πόσο ηλίθια ορθογραφία έχει  αυτή η λέξη;;;"

Μα ποιος ορίζει την ορθογραφία της αναμονής ;
Και ποιος καθορίζει την ...πραγμάτωση;;;

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ
ΟΥΓΓΑΡΙΑ 2018

Στον Σ...
Να με διορθώνεις,ναι;

Ferenczy, Károly - Orpheus (1894)

Hungarian National Gallery

Lucid dreamers....

Ποιος ορίζει τα "ιερά και τα όσια "των ανθρώπων ;
Τις αθώες εκείνες περιοχές που όλα αναπαύονται και ξαγρυπνούν...
Τα γλυκά άδυτα των συναντήσεων μας με τους εαυτούς μας κυρίως και με κάποιους ανθρώπους.

Ένας τόπος συγκέντρωσης είναι ο τόπος του ύπνου.
Το σημείο που όλα κλείνουν και αλλάζουν σε μια κατάσταση λευκή και ουδέτερη.
Όπως οι ανακωχές που κατά καιρούς κάνουμε...με τις πληγές μας.

Το μαγικό τοπίο του ύπνου που όλοι όσοι στερούμαστε χρόνια...συνιστά έναν τόπο ιερό.
Όπως και τα πρόσωπα που μοιράζονται για λίγο μαζί μας τον ορίζοντα τούτο.

Όταν κοιμάσαι επιστρέφεις για λίγο στην ασκητική σου φύση.
Στην απαλλαγμένη σου μορφή.
Χωρίς  θεούς.
Χωρίς θνητούς.
Χωρίς πόνο.
Χωρίς χαρά.

Κάποιες φορές την κατάσταση αυτή την γλεντάνε μικρά ξωτικά.
Τα όνειρα.
Και εκεί αρχίζει η μεγάλη περιπέτεια της ύπαρξης.
Χιόνια,θάλασσες,εφιάλτες,κουβέντες,φιλιά.
Ποιος θυμάται ποιον και ποιος επιστρέφει και που...

Ύπνος...
Η μεγάλη παρενέργεια της νύχτας.
Εξαντλημένες ανάσες και βουτιές σε μονοπάτια άγνωστα αλλά αληθινά.
Με συνοδοιπόρους η χωρίς...
Με μοναξιά και με λήθη.

Ιερός,αχορτογράφητος τόπος ο ύπνος μας....και εμείς ανθρωπάκια με πυξίδες πρωινών στα χέρια.
Να καμωνόμαστε πως γνωρίζουμε ποιοι είμαστε και που ταξιδεύουμε.

Τώρα θα με ρωτήσεις γιατί τα γράφω όλα αυτά....
Μα.. για να σου πω πως με όσους μοιράστηκες τούτο το ταξίδι.....τίμησε τους στους τόπους που τους πρέπουν.

Βλέπεις...
Τα όνειρα τα φτιάχνεις....και τα αφήνεις να σε πάρουν μαζί τους.
Ανεξέλεγκτα να σου συμβαίνουν!

Μαρία Βούλγαρη,Lucid dreamers* (απόσπασμα)


*Συνειδητό όνειρο (διαυγές όνειρο) είναι κάθε όνειρο κατά το οποίο το άτομο έχει συνείδηση ότι ονειρεύεται ενώ το όνειρο είναι σε πλήρη εξέλιξη. Κατά τη διάρκεια του συνειδητού ονείρου, είναι δυνατό να ασκήσει κανείς έλεγχο πάνω στο ονειρικό περιβάλλον και να κάνει πράγματα που αλλιώς θα ήταν αδύνατο να κάνει στη φυσική πραγματικότητα.
πηγή:Βικιπαίδεια
__________________________________________________

Σε έναν καφέ μας, ο φίλος μου Κώστας, με πληροφόρησε για όλα όσα αναρωτιόμουν από παιδί σχετικά με τα όνειρα.
Τον ευχαριστώ!!!
Μικρή καθυστερημένη ευχή γενεθλίων,Κωστή μου αγαπημένε!

Αφιερώνεται σε όσους επεμβαίνουν στα όνειρα τους και νομίζουν πως αυτό συμβαίνει και στον ξύπνιο τους.

Hibiscus,έργο του Kostas Kosnetzof

Μια ολόκληρη παύση...

Υπάρχει πόνος και υπάρχει ένα μονοπάτι που οδηγεί σε πόνο.
Υπάρχει όμως και η παύση του πόνου, που σημαίνει ευτυχία και υπάρχει ένα μονοπάτι που οδηγεί στην ευτυχία.

Thich Nhat Hanh

***************************************************************
Οι άνθρωποι λατρεύουν τον πόνο.
Στο πέρασμα της επίγειας ιστορίας ο πόνος υπήρξε ο μεγάλος νικητής.
Οι άνθρωποι αγαπούν τα σύμβολα και τις περίπλοκες ερμηνείες τους.
Χτίζουν την κάθε μέρα τους πάνω σε αυτά.
Κανείς δεν μιλάει από και προς την καρδιά.
Τσουβάλια σκέψεις αδειάζουν τα βράδια μας.
Οι λέξεις γίνονται μια ακόμα κόλαση.
Να βρούμε τις πιο σύνθετες,τις πιο σκληρές,τις πιο περιεκτικές για να μιλήσουμε στα...αυτονόητα.
Η να πονέσουμε κάποιον για αυτά.
Είμαστε οι σκέψεις μας.
Με λαχτάρα προσκαλούμε τα δεινά και τα κάνουμε βραβευμένες ταινίες τρόμου.
Όλα όσα μας περιβάλλουν τα αρνούμαστε ως...παρακμιακή απλότητα.

Τελικά...
Είμαστε ο πόνος μας.
Και ο πόνος έχει πάντα ένα πρόσωπο..

Αυτό που ξεχνάμε όμως είναι πως είμαστε και το πέρασμα από αυτόν.
Και η λύτρωση από αυτόν.
Όταν οι συμβολισμοί παύσουν...όταν οι λέξεις μαλακώσουν...όταν σταματήσει για λίγο ο χρόνος σε μια άπνοια...τότε είμαστε η Αλήθεια μας.
Με τον πόνο...
Και τον δρόμο μακρυά από αυτόν.
Λιγάκι πιο κοντά στην ψυχή...
Σε μια ολόκληρη παύση...
Στο μαγικό αυτό διάστημα μεταξύ εισπνοής και εκπνοής.
Ζωής και πόνου.

Μαρία Βούλγαρη,Kumbakha*
ΙΚΕΤΕΣ ΣΤΟ ΣΤΡΩΜΑ

*Kumbhaka είναι η παύση μεταξύ της εισπνοής και της εκπνοής στην πρακτική της Pranayama.
Η αναπνοή περιλαμβάνει την εισπνοή και την εκπνοή. Σε αυτές τις δύο διαδικασίες υπάρχει ένα πολύ μικρό κενό ή παύση (κανονικά σε χιλιοστά του δευτερολέπτου), η οποία συνήθως δεν παρατηρείται και επαναλαμβάνεται, δηλ. Εισπνοή-παύση-εκπνοή-παύση-εισπνοή .... και συνεχίζεται. 
Το μέγιστο κενό ή παύση παρατηρείται στην κατάσταση ηρεμίας.

Φώτο : Ivy Ho

Κανόνες Βροχής...

Κάποιοι άνθρωποι φτάνουν μέχρι εκεί.....
Κάποιοι άλλοι φτάνουν πιο μακριά μα δεν το γνωρίζουν....
Κάποιοι άλλοι, πάλι,φτάνουν ακόμα πιο μακριά μα δεν το  θέλουν...
Κάποιους τους βάζουμε εμείς να φτάσουν μέχρι εκεί που μπορούμε....
Και κάποιοι φτάνουν τόσο μακριά που μόνο το νερό γνωρίζει.

Μαρία Βούλγαρη,Κανόνες Βροχής (2018)


Ομόκεντρους κύκλους αγάπησε η βροχή.
Τους φαύλους κύκλους τους μοίρασε σε ανθρώπους να περνούν μια ζωή.

Καταδίκασε τα σύνορα και εναντιώθηκε στα τείχη.
Άνθισε πάνω στις λάμπες του δρόμου και στα ανήμπορα μνημεία.

Διεκδίκησε την δική της νομοτέλεια.
Ζωγράφισε Κανόνες.

Για να τηρούνται μόνο από εκείνη και να συνθλίβονται σε ανθρώπους που φτάνουν μέχρι..εκεί.

___________________________________________________________________________

Οι Κανόνες Βροχής ξεκίνησαν στην Πράγα τον Νοέμβρη του 2017.
Η βροχή είναι ο κανόνας της πόλης.
Στα δικά μας μάτια ήταν ένα φαινόμενου νερού που δεν είχαμε συναντήσει στην Αθήνα.
Έμοιαζε με τις κουρτίνες που κλείνουν ήσυχα για να καλύψουν την φασαρία της ψυχής.
Όλα έπεφταν με μια ευαίσθητη συμμετρία.
Μετά..εμφανίστηκαν οι..άνθρωποι που έφταναν..
Κάπου..
Όπου...

Συνεχίζονται...

 Φώτο : Josef Sudek,Street in Prague

Ολόκληροι εμείς....

Κυβικά βροχής και μουσικής έφερε ο άνεμος του Οκτώβρη.
Ο μήνας τούτος είναι ολόκληρος εσύ.
Ολόκληρη εγώ.

Ολόκληρος ο Bill Evans γιατί του πρέπει ο Οκτώβρης μας.

Ολόκληρη η σιωπή μας.
Ολόκληρη η στιγμή μας.

Όταν τα λόγια τελειώνουν..όταν η σιωπή γίνεται αδιέξοδη...όταν χάνουμε κομμάτια μας....το μόνο που μένει είναι οι νότες μιας δικής μας εποχής.

Στον Σ.



Καλό μας Οκτώβρη,φίλοι μου.

Να αγαπάτε ακόμα και όταν οι μέρες γίνονται... λιγότερο φωτεινές.

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

 

Στον Τάσο...

ΝΑ ΣΤΕΚΕΣΑΙ στη σκιά
της ουλής στον άνεμο.

Για-κανέναν-και για -τίποτα -να στέκεσαι.
Αγνώριστος,
για σένα
μόνος.

Με όλα για όσα εκεί υπάρχει χώρος,
ακόμα και χωρίς
γλώσσα.

Paul Celan,ΒΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ
Μετάφραση  :Νίκος Ερηνάκης


Στη μνήμη του ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ και ΑΓΩΝΙΣΤΗ.
Του ΑΝΘΡΩΠΟΥ ...

Τάσος Κατιντσάρος.
ΠΑΡΩΝ!

Πιο φτωχοί....
Καλό σου ταξίδι!

Οι λέξεις ανακαλύφθηκαν για τους καιρούς που ο αυχένας μας τρίζει....

Οι λέξεις ανακαλύφθηκαν για τους καιρούς που δεν αντέχουμε τα πρόσωπα του κόσμου.
Όταν σκεπαζόμαστε στις πρώτες ψύχρες φροντίζουμε να καλύπτουμε ένα από τα πρόσωπα αυτά...
Το δικό μας.
Το καλύπτουμε και του μιλάμε ακατάπαυστα.

Ρήματα,προθέσεις,ακραία επιφωνήματα,σύνδεσμοι,υπονοούμενα,υποθετικές προτάσεις,προεκτάσεις,εκτάσεις....συνιστούν την επικοινωνία μας.
Κλείνουμε μέσα σε μαύρα σχήματα καλλιγραφίας  τον αληθινό μας εαυτό.
Μέσα σε κοφτερούς ήχους κατασκευάζουμε μια ιστορία να αφηγούμαστε στους επικείμενους χειμώνες μας.

Οι λέξεις ανακαλύφθηκαν για να σκηνοθετήσουν μια παράσταση που δεν θα ανέβει ποτέ.
Οι συντελεστές χάθηκαν στις προετοιμασίες και οι προσκεκλημένοι πνίγονται στα λεξικά...

Γράμματα,φθόγγοι,προτάσεις,παράγραφοι....επιμελώς τακτοποιημένα.
Επιμελώς σε.. αδιέξοδα.
Φόνοι,τραύματα και θραύσματα γεμίζουν την αδέξια χρήση μιας λέξης.
Θαύματα και ελπίδες την καλόβολη.

Οι λέξεις ανακαλύφθηκαν για τους καιρούς που ο αυχένας μας τρίζει....
Από τα βάρη που δεν αφήσαμε...
Από τα νερά που δεν κολυμπήσαμε....
Από τις αναπνοές που δεν ρουφήξαμε..

Μια μέρα όταν οι λέξεις τελειώσουν θα μείνουμε τόσο αδειοι που κανένας ουρανός δεν θα μας παρηγορεί.
Και εκείνη την μέρα θα μου πείς:
Ελπίζω σε ανθρώπους που θα επικοινωνούν με τις φλέβες τους και τις άκρες των βλεφάρων τους.

Στο διάστημα που μεσολαβεί...
Θα τραγουδώ με τον Jeff Buckley:

“Well I've heard there was a secret chord
That David played and it pleased the Lord
But you don't really care for music, do you?
Well it goes like this:
The fourth, the fifth, the minor fall and the major lift
The baffled king composing Hallelujah...”

Μαρία Βούλγαρη,Hallelujah(απόσπασμα)
Ρώμη Ιούνιος 2018

Φώτο :Μαρία Υφαντίδου,Namaste details

Ένας Σεπτέμβρης είναι ....

Πως να αποχαιρετήσουμε ένα δύσκολο καλοκαίρι....
Μια λερωμένη εποχή...
Έναν άνθρωπο...
Μια θάλασσα....


Πλένουμε τα τελευταία βότσαλα,τα ρούχα μας,τις πετσέτες μας...
Ανακυκλώνουμε τα αντηλιακά σε κάδους υποσχέσεων τρανών.

Πετάμε...
Τους δείκτες προστασίας μας.
Τα αλαφιασμένα πρωινά.
Τα ζεστά μεσημέρια.

Κυλάμε...
Σε μέρες δροσερές.
Σε στρώματα καινούργια.
Σε απογεύματα ακίνητα.

Ένας Σεπτέμβρης είναι ....
Ολοστρόγγυλος.

Μαρία
ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Καλό και όμορφο μήνα,φίλοι μου!
Φθινόπωρο στα ημερολόγια μας.

Φώτο: Fine Art Nature and Abstract Photography by Byron Jorjorian Photography

Κάθε μέρα ένας κύκλος αναπνοών...

Η κάθε μέρα έχει μια δική της ιστορία αναπνοής να σου αφηγηθεί.

Κάθε μέρα τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Τίποτα δεν είναι ίδιο.
Σήμερα πονάς.
Αύριο τρέχεις.
Χθες γελούσες.
Σήμερα μένεις ακίνητος.

Πέρασαν πολλά χρόνια για να καταλάβω πως το μόνο δώρο που έχουμε είναι η πρώτη μας αναπνοή.
Τις υπόλοιπες θα τις διαμορφώσουμε εμείς.
Καλώς η κακώς.

Κάθε μέρα ένας κύκλος αναπνοών.
Ένα παιχνίδι με το φως και το σκοτάδι.
Μια διαδρομή επιλογών.
Μια απόφαση δρόμος.

Κρατώ το πρώτο μου δώρο σαν θησαυρό ανάμεσα στα ρουθούνια μου.
Την πρώτη μου εισπνοή και την πρώτη μου εκπνοή.
Πριν ακόμα ο νους αρχίσει τις πρώτες του επιθέσεις.

Το σημείο ανάμεσα στην αναπνοή και στα κλειστά μάτια είναι η πρώτη ευτυχία μας.
Η πρώτη της κάθε μας μέρας.

Συντονιζόμαστε και αφήνουμε αυτή την πορεία να χαράξει τον κύκλο μας.

Ανάμεσα...
Και παρόντες.

Lokah Samastah Sukhino Bhavantu*
Μαρία Βούλγαρη,Παρόντες

ΙΚΕΤΕΣ ΣΤΟ...ΣΤΡΩΜΑ

*"May all beings be happy and free, and may the thoughts, words and actions of my own life contribute in some way to that happiness and freedom for all."

Breathing Space ,Krispen Spencer
 

Επιστροφή...

Επιθυμίες που βόλταραν στην ακτή και στο φεγγάρι, 

μαζεύτηκαν, φορτώθηκαν για την επιστροφή στην πύκνωση της πόλης, 

στων εργάσιμων ημερών τη μέγγενη. 

Θα τις βολτάρεις τ' απογέματα και τις αργίες, σαν σκύλους με λουρί.

Απόστολος Καλουδάς

Φώτο :ΙΚΕΤΕΣ στη Ρώμη

Κάποιες λίγες φορές,τους ανθρώπους τους αγαπάμε μέσα από την απουσία τους...

Κάποιες λίγες φορές,τους ανθρώπους τους αγαπάμε μέσα από την απουσία τους.

Θεαματικές αποτυχίες σφραγίζουν την όποια μας επαφή.
Τόνοι δυστυχίας και ακατέργαστων εαυτών σωριάζονται στην επικοινωνία μας.
Κάποιες λίγες φορές οι άνθρωποι αγαπιούνται υπέροχα όταν λείπει η ζώσα ζωή.
Κανείς δεν γνωρίζει γιατί "διασταυρώθηκαν οι γραμμές τους"...
Μα σας λέω με σιγουριά πως έγινε για κάποιο λόγο....
Ασήμαντο η σημαντικό..κανείς μας δεν ξέρει...και μικρή σημασία έχει.
Υπάρχει πάντα η πιθανότητα να έγινε ακόμα και για να γραφτεί η διαπίστωση τούτη...
Λίγο το έχετε;;;;

Να πιστεύεις στην αγία απόσταση.
Στην αγία "διασταύρωση"...
Στην πρόθεση των διαπιστώσεων...

Μαρία Βούλγαρη,Δυστυχείς και ανέμελοι(απόσπασμα)

Daido Moriyama: On The Road

Πάθος...

Μια από τις πλέον αμφίσημες έννοιες της ελληνικής γλώσσας. 

Το πάθος είναι ο οίστρος που διαφοροποιεί τη διεκπεραίωση από τη δημιουργία, αλλά και την αυτοσυντήρηση από την αυτοκαταστροφή.
Το πάθος μπορεί να γίνει νόημα ύπαρξης, αλλά και θρυαλλίδα αφανισμού.
Μέσα από τη συμπάθεια μπορώ να σε νιώσω, μέσα από την εμπάθεια μπορώ να σε σκοτώσω.
Το πάθος είναι αρωγός στην αυθάδεια των ενστίκτων, αλλά και άνεμος στα πανιά της λογικής.
Είναι η πλέον απτή απόδειξη της διαλεκτικής ανάμεσα στην αγάπη και το μίσος, τη ζωή και το θάνατο. 

Ηχηρό χαστούκι στους κήρυκες της ηθικής του δυισμού.
Εν τέλει, το πάθος είναι ίσως ο μόνος τρόπος να ζεις και να πεθαίνεις.

 Σαν τα ρωμαϊκά κεριά του Κέρουακ. 

Έτσι όπως αξίζει στον Άνθρωπο: Ολοκληρωτικά…

Χρήστος Κιούσης

"Les Amoureux" de Chagall.

Στον αφηγητή της καρδιάς μας...

Πάνε χρόνια που διάβασα το πρώτο βιβλίο του Eduardo και ακόμα έχω στο μυαλό μου τον τρόπο που οι λέξεις του σε κρατούν "αιχμάλωτο"...μιας αλλόκοτης ιστορίας του.
Η γραφή του είναι η μόνη ρεαλιστική μαγεία που γνωρίζω.
Στην ανάρτηση τούτη κανείς μας δεν είναι ικανός να γράψει κάτι για τον λόγο του.
Δεν θέλουμε να μοιραστούμε μαζί σας την αίσθηση των βιβλίων του γιατί την θέλουμε όλη δική μας.
Στα χέρια του οι ιστορίες έγιναν πανίσχυρες και εθιστικές.
Η ουτοπία έγινε η μοναδική μας πραγματικότητα.
Του χρωστάμε επικές ανακατατάξεις.
Απίθανες φλόγες.
Εξαιρετικά όνειρα.

Τιμή!


"Οι ιστορίες δεν μας λένε ποτέ «αντίο», μας λένε «θα τα ξαναπούμε»

Eduardo Galeano,Οι λέξεις ταξιδεύουν

Κανόνες...

Για κάθε πληγή θα βρίσκεις ένα τραύμα.
Για κάθε τραύμα θα κυοφορείς ένα θαύμα.
Μια θάλασσα να χωράς.
Και ένα χάδι για να το αναπνέεις.

Όλα τα υπόλοιπα συνιστούν εξαιρέσεις σε κανόνες... σιωπής.

Μαρία Βούλγαρη,Θέα στο χρώμα

 Έργο της Melissa McKinnon

 

Είμαστε η προσφορά των σπινθήρων...

"Όπου κι αν βρίσκεστε, υπάρχουν σπίθες που θα εξορύσσονται.
Οι σπινθήρες της ζωής που απελευθερώνονται σε οποιοδήποτε μέρος βρίσκεσαι, σπινθήρες για να βιώνεις, να δουλεύεις, να δημιουργείς μεταμορφωτικές στιγμές ...
 Όποιος κι αν είναι ο ψυχικός σου χώρος - η απελπισία, η ηλικία, η αγάπη, το μίσος, η θλίψη, ο φόβος, , σε περιμένει ένας σπινθήρας μόνο για σένα, γιατί μόνο εσύ μπορείς να έρθεις σε επαφή, να αποστάξεις, να απελευθερώσεις, να εξερευνήσεις και να γίνεις όχημα για το δικό σου μοναδικό σύνολο σπινθήρων ...

Είμαστε η προσφορά των σπινθήρων.
 Όχι μόνο η προσφορά του κήπου, αλλά η προσφορά των σπινθήρων στον κήπο μας.
 Οι σπινθήρες αναπτύσσονται στον κήπο μας και οι κήποι μεγαλώνουν στις σπίθες μας. "

Michael Eigen,Kabbalah and Psychoanalysis (2012)

 

Ακατέργαστοι ακόμα..και αθώοι...

Αμφιλεγόμενες εποχές.
Βρέχει πάνω σε μέρες ζεστές.
Τρέχουν όλοι να μαζέψουν τα καλοκαίρια για να μη βραχούν οριστικά.

Σε ένα βιβλίο της Elizabeth Gilbert διάβασα για την διαδικασία μεταμόρφωσης.
Κύματα μεταμορφώσεων ακολουθούν όλα μας τα χρόνια σαν τη μόνη μας βεβαιότητα.
Η ερείπωση.
Και οι στάχτες που παίρνουν από την αρχή μια άλλη μας μορφή.

Αμφιλεγόμενες ψυχές.
Βάζουν τα λιθαράκια της ερείπωσης και τα θεμέλια της επόμενης μεταμόρφωσης μας.
Ανεπάρκειες , πληγές ,πόνος , κατάκριση.
Κουπιά σάπια πάνω σε βάρκες κατακαίνουργιες αρμενίζουν στις θάλασσες.

Η μεταμόρφωση προϋποθέτει την ερείπωση η  μήπως η πρόθεση μας να αλλάξουμε το δέρμα μας προκαλεί μικρές καθημερινές ερειπώσεις;;;;

Δεν είναι απορίες αυτές για τα καλοκαίρια...
η μήπως η εποχή τούτη γεννά την επόμενη αλλαγή μας;;;


Μαζεύω τις ζεστές μέρες και κρατώ σφιχτά το αλάτι.
Το συστατικό της θάλασσας.
Τα "κύματα μεταμορφώσεων"απειλούν τρυφερά τις παλιές μου συνήθειες.
Και τα ερείπια από ανθρώπους που τους είχαμε επινοήσει επιμελώς κάνουν θόρυβο και δολοφονούν τα τζιτζίκια.

Καλοδεχούμενα ,να λέμε τα συντρίμμια.
Κάπου μέσα σε αυτά υπάρχουμε μαζί με το αλάτι μας.
Ακατέργαστοι ακόμα..και αθώοι.

Μαρία Βούλγαρη,Κατεργασία (απόσπασμα)

 

Κάθε μήνα ψάχνω να βρω ένα σύνθημα να ακολουθήσει το φως....

Κάθε μήνα ψάχνω να βρω ένα σύνθημα να ακολουθήσει το φως.
Αυτό που σβήνει και αυτό που έρχεται.
Σήμερα το σύνθημα μου το έδωσε η φίλη μου η Αλεξάνδρα:

"Κάτι αλλάζει..."

Το φως παίζει μαζί μας μαγικά παιχνίδια.

Κάθε μας πρωινό είναι εκεί...
Στα σεντόνια και στα μαλλιά μας.
Στα βλέφαρα που ακόμα είναι διστακτικά.
Στην πρώτη αναπνοή της καινούργιας αυγής.
Στα όμορφα και στα δύσκολα.

Κρύβεται και βρέχει...
Εξαφανίζεται και μαυρίζει...
Καίγεται και ξαναγεννιέται.

Αυτό όμως που σας γράφω με σιγουριά είναι πως μας δίνει...σινιάλα.
Και μαζί με αυτά..αλλάζει.
Μας αλλάζει ..

Μαρία Βούλγαρη,Αφή
ΙΚΕΤΕΣ ΣΤΟ...ΣΤΡΩΜΑ



Ο Αύγουστος φέρνει και παίρνει μαζί του το φως του καλοκαιριού.
Καλύτερο μήνα να ευχηθούμε ακόμα κι όταν όλα δείχνουν...βροχερά.

Κάτι αλλάζει,Αλεξάνδρα μου.
Μαζί με το φως του!
Σε ευχαριστώ!
Namaste!!

 

Ο έρωτας και η ζωή θα νικήσουν στο επόμενο φιλί μας...

Σας γράφω γιατί σε μέρες σαν αυτές είναι σωτήριο να μπορείς να μοιραστείς.
Είναι σωτήριο να νιώθεις.
Να κλαις.
Να προσεύχεσαι.

Και να στέκεσαι....
Να στέκεσαι στο ύψος όχι των περιστάσεων..μα στο ύψος της ψυχής σου.
Να αποδεικνύεις στον καθρέφτη σου πως δικαίως σε είπαν "άνθρωπο".

Σωστά να λυγίζεις...

Σωστά να σπας....και ακόμα πιο σωστά να κολλάς τα κομμάτια σου.


Η μια τραγωδία φέρνει την άλλη...
Την μια μέρα πέφτεις πάνω σε ανθρώπους...με δόντια εφιάλτη που σε προσβάλουν και την επόμενη στιγμή γεννιέται το επόμενο κακό.
Όλα παίρνουν φωτιά...

Δόντια και ψυχές μαύρες.
Αθώα μαλλιά και ηλικιωμένοι θάνατοι.
Καρβουνα,υπόλοιπα ανέμελων ημερών,διασώστες,αδέσποτα τραγούδια..
Λυγμοί,παυσίπονα,κουράγια.
Ενοχές,αλληλεγγύη,ανθρωπιά.

Όλα μα όλα στριμώχνονται μέσα στις τσάντες μας.

Φίλοι μου....αυτό είναι η ζωή.
Οι εύθικτοι εγωισμοί μας περιμένουν σαν τον επόμενο εμπρηστή να τελειώσουν την βρώμικη δουλειά τους.
Το ένα κακό φέρνει το άλλο.
Πάντα αυτό γινόνταν.

Το ένα χαμόγελο φέρνει το άλλο.

Πάντα αυτό θα γίνεται.
Θεραπευόμαστε για να αντέξουμε την επόμενη συμφορά.
Στην επόμενη τραγωδία να είμαστε λιγάκι πιο κοντά σε αυτό που είμαστε.
Ένα μικρό βηματάκι πιο κοντά σε όσους μας χρειάζονται...

Να στέκόμαστε στο απέραντο ύψος του ανθρώπου
Με γενναιότητα.
Να τιμάμε ...όλα όσα αναπνέουμε και να αγαπάμε όλα όσα μας περιστοιχίζουν και ζουν μαζί μας.

Ο έρωτας και η ζωή θα νικήσουν στο επόμενο φιλί μας!

Μαρία Βούλγαρη,Θεραπεία.


****************************************************************


Είχε κάτι φανταστικά σύννεφα γύρω από το φεγγάρι...η μήπως είχε φεγγάρια γύρω από τα σύννεφα.
Και σήμερα η μάχη ζωής και πόνου καλά κρατεί.


 Μισή στη γη και μισή στα σύννεφα.

Μισή στο καλοκαίρι και μισή στη βροχή.
Μισή στον πόνο και μισή στην ελπίδα.

Σας φιλώ και εύχομαι να μη ξημερώσουν άλλες τέτοιες μέρες.
Οι ΙΚΕΤΕΣ στέλνουν όλη τους την αγάπη στους συνανθρώπους μας που θρηνούν και δοκιμάζονται.
Θα τα καταφέρουμε!

Εν τω μέσω θέρους...

Μήνες πηγαινοέρχονται σε ημερολόγια.
Πέφτουν οι νύχτες σαν αστέρια η μόνο τα χέρια σου ανάβουν σαν φάρος;;
Τα τζιτζίκια παίρνουν μαζί τους και την τελευταία μουρμούρα...
Τα πέλματα σου σέρνονται πάνω σε βότσαλα...


Και όλα όσα σε πόνεσαν...σπάνε σε κομμάτια χίλια.
Και όλα όσα θεράπευσες...σπάνε σε κομμάτια χίλια.
Και όλα όσα φεύγουν....σπάνε σε κομμάτια χίλια.

Μέσιασε το καλοκάιρι.

Να αφήνεις.....

Θα τα ξαναπούμε..

Με τις πρώτες σταγόνες του φθινοπώρου.
Και με ομπρέλες..θεόκλειστες!

Να είστε καλά αγαπημένοι μου!


Μαρία
ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

 

 

 

Έργο του Nicholas St John Rosse
Enjoying the Incoming Tide

 

Κάποιος είπε πως οι στέγες στο Παρίσι είναι παρτιτούρες χωρίς κλειδιά...

Κάποιος είπε πως οι στέγες στο Παρίσι είναι παρτιτούρες χωρίς κλειδιά.
Ξεφυσούν σας τρομπέτες και σκορπάνε βροχή.
Ανεβοκατεβαίνεις δρόμους...
Σκοντάφτεις σε βιβλία ....
Ακουμπάς σε λάμπες δρόμου...
Το Παρίσι μοιάζει σαν ένα άρωμα που τελείωσε και δεν αποχωρίζεσαι το μπουκάλι του.
Αντί για σημαίες,κάθε  φορά που φυσάει ,ανεμίζουν βλέφαρα.
Είναι μόνο ένα φως μέσα σε μια πόλη...

Επόμενος σταθμός το Παρίσι.
Σε αναζήτηση...όρασης.

Μαρία
ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Φώτο : Andre Bergeron

Εκπεσόντες θνητοί...

Τα αγάλματα μετακίνησαν τα μάτια τους σε άλλη εξορία.
Ο ουρανός κινείται ολόιδιος πάνω από τον Τίβερη.

Σε μια πόλη αμίλητη όλες οι κουβέντες ακούγονται σαν τις καμπάνες του Sant'Agostino.

Νυχτώνει αργά και βλέπεις να έρχονται...

Εκπεσόντες θνητοί
Εξορισθέντες πεζοί
Βιαστικοί επισκέπτες

Σε μια πόλη αιώνια..
Τίποτα δεν θα αλλάξει για χάρη σου.

Μαρία Βούλγαρη,Κάρτες για σένα
Ρώμη, Ιούνιος 2018

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Συστατικά...

Πρόσφατα ανακάλυψα την ευεργετική δράση του χρόνου στο σώμα μου.
Το μυαλό αντιστέκεται και στήνει διαμαρτυρίες γεμάτες συνθήματα όπως αυτό :
Ο χρόνος καταστρέφει τα πάντα.
Το σώμα μας.
Το μυαλό μας.
Τις σχέσεις μας.
Το περβάλλον....και ό,τι μπορείτε να φανταστείτε.

Ναι...
Κάποιες εποχές ο πέλεκυς του χρόνου έπεφτε βαρύς πάνω μου και ίσως ξαναπέσει...μα..κάποιες λίγες στιγμές τον αγαπώ παράφορα.

Ο χρόνος.
Η έννοια αυτή που σχετίστηκε με τα περισσότερα δεινά μας και έβαλε σε υπαρξιακές αναζητήσεις μεγάλους ανθρώπους μα και "μικρούς".


Ένας δάσκαλος γιόγκα είπε πως ο χρόνος είναι το "μαγικό συστατικό"σε μια πρακτική.
Και πραγματικά τον ευγνωμωνώ που με απλότητα μας όρισε αυτό το "τέρας"που όλοι τρέμουμε.

Αν αφήσεις τον χρόνο να δουλέψει πάνω στο σώμα σου...και έχεις υπομονή και γλυκύτητα για την ακαμψία σου..θα δεις θαύματα.
Θα δεις πως μέσα σε λίγα λεπτά τα καταρακωμένα σου μέλη θα ταξιδέψουν προς άγνωστη σου κατεύθυνση.
Το σώμα σου ολόκληρο θα ακολουθήσει αυτή την διαδρομή.
Ο χρόνος θα κάνει την "βρώμικη δουλειά"της απελευθέρωσης.
Μετά το σώμα θα ακολουθήσει η αναπνοή.
Ίσως και το μυαλό...

Και η ιστορία έχει ως εξής:
Δώσε σημασία στον χρόνο και μη τον μάχεσαι.
Μαλακώνει πολύ αργά τα χρόνια σου.
Τα αφήνει να αφήσουν ό,τι δεν χρειάζονται.

Χρόνο στον χρόνο με... υπομονή!

Μαρία Βούλγαρη,Συστατικά

ΙΚΕΤΕΣ ΣΤΟ ΣΤΡΩΜΑ

Πίστη...

Η σημερινή μας ανάρτηση είναι υπό την επήρεια της χθεσινής μας πρακτικής.

Πίστη..

Το πιο μεγάλο συστατικό της αλλαγής και της ομορφιάς.
Η ουσία των ονείρων που αργότερα θα τα κρατάς και θα έχουν ζωή,σχήμα,μυρωδιά,και χρόνο.

Πίστη..

Μια έννοια που είναι κι αυτή κατακρεουργημένη και συγχυσμένη.
Η μεγάλη πραγματικότητα της καρδιάς.


Πιστεύω θα πει...διατηρώ!
Έναν  πραγματικό εαυτό που ζει καλυμμένος από πολλά υφάσματα.
Μια ευχή που την ισοπέδωσε η λογική και ο υλισμός.
Ένα τραγούδι που βράχνιασε και σιγομουρμουρίζει δρόμους.
Έναν καλό λόγο σε καιρούς βασανισμένους.
Μια φλόγα που πηγαινοέρχεται και μια μέρα θα λάμψει.


Πίστη...

Στα μεγάλα και τα σπουδαία της καθημερινής μας ζωής.
Σε βραχίονες που έλκονται προκειμένου να στηρίξουν όλα όσα πιστεύουμε και θέλουμε να τα στείλουμε ουρανό!!!

Καλό μας μήνα,φίλοι μου!!!

Πέρασαν χρόνια που δεν πίστευα.
Και που έλεγα πως τα ταξίδια για μένα και τον έτερο Ικέτη μας..μάλλον σταμάτησαν.
Όταν πίστεψα ξανά στις αποσκευές μας και στις τσέπες μας...όλα άρχισαν πάλι από την μόνη τους αρχή.
Σε λίγες μέρες,θα ταξιδέψουμε στην Ρώμη.
Και θα σας γράψουμε ακόμα μια Ιστορία...
Ξέρετε....από αυτές που μοιάζουν με παγωτά σε καιρούς άπιστους.

Μαρία
ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

 

Ρώμη....

Η Ρώμη είναι ένα μικρό μυστικό γεμάτο πλακόστρωτες σκηνές.
Οι περίπατοι έχουν έναν ήχο με πολλές παύσεις.
Τα αγάλματα είναι κούφια και αν τα τρυπήσεις θα τρέξει αμύγδαλο.

Σας είπα πως η Ρώμη μυρίζει αμύγδαλο στις εποχές της;;;

Ταράτσες και υπερβολές φωτός.
Μια Ιστορία και μια ακόμα...

Βέσπες και αθλητικά παπούτσια.
Μαντήλια πάνω σε Μαντόνες που γελούν καθώς πίνουν την τελευταία γουλιά του βιαστικού καφέ τους.

Φήμες λένε πως όταν κάποιος ερωτευτεί και απομείνει μισός η Ρώμη είναι η μόνη παρηγοριά που του τραγουδάει λήθη.


Σύντομα τα  νέα μας από εκεί.
Για ταράτσες,γάτες,αμύγδαλα και νωχελικά γεφύρια.

Για μισούς έρωτες δεν θα γράψουμε.
Αγαπάμε την υπερβολή των ολόκληρων!


Μαρία
ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

 

Μέρες που θες να ανέβεις μέχρι το ταβάνι αλλά κάτι σου τραβάει το πόδι....

Κάποιες φορές όταν βρισκόμαστε πάνω στο στρωματάκι μας νιώθουμε πως υπάρχει ένα εμπόδιο γνώριμο αλλά...ενοχλητικό.
Είναι μέρες που κάτι μας κρατά κάτω κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Μέρες που θες να ανέβεις μέχρι το ταβάνι αλλά κάτι σου τραβάει το πόδι.

Με τους μήνες άρχισα να παρατηρώ στις θέσεις τι είναι αυτό που μπορεί να μας καρφώνει στη γη.

Η απάντηση μου δόθηκε αυτή την Δευτέρα στο μάθημα Κουνταλίνι γιόγκα με τον Μηνά μας.

Αυτό που με τραβάει κάτω είναι η ντροπή για το σώμα μου και κυρίως για την κίνηση μου.

Κληθήκαμε να αρχίσουμε περιστροφές με μουσική και εγώ σκεφτόμουν πως είναι αδύνατον να αφήσω τον άνεμο της κίνησης να με πάει βόλτα.
Οι αγκώνες ήταν στη θέση που πρέπει;;
Τα χέρια κρατούν το κεφάλι καλά;;;;
Αν αφεθώ μήπως φανώ στην ομάδα γελοία;;;;
Αν αρχίσω να στρίβω μήπως τραυματίσω την Στέλλα μας;;;
Το πρώτο λεπτό η κρίγια ήταν κουραστική και ανυπόφορη.
Στο επόμενο λεπτό ήξερα πως κανείς δεν κοιτά κανέναν και πως η μουσική,η αναπνοή και η κίνηση είναι αμείλικτες αν.. το αποφασίσεις.
Οι περιστροφές άρχισαν να γίνονται δροσερές και άνετες.
Τα χέρια,ο αυχένας,τα ρουθούνια ,το βλέμμα,έγιναν όλα μια μάζα που κινούνταν κάπου στον κόσμο,από κάποιον στον κόσμο...

Adi Shakti*

Η ντροπή είναι μεγάλος τοίχος.

Αν έχω σώμα "συμβατό" με την γιόγκα;;
Ειλικρινά την γιόγκα την αφήνει παγερά αδιάφορη.
Αν κινούμαι με χάρη;;;;
Μικρή σημασία έχει μιας και το αποτύπωμα μου είναι μοναδικό.

Κανείς δεν κοιτά κανέναν.
Κανείς δεν αναπνέει για κανέναν.
Όλα όσα συντελούνται είναι μοναδικά και κάποιες φορές κοινά.

Το σώμα είναι το πρώτο μεγάλο μας εμπόδιο.
Υποφέρει,στραβώνει,διαμαρτύρεται,προειδοποιεί,διεκδικεί και ντρέπεται..
Ντρέπεται και κολλάει...
Παρασύρει τα λόγια...
Αφήνει τραύματα και ενοχές...
Δολοφονεί τον άνεμο.

Λευτεριά σε ό,τι ακριβώς είμαστε!

Μαρία Βούλγαρη,Adi Shakti..

*Adi Shakti η πρώτη μας ενέργεια.
Shakti είναι η θηλυκή μας ενέργεια.
Η ενέργεια της δημιουργίας,της ομορφιάς,η αληθινή μορφή του σώματος.

Την αγάπη μου στους φίλους και στον δάσκαλό μας Μηνά Ραφαηλίδη για την "αποκάλυψη"της Δευτέρας.

 

Να εμπνέεσαι και να εμπνέεις...

Σε τούτο ξεχωρίζει η ζωή από την επιβίωση: Οτι αφήνει χώρο στο δέος και την έμπνευση. 

Το δέος πηγάζει από το θαύμα της ύπαρξης. 

Η έμπνευση από τη μαγεία της συνύπαρξης.

Η έμπνευση βρίσκεται παντού, αρκεί να έχεις μυαλό και καρδιά ορθάνοιχτα. 

Κατοικεί στη συμπόνοια, στην αλαζονεία, στον εγωισμό, στο φόβο, στην αγάπη. 

Κρύβεται στα σκοτάδια, στις γωνιές ενός χαμόγελου, στην οργή, στη χαρά, στην απόγνωση.

Θέλει κουράγιο και τόλμη να συνυπάρχεις με τους άλλους. 

Είναι όμως ο μόνος τρόπος να υπάρχεις. 

Να ανταλλάσσεις υγρά, μυρωδιές, βλέμματα, χαστούκια και φιλιά. 

Να αντέχεις τη διάψευση. Να θυμώνεις και να γελάς με τη μικρότητα και το μεγαλείο σου. 

Να αγαπάς και να ζηλεύεις ταυτόχρονα. 

Να είσαι φθαρτός και αιώνιος. 

Να εμπνέεσαι και να εμπνέεις...

Χρήστος Κιούσης

Να κάνεις το γέλιο όσων αγαπάς...mantra....

Χρόνια τώρα νομίζεις πως η ποίηση ζει σε μοναξιές,σε βροχές ,σε ηλιοβασιλέματα ,σε θάλασσες και άνθη.
Σε έρωτες και σε "απέρωτες",κατά τον Cortazar.

Γράφεις,σβήνεις και χαλάς φαιά ουσία και μελάνι .
Κάποιοι ελάχιστοι χύνουν και αίμα ....

Ποίηση...

Λες και όταν κάποιος γράφει συντελούνται οι κατάλληλες καιρικές συνθήκες και οι κατάλληλες απώλειες..

Δύσκολα γράφει κανείς για την ζώσα στιγμή.
Για την χαρά που διαρκεί όσο ένα άνοιγμα και κλείσιμο των ματιών.
Ίσως γιατί δεν προλαβαίνει.
ίσως γιατί την χαίρεται.

Η ποίηση ταυτίστηκε με τα δύσκολα....
Με τα ανεκπλήρωτα....
Τα φαντασιακά...

Οι λόγοι ύπαρξης της είναι απλοί.
Γράφουμε γιατί...δεν ζούμε.

Ποιος θα καταδεχτεί να γράψει για αυτούς που σε νοιάζονται στην κάθε σου μέρα;;;
Για αυτά τα μικρά  πραγματάκια που σε κάνουν παιδί από την αρχή;;;
Για όσα είσαι και δεν τα βλέπεις...
Για τα δημητριακά που στροβιλίζονται στην "καλημέρα"του αγαπημένου σου;;

Μας αρέσει δεν μας αρέσει, η ποίηση ξεκινά και καταλήγει σε μια υποκειμενική φαντασία.
Σε έναν αγώνα δρόμου μεταξύ του "εγώ"και του "εσύ".

Η ποίηση δεν εμπεριέχει συμπόνια.

Και εκεί βρίσκεται όλη η ποίηση του κόσμου.

Συμπόνια στις μέρες μας.

Η ποίηση είναι αυτό!
Να κάνεις το γέλιο όσων αγαπάς...mantra.*

Στον Χ.
για την ποίηση των πρωινών.

Μαρία Βούλγαρη,Συμπόνια στην Ποίηση

*Η λέξη ”mantra” προέρχεται από το σανσκριτικό man (νους) και tra (απελευθερώνω). Επομένως αφορά μία φωνητική τεχνική που σκοπό έχει να απελευθερώσει τον νου. Κατ’ ουσία τα mantras αποτελούν συγκεκριμένες λέξεις, ολόκληρες φράσεις ή ακόμα και ακαθόριστες συλλαβές που επαναλαμβάνονται. 

 

Ενθυμήσεις ημερολογίων περασμένων πράξεων...

Κάποιες μέρες ,συνήθως βροχερές μας πιάνει αυτό που αποκαλώ: Ενθυμήσεις ημερολογίων περασμένων πράξεων".

Ξεκινώντας από τη λέξη "Ενθυμήσεις"οφείλεις να προετοιμαστείς για τις αποχρώσεις στους.
Και ,πιστέψτε με...είναι συνήθως γκρίζες,ισχνές,λερωμένες και ενοχλητικές.

Ημερολόγια μίσους η αγάπης λανθασμένης οπτικής και ποιότητας.

Κάποιες μέρες η αναλυτική μας ικανότητα γίνεται ένα σώμα και στήνει γλέντι με το "εγώ"μας.
Πάρτυ απόψεων,κρίσεων,φθόνου,υποσχέσεων και ονειροπολήσεων χωρίς δρόμο.

Ενθυμήσεις και αυτομαστίγωμα.
Ενθυμήσεις και μπλοκάρισμα επερχόμενων ημερών.
Ενθυμήσεις ενός εαυτού που στο σήμερα είναι άλλος.
Ενός εαυτού που το επόμενο λεπτό θα είναι πάλι κάποιος άλλος.

Το παιχνίδι τούτο δεν έχει τέλος.
Η ανάλυση και η ερμηνεία περασμένων αποτυπώσεων χρόνου είναι εργαλείο αλλά είναι και δηλητήριο.

Η Σκέψη είναι ένας μεγάλος απατεώνας.
Μπαίνει και κόβει χρόνια από τα χρόνια μας.
Η πιστή της σύντροφος ονομάζεται Ανάλυση.
Και ο ορκισμένος εχθρός τους η Απλότητα.

Κάποιες μέρες...είναι βάλσαμο να ακουμπάς με τα χέρια σου όλους τους ήλιους σου.
Είναι σε θερμοκρασία σώματος.
Να τους βγάζεις,να τους απλώνεις και να τους μαλώνεις που κρύφτηκαν μέσα σε παλιά ημερολόγια ενθυμήσεων.

Κάθε μέρα πέταξε από πάνω σου την Σκέψη και την Ανάλυση.
Μείνε....
Όπως το πρώτο δευτερόλεπτο που γεννήθηκες.
Με καμιά μνήμη.
Με μια σωστή αναπνοή.
Μείνε με τον ήλιο σου φρέσκο και έτοιμο να μπουσουλήσει.
Θα έρθουν μέρες που θα περπατήσει.
Που θα περπατήσετε μαζί.

Άλλες μέρες..
Νέες μέρες...

Μαρία Βούλγαρη,Μείνε...

ΙΚΕΤΕΣ ΣΤΟ...ΣΤΡΩΜΑ

 

Balasana(Η θέση του παιδιού)

Έργο της Kathryn Schuessler

 

Εδώ η αγκαλιά είναι άνθρωπος....

Ας είναι Μαρία,
και στην αηδία υπάρχουν χοροί, μην ψάχνουμε άλλο για την κατάλληλη στιγμή.
Ειδικά όταν οι πόνοι μπορεί να γίνονται ακόμη κι οράματα, τότε πρέπει.
Οι χοροί είναι το: ‘’κουράστηκα να περπατάω συνέχεια σε κάτι σαν ευθεία’’
Κι αγκαλιά Μαρία, ούτε θα σου κάνω, ούτε να σκεφτείς αν πρέπει να μου κάνεις.
Οι πιο αληθινές που θυμάμαι είναι σε σταθμούς τρένων, όχι στον έρωτα πάνω.
Μετά δεν κοιτάζει κανείς, δηλαδή δεν κοιτάζονται ταυτόχρονα, σκύβουν.
Αλλά δεν είναι ‘’αυτή’’ η αγκαλιά που σου έλεγα όταν δεν είχα φοβερό πονοκέφαλο.
Όταν δεν σκεφτόμουν πολύ, όταν δεν προβάριζα τι θα πω.
Είναι η αγκαλιά-άνθρωπος...ξέρεις: όπως στα καρτούν όλα τα κάνουμε ανθρώπους, αποχτάνε ποδαράκια, μιλούν, μαιμουδίζουν ανθρώπους.
Εδώ δεν μαιμουδίζει κάποιος κάτι, εδώ η αγκαλιά είναι άνθρωπος.
Να πω δηλαδή το σωστό: Μαρία-αγκαλιά
Κι εσύ να πεις: Θες κάτι;
Φαντάζομαι...το ξέρεις, ναι;
Κι εγώ το ξέρω λοιπόν, ειδικά στην αηδία μέσα, ειδικά όταν οι πόνοι γίνονται ακόμη κι οράματα.

Νίκος Κυριακίδης

Έργο της  Mirjam Appelhof

Σπουδή ....

Πολύ συχνά με ρωτούν φίλοι τι στο καλό κάνουμε στη γιόγκα....
Δεν μπορείς να απαντήσεις χωρίς να χαμογελάσεις για λίγο...

Τι κάνουμε,ε;;;;

Σίγουρα δεν στεκόμαστε πάνω σε καρφιά ,ούτε αιωρούμαστε στον αέρα.
Δεν είμαστε καλύτεροι άνθρωποι..ίσα-ίσα.
Δεν προσπαθούμε να αγιάσουμε ούτε να κολαστούμε.
Δεν έχουμε να δώσουμε καμιά θεωρία.
Ούτε να πάρουμε.
Δεν είμαστε αδύνατοι και ασκητικοί.
Ούτε θρησκευόμενοι...
Ούτε ευλύγιστοι....
Ούτε φιλόσοφοι..


Δεν είμαστε κάτι ...μα θέλουμε να είμαστε κάπου που νιώθουμε ολόκληρα μοναδικοί.

Τι κάνουμε στη γιόγκα;;;;

Τόσος ιδρώτας,τόση αναπνοή,τόσος διαλογισμός και δεν κάνουμε τίποτα...δύσκολο.
Μόνο κάτι που ακούγεται απλό μα είναι ακατόρθωτο.

Μόνο..σπουδάζουμε.
Και όταν δεν ξεχνάμε...αναπνέουμε!
Αρχίζοντας πάντα από το πιο σκληρό και δύσκολο κομμάτι μας...
Το σώμα...


Αυτό που κάνουμε στη γιόγκα είναι μια ατελείωτη σπουδή...
Στην πιο περίπλοκη και αδικημένη επιστήμη.
Στην επιστήμη του ΄"Προσκάλεσε τον εαυτό σου στο εδώ και στο τώρα".

Αυτό είναι η γιόγκα.

Σπουδή στο ...τώρα.
Απαλλαγμένο και φωτεινό!

Μαρία Βούλγαρη,Σπουδή

 

Στις ερωτήσεις που δεν απαντάς να δίνεις εποχές...

Για την βασανισμένη μας φαντασία...μη πεις λέξη.
Φέρουμε μέσα μας τα υλικά ονείρων μιας οικογένειας και μιας κοινωνίας.
Ζούμε μια ζωή που ακροβατεί ανάμεσα στα υλικά αυτά και σε όσα βαθύτερα είμαστε.

Πονάμε,χαιρόμαστε και ψάχνουμε τις αιτίες.
Ρωτάμε ανθρώπους ,καθρέφτες,μάγους,δασκάλους.
Τρέχουμε σε βιβλία αυτοβοήθειας,γράφουμε ημερολόγια,προσπαθούμε να τραυλίσουμε μάντρας και ρητά.

Βουίζει ο ουρανός ασυναρτησίες μέσα στο μυαλό μας.
Είμαστε για εδώ η ανήκουμε κάπου αλλού μας;;;


Στις ερωτήσεις που δεν απαντάς να δίνεις εποχές.
Χώρο για να τις ξεχνάς.
Ποτέ δεν θα μάθεις ποιος η ποια είσαι.
Γιατί στο διάστημα που μεσολαβεί από την αγωνία σου στην ερώτηση....απλά ..ΕΙΣΑΙ.
Και για κάποιους που σε αγαπούν...ΦΑΙΝΕΣΑΙ.

Καμιά κρυψώνα δεν θα σε γλυτώσει από την αναπνοή και την κάθε σου μέρα.

Μαρία Βούλγαρη,Ποιός....

ΙΚΕΤΕΣ ΣΤΟ...ΣΤΡΩΜΑ

Καλό και όμορφο Μάη

Γεννήθηκα στην Ξάνθη μια Τρίτη 10 το βράδυ....

«Γεννήθηκα στις 23 του Οκτώβρη του 1925 στην Ξάνθη τη διατηρητέα κι όχι την άλλη τη φριχτή που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους εσωτερικούς της ενδοχώρας μετανάστες.

Η συνύπαρξη εκείνο τον καιρό ενός αντιτύπου της μπελ-επόκ, με αυθεντικούς τούρκικους μιναρέδες, έδιναν χρώμα και περιεχόμενο σε μια κοινωνία-πανσπερμία απ' όλες τις γωνιές της Ελλαδικής γης, που συμπτωματικά βρέθηκε να ζει σε ακριτική περιοχή και να χορεύει τσάρλεστον στις δημόσιες πλατείες. Σαν άνοιξα τα μάτια μου είδα με απορία πολύ κόσμο να περιμένει την εμφάνισή μου (το ίδιο συνέχισα κι αργότερα να απορώ σαν με περίμεναν κάπου καθυστερημένα να φανώ). 

Η μητέρα μου ήταν από την Αδριανούπολη, κόρη του Κωνσταντίνου Αρβανιτίδη, και ο πατέρας μου απ' την Μύρθιο της Ρεθύμνου, απ' την Κρήτη. Είμαι ένα γέννημα δύο ανθρώπων που καθώς γνωρίζω δεν συνεργάστηκαν ποτέ, εκτός απ΄ την στιγμή που αποφάσισαν την κατασκευή μου. Γι' αυτό και περιέχω μέσα μου χιλιάδες αντιθέσεις κι όλες τις δυσκολίες του Θεού. 

Όμως η αστική μου συνείδηση, μαζί με τη θητεία μου την λεγόμενη «ευρωπαϊκή», φέραν ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα.

Και τώρα καταστάλαγμα του βίου μου μέχρι στιγμής είναι:

Α δ ι α φ ο ρ ώ... για την δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ.

Π ι σ τ ε ύ ω... στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων, κι όχι σ' αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθείσες συνήθειές μας.

Π ε ρ ι φ ρ ο ν ώ... αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, την σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα.

Έτσι κατάφερα να ολοκληρώσω την τραυματισμένη από την παιδική μου ηλικία προσωπικότητα, καταλήγοντας να πουλώ «λαχεία στον ουρανό» και προκαλώντας τον σεβασμό των νεωτέρων μου μια και παρέμεινα ένας γνήσιος Έλληνας και Μεγάλος Ερωτικός.»

Από την επίσημη ιστοσελίδα για τον Μάνο Χατζιδάκι.

Φώτο :Σ.Τ

στο σπίτι του Μάνου στην Ξάνθη