"You may say I'm a dreamer..But I'm not the only one..

Πρόσφατα,στην πρακτική της yoga,προσέκρουσα πάνω στα mantras*.
Ίσως τα έχετε ακούσει,η ίσως πάλι να έχετε ξεκαρδιστεί στα γέλια με αυτές τις ακαταλαβίστικες συλλαβές που επαναλαμβάνουν κάτι εντελώς περίεργο.
Λέω πως προσέκρουσα γιατί ανήκω στους ανθρώπους που ντρέπονται όταν ακούν τη φωνή τους.
Την θεωρώ τόσο αστεία που ακόμα κι αν πω "γεια σας"θα χαρίσω άφθονο γέλιο στον αποδέκτη.
Πριν λίγο καιρό λοιπόν, άρχισα στην πρακτική να τραγουδώ κάποια mantras.
Αρχικά ανοιγόκλεινα τα χείλη και στη συνέχεια άρχισα να με ακούω.
Δεν θα πω περισσότερα για την εμπειρία γιατί θέλω ,αν και εφόσον το αποφασίσετε,να είναι ΜΟΝΟ ΔΙΚΗ ΣΑΣ.
Σήμερα,επιστρέφοντας από τον χαμό της Ομόνοιας,των άστεγων,των κακομούτσουνων μάγων στίς φάτνες της ντροπής,ανάμεσα στη λάσπη από το χιόνι και στη λάσπη της ζωής των γιορτινών ανθρώπων...άρχισα να τραγουδώ το "Imagine"!
Άρχισα να επαναλαμβάνω του στίχους και μετά την μουσική του.
Μέσα στο μυαλό μου και πάνω στη γλώσσα μου.
Μέσα στα χέρια μου και πάνω από το σκουφί μου.
Στην διαδρομή προς το Χαϊδάρι ,είχα επαναλάβει την λέξη dreamer(ονειροπόλος)εκατό φορές.
Η μουσική του Lennon απλωνόνταν στα σύννεφα,στις περιοχές του μπλε που είχαν φιλοξενήσει το χιόνι,στα βουλκανιζατερ της Λεωφ.Αθηνών,στον σηκωμένο γιακά του ηλικιωμένου,στα μικρά απογεύματα του χειμώνα.
"Φαντάσου"!!!
"Φαντάσου"
Όσο μπορείς!!!
Όσο σου απέμεινε να πιστεύεις!!!
Δεν χρειάζεται να επαναλάβεις τις σανσκριτικές γοητευτικές λέξεις των mantras της γιόγκα.
Χρειάζεται να βρεις το δικό σου και να το φανταστείς!!!
Όταν το ετοιμάσεις χάρισε του τις φωνητικές σου χορδές,τον ουρανίσκο σου σου,τα χείλη σου...
Παράτησε το στο μυαλό σου για λίγα δευτερόλεπτα και άστο να κάνει γιορτή.
Τραγουδησέ το με τις πυτζάμες σου και αγκαλιά με τον καφέ σου.
Δώστο σε όλους σαν πράξη!!!
Είναι το δικό σου λεπτό να ...Φανταστείς!!!
Και ξέρεις;;;
Μόνο αν φανταστείς...πράττεις!!!
Τουλάχιστον θα έχεις τραγουδήσει..κι αυτό για την ώρα αρκεί!!!

Μαρία Βούλγαρη,Σαν σύννεφα στο μπλε(απόσπασμα)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΡΧΗΣ (2016)

*Η λέξη ”mantra” προέρχεται από το σανσκριτικό man (νους) και tra (απελευθερώνω). Επομένως αφορά μία φωνητική τεχνική που σκοπό έχει να απελευθερώσει τον νου. Κατ’ ουσία τα mantras αποτελούν συγκεκριμένες λέξεις, ολόκληρες φράσεις ή ακόμα και ακαθόριστες συλλαβές που επαναλαμβάνονται.  

Μηνά..ακούς;;;;

"You may say I'm a dreamer

But I'm not the only one
I hope someday you'll join us
And the world will live as one"

Χάιδεψε τα χρόνια που θα έρθουν...

Χάιδεψε τα χρόνια που θα έρθουν.
Κράτησε τα απαλά...
Τόσο ..όσο!
Όσο να σε χαϊδέψουν κι εκείνα.


Μια μέρα τα ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΑ θα ξεκουραστούν.
Και θα γίνουν ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΡΧΗΣ.
Μαζί μας θα μεγαλώσουν και θα πετάξουν.
Στο διάστημα που μεσολαβεί να μάθεις να χαϊδεύεις.
Να μάθεις να είσαι ευτυχισμένος.
Είναι η μεγαλύτερη γνώση στη μικρή περιπέτεια της ζωής.
Ακόμα κι όταν όλα γύρω σκοτεινιάζουν..
Να μαθαίνεις τον τρόπο να γίνεσαι φως ...

Και...
Να σημειώνεις την αρχή μας σε ολοκάθαρα λευκά μπλουζάκια!

Μαρία Βούλγαρη,Σημείο μηδέν(απόσπασμα)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΡΧΗΣ (2016)

Καλή και δημιουργική χρονιά!
ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Οι ώρες τρέχουν χωρίς εσένα...

Οι λέξεις έχουν τους δικούς τους δρόμους.
Κανείς και τίποτα δεν επεμβαίνει στην έξοδο τους από την τσέπη της καρδιάς.
Γι αυτό...
Σε αγαπώ!
Στο διάστημα που μεσολαβεί από την τσέπη μου μέχρι τη φωνή μου...
Εσύ...
Κλείνεις τα φώτα..
Παγώνεις τον Αύγουστο..
Βάφεις τα μαλλιά σου λευκά...
Λύνεις όλες τις δύσκολες εξισώσεις..
Κλείνεις όλες τις μισάνοιχτες πόρτες...
Και φοράς ρούχα...χωρίς τσέπες να βρίσκεις.
Οι λέξεις έχουν την δική τους ώρα.
Εσύ...
Ξέχασες πάλι το ρολόι σου...

Μαρία Βούλγαρη,Οι ώρες τρέχουν χωρίς εσένα.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΡΧΗΣ (2016)

Τα Χριστούγεννα που είναι στον δρόμο...

Τις παγωμένες νύχτες να σκέφτεσαι πως στα μικρά σακουλάκια
κοιμούνται οι μεγάλες γιορτές.
Ήσυχα και λαμπρά.
Αθόρυβα και τρυφερά.
Σαν αυτά τα μικρά κουδουνάκια που σου θυμίζουν πως πρέπει να σε πιστέψεις για να ακούσεις.
Πως πρέπει να σε προφυλάξεις για να σε περπατήσεις.
Πως πρέπει να σε αγαπήσεις για να σε προχωρήσεις.
Ήσυχα.
Αθόρυβα.
Ανάποδα και αντίστροφα.
Με γραφή από αριστερό χέρι.
Με μάτια ορθάνοιχτα κλειστά.
Τις παγωμένες νύχτες να σκέφτεσαι πως κάθε νέος άνθρωπος είναι μια καινούργια χώρα με χάρτες..
Και ένα καινούργιο ταξίδι να σημειώσεις.
Με σεβασμό..
Τις παγωμένες νύχτες...
Να τις αγαπάς...
Σαν τα πιο καλά σου Χριστούγεννα που ακόμα δεν ήρθαν.. μα είναι στον δρόμο!
Ακούς;;;;

Μαρία Βούλγαρη,Στις μεγάλες νύχτες των Χριστουγέννων σου
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΡΧΗΣ (2016)

ΕΙΜΑΙ ΔΕΥΤΕΡΑΑΑΑΑ !!!!!

ΕΙΜΑΙ ΔΕΥΤΕΡΑΑΑΑΑ !!!!!
.................................................
- - ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΗ Η ΔΕΥΤΕΡΑ
ΨΑΧΝΕΙ ΑΠ' ΤΟ ΧΑΡΑΜΑ
ΔΟΥΛΕΙΑ - ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΟ ..! - -
......................................................
ΓΥΡΝΑΕΙ ΣΤΑ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΑ,
ΒΡΙΣΚΕΙ ΛΟΥΚΕΤΑ..!
ΣΕ ΓΙΑΠΙΑ ΑΝΕΒΟΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ,
ΓΚΡΕΜΙΣΜΕΝΕΣ ΟΙ ΣΚΑΛΩΣΙΕΣ...!
....................................................
ΣΤΑ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΑ,
ΣΤΑ ΛΙΜΑΝΙΑ ΠΑΕΙ,
ΠΑΝΤΟΥ ΠΩΛΗΤΗΡΙΑ..!
..................................................
ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΗ ΛΑΧΑΝΑΓΟΡΑ,
ΣΤΗΝ ΙΧΘΥΟΣΚΑΛΑ,
ΑΔΕΙΑ ΤΑ ΦΟΡΤΗΓΑ....!
ΣΑΠΙΑ ΤΑ ΤΕΛΑΡΑ ...!
.................................................
.... "ΕΣΤΡΙΨΕ" ΕΝΑ ΣΕΡΤΙΚΟ...
"ΚΑΤΕΒΑΣΕ" ΔΥΟ ΚΑΝΤΗΛΙΑ ..
ΚΑΙ ΧΙΛΙΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ...
.........................................................
ΣΤΕΝΑΞΕ... ΕΙΠΕ :
- ΤΙ ΣΚΑΤΑ ... ΓΑΜΩ Τ' ΑΦΕΝΤΙΚΑ...
.... "ΠΟΥΣΤΙΚΗ" ΜΕΡΑ !...
-ΣΑΝ ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΑΡΓΙΑ -
ΜΕΓΑΛΟΑΣΤΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ !
..........................................................
ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ ΕΙΜΑΙ !!!!
ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΔΕΥΤΕΡΑ !!!!
- ΑΚΟΥΣ ΑΦΕΝΤΙΚΟΟΟ ;;;;;
- - ΕΙΜΑΙ ΔΕΥΤΕΡΑΑΑ - - !!!!!!!
ΗΛΕΚΤΡΑ ΣΤΡΑΤΩΝΙΟΥ

Η Ηλέκτρα Στρατωνίου γεννήθηκε στη Χαλκιδική, έζησε σε πολλά μέρη της Ελλάδας και στο εξωτερικό. Είναι ζωγράφος, ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει εκδόσει τρεις ποιητικές συλλογές: «Ποιήματα» (1989, Γερμανία), «Στο ναρκοπέδιο του μυαλού» (2011, Αθήνα) και «Σςςς… ο Θεός κοιμάται» (2014, Αθήνα). Η Ηλέκτρα είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών (Ε. Ε. Λ.).

Την Ηλέκτρα την συνάντησα στο διαδίκτυο μέσα από ανάρτηση του περιοδικού "ΑΤΕΧΝΩΣ".

Ο λόγος της τρέχει και διαμαρτύρεται.

Απέχει από την υπαρξιακή σύγχυση των ποιητών που πολλαπλασιάζονται στην χώρα μας με μανία.

Οι λέξεις είναι τίμιες,σκληρές και ελπιδοφόρες!Χτυπάει στο όποιο "ψαχνό"μας απέμεινε.

Κατά την ταπεινή μου άποψη είναι στη γενιά των ποιητών που μας δείχνουν δρόμο,που απέχουν από τα "Ω",τις κλίκες της "μαύρης"ποίησης που μας χαρίζει άφθονο γέλιο.

Η γραφή της απόλυτα συγκροτημένη και νεανική.

Περπατά,φωνάζει,δείχνει,θυμάται,χαμογελά ...υπενθυμίζει!

Την ευχαριστούμε για την εμπιστοσύνη της και είναι μεγάλη μας τιμή και χαρά να την φιλοξενούμε εδώ!

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Λιγάκι πιο κοντά...σαν ευχή

Κανένας απολογισμός δεν χρειάζεται όταν μια χρονιά σε έχει φέρει πιο κοντά στον εαυτό σου και σε όσους αγαπάς και θα αγαπήσεις.

Το 2016 ήταν μια δύσκολη χρονιά κατά γενική ομολογία.
Έφερε μαζί της πολλούς θανάτους,μεγαλύτερη φτωχοποίηση στα μυαλά μας,και άλλα δεινά.
Σε μένα έφερε έναν παρολίγον θάνατο του αγαπημένου μου ΙΚΕΤΗ,την γιόγκα,την ευθυγράμμιση της Μιράντας και του Σωτήρη σε ένα καινούργιο φως, την ευγνωμοσύνη της Στέλλας και την λήθη τραγικά επιζήμιων ανθρώπων.
Θα μείνω στην ευγνωμοσύνη και στην αγάπη που έχω στη ζωή μου.
Στις μικρές καθημερινές στιγμές που μου αποκαλύπτουν πόσο τυχεροί είμαστε όταν ο θάνατος έρχεται,αλλάζει γνώμη και φεύγει.
Θα μείνω στην εμμονική αγάπη για τη ζωή που κόβει το κάπνισμα ,που περπατάει στο πάρκο ,που γράφει "λυχνίες"και φάρους.
Θα μείνω στην πρακτική της γιόγκα που συντονίζει τις καρδιές στις μεγάλες αξίες της ζωής που δεν καταστέλλονται με κανένα χημικό.
Στο τέντωμα του μυαλού και στην αλλαγή των κακών μας κιλών σε γραμμάρια φωτός.
Στην ευγνωμοσύνη που ποτέ δεν κατάλαβα και τα μάτια της Στέλλας μου την ξανακαταγράφουν από την αρχή και για πάντα.
Όσο για τους επιζήμιους που ξεφορτώθηκα..ε,δεν θυμάμαι πια ποιοι είναι και δεν έχω κάτι να σας γράψω.
Τους εύχομαι μια ζωή που τους αξίζει...μόνο!

Τα θαύματα από μόνα τους είναι ανήμπορα.
Γεννιούνται όταν αποφασίσουμε να τα δούμε.
Συντελούνται όταν εμείς..τα αποφασίσουμε!
Μένω στα θαύματα της μεγάλης "Αγίας Καθημερινότητας"
Υποκλίνομαι στον ΙΚΕΤΗ μας που αγαπάει τη ζωή!
Ευχαριστώ καθημερινά τους καινούργιους φίλους που μπήκαν απαλά στη ζωή μου και με στηρίζουν με την αναπνοή τους.

ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ !!!
Εύχομαι ..κάθε μέρα ΧΡΙΣΤΟΎΓΕΝΝΑ!!!


Για τον Πάμπο,την Μιράντα ,την Στέλλα Π.,τον Σωτήρη μας,τους φίλους μου που αγωνίζονται με πινέλα και τέχνη...τους νέους φίλους μου, την οικογένεια μου που με στηρίζει κάθε λεπτό!
Για όλους !!!

Μαρία Βούλγαρη.
ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ
(ευτυχώς και οι δυό μας).

Χάσαμε χρόνια με τα "σε αγαπώ"...

Χάσαμε χρόνια με τα "σε αγαπώ".
Χάσαμε κιλά,ύπνο,μυαλά,ώρες,νύχτες,ανθρώπους.
Ένα πρωινό μου είπες πως δεν θα μου ξαναπείς ότι με αγαπάς.
Γιατί...χάνουμε τον μόνο μας χρόνο!
Έτσι...
Αποφάσισες να με σπρώξεις στη λίμνη,να με κεράσεις μπύρα,να με διαβάσεις,να με γράψεις,να με συναντήσεις,να με φωνάξεις...
Κάθε φορά που περιμένω να με αγαπάς...
Με κοιτώ σε μια φωτογραφία μου...
Και έτσι..ξέρω!
Πως δεν χάνουμε κανέναν χρόνο μας!

Μαρία Βούλγαρη,Επίθεση διαρκείας.(απόσπασμα)
ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ
(ταξιδιωτικός οδηγός σε δυό πρόσωπα)

Φώτο:ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ στη Πράγα.

Φαντασίωση..

Κρατώ την πιο εμμονική μου φαντασίωση για σένα.
Την φέρνω βόλτες στο μυαλό μου και στην χαρίζω κάθε μέρα.
Περιμένω...
Να κοιταχτείς σε έναν καθρέφτη με όσα μάτια διαθέτεις.
Ξέρεις πως δεν θα δεις τίποτα.
Ο καθρέφτης θα ντραπεί για λογαριασμό σου.
Θα ντραπεί που του είσαι αόρατος.
Θα ντραπεί και για μένα.
Που περιμένω.. να έχεις μάτια.


Μαρία Βούλγαρη,ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ

Αδειάζει η νύχτα ιστορίες...

Αδειάζει η νύχτα ιστορίες.
Τις αδειάζει με σταγονόμετρα.
Πέφτουν με ιλιγγιώδη βραδύτητα στα μαλλιά μας.
Κυλούν ορμητικά αργά στις άκρες από τα κορδόνια μας.
Φαντάζουν οι ίδιες ολοκαίνουργιες.
Τρομάζουν τόσο με την πτώση τους πάνω μας που φεύγουν τρέχοντας προς κάθε μας κατεύθυνση.
Χωρίς να συμφιλιώνονται με τα οδικά μας δίκτυα.
Αναρωτιούνται για τα κείμενα μας.
Κάποιες φορές αυτοκτονούν στα σεντόνια μας.
Πάντα...
Προσποιούνται αστέρια που πέφτουν.

Που θα μελαγχολήσεις απόψε;;;;;;;;;;
Σε βαρέθηκα να με κλέβεις...

Μαρία Βούλγαρη,Η αληθινή ιστορία της νύχτας
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΛΑΜΠΑ

Υπόνοια συμπόνιας

Σε σκέφτομαι σαν έναν άνθρωπο που η φορά του ανέμου υπερισχύει της ισορροπίας του.
Σαν έναν άνθρωπο του δρόμου που προσπαθεί να καθαρίσει τα ρούχα του.
Σαν ένα προϊόν που ανακυκλώθηκε και έχασε όλα του τα στοιχεία θρέψης.
Σαν αίμα που έχασε τη ζωντάνια του κόκκινου και απλώνεται καφετί στα χρόνια του.
Σαν μια θάλασσα που δεν βλέπει λιμάνια και φάρους.
Δεν μπορώ να σε λυπάμαι γιατί αυτό σημαίνει πως κάποτε σε αγάπησα.
Δεν μπορώ ούτε να σε σημειώνω γιατί αυτό προϋποθέτει.. εμένα.
Δεν μπορώ να σου προσφέρω τίποτα άλλο...
Λυπάμαι...
Για σένα..
Υπαινίσσομαι...συμπόνια.
Σαν ευχή για τις ατέλειωτες νύχτες σου.

Μαρία Βούλγαρη,Υπόνοια συμπόνιας

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΡΧΗΣ (2016)

Οι ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ  ΑΡΧΗΣ ξεκίνησαν το 2016 και  είναι μικρές κουκκίδες παρατήρησης στην μεγάλη αρένα που καθημερινά παλεύουν ο Άνθρωπος,τα ανθρωπάκια και η Αγάπη.
Η άνιση μάχη.
Η ευχή ενός δίκαιου δρόμου.

Σκουπίδια από μέρες

Πέρασαν οι μέρες που με άκουγες..σαν ολοκληρωμένο άλμπουμ.
Οι  μέρες που σχολίαζες τις συγχορδίες μας και γελούσες.
Που άλλαζες τις χορδές στις νύχτες μας...
Που γυρνούσες παρτιτούρες και με σκέπαζες..
Δεν έφτασαν τα χρόνια να με ακούσεις χωρίς θόρυβο..
Χωρίς τα συνηθισμένα μου παράσιτα...
Πέρασαν οι μέρες..και εσύ επιμένεις να αντιγράφεις τις μόνες λέξεις που κρατώ.
Κάποιες λίγες φορές σαρώνω τα φύλλα που δεν σκούπισες και από κάτω βρίσκω μόνο σκουπίδια.
Όχι από γιορτές...
Μόνο σκουπίδια που τραγούδησες.
Ο χρόνος πια μετρά μόνο από μέρες που πέρασαν.
Εσύ..πάντα να τις προσπερνάς και να τις περνάς ευλαβικά.
Σαν άδειο σαρκίο χωρίς μουσική.
Σαν ένα πορνείο γεμάτο νόμιμες πράξεις.
Πέρασαν οι μέρες...
Και θα περνούν...
Σαν...τα μόνα σκουπίδια που θα ακούς.

Μαρία Βούλγαρη,Σκουπίδια από μέρες
ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΑ ΤΡΥΠΙΑΣ ΤΣΕΠΗΣ

Τηλεφώνημα...

Σήμερα μου τηλεφώνησε ένα τραγούδι...
Άργησες ,μου είπε,αλλά εγώ σε περιμένω εκεί που με άφησες..
Που είσαι;;; είπα.
Στο φανάρι της πόλης που αγκαλιάζει όσα άφησες.
Θα επιστρέφουμε.


Μαρία Βουλγαρη,Σύντομα φιλιά στον Μολδάβα.

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΑ...ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Τα ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΑ ..ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ είναι αφιερωμένα στον Π.
Για τα τσιγάρα μας,τα ταξίδια μας,τα σχέδια μας και κυρίως τη ζωή.
Αυτή που αφήσαμε..και αυτή που μας περιμένει στα φανάρια της κόκκινης πόλης.

ΓΙΟΡΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ

"ΓΙΟΡΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ"
Μια γιορτή για τις ζωές που δεν τα παρατούν,δεν εγκαταλείπουν,δεν το βάζουν κάτω.
Με αναπνοές αισιοδοξίας!
Με κινήσεις "πολεμιστών"του μέλλοντος!
Με "βουνά" ολόφωτα!
Με "δέντρα"πολύχρωμα!
Με "χορευτές"σε βήματα ανθρωπιάς!
Σε τεράστια άλματα!
Μια γιορτή με τη γιόγκα για τον άνθρωπο,γύρω από τον άνθρωπο,πάντα στον άνθρωπο!
Για όλους όσους η δυσκολίες τους κάνουνι να θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο μετά μανίας!
Σας προσκαλούμε!!!
Έρχεστε;;;

Σάββατο 17 Δεκέμβρη
17:00 -19:00
ΣΤΕΓΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ,Κολοκοτρώνη 36 -Χαΐδάρι

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΝΟΥΜΕ:
Παιδικές πάνες, σαπούνια , αφρόλουτρα παιδικά και ενηλίκων, ταμπόν, σαμπουάν, οδοντόκρεμες, μωρομάντηλα, κρέμες παιδικές καλλυντικές. 

Μη ξεχάσετε το στρωματάκι σας!!!

********************************************************************************

"Η Γιόγκα για τους πρόσφυγες θα πραγματοποιηθεί ένα όμορφο απόγευμα, με δυο ώρες πρακτικής γιόγκα που θα διδάξει η Σοφία Μιράντα Σολδάτου, απο το Nataraja Yoga Center, με πολύ χαρά!

Ο γρηγορότερος και πιο σίγουρος τρόπος για ανυψώσουμε τις ζωές μας είναι να ανυψώσουμε τη ζωή των άλλων. Μέσα από την πράξη της προσφοράς επεκτείνουμε τη δική μας ικανότητα για χαρά και συμπόνια και τελικά, τροφοδοτούμε την έμφυτη επιθυμία μας να μοιραστούμε την καλοσύνη που υπάρχει στις καρδιές μας με τους γύρω μας!

Σε αυτό το ανοικτό μάθημα θα εξερευνήσουμε αυτά τα θέματα μέσω μιας εγκάρδιας πρακτικής, η οποία θα είναι κατάλληλη για όλα τα επίπεδα ασκούμενων! "

Φώναξε χειμώνα..

Σήκωσε πανό ο χειμώνας.

"Έρχομαι"

Και από τότε...

Έρχομαι!

Με βραδυνές πτήσεις,σε χαμηλές πτήσεις.

Με αυτιά βουλωμένα για να σε ακούω καλύτερα!

Με spray αποσυμφορητικά των "συμφορών'.

Με βιταμίνες και μπάρες δημητριακών αγάπης.

Με γάτες και κάλτσες.

Στα μεγάφωνα ο χειμώνας αποφασίζει.

Χωρίς να διατάζει.

"Τελικά έρχομαι"

Και από τότε...

Έρχομαι!

Κυρίως όπως..δεν μπορώ.

Και ο χειμώνας μας..επίσης!!!




Μαρία Βούλγαρη,Φώναξε χειμώνα

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ




Καλό μήνα σε όλους!!

Να επιστρέφετε!

Σημείωση που στεγνώνει...

Υπάρχουν οι καιρικές συνθήκες...
και οι συνθήκες βροχής.
Κάτω από αυτές της συνθήκες τα πάρκα γεμίζουν καθίσματα για να κάτσει η αγάπη.
Αυτή η άγνωστη,κατακρεουργημένη έννοια.
Αυτή η χιλιοειπωμένη λέξη που τώρα πια ακούγεται σαν...απαγορευμένη.
Υπάρχουν οι καιρικές συνθήκες...
και οι συνθήκες βροχής.
Κάτω από αυτές όλοι συνθηκολογούμε χωρίς να διαβάσουμε τις ψιλές "σταγόνες".
Αργότερα θα καθαρίσουμε το κάθισμα και θα τινάξουμε από πάνω μας...τον λεκέ της άγνωστης έννοιας.Της απαγορευμένης λέξης.
Πολύ αργότερα θα γράψουμε και ένα ποίημα ως συμβόλαιο εξαγοράς της λήθης.
Υπάρχουν οι καιρικές συνθήκες...
και οι συνθήκες της βροχής.
Κάπου στο ενδιάμεσο εμφανίζεσαι και εσύ για να επιβεβαιώσεις τα ποιήματα.
Τις συνθήκες.
Την συνθηκολόγηση.
Αλλά ποτέ...
Τις συνθήκες της βροχής.
Κρίμα...
Μαρία Βούλγαρη,Σημείωση που στεγνώνει.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ.."ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ"
(για τον χρόνο και τον άνεμο)

Απόλυτα ερωτικό....

Τα βράδια που πέφτουμε στα μαξιλάρια μας...
Και αφού...
Έχουμε ακυρώσει εισιτήρια επιστροφής...
Έχουμε περπατήσει στην ομορφιά και στην ήττα της πόλης...
Έχουμε κρυφτεί σε χαρτόκουτα βροχής...
Έχουμε φωνάξει για να μας ακούσουμε..
Έχουμε κλάψει μέσα στον καφέ μας...
Έχουμε καπνίσει έρωτες σε συσκευασίες θανάτου...
Έχουμε κρύψει στις τσέπες μας τα γράμματα από το όνομα σου...
Τα βράδια αυτά.. μαζί με τον ύπνο μας σου κάνω έρωτα με μια μικρή ερώτηση.
"Τι γυρεύουμε εμείς μέσα στη νύχτα των άλλων".
Τα βράδια αυτά...μαζί με τον ύπνο μας μου κάνεις έρωτα χωρίς  μεγάλη απάντηση.
Έτσι...κοιμόμαστε και οι δύο σίγουροι πως κρατάμε στα χέρια μας τα γράμματα από τα ονόματα μας.

"Δεν ακούει κανείς, δεν ξυπνάει κανείς
Μόνο οι καρδιές μας ηχούν και τίποτε άλλο
Ήρθε ο καιρός να μου πεις, είναι καιρός να μου πεις
Τι γυρεύουμε εμείς μέσα στη νύχτα των άλλων"
Γιάννης Αγγελάκας

Μαρία Βούλγαρη,Απόλυτα ερωτικό
ΑΦΟΡΜΗ ΣΑΝ...ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Ερημιά...

Frieden, τα σκοτεινά χρόνια δεν τελείωσαν για την Alexander Platz.
Τα ξανθά σου μαλλιά κάηκαν το δεκαεννιά.
Οι μέρες μοιάζουν καταπληκτικά με τη νύχτα.
Νεκρά μνημεία για νεκρούς που δεν τάφηκαν ποτέ.
Η μέρα ηττήθηκε από τη νύχτα Frieden ξανά το είκοσι τρία.
Το τριάντα τρία τα τάγματα εφόδου ορμάνε και κατασπαράζουν την ιστορία.
Οι μέρες πια και οι νύκτες γίνονται ένα.
Τρέχεις να κρυφτείς αλλά σε βρίσκουν.
Τα ξανθά σου μαλλιά κάηκαν ξανά μαζί με σένα στο προαύλιο των νεκρών...

Περίμενέ τους. Περίμενε τους νεκρούς που έρχονται. Κάπου κοντά σου κρύβονται.
Θα τους βρουν όπως και σένα για ακόμη μια φορά.
Ναι, είναι εκεί οι νέοι νεκροί, λουσμένοι από θάνατο και μοναξιά καθώς τα πολυβόλα κατά δεκάδες ορμάνε. Frieden, το Βερολίνο ζει μόνο μέσα στις μυρωδιές που εκπέμπουν τα δέντρα τουTiergarten. Είναι οι μυρωδιές των πτωμάτων που επιστρέφουν.
Ένα τείχος υψώθηκε το εξήντα ένα και το ογδόντα εννιά έπεσε με εκδηλώσεις και όνειρα.
Άφησαν λίγο για να θυμίζει…
Κάπου εκατόν πενήντα μέτρα με graffiti ντυμένο.
Το checkpoint Charlie, είναι μουσείο πια και η κάθοδος των τουριστών το τρομάζει.
Τι να σου κάνει όμως Frieden ένα τείχος που έπεσε όταν η ιστορία δεν έχει ποτέ αγάπη να σου δώσει; Frieden, τα κτίρια που βλέπεις δεν είναι τα ίδια με χθες.
Το έδαφος τα κατάπιε το σαράντα πέντε.
Ό,τι βλέπεις είναι φαντάσματα. Φαντάσματα και σκιές. Τίποτα δεν έμεινε απ’ το χθες.
Όλα είναι αναμνήσεις μόνο για να κλαις. Αναμνήσεις και σκόνη όση θες.
Δεν υπάρχει μέρα εδώ. Εδώ δεν υπάρχει μέρα. Η μέρα ηττήθηκε απ’ τη νύκτα.
Για δες τα σκιουράκια στα μεγάλα πάρκα. Μαζεύουν την τροφή τους πριν απ’ την μπόρα.
Μαζεύουν την τροφή τους και χάνονται. Χάνονται τρέχοντας μέσα στις πυκνές φυλλωσιές στα πόδια των δέντρων.
Τι να σου κάνει ένα τείχος που έπεσε; Frieden… δεν υπάρχει επιστροφή.
Όλα τελείωσαν.
Λίγοι βλέπουν αυτό που σου λέω. Λίγοι κρατάνε επαφή με την ιστορία. Λίγοι μας καταλαβαίνουν. Λίγοι, αυτοί που επαγρυπνούν.
Δε θα σου πω τίποτα άλλο. Τα βλέπεις και μόνη σου. Δεν υπάρχει Ευρώπη. Η Ευρώπη ήταν εδώ πάντως.
Άκου… ένα ψίθυρο που βγαίνει απ΄ τους δρόμους.
Μονολογούν όλο ενοχές: « Η Ευρώπη ήταν εδώ… αλλά χάθηκε…» Χάθηκε Frieden με βάδισμα της χήνας και λάβαρα θανάτου.

Πάμπος Φιλίππου
Από την ποιητική συλλογή "Κάνε ο,τι σου λέει η πόλη"

Όλα τελειώνουν πανηγυρικά στη Βενετία.

Τόσα χρόνια αναρωτιέμαι...
σε ποια σημεία του κόσμου,συγκεντρώνονται οι αγάπες όταν πεθαίνουν...
Μέσα σε ένα απόγευμα είχα την απάντηση.
Οι αγάπες πεθαίνουν και κείτονται σαν καινούργιες στη Βενετία.
Εκεί είναι ο χλοερός τόπος να φτυαρίσεις αυτό που κάποτε ζούσε στα μανίκια σου και στα σκουφιά σου.
Είναι ο τόπος που έχει όσο νερό χρειάζονται για να επιπλέουν άφθαρτες και τρομακτικές.
Όλοι νομίζουν ότι εκεί γεννιούνται αγάπες.
Στις γέφυρες στενάζουν όλα αυτά που κάποτε ειπώθηκαν χυδαία και ακριβοντυμένα.
Παράνομοι εραστές φωτογραφίζονται στα κανάλια μιας πόλης που μυρίζει έξοδο.
Τηλέφωνα χτυπούν,τάμπλετς ουρλιάζουν Πλατεία Αγίου Μάρκου που συμβαίνει τώρα...
Ασιάτες προσκυνούν τα λείψανα όλων όσων ξαπλώνουν στο πλακόστρωτο καλντερίμι,τροχονόμοι πεζών σε οδηγούν σε ένα οποιοδήποτε κανάλι να πέσεις κι εσύ,μαγνητάκια με μάσκες και πόρτες πολύχρωμες σου ψιθυρίζουν που μπορείς κι εσύ...να ενταφιάσεις μια σου αγάπη.
Μέσα σε ένα απόγευμα ακολουθείς τον ήλιο που πέφτει γρήγορα με επαγγελματικό μακροβούτι στο καπέλο ενός γονδολιέρη...
Μέσα σε ένα απόγευμα ξεφορτώνεσαι τόνους ανησυχίας,κιλά αγαπημένων που φορούσαν παμφθηνες τουριστικές μεταμφιέσεις...
Σε ποια σημεία γίνεται η μεγάλη συγκέντρωση αποθανόντων εραστών;;;
Η μεγάλη συγκέντρωση φίλων με νόσο εγωισμού;;;
Συγγενών αποχαυνωμένων από τη ζωή;;;;
Όλα τελειώνουν πανηγυρικά στη Βενετία.
Σε ένα τόσο μεγάλο απόγευμα όσο και οι απαντήσεις..
Τόσο μεγάλο σαν τις ερωτήσεις που κουβαλούσες μέσα στο μπουφαν σου...
ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΜΕ....

Μαρία Βούλγαρη,"Θάνατος στη Βενετία"με τάμπλετ
ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Να προσέρχεσαι ξυπόλητος.

Όταν προσέρχεσαι σε αυτό που αγαπάς...

Να προσέρχεσαι ξυπόλητος.

Να πατάς προσεκτικά και αθόρυβα.

Να νιώθεις τα πόδια σου...αγνά και καινούργια.

Να προσέρχεσαι χωρίς να νηστεύεις τις πράξεις σου.

Να τις αγκαλιάσεις όλες τρυφερά και να τις βάλεις σε τρένο.

Να ακούς το κέντρο του θώρακα.

Αυτές τις μικρές γιορτές που κάνουν σιωπή και γιορτή.

Να προσέρχεσαι σε αυτές με κεράσματα.

Να χορεύεις και να στέκεσαι!

Να προσέρχεσαι..σε αυτά που ξεχνάς ότι αγαπάς.

Ξυπόλητος και με μετάνοια.

Να ακουμπάς και να ισορροπείς τις μέρες σου...

Όταν προσέρχεσαι..κυρίως να προσεύχεσαι.

Ξυπόλητος,αθόρυβος...

Καινούργιος!

Μαρία Βούλγαρη,Ξυπόλητος

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΧΩΡΙΣ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ(2016)

Καμιά ιστορία δεν φοράει παπούτσια.

Κυκλοφορεί,τρέχει,τεντώνεται,ξαπλώνει..πάντα ξυπόλητη!

Πάντα..καινούργια!

"Ω"

Ό,τι κι αν γράψεις...
Σε ό,τι  κι αν προσευχηθείς.....
Ακόμα κι αν επικαλεστείς στη γραφή σου το..νερό,το μπλε,τον θάνατο ..το αίμα..
Θα είσαι πάντα...η πρόθεση της λήθης.
"Ω"...

Μαρία Βούλγαρη,ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ

Πάλι ο "καιρός"...

Καιρός του "συγχωρείν" την κάθε κατεύθυνση.
Καιρός του "σιωπείν"τις λέξεις.
Καιρός του "φυλάσσειν" και καιρός του "γνωρίζειν".
Που σημαίνει πως.. όσο στέγνωσες έσπασες
Καιρός... μόνο του οριστικού νερού.

Μαρία Βούλγαρη,Νερό

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΡΧΗΣ(2016)

Αυτοί που δεν έχουν ιστορία και ποιήματα...

Οι μεγάλες αγάπες...

ΔΕΝ πάνε στον παράδεισο.

ΔΕΝ πάνε στη λαϊκή αγορά και στις υπεραγορές.

ΔΕΝ συναντιούνται σε Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.

ΔΕΝ συχνάζουν στα ίδια στέκια.

ΔΕΝ ακούνε τις ίδιες νότες.

ΔΕΝ μιλούν σχεδόν ποτέ.

ΔΕΝ κοιμούνται στα ίδια μαξιλάρια.

ΔΕΝ βλέπουν τους ίδιους γεωγραφικούς παράλληλους.

ΔΕΝ νυχτώνουν την ίδια στιγμή.

ΣΥΝΗΘΩΣ  και τις κάποιες τους φορές..

ΠΑΝΕ σε πλατείες και συλλέγουν λόγια και λέξεις.

ΠΑΝΕ στα μπακάλικα της γης και αγοράζουν παρελθόν.

ΣΥΝΑΝΤΙΟΥΝΤΑΙ στα πεζοδρόμια γιατί δεν διαθέτουν επαρκή εισιτήρια.

ΣΥΧΝΑΖΟΥΝ στα ίδια μπαλκόνια.

ΑΚΟΥΝΕ τις ίδιες φωνές..μα δεν απαντούν ποτέ.

ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ σε έναν καναπέ στην άκρη της ζωής.

ΒΛΕΠΟΥΝ χάρτες.

και...

ΑΝΑΤΕΛΛΟΥΝ κάθε μέρα μαζί.

Οι μεγάλες αγάπες..δεν είναι μεγάλες.

Δεν είναι αγάπες.

Είναι αυτοί που ακόμα.. δεν έχουν ιστορία και ποιήματα.

Μαρία Βούλγαρη,Αγάπη..σαν Αρχή

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΡΧΗΣ (2016)

Ο έρωτας δεν επιδέχεται μεταρρύθμιση...

Ο έρωτας δεν έχει καμιά σχέση με τη δημοκρατία. 

Αν δεν έχουμε βρει ακόμη το φάρμακο για τις αρρώστιες που τον συνοδεύουν- ζήλεια, κτητικότητα, απιστία - είναι γιατί τέτοιο φάρμακο δεν υπάρχει! 

Ο έρωτας αντιστέκεται στις ουτοπίες της δικαιοσύνης και της ισότητας, αφού το να αγαπάς σημαίνει να προτιμάς. 

Ο έρωτας δεν επιδέχεται μεταρρύθμιση: όπως και η ευτυχία, είναι εκείνο το μέρος της ύπαρξης που δεν κατορθώνουμε να ελέγξουμε.

___________________________________________________________

Δεν μπορούμε να ερωτευτούμε άνδρες ή γυναίκες στο ύψος των προσδοκιών μας, επειδή οι προσδοκίες μας είναι μη ρεαλιστικές..

Pascal Bruckner

Αποσπάσματα από το βιβλίο του "Το παράδοξο του έρωτα".

ΕΚΕΙΝΗ ΚΙ ΕΓΩ..

Εκείνη διαβάζει βιβλία για τη γιόγκα,τον βουδισμό,την αριθμολογία.
Εγώ διαβάζω ποίηση,θέατρο,δοκίμια,νουβέλες,ό,τι πέσει στα χέρια μου.

Εκείνη είναι χορτοφάγος.
Εγώ παμφάγος.

Εκείνη είναι πειθαρχημένη,ασκητική,πιστή.
Εγώ σκεπτικιστής και τεμπέλης.

Εκείνη πιστεύει στη μετενσάρκωση των ψυχών.
Εγώ είμαι αγνωστικιστής.

Εκείνη είναι σίγουρη.
Εγώ όχι.

Εκείνη είναι οριστική ενεστώτα.
Εγώ υποθετικός λόγος στις καλύτερες μέρες μου
και στις χειρότερες υποτακτική υπερσυντέλικου.

Εκείνη είναι ένας άνδρας της δράσης.
Εγώ μια μπερδεμένη γυναίκα.

Εκείνη θέλει να αλλάξω.
Εγώ επίσης.

Εκείνη ξέρει τι θέλει και τι χρειάζεται
καθώς τι θέλω και τι χρειάζομαι εγώ.
Εγώ μονάχα ξέρω πως δεν ξέρω τίποτε
αλλά δεν είμαι πολύ σίγουρος.

Εκείνη είναι φεγγάρι της μέρας
Εγώ ένα ηλιοτρόπιο της νύχτας

Εκείνη κι εγώ,κόντρα στον άνεμο,αγαπιόμαστε.

Juan Vicente Piqueras.
Από την ποιητική του συλλογή,ΤΙ ΚΑΝΩ ΕΓΩ ΕΔΩ

Photo:Bill Brandt

Νοτιάς...

Ο Νοτιάς είναι ο πιο κακομαθημένος άνεμος.
Φυσάει νερό και σε ξεγελάει.
Το βιογραφικό του είναι καλοστημένο και ποτέ κανείς δεν έμαθε από που πνέει.
Νομίζεις ότι είναι υγρός αλλά στην ουσία του είναι ο πιο στεγνός και αφελής από όλους τους ανέμους.
Τίποτα καλό δεν κουβάλησε ποτέ μαζί του.
Ακόμα και η βροχή τον βαριέται και τον χρήζει "κράχτη"μιας χρήσεως.
Λατρεύει τις πόλεις που ζούμε και ζει στους μύκητες της υγρασίας στις ταράτσες.
Συρρικνώνει τα σίδερα,τα γεμίζει ψίχουλα σκουριάς και φόβου κατάγματος.
Όταν νοιώθει ανία ανοίγει το μπλοκάκι με τις ασθένειες και επισκέπτεται με θράσος τα οστά μας.
Μοιράζει καταρροή,πόνους,ακαμψία,φτερνίσματα και χίλια δυό μικρόβια προκειμένου να τον προσέξεις.
Επιφανειακός και νάρκισσος.
Γνωρίζει πως με ένα ρόφημα η μια αλοιφή θα ξεχαστεί.
Θυμώνει πολύ και σου ρίχνει τα μαλλιά στα μάτια με αποτέλεσμα να πέφτεις πάνω στο επόμενο λάθος σου.
Ο απατεώνας Νοτιάς σκαρφίζεται ανέκδοτα και αναχωρήσεις.
Κόλπα χιλιάδες για να τον θυμάσαι στις απώλειες.
Κλόουν των ανέμων και κουτοπόνηρος πολιτικός του ουρανού.
Στεγνός από κατευθύνσεις.
Αφυδατώνει τα ανεμολόγια.
Τίποτα καλό δεν κουβάλησε ποτέ μαζί του.
Βλέπεις...θυμίζει κι αυτός όλα αυτά που δεν έρχονται γιατί μας βαρέθηκαν.
Κυρίως θυμίζει εσένα.. που ερωτεύτηκες όλους τους ανέμους..χωρίς διάκριση.
Άπληστος και ανόητος όπως ο ...Νοτιάς!

Μαρία Βούλγαρη,Νοτιάς
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ.."ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ"
(για τον χρόνο και τον άνεμο)

Κάποιες νύχτες "λείπεις" τόσο πολύ και μιας και "λείπεις" θα σου γράφω μόνο ψέμματα.

Κάποιες νύχτες "λείπεις" τόσο πολύ που ακόμα και οι λάμπες νυστάζουν.
Έτσι οι ιστορίες δεν έχουν επαρκή φωτισμό για να τις διαβάσεις.
Δεν έχουν το φως που χρειάζονται για να τις θυμάσαι.
Κάποιες νύχτες.."λείπουμε" τόσο πολύ  και ο χειμώνας δεν αποφασίζει να έρθει.
Έτσι οι ιστορίες δεν έχουν αρκετό ψύχος για να τις φοβηθείς.
Δεν έχουν καν θερμοκρασία.
Κάποιες νύχτες "λείπεις" τόσο πολύ και μιας και "λείπεις" θα σου γράφω μόνο ψέμματα.
Μόνο ψέμματα για να έρχεσαι.
Κάτω από λάμπες που "λείπουν" κι εκείνες.
Όπως και εσύ.

Μαρία Βούλγαρη,Ανία.
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΛΑΜΠΑ

ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Το να γράψεις ένα ποίημα δεν είναι δύσκολο.
Το δύσκολο είναι να σε  βρίσκουν εκεί.
Για πάντα!

Μαρία Βούλγαρη,ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ


Οι ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ προέκυψαν από τις διαδικτυακές μου βόλτες,με αφορμή την έναρξη της σελίδας αυτής, στο μεγάλο τσίρκο που κάποιοι εξακολουθούν να το λένε λογοτεχνία.
Από τους "κακοποιητές"που δεν ξέρουν πότε να κατεβάσουν τα στυλό και να σταματήσουν όσο ακόμα αχνίζει η αξιοπρέπεια που τους απέμεινε.
Δυστυχώς από την λαίλαπα της αντιγραφής μεγάλων ποιητών ,δεν γλύτωσε το ιστολόγιο μας,όταν πέρυσι,τέτοια εποχή,"συνεργάτης" μας, έστελνε ποιήματα μεγάλων  ποιητών ,ως δικά του "τέκνα".
Ζητάμε ταπεινά συγνώμη για την λογοτεχνική μας "αφέλεια".
Ακόμα μαθαίνουμε από τα λάθη μας.
Οι αναρτήσεις έχουν κατέβει μόλις το εντοπίσαμε.
Επίσης ζητάμε συγνώμη και από τους ποιητές..ζώντες και μη για το κακό που τους προκαλούν οι άνθρωποι αυτοί.
Σας ευχαριστούμε για το πέρασμα σας από την σελίδα τούτη που είναι ορθάνοιχτη σε όλους όσους γράφουν..από καρδιάς.
Ευχαριστούμε τους αγαπημένους φίλους και ΙΚΕΤΕΣ που μας πρόσφεραν τα γραπτά τους και εξακολουθούν να περπατούν μαζί μας.

Εμείς...απλά θα αγαπάμε και θα περπατάμε την ποίηση ...μαζί σας!
Ένας χρόνος..στο δρόμο!

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ.

Φώτο:Igor Vitomirov

Ίχνος...

Περνάμε από πόλεις..
Βιαστικά,κυριολεκτικά,μεταφορικά,συγκλονιστικά,ανυπόμονα...
Μήπως οι πόλεις περνούν από πάνω μας ;;;
Απαλά,τραγικά,σκληρά,θλιβερά,φωτεινά....
Οι στέγες,τα κτίρια,τα παράθυρα ,οι κουρτίνες...
Μπαίνουμε και βγαίνουμε σε πόρτες...
Σε ποτάμια,σε πάρκα,σε σταθμούς,σε ποταμόπλοια...
Μήπως οι πόλεις μας φωνάζουν με αυθάδεια να τις θαυμάσουμε;;;
Κανείς δεν θα μάθει ακριβώς και ποτέ τι συμβαίνει..
Ποια ανάγκη μας και ποια επιθυμία τους θα εκπληρώσουμε...
Η σημασία μικρή...
Οι πόλεις τεράστιες...
Οι σκιές μας ελάχιστες...
Τα ίχνη μας εξαφανίζονται μόλις έρθουν τα επόμενα.
Όταν τα ταξίδια κλείνουν το φως της μέρας..στο τέλος μένει μόνο ένας τόπος να νοσταλγείς για τη νύχτα σου.
Ο τόπος με το λιγότερο φως.
Ο τόπος με τις πιο κόκκινες στέγες.
Σαν μαξιλάρι στην επιστροφή σου σε αυτόν...
Σαν ένα τραγούδι που το ξέχασες σε κάποιο φανάρι με ποδήλατο και αυτό σου γνέφει πάντα πράσινο για να έρθεις.
Σαν την...Πράγα.
Η σαν εσένα εκεί...
Η σημασία μικρή...
Και η Πράγα η μόνη της επιστροφή..
Στο είπα πως...μόνο εκεί θα επιστρέφουμε;;;
Μαρία Βούλγαρη,Ίχνος

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ
Φώτο:Josef Sudek,Charles Bridge

Γράφουμε γιατί...

Πώς ξεχνάμε όλα αυτά που θα σημειώναμε;;;
Όλα αυτά που με θάρρος και γενναιότητα τα είπαμε "έμπνευση".
Όλα εκείνα που μας κάνουν για δευτερόλεπτα να λέμε:"Άφησα μια μικρή σειρά με λέξεις να υπάρχει."
Πώς μας ξεφεύγουν αυτά που θα γίνονταν μήνυμα;;;
Αυτές οι μικρές κηλίδες στα απογεύματα,στις γειτονιές του μυαλού μας,οι εικόνες που φτιάχνονται λέξεις και μπαίνουν στη ζωή των άλλων.
Πού προχωράνε οι προτάσεις που μουρμουρίζει ο άλλος μας εαυτός;;;
Οι μικρές αστραπές μιας φαντασίας απόλυτα προσωπικής,απόλυτα μονόχνωτης...
Τι συμβαίνει όταν πριν κοιμηθείς ξέρεις τι θα πεις το επόμενο πρωινό και ξυπνάς έχοντας ξεχάσει το "Καλημέρα";;
Οι λέξεις είναι οι άνθρωποι τους.
Οι κακογραμένες σειρές στα ταξίδια είναι το φυσικό τους.
Η εμμονική τους αγάπη να μην ανήκουν σε αυτόν που τις έγραψε.
Ο ίδιος άνθρωπος που θα τις γράψει τις ξεχνά το επόμενο δευτερόλεπτο.
Ό,τι ζει δεν μπορεί να σημειωθεί
.Ό,τι διαβάζουμε έχει πεθάνει την στιγμή που το ρούφηξε μια κόλλα χαρτί.
Αυτά που μας κάνουν αθάνατους στο κενό του χρόνου δεν έχουν γραφεί ποτέ.
Οι εικόνες,οι γκριμάτσες,τα βήματα,τα ταξίδια,τα λόγια,οι ανάσες δεν έχουν παρά μόνο λίγα δευτερόλεπτα ζωής.
Ό,τι θυμόμαστε στα βιβλία είναι τα μικρά τους "μνημόσυνα"από τους εμμονικούς περιπατητές που φοβούνται τον θάνατο τους.
Ναι...
Γράφουμε για να ζήσουμε μέσα από τα κείμενα.Γράφουμε για να αγαπήσουμε μέσα από τις παραγράφους.Γράφουμε για να ιστορήσουμε την πιο δική μας βόλτα.
Τίποτα που είναι ζωή δεν μπορεί να γραφεί.
Κανείς δεν προλαβαίνει να σημειώσει το πρώτο του ρίγος.Τα όμορφα χρώματα του ορίζοντα που πέφτουν σαν χάρτινα κουρέλια στις "εκδόσεις"μας.Τα περιστέρια που ανταλλάσσουν πτήσεις με τους γλάρους,τις θάλασσες από μαλλιά,τον πορτοκαλί σου ίσκιο σε μια Βενετία,τα ακίνητα χέρια μπροστά στον Άρνο,την μεγάλη  μοναξιά σε μια χώρα κομμένη σε κομμάτια,την επιθυμία της Πράγας,το βλέμμα του Sudek ...

Για αυτό..κάποιες πολλές φορές..τώρα πια τις πιο πολλές μου φορές..
Σταματώ να σε σημειώνω...γιατί μόνο να σε αγαπώ μπορώ.
Σταματώ να σημειώνω...γιατί μόνο να δακρύζω κατάφερα καλά.
Πάντα θα επιστρέφουμε...
Μαρία Βούλγαρη,Απόγευμα στην Βενετία
Οκτώβρης 2016.
ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Τα ασανσέρ ανεβαίνουν άδεια

Καλημέρα σε όλους.

Σήμερα σηκώθηκα μετά από πέντε χρόνια ακινησίας στον καναπέ…και αυτό,
γιατί το ύφασμα έχει φθαρεί και θέλει αλλαγή. Μετακινήθηκα στην πολυθρόνα, που είχα αγοράσει στις καλές εποχές, με το καταναλωτικό δάνειο, για να εξοφλήσω τις πέντε πιστωτικές μου. Τα χρόνια πώς πέρασαν δεν το κατάλαβα…
Πραγματικά! Από δίπλα μου πέρασαν μνημόνια, εφαρμοστικοί νόμοι,euro groups,οίκοι υποβάθμισης, άνεργοι, διαδηλωτές, ΜΑΤ ,χημικά, κάδοι με ουρά πεινασμένων διπλανών μου, άδεια πιάτα, οικονομίες για τα γεράματα που χρησιμοποιήθηκαν στη νεότητα κι άλλα πολλά. Καλά ήταν. Κάθε μέρα περνούσε με κάτι καινούργιο. 

Ξέχασα πώς ήμουν όταν εργαζόμουν, δεν παραπονιέμαι, καλά είμαι, μια χαρά.

Καμιά φορά, μόνο, σκέφτομαι πως ο θάνατος από βλακεία δεν είναι μαρτυρικός, για να αγιάσω, και τα ασανσέρ για τον όποιο «παράδεισο» ανεβαίνουν άδεια…

Μαρία Βούλγαρη,Τα ασανσέρ ανεβαίνουν άδεια

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΑ ΤΣΕΠΗΣ(2015)

Τα ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΑ ΤΣΕΠΗΣ εκδόθηκαν τον Οκτώβρη του 2015 και είναι αστικές σημειώσεις από τα μπλοκάκια ενός ανθρώπου που περπατά...εντός και εκτός του.

Τα χάρτινα καραβάκια σου

Τα χάρτινα καραβάκια που φτιάχνεις κάθε πρωινό σου, προσεκτικά να τα φυλάς για μεγάλα νερά.
Να τα φιλάς πάντα πριν αρχίσουν το ταξίδι τους για τους ωκεανούς.
Να τα φυλάς από  αυτούς που σε περιμένουν έτοιμοι να στα καταδικάσουν να πλέουν στα λασπόνερα της μικρής τους ζωής.
Να τα φιλάς στα βλέφαρα και να τα φυσάς απαλά σαν αρχή τους.
Τα χάρτινα καραβάκια σου,που κάποιοι τα είπαν ποιήματα,μα εσύ επιμένεις να τα λες  το όνομά σου.
Να τα φυλάς,να τα φιλάς και να τα λες "δικά σου".
Να σαλπάρουν και να τα λες"δικά μου".

Μαρία Βούλγαρη,Χάρτινα καραβάκια
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΡΧΗΣ (2016)

Αρχή Κυριακής

Η μόνη αντίδραση που μας απέμεινε είναι η Κυριακή.
Όχι μια οποιαδήποτε Κυριακή.
Μια Κυριακή που δεν χρειάζεται να φορέσεις ρούχα σιδερωμένα.
Δεν χρειάζεται να στρατολογήσεις τις κοινωνικές αποκριάτικες στολές σου.
Χωρίς να δώσεις το παρόν σε επικίνδυνα καθεστώτα καθημερινότητας.
Μας απέμεινε η Κυριακή ..
Σαν μια κρυμμένη καραμέλα στα συρτάρια μας που  σώζει από την υπογλυκαιμία των φορτίων.
Μια Κυριακή με τα ρούχα που γουστάρουμε και μας κάνουν να αναπνέουμε σαν μωρά.
Με φίλους που μας θυμούνται όπως εμείς δεν μπορούμε πια.
Με φαγητό..με σιωπές...με φωνές...με χάρτες..με καμιά κριτική.
Μας απέμεινε η  Κυριακή...
Σαν...εαυτός που βγαίνει από τα χρονοντούλαπα που τον φυλάξαμε με ναφθαλίνη.
Σαν απόφαση  να του δώσουμε αέρα και εισιτήρια.
Σαν...έξοδος σε μια έξοδο στις αρχές της αρχής.
Μια Κυριακή να με αγαπάς και να σε αγαπώ.
Χωρίς κενά και συντακτικά.
Μια Κυριακή...για πολλές ακόμα!

Μαρία Βούλγαρη,Κυριακή
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΡΧΗΣ (2016)

Ακόμα μια αρχή...

Δεν πειράζει ...
'Όσοι μείναμε ...
Δεν μετρώ πια πρόσωπα...
Μετρώ μόνο την ανατολή τους!
Δεν μετρώ πια την αγάπη...
Μόνο τις παρενέργειες της!
Δεν πειράζει...
Τελείωσαν τα ημερολόγια και οι υποσχέσεις.
Οριστικά γελοία!
Οι μνήμες έφυγαν ταξίδι στο κενό.
Ακόμα μια αρχή...
Και εγώ πάντα στην αρχή της!

Μαρία Βούλγαρη,Ανατολή

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΡΧΗΣ(2016)

Ένας ήλιος στο πρόσωπο...χωρίς δόντια!

Τελικά..

Σε είχα μόνο..επινοήσει!

Ανύπαρκτη ουσία που ήθελα να την κάνω μια μουσική.

Σε έντυσα ένα υπέροχο αποκύημα μιας φαντασίας που ήταν διατεθειμένη για την τέφρα σου.

Πως είναι μια επινόηση να μαζεύει βαλίτσες,να σβήνει το φως και να κλειδώνει την πόρτα;

Πως είναι ένα τέλος..χωρίς τέφρα;;;

Χωρίς να ...ΕΙΜΑΙ;;;

Τώρα μόνο ένας ήλιος στο πρόσωπο...χωρίς δόντια!

Μαρία Βούλγαρη,Υπόσχεση Τέφρας

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΚΟ ΣΟΥ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ

Οι χαρακτήρες και τα πρόσωπα γίνονται επινοήσεις όταν είναι από την αρχή...φανταστικά!

Και όταν εξακολουθούν...να παραμένουν.

Αυστηρά!

ΙΚΕΤΕΣ

Θα είμαι εδώ...

Είπες:"Είμαι εδώ".
Από τότε σου λείπεις διαρκώς.
Από τότε τα ψέματα αποφάσισαν να λένε όλες σου τις αλήθειες!


Μαρία Βούλγαρη,Υπόσχεση Tέφρας
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΚΟ ΣΟΥ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ.

Οι γεωγραφικοί παράλληλοι της Ανθής...

Λαθραίος θα πει:
Λαθραία ήρθε στη ζωή, Δεν έχει δικαίωμα να ζει.

 Η αναπνοή η δική του κλέβει τα προνόμια που έχει η δική μου.
Λαθραίος
- Σύλλαβέ τον! 

- Βασάνισέ τον! 

- Εξόντωσέ τον!
Αυτός δεν είναι άνθρωπος, 

Αυτός δεν έχει δικαίωμα, 

Αυτός είναι λαθραίος!

Ανθή Ττίκκου 

25/9/2014

Τίποτα δε θα σε νικήσει, παρά μόνο ο εαυτός σου.
Όταν εσύ ο ίδιος πιστέψεις στo ακατόρθωτο,
όταν βρεις τη δύναμη να πιάσεις τ’ άπιαστο,
όταν θα δεις την όμορφη κι αόρατη πλευρά του εγώ σου
μόνο τότε θα είσαι νικητής!

Ανθή Ττίκκου

 4/7/2016

********************************************************

Η Ανθή γεννήθηκε στο Λυθροδόντα, ένα χωριό της Λευκωσίας.

Μεγάλωσε μυρίζοντας τους ανθούς της λεμονιάς και κάνοντας όνειρα, ζωγράφιζε το μέλλον στη δική της πραγματικότητα. 

Το ημερολόγιο που έγραφε μικρή , μετατράπηκε σε λόγια ψυχής. 

Λόγια που απευθύνονται στον εαυτό της, στους δικούς της , σε γνωστούς και αγνώστους … 

σε όλους μας…

«Χανόμουν από παιδί σε κάθε λογής βιβλίο και όσο μεγάλωνα, τόσο ήθελα να χαθώ περισσότερο στις σελίδες των βιβλίων, μέχρι που χάθηκα μια για πάντα σε μια μικρή γειτονιά της Αθήνας,

 όνειρα, ελπίδες, αγάπες κι έρωτες όλα εκεί... 

Ίσως να πέρασαν τα χρόνια αλλά ακόμα κάπου εκεί χάνομαι.»

Οι ΙΚΕΤΕΣ φιλοξενούν με μεγάλη χαρά την Ανθή Ττίκκου.

Ευχόμαστε να γράφει σε όλους τους γεωγραφικούς παράλληλους της καρδιάς!

Φώτο:Κάλλια Κοντού

Πλατεία Βικτωρίας 2015.

Πέρασε καιρός..

Πέρασε καιρός για να καταλάβω πως όλα σου τα χρόνια ιδρύεις εγκατάλειψη.
Πως να έρθω κοντά σου;;;
Αφού.. όλα μου τα χρόνια ιδρύω άγνωστες σου λέξεις.

Μαρία Βούλγαρη,Υπόσχεση Τέφρας(απόσπασμα)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΚΟ ΣΟΥ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ

Δια του αγγέλου το αληθές..

Στις πολιτείες που ζούμε,στα μικρά μας διαμερίσματα,στα μίζερα όρια της τακτοποιημένης μας ζωής...ξεχνάμε πως από πάνω μας υπάρχουν συγκεντρώσεις αγγέλων σαν παιδιά!
Με αθλητικά ,με φόρμες ,με σχολικές τσάντες,με φράντζες,με λιπ γκλος κεράσι και με ανακοινώσεις όπως η παρακάτω.
Συγκεντρώσεις όμορφων παιδιών με πρόθεση να χαμογελάσουμε!
Αιωρούνται σαν μικρές υπενθυμίσεις αναπνοής.
Ο πληθυσμός των όμορφων παιδιών.
Γιατί τα παιδιά είναι μόνο όμορφα!
Τα παιδιά είναι η μοναδική μας γέφυρα με τον θεό μας!
Τα παιδιά που δεν έχουν υποστεί τον βιασμό της ενηλικίωσης σε καλούν σε γενέθλια,σε γιορτές,σε χαρά!
Να έρθεις!
Όπως ακριβώς είσαι!!!

Μαρία Βούλγαρη,Έλα

************************************************************
Πέμπτη 6 Οκτωβρίου,10:00 μ.μ ,στην οδό Άνδρου στο Δάσος Χαϊδαρίου ένας μικρός άγγελος μας κάλεσε να ευχηθούμε ζωή στην Αλεξία,με ένα σημείωμα στην κολόνα της ΔΕΗ.
Τηρώντας την υπόσχεση του,την επόμενη ημέρα τα σημειώματα είχαν εξαφανιστεί από τις κολόνες.
Αρχικά νόμιζα ότι ήταν ακόμα ένα "πυροτέχνημα"μετά το μάθημα της γιόγκα...στην πορεία κατάλαβα πως ήμουν καλεσμένη σε ένα χαμόγελο!
Αλεξία, Χρόνια Καλά!
Μικρέ μου άγγελε σε ευχαριστώ για την επίσκεψη σου στη γειτονιά μας!
Θα έρχομαι!!!

Δια του αγγέλου το αληθές:

Μια μικρή ιστορία

Η ιστορία δύο ανθρώπων,συνήθως,καταλαμβάνει τις  πλαϊνές στήλες και σπάνια γίνεται πρωτοσέλιδο στις εφήμερες εφημερίδες της ζωής.

Άφθονες κριτικές και μπόλικες κατακραυγές βάφουν την αφήγηση τους.

Σχόλια και μυστικά στεφανώνουν τις ημέρες και τα πάρεργα τους.

Η ιστορία δυό ανθρώπων υπόκειται σε βασανιστήρια καθημερινής τρέλας.

Ποιοι είναι αυτοί οι δυό άνθρωποι που με θράσος πάνε να φτιάξουν μια κοινή ιστορία;;

Από που ξεφύτρωσαν και πως θα πορευτούν;;;

Είναι ικανοί να αφήσουν στην άκρη την προσωπική τους ιστορία και να ιστορήσουν μια εντελώς καινούργια;;;

Πως συναντήθηκαν και ποιά η πρόθεση τους;;;

Λόγια πάνε και έρχονται σε αίθουσες αναμονής.

Συμβουλές εμφανίζονται σαν ταχυδακτυλουργοίγια να τους σώσουν από το "ατύχημα".

Ποιοι είναι αυτοί οι δυό άνθρωποι που πάνε να ξεκινήσουν ένα αύριο;;;

Έχουν τυπικά προσόντα για να ζήσουν;;;

Οι άνθρωποι και οι αποφάσεις τους...

Οι γύρω τους άνθρωποι και οι δικές τους αποφάσεις.

Σαν κουμπαράδες να γεμίζουν κέρματα για ένα μέλλον που αφορά άλλους.

Σαν γραφείο στοιχημάτων που παίζει με τον εθισμό του τζόγου της νύχτας.

Μια μικρή ιστορία που δεν αφορά ούτε και εμένα που σας την γράφω...

Μα αφορά μόνο εμένα...

Που αφορά εσένα για μένα...

Μια μικρή ιστορία για τις ιστορίες γύρω μας.

Για την αδιακρισία των ανθρώπων...

Για την μύτη μας που αχόρταγα χώνουμε παντού...

Για την ζήλια που εκπυρσοκροτεί όπλα...

Για την τρέλα της ανθρώπινης φύσης...

Μια μικρή ιστορία για αυτά που δεν φτάνει η αλεπού μα εμείς τα κάνουμε σημαίες και πορευόμαστε μια ζωή...

Η ιστορία δύο ανθρώπων που πυροδοτεί τον κακό μας εαυτό που ποτέ δεν είδαμε...

Και να σκεφτείς πως αυτοί οι δύο άνθρωποι ήθελαν μόνο να ευ-ζήσουν...

Τίποτα περισσότερο...

Μια μικρή ιστορία να πουν...μόνο!

Φαντάσου...

Μαρία Βούλγαρη,Μια μικρή ιστορία

Βρέχει νύχτες Παρασκευής

Βρέχει νύχτες...

Αποστροφές,διαστροφές,καταστροφές..

Ο άνεμος σήκωσε τις φούστες του χρόνου και τον κοροϊδεύει.

Βρέχει νύχτες...

Παράθυρα,κουρτίνες,σκουπόξυλα,περίστροφα,μαχαίρια...

Ο καιρός μαζεύει τα ρούχα του και τρέχει...

Βρέχει νύχτες Παρασκευής...

Συνήθειες,μουσική,ποιήματα,τσιγάρα...ρεφρέν!

Βρέχει χρόνο..

Βρέχει άνεμο...

Βρέχει εμάς...

Τρέχα...

Δεν θα γλυτώσουμε αν θέλεις...

Μόνο αν θέλεις!

Μαρία Βούλγαρη,Βρέχει νύχτες Παρασκευής

Άδικα…

Άδικα…

Θα έρθεις με όλα τα καπέλα σου;
Τα καπέλα σου όλα είναι τρύπια…
Θα έρθεις με όλες τις ομπρέλες σου;
Μια κόκκινη που σου χάρισα την έχασες…
Τέλος πάντων άδικα κουράζεσαι…
Άδικα οργανώνεσαι…
Άδικα θα τρέξεις…
Άδικα θα έρθεις στην ώρα σου…
Αυτό το κλαψούρισμα δεν θα το πω βροχή…
Εγώ άλλα πράγματα περίμενα…
Ποτάμια να ξεχειλίζουν ήθελα να δω
και γέφυρες να τρέμουν…

Πάμπος Φιλίππου

"Η ΝΥΧΤΑ ΣΗΚΩΝΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ"

Απόδραση...

Γνωρίζεις πως μια μέρα οι φωτογραφίες δεν θα είναι αρκετές.
Όλα όσα γράφουμε θα κουραστούν και θα θέλουν λίγο νερό.
Τα ποτάμια θα κοιμηθούν στην αγκαλιά ενός αιώνα.
Οι πράσινες κατηφόρες θα γίνουν ίσιωμα πεζό.
Τα τραγούδια σου θα κινούνται καταπάνω μας με επιθετικές διαθέσεις.
Δεν θα μας αρκεί καμιά πόλη της ομορφιάς.
Θα βγούμε έξω από τις κορνίζες μας και θα απαιτήσουμε την ζωή της κάθε μας μέρας.
Τίποτα καινούργιο δεν θα έχουμε εφεύρει...
Και όλα θα μας γνέφουν την ησυχία μιας κουβέρτας μας.


-Θα με αγαπάς;;;
-Από την αρχή της κουβέρτας μέχρι το τέλος της πόλης σου...

Μαρία Βούλγαρη,Κοντά σου

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Φώτο:ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.
Μιλάει για ένα μικρό ξωτικό.
Μιλάει για ένα τρένο με χαλασμένα φρένα
σ’ ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.
Μιλάει για αυτούς που μένουν πάντα παιδιά,
για ανθρώπους που τα’χουνε χαμένα
και μετράνε ρυτίδες σε λευκά κελιά.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.
Μιλάει για φίλους μου παιδικούς
που απόμειναν στάχτη δίπλα στις ράγες,
για μνήμες χαμένες από άγριους καιρούς.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.
Μιλάει για ένα μικρό ξωτικό.
Μιλάει για ένα τρένο με χαλασμένα φρένα
σ’ ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.
Μιλάει για θυσίες και σταυρούς.
Κατάλαβες πράγματα που σου’ ναι ξένα.
Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.
Μιλάει για θυσίες και σταυρούς.
Κατάλαβες πράγματα που σου’ ναι ξένα.
Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.
Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.
Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.
Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.

Παντελής Ροδοστόγλου


Ο Παντελής είναι ποιητής και μπασίστας.
Ζει στην Αθήνα.

Την εκτίμηση και την αγάπη μας στον Παντελή.

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Φώτο: Ικέτες των δρόμων στη Λευκωσία.

Χαρτογράφηση φόνου

-Που πας τόσο βιαστικά;;;
-Πάω να συμπαρασταθώ σε τεθλιμμένους φονιάδες..κατά συρροήν.
-Ποιον κηδεύουμε πάλι;;
-Όλα τα ενδεχόμενα της αγάπης...
-Και τώρα;;;
Τώρα...ας ζήσουμε χωρίς να μας θυμόμαστε...

Μαρία Βούλγαρη,Χαρτογράφηση φόνου
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΚΟ ΣΟΥ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ






"Σβήνω τα ίχνη από τα ψέματά μας

παραπατάω στη σιωπή.
Έγινε η απώλεια συνήθειά μας
κι ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή."

Παντελής Ροδοστόγλου

Μόνο Οκτώβρης

Ο Οκτώβρης..

Περίεργος και πολύχρωμος.

Γέρνει στη μέση του φθινοπώρου και προετοιμάζει το σπίτι του Χειμώνα.

Επιμένει στο καλοκαίρι αλλά κρατά συντροφιά και ρυθμό στα σύννεφα.

Ο Οκτώβρης αλλάζει και διαβάζει σελίδες.

Γυρνά τις εποχές και τρέχει στα σκαλιά των σχολείων να προλάβει το διάλειμμα.

Καθαρίζει και ανοίγει τους δρόμους από τα σκουπίδια που άφησε το καλοκαίρι.

Επιμένει στην αγάπη.

Αναρωτιέται για σένα.

Ο Οκτώβρης σε κρατά απαλά μέχρι να σε γεννήσει πάλι ένας.. Νοέμβρης.

Μαρία Βούλγαρη,Ο Οκτώβρης κάπου στο Χαϊδάρι.

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΑ...ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.

Καλό μας μήνα!!! 

ΙΚΕΤΕΣ και μη!

Ευχόμαστε χρώματα!

Αγάπης εγκώμιο...

Μια μέρα αγαπηθήκαμε ...στο πουθενά.
Χωρίς αναμετρήσεις...
Χωρίς όρκους...
Χωρίς όρους..
Χωρίς φλυαρία...
Χωρίς μακιγιάζ...
Χωρίς αποστάσεις...
Χωρίς αγαθά...
Μια μέρα αγαπηθήκαμε ...στα ξαφνικά.
Με κορδόνια λυτά...
Με βιβλία ανοιχτά...
Με καινούργια τα παλιά...
Με μεσημέρια σαν παγωτά..
Με καιρούς διπολικούς...
Με ποδήλατα που τρέχουν σαν ξανθά μαλλιά.


-Θα με αγαπάς;;;;
-Μέχρι το τέλος της προσμονής...

Μαρία Βούλγαρη,Praha 1
ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ