Σαν μια 'Αγκαλιά που περπατάει"....

Οι άνθρωποι μας κατοικούν μέσα μας....
Από το κεφάλι μέχρι τα πέλματα απλώνονται θριαμβευτικά.
Βρίσκουν μια τούφα στα μαλλιά μας και κυλούν.
Ναι...
Οι άνθρωποι μας κυλούν.
Μέσα στις φλέβες και τις αρτηρίες μας.
Ανάμεσα στις ελλείψεις μας και τις προθέσεις μας.

Σαν μια 'Αγκαλιά που περπατάει".


Μας βλέπουν...
Μας προβλέπουν ....
Μας υπομένουν ακόμα και όταν ερχόμαστε και δεν ερχόμαστε.

Οι άνθρωποι μας κατοικούν εντός μας σαν καθρέφτες γυαλισμένοι.
Αναπαύονται στις δικαιολογίες μας και ασφυκτιούν μέσα στα κιλά των κακών μας ημερών.

Άλλη χωροταξία από τούτη δεν γνωρίζω.

Κανένα σύνορο δεν προφταίνει τους ανθρώπους.
Και κανένα παράθυρο δεν κλείνει καλύτερα απ'έξω τον Χειμώνα της Ζωής.


μ.β,Φθινόπωρο(απόσπασμα)

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΛΑΜΠΕΣ

(Ακούγοντας το A Walking Embrace του Nils Frahm)

Φώτο : Mirjam Αppelhof