Φώναξε χειμώνα..

Σήκωσε πανό ο χειμώνας.

"Έρχομαι"

Και από τότε...

Έρχομαι!

Με βραδυνές πτήσεις,σε χαμηλές πτήσεις.

Με αυτιά βουλωμένα για να σε ακούω καλύτερα!

Με spray αποσυμφορητικά των "συμφορών'.

Με βιταμίνες και μπάρες δημητριακών αγάπης.

Με γάτες και κάλτσες.

Στα μεγάφωνα ο χειμώνας αποφασίζει.

Χωρίς να διατάζει.

"Τελικά έρχομαι"

Και από τότε...

Έρχομαι!

Κυρίως όπως..δεν μπορώ.

Και ο χειμώνας μας..επίσης!!!




Μαρία Βούλγαρη,Φώναξε χειμώνα

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ




Καλό μήνα σε όλους!!

Να επιστρέφετε!

Σημείωση που στεγνώνει...

Υπάρχουν οι καιρικές συνθήκες...
και οι συνθήκες βροχής.
Κάτω από αυτές της συνθήκες τα πάρκα γεμίζουν καθίσματα για να κάτσει η αγάπη.
Αυτή η άγνωστη,κατακρεουργημένη έννοια.
Αυτή η χιλιοειπωμένη λέξη που τώρα πια ακούγεται σαν...απαγορευμένη.
Υπάρχουν οι καιρικές συνθήκες...
και οι συνθήκες βροχής.
Κάτω από αυτές όλοι συνθηκολογούμε χωρίς να διαβάσουμε τις ψιλές "σταγόνες".
Αργότερα θα καθαρίσουμε το κάθισμα και θα τινάξουμε από πάνω μας...τον λεκέ της άγνωστης έννοιας.Της απαγορευμένης λέξης.
Πολύ αργότερα θα γράψουμε και ένα ποίημα ως συμβόλαιο εξαγοράς της λήθης.
Υπάρχουν οι καιρικές συνθήκες...
και οι συνθήκες της βροχής.
Κάπου στο ενδιάμεσο εμφανίζεσαι και εσύ για να επιβεβαιώσεις τα ποιήματα.
Τις συνθήκες.
Την συνθηκολόγηση.
Αλλά ποτέ...
Τις συνθήκες της βροχής.
Κρίμα...
Μαρία Βούλγαρη,Σημείωση που στεγνώνει.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ.."ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ"
(για τον χρόνο και τον άνεμο)

Απόλυτα ερωτικό....

Τα βράδια που πέφτουμε στα μαξιλάρια μας...
Και αφού...
Έχουμε ακυρώσει εισιτήρια επιστροφής...
Έχουμε περπατήσει στην ομορφιά και στην ήττα της πόλης...
Έχουμε κρυφτεί σε χαρτόκουτα βροχής...
Έχουμε φωνάξει για να μας ακούσουμε..
Έχουμε κλάψει μέσα στον καφέ μας...
Έχουμε καπνίσει έρωτες σε συσκευασίες θανάτου...
Έχουμε κρύψει στις τσέπες μας τα γράμματα από το όνομα σου...
Τα βράδια αυτά.. μαζί με τον ύπνο μας σου κάνω έρωτα με μια μικρή ερώτηση.
"Τι γυρεύουμε εμείς μέσα στη νύχτα των άλλων".
Τα βράδια αυτά...μαζί με τον ύπνο μας μου κάνεις έρωτα χωρίς  μεγάλη απάντηση.
Έτσι...κοιμόμαστε και οι δύο σίγουροι πως κρατάμε στα χέρια μας τα γράμματα από τα ονόματα μας.

"Δεν ακούει κανείς, δεν ξυπνάει κανείς
Μόνο οι καρδιές μας ηχούν και τίποτε άλλο
Ήρθε ο καιρός να μου πεις, είναι καιρός να μου πεις
Τι γυρεύουμε εμείς μέσα στη νύχτα των άλλων"
Γιάννης Αγγελάκας

Μαρία Βούλγαρη,Απόλυτα ερωτικό
ΑΦΟΡΜΗ ΣΑΝ...ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Ερημιά...

Frieden, τα σκοτεινά χρόνια δεν τελείωσαν για την Alexander Platz.
Τα ξανθά σου μαλλιά κάηκαν το δεκαεννιά.
Οι μέρες μοιάζουν καταπληκτικά με τη νύχτα.
Νεκρά μνημεία για νεκρούς που δεν τάφηκαν ποτέ.
Η μέρα ηττήθηκε από τη νύχτα Frieden ξανά το είκοσι τρία.
Το τριάντα τρία τα τάγματα εφόδου ορμάνε και κατασπαράζουν την ιστορία.
Οι μέρες πια και οι νύκτες γίνονται ένα.
Τρέχεις να κρυφτείς αλλά σε βρίσκουν.
Τα ξανθά σου μαλλιά κάηκαν ξανά μαζί με σένα στο προαύλιο των νεκρών...

Περίμενέ τους. Περίμενε τους νεκρούς που έρχονται. Κάπου κοντά σου κρύβονται.
Θα τους βρουν όπως και σένα για ακόμη μια φορά.
Ναι, είναι εκεί οι νέοι νεκροί, λουσμένοι από θάνατο και μοναξιά καθώς τα πολυβόλα κατά δεκάδες ορμάνε. Frieden, το Βερολίνο ζει μόνο μέσα στις μυρωδιές που εκπέμπουν τα δέντρα τουTiergarten. Είναι οι μυρωδιές των πτωμάτων που επιστρέφουν.
Ένα τείχος υψώθηκε το εξήντα ένα και το ογδόντα εννιά έπεσε με εκδηλώσεις και όνειρα.
Άφησαν λίγο για να θυμίζει…
Κάπου εκατόν πενήντα μέτρα με graffiti ντυμένο.
Το checkpoint Charlie, είναι μουσείο πια και η κάθοδος των τουριστών το τρομάζει.
Τι να σου κάνει όμως Frieden ένα τείχος που έπεσε όταν η ιστορία δεν έχει ποτέ αγάπη να σου δώσει; Frieden, τα κτίρια που βλέπεις δεν είναι τα ίδια με χθες.
Το έδαφος τα κατάπιε το σαράντα πέντε.
Ό,τι βλέπεις είναι φαντάσματα. Φαντάσματα και σκιές. Τίποτα δεν έμεινε απ’ το χθες.
Όλα είναι αναμνήσεις μόνο για να κλαις. Αναμνήσεις και σκόνη όση θες.
Δεν υπάρχει μέρα εδώ. Εδώ δεν υπάρχει μέρα. Η μέρα ηττήθηκε απ’ τη νύκτα.
Για δες τα σκιουράκια στα μεγάλα πάρκα. Μαζεύουν την τροφή τους πριν απ’ την μπόρα.
Μαζεύουν την τροφή τους και χάνονται. Χάνονται τρέχοντας μέσα στις πυκνές φυλλωσιές στα πόδια των δέντρων.
Τι να σου κάνει ένα τείχος που έπεσε; Frieden… δεν υπάρχει επιστροφή.
Όλα τελείωσαν.
Λίγοι βλέπουν αυτό που σου λέω. Λίγοι κρατάνε επαφή με την ιστορία. Λίγοι μας καταλαβαίνουν. Λίγοι, αυτοί που επαγρυπνούν.
Δε θα σου πω τίποτα άλλο. Τα βλέπεις και μόνη σου. Δεν υπάρχει Ευρώπη. Η Ευρώπη ήταν εδώ πάντως.
Άκου… ένα ψίθυρο που βγαίνει απ΄ τους δρόμους.
Μονολογούν όλο ενοχές: « Η Ευρώπη ήταν εδώ… αλλά χάθηκε…» Χάθηκε Frieden με βάδισμα της χήνας και λάβαρα θανάτου.

Πάμπος Φιλίππου
Από την ποιητική συλλογή "Κάνε ο,τι σου λέει η πόλη"

Όλα τελειώνουν πανηγυρικά στη Βενετία.

Τόσα χρόνια αναρωτιέμαι...
σε ποια σημεία του κόσμου,συγκεντρώνονται οι αγάπες όταν πεθαίνουν...
Μέσα σε ένα απόγευμα είχα την απάντηση.
Οι αγάπες πεθαίνουν και κείτονται σαν καινούργιες στη Βενετία.
Εκεί είναι ο χλοερός τόπος να φτυαρίσεις αυτό που κάποτε ζούσε στα μανίκια σου και στα σκουφιά σου.
Είναι ο τόπος που έχει όσο νερό χρειάζονται για να επιπλέουν άφθαρτες και τρομακτικές.
Όλοι νομίζουν ότι εκεί γεννιούνται αγάπες.
Στις γέφυρες στενάζουν όλα αυτά που κάποτε ειπώθηκαν χυδαία και ακριβοντυμένα.
Παράνομοι εραστές φωτογραφίζονται στα κανάλια μιας πόλης που μυρίζει έξοδο.
Τηλέφωνα χτυπούν,τάμπλετς ουρλιάζουν Πλατεία Αγίου Μάρκου που συμβαίνει τώρα...
Ασιάτες προσκυνούν τα λείψανα όλων όσων ξαπλώνουν στο πλακόστρωτο καλντερίμι,τροχονόμοι πεζών σε οδηγούν σε ένα οποιοδήποτε κανάλι να πέσεις κι εσύ,μαγνητάκια με μάσκες και πόρτες πολύχρωμες σου ψιθυρίζουν που μπορείς κι εσύ...να ενταφιάσεις μια σου αγάπη.
Μέσα σε ένα απόγευμα ακολουθείς τον ήλιο που πέφτει γρήγορα με επαγγελματικό μακροβούτι στο καπέλο ενός γονδολιέρη...
Μέσα σε ένα απόγευμα ξεφορτώνεσαι τόνους ανησυχίας,κιλά αγαπημένων που φορούσαν παμφθηνες τουριστικές μεταμφιέσεις...
Σε ποια σημεία γίνεται η μεγάλη συγκέντρωση αποθανόντων εραστών;;;
Η μεγάλη συγκέντρωση φίλων με νόσο εγωισμού;;;
Συγγενών αποχαυνωμένων από τη ζωή;;;;
Όλα τελειώνουν πανηγυρικά στη Βενετία.
Σε ένα τόσο μεγάλο απόγευμα όσο και οι απαντήσεις..
Τόσο μεγάλο σαν τις ερωτήσεις που κουβαλούσες μέσα στο μπουφαν σου...
ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΜΕ....

Μαρία Βούλγαρη,"Θάνατος στη Βενετία"με τάμπλετ
ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Να προσέρχεσαι ξυπόλητος.

Όταν προσέρχεσαι σε αυτό που αγαπάς...

Να προσέρχεσαι ξυπόλητος.

Να πατάς προσεκτικά και αθόρυβα.

Να νιώθεις τα πόδια σου...αγνά και καινούργια.

Να προσέρχεσαι χωρίς να νηστεύεις τις πράξεις σου.

Να τις αγκαλιάσεις όλες τρυφερά και να τις βάλεις σε τρένο.

Να ακούς το κέντρο του θώρακα.

Αυτές τις μικρές γιορτές που κάνουν σιωπή και γιορτή.

Να προσέρχεσαι σε αυτές με κεράσματα.

Να χορεύεις και να στέκεσαι!

Να προσέρχεσαι..σε αυτά που ξεχνάς ότι αγαπάς.

Ξυπόλητος και με μετάνοια.

Να ακουμπάς και να ισορροπείς τις μέρες σου...

Όταν προσέρχεσαι..κυρίως να προσεύχεσαι.

Ξυπόλητος,αθόρυβος...

Καινούργιος!

Μαρία Βούλγαρη,Ξυπόλητος

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΧΩΡΙΣ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ(2016)

Καμιά ιστορία δεν φοράει παπούτσια.

Κυκλοφορεί,τρέχει,τεντώνεται,ξαπλώνει..πάντα ξυπόλητη!

Πάντα..καινούργια!

"Ω"

Ό,τι κι αν γράψεις...
Σε ό,τι  κι αν προσευχηθείς.....
Ακόμα κι αν επικαλεστείς στη γραφή σου το..νερό,το μπλε,τον θάνατο ..το αίμα..
Θα είσαι πάντα...η πρόθεση της λήθης.
"Ω"...

Μαρία Βούλγαρη,ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ

Πάλι ο "καιρός"...

Καιρός του "συγχωρείν" την κάθε κατεύθυνση.
Καιρός του "σιωπείν"τις λέξεις.
Καιρός του "φυλάσσειν" και καιρός του "γνωρίζειν".
Που σημαίνει πως.. όσο στέγνωσες έσπασες
Καιρός... μόνο του οριστικού νερού.

Μαρία Βούλγαρη,Νερό

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΡΧΗΣ(2016)

Αυτοί που δεν έχουν ιστορία και ποιήματα...

Οι μεγάλες αγάπες...

ΔΕΝ πάνε στον παράδεισο.

ΔΕΝ πάνε στη λαϊκή αγορά και στις υπεραγορές.

ΔΕΝ συναντιούνται σε Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.

ΔΕΝ συχνάζουν στα ίδια στέκια.

ΔΕΝ ακούνε τις ίδιες νότες.

ΔΕΝ μιλούν σχεδόν ποτέ.

ΔΕΝ κοιμούνται στα ίδια μαξιλάρια.

ΔΕΝ βλέπουν τους ίδιους γεωγραφικούς παράλληλους.

ΔΕΝ νυχτώνουν την ίδια στιγμή.

ΣΥΝΗΘΩΣ  και τις κάποιες τους φορές..

ΠΑΝΕ σε πλατείες και συλλέγουν λόγια και λέξεις.

ΠΑΝΕ στα μπακάλικα της γης και αγοράζουν παρελθόν.

ΣΥΝΑΝΤΙΟΥΝΤΑΙ στα πεζοδρόμια γιατί δεν διαθέτουν επαρκή εισιτήρια.

ΣΥΧΝΑΖΟΥΝ στα ίδια μπαλκόνια.

ΑΚΟΥΝΕ τις ίδιες φωνές..μα δεν απαντούν ποτέ.

ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ σε έναν καναπέ στην άκρη της ζωής.

ΒΛΕΠΟΥΝ χάρτες.

και...

ΑΝΑΤΕΛΛΟΥΝ κάθε μέρα μαζί.

Οι μεγάλες αγάπες..δεν είναι μεγάλες.

Δεν είναι αγάπες.

Είναι αυτοί που ακόμα.. δεν έχουν ιστορία και ποιήματα.

Μαρία Βούλγαρη,Αγάπη..σαν Αρχή

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΡΧΗΣ (2016)

Ο έρωτας δεν επιδέχεται μεταρρύθμιση...

Ο έρωτας δεν έχει καμιά σχέση με τη δημοκρατία. 

Αν δεν έχουμε βρει ακόμη το φάρμακο για τις αρρώστιες που τον συνοδεύουν- ζήλεια, κτητικότητα, απιστία - είναι γιατί τέτοιο φάρμακο δεν υπάρχει! 

Ο έρωτας αντιστέκεται στις ουτοπίες της δικαιοσύνης και της ισότητας, αφού το να αγαπάς σημαίνει να προτιμάς. 

Ο έρωτας δεν επιδέχεται μεταρρύθμιση: όπως και η ευτυχία, είναι εκείνο το μέρος της ύπαρξης που δεν κατορθώνουμε να ελέγξουμε.

___________________________________________________________

Δεν μπορούμε να ερωτευτούμε άνδρες ή γυναίκες στο ύψος των προσδοκιών μας, επειδή οι προσδοκίες μας είναι μη ρεαλιστικές..

Pascal Bruckner

Αποσπάσματα από το βιβλίο του "Το παράδοξο του έρωτα".

ΕΚΕΙΝΗ ΚΙ ΕΓΩ..

Εκείνη διαβάζει βιβλία για τη γιόγκα,τον βουδισμό,την αριθμολογία.
Εγώ διαβάζω ποίηση,θέατρο,δοκίμια,νουβέλες,ό,τι πέσει στα χέρια μου.

Εκείνη είναι χορτοφάγος.
Εγώ παμφάγος.

Εκείνη είναι πειθαρχημένη,ασκητική,πιστή.
Εγώ σκεπτικιστής και τεμπέλης.

Εκείνη πιστεύει στη μετενσάρκωση των ψυχών.
Εγώ είμαι αγνωστικιστής.

Εκείνη είναι σίγουρη.
Εγώ όχι.

Εκείνη είναι οριστική ενεστώτα.
Εγώ υποθετικός λόγος στις καλύτερες μέρες μου
και στις χειρότερες υποτακτική υπερσυντέλικου.

Εκείνη είναι ένας άνδρας της δράσης.
Εγώ μια μπερδεμένη γυναίκα.

Εκείνη θέλει να αλλάξω.
Εγώ επίσης.

Εκείνη ξέρει τι θέλει και τι χρειάζεται
καθώς τι θέλω και τι χρειάζομαι εγώ.
Εγώ μονάχα ξέρω πως δεν ξέρω τίποτε
αλλά δεν είμαι πολύ σίγουρος.

Εκείνη είναι φεγγάρι της μέρας
Εγώ ένα ηλιοτρόπιο της νύχτας

Εκείνη κι εγώ,κόντρα στον άνεμο,αγαπιόμαστε.

Juan Vicente Piqueras.
Από την ποιητική του συλλογή,ΤΙ ΚΑΝΩ ΕΓΩ ΕΔΩ

Photo:Bill Brandt

Νοτιάς...

Ο Νοτιάς είναι ο πιο κακομαθημένος άνεμος.
Φυσάει νερό και σε ξεγελάει.
Το βιογραφικό του είναι καλοστημένο και ποτέ κανείς δεν έμαθε από που πνέει.
Νομίζεις ότι είναι υγρός αλλά στην ουσία του είναι ο πιο στεγνός και αφελής από όλους τους ανέμους.
Τίποτα καλό δεν κουβάλησε ποτέ μαζί του.
Ακόμα και η βροχή τον βαριέται και τον χρήζει "κράχτη"μιας χρήσεως.
Λατρεύει τις πόλεις που ζούμε και ζει στους μύκητες της υγρασίας στις ταράτσες.
Συρρικνώνει τα σίδερα,τα γεμίζει ψίχουλα σκουριάς και φόβου κατάγματος.
Όταν νοιώθει ανία ανοίγει το μπλοκάκι με τις ασθένειες και επισκέπτεται με θράσος τα οστά μας.
Μοιράζει καταρροή,πόνους,ακαμψία,φτερνίσματα και χίλια δυό μικρόβια προκειμένου να τον προσέξεις.
Επιφανειακός και νάρκισσος.
Γνωρίζει πως με ένα ρόφημα η μια αλοιφή θα ξεχαστεί.
Θυμώνει πολύ και σου ρίχνει τα μαλλιά στα μάτια με αποτέλεσμα να πέφτεις πάνω στο επόμενο λάθος σου.
Ο απατεώνας Νοτιάς σκαρφίζεται ανέκδοτα και αναχωρήσεις.
Κόλπα χιλιάδες για να τον θυμάσαι στις απώλειες.
Κλόουν των ανέμων και κουτοπόνηρος πολιτικός του ουρανού.
Στεγνός από κατευθύνσεις.
Αφυδατώνει τα ανεμολόγια.
Τίποτα καλό δεν κουβάλησε ποτέ μαζί του.
Βλέπεις...θυμίζει κι αυτός όλα αυτά που δεν έρχονται γιατί μας βαρέθηκαν.
Κυρίως θυμίζει εσένα.. που ερωτεύτηκες όλους τους ανέμους..χωρίς διάκριση.
Άπληστος και ανόητος όπως ο ...Νοτιάς!

Μαρία Βούλγαρη,Νοτιάς
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ.."ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ"
(για τον χρόνο και τον άνεμο)

Κάποιες νύχτες "λείπεις" τόσο πολύ και μιας και "λείπεις" θα σου γράφω μόνο ψέμματα.

Κάποιες νύχτες "λείπεις" τόσο πολύ που ακόμα και οι λάμπες νυστάζουν.
Έτσι οι ιστορίες δεν έχουν επαρκή φωτισμό για να τις διαβάσεις.
Δεν έχουν το φως που χρειάζονται για να τις θυμάσαι.
Κάποιες νύχτες.."λείπουμε" τόσο πολύ  και ο χειμώνας δεν αποφασίζει να έρθει.
Έτσι οι ιστορίες δεν έχουν αρκετό ψύχος για να τις φοβηθείς.
Δεν έχουν καν θερμοκρασία.
Κάποιες νύχτες "λείπεις" τόσο πολύ και μιας και "λείπεις" θα σου γράφω μόνο ψέμματα.
Μόνο ψέμματα για να έρχεσαι.
Κάτω από λάμπες που "λείπουν" κι εκείνες.
Όπως και εσύ.

Μαρία Βούλγαρη,Ανία.
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΛΑΜΠΑ

ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Το να γράψεις ένα ποίημα δεν είναι δύσκολο.
Το δύσκολο είναι να σε  βρίσκουν εκεί.
Για πάντα!

Μαρία Βούλγαρη,ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ


Οι ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ προέκυψαν από τις διαδικτυακές μου βόλτες,με αφορμή την έναρξη της σελίδας αυτής, στο μεγάλο τσίρκο που κάποιοι εξακολουθούν να το λένε λογοτεχνία.
Από τους "κακοποιητές"που δεν ξέρουν πότε να κατεβάσουν τα στυλό και να σταματήσουν όσο ακόμα αχνίζει η αξιοπρέπεια που τους απέμεινε.
Δυστυχώς από την λαίλαπα της αντιγραφής μεγάλων ποιητών ,δεν γλύτωσε το ιστολόγιο μας,όταν πέρυσι,τέτοια εποχή,"συνεργάτης" μας, έστελνε ποιήματα μεγάλων  ποιητών ,ως δικά του "τέκνα".
Ζητάμε ταπεινά συγνώμη για την λογοτεχνική μας "αφέλεια".
Ακόμα μαθαίνουμε από τα λάθη μας.
Οι αναρτήσεις έχουν κατέβει μόλις το εντοπίσαμε.
Επίσης ζητάμε συγνώμη και από τους ποιητές..ζώντες και μη για το κακό που τους προκαλούν οι άνθρωποι αυτοί.
Σας ευχαριστούμε για το πέρασμα σας από την σελίδα τούτη που είναι ορθάνοιχτη σε όλους όσους γράφουν..από καρδιάς.
Ευχαριστούμε τους αγαπημένους φίλους και ΙΚΕΤΕΣ που μας πρόσφεραν τα γραπτά τους και εξακολουθούν να περπατούν μαζί μας.

Εμείς...απλά θα αγαπάμε και θα περπατάμε την ποίηση ...μαζί σας!
Ένας χρόνος..στο δρόμο!

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ.

Φώτο:Igor Vitomirov

Ίχνος...

Περνάμε από πόλεις..
Βιαστικά,κυριολεκτικά,μεταφορικά,συγκλονιστικά,ανυπόμονα...
Μήπως οι πόλεις περνούν από πάνω μας ;;;
Απαλά,τραγικά,σκληρά,θλιβερά,φωτεινά....
Οι στέγες,τα κτίρια,τα παράθυρα ,οι κουρτίνες...
Μπαίνουμε και βγαίνουμε σε πόρτες...
Σε ποτάμια,σε πάρκα,σε σταθμούς,σε ποταμόπλοια...
Μήπως οι πόλεις μας φωνάζουν με αυθάδεια να τις θαυμάσουμε;;;
Κανείς δεν θα μάθει ακριβώς και ποτέ τι συμβαίνει..
Ποια ανάγκη μας και ποια επιθυμία τους θα εκπληρώσουμε...
Η σημασία μικρή...
Οι πόλεις τεράστιες...
Οι σκιές μας ελάχιστες...
Τα ίχνη μας εξαφανίζονται μόλις έρθουν τα επόμενα.
Όταν τα ταξίδια κλείνουν το φως της μέρας..στο τέλος μένει μόνο ένας τόπος να νοσταλγείς για τη νύχτα σου.
Ο τόπος με το λιγότερο φως.
Ο τόπος με τις πιο κόκκινες στέγες.
Σαν μαξιλάρι στην επιστροφή σου σε αυτόν...
Σαν ένα τραγούδι που το ξέχασες σε κάποιο φανάρι με ποδήλατο και αυτό σου γνέφει πάντα πράσινο για να έρθεις.
Σαν την...Πράγα.
Η σαν εσένα εκεί...
Η σημασία μικρή...
Και η Πράγα η μόνη της επιστροφή..
Στο είπα πως...μόνο εκεί θα επιστρέφουμε;;;
Μαρία Βούλγαρη,Ίχνος

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ
Φώτο:Josef Sudek,Charles Bridge