Ο έρωτας είναι η ουσία...

Ο έρωτας είναι η ουσία
Το φύλο δεν έχει σημασία
Μπορεί να είναι το αυτό
Η και διαφορετικό
Ο άνθρωπος δεν είναι ζώο:
Είναι σάρκα ευφυής,
Αν και ενίοτε ασθενής.

Fernando Pessoa

Έργο τηςΜirjam Αppelhof

Δύο αν κοιταχτούν κι αναγνωρίσει ένας τον άλλο...

[...]



γιατί για ν΄ αγαπάς πρέπει να πολεμάς, δυο άμα φιληθούν,
αλλάζει ο κόσμος, σάρκα παίρνουν οι πόθοι,
παίρνουνε σάρκα οι στοχασμοί, φτερά φυτρώνουν
στην πλάτη του σκλάβου, το κρασί είναι κρασί,
το ψωμί νοστιμίζει, το νερό είναι νερό,
γιατί για ν΄ αγαπάς πρέπει να πολεμήσεις, ν΄ ανοίξεις πόρτες,
να πάψεις να ΄σαι μια σκιά ένας ακόμα αριθμός,
που ένας απρόσωπος αφέντης
σ΄ αιώνια δεσμά έχει καταδικάσει

αλλάζει ο κόσμος

δυο αν κοιταχτούν κι αναγνωρίσει ένας τον άλλο
ξεγύμνωμα απ΄ τα ονόματα ειν΄ η αγάπη...

Octavio Paz ,Piedra sel Sol (απόσπασμα)

 

Μνήμη στα χέρια...

Σήμερα είναι τα χέρια μνήμη.
Η ψυχή δεν θυμάται, πονάει
απ' την τόση ανάμνηση. Αλλά στα χέρια
μένει η ενθύμηση εκείνου που κράτησαν.
Ενθύμιο μιας πέτρας
που βρέθηκε δίπλα σ' ένα ρυάκι
και τη σηκώσαμε αφηρημένοι
χωρίς να καταλαβαίνουμε την ευτυχία μας.
Αλλά το τραχύ της βάρος
μας έκανε να αισθανθούμε πως επιτέλους κρατούσαμε
τον πιο ωραίο καρπό των καιρών.
Εύκολα γνωρίζει κανείς
το βάρος μιας πέτρας μέσα στα χέρια.
Σε μια πέτρα βρίσκεται
η υπομονή του κόσμου, που ωρίμασε αργά.
Αναρίθμητο άθροισμα
από μέρες και νύχτες, ήλιους και νερά
που της προσέδωσαν αυτή την αδέξια και σκληρή μορφή
που δεν ξέρει να συμπεριφέρεται τρυφερά και υπάρχει
αινιγματικά, μοναχά με το βάρος της.
'Ηταν πάντοτε ακίνητη,
χωρίς κάποιον να την αναζητά, περίκλειστη
σε μια βούληση πυκνή και σταθερή
για να μην πετάξει σαν πεταλούδα
για να μην είναι ωραία σαν τον κρίνο
για να περισώσει από ζήλιες την αγνότητά της.
Πόσοι ευλύγιστοι κρίνοι, πόσες εύθραυστες
λιβελούλες δεν έχουν πεθάνει, εκεί, στο πλάι της,
επειδή έτρεξαν τόσο προς την άνοιξη!
Εκείνη ήξερε να περιμένει χωρίς να ζητάει τίποτα
πέρα απ' την αιωνιότητα της καθαρής ύπαρξής της.
Επειδή αρνήθηκε τα πέταλα και την πτήση
είναι ζωντανή και μου μαθαίνει
πως μια αγάπη πρέπει ίσως να στέκει ακίνητη, πολύ ακίνητη,
ν' αφήνει τα ψεύτικα φτερά της βιασύνης
και να κατανικά έτσι τον δικό της τον θάνατο.
Θυμούνται ακόμα εκείνα, τα χέρια μου,
πως κράτησαν ένα αγαπημένο κεφάλι στις παλάμες τους.
Τίποτα πιο μυστηριώδες σ' αυτόν τον κόσμο.
Τα δάχτυλα αναγνωρίζουν τις τρίχες των μαλλιών,
αργά, μία μία, σαν φύλλα
ημερολογίου: είναι ενθυμήματα
από άλλες τόσες, εξίσου αμέτρητες,
ευτυχισμένες μέρες
πειθήνιες στην αγάπη που τις αναζωογονεί.
'Ομως, ψάχνοντας την αδυσώπητη μορφή
που πίσω απ' τη σάρκα μάς αντιστέκεται
οι παλάμες απομένουν τυφλές.
Δεν είναι χάδια, όχι, αυτό που επαναλαμβάνουν
περνώντας και ξαναπερνώντας πάνω απ' τα κόκκαλα:
είναι ερωτήσεις δίχως τέλος, είναι αγωνίες
ατελείωτες που έγιναν φλογερές αφές.
Και τίποτα δεν τους αποκρίνεται: μια υποψία
πως όλα μας ξεγλιστρούν και μας διαφεύγουν
όταν ανάμεσα στα χέρια μας τα πιέζουμε
μεγεθύνοντάς τα στη ζέστη του μετώπου εκείνου.
Το κεφάλι παραδίδεται. Είναι η παράδοσή του απόλυτη;
Το βάρος στα χέρια μας αυτό υπαινίσσεται,
τα δάχτυλα το πιστεύουν
και θέλουν να πειστούν: ψάχνουν,ψάχνουν.
Αλλά μια σκοτεινή φωνή πίσω απ' το μέτωπο
-το μέτωπό μας ή το δικό της;-
μας λέει πως το πιο μακρινό μυστήριο,
επειδή βρίσκεται τόσο κοντά μας, είναι ανέγγιχτο
απ' αυτό το θνησιμαίο σαρκίο με το οποίο ψάχνουμε,
εκεί, στην άκρη των δαχτύλων μας,
την αόρατη παρουσία.
Έτσι κρατώντας στα χέρια ένα κεφάλι
τίποτα δεν γνωρίζεις, τίποτα,
μόνο πως είναι το μέλλον που αποφασίζει
είτε για τη ζωή είτε για τον θάνατό μας
πίσω από τούτα τα δύστυνα χέρια, τα ξεγελασμένα
από την ομορφιά που κράτησαν.
Μέσα σε χέρια τυφλά
που δεν μπορούν να ξέρουν. Που μόνη τους πίστη είναι
να 'ναι καλοσυνάτα, να δίνουν χάδια
χωρίς να παντρεύονται, μονάχα για να δουν αν έτσι κερδίζουν
-όταν το αγαπημένο κεφάλι θα έχει ξαναβρεθεί
στους ώμους του επάνω
και θα μοιάζει να μην έχει μείνει τίποτα μες στις παλάμες-
τον θρίαμβο να μην είναι ποτέ πια άδεια.

Pedro Salinas

 

Ίσως ο έρωτας...

Κάθε ταξίδι έχει κάτι μοναχικό.
Ακόμα και το ταξίδι του έρωτα

***********************************



Ανάμεσα μας:μια μοναξιά που έχει δυό σώματα.
Μια τρυφερότητα που έχει τέσσερα χέρια.

************************************

Ο έρωτας:ακίνητος
Αέναα κινούμενος .
Μικρό φεγγάρι στα κύματα.

***********************************

Ίσως ο έρωτας είναι ένας καθρέφτης.
Μπορούμε να τον σπάσουμε.
Μπορεί να μας σπάσει.

***********************************

Ίσως ο έρωτας
είναι η τελευταία προσευχή που απέμεινε
σ' έναν κόσμο καταποντιζόμενων θεών.

Raquel Angel Nagler


LOVE A SMALL MOON IN THE WAVES
Ο ΕΡΩΤΑΣ ,ΜΙΚΡΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΣΤΑ ΚΥΜΑΤΑ
(Εκδόσεις ΣΜΙΛΗ)

Μτφ:Μαρία Δ.Ευθυμίου



Η Raquel Angel Nagler γεννήθηκε το 1949 στη Χάιφα.Από το 1983 ζει και εργάζεται,ως πνευμονολόγος στην Αθήνα.
Από τον Μάρτιο του 2006 γράφει ποίηση στα Αγγλικά.

Έργο της Mirjam Appelhof
 

Όσο ο ουρανός στροβιλίζεται...

Για τον Λάζαρο Γκόμεζ


Όσο ο ουρανός στροβιλίζεται
Θα είσαι η λύτρωση μου και η μοίρα μου,
μαγνητική όραση,
κρίνος σε εσώρουχα,
την σωτηρία και την τρέλα
κάθε βράδυ να περιμένει.

Όσο ο ουρανός στροβιλίζεται
τίποτα κακό δεν είναι ξένο
γιατί πρέπει να προσέξω  αυτό που  δεν θα σε βλάψει,
Καμία χαρά δεν θα πήγαινε ακούσια
επειδή με κάποιο τρόπο πρέπει να στην αποκαλύψω,
                    
Όσο ο ουρανός
στροβιλίζεται
θα είσαι η αλήθεια του εαυτού μου,
το τραγούδι και το δηλητήριο,
ο κίνδυνος και οι εκστάσεις
η ολονυχτία και ο ύπνος,
ο φόβος και το θαύμα.

Όσο ο ουρανός στροβιλίζεται ... αλλά..ο ουρανός στροβιλίζεται;
Λοιπόν:
όσο υπάρχει ο ουρανός.

Οσο
ο ουρανός
υπάρχει
θα είσαι ο πόνος μου ο πιο αξιοσημείωτος
η μοναξιά μου η πιο τραγική
η αμηχανία μου ομόφωνη
η διαρκής σιωπή μου
και η απόλυτη παρηγοριά μου.

Όσο ο ουρανός υπάρχει ... αλλά ... υπάρχει ο ουρανός;
Λοιπόν: εφ 'όσον υπάρχεις εσύ ο ίδιος.

 

Όσο εσύ ο ίδιος υπάρχεις

θα είσαι ο καθρέφτης και ο χρόνος,
το άπειρο και το επικείμενο,
η μνήμη και το ασυνήθιστο
η ήττα και ο στίχος,
ο εχθρός μου και η εικόνα μου.

Επειδή δεν θα υπάρξουν άλλοι ήλιοι από αυτούς που εσύ ακτινοβολείς
όπως δεν θα υπάρξει κι  άλλη τιμωρία από το να ξέρω ότι υπάρχεις.
 Αλλά.. υπάρχεις;

 

Reinaldo Arenas

 16/07/1943– 07/12/1990

**************************************

 

As Long as the Sky Whirls
For Lázaro Gómez
      As long as the sky whirls
You will be my redemption and my doom,
magnetic vision,
                     lily in underwear,
salvation and madness
                     every night waiting.
As long as the sky whirls
no infernal could be a stranger
because I have to take care that that would not harm you,
No joy would go by inadvertent
Because in some way I have to reveal it to you,
                     As long as
                     the sky
                       whirls
               you will be the truth of myself,
               the song and the venom,
               the danger and the ecstasies,
               the vigil and the sleep,
               the dread and the miracle.
As long as the sky whirls … but perhaps the sky whirls?
Well: as long as the sky exists.
                     As long as
                     the sky
                       exists
               you will be my pain most noticeable,
               my loneliness most tragic
               my bewilderment unanimous
               my perpetuous silence
               and my absolute consolation.
As long as the sky exists … but perhaps the sky exists?
Well: as long as you yourself exist.
                     As long as
                     you yourself
                       exist
               you will be the mirror and the time,
               the infinity and the imminent,
               the memory and the unusual
               the defeat and the verse,
               my enemy and my image.
Because there would be no more suns than the ones you yourself radiate
like there would be no other penance than to know that you exist.
                             But perhaps you do exist?
Reinaldo Arenas

New York (May 1985)

Originally published as “Mientras El Cielo Gire” in Voluntad de vivir manifestandose.
Copyright © Reinaldo Arenas, 1989.
English translation © 2002 by Lázaro Gómez Carriles.

 

 

 

 

Έμεινα μόνο και σε κοίταζα..

Έμεινα μόνο και σε κοίταζα..
στις πιό όμορφες στιγμές σου,
χωρίς να σου μιλήσω ποτέ..
Αλλά η ψυχή μου δεν αντέχει
κάτω από τον ίσκιο της μορφής σου
δεν βρίσκω πιά ηρεμία...
μ'αυτή τη άγρια ανατριχίλα.
Και δεν μπορώ να σου μιλήσω
ούτε καν' να σε πλησιάσω.....
θα χαθούν όλα μου τα όνειρα.
Ω! πόσο φοβερό είναι το τρέμουλο
που νοιώθω μέσα μου απόψε
δεν θα σε γνωρίσω ποτέ...
Τι θα συμβεί στη φτωχή καρδιά μου
αν το αίμα μου προσκρούσει
στη εξαίσια υπεροχή σου.
Αισθάνομαι να σβήνω..
Τι τρελός ίλιγγος..
Τι εξασθενισμένοι σφιγμοί
Τι κραυγές επιθυμίας και εξάντλησης
θα μου χάριζε η αλήθεια σου;
Όμως εγώ δεν τολμώ να σου μιλήσω
κι ούτε καν να σε πλησιάσω
στις πιό όμορφες στιγμές σου.
Έμεινα πάντα, μόνο να σε κοιτάζω
πάντα μονάχα.. να σ'ονειρεύομαι.

Cesare Pavese

 

Το να σε σκέφτομαι απόψε....

Το να σε σκέφτομαι απόψε
δεν σήμαινε να σε σκέφτομαι με τη σκέψη μου,
εγώ μόνο, μέσα μου. 

Σε σκεφτόμουν
διεξοδικά μ' εμένα, τον πλατύ κόσμο.

Το μεγάλο ονειροπόλημα του κάμπου, τ' αστέρια,
η θάλασσα σιωπηλή, τα χορτάρια αόρατα,
παρόντα μόνο με τα ξηρά τους αρώματα,
σε όλα αυτά,απ' τον Αλδεβαράν ως τον γρύλλο σε σκεφτόμουν.
Πόσο ήρεμα
επικρατούσε η ομόνοια
ανάμεσα στις πέτρες, τα περίλαμπρα άστρα,
το μουγκό νερό, την τρεμουλιαστή συστάδα των δέντρων,
σ' όλα τ' άψυχα,
κι η δικιά μου ψυχή
τ' αφιέρωνε όλα σ' εσένα! '

Όλα να προστρέχουν
πειθήνια στο κάλεσμά μου, στην υπηρεσία σου,
ανυψωμένα σε πρόθεση και δύναμη αγάπης.
Έσμιγαν τα φώτα κι οι σκιές
στο φως της αγάπης μου, έσμιγε
η μεγάλη σιωπή πάνω στην επίπεδη γη,
φωνές απαλές απ' τα σύννεφα, από τον ουρανό,
στο τραγούδι προς εσένα που τραγουδούσε μέσα μου.
Μια συμφωνία κόσμου και ύπαρξης,
βιασύνης και χρόνου, μια εκεχειρία απίθανη
απλωνόταν μέσα μου, όπως μπαίνει η ευτυχία
όταν έρχεται αβίαστα, φιλί με φιλί.
Και σχεδόν
σταμάτησα να σ' αγαπώ για να σ' αγαπήσω
μ' άπειρη εμπιστοσύνη, περισσότερο απ' αυτήν που έχω σ' εμένα,
σ' αυτήν την πράξη αγάπης προς τη μεγάλη νύχτα
που πλανιέται στον χρόνο κι επιφορτισμένη ήδη
με ιερή αποστολή, ιεραπόστολος αποδείχτηκε
μιας αγάπης που έγινε αστέρια, γαλήνη, κόσμος,
που σώθηκε πια απ' τον φόβο
εκείνου του πτώματος που απομένει σαν ξεχαστεί.

PENSAR EN TI ESTA NOCHE

Pensar en ti esta noche
no era pensarte con mi pensamiento,
yo solo, desde mí. Te iba pensando
conmigo extensamente, el ancho mundo.

El gran sueño del campo, las estrellas,
callado el mar, las hierbas invisibles,
solo presentes en perfumes secos,
todo,
de Aldebarán al grillo te pensaba.

¡qué sosegadamente
se hacía la concordia
entre las piedras, los luceros,
el agua muda, la arboleda tremula,
todo lo inanimado,
y el alma mía
dedicándolo a ti! Todo acudia
dócil a mi Ilamada, a tu servicio,
ascendido a intención y a fuerza amante.

Concurrían las luces y las sombras
a la luz de quererte; concurrian
el gran silencio, por la tierra, plano,
suaves voces de nube, por el cielo,
al cántico hacia ti que en mi cantaba.
Una conformidad de mundo y ser,
de afán y tiempo, inverosímil tregua,
se entraba en mí, como la dicha entra
cuando llega sin prisa, beso a beso.
Y casi
dejé de amarte por amarte más,
en más que en mí, confiando inmensamente
ese empleo de amar a la gran noche
errante por el tiempo y ya cargaga
de misión, misionera
de un amor vuelto estrellas, calma, mundo,
salvado ya del miedo
al cadáver que queda si se olvida.

(Razón de amor, 1936)

Pedro Salinas 

Πηγή:https://www.ispania.gr/arthra/logotexnia/1005-pedro-salinas-

ΦΑΝΕΡΩΣΕΙΣ...

Τη νύχτα δίπλα σου
οι λέξεις είναι κλείδες, είναι κλειδιά.
Ο πόθος του θανάτου είναι βασιλιάς
Το κορμί σου να ’ναι πάντα
ένας αγαπητός χώρος φανερώσεων.

Alejandra Pizarnik

Μέσα στο ψυγείο πάντα είναι μέρα...

Τα πράγματα που βρίσκονται εδώ δε διαμαρτύρονται, δεν απαιτούν από κανέναν θεό
να σβήσει το φως.
Περιμένουν τη σειρά τους.
Μερικά υποτάσσονται, αλλά παραμένουν ως έχουν.
Θα ήθελα να είμαι το μπουκάλι της Κόκα-κόλα
που γεμίζω με το νερό της βρύσης.
Κάτι που να αποδέχεται τη μοίρα του
χωρίς φασαρία.

Ζω πάνω από ένα κινέζικο σουπερ-μάρετ.
Τις προάλλες κρέμασα ένα παντελόνι από το παράθυρο
και το πήρε ο άνεμος.
Έπρεπε να κατέβω, έπρεπε να τους ζητήσω την άδεια.
Με άφησαν να μπω στην αποθήκη: ήταν σαν να φτάνεις
σ’ ένα δοχείο με χρυσούς κόκκους στο τέλος του ουρανίου τόξου.
Για πολύ καιρό νόμιζα ότι εκείνος ο ήχος προερχόταν από τον φούρνο
που βρίσκεται στο μέσο του τετραγώνου. Αποδείχθηκε πως όχι,
ότι ερχόταν από τους κινέζους.
Υπάρχει μια τεράστια μηχανή που χρησιμοποιούν για να καθαρίσουν τα εμπορεύματά τους.

Τα πράγματα που βρίσκονται εδώ δε διαμαρτύρονται, δεν απαιτούν από κανέναν θεό
να κάνει ησυχία.

Ό,τι λάμπει είναι δορυφόρος κάποιου αδιαφανούς αστέρα.
Κάποια μέρα εκείνο τ’ άστρο θα πάψει να υπάρχει
πριν πάψουν οι ακτίνες του.

 Valeria Tentoni, Μέσα στο ψυγείο πάντα είναι μέρα

 

Δεν μπορείς να συλλαβίσεις την γλώσσα των ονείρων....

"…δεν μπορείς να συλλαβίσεις την γλώσσα των ονείρων
Για τον ίδιο λόγο που δεν μπορείς πια
Να απαριθμήσεις τους πάπυρους που φώτιζαν τα ράφια
Της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας
Εκείνη τη νύχτα που χάθηκε για πάντα στην άβυσσο του χρόνου
Ξέρεις μόνο πως κάποτε υπήρξε μια παράξενη γλώσσα και μια βιβλιοθήκη
Ξέρεις πως το μόνο που σου έχει απομείνει είναι αυτός ο πυρετός
Ξέρεις μόνο πως αυτός ο πυρετός
Είναι με τον τρόπο του εκείνη η βιβλιοθήκη κι εκείνη η γλώσσα. "

Χουάν Χομέρο Σολβένιο





Ελάχιστοι τον γνώριζαν, καθώς ο συγκεκριμένος άνθρωπος ήταν άστεγος και ζούσε μες στα σκουπίδια. Άγνωστος και αφανής, ξεψύχησε μόνος σ’ ένα νοσοκομείο, από καρκίνο στους πνεύμονες.
Δυστυχώς πολλά απ’ τα ποιήματα του ήταν αδύνατο να διαβαστούν, καθώς τα πακέτα τσιγάρων πάνω στα οποία ήταν γραμμένα είχαν μουχλιάσει και ήταν κατεστραμμένα
Το πιο γνωστό του ποίημα λέγεται «H Παράξενη Γλώσσα της Ψυχής». Γράφτηκε το χειμώνα του 1965 από τον Σολβένιο και σήμερα βρίσκεται στην μεγάλη ανθολογία της ισπανόφωνης ποίησης που εκδόθηκε το 1991 στην Αμερική.

Την ιστορία του ποιητή την ανακάλυψα εδώ : http://chalice.edu.gr/%ce%b7-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%ac%ce%be%ce%b5%ce%bd%ce%b7-%ce%b3%ce%bb%cf%8e%cf%83%cf%83%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%88%cf%85%cf%87%ce%ae%cf%82/

 

ΠΩΣ ΧΑΝΕΣΑΙ μέσα μου...

ΠΩΣ ΧΑΝΕΣΑΙ  μέσα μου:

στον τελευταίο
ρημαγμένο
κόμπο ανάσας
εκεί βρίσκεσαι μ' ένα
θραύσμα
ζωής.

Paul Celan

ΒΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ
[Επιλογή από τα τελευταία ποιήματα]
Εκδόσεις Γαβριηλίδη 2017

Μετάφραση:Νίκος Ερηνάκης

"Η ποίηση δεν μπορεί να παραμένει "το καταφύγιο που φθονούμε",δεν μπορεί να παραμένει φυγή η απόδραση,η ποίηση θα πρέπει να ανακαλύψει τη δίοδο προς μια πρωτόγνωρη πραγματικότητα."
Νίκος Ερηνάκης

Όπως η σελήνη στο νερό

Αγγίζω το στόμα σου, με το δάχτυλό μου αγγίζω το περίγραμμα του στόματος σου, το σχεδιάζω σαν να το δημιουργεί το χέρι μου, σαν το στόμα σου να μισανοίγει για πρώτη φορά και αρκεί να κλείσω τα μάτια μου για να το σβήσω και να ξαναρχίσω να το φτιάχνω, και κάθε φορά κάνω να γεννιέται το στόμα που ποθώ,το στόμα που επιλέγει το χέρι μου και σχεδιάζει πάνω στο πρόσωπό σου, ένα στόμα επιλεγμένο ανάμεσα σε τόσα άλλα, επιλεγμένο με ηγεμονική ελευθερία από μένα για να το ζωγραφίσει το χέρι μου πάνω στο πρόσωπό σου και που από ένα γύρισμα της τύχης που δεν προσπαθώ να καταλάβω συμπίπτει ακριβώς με το στόμα σου που χαμογελάει κάτω από εκείνο που σχεδιάζει το χέρι μου.
Με κοιτάς, με κοιτάς από κοντά, κάθε φορά και από πιο κοντά και τότε παίζουμε τον κύκλωπα, κοιταζόμαστε όλο και από πιο κοντά και τα μάτια μεγαλώνουν, πλησιάζουν το ένα το άλλο, κολλάνε το ένα στο άλλο και οι κύκλωπες κοιτιούνται, οι ανάσες τους μπλέκουν, τα στόματα συναντιούνται και παλεύουν ανόρεχτα, δαγκώνονται χείλια με χείλια, ακουμπώντας μόλις τη γλώσσα πάνω στα δόντια, παίζουν μέσα στον περίβολό τους όπου πηγαινοέρχεται ένας βαρύς αέρας με ένα παλιό άρωμα και μια σιωπή.
Τότε τα χέρια μου θέλουν να βυθιστούν στα μαλλιά σου, να χαϊδέψουν αργά τα βάθη των μαλλιών σου ενώ φιλιόμαστε σαν το στόμα μας να είναι γεμάτο λουλούδια ή ψάρια, ζωηρές κινήσεις, σκοτεινή ευωδιά.
Και όταν δαγκωνόμαστε ο πόνος είναι γλυκός κι όταν πνιγόμαστε μʼ ένα σύντομο και τρομερό ταυτόχρονο ρούφηγμα της αναπνοής, αυτός ο στιγμιαίος θάνατος είναι όμορφος.
Και υπάρχει ένα και μόνο σάλιο, μια και μόνη γεύση από ώριμο φρούτο κι εγώ σε νιώθω νʼ ανατριχιάζεις απάνω μου όπως η σελήνη στο νερό.

JULIO CORTAZAR ,Νʼ ανατριχιάζεις απάνω μου όπως η σελήνη στο νερό(απόσπασμα)

 

ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ...

Μην κάνεις ανακωχή, μη με συγχωρείς ποτέ.
Μαστίγωσέ με στο αίμα, που κάθε πράγμα φοβερό
να είσαι συ που γυρίζεις.
Μη μ' αφήνεις να κοιμηθώ, μη με αφήνεις ήσυχο!
Τότε θα κερδίσω το βασίλειό μου,
θα γεννηθώ αργά.
Μη με χάνεις σαν μιαν εύκολη μουσική, μην είσαι χάδι
ούτε γάντι.
Επεξεργάσου με σαν τσακμακόπετρα, απέλπισέ με.
Κρύψε την ανθρώπινή σου αγάπη, το χαμόγελο τα μαλλιά σου.
Δοσ 'τα.
Έλα σε μένα με την ξερή οργή σου από σπίρτα και λέπια.
Κραύγασε. Ξέρασέ μου άμμο στο στόμα, σπάσε μου τα σαγόνια.
Δεν με ενδιαφέρει να σε αγνοώ κατάφωρα
να ξέρω πως παίζεις φάτσα στον ήλιο και τον άνδρα.
Μοιράσου τον.

Εγώ σου ζητάω την τρομερή τελετουργία του τεμαχίσματος,
αυτό που κανείς δεν σου ζητάει: τα αγκάθια
ως το κόκαλο. Βούτα με από αυτό το αισχρό πρόσωπο,
υποχρέωσέ με να κραυγάσω τελικά το αληθινό μου όνομα.

Julio Cortazar

Η ποίηση του κρίθηκε ως "συγκινητικά αποτυχημένη"...
Οι ΙΚΕΤΕΣ ευχαριστούν όλες τις κακές κριτικές γιατί σε αυτές οφείλουν τη συνάντηση με μεγάλους ποιητές...

 

Δίχως γλώσσα....

Περπατώ ανάμεσα σε ανθρώπους που περπατούν μιλώντας
γλώσσες που δεν καταλαβαίνω
σε δρόμους που δεν ξέρω πού με πάνε.

Στους τοίχους φράσεις που δεν ξέρω τι λένε,
τι φωνάζουν σιωπηλές.

Μια γυναίκα πλησιάζει
και με ρωτάει κάτι που δεν καταλαβαίνω,
με ξαναρωτά, και πάλι δεν την καταλαβαίνω.

Φαίνεται όνειρο μα είμαι ξυπνητός.

Κι έτσι, μέρες τώρα θα μπορούσα να πω χρόνια,
συνήθισα σιγά σιγά να μην καταλαβαίνω.

Τη συμπάθησα τούτη την άγνοια,
την έλλειψη που είμαι, την πραϋντική
χαρά να μην μπορώ να επικοινωνήσω.

Θυμάμαι ότι ο Κανέττι ονειρευόταν έναν άνθρωπο
που δεν μιλούσε καμιά από τις γλώσσες του κόσμου

Juan Vicente Piqueras

Φώτο:ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Όταν περάσει η Βροχή...

Όταν περάσει η Βροχή

θα φύγουμε όταν περάσει η βροχή

στην ίδια θάλασσα θα κάνουμε έρωτα

στο ίδιο όνειρο θα κολυμπήσουμε

περίμενε

να περάσει η βροχή

Είναι η βροχή της καλοσύνης

ας βρέξει

φέρνει ανοιχτές θάλασσες, και κοντινά μπλε

τί να είναι η καλοσύνη που λένε

νομίζεις;

είναι το να μπει στο σπίτι μας η βροχή

Εμείς δεν είχαμε ποτέ ένα σπίτι από βροχή

ακούς είπα “εμείς'

σαν δυο ορφανούς που χάνονται ο ένας μες’ τον άλλον

Δεν είναι και βουνό αλλά πως γκρεμίζεται

και μπαίνει στο έρημο πηγάδι μου

και μες το βαθύ σκοτάδι

μια κατάμαυρη θάλασσα διείσδυσε στο αίμα μου

μέσα μου ένας κομματιασμένος ουρανός

εγώ είμαι και μπογιά και πινέλο και καμβάς

ποίος βάφει την μνήμη στο χρώμα της θύμησης;

φωτιά είναι δίκια μου

στάχτη είναι δίκια μου

το ντουμάνι είμαι εγώ

τί είναι αυτό που καίγεται μέσα μου;

Είπα ότι το κοντινό μπλε φέρνει θάλασσες

τελειώνοντας την μοναξιά.

Μου είπε ότι αυτή που αποκαλώ ως βροχή

είναι ορφανή του ουρανού

Έσπασε το κλαδί μέσα μου

μια απ ‘ τις θάλασσες ναυάγησε στο καραβάκι μου

δεν υπάρχει βροχή

δεν υπάρχει ουρανός

μου απόμεινε μόνο

πνίγομαι σαν τα πουλιά

της καλοσύνης

Είπα θα φυσήξει άσχημα η θάλασσα.

Μου είπε όλοι είμαστε ορφανοί του κάποιου άλλου

σε ποιον θα πάμε;

Εμείς δεν είχαμε ποτέ ένα σπίτι από βροχή

ακούς είπα “εμείς'εμείς δυο πληγές που κλείνονται ο ένας στον άλλον

Çiğdem Sezer


Η Çiğdem Sezer , γεννήθηκε το 1960 στην Τραπεζούντα, όπου και εργάστηκε ως νοσηλεύτρια για πέντε χρόνια. Την ίδια εποχή δημοσίευσε τα πρώτα της ποιήματα. Στη συνέχεια δίδαξε σε Σχολή Νοσηλευτικής. Έχει δημοσιεύσει 5 βιβλία ποίησης. Βραβεύτηκε για το έργο της με σημαντικά βραβεία. Η ποιητική συλλογή «Η Τραπεζούντα, η Βόρια Πύλη της Καρδιάς» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Heyamola. Από τον ίδιο εκδοτικό οίκο κυκλοφορεί και το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο “Έρωτες και Μπαχαρικά' , το οποίο κέρδισε και το Βραβείο Μυθιστορήματος.

 

Μ’ αγαπάς;

Έμαθα καναδέζικο μυθιστόρημα
από μια μικρή Σαλονικιά
που διάβαζε Klebi* απ’ τη πένα μου.

Ήτανε ο κοινός μας παρανομαστής
η γλώσσα.
Παίζαμε παιχνίδια σε δύο γλώσσες,
σε μια τρίτη συζητούσαμε.

Ελληνικά μου μάθαινε αυτή
και εγώ σ’ αυτήν τουρκικά,
όσο μπορούσα.
Αποχωρούσαμε μετά και κάναμε έρωτα στ’ αγγλικά.

Έμειναν μισοτελειωμένα τα ελληνικά μου, κι όμως
έμαθα όλες τις λέξεις περί αγάπης.
Όσον αφορά τις υπόλοιπες λέξεις
δε μου ‘ρχεται να τις πω άλλωστε
ούτε στ’ αγγλικά, ούτε στα τουρκικά
ούτε σε μια άλλη γλώσσα που δε θα τη μάθω ποτέ.

Roni Margulies
* O Cahit Klebi είναι τούρκος ποιητής

Μετάφραση: Μουσταφά Τσολάκ

ΕΚΕΙΝΗ ΚΙ ΕΓΩ..

Εκείνη διαβάζει βιβλία για τη γιόγκα,τον βουδισμό,την αριθμολογία.
Εγώ διαβάζω ποίηση,θέατρο,δοκίμια,νουβέλες,ό,τι πέσει στα χέρια μου.

Εκείνη είναι χορτοφάγος.
Εγώ παμφάγος.

Εκείνη είναι πειθαρχημένη,ασκητική,πιστή.
Εγώ σκεπτικιστής και τεμπέλης.

Εκείνη πιστεύει στη μετενσάρκωση των ψυχών.
Εγώ είμαι αγνωστικιστής.

Εκείνη είναι σίγουρη.
Εγώ όχι.

Εκείνη είναι οριστική ενεστώτα.
Εγώ υποθετικός λόγος στις καλύτερες μέρες μου
και στις χειρότερες υποτακτική υπερσυντέλικου.

Εκείνη είναι ένας άνδρας της δράσης.
Εγώ μια μπερδεμένη γυναίκα.

Εκείνη θέλει να αλλάξω.
Εγώ επίσης.

Εκείνη ξέρει τι θέλει και τι χρειάζεται
καθώς τι θέλω και τι χρειάζομαι εγώ.
Εγώ μονάχα ξέρω πως δεν ξέρω τίποτε
αλλά δεν είμαι πολύ σίγουρος.

Εκείνη είναι φεγγάρι της μέρας
Εγώ ένα ηλιοτρόπιο της νύχτας

Εκείνη κι εγώ,κόντρα στον άνεμο,αγαπιόμαστε.

Juan Vicente Piqueras.
Από την ποιητική του συλλογή,ΤΙ ΚΑΝΩ ΕΓΩ ΕΔΩ

Photo:Bill Brandt

Αντί διαμαρτυρίας.. ένα "Προσφυγικό μπλουζ"

Πες πως η πόλη αυτή έχει δέκα εκατομμύρια ψυχές
άλλοι ζούνε σε μέγαρα, άλλοι σε τρύπες μικρές
κ όμως δεν έχει θέση για μας, αγάπη μου, δεν έχει θέση για εμάς.
Είχαμε κάποτε μια πατρίδα και μας φαίνονταν όλα καλά,
ψάξε μέσα στον Άτλαντα και θα την εβρείς κειδά
τώρα να πάμε εκεί δεν μπορούμε, αγάπη μου, να πάμε εκεί δεν μπορούμε.

Στο κοιμητήρι του χωριού ένα σμιλάγκι μεγαλώνει
κάθε άνοιξη απ' την αρχή μες στο άνθος φουντώνει
τα παλιά διαβατήρια δεν μπορούν να το κάνουν, αγάπη μου, δεν μπορούν να το κάνουν.

Ο πρόξενος είπε χτυπώντας το γραφείο του εμπρός
"Αν δεν έχεις το διαβατήριο, τυπικά θεωρείσαι νεκρός"
όμως να που ακόμα ζούμε, αγάπη μου, να που ακόμα ζούμε.

Πήγα σε μια επιτροπή, έκαστα να ξαποστάσω
με παρακάλεσαν ευγενικά του χρόνου να ξαναπεράσω
όμως σήμερα πού θα πάμε, αγάπη μου, σήμερα πού θα πάμε;

Ήρθα σε μια συγκέντρωση' σηκώθηκε ο ομιλητής να πει
"Αν τους αφήσουμε να μπουν, θε να μας κλέψουν το ψωμί"
Μιλούσε για σένα και για μένα, αγάπη μου, για σένα και για μένα.

Σαν ν' άκουσα μπουμπουνητά στα ουράνια να κατρακυλούν
ήταν ο Χίτλερ στην Ευρώπη, που έλεγε "Πρέπει να εξοντωθούν"
Α, μας είχε στο νου του, αγάπη μου, μας είχε στο νου του.

Είδα μια σκυλίτσα που φορούσε μια ζακέτα κουμπωμένη,
είδα μια πόρτα ολάνοιχτη και μια γάτα να μπαίνει:
όμως δεν ήταν Γερμανοεβραίοι, αγάπη μου, δεν ήταν Γερμανοεβραίοι.

Τράβηξα στο λιμάνι, στο μόλο στάθηκα μπροστά,
είδα τα ψάρια να τρέχουν στο νερό, δε ζούνε στη σκλαβιά:
μόλις τρία μέτρα μακριά μου, αγάπη μου, τρία μέτρα μακριά μου.

Περπάτησα σ' ένα δάσος, είδα στα δένδρα τα πουλιά'
δεν είχανε πολιτικούς και κελαηδούσαν χαρωπά:
δεν ήταν άνθρωποι σαν και μας, αγάπη μου, δεν ήταν σαν και μας.

Στον ύπνο μου ονειρεύτηκα χιλιώροφα κτίρια
με χίλιες πόρτες και χίλια παραθύρια
ούτε ένα δεν ήταν δικό μας, αγάπη μου, δεν ήταν δικό μας.

Στάθηκα μες στο χιόνι που 'πεφτε σε μια ανοιχτή πεδιάδα
δέκα χιλιάδες στρατιώτες βάδιζαν στην αράδα:
Ψάχναν για μας τους δυο, αγάπη μου, ψάχναν για μας τους δυο.

W.H AUDEN,Προσφυγικό μπλουζ

μτφρ. Κλείτος Κύρου

Ντροπή μόνο!Στους γονείς που σπέρνουν μίσος και ρατσισμό στα παιδιά...
ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Η ΒΡΟΧΗ ΚΑΙ Η ΑΠΛΗΣΤΙΑ

"Η βροχή και η απληστία,όλο μαζί,
ο κατακλυσμός και ο βίος που δεν διάγω,
η αίσθηση ότι έσφαλα,
είμαι μια μύγα μες την ψυχή μου
που σπεύδει στην πληγή,
ψάχνοντας την έξοδο στο αίμα,που συντρίβομαι
ώσπου πέφτω κάτω εξαντλημένη,τα πεζοδρόμια
λαμποκοπώντας σαν δάκρυα με καλούν,
έλα να δεις τι συμβαίνει,η βροχή και η απληστία,
η ομορφιά και τα εγκλήματα σ'αυτήν,
η επιθυμία να πεθάνω στην αγκαλιά σου,
ο γιατρός μου απαγόρευσε ν'αγγίζομαι
εκεί που με πονά,υπάρχουν κάτι ιστοί αράχνης
θεραπευτικοί που μεγαλώνουν στα σεντόνια
που πλέον σάπισαν απ'το πολύ ουρείν σφάλμα,
η ζωή είναι τούτη η νύχτα,είναι μια ύαινα,
είναι ασβέστης και άμμος,βροχή και απληστία,
που μας καταβροχθίζει όλους,
τους πάντες και τα πάντα,βρέχει καταρρακτωδώς,
έλα,τι θα κάνουμε;;;

Δεν εκπαιδευτήκαμε για τον ίλιγγο."

Juan Vicente Piqueras,Η ΒΡΟΧΗ ΚΑΙ Η ΑΠΛΗΣΤΙΑ
Από την ποιητική συλλογή , "ΑΘΗΝΑ"

Ο Juan Vicente Piqueras γεννήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου του 1960, στο χωριό Λος Ντούκες ντε Ρεκένα, στην Περιφέρεια της Βαλένθια, σε μια περιοχή καστιλιανόφωνη (στην οποία, δηλαδή, κυριαρχούσαν τα καστιλιάνικα κι όχι τα βαλενσιανά, που είναι διάλεκτος της καταλανικής). Το χωριό ήταν μικρό πολύ -200 κατοίκους είχε όλους κι όλους- και η παιδική ηλικία του ποιητή σημαδεύτηκε από την παρατήρηση της φύσης, τη φτώχεια, την αθλιότητα του ύστερου φρανκισμού, τις αγροτικές εργασίες. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Βαλένθια Ισπανική Φιλολογία και, τη δεκαετία του ’80, έφυγε κι από την Ισπανία, όπως είχε φύγει από το χωριό του. Δίδαξε ισπανικά σε ένα γαλλικό σχολείο στις όχθες του Λείγηρα (85-86). ΄Το 1985 δημοσίευσε στην περίφημη λογοτεχνική επιθεώρηση “Cuadernos Hispaoamericános” το ποιητικό του έργο “Tentaciones de un héroe derrotado”. Δίδαξε ισπανικά στο Ινστιτούτο Θερβάντες της Ρώμης και, εδώ και μερικούς μήνες, κατέχει τη θέση Διευθυντού Σπουδών στο Ινστιτούτο Θερβάντες της Αθήνας. Πλην της διδασκαλίας ισπανικών σε ξενόγλωσσους, έχει απασχοληθεί στον υποτιτλισμός και τη μεταγλώττιση, ως εκφωνητής ραδιοφώνου, ηθοποιός και διασκευαστής θεατρικών έργων και μεταφραστής (από τα γαλλικά, τα ιταλικά και τα ρουμανικά). To 1987 οι εκδόσεις STELLE de SASSUOLO, στην Ιταλία, εκδίδουν το έργο: “Castillos de Aquitania”. Το 1991 λαμβάνει το ποιητικό βραβείο José Hierro για το έργο “La palabra cuando”. Το 1994 μεταφράζει στα ισπανικά το έργο “La miel” του Ιταλού ποιητή Tonino Guerra. Αργότερα μετάφρασε το σύνολο του έργου του. Έχει ακόμη μεταφράσει τη συλλογή του Βόσνιου ποιητή Izet Sarajlić “Una calle para mi nombre” (2003) και την ανθολογία της ποιήτριας από την Ρουμανία Ana Blandiana (2006) με τον τίτλο “Cosecha de ángeles”. Το 1999 έλαβε το βραβείο Antonio Machado για την ποιητική του συλλογή “La latitud de los caballos”, που εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο Hiperión. Η τελευταία του συλλογή φέρει τον τίτλο “Palmeras”. Έχει συνεργασθεί με πολλές εφημερίδες, περιοδικά και επιθεωρήσεις. Οι τελευταίες του συλλογές είναι “La edad del agua”¨(2004), “Adverbios de lugar” (2006) και “Aldea” (2006). Για το τελευταίο αυτό έργο, που περιέχει ποιήματα μερικά από τα οποία είχαν αρχίσει αν διαμορφώνονται από το 1980, το βασικό στοιχείο έμπνευσης σε όλα τα ποιήματα βρίσκεται στο χωριό του, τα δε περισσότερα τοποθετούνται ρητρά στο χωριό του. Για το έργο αυτό έλαβε το βραβείο “Valencia” για την ποίηση, από το Ίδρυμα Alfons el Magnànim της Βαλένθια.

Προσωπικός Επιτάφιος.

Ένας κακός ποιητής ερωτευμένος με το φεγγάρι
μέτρησε τον τρόμο σαν τη μόνη  περιουσία του
κι αυτό ήταν αρκετό,
διότι χωρίς να είναι άγιος,
ήξερε ότι η ζωή είναι ο κίνδυνος η η αποχή
ότι κάθε μεγάλη φιλοδοξία είναι μεγάλη τρέλα
και ότι η πιο πρόστυχη φρίκη έχει την γοητεία της.
Έζησε για χάρη της ζωής ,
που σημαίνει ότι βλέποντας τον θάνατο ως ένα καθημερινό φαινόμενο
το στοίχημα μπορεί να είναι ένα υπέροχο σώμα
η μια ολόκληρη παρτίδα.
Γνώριζε ότι τα καλύτερα πράγματα είναι αυτά που εγκαταλείπουμε
-ακριβώς επειδή φεύγουμε.
Το καθημερινό γίνεται απεχθές
Υπάρχει μόνο ένα μέρος να ζήσουμε-το ανέφικτο.


Reinaldo Arenas,Autoepitafio

μτφ.Μαρία Βούλγαρη





Autoepitafio

Mal poeta enamorado de la luna,

no tuvo más fortuna que el espanto;

y fue suficiente pues como no era un santo

sabía que la vida es riesgo o abstinencia,

que toda gran ambición es gran demencia

y que el más sórdido horror tiene su encanto.

Vivió para vivir que es ver la muerte

como algo cotidiano a la que apostamos

un cuerpo espléndido o toda nuestra suerte.

Supo que lo mejor es aquello que dejamos

– precisamente porque nos marchamos – .

Todo lo cotidiano resulta aborrecible,
sólo hay un lugar para vivir, el imposible.

Reinaldo Arenas.