Κομμάτια καταιγίδας

Και όταν λείπω ...
Εσύ θα κοιτάς πάντα μεταξύ του 34ου και 42oυ παραλλήλου του βορείου ημισφαιρίου που έχει πάντα μεγάλη ανυπομονησία.
Με βλέπεις εύκολα.
Στέλνω μήνυμα σε μια μαριονέτα που ακόμα δεν με κοίταξε.
Σε ένα κομμάτι γλυκό που δεν έφαγα.
Δεν με βλέπεις;;;
Συγκεντρώνω με απόλυτη ευλάβεια μαγνήτες να περπατάς πάνω τους και να φτάνεις...
Εσύ θα κοιτάς επίμονα το Γεωγραφικό μήκος 23° 44' Α και το Γεωγραφικό πλάτος 37° 54' Β.

Μιας  ακόμα σκιάς μου.

Συλλέγω κάρτες αποβίβασης.
Εκεί είμαι πάντα.

Ανάμεσα σε μια σημείωση και σε μια σημείωση που σκίζω.
Με ανατολή στις 07:33 ,τοπική ώρα καταιγίδας.
Θα επιστρέφω.
Και αυτό δεν είναι υπόσχεση...
Είναι συνήθεια!
Μαρία Βούλγαρη,Κομμάτια καταιγίδας.

Ικέτες των Δρόμων (ταξιδιωτικός οδηγός σε δύο πρόσωπα)
Υπό έκδοση.

Πατρίδα

Πατρίδα
Έκταση: 55εκ. μήκος x 40εκ. ύψος x 23εκ. πλάτος συν ένα βιβλίο.
Νερό:100%
Σύνορα:Δύο παντελόνια με πλαϊνές τσέπες και ένα άσπρο μπουφάν για το κρύο.
Ακτογραμμή: Καπνός,παγωτό  και μια μπύρα.
Ζώνη ώρας:Πάντα μεσημέρι.
Σύνορα:Από τα μαλλιά σου μέχρι  τα παπούτσια μου.
Πατρίδα.
Παλαιότερη του "εμείς".
Χώρα στο νοτιοανατολικό άκρο μια θύρας αεροδρομίου.
Οι ακτές της ξεκινούν από μια πόρτα.
Συνορεύει με μεγάλες στιγμές σε σύντομες παύσεις.
Βρέχεται συνεχώς.
Το ψηλότερο βουνό της είναι μια καρέκλα γραφείου.
Το μεγαλύτερο ποτάμι της ακόμα δεν το ανακάλυψαν.
Κατά τη διάρκεια της ιστορίας της,κανένας πόλεμος δεν έλαβε χώρα.
Στην πατρίδα αυτή γεννήθηκε η φιλοσοφία της εξόδου σε έναν παλιό δρόμο.
Ήταν πάντα ανεξάρτητη όσο μια επιλογή καφέ.
Η μόνη πατρίδα που θα έχουμε.
'Ερχεσαι;;;

Μαρία Βούλγαρη,Καταγωγή
Ικέτες των Δρόμων (ταξιδιωτικός οδηγός σε δύο πρόσωπα)
Υπό έκδοση.

Βρέχει ικανοποιητικά όταν διαβάζεις ;;;

Εμείς πάντα θα στέλνουμε ο ένας στον άλλο δελτία καιρού!
Όπως ξεκινήσαμε!
Δεν ανταλλάσσουμε φιλιά και χάδια.Ούτε καν "σε σκέφτομαι".
Σπάνια λέμε "σε αγαπώ".
Στέλνουμε δελτία βροχής και ανέμου.
Εσύ και εγώ ανησυχούμε πολύ για τον καιρό μας.
Νοιάζομαι αν έχει λιακάδα όταν φοράς τις παντόφλες μου.
Φοβάσαι πως επικρατούν ακραία καιρικά φαινόμενα στα συρτάρια του γραφείου μου.
Πόσα μποφόρ φυσάει όταν περπατάω προς το Μετρό..
Ρίχνει χαλάζι όταν φτιάχνεις τον καφέ σου;;;
Βρέχει ικανοποιητικά όταν διαβάζεις ;;;
Συντονίζονται τα σύννεφα πάνω από τον καναπέ μου;;;
Αυτοί είμαστε!
Μικρές καθημερινές αγωνίες...καιρικών φαινομένων.
Σε τετράγωνες λιτές  ανακοινώσεις .
Θα επιστρέφουμε!

Μαρία Βούλγαρη,Στη λάμπα θυέλλης
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΛΑΜΠΕΣ

Αστικός φάρος.

Καθώς ταξιδεύαμε,αποφασίσαμε να εξαφανίσουμε τους φάρους.
Συνέβη ένα μεσημέρι.Χωρίς να μας προειδοποιήσουμε.
Βαρεθήκαμε να αναβοσβήνουν στις θάλασσες.
Και κανένα πλοίο να μη φέρνει κάτι καινούργιο.
Κουραστήκαμε να στέκουν ακίνητοι και αμίλητοι.
Εκνευριστικά πειθαρχημένοι στις καιρικές συνθήκες.
Χωρίς πρωτοβουλία αλητείας.
Καθώς ταξιδεύαμε ανακαλύψαμε ένα νέο είδος φάρου.
Τον φάρο διαμερίσματος.
Μικρός.Τοποθετείτε πάντα δίπλα μας.Καίει όσο εμείς θέλουμε.
Σβήνει και αφήνει μόνο άρωμα από βιβλία.
Ο αστικός μας φάρος.
Ανήσυχος,άγαρμπος στον έρωτα,πρωτόγονα γοητευτικός.
Μια μινιατούρα φωτός σε σκοτάδι κουρτίνας.
Ξυπνάει νωρίς το πρωί και καίει μέχρι τις μικρές μας ώρες.
Φτιάχνει καιρικά φαινόμενα ανάλογα με το τι είδε στα μπαλκόνια.
Δεν αναβοσβήνει ποτέ!Ξεκουράζει τις νωχελικές σελίδες του σπιτιού.
Πάνω από αυτόν τον φάρο κάνουμε μικρές τελετές.Αυστηρά..ζωής!
Άναψε τον για να σε βλέπω να βγάζεις τα παπούτσια σου.
Τον ανάβω για να με βλέπεις να πλέκω.
Χιλιόμετρα κοντά!
Στις μικρές αστικές τελετές.
Πάντα στην ώρα μας!
Κράτα τον φάρο αναμμένο..στο "κόκκινο"!
Σε αναμένω ..στη διαπασών σου!

Μαρία Βούλγαρη,Αστικός φάρος
Σημειώσεις από την "Πλατεία Ελευθερίας"

Τσιγάρο συμπόνιας.

Σου ψιθυρίζω εδώ και χρόνια,ποιοι είμαστε.
Τις πρώτες φορές με κοίταζες και δεν μιλούσες.
Στους επόμενους ψιθύρους..έκλεισες οριστικά τα αυτιά σου και έστειλες το βλέμμα σου στον αγύριστο.
Σήμερα που είναι Κυριακή θέλω να στο φωνάξω.
Είμαστε αυτοί που σκότωσαν τους απογόνους του έρωτα.
Ναι!
Γεμίσαμε τις πλατείες μια θάλασσα παιδιά.
Ακίνητοι φονιάδες με ένα εκπληκτικό σχέδιο εξόντωσης τους.
Τα φροντίσαμε όλα!
Τώρα παίζονται οι τελευταίες λεπτομέρειες.
Οργανώσαμε το τέλειο έγκλημα μόνο με ένα αδιάφορο σφύριγμα.
Περιθάλψαμε ,περιγράψαμε,αφηγηθήκαμε την "φιλανθρωπία" μας.
Με ήσυχη συνείδηση και ψίχουλα φαγητού.
Σφυρίζουμε...
Στα διαλείμματα καπνίζουμε ένα τσιγάρο συμπόνιας.
Και συνεχίζουμε...
Σήμερα θέλω να κλείσω τα αυτιά μου κι εγώ.
Πες μου πως το κάνεις..
Πως σκοτώνεις τον έρωτα...και δεν ακούς τον θάνατο σου που έρχεται σφυρίζοντας.

Μαρία Βούλγαρη,Τσιγάρο συμπόνιας.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ "ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ"
Φώτο : Κάλλια Κοντού

Γεύμα σε υποψήφιους ποιητές...

Ένα βράδυ αποφάσισα να μαγειρέψω και να καλέσω όλα τα ποιήματα που διάβασα.
Με κάποια είχαμε να βρεθούμε πολλά χρόνια,με κάποια άλλα τα λέγαμε καθημερινά.
Η πρόσκληση ήταν ανοιχτή και χωρίς επίσημο ένδυμα.
Τα πιο πολλά ήρθαν στην ώρα τους .
Άλλα ήρθαν χωρίς ώρα.
Όλα έφεραν την χειρότερη λέξη τους ,σαν δώρο για τα χρόνια μας.
Καθήσαμε αμίλητοι στο τραπέζι.
Αρχίσαμε να τρώμε τη σημασία τους.
Τα σημεία στίξης τους τα αφήναμε στην άκρη του πιάτου.
Πίναμε όλο το βράδυ τον λόγο τους.
Κανείς μας δεν έκανε βαρύ κεφάλι.
Οι λόγοι τους ήταν χωρίς οινόπνευμα πλέον.
Σκέτο νερό,
Ήταν θλιβερό που ο λόγος γραφής τους είχε ξεθυμάνει.
Έτσι είναι τα ποιήματα.
Ποιος σου είπε ότι είναι αιώνια.
Ποιος σου είπε πως όσο παλιώνουν γίνονται καλύτερα.
Ψέμα.
Να τα τρως πάντα φρέσκα και ζεστά.
Αχνιστά.
Για να θυμάσαι πάντα την πρώτη τους γεύση.
Για να καταπίνεις τον λόγο τους,και όλη τους την γεύση.Στην αρχή τους.
Στην καλύτερη στιγμή τους.
Γιατί μετά..."μαγειρεύονται".
Γίνονται "light"για να αποφύγεις τις "θερμίδες"τους.
Και "alcohol free"για να μη βαρύνει το κεφάλι σου..την επόμενη μέρα τους.
Το τραπέζι τελείωσε γύρω στις δώδεκα.
Έφυγαν όλα μαζί.Με ώρα και χωρίς.
Τα αποχαιρέτησα νηφάλια.
Κράτησα μόνο ένα.
Να κοιμηθεί μαζί μου..μέχρι την επόμενη πρόσκληση.
Μαρία Βούλγαρη,Γεύμα σε υποψήφιους ποιητές.

Σημειώσεις από την "Πλατεία Ελευθερίας".

Απουσία ...κόκκινου

Είδα από μακρυά το κόκκινο  να μαζεύει ο,τι μπορεί από το αίμα του και να φεύγει.
Γέρασε και είναι αδύναμο.
Περπατά αργά και μυρίζει νοθεία.
Προσπαθούσε να τρέξει και να μετρήσει.
Ανθρώπους,σημαίες,εποχές.
Προσπάθησα να το πλησιάσω αλλά δεν μπορούσα.
Μύριζε σήψη από τα κοντάρια που το ανέμιζαν.
Προσπάθησα να το φωνάξω αλλά ήταν ακρωτηριασμένο.
Είδα το κόκκινο να αλλάζει πεζοδρόμιο και να σκοτώνει "είς το όνομα σου."
Λυπήθηκε που με είδε με την άκρη του εγωισμού του.
Λυπήθηκα κι εγώ που το συγκέντρωνα τόσα χρόνια στα κορδόνια που έδενα.
Στα δωμάτια.
Στα χαρτιά που το αγάπησαν.
Στους ανθρώπους που το ερωτεύτηκαν.
Είμαι σίγουρη πως το κόκκινο γέρασε.Σαν πιστός σου σκύλος,έτοιμος για ευθανασία.
Το άφησες χωρίς οδηγίες για "ευ ζην"και χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Τώρα πως να το κρατήσω ;;;
Πως να το σώσω;;;
Φεύγει..και μυρίζει την σήψη απουσίας αίματος.
Κυρίως του δικού μου.

Μαρία Βούλγαρη,Απουσία..κόκκινου.
ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΑ...ΤΡΥΠΙΑΣ ΤΣΕΠΗΣ

Προσωπικός Επιτάφιος.

Ένας κακός ποιητής ερωτευμένος με το φεγγάρι
μέτρησε τον τρόμο σαν τη μόνη  περιουσία του
κι αυτό ήταν αρκετό,
διότι χωρίς να είναι άγιος,
ήξερε ότι η ζωή είναι ο κίνδυνος η η αποχή
ότι κάθε μεγάλη φιλοδοξία είναι μεγάλη τρέλα
και ότι η πιο πρόστυχη φρίκη έχει την γοητεία της.
Έζησε για χάρη της ζωής ,
που σημαίνει ότι βλέποντας τον θάνατο ως ένα καθημερινό φαινόμενο
το στοίχημα μπορεί να είναι ένα υπέροχο σώμα
η μια ολόκληρη παρτίδα.
Γνώριζε ότι τα καλύτερα πράγματα είναι αυτά που εγκαταλείπουμε
-ακριβώς επειδή φεύγουμε.
Το καθημερινό γίνεται απεχθές
Υπάρχει μόνο ένα μέρος να ζήσουμε-το ανέφικτο.


Reinaldo Arenas,Autoepitafio

μτφ.Μαρία Βούλγαρη





Autoepitafio

Mal poeta enamorado de la luna,

no tuvo más fortuna que el espanto;

y fue suficiente pues como no era un santo

sabía que la vida es riesgo o abstinencia,

que toda gran ambición es gran demencia

y que el más sórdido horror tiene su encanto.

Vivió para vivir que es ver la muerte

como algo cotidiano a la que apostamos

un cuerpo espléndido o toda nuestra suerte.

Supo que lo mejor es aquello que dejamos

– precisamente porque nos marchamos – .

Todo lo cotidiano resulta aborrecible,
sólo hay un lugar para vivir, el imposible.

Reinaldo Arenas.

Πως μοιάζει η ουτοπία;;;

Πως μοιάζει η ουτοπία;;;
Είναι μελαχρινή;;;
Τι ύψος έχει;;;
Παντρεύτηκε την ειρήνη;;;
Απέκτησαν παιδιά;;;
Θα τρέξεις κοντά της;;;
Δεν μπορώ να σου απαντήσω κάτι συγκεκριμένο..
Το μόνο που είδα ήταν η Ramona.
Με φουστάνι γάμου!
Και ένα παιδί σου να το θηλάζει δικαιοσύνη!

Μαρία Βούλγαρη, Ramona στον κόσμο.



La Comandanta Ramona (chiapas 1959-San Cristobal de las casas 6/01/2006)


Για την Ramona...
Για τις γυναίκες που αγωνίζονται και θηλάζουν τα παιδιά τους...γνώση!

Θα έρθεις;;;

Λοιπόν;;;
Θα έρθεις;;
Για να μη χάνεις χρόνο.. μη με ψάξεις :
στις φωτογραφίες που επέλεξαν την  κορνίζα.
στις σημειώσεις που λερώθηκαν με βιασύνη.
στις μπουγάδες που απλώνεις.
στα συρτάρια του γραφείου σου.
σε ό,τι βαρέθηκες..
Θα έρθεις;;;
Έχω μείνει ίδια..όπως τότε που δεν μεγάλωσα.
όπως τότε που τα μαλλιά μου δεν είχαν μήκος και χρώμα χρόνου.
Είμαι εκεί που γνωριστήκαμε..
Κοντά σε.. ό,τι έρχεται.
Λοιπόν;;;
Έρχεσαι;;

Μαρία Βούλγαρη,Κυριολεκτικά(απόσπασμα)
ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΑ ..ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.

Φώτο:Eduard Boubat

Περνά γρήγορα η μνήμη

Πέρασαν 45 λεπτά και κάποιοι αιώνες από την τελευταία φορά που μου θύμισες...
Περνά γρήγορα η μνήμη.
Πέρασαν 46 λεπτά και ένας ακόμα αιώνας από την τελευταία φορά που ρώτησες;"Τα κτίρια αυτά είναι από..τότε;;;"
Περνά γρήγορα η ερώτηση.
Πέρασαν λεπτά...
Δεν μπορώ να μετρήσω πόσα...
Πρέπει να απαντήσω στην ερώτηση και να διαλέξω το πιο δύσκολο..
Με τον νικητή η με το θύμα;;;
Αν κοιτάξω λίγο ακόμα τα κτίρια..σε 48 λεπτά και αμέτρητους αιώνες θα έχεις την απάντηση μου.

Μαρία Βούλγαρη,Μπρατισλάβα
Ικέτες των Δρόμων (ταξιδιωτικός οδηγός σε δύο πρόσωπα)
Υπό έκδοση.

Τα πρωινά γεννιούνται στις λάμπες του δρόμου

Τα πρωινά γεννιούνται στις λάμπες του δρόμου όταν σβήνουν.
Ο πρώτος τους ήχος είναι η υγρασία και η αναχώρηση.
Σε αυτά τα πρωινά περπατώ.
Κάποτε είχα τσέπες ..
Τώρα δεν έχω ούτε μπουφάν..
Τα πρωινά μεγαλώνουν κοντά στις λάμπες του δρόμου.
Βρίσκουν στέγη και τροφή σε ο,τι άφησε η νύχτα.
Σε αυτά τα πρωινά κρατώ συντροφιά.
Κάποτε ήθελα να τα προσπεράσω.
Τώρα πίνω καφέ μαζί τους.
Τα πρωινά γερνούν στις λάμπες του δρόμου.
Γερνούν ήσυχα χωρίς προβλήματα υγείας.
Κάποτε ήθελα να τα ξεχάσω.
Τώρα τα συνοδεύω και τους διαβάζω ιστορίες.
Τα πρωινά θα ανασταίνονται..πάντα στις λάμπες του δρόμου.
Είναι η υπενθύμιση μιας μέρας που ξεκινά.
Η υπόσχεση ότι ακόμα ένα βράδυ..θα τελειώσει.
Η σιγουριά ότι θα τα περπατήσεις με τα χέρια σου ...ελεύθερα!

Μαρία Βούλγαρη,Στις λάμπες του δρόμου

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΛΑΜΠΕΣ