ΑΝΕΜΩΝΗ....

Μέρες στρωμένες με νεκρές πευκοβελόνες. 

Όμως εσύ ξεφύτρωσες ανεμώνη. 

Ψίθυρος από χρώμα κι ευωδιά. 

Μετουσίωση μιας σταγόνας αίμα.

Απόστολος Καλουδάς

Τον ευχαριστούμε θερμά.

Οι ΙΚΕΤΕΣ είναι κυρίως για τους φίλους που γράφουν.

Εντός μας ενδημεί μια στιγμή αιώνια την φορά...

Εμείς

εντός μας ενδημεί μια στιγμή αιώνια την φορά,θαμμένη
και μια άφθαρτη σιωπή στα λευκά ντυμένη με άχνη μέλι και κανέλα την ντύνει και την φοράει
να είναι μυρωδάτη όσο πικρή
να είναι γλυκιά όσο μικρή στο χρόνο η χαρά


σκύβει στις μικρές ουλές και κοιτάει με περιέργεια σαν από κλειδαρότρυπα τα τοπία που απλώνονται μπροστά,κορμοί δέντρων με φύλλα κίτρινα των αειθαλών χειμώνων και πράσινα των απρόσμενων καλοκαιριών

γαλήνη αρμόζει σε αυτό το καράβι
και λευκό μαντήλι στο λιμάνι
-καθαρή κι αγνή θυσία η λύτρωση
ανεμίζει χέρι
παρορμητικό από ένστικτο στη συγγένεια ψυχών

αν ακούσεις το όνομα σου γύρισε το πρόσωπο
υιοθέτησε το σαν κυνηγημένο ορφανό
αυτό είναι το αληθινό
μη φοβηθείς
μη προσπεράσεις,
μην αργείς
βυθίσου να ανταμώνουμε στον πνιγμό
να λέμε εμείς,εγώ
όχι αυτός κι όχι οι άλλοι

Αγαθοκλής Δημητριάδης

Τον ευχαριστούμε θερμά!

Έργο της Mirjam Appelhof

Επιστροφή...

Επιθυμίες που βόλταραν στην ακτή και στο φεγγάρι, 

μαζεύτηκαν, φορτώθηκαν για την επιστροφή στην πύκνωση της πόλης, 

στων εργάσιμων ημερών τη μέγγενη. 

Θα τις βολτάρεις τ' απογέματα και τις αργίες, σαν σκύλους με λουρί.

Απόστολος Καλουδάς

Φώτο :ΙΚΕΤΕΣ στη Ρώμη

Πάθος...

Μια από τις πλέον αμφίσημες έννοιες της ελληνικής γλώσσας. 

Το πάθος είναι ο οίστρος που διαφοροποιεί τη διεκπεραίωση από τη δημιουργία, αλλά και την αυτοσυντήρηση από την αυτοκαταστροφή.
Το πάθος μπορεί να γίνει νόημα ύπαρξης, αλλά και θρυαλλίδα αφανισμού.
Μέσα από τη συμπάθεια μπορώ να σε νιώσω, μέσα από την εμπάθεια μπορώ να σε σκοτώσω.
Το πάθος είναι αρωγός στην αυθάδεια των ενστίκτων, αλλά και άνεμος στα πανιά της λογικής.
Είναι η πλέον απτή απόδειξη της διαλεκτικής ανάμεσα στην αγάπη και το μίσος, τη ζωή και το θάνατο. 

Ηχηρό χαστούκι στους κήρυκες της ηθικής του δυισμού.
Εν τέλει, το πάθος είναι ίσως ο μόνος τρόπος να ζεις και να πεθαίνεις.

 Σαν τα ρωμαϊκά κεριά του Κέρουακ. 

Έτσι όπως αξίζει στον Άνθρωπο: Ολοκληρωτικά…

Χρήστος Κιούσης

"Les Amoureux" de Chagall.

Να εμπνέεσαι και να εμπνέεις...

Σε τούτο ξεχωρίζει η ζωή από την επιβίωση: Οτι αφήνει χώρο στο δέος και την έμπνευση. 

Το δέος πηγάζει από το θαύμα της ύπαρξης. 

Η έμπνευση από τη μαγεία της συνύπαρξης.

Η έμπνευση βρίσκεται παντού, αρκεί να έχεις μυαλό και καρδιά ορθάνοιχτα. 

Κατοικεί στη συμπόνοια, στην αλαζονεία, στον εγωισμό, στο φόβο, στην αγάπη. 

Κρύβεται στα σκοτάδια, στις γωνιές ενός χαμόγελου, στην οργή, στη χαρά, στην απόγνωση.

Θέλει κουράγιο και τόλμη να συνυπάρχεις με τους άλλους. 

Είναι όμως ο μόνος τρόπος να υπάρχεις. 

Να ανταλλάσσεις υγρά, μυρωδιές, βλέμματα, χαστούκια και φιλιά. 

Να αντέχεις τη διάψευση. Να θυμώνεις και να γελάς με τη μικρότητα και το μεγαλείο σου. 

Να αγαπάς και να ζηλεύεις ταυτόχρονα. 

Να είσαι φθαρτός και αιώνιος. 

Να εμπνέεσαι και να εμπνέεις...

Χρήστος Κιούσης

Μαζεύω γράμματα...

Μαζεύω γράμματα .
Μαζεύω και φωτογραφίες .
Από αγνώστους .

Άχρηστα , βρώμικα ,πεταμένα κομμάτια ενός τεράστιου παζλ μιας κάποιας ζωής που περνάει .

Υπάρχουμε δίχως τις μνήμες μας ;

Χαρτιά ταλαιπωρημένα , ταξιδεμένα . Αλλάξανε χέρια , λιμάνια , αεροδρόμια ,ταχυδρόμους , φακέλους , τραπέζια , τσέπες , συρτάρια ,μυρωδιές ,μουσικές και φθάσαν σε μένα .

Έχω ένα κουτί , το στόλισα λουλούδια ,το έντυσα πράσινο χαρτί βελουτέ , για να ακουμπώ τις μνήμες στα μαλακά όταν τις αναπαύω κάθε σούρουπο .
Το πρωί καθώς το ανοίγω οι μυρωδιές και το μελάνι έχουν νοτίσει το χαρτί θαρρείς κι αναπνέουν.
Μπερδεύονται με τον καφέ μου , μπλέκονται στα μαλλιά μου , παίζουν με τις πυτζάμες μου , φοράνε τις παντόφλες μου και καμιά φορά με ακουμπούν στην πλάτη καθώς ανοίγω το παράθυρο .

Η άνοιξη περνά απέξω σαν επιτάφιος .
Τα γιασεμιά επιμένουν .
Οι μπουκαμβίλιες πετάνε ματάκια .
Οι γάτες γεννούν .
Η νερατζιά μοσχοβολάει.
Το ζευγάρι της απέναντι αυλής μόνιασε .

Οι τυπωμένες μνήμες σε πρόσωπα και γραφικούς χαρακτήρες αναπνέουν στωικά ..ησύχασε τώρα …ησύχασε...ησύχασε…είναι η ζωή .. αλλάζει χέρια …πονά…πεινά…περνά…

Κατερίνα Αρβανίτη

**************************************

Κείμενα σαν και αυτό της Κατερίνας με κάνουν ακόμα  να ελπίζω σε όσους... Γράφουν.

Με αίμα ζεστό!

Τιμή!

Από καρδιάς!

Φώτο :Κατερίνα Αρβανίτη

Και η ζωή ψιθυρίζεται...

Και στο κάτω κάτω τι θα πει "σε σκέφτομαι"
στην περίπτωση μας αν όχι "σου ανήκω";
Είναι βάρος μεγάλο να σου ανήκει κάτι,το ξέρω.
Εκεί,περισσότερο από οτιδήποτε άλλο,είναι που δοκιμάζεται κάποιος.
Όχι όταν δίνει,μα όταν παίρνει.
Ίσως για αυτό δεν ήθελα τίποτα σχεδόν.
Ποιος ξέρει αν όχι εσύ που σου ανήκω;
Ας συνεχίσουμε την τηλεόραση τώρα
απρόσκοπτα από δικαιολογίες,διαφημίσεις.
Και η ζωή ψιθυρίζεται.

Αντώνης Κατσαμάς

Φώτο : Andre Kertesz
 

Facebook.-όπως Πρόζακ!..

Εν αρχή, ην η κατάθλιψη!

Ανία, μελαγχολία, θλίψη απροσδιόριστη, μοιρολατρία, άλγος της ζωής, απόγνωση, απαισιοδοξία, μοναχικότητα, δυσαρέσκεια για τον εαυτό μας.. -κατάθλιψη.
Αν τα πρώτα αφορούσαν σε διάφορες ελίτ στο πέρασμα των αιώνων, ή σε κάποιες δοσμένες ιστορικές συνθήκες να αφορούσαν μάζες πληθυσμών (μεγάλοι πόλεμοι, λοιμοί, μεγάλος πλούτος και μεγάλη φτώχεια, μεγάλοι διωγμοί και κατατρεγμοί, τοπικοί πόλεμοι, κλιματικές αλλαγές κλπ) -η κατάθλιψη ήρθε σαν πλανητικό φαινόμενο να αφορά μεγάλες μάζες στην εποχή μας και να περιλαμβάνει όλα τα πιο πάνω χαρακτηριστικά. Και να περνάει οριζόντια σε όλη την κοινωνία, με πιο ευάλωτες ομάδες τους νέους και τις ηλικίες πάνω από τα 45 –τους μεσήλικες.
Τα συμπεράσματα από πρόσφατες αναλύσεις κοινωνιολόγων, ψυχολόγων, αναλυτών, ψυχιάτρων, γιατρών και οικονομολόγων δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας –ζούμε την εποχή της κατάθλιψης. Και μάλλον είμαστε ακόμα στον προθάλαμο της εποχής της. 

Πρόκειται για κοινωνικό φαινόμενο, ταξινομείται ασφαλώς ως παθολογία, γεγονός αποκαλυπτικό της φοβίας για τη θλίψη σε έναν ηδονιστικό κόσμο.
Ας σημειωθεί ένα επί μέρους συμπέρασμα κοινό των ερευνητών, ότι οι γυναίκες προσβάλλονται δύο φορές περισσότερο από τους άντρες, με αίτια φυσιολογικά και πολιτισμικά.
“Όλες οι ανθρωπιστικές επιστήμες προσπάθησαν να ερμηνεύσουν το κοινωνικό φαινόμενο της κατάθλιψης. 

Κατά μία άποψη (σ.σ. –δεν την συμμερίζομαι απόλυτα), ας θεωρήσουμε τον άνθρωπο μια μηχανή της οποίας η συμπεριφορά υπαγορεύεται αποκλειστικά από φυσικοχημικές αντιδράσεις. Τότε μιλάμε για έλλειμμα στην παραγωγή βασικών νευροδιαβιβαστών –της σεροτονίνης και της νοραδρεναλίνης –και καταλήγουμε σε επιχειρήματα όπως ότι τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα όντως επιτυγχάνουν την καταστολή των συμπτωμάτων της κατάθλιψης. Αλλά πολλοί ερευνητές θεωρούν ότι οι διαταραχές εκεί προκαλούνται και από γεγονότα της ψυχικής και κοινωνικής ζωής, είτε ακόμα οφείλονται και σε γενετική προδιάθεση.”
Τα σχετικά στοιχεία ωστόσο είναι αδιάσειστα –αποδείχθηκε η αποτελεσματικότητα των αντικαταθλιπτικών και η φαρμακοβιομηχανία ανακάλυψε μια πηγή κολοσσιαίων κερδών! Θα ξαναγυρίσουμε στα οικονομικά της κατάθλιψης στο τέλος.
“Ο κόσμος θα ήταν όντως πολύ χειρότερα αν 5 δισεκατομμύρια άνθρωποι από τα 7,5 που είμαστε τώρα, έπαιρναν μονίμως Πρόζακ!” [προς το παρόν “παίρνουν” facebook κάπου 2 δις στον πλανήτη!.. (από αυτούς, 3.5 εκατομ. στη χώρα μας..) και κάποιες κατοσταριές εκατομμύρια είναι πελάτες στο Πρόζακ]. 

Κάποιοι βιάζονται να επιβεβαιώσουν τον Χάξλεϋ του 1932, με τον Θαυμαστό Καινούριο Κόσμο του, για μια ανθρωπότητα προγραμματισμένη να ευτυχεί! 

Καμία ελευθερία μεν, αλλά εικονική ευτυχία και μόνο –ούτε μίσος, ούτε φθόνος, ούτε πόλεμος –στην ελάχιστη δυσφορία μια μόνο γουλιά του σόμα (έτσι θα λέγανε το Πρόζακ τότε!..) θα αποκαταστήσει την ευφορία!..

 Ο Χάξλεϋ λοιπόν έχει πέσει έξω στον χρόνο και στον πόλεμο!!.. μην βιάζεστε τόσο, άπληστοι κεφαλαιοκράτες!!
Η νεώτερη κοινωνία της παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού –όταν μας πέθανε και ο Κέϋνς.., -της (δήθεν) ελευθερίας, του (άκρατου) ναρκισσισμού και της (αφηνιασμένης) επιτρεπτότητας -της καπιταλιστικής ατομικότητας με άλλα λόγια, είναι οπωσδήποτε αγχογόνος.
Οι θεραπείες πλην των φαρμακευτικών φαίνονται εξαιρετικά αβέβαιες. “Η γνωσιακή και η διαπροσωπική θεραπεία επιχειρούνται σε άπειρες καθημερινές συνεδρίες σε όλον τον πλανήτη, σε κάθε είδους ψυχοθεραπευτές και ιδρύματα, που χρησιμοποιούν την αναλυτική μέθοδο για να ανακαλέσουν ενδεχόμενα τραύματα του παρελθόντος, ή να ανιχνεύσουν πτυχές της καθημερινής ζωής. Μπορεί να υπάρχουν κάποια αποτελέσματα αλλά η μέθοδος είναι σχετικά και πάντα εμπειρική”. Συχνά προτιμάται, αλλά έγινε εδώ και κάποιες δεκαετίες και μόδα-must!.. και είναι ίσως πιο φθηνή σε σχέση με κάποια ψυχοφάρμακα.
Σε ένα περιβάλλον όλο και πιο πολύπλοκο και αινιγματικό, ο εγκέφαλος προσανατολίζεται με μεγαλύτερη δυσκολία. 

Ζούμε σε ένα κόσμο μηχανών των οποίων η λειτουργία είναι παντελώς άγνωστη στη συντριπτική πλειονότητα των χρηστών –από το κινητό τηλέφωνο –το smart phone , το laptop, την τηλεόραση, το Διαδίκτυο –και όλα αυτά διασυνδεδεμένα! 

Παραδόξως τα τεχνολογικά επιτεύγματα που επιτρέπουν την κυριαρχία επί της φύσης, που εκμηδενίζουν αποστάσεις και χρόνους απόκρισης, δημιουργούν ένα περιβάλλον τεχνητό, ανοίκειο, ασύλληπτο, ακατανόητο ως προς τους μηχανισμούς του. ”..Ένα περιβάλλον όπου το εικονικό και το πραγματικό αναμειγνύονται πάντοτε περισσότερο, συγχέοντας τους δείκτες αναφοράς. 

Η σύγχυση είναι γενική: αληθές-ψευδές, καλό-κακό, πραγματικό-εικονικό, τα όρια συσκοτίζονται ολοένα και περισσότερο. 

Η πολυπλοκότητα και ο ακαθόριστος χαρακτήρας των δεδομένων καθιστούν τις αποφάσεις πιο αγχωτικές..” αλλά φαινομενικά δεν υπάρχει ρίσκο!.. [ήδη είστε μέσα στο face book!!..]
Και επινοήθηκαν τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης – κυρίως το facebook -μαζί με το tweeter και το instagram. Μια επινόηση -ένα ιδεολογικό εργαλείο του ύστερου καπιταλισμού με πολλαπλό στόχο: -να αποσπάσει τα άτομα από το κοινωνικό σύνολο που δυνάμει ανήκουν στην πραγματική ζωή, -να τονώσει την ατομικότητα τους –τον ναρκισσισμό τους σε έναν εικονικό κόσμο χωρίς ρίσκο -να δώσει διέξοδο στην απομόνωση της κατάθλιψης βολεύοντας τις αδύναμες και ελλειμματικές προσωπικότητες με πολλούς γνωστούς τρόπους να αισθανθούν πάλι ζωντανές (ας μην επεκταθούμε εδώ), -να λειτουργούν σαν εργαλεία διάχυσης fake news (το tweeter),- ίσως το πιο ισχυρό σύγχρονο μέσο προπαγάνδας για τα κέντρα εξουσίας. 

Το instagram προβάλλει ναρκισσισμό ανταγωνιστικά.. φωτογραφίες με προσωπικά στιγμιότυπα και τόπους ή παρέες που βρέθηκαν οι χρήστες του.
Όπως και τα ψυχοφάρμακα, επιφέρουν εθισμό και εξάρτηση, και θέλει δύναμη για να αποσπάσεις την κατάθλιψη σου από τον χώρο μιας εικονικής ψηφιακής παρέας που έχεις δημιουργήσει και να ψάξεις πνευματική διαύγεια. Προβληματίζει ιδιαίτερα (εμένα, αλλά και σας να υποθέσω?) η συνηθισμένη γκροτέσκα εικόνα νέων βασικά, σε ένα βαγόνι του μετρό, ή στον δρόμο περπατώντας, με τα σκυμμένα πρόσωπα στο smart phone ή σε μία καφετέρια όπου το ζευγάρι αμίλητο, να είναι αφοσιωμένο να στέλνει και να λαμβάνει μηνύματα στο κινητό του ο καθένας μόνος του και να παρακολουθεί αναρτήσεις..
Έχει γίνει ήδη σύγχρονη κοινωνική παθογένεια!.. η μοναχικότητα βρήκε εργαλείο να ασχολείται!
Ένα μικρό δείγμα από τυπικές αγχωτικές εκδηλώσεις –και όχι μόνο: άλλοι το χρησιμοποιούν για να πλασάρουν τη δουλειά τους –με το αζημίωτο –ακόμα και με λογοκλοπές, τσιμπώντας αφελείς , άλλοι για να προβοκάρουν, ή να τρολάρουν και αν τύχει και πέσεις σε σκληρή παρέα, επιχειρούν και να δολοφονήσουν τον χαρακτήρα σου αν διαφωνήσεις σε κάτι. Άλλοι γιατί νομίζουν ότι αξίζει να λένε αμπελοφιλοσοφίες από έναν κατασκευασμένο φαντασιακό εσωτερικό κόσμο ξεφεύγοντας από προσωπικά αδιέξοδα, ή να ασχολούνται με κατοικίδια και λουλούδια και να αναρτούν εννιά στις δέκα ασήμαντες φωτογραφίες, ή να αυτοθαυμάζονται με εναλλαγές selfie και να αυτοπροβάλλονται εκδηλώνοντας προσωπικές τους καταστάσεις και στιγμιαία συναισθήματα προσδοκώντας άμεση συμπάθεια “φίλων“, να εκφράζονται με εύπεπτα στιχάκια, ή δανεισμένα από μεγάλους ποιητές, που συγκινούν άλλα στερημένα άτομα...
Φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις με διαλεκτούς φίλους εδώ μέσα, ισορροπημένες προσωπικότητες με έλεγχο της απόστασης από το εργαλείο. Αλλά είναι λίγοι σχετικά στον δικό μου χώρο –και δεν μπορώ να αναφερθώ ονομαστικά εδώ –ξέρουν αυτοί, που κάνω τα ελάχιστα likes!.. και εξαίρεση ασφαλώς αποτελούν και όσοι χρησιμοποιούν το μέσο αποκλειστικά για πολιτική-ιδεολογική ζύμωση (εκτός από τα κατ’ επάγγελμα τρολ), όταν δεν πρόκειται για αυτοεπιβεβαίωση ασφαλώς.
Η επικρατούσα ναρκισσιστική και ηδονιστική ατμόσφαιρα που ανακηρύσσει υπέρτατη αξία την αυτοπραγμάτωση και την επιδίωξη της άμεσης απόλαυσης την οποία εξομοιώνει με την ευτυχία, είναι ριζικά εχθρική σε κάθε μορφή θλίψης!! –εδώ γίνεται η αποθέωση του face book –είναι όπως το Πρόζακ και ακόμα περισσότερο επιδραστικό!! 

Δεν χωράει θλίψη στο face book! 

Με εργαλεία τα likes, τις καρδούλες, τα emoticons, τις μικρές ατάκες για να μένεις συνεχώς στην παρέα, το εύκολο φλερτ –και όχι μόνο. Οποιοσδήποτε παριστάνει τον οποιονδήποτε –ανέξοδα, -χωρίς ρίσκο και μπορεί να επιζητεί τον θαυμασμό, την φιλία ή διάφορα περισσότερα. 

Έτσι σπάει η μονοτονία μιας ζωής υπερπροστατευμένης αλλά απομονωμένης και καταθλιπτικά απαισιόδοξης. 

Όχι όμως και η απομόνωση..
Ασφαλώς υπάρχουν και άλλα ζητήματα με τα δίκτυα αυτά, όχι αμελητέα: πανίσχυρες μηχανές κωδικοποιούν χαρακτηριστικά και επιλογές και προγραμματίζουν τους χρήστες προτείνοντας προϊόντα, υπηρεσίες, άλλα “αδελφά” άτομα με κάποιο κοινό χαρακτηριστικό. Και φυσικά κωδικοποιούν προσωπικές πληροφορίες και παρακολουθούν συνεχώς τους πάντες με διάφορους στόχους (Escelon) και τροφοδοτούν με δεδομένα το πολιτικό μάρκετινγκ του συστήματος.
Αυτό είναι το facebook -μαζί με το tweeter και το instagram.
Για το κλείσιμο αυτών των σχολίων: ..“μετά τα φαρμακευτικά σκευάσματα, που επενεργούν μεν αποτελεσματικά στους νευροδιαβιβαστές, αλλά αποτυγχάνουν παταγωδώς στην απαισιοδοξία, έρχονται τα πολυμέσα και τα δίκτυα να το καλύψουν, αποκτώντας όμως όλο και περισσότερη εξουσία. Εν ονόματι της χαράς της ζωής, επιτελείται μια γιγαντιαία πολιτισμική και “διανοητική επαναστροφή” –που είναι μια αυταπάτη”.
Η παγκοσμιοποίηση της αποχαύνωσης άρχισε πριν 10-15 χρόνια, καταλαμβάνοντας όλο και περισσότερο ελεύθερο χρόνο των μαζών, με “παιχνίδια και εφαρμογές επικοινωνίας” κάθε είδους. Και η κατάθλιψη αποδείχθηκε το βολικό όχημα.. Αντικρίζουμε –λέει ο Μινουά, κάτι σαν σταυροδρόμι, διασταυρούμενα μονοπάτια ανάμεσα στην ιδιωτεία και την κατάθλιψη, ανάμεσα σε ένα μέλλον ευτυχισμένων ηλιθίων ή καταθλιπτικών σκεπτόμενων”. Κλίνει ασυζητητί προς τη δεύτερη επιλογή –κι εγώ μαζί του! “Μοιάζει με την οδό του ανθρωπισμού. Το μεγαλείο δεν έγκειται στο να είσαι ευτυχής, αλλά ενσυνείδητος, πνευματικά διαυγής. Ανάμεσα στους οπαδούς των δύο δρόμων, όμως, η μάχη θα είναι σκληρή.”
Και για το τέλος..
Αν υπολογίσετε τους κολοσσιαίους τζίρους της φαρμακοβιομηχανίας στα ψυχοφάρμακα, το κόστος των άπειρων συνεδριών σε λογής αναλυτές, θεραπευτές ψυχών και ιδρύματα σε πλανητική κλίμακα κάθε στιγμή, -το shopping therapy που συνιστάται πλέον εθιμικά!.. και βάλετε δίπλα και τα μυθικά κέρδη των κοινωνικών δικτύων στο Διαδίκτυο, των εταιριών λογισμικού και εμπορίας τεχνολογίας smart επικοινωνιών –τότε θα σκεφθείτε βάσιμα ότι πρόκειται ίσως για την πιο κερδοφόρα οικονομική δραστηριότητα στο καπιταλιστικό σύστημα σήμερα!.. –μεγαλύτερη και από την πολεμική βιομηχανία!... 

Την κατάθλιψη!
___________________
Σημείωση1: συνιστώ το βιβλίο του Ζωρζ Μινουα –Η ιστορία της Κατάθλιψης –εκδόσεις Νάρκισσος. Αποσπάσματα από αυτό το βιβλίο χρησιμοποίησα γι’ αυτή την ανάρτηση (τα αποσπάσματα σε εισαγωγικά).
Σημείωση2: κάποτε χρειάστηκα ιατρικά ένα ψυχοτρόπο φάρμακο για ένα διάστημα, μετά από βαριά εγχείρηση. Λοιπόν.. όσο πιο μικρή δόση έπαιρνα μετά την αρχική επίθεση του, τόσο πιο αποτελεσματικό γινόταν!! Τόσο καλά!!.
Στο facebook βρίσκομαι για πάνω από 10 χρόνια!! –όχι! Πρόζακ δεν έχω δοκιμάσει και δεν πρόκειται!

Βασίλης Κουτσάκος

*********************************************

Την εκτίμηση και κυρίως την αγάπη μου στον Βασίλη!

Τον ευχαριστώ για την αξιοπρεπή και ευγενική του παρουσία στον χώρο του διαδικτύου,έναν χώρο που λαίμαργα τρώει την προσωπική μας ζωή.

Το κείμενο του αυτό με συνάντησε την στιγμή που το είχα πολύ μεγάλη ανάγκη...όλοι μας!

Θερμές ευχαριστίες,Βασίλη μου!

Συντάσσομαι!

Ό,τι μας πυρπολεί υπέροχα...

Ό,τι αγαπήσαμε, αντικρούοντας με τον ήχο κάθε τι άσχημο βρίσκεται κάπου εδώ...
Φωνή -ανάσα, σαν πρωινή δροσιά, στίχοι και μελωδίες που βρέχουν τα έσω μας με ατέλειωτα καλοκαίρια...


Πάντα φεύγουμε, και πάντα επιστρέφουμε ακόμα πιο φωτεινοί, αναζητώντας κάθε φορά ό,τι μας πυρπολεί υπέροχα...

Θεόδωρος Ρέντεσης

Ο Θοδωρής είναι ένα πολυαγαπημένο μας πρόσωπο που μας πυρπολεί με τα μαγικά του ρεφρέν...τις μουσικές του θάλασσες και τα μεγάλα του χαμόγελα!
Να μας "πυρπολείς υπέροχα", Θοδωρή μου!!!


Καλώς σας βρήκαμε!!!

 

ΨΥΧΟΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ...

Η ζωή μας καθορίζεται σχεδόν πάντα από ένα στιγμιαίο ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ σε ιδέες, ευκαιρίες και προοπτικές. Μετράμε τα υπέρ και τα κατά ή ενεργούμε αυθόρμητα και διαισθητικά.

 Δυστυχώς αγνοούμε όλες τις παραμέτρους, ακόμα και όταν με μαθηματική ακρίβεια (πράγμα που σπάνια γίνεται) προσπαθούμε να υπολογίσουμε το καλύτερο για εμάς. 

Στην ουσία δρούμε παρορμητικά τόσο, όσο μας επιτρέπουν ο χαρακτήρας αλλά κυρίως η ηλικία μας.

Ελάχιστοι άνθρωποι είναι πρόθυμοι για ριζικές και κεφαλαιώδεις αλλαγές στον τρόπο και τον τόπο ζωής τους, ειδικά εάν η παρούσα κατάσταση τους είναι ικανοποιητική. 

Φυσικά δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουν το μέλλον. 

Πιστεύουν πως τα πράγματα θα συνεχίσουν να είναι καλά ή τέλος πάντων πως δεν θα γίνουν άσχημα. Είναι μια επιλεκτικά αταβιστική πίστη αυτή, το να αγνοούμε τα ιστορικά παραδείγματα που δεν μας εξυπηρετούν. Ακόμα όμως και αν υποψιαζόμαστε κάτι πως μπορεί να πάει στραβά, οι περισσότεροι και περισσότερες δύσκολα ξεβολευόμαστε και ξεκινάμε πορεία προς το άγνωστο.

Για τους νέους (κάποιους τουλάχιστον) στην ηλικία και το μυαλό είναι πιο εύκολο αυτό. 

Να κυνηγήσουν μια καλύτερη εναλλακτική πραγματικότητα, άσχετα εάν η παρούσα τους κατάσταση είναι και διαγράφεται καλή. Ίσως να οφείλεται, πιστεύω πως οφείλεται, στο γεγονός πως δεν έχει ακόμα πάθει η ψυχή και το μυαλό τους την ασθένεια που χτυπάει τις αρτηρίες του ανθρώπου, την σκλήρυνση. 

Την ονομάζω αυθαίρετα «Ψυχοσκλήρυνση» . Έχει πολλαπλά συμπτώματα και επιφέρει σοβαρές συνέπειες στη ζωή του ανθρώπου αλλά και των άλλων που σχετίζονται με αυτόν.

Σήμερα θα σταθώ σε ένα όμως, αυτό της διστακτικότητας απέναντι σε κάτι καινούριο, της ατολμίας και του βολέματος. 

Οι περισσότεροι και οι περισσότερες έχουμε πάρει διαζύγιο από το ένστικτο μας από την πρώιμη παιδική ηλικία ακόμα. 

Αυτό δυστυχώς διδάσκεται με σχολαστική επιμέλεια στην οικογένεια, στο σχολείο, στη κοινωνία. Είναι ένα από τα πολλά αντίτιμα του πολιτισμού. Το χάνουν λιγότερο και δυσκολότερα όσοι τυχεροί και τυχερές έχουν συνεχή επαφή με τη φύση, με τη γη. 

Οι υπόλοιποι ακολουθούμε μια προδιαγεγραμμένη πορεία. 

Σκληραίνει λοιπόν το αισθητήριο της ψυχής και αρκείται σε ό,τι έχει εάν αυτό είναι εκείνη τη στιγμή βολικό.

Θυμάμαι συχνά την κουβέντα που είχα με έναν πραγματικά σοφό και Νέο άνθρωπο 62 ετών τότε, ένα βράδυ του 2007. Δεν θα σας πω τι ακριβώς μου είχε πει, ήμουν 41 εγώ. Η κουβέντα που μου είπε είχε διάρκεια ούτε δέκα δευτερόλεπτα. Περίπου είκοσι χρειάστηκα να σκεφτώ και άλλα τόσα να απαντήσω αρνητικά. Δηλαδή σύνολο πενήντα δευτερόλεπτα, ούτε καν λεπτό. Εκ των υστέρων, δέκα χρόνια μετά, θα σας πω πως εάν τότε είχα πει ΝΑΙ, το πιθανότερο είναι πως δεν θα έγραφα αυτό το κείμενο, ίσως και να μην έγραφα καθόλου. 

Εάν είχα πει τότε ΝΑΙ, θα ζούσαμε με τη γυναίκα μου ή στην Κούβα ή στην Κόστα Ρίκα άνετα, εκεί θα μεγάλωναν τα παιδιά μας.

Το πιθανότερο δεν θα είχα ανοίξει λογαριασμό στο Facebook και δεν θα είχα γνωρίσει πολλούς αξιόλογους και αγαπημένους πια ανθρώπους, δεν θα είχε επηρεαστεί η ζωή μου από αυτούς και δεν θα είχα επηρεάσει εγώ τις ζωές άλλων αντίστοιχα, αν και θεωρώ πως και στις δύο περιπτώσεις το πρόσημο είναι θετικότατο. 

Βέβαια δεν ξέρω εάν θα ανακάλυπτα ποτέ την τάση, την επιθυμία, που έγινε πια ανάγκη για να γράφω. Έτσι μάλλον δεν θα έγραφα και αυτό που διαβάζετε τώρα. Πιθανώς δεν θα μάθαινα για την κρίση εδώ παρά μονάχα μέσα από δημοσιεύματα του τύπου. Μάλλον δεν θα είχα και ίντερνετ γιατί δεν θα το χρειαζόμουν. Αυτό που περιέγραψα, δεν είναι παρά μία ακυρωμένη εναλλακτική πραγματικότητα εξαιτίας πρώιμης ψυχοσκλήρυνσης και απατηλού βολέματος.

Αν μετανιώνω ή όχι, δεν μπορώ να το πω με απόλυτη σιγουριά
Βλέπετε αγνοώ τα δεδομένα και της παραμέτρους αυτής της εναλλακτικής πραγματικότητας.
Έμαθα όμως να εντοπίζω τα συμπτώματα της ψυχοσκλήρυνσης και να προσπαθώ να καθυστερήσω την ασθένεια.

Το μυστικό της θεραπείας είναι στο παιδί που κρύβεται φοβισμένο και ξεχασμένο μέσα μας. Ας του απλώσουμε το χέρι κι ας ξαναγνωριστούμε.

Ίσως να μαλακώσει η ψυχή τότε.

Μανόλης Κωνσταντάκης

Το κείμενο του Μανόλη  αναδημοσιεύτηκε από δω:

http://ikariologos.gr/psyxosklirinsi-kai-enalaktiki-pragmatikotita/

Ημερολόγιο Απουσίας...

Αρχή ...

Αρχή πάνω σε δρόμους έλικες

Σε ρόδες σκέψεις που σέρνουν τις μορφές του χρόνου

Τοπίο υγρό με ορίζοντα τους πρόποδες που λαμπιρίζουν

Κι ύστερα σιτοβολώνες

Κίτρινο αχανές, λες κα το πράσινο ξέρασε όσο μπλε υγρό είχε απομείνει

Αρχή στην σκέψη

Στο καινούριο κενό

Στο επαναλαμβανόμενο ετήσιο

Στο ίδιο καθημερινό

Αρχή στην Απουσία

*********************************************************

Τρίτη Απουσία

Οι απουσίες δεν μετράνε με κενά

Ούτε η καθημερινή αναπλήρωσή τους

Δεν έχουν κώδικα ηθικό

Συναίσθημα ή λήθη

Οι συνήθειες μοιάζουν βάλσαμο

Αλλάζουν παραπλανητικά έννοιες, σημασίες

Διασκέδαση – βουβή – τα σόσιαλ μίντια

Ψυχαγωγία η κομμένη ανάσα του κόκκινου επιζήσαντα

Ενημέρωση η λάμια πάνω στη γλώσσα του δημοσιογράφου

Απουσία… από την αλήθεια

Ολοκλήρωση το σπιτικό και ο σκύλος στο δανεικό χορτάρι

Καταξίωση το χειροκρότημα, το ψεύτικο χαμόγελο, του κόλακα η γλίτσα

Χειραφέτηση στο δημόσιο η θεσούλα, το άνισο κυνηγητό

Απουσία… από τους Αγαπημένους

Ειλικρίνεια ο συμβιβασμός, η αποδοχή, τα στερεότυπα

Θάρρος της επιθυμίας ο θάνατος, η μόνιμη μάχη η εσωτερική

Απουσία… Τρίτη… από τη ζωή

**********************************************

Επιστροφή στην Απουσία


Νομοτέλεια

Και επιστροφή

Απογοήτευση

Και ανακούφιση συνάμα

Στα βήματά μας

Περπατάμε

Αντίθετα

Μα με καινούριες εικόνες

Χέρια γεμάτα

Και μάτια χορτασμένα

Από ανθόφυλλα και θαλάσσια γουργουρητά

Πάντοτε έτσι είναι η επιστροφή

Πιο σοφή

Πιο μελαγχολική

Πιο σύντομη

Μα και

Ανυπόμονη

Γεμάτη προσμονή

Και λάμψη

Κατερίνα Γούσιου

*************************************************************

Η Κατερίνα είναι η φίλη που μου υπενθυμίζει πως τα χιλιόμετρα είναι μόνο για τους οδικούς χάρτες.

Βρεθήκαμε στα σοσιαλ μίντια πριν πολλά χρόνια,αμήχανες με το σκοτάδι τους,αγαπήσαμε τα ίδια βιβλία και στη συνέχεια ανακαλύψαμε πως κάποιοι άνθρωποι όταν φτάνουν ο ένας στον άλλο ,επιβεβαιώνουν μια και μόνη διαδρομή: Ξαναβρεθήκαμε και ευτυχώς!

Η Κατερίνα ζωγραφίζει,γράφει,εργάζεται,ανησυχεί,νευριάζει,απορεί,εγκαταλείπει,αγαπάει ,ελπίζει και εύχεται.

Όλα τα παραπάνω τα κάνει δημιουργία.

Θεραπεύει και θεραπεύεται.

Τα Ημερολόγια Απουσίας θα δημοσιεύονται εδώ από καιρό σε καιρό.

Την παρακαλώ να γράφει...

Την παρακαλώ να είναι....

Κυρίως...την αγαπώ για όλα όσα  την κάνουν και μας κάνουν καλύτερους αλλά και χειρότερους.

Κατερίνα μου...

Κανένα χιλιόμετρο...

Μόνο...εμείς!

Σε ευχαριστώ για την "θεραπεία".

Το παραπάνω σκίτσο είναι της Κατερίνας.

Με βρήκε ένα μεσημέρι..και από τότε είμαστε αχώριστοι.

Πως γράφονται οι Άνθρωποι...

ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ

Παγιδευτήκαμε σε μια παιδική χαρά.

Αθώοι και τυφλοί.

Τη χτίσαμε όπως όπως.

Με τη βιασύνη του ενθουσιασμού,

τον πυρετό της καύλας.

Τη βαφτίσαμε,

Έρωτα.

Φτιασιδωμένοι άνθρωποι

-οι περισσότεροι-

όλα νομίσαμε θα λάμπουν

και θα γυρνάμε ανέμελα

από παιχνίδι σε παιχνίδι.

Πήρε σάρκα και οστά,

τα δικά μας.

Πρόθυμα τα δώσαμε.

Τότε ορθώθηκε διεκδικητής.

Επαναστάτησε φανερά αδικημένος (είπε).

Την αποκατάσταση γύρεψε,

της μόνης γι’ αυτόν αλήθειας,

πως,δεν είναι παιδική χαρά ο Έρωτας.

Είναι θεός ζηλιάρης,

μόνο κατακτά

κι όλο ζητάει

να δώσουμε

ν’ αφεθούμε

να νιώσουμε

να ματώσουμε

να πληγώσουμε

και να πληγωθούμε

να φεύγουμε

και να επιστρέφουμε

δυνάστες και ικέτες

ρόλους να αλλάζουμε,

συμμετέχοντας στη πρέπουσα λατρεία

των κορμιών.

Στη δική του αρένα πια,

εκούσιοι αιώνιοι δεσμώτες

του επόμενου μας οργασμού,

διψασμένοι,]

το βλέμμα λαχταράμε να ανταμώσουμε

αυτό που γράφτηκε σε μια στιγμή μαγική

κάποια νύχτα στο δικό μας βλέμμα,

αυτό που μας ξεχώρισε από το πλήθος των ανθρώπων

κι είναι αυτό που πάντα θα κουβαλάμε μέσα μας.

Γι’ αυτό θα γράφουμε στίχους,

θα τραγουδάμε

θα το πικραίνουμε

θα μας πικραίνει

θα το πληγώνουμε

και θα μας πληγώνει.

Δεν θα ήταν αλλιώς μπορετό

να υπάρχει Έρωτας,

χωρίς γέλιο και δάκρυ,

χωρίς προδοσία και λύσσα,

θα ήταν άνευρος, ανούσιος,

θα ήταν παιδική χαρά

και δεν του πρέπει.

Δεν έχει συγνώμες ο Έρωτας,

μόνο τη λαχτάρα

να ξαναδούμε το βλέμμα εκείνο

χωρίς διότι και γιατί.

Μανόλης Κωνσταντάκης

_________________________________________________________________

Ενίοτε τα αυτονόητα τρελαίνονται, αγανακτούν κι επαναστατούν.
Τότε γυρεύουν τις λέξεις που τους ανήκουν δικαιωματικά,
κι άν δεν τις βρουν,
γίνονται λυγμοί,
κραυγές,
βρισιές ή κατάρες,
γίνονται ποιήματα ή τραγούδια,
μα ΠΟΤΕ σιωπή ξανά.
Βλέπετε τα αυτονόητα μόνο ανόητα δεν είναι. 

Μανόλης Κωνσταντάκης

**********************************************************

Δεν θέλω να γράψω λέξεις για τα ποιήματα του Μανόλη.

Δεν επαρκεί το καθημερινό μου λεξικό.

Και μιας και δεν γράφω με λεξικά Νεοελληνικής τα ποιήματα θα τα...αναπνεύσω.

Θα τα πάρω αγκαλιά να πάμε μια μεγάλη βόλτα.

Θα τα καπνίσω...

Και θα τους πω...καλώς ήρθατε στα μάτια μας!!!

Με τον Μανόλη "συναντηθήκαμε"ένα βράδυ που τα ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ έπαιζαν στο ραδιόφωνο...

Πάντα αθώα...

Πάντα Κρίνα...

Μανόλη...σε ευχαριστώ!

(δεν)μείναμε μόνοι σε αυτή την πόλη...

Μαρία Βούλγαρη

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ 

Οι γεωγραφικοί παράλληλοι της Ανθής...

Λαθραίος θα πει:
Λαθραία ήρθε στη ζωή, Δεν έχει δικαίωμα να ζει.

 Η αναπνοή η δική του κλέβει τα προνόμια που έχει η δική μου.
Λαθραίος
- Σύλλαβέ τον! 

- Βασάνισέ τον! 

- Εξόντωσέ τον!
Αυτός δεν είναι άνθρωπος, 

Αυτός δεν έχει δικαίωμα, 

Αυτός είναι λαθραίος!

Ανθή Ττίκκου 

25/9/2014

Τίποτα δε θα σε νικήσει, παρά μόνο ο εαυτός σου.
Όταν εσύ ο ίδιος πιστέψεις στo ακατόρθωτο,
όταν βρεις τη δύναμη να πιάσεις τ’ άπιαστο,
όταν θα δεις την όμορφη κι αόρατη πλευρά του εγώ σου
μόνο τότε θα είσαι νικητής!

Ανθή Ττίκκου

 4/7/2016

********************************************************

Η Ανθή γεννήθηκε στο Λυθροδόντα, ένα χωριό της Λευκωσίας.

Μεγάλωσε μυρίζοντας τους ανθούς της λεμονιάς και κάνοντας όνειρα, ζωγράφιζε το μέλλον στη δική της πραγματικότητα. 

Το ημερολόγιο που έγραφε μικρή , μετατράπηκε σε λόγια ψυχής. 

Λόγια που απευθύνονται στον εαυτό της, στους δικούς της , σε γνωστούς και αγνώστους … 

σε όλους μας…

«Χανόμουν από παιδί σε κάθε λογής βιβλίο και όσο μεγάλωνα, τόσο ήθελα να χαθώ περισσότερο στις σελίδες των βιβλίων, μέχρι που χάθηκα μια για πάντα σε μια μικρή γειτονιά της Αθήνας,

 όνειρα, ελπίδες, αγάπες κι έρωτες όλα εκεί... 

Ίσως να πέρασαν τα χρόνια αλλά ακόμα κάπου εκεί χάνομαι.»

Οι ΙΚΕΤΕΣ φιλοξενούν με μεγάλη χαρά την Ανθή Ττίκκου.

Ευχόμαστε να γράφει σε όλους τους γεωγραφικούς παράλληλους της καρδιάς!

Φώτο:Κάλλια Κοντού

Πλατεία Βικτωρίας 2015.

Όλοι μας διψάμε για ελεύθερο ουρανό

"Σκέψεις ενός ανθρώπου που λέγεται Ελένη".

Εκφυλισμός!

Η αποκοπή μας από τους φυσικούς νόμους! Γι΄ αυτό και η αποδοχή όλης αυτής της αθλιότητας που τελικά κυριαρχεί!

Είμαστε ότι "ακούμε", ότι "τρώμε" και ότι "μαθαίνουμε"! Και στον Πλανήτη μας, κυριάρχησαν ενίοτε και διαχρονικά το "σκοτάδι", η "άγνοια" και ο...μεγαλοδύναμος "φόβος"...που από αυτόν θρέφονται και πολλαπλασιάζονται όλοι αυτοί οι άθλιοι "εργολάβοι-σωτήρες" οι οποίοι μέχρι και σήμερα κρατούν την ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ σε μια τρισδιάστατη σύγχρονη πλάνη, έχοντάς μας δεμένους εκεί ως "σύγχρονους δούλους"!

Κι όλοι αυτοί οι...δήθεν "σωτήρες" λοιπόν, έχουν αναλάβει την επίσης δήθεν αλλαγή-επανάσταση, καταστρέφοντας συνειδήσεις με την ανελέητη προπαγάνδα τους. Εμποδίζοντας κάθε μορφή γνώσης και επίγνωσης της πραγματικότητας! Και τα "αυτονόητα";... Στο σκοτάδι θαμμένα κι αυτά.

Οι περισσότεροι λαοί στον κόσμο αποδέχονται τελικά αυτό το περιβόητο "από έξω καθοδήγηση και βοήθεια, διότι εμείς είμαστε ανάξιοι", ωσάν τα μωρά που χρειάζονται κηδεμόνα! Εξουσιοδοτούν εν λευκό κάποιους άλλους να διαχειρίζονται για λογαριασμό τους την δική τους γη, τον αέρα και τη θάλασσα! Υπάρχει και σύστημα ξέρετε. Ολόκληρος μηχανισμός, στο να ρίχνουν την κοινωνία πρώτα στο σκοτάδι, στο βόθρο και την κακοσμία του, όπου οι ίδιοι "υποτιθέμενοι σωτήρες" έχουν επίσης επιτρέψει να υπάρχει, κι έρχονται οι ίδιοι οι ιθύνοντες αργότερα να σου προσφέρουν βοήθεια. Κι έτσι εξαθλιωμένος, νηστικός και διψασμένος από "αλήθεια" και "καθαρό ουρανό", είσαι πλέων το τέλειο "ΘΥΜΑ"! Ως εξαθλιωμένα θύματα, αναζητούν οι κοινωνίες και παλαμακίζουν τους υποτιθέμενους σωτήρες που σπεύδουν να τις σώσουν!...Και τρέχουν ως παρατρεχάμενοι, να τους υποστηρίξουν, να τους ψηφίσουν, να τους δώσουμε το δικαίωμα και τη νομιμοποίηση στο να αποφασίζουν για εμάς, χωρίς όμως δυστυχώς εμάς!...Νομίζοντας πως έχουν ελευθερία. Η ελευθερία όμως των ανθρώπινων κοινωνιών σε όλο τον κόσμο, περιορίζεται καθαρά και μόνο στην προσωπική τους ζωή. Στο αν θα θελήσει έκαστος να δουλέψει για να φάει ή εάν θα μείνει σπίτι του να πεινάσει. Στο αν θα βγει έξω το βράδυ ή όχι. Στο αν θα κάνει οικογένεια. Σε όλα τα υπόλοιπα πολιτικά, κυβερνητικά, κοινονικο-οικονομικά κ.ά. είμαστε ως κοινωνία εντελώς έξω από τα πράγματα. Άλλωστε αυτό είναι και το ζητούμενο. Οι κοινωνίες γενικότερα και σε όλο τον πλανήτη, να βρίσκονται έξω και εκτός πολιτικής διακυβέρνησης. Να μετατρέπονται τελικά σε ιδιώτες, πρόσφυγες, υπήκοοι. Και κάπως έτσι προχωράει ο κόσμος. Το ερώτημα όμως είναι, προς τα πού προχωρά έτσι ο κόσμος; Προς τα εμπρός, ή προς τα πίσω;...

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, είναι πλέον αυτονόητο πως, δεν υπάρχει άλλη λύση παρά η καθολική απολύμανση από όλο αυτό το σύστημα των...Λουδοβίκων. Μοναχά όταν θα καθαρίσουμε καλά τα "χωράφια" μας από κάθε τι παρασιτικό στο χώμα μας, τότε μόνο θα μπορέσει να φυτρώσει ξανά ο σπόρος της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ στην ανθρωπότητα! Γιατί ας μη το κρύβουμε!... Όλοι μας διψάμε για ελεύθερο ουρανό!

Ελένη Ξένου. 

_______________________________________________________________________

-Μίλτος Σαχτούρης- «Το ψωμί»

Ένα τεράστιο καρβέλι, μια πελώρια φραντζόλα ζεστό ψωμί είχε πέσει στο δρόμο από τον ουρανό ένα παιδί με πράσινο κοντό βρακάκι και με μαχαίρι έκοβε και μοίραζε στον κόσμο γύρω όμως και μια μικρή, ένας μικρός άσπρος άγγελος κι αυτή μ' ένα μαχαίρι έκοβε και μοίραζε κομμάτια γνήσιο ουρανό κι όλοι τώρα τρέχαν σ' αυτή, λίγοι πηγαίναν στο ψωμί, όλοι τρέχανε στον μικρόν άγγελο που μοίραζε ουρανό Ας μη το κρύβουμε διψάμε για ουρανό!

[πηγή: Μίλτος Σαχτούρης, Ποιήματα (1945-1971), Κέδρος, Αθήνα 1996 (8η έκδ.), σ. 144]

Να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που να είναι αληθινοί και να είσαι κι εσύ ένας από αυτούς!

"ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ"

Αυτό το ξεδίπλωμα των σκέψεων σε μορφή γραπτού λόγου, δεν προκύπτει από καμία εξονυχιστική έρευνα, ούτε από τίποτε εξειδικευμένες σπουδές. Δεν αντιπροσωπεύει κανέναν και τίποτε άλλο, παρά μόνον τον εαυτό μου και τους δικούς μου συλλογισμούς, οι οποίοι έρχονται αβίαστα καθώς αισθάνομαι και είμαι αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της κοινωνίας, όπως όλοι μας ασφαλώς. Δεν διεκδικεί ούτε και μονοπωλεί καμία απολύτως αλήθεια, παρά μόνο την δική μου! Κι ετούτο το διευκρινίζω πάντοτε, αλλά και ό,ποτε αποφασίζω να εκθέσω και να μοιραστώ τους συλλογισμούς μου δημοσίως, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, αν και γνωρίζω καλά πως οι επικριτές βρίσκονται αείποτε και εν παντί καιρό παρόντες!


Αυτό το ξεδίπλωμα των σκέψεων λοιπόν, είναι το καταστάλαγμα εμπειριών μιας πραγματικότητας εικονικής ή μη, υπαρκτής ή πλασματικής, που την βιώνω καθημερινά, εκφράζοντάς την πάντοτε μέσα από την δική μου οπτική γωνία και με βάση την ατομική μου κοσμοθεωρία.

Τα φαινόμενα της εποχής μου πολλά! Τα περισσότερα απατούν! Κι είναι τόσα πολλά, αυτά που απατούν, που έχουν ως αποτέλεσμα την πόλωση των κοινωνιών σε όλο τον κόσμο. Οι πληροφορίες αμέτρητες, σαν καταιγίδες αλλεπάλληλες, έρχονται κάθε λεπτό που περνά, ακατάπαυστα! Και ο καθείς, αναλόγως, από κάποιες δέχεται το χτύπημα και από άλλες όχι. Κάποιες τις αφήνουμε να περνούν αδιάφορες κι άλλες τις μελετάμε και τις ψάχνουμε σε βάθος... Άλλες πάλι, δεν τις αντιλαμβανόμαστε καθόλου. Βρίσκω λοιπόν πολύ φυσιολογικό το να υπάρχει ένα τόσο μεγάλο κι αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ απόψεων συνανθρώπων μας ή και το αντίθετο. Όλοι άλλωστε στην πορεία του βίου μας συναντάμε ανθρώπους που ταυτίζονται οι απόψεις μας και άλλους που βρίσκονται εντελώς παράλληλα με τις δικές μας. Και κάπως έτσι προχωράμε...Κι άλλοι πάνε μπροστά κι άλλοι πάνε πίσω... Άλλοι πάλι, μένουν στάσιμοι...Γι' αυτό και δεν με αφορά πλέον καμία αντιπαράθεση με κανέναν, αλλά ούτε και επιθυμώ να πείσω κάποιον για ένα "δίκιο" που νομίζω πως έχω εγώ, ενώ αυτός θεωρεί πως το έχει κάποιος άλλος ή ο ίδιος. Επομένως, να ξεκαθαρίσω ότι με αφήνει παντελώς αδιάφορη πλέον αυτή η διαδικασία και μένω στην ουσία των συλλογισμών μου.

Ανέκαθεν τα φαινόμενα και οι καταστάσεις συγκρούονταν μεταξύ τους, καλά και κακά, κοινωνίες κι εξουσίες, ανεβοκατευάζοντας αυτοκρατορίες ολόκληρες, αλλά και ολάκερες κοινωνίες, μέσα από συστήματα και μηχανισμούς. Το ίδιο λοιπόν συμβαίνει και σήμερα. Γι΄αυτό, προσωπικά -και πάντοτε κατά την ταπεινή μου άποψη- θεωρώ πως, ο ουσιαστικός ρόλος μας, δεν είναι το πώς να διαδίδουμε και να επαναλαμβάνουμε συνεχώς τις κακοδαιμονίες μας, κάνοντας παράπονα για την κακή διαχείριση της δικής μας μοίρας, στους κυρίαρχους ιθύνοντες/υπαίτιους των δεινών μας, παίρνοντας θέση δίκην ενοίκων πολυκατοικίας προς τον διαχειριστή. Θεωρώ ως μια σωστή στάση ζωής, το να έχουμε πρώτ΄ απ΄όλα αντιληφθεί το τι μας συμβαίνει, το τι φταίει γι΄αυτό που μας συμβαίνει και κατόπιν να αρχίσουμε να ψάχνουμε τις λύσεις του προβλήματος, οι οποίες ενδεχομένως και να είναι περισσότερες από μία. Νομίζω πως, αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στο τέλος μια εποχής που, προσομοιάζει σε μια πολύ δύσκολη γέννα! Κοιλοπονά μέσα σε ωδίνες παρατεταμένες, μέχρι να τερματίσει και να ολοκληρωθεί, για να γεννηθεί αυτό το κάτι "νέο". Εδώ ακριβώς όμως, σ΄αυτή τη ρωγμή του χρόνου, είναι που θα πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να προβούμε σε πράξεις και λύσεις. Να επιβιβαστούμε κι εμείς στο όχημα της νέας εποχής που σε λίγο ξεκινά και που κανείς δεν ξέρει που θα μας βγάλει και πόσο δύσβατο ή όχι θα είναι το ταξίδι, αλλά που όμως, θα μεταβούμε μέσω αυτού στο μέλλον όποιο και να΄ναι αυτό. Το σημαντικό είναι αυτό ακριβώς! Το να μεταβούμε στο μέλλον μαζί με τη νέα εποχή που έρχεται και όχι να μείνουμε πίσω, προσκολλημένοι σε ένα τέλμα γεμάτο φόβους, θεωρίες και πεπραγμένα μιας προηγούμενης εποχής, αναμασώντας τα ωσάν να ήμασταν μηρυκαστικά ζώα. Το επίσης πολύ σημαντικό είναι να καταλάβουν κάποιοι οι οποίοι έχουν ανεπτυγμένο το μικρόβιο της... "αρχηγίας" και του "φαίνεσθαι", πως πρέπει να αφήσουν τους εγωκεντρισμούς κατά μέρος γιατί το μόνο που σώζει την όλη δυσάρεστη αυτή κατάσταση και που θα μας επιτρέψει να κάνουμε την υπέρβαση ώστε να μπορέσουμε να πάμε πάρα κάτω, είναι η συλλογικότητα και η συνεργασία!

Ας υποθέσουμε τώρα πως συμφωνούμε και θέλουμε όλοι να συμβάλουμε θετικά με τις πράξεις μας και να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον με τον τρόπο που μπορεί, στο να γίνει η υπέρβαση, η μετάβαση σε ένα καλύτερο μέλλον. Έκαστος εφ' ω ετάχθη, που λένε. Πώς νομίζεται εσείς πως θα μπορούσαμε να συμβάλουμε σε όλο αυτό ώστε να έχουμε ένα όσο γίνεται καλύτερο αποτέλεσμα με την προσφορά μας;... Ως φερέφωνα μιας καταστροφολογίας που τελειωμό δεν έχει, ή ως προπομποί πιθανών λύσεων στα ήδη υπαρκτά προβλήματα των κοινωνιών; Θα βοηθούσαμε άραγε ως συνομοσιολόγοι των σεναριογράφων συνομοσιολογίας κάνοντάς τους μάλιστα καθημερινή διαφήμιση/δυσφήμιση (το ίδιο αποτέλεσμα έχει άλλωστε), ή ως αναμεταδότες/πομποί ιδεών που θα αποτελέσουν και «την τέχνη του εφικτού» και που ενδεχομένως να παίξουν καταλυτικό ρόλο στα πράγματα; Τα λεγόμενα "brainwash"(οι πλύσεις εγκεφάλου), είτε έχουν... "καλό" είτε "κακό" σκοπό, είναι πάντοτε εξαναγκασμός με αρνητικά αποτελέσματα. Όσο περισσότερο αναπαραγάγει κάποιος κάτι, ασχέτως αληθινού ή μη, καλού ή κακού, υπό τη μορφή πίεσης και καθημερινής επανάληψης, αργά ή γρήγορα κουράζει και δυσανασχετεί τον αποδέκτη, (ακροατή ή αναγνώστη), με αποτέλεσμα την αποστροφή του.

Θέλω να πω, πως, η οργή, ο θυμός, η απελπισία, το μένος, η εξαλλότητα κι η επαναλαμβανόμενη αναμάσηση των ίδιων προσώπων, πληροφοριών και πραγμάτων, δεν είναι σωστοί σύμβουλοι για να πάρεις κανείς αποφάσεις και να τις υλοποιήσει, ούτε και αποτελούν μοχλούς κίνησης καμίας άμαξας, καμίας κοινωνίας. Στη νηνεμία, με αίσθημα δικαίου και με καθαρό μυαλό, παίρνονται οι πιο σοφές/σωστές αποφάσεις οι οποίες όταν περάσουν στην πράξη, τότε υπάρχουν οι μεγαλύτερες πιθανότητες των περιπτώσεων να βγει ένα σωστό αποτέλεσμα. Λέω πάντοτε και το πιστεύω, κι αυτό είναι αποδεδειγμένο κοιτάζοντας πίσω στην Ιστορία, ότι οι κοινωνίες γενικότερα, έχουν την δική τους σοφία! Αναπόφευκτα, μοιραία θα έλεγα, αντιδρούν κάποτε με τον ΣΩΣΤΟ τρόπο! Και μετά από αγανάκτηση και αίσθημα δικαίου, συλλογικά και με σύμφυτη σοφία! Έτσι απλά, κάποια στιγμή θα συμβεί ο σηκωμός! Κι αυτόν τον σηκωμό, δεν θα τον μεταδώσει κανένα ραδιόφωνο ή τηλεόραση. Δεν θα είναι..."επανάληψη". Επανάσταση, δεν είναι η επανάληψη οκτακοσίων φορών των ίδιων διαπιστώσεων από στόματα πολιτικών πτωμάτων και άλλων, από άρθρα χιλιογραμμένα, χιλιοδιαβασμένα και διασκευασμένα σε εκατοντάδες διαφορετικούς τρόπους, από τους ίδιους ανθρώπους, από προπαγανδίστικες εικόνες και μηνύματα περασμένα μέσα από οθόνες. Η επανάσταση θα είναι "ζωντανή"! Και θα την παρακολουθήσουμε όταν συμβεί όλοι μας για μία μοναδική φορά live! Θα την αφουγκραστεί ακόμη και η κυρία ή ο κύριος που κάθονται αναπαυτικά στον καναπέ τους. Η γιαγιά κι ο παππούς που δεν έχουν ιδέα τι θα πει διαδίκτυο! Ο βιοπαλαιστής και η μάνα/νοικοκυρά, που από το πολύ τρέξιμο δεν είχαν χρόνο ποτέ να κάνουν facebook ή να σερφάρουν στο internet!...

Γι΄αυτό, ας μη συνωστιζόμαστε στο γκισέ του "ποιος θα δώσει πρώτος την είδηση" για να μπορεί να το καφιέται εκ των υστέρων. Γιατί εν τέλει, δεν έχει νόημα. Οι χρήσιμες πληροφορίες και οι λύσεις όλων των προβλημάτων μας, αυτές που θα ωφελήσουν παρά θα βλάψουν την ανθρωπότητα, έρχονται αναπόφευκτα, μαζί με την σοφή/έμφυτη αντίδραση της κοινωνίας κι από ανθρώπους που θέλουν πραγματικά να βοηθήσουν για το κοινό καλό. Αρκεί να πάρουμε σωστά την κατάσταση και τις ζωές μας στα δικά μας χέρια! Αναμφισβήτητα ζούμε σε μια εποχή που κυριαρχεί η κρίση των αξιών και των εννοιών και βεβαίως η οικονομική κρίση. Ως εκ τούτου, αντιλαμβάνομαι και το ζω και η ίδια άλλωστε, ότι τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και πρέπει να τα λάβουμε πολύ σοβαρά όλα υπ΄όψη μας. Οι κοινωνίες βάλλονται από χίλιες δύο μεριές. Όμως, παρ΄ όλ’αυτά, το παρήγορο είναι πως υπάρχουν δίπλα μας άνθρωποι με ήθος και γνώσεις, που περιμένουν την κατάλληλη στιγμή να βοηθήσουν την κοινωνία ανιδιοτελώς, όταν και εφόσον η κοινωνία το επιτρέψει και συνεργαστεί! Ποτέ δεν είναι αργά για κάτι τέτοιο! Το παρήγορο επίσης είναι ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί! Συνεπώς, είναι αναγκαίο να απαιτήσουμε να έχουμε λόγο στα πράγματα. Και υπάρχουν οι δυνατότητες στο να γίνει αυτό πραγματικότητα.

Τελικά όμως, αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία από όλα, είναι να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που να είναι αληθινοί και να είσαι κι εσύ ένας από αυτούς!

Με εκτίμηση, σε όλους τους ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!...

Ελένη Ξένου.

Χαμένοι

Χαμένοι όλοι στον δικό μας κόσμο ζούμε μια ζωή ψεύδους χαρισμένη στην ουτοπία και στην υποκρισία. Όταν αποφασίσει κάποιος να κοιτάξει παραπέρα αμέσως ξεκινάει να διαπιστώνει μέσα στον πανικό που του δημιουργήθηκε ότι δεν είναι μόνο αυτός ο χαμένος της ζωής αλλά κι άλλοι. Έτσι και γίνει δύο είναι οι αποφάσεις που θα πάρει. Η μια είναι να κλειστεί ξανά στον κόσμο που τόσο όμορφα και ονειρικά έφτιαξε και η άλλη να παρατηρήσει την ζωή των άλλων..
Χαμένοι όλοι στο διάστημα του χρόνου εκείνο που τους έκανε να δημιουργήσουν τον όμορφο κόσμο που ζουν. Ο καθένας μόνος του μακριά από όλα εκείνα που θα μπορούσαν να τους κάνουν να χαρούν ή να γελάσουν πραγματικά. Πραγματικά; Είναι σχετικό ακόμα και αυτό. Όλοι πλέον γελάνε με τις φαντασιώσεις που οι ίδιοι δημιουργούν, με μοναδικό αποδέκτη τον ίδιο τους τον εαυτό. Λέξεις, φράσεις, όνειρα, εφιάλτες. Όλα δημιούργημα μόνο για εκείνους. Τους ίδιους..
Χαμένοι όλοι στο «κλικ» της στιγμής σαν μια φωτογραφία που εγκλωβίζει έναν ολόκληρο κόσμο σε μια σκηνή. Σε ένα «κλικ» μιας οποιαδήποτε φωτογραφικής μηχανής. Όλων η ζωή εξαρτάται από μια στιγμή για να γελάσουν ή να κλάψουν. Γελάνε; Κλαίνε; Πως; Υπάρχουν συναισθήματα; Υπάρχουν εκείνες οι λέξεις που θα τους κάνουν να αισθανθούν; Υπάρχει κάτι που θα μπορέσει να σπάσει το πρόσωπο; Άραγε υπάρχει κάτι που να διώξει την αμηχανία της κίνησης που κάνουμε όλοι κάθε μέρα; Ναι υπάρχει. Ίσως και να το αφήσουμε να υπάρξει για λίγο στον κόσμο μας σαν φιλοξενούμενος..
Χαμένοι όλοι στο μεσοδιάστημα εκείνο που ψάχνουμε να βρούμε δικαιολογία για την ύπαρξη μας. Εκεί που πρέπει να βρεθεί ένας λόγος και μια αιτία που να δικαιολογεί τον ρόλο εκείνο που επιλέγουμε εμείς σε ένα έργο που θέλουμε εμείς να ζήσουμε όπως θέλουμε εμείς. Εμείς. Εμείς. Εμείς. Παράφραση σχεδόν του «εγώ». Εγώ, εγώ, εγώ. «Εγώ» θέλω να ζήσω έτσι. «Εγώ» θέλω να είμαι έτσι. «Εγώ» υπάρχω γιατί έτσι. Ένα αυστηρό τοίχος αόρατο και συνάμα τόσο ισχυρό και δυνατό.. Εγώ..
Χαμένοι από χέρι όλοι αρνούμενοι να μιλήσουμε με τους διπλανούς μας ή να φωνάξουμε στους άλλους. Ακέραιοι και απόμακροι όλοι ακόμα και από τον εαυτό τους. Μαλώνουμε, φωνάζουμε, θέλοντας να προστατέψουμε τους ίδιους από έναν αόρατο εχθρό. Που δεν είναι άλλος από τον ίδιο μας τον εαυτό. Ένα λεπτό στην αντανάκλαση του προσώπου μας βλέπουμε έναν εχθρό.. Εμάς .. Που άλλοτε με αδιαφορία και άλλοτε με μίσος..
Χαμένοι όλοι σε μια τρύπα από τον φόβο που νιώθουμε χωρίς να υπάρχει λόγος ή αιτία. Φοβόμαστε. Έτσι, απλά φοβόμαστε κάτι που δεν ξέρουμε. Κάτι που δεν βλέπουμε ή δεν ακούμε. Απλά φόβος. Ένα συναίσθημα κυρίαρχο ακόμα και της ζωής μας. Η μόνη προστασία είναι το απόλυτο σκοτάδι που προσφέρει μια τρύπα. Πάντα μια τρύπα που χωράει μόνο εμάς μέσα της, σπιθαμή πιο πέρα ούτε για να αναπνέουμε. Μια τρύπα που γίνεται και τάφος μας χωρίς να το καταλάβουμε μερικές φορές. Ο τάφος αυτός υπάρχει γιατί θάβουμε όλες μας τις σκέψεις και όλα τα συναισθήματα μας..
Χαμένοι όλοι νεκροί σε έναν κόσμο με πτώματα που απλά μένουν όρθια μηχανικά. Σαν ρομπότ καλά κουρδισμένα και ελεγχόμενα για την κάθε τους κίνηση. Δεν υπάρχει λάθος κίνηση. Οι λειτουργίες του συστήματος που λέγεται άνθρωπος είναι τέλεια προγραμματισμένες να κάνουν την τέλεια κίνηση που αρμόζει στον καθένα. Σκέψεις δεν υπάρχουν. Αν υπάρξουν τότε το πρόγραμμα αυτοκαταστροφής μπαίνει σε λειτουργία και το σύστημα που λέγεται άνθρωπος καταστρέφεται με δύο παράγοντες. Είτε με εσωτερικό ερέθισμα που είναι ένας τερματισμός λειτουργίας κάποιος υποσυστήματος, είτε εξωτερικό που είναι η λήψη κάποιου ερεθίσματος που τον καταστρέφει. 

Αυτός επιλέγει. Εμείς επιλέγουμε..

Άννα Σαβιολάκη

Δεν προσπερνάμε πια ο ένας τον άλλον...

Χορτάσαμε εγωισμό..
Δεν προσπερνάμε πια ο ένας τον άλλον..
Αργοπεθαίνουμε δίπλα δίπλα..
Αγαπημένοι...
Ξένοι...

Χριστίνα Θεοδώρου

Αγάπης μάχη

Σ'αγαπάω... Καλημέρα...

Δε σ'αγαπάω απλά, από συνήθεια δλδ...

Ούτε μονάχα ως φίλο, ως άνθρωπο δικό μου...

Μήτε ως εραστή για τον πόθο και την ηδονή...

Η αγάπη μου για σένα είναι επαναστατική!

Είναι μια μόνιμη εσωτερική μάχη με τον κακό μου εαυτό, αλλά και με τις ερινύες μου...

Είναι μία συνεχής εξέγερση "ανόδου"...

Δεν κερδίζει όλες τις μάχες, δε μένει πάντα αλώβητη...

Η αγάπη μου για σένα είναι μάθημα ζωής...

Κ.Γ.

Να τα λέμε όλα...

Tις προάλλες είδα τω ζωή της Γκρέις Κέλλυ, με τη Νικόλ Κίντμαν.

 Η πανέμορφη ηθοποιός που παντρεύεται τον πρίγκιπα του Μονακό και γίνεται η Αυτής Γαλήνια Υψηλότης, η πριγκίπισσα του Μονακό ή, πιο απλά, η Πριγκίπισσα Γκρέις. 

Σκεφτόμουν πως όταν ήταν η κόρη μου μικρή και μου ζητούσε παιχνίδια με πριγκίπισσες, γινόμουν έξαλλη. "Μα πώς κάνεις έτσι, κοριτσάκι είναι με πριγκίπισσες θα παίξει", μου έλεγε και μου ξανάλεγε η Ερατώ. "Δεν είναι πριγκίπισσα", χτυπιόμουν εγώ, "είναι η κόρη της Φρόσως της μοδίστρας! 

Να το χωνέψει από τώρα, να μην υποφέρει μετά". 

Κάποια φορά, η ξαδέρφη μου η Μαίρη, μεγάλη ψωνάρα, έφερε δώρο στην κόρη μου μια ξύλινη ταμπέλα για την πόρτα του δωματίου της: Princess. Για την πόρτα του δωματίου της, που μπαλκόνι δεν έχει, ένα παράθυρο όλο κι όλο που βλέπει στον ακάλυπτο. Απέναντι ακριβώς από το διαμέρισμα της κυρα-Βούλας. 

Φωνάζει η έρμη πότε πότε, με καλεί να βγω στο μπαλκόνι της κουζίνας για να πούμε δυο ρημαδοκουβέντες, της έχει ψιλοσαλέψει από τη μοναξιά της δόλιας. 

Γεμάτος δράματα, λοιπόν, ο γάμος της Γκρέις. Εκεί να δεις προβλήματα. Δεν μπορούσε, λέει, να χωρίσει τον άντρα της, γιατί τότε η Γαλλία θα έπαιρνε το Μονακό. 

Μεγάλη ευθύνη, όσο να πεις. "Μωρέ δεν ξέρω εγώ από ευθύνες και δύσκολους γάμους;", μονολογούσα. Να θες να χωρίσεις και να μην μπορείς, να ακούς το κλειδί στην πόρτα και να ταράζονται τα σώψυχά σου, να θες να βρίσεις, να πηγαίνεις ντουγρού για καβγά και να πετάγεται μπροστά σου το παιδί.

Και εντάξει, στο Μονακό θέλεις να καβγαδίσεις, τόσα δωμάτια υπάρχουν. Η αίθουσα μπιλιάρδου, ο ξενώνας, η βιβλιοθήκη, το καπνιστήριο. Στο διάρι της οδού Λαχανά 23, πού να τσακωθείς; Τα δικά μας τα δράματα, όμως, δεν τα κάνουνε ταινία. 

Στα περισσότερα δραματικά, ή με κάτι επιχειρηματίες ασχολούνται ή με αρχιτέκτονες, γιατρούς, μουσικούς ή με τον Παπακαλιάτη που ταξιδεύει στη Νέα Υόρκη για να ξεπεράσει τον έρωτά του και να του φύγει ο νταλκάς. 

Εγώ για να ξεπεράσω τον δικό μου τον νταλκά, σέρνομαι μέχρι το μπροστινό μπαλκόνι για να κάνω κανα τσιγάρο.

 Για το πίσω μπαλκόνι της κουζίνας ούτε λόγος. Τρέμω στην ιδέα μη μου πιάσει η γριά την κουβέντα, έχω που 'χω τα δικά μου. 

Άλλες φορές, πάλι, πάω και μαγειρεύω. Και κόβω κρεμμύδια και κλαίω. Άτιμα αυτά τα κρεμμύδια, τέρμα, από την άλλη βδομάδα θα ψωνίζω από τη λαική. 

Ένα πρωί, παίρνει η Γκρέις τηλέφωνο τη μητέρα της που ζούσε στην Αμερική. Μιλούσανε με τις ώρες, η μάνα της, μάλιστα, όπως κάθε γνήσια Ελληνίδα μάνα, τη συμβούλευε να κοιτάξει το γάμο της και τα παιδιά της, ενώ κάθε τόσο, τη ρωτούσε με αυστηρότητα αν υπάρχει άλλος. 

Και κάποια στιγμή, κλείνει η Γκρέις το τηλέφωνο και σκάει μύτη το μικρό: "γιατί κλαις μαμά;" Τι να πεις; Γιατί χωρίζω με τον πατέρα σου, η υπομονή μου τέλος και είμαι χάλια και σκέφτομαι και πώς θα βγαίνουμε τώρα-κι ας μην έμπαιναν πάνω από 700 ευρώ στο σπίτι απ' τον μπαμπά σου; "Tα κρεμμύδια", ψελλίζεις. Ενώ η Γκρέις λέει "συγκινήθηκα, αγάπη μου, μιλούσα με τη γιαγιά σου στην Αμερική. Πολύ μου έχει λείψει". 

Η γιαγιά η δικιά μου, πάλι, την ημέρα του γάμου μου, με παίρνει πιο κει, με φιλεί, με σταυρώνει, μου βάζει κι ένα δαχτυλίδι της στο δάχτυλο και μου λέει: "Ο άντρας σου, κόρη μου, να σε γνωρίζει μόνο από τη μέση και κάτω". Μεθυσμένη κι εγώ γυρνώ και τη ρωτώ, "τι λες ρε γιαγιά, να μην δείξω στο Σωτήρη το στήθος μου;" Τη συμβουλή της, όμως, την τίμησα, την κράτησα. 

Δέκα σκεφτόμουν, το ένα έβγαινε από τα χείλη μου στο Σωτήρη. 

Διάβαζα τότε και κάτι άρθρα για τους γάμους στην Αμερική. Να τα λέμε όλα ο ένας στον άλλον, έλεγε. Μας φάγανε οι αμερικανιές, μουρμούριζα. Άκου όλα! Μα να μην έχω μισή φωλιά μυαλό δική μου; 

Μου έκανε και ελαφρώς βαρβαρότητα να μην είσαι και λίγο πρίγκιπας μέσα στο γάμο. 

Να μην έχεις τα ιδιαίτερά σου, λίγο χώρο βρε αδερφέ! 

Τελείωσε και η ταινία, τελείωσε και ο γάμος με το Σωτηράκη. 

Δράμα και η Γκρέις, δράμα και η Φρόσω η μοδίστρα. Που έζησε έντεκα χρόνια με το Σωτήρη και πάλευαν πότε με τους εαυτούς τους, πότε ο ένας με τον άλλο και πότε μαζί εναντίον της ειλικρίνειας και του "να τα λέμε όλα".

Ιωάννα Ασημάκη

Η μέρα πηγαίνει σ' αυτούς που τη φωνάζουν.

To επαναστατικό όνειρο τρέφεται από τον Έρωτα, τη Φαντασία και το Πάθος.

Το πάθος για την ανάκτηση των χαμένων δικαιωμάτων της ζωής. 

Η Επανάσταση, όπως και ο Έρωτας, είναι απελευθερωτική, λυτρωτική, καταλυτική. 

Χαρίζει ο 'Έρωτας την Επανάσταση. 

Και της Επανάστασης, ίδιο το χρέος. Να χαρίσει τον Έρωτα. 

Η Επανάσταση μοιράζεται κι ενώνει. 

Είναι το Όλο και το Αίμα. Το Αίμα που γίνεται η σπορά του μέλλοντος. 

Όραμά της η Ενότητα, η άρνηση του τρόμου, ταυτόχρονα κι η άρνηση του κόσμου. 

Είναι η άρνηση της άρνησης. Να προχωράς σύντροφε. 

Περιπολώντας στο στερέωμα, να γίνεις ο αρνητής της διάλυσης, ο εχθρός της παράλυσης, ο κυνηγός της Λύσης. 

Καθάρισε τον ουρανό με την αλκή της Νιότης σου. 

Κάτω από τούτη τη σημαία κανένα όνειρο δεν κουρσεύεται. Φως και σκοτάδι γίνονται ένα. 

Τα βλέμματα μεγαλώνουν, τα πρόσωπα γελούν, λένε γλυκόλογα στον ήλιο. 

Αν δεν έρθει η μέρα, μη ρίξεις την ευθύνη αλλού. 

Δεν φταίει για τούτο η μέρα. Η μέρα πηγαίνει σ' αυτούς που τη φωνάζουν. 

Όσα περιμένει ο ερωτευμένος θα 'ρθουν. 

Κι όσα προσδοκά ο επαναστάτης θα γίνουν.

 Ο νικημένος θα γίνει νικητής. Η τελευταία λέξη με δυσκολία θα γεννηθεί.

 Κι όταν ο Μπρεχτ φτιάχνει τους στίχους του, ανάμεσα στον Έρωτα και την Επανάσταση περπατεί. "θέλω να πάω μ' αυτόν που αγαπάω/ δεν θέλω να υπολογίσω τι θα γίνει/ δεν θέλω να σκεφτώ αν είναι φρόνιμο/ γιατί έτσ' είναι η ζωή μου κι έτσι πάω"~

Ιωάννα Ασημάκη