«Άσπρα μαντίλια στην Plaza de Mayo»
Του Κώστα Λουλουδάκη
Πρόλογος: Μίλτος Πασχαλίδης
Επίμετρο: Δημήτρης Παϊταρίδης
Εκδόσεις ΚΨΜ
Στην μακρινή Αργεντινή, στην Plaza de Mayo, μια κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας Μπουένος Άιρες, στις 30 Απριλίου του 1977 συγκεντρώθηκαν για πρώτη φορά 14 μητέρες και γιαγιάδες αγνοουμένων, φορώντας λευκά μαντίλια, με σκοπό να βρουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους που είχαν «εξαφανιστεί» από το φασιστικό καθεστώς της δικτατορίας.
Με αφορμή αυτό το γεγονός, ο συγγραφέας Κώστας Λουλουδάκης πέρασε τα σύνορα του χρόνου, πραγματοποιώντας ένα οδοιπορικό σε χώρες της Λατινικής Αμερικής και της υποσαχάριας Αφρικής , στις οποίες επιβλήθηκε ο στυγνός και βίαιος φιλελευθερισμός, με πρωταγωνιστικό το ρόλο των ΗΠΑ, αλλά και με την φανερή ή σκιώδη σε μερικές περιπτώσεις, συνεργασία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας.
Τα «Άσπρα Μαντίλια στην Plaza de Mayo» καταφέρνουν να συνθέσουν την κατακερματισμένη μνήμη μας όσο αφορά την δράση των αγορών στην Λατινική Αμερική, την υποσαχάρια Αφρική και όχι μόνο. Οι σελίδες που θα αναγνώσετε παρουσιάζουν ανακτημένα από την λήθη γεγονότα, πρόσωπα, πολυεθνικές εταιρείες, παγκόσμιους καπιταλιστικούς οργανισμούς, δικτάτορες, και τόσες άλλες λεπτομέρειες και ψηφίδες, που όσο προχωρείτε την ανάγνωση τόσο θα καταλαβαίνετε ότι όλα αυτά συναποτελούν όχι μια μνήμη που αφορά σε μια μακρινή ήπειρο ή μακρινές χώρες, μα την καθημερινή ζωή μας. Μέσα από αυτό το οδοιπορικό, η ιστορία του βιβλίου οδηγεί-ως φυσική εξέλιξη-, σχεδόν αναγκαστικά και επιθετικά στο παρόν της καπιταλιστικής κρίσης και στην Ελλάδα της εξαθλίωσης.
Επιπροσθέτως το βιβλίο, γραμμένο με νεύρο, περιγράφει το πραγματικό πρόσωπο των δίδυμων οργανισμών (ΔΝΤ-Παγκόσμια Τράπεζα) που εδρεύουν στην Ουάσιγκτον: με την πολιτική επιβολή του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού και των στυγνών νόμων της αγοράς απαιτούν και συμβάλλουν ενεργά στη διάλυση των προνοιακών δομών των κρατών. Περικόπτουν ή εξαφανίζουν τις κοινωνικές δαπάνες, υποθηκεύουν την δημοκρατία στις ανάγκες των αγορών, βάζουν «στο γύψο» δικαιώματα και ελευθερίες, καταστρέφουν εθνικές οικονομίες με εξαγορές, ιδιωτικοποιήσεις και την ανάληψη της διεύθυνσης κερδοφόρων δημόσιων επιχειρήσεων, με το ξεπούλημα ενεργειακών πόρων και υπηρεσιών, με τοκογλυφικές αποπληρωμές του εξωτερικού χρέους σειράς χωρών σε μακροπρόθεσμη βάση, οδηγώντας ολόκληρους λαούς στην ένδεια και στη φτώχια. Υποταγή και εξαθλίωση των λαών και των εργαζόμενων δηλαδή, με ημερομίσθια πείνας, σε μια οικονομία της «θεάς αγοράς» που κυριαρχείται και οδηγείται από τις πολυεθνικές και τις τράπεζες.
Του Κώστα Λουλουδάκη
Πρόλογος: Μίλτος Πασχαλίδης
Επίμετρο: Δημήτρης Παϊταρίδης
Εκδόσεις ΚΨΜ
Στην μακρινή Αργεντινή, στην Plaza de Mayo, μια κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας Μπουένος Άιρες, στις 30 Απριλίου του 1977 συγκεντρώθηκαν για πρώτη φορά 14 μητέρες και γιαγιάδες αγνοουμένων, φορώντας λευκά μαντίλια, με σκοπό να βρουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους που είχαν «εξαφανιστεί» από το φασιστικό καθεστώς της δικτατορίας.
Με αφορμή αυτό το γεγονός, ο συγγραφέας Κώστας Λουλουδάκης πέρασε τα σύνορα του χρόνου, πραγματοποιώντας ένα οδοιπορικό σε χώρες της Λατινικής Αμερικής και της υποσαχάριας Αφρικής , στις οποίες επιβλήθηκε ο στυγνός και βίαιος φιλελευθερισμός, με πρωταγωνιστικό το ρόλο των ΗΠΑ, αλλά και με την φανερή ή σκιώδη σε μερικές περιπτώσεις, συνεργασία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας.
Τα «Άσπρα Μαντίλια στην Plaza de Mayo» καταφέρνουν να συνθέσουν την κατακερματισμένη μνήμη μας όσο αφορά την δράση των αγορών στην Λατινική Αμερική, την υποσαχάρια Αφρική και όχι μόνο. Οι σελίδες που θα αναγνώσετε παρουσιάζουν ανακτημένα από την λήθη γεγονότα, πρόσωπα, πολυεθνικές εταιρείες, παγκόσμιους καπιταλιστικούς οργανισμούς, δικτάτορες, και τόσες άλλες λεπτομέρειες και ψηφίδες, που όσο προχωρείτε την ανάγνωση τόσο θα καταλαβαίνετε ότι όλα αυτά συναποτελούν όχι μια μνήμη που αφορά σε μια μακρινή ήπειρο ή μακρινές χώρες, μα την καθημερινή ζωή μας. Μέσα από αυτό το οδοιπορικό, η ιστορία του βιβλίου οδηγεί-ως φυσική εξέλιξη-, σχεδόν αναγκαστικά και επιθετικά στο παρόν της καπιταλιστικής κρίσης και στην Ελλάδα της εξαθλίωσης.
Επιπροσθέτως το βιβλίο, γραμμένο με νεύρο, περιγράφει το πραγματικό πρόσωπο των δίδυμων οργανισμών (ΔΝΤ-Παγκόσμια Τράπεζα) που εδρεύουν στην Ουάσιγκτον: με την πολιτική επιβολή του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού και των στυγνών νόμων της αγοράς απαιτούν και συμβάλλουν ενεργά στη διάλυση των προνοιακών δομών των κρατών. Περικόπτουν ή εξαφανίζουν τις κοινωνικές δαπάνες, υποθηκεύουν την δημοκρατία στις ανάγκες των αγορών, βάζουν «στο γύψο» δικαιώματα και ελευθερίες, καταστρέφουν εθνικές οικονομίες με εξαγορές, ιδιωτικοποιήσεις και την ανάληψη της διεύθυνσης κερδοφόρων δημόσιων επιχειρήσεων, με το ξεπούλημα ενεργειακών πόρων και υπηρεσιών, με τοκογλυφικές αποπληρωμές του εξωτερικού χρέους σειράς χωρών σε μακροπρόθεσμη βάση, οδηγώντας ολόκληρους λαούς στην ένδεια και στη φτώχια. Υποταγή και εξαθλίωση των λαών και των εργαζόμενων δηλαδή, με ημερομίσθια πείνας, σε μια οικονομία της «θεάς αγοράς» που κυριαρχείται και οδηγείται από τις πολυεθνικές και τις τράπεζες.
Παρά την πολυπλοκότητα του βιβλίου, στο οποίο προστίθενται συνεχώς πληροφορίες, ονόματα, και ιστορικά επεισόδια, ο συγγραφέας πετυχαίνει να συνδέσει το χθες με το σήμερα και κατορθώνει να μας δείξει με έναν τρόπο απολαυστικό, λογοτεχνικό και ρεαλιστικό πώς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα σύμφωνα με δομές που έχουν εξ αρχής καθοριστεί, κατέληξαν να κυριαρχούν στις κοινωνίες ως πανίσχυροι θεσμοί, μετατρέποντας κυβερνήσεις σε υποτακτικές συνιστώσες, παγιδεύοντας τους λαούς στις ανάγκες και τα συμφέροντά των «αγορών».
