Στα χρόνια που γερνούν θα απαντώ με...φλόγες.

Κάποτε διάβαζα ένα ποίημα του Γιώργου Σαραντάρη πως "τα χρόνια γέρνουν'..
Μεγάλωσα και δεν το νομίζω.
Τα χρόνια απλά... γερνούν.
Αδίστακτα.
Δεν τα προλαβαίνουμε πια..
Με μανία  να μας τραβάνε από το χέρι.Σαν κατοικίδια σαλονιού.
Κάτι πήρε το αυτί μου,προχθές, για "λίστες αποφάσεων" μιας και ένας ακόμα χρόνος γερνά...
Λίστες αποφάσεων...
Μα πιο γελοίες λίστες από δαύτες δεν γνώρισα.
Η έννοια "απόφαση"έχει κάτι θλιβερό στην ουσία της ακόμα κι αν πρόκειται για "απόφαση ζωής".
Κάτι ανόητα τελεσίδικο μιας και όλα μας.. κάνουν κύκλους.
Κανονικά θα έπρεπε να λέγεται "ανάφλεξη".
Έτσι,το καταλαβαίνω,καλύτερα!
Το σέβομαι αιώνια!
Το πράττω με βαθιά συνείδηση.
Ο,τι έρχεται από τα βάθη μιας ψυχής συνιστά..ανάφλεξη.
Και μόνο!
Παίρνουν όλα φωτιά!!
Τα μαξιλάρια,τα απογεύματα,τα τζάκια,τα τραγούδια,τα χείλη,τα πόδια μας,οι βαλίτσες μας.
Φωτιά που λυτρώνει αλλά και φοβίζει.
Λίστα ανάφλεξης...
Ναι!
Για όσους αντέχουν την αιφνίδια μετάδοση μιας..φλόγας.
Μιας διαδρομής.
Μιας σχέσης.
Μιας..στιγμής.
Στα χρόνια που γερνούν θα απαντώ με...φλόγες.
Ζεστές όσο αντέχουμε.
Χωρίς να κρίνω και να με κρίνουν.
Μόνο με διάκριση να αναγνωρίζω...αν είναι άξιος αυτός που θα "κάψω"μαζί μου.
Άξιος για την..ανάφλεξη!

Μαρία
ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Τα χρόνια σας να γερνούν όμορφα!
Καλή και λαμπερή χρονιά σε όλους σας!
Από καρδιάς και από..φωτιάς!!!

Θα είναι για πάντα Χριστούγεννα....

Είμαι σίγουρη πως μια μέρα θα ξυπνήσω και θα είναι για πάντα Χριστούγεννα…

Από την κουζίνα μου θα φεύγει η μυρωδιά της κανέλας και του γαρίφαλου με μια βαλίτσα γεμάτη πορτοκάλια,μέλι,καρύδια,ευχές ,όνειρα  και χιόνι.

Θα σπάσει τους τοίχους της πόλης ,της μοναξιάς της ασθένειας και της τρέλας…

Θα παρασύρει και θα διώξει μακριά,τα δάκρυα,τον φόβο και τις ενοχές.

Θα πετάξει σε όλο τον κόσμο και θα χρωματίσει τις θάλασσες και τους ουρανούς.

Η γη θα είναι μια μυρωδιά από γαρίφαλο και κανέλα και μια χειμωνιάτικη Άνοιξη γεμάτη χιόνι και πολύχρωμα γέλια..

Θα είναι για πάντα Χριστούγεννα.

Τα Χριστούγεννα των παιδιών και της κανέλας.

Είμαι σίγουρη!

Μαρία Βούλγαρη ,ΕΠΟΧΕΣ.

     "ΝΥΜΦΕΣ"

Πίνακας της ζωγράφου Αγγελικής Κουρκούλου.

Την ευχαριστούμε θερμά για την παραχώρηση του πίνακα στους ΙΚΕΤΕΣ.

Έργα και πληροφορίες για το έργο της Αγγελικής εδώ:

https://www.facebook.com/Angel.Kourkoulou.Art/

Να αρχίζετε με θάρρος...

Κάποτε..

Σε μια παγωμένη πολιτεία...

Άρχισε μια ιστορία που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μια..ολόκληρη εποχή.

Τελείωσε πριν καν ειπωθεί,όμως.

Στα επόμενα χρόνια την ιστορία αυτή θα την αφηγούνται οι νιφάδες...σε μικρές λεπτομέρειες.

**************************************

Οι ΙΚΕΤΕΣ αγαπάμε πολύ τις ιστορίες.

Αναρωτιόμαστε αν οι ιστορίες μας είναι ολόκληρες η παγωμένες.

Αν είναι μισές η αν είναι δκές σας.

Οι ιστορίες έχουν παράδεισο όταν τελειώσουν;;;

Η αφηγούνται από λέξεις παράταιρες.

Πόσες ιστορίες μπορούμε να αγαπήσουμε;;

Και σε πόσες αγαπάμε;;;

Φήμες λένε πως είναι γιορτές.

Και πως το χιόνι μας εγκατέλειψε για να επισκεφθεί την επόμενη καινούργια ιστορία του.

Οι ευχές μας για τα φετινά Χριστούγεννα είναι...οι ιστορίες σας.

Να σας βρίσκουν όλους καλά στην υγεία σας.

Να σας αγκαλιάζουν μοναδικά!

Να μένουν κοντά σας και να σας δίνουν αναπνοή!

Να τιμάτε και την παραμικρή λεπτομέρεια μιας ιστορίας.

Είστε εσείς και όσοι εμπλέκονται από το πουθενά σας.

Καμιά ιστορία δεν θέλει να τελειώσει,να το ξέρετε!

Και ποτέ δεν τελειώνει....

Είμαστε η αρχή της και το τέλος της.

Έτσι...

Να αρχίζετε με θάρρος!

Και να ξεχνάτε...αισιόδοξα!

Καλά και γλυκά Χριστούγεννα!

Μαρία

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

 

Φύλαξε τις σκιές μου στο καπέλο σου....

Τα ταξίδια ξεκινούν από την πρώτη σου πρωινή και αθώα σκέψη.
Λαμβάνουν χώρα στη διαδρομή που μεσολαβεί μεταξύ ύπνου και επίσκεψης στην κουζίνα σου.
Όλοι σου λένε να δεις μια καινούργια πόλη μα εσύ επιμένεις στον "χρησμό"της πρώτης γουλιάς.
Θολώνεις τον χάρτη σου με ένα τσιγάρο και κάνεις ακόμα μια αναζήτηση.
Πρόσωπα....καινούργια!
Λέξεις...για πέταμα!
Ηθικό...αθώο!
Βαλίτσα...ανυπόμονη!
Τι ψάχνω;;;
Μα...την πιο καλή μου σκιά.

"Κουράστηκα να σε περιμένω"...
Μα ποιος το έγραψε αυτό και πότε;;;
Απόλυτα τίμιο θαρρώ!
Και από  το πρωί μου φωνάζει...

Ο χρησμός έχει δοθεί.

Άγιε μου Πεσσόα...
Φύλαξε τις σκιές μου στο καπέλο σου.
Αγκαλιασέ τες να περάσει ο χειμώνας τους.
Θα επιστρέψω να σου αφήσω κι άλλες.
Θα σου φέρω το πιο καλό μου κρασί και την πιο αληθινή μου λέξη!

Εγένετο Τάγος σαν Ατλαντικός!
Και....
Λισαβόνα!

Στον τόπο που όλες μας οι σκιές γίνονται χελιδόνια!!
Σύντομα!

Μαρία
ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ


Κουράστηκα να σε περιμένω.
Πρόσωπα,χρώματα,θάλασσα,γιορτή.
Κουράστηκα να σε περιμένω
σε τρένα ,σταθμούς,αεροδρόμια,λιμάνια...
ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΑ ΤΣΕΠΗΣ (2015)

Η αυτοθυσία στον έρωτα είναι νοσηρός ναρκισσισμός....

[...]

Έφυγα γιατί καταλάβαινα πως αν μείνω ακόμα λίγο, θα είναι πολύ αργά.
 Ο έρωτας, άκουσέ με, είναι ένα πάθος εγωιστικό, έχουν άδικο να τον καλλωπίζουν.
Θέλεις την ευτυχία του αγαπημένου προσώπου υπό τον όρο πως θα του τη δώσεις εσύ κι’ όχι άλλος. Αν ένας άλλος μπει στη μέση, που έχει ωστόσο περισσότερες πιθανότητες να το κατορθώσει, εσύ δεν αποσύρεσαι, επιμένεις.
Γιατί;
Γιατί στην ευτυχία του αγαπημένου σου προσώπου δε βλέπεις παρά την πραγμάτωση της δικής σου ευτυχίας, να γιατί.
Η φιλοσοφία μου, καθώς βλέπεις, είναι απάνθρωπη, ας με αναθεματίσουν.
Ξέρω, ξέρω, η Τέχνη έχει πλάσει εκείνους που αυτοθυσιάζονται ωραία-ωραία για να ευτυχίσει το αγαπημένο τους πρόσωπο.
Φιλολογία αναίσχυντη!
Ο έρωτας είναι πάθος, και το πάθος, σαν κάθε φυσική δύναμη, δεν υποχωρεί.
 Όταν υποχωρήσει, είναι κακό σημάδι, σημαίνει πως το συναίσθημα σταμάτησε μεσοδρομίς, στο βαθμό μιας χλιαρής θερμοκρασίας, και ζητάει ν’ αναισθητήσει με το ναρκωτικό της αυταρέσκειας.
 Η αυτοθυσία στον έρωτα είναι νοσηρός ναρκισσισμός.

Άγγελος Τερζάκης,Δίχως Θεό (απόσπασμα)

Φώτο: Andre Kertesz

Δεν την ελέγχω την αγάπη μου...

Εκεί που σε χαϊδεύω
θα σε πνίξω
Δεν την ελέγχω την αγάπη μου

Τόση στοιβαγμένη τρυφερότητα
κάνει τα δάχτυλα μου επικίνδυνα.

Χρίστος Λάσκαρης

 

Αγάπη είναι....

Δεν έχει σημασία ο χρόνος.
Ούτε η διάρκεια.
Ούτε οι καιρικές συνθήκες.
Μικρή σημασία έχουν και οι εποχές.
Δεν έχει σημασία να.. είσαι.
η να είμαι.

Αυτό που πάντα είχε την ζωτική σημασία είναι
ο τρόπος που για ένα δευτερόλεπτο...όλα γυρίζουν στη θέση τους.

Ανάποδα και αντίξοα.
Θλιβερά και εκτυφλωτικά.
Σοβαρά και αφελέστατα γελοία.
Κυριολεκτικά και παράλογα.
Άκομψα και τρυφερά.

Το δευτερόλεπτο που όλα γυρνούν στη θέση τους...

Αγάπη είναι....
Ακόμα και όταν κανείς μας..δεν θα είναι!

Μαρία Βούλγαρη,Πρόσκληση στο δευτερόλεπτο
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ στην αυλή του Sudek
(Πράγα 2017)

Φώτο :ΙΚΕΤΕΣ 

Σαν ένας καφές σε μια παράταιρη εποχή που μοσχοβόλαγε..αλήθεια

Πρόσφατα μου έλεγε μια φίλη πως πρέπει να φτιάχνουμε μελομακάρονα..όλο τον χρόνο
Είναι υγιεινά και υπέροχα.

Αρχικά,συμφώνησα..μα σήμερα το πρωί...άλλαξα γνώμη.

Όχι!

Τα μελομακάρονα είναι το γλυκό των Χριστουγέννων και των παιδικών μας χρόνων.
Τα γλυκά των πιο αθώων μας εποχών.
Με μέλι και πορτοκάλι.
Τα βασικά συστατικά του έρωτα.
Έχουν τον τόπο τους και την ώρα τους.
Όπως κάποιοι άνθρωποι που έχασες.
Είναι σαν αυτά τα πρόσωπα που τα γνωρίζεις προαιώνων και τα συναντάς μόνο και μόνο για να τα χάσεις .
Να επιβεβαιώσεις την απέραντη γνωριμία και την γλύκα.
Αργότερα... την οριστική κυριολεκτική απώλεια.
Ναι...
Κάποιοι άνθρωποι συναντιούνται μόνο και μόνο για να περάσουν στον όρο "νοσταλγία".
Όπως νοσταλγούμε τα Χριστούγεννα στις πρώτες ζέστες του Ιουλίου.
Και είναι τούτο που συνιστά μια μοναδική αιωνιότητα που πότε δεν παίρνουν είδηση.
Όλα τα μελομακάρονα του κόσμου σαλπίζουν τα Χριστούγεννα και τα πρόσωπα αυτά.
Κατοικούν παντού σου.
Σε φωτάκια,σε χαμόγελα,σε πράσινο μα και σε κόκκινο.
Τα θυμάσαι κάθε φορά που θα κλέψεις ένα μελομακάρονο από το πιάτο και αυτό θρυμματίζεται στα χέρια σου αφήνοντας...πραγματικότητα.
Τα γεύεσαι σε περίεργες γεωγραφίες.
Σε δωμάτια και σε χέρια.
.Όπως αυτές τις μικρές μπουκιές που κάποιος,κάποτε "έκλεψε" σε ένα καφέ δίπλα στη θάλασσα.

Λοιπόν...δεν θα φτιάξω μελομακάρονα καμιά άλλη εποχή.
Το αποφάσισα.
Μου το υπόσχομαι...
Θα τα αφήσω να σέρνονται πάνω στα ρούχα μου,κάποιες λίγες μέρες του χρόνου.
Σαν μια υπόσχεση που τηρήθηκε.
Σαν ένα ταξίδι που για λίγο...αναβλήθηκε.
Σαν ένας καφές σε μια παράταιρη εποχή που μοσχοβόλαγε..αλήθεια!

Έτσι κι αλλιώς...υπήρξα πάντα λιχούδα με αυτά που αγαπώ.
Αδίστακτη με όσα νοσταλγώ!
Αφοσιωμένη στα ψίχουλα που είναι το καλύτερο...γεύμα.

Φυσικά και γελάς...
Μιας και την κανέλα...την έχεις στο τσεπάκι σου!

Μαρία Βούλγαρη,Υπόσχεση

 

Γιορτή...

Όταν τα δώρα τελειώνουν το μόνο που απομένει είναι να σου φυσήξω...ποιήματα.
Όταν το κρύο γελάει το μόνο που απομένει είναι ...οι λέξεις.
Δεν θα σου δώσω δικές μου.
Τις χρειάζομαι για να τις πετώ καθημερινά.
Για την γιορτή σου και για όλα όσα θα σε κάνουν να γελάσεις..το μόνο που απέμεινε είναι να σου φυσήξω στα χείλη...ποιήματα.
Φρόντισε μόνο να αφήσεις  ένα παράθυρο μισάνοιχτο.
Θα στα ακουμπήσω τρυφερά στην καρδιά να ξεκουραστούν και θα φύγω.
Θα μείνεις μαζί τους.
Θα τους πεις ένα ακόμα αστείο σου...θα τα κεράσεις μήλο..
Δεν θέλουν και πολλά...
Μόνο να τα..εκπληρώσεις.
Η έστω να τους δώσεις μια ευκαιρία...να ανάψουν όλα τους τα φώτα.
Ναι;;;

Μαρία Βούλγαρη,Γιορτή


[...]
τα μάτια μου σαν δυο σκισμένες τσέπες
όπου όλα χωράνε γιατί όλα πέφτουν,
τα μάτια μου τρέφονται απ' τα δικά σου,
τα μάτια μου σελίδες σαρκοβόρες,
ψεύτικοι φάροι που ζητούν απ΄το σώμα σου
πατρίδα για μια παύση,στέρεη φωτιά,
τα μάτια μου που σχεδιάζουν καταιγίδες,
τα μάτια μου που πια,τα μάτια μου ακόμη,
τα μάτια μου πού,τα μάτια μου ποτέ,
μάτια μεθυσμένα μ' ό,τι δεν βλέπουν,
μάτια επαίτες που ζητάνε από τον ουρανό
ελεημοσύνη φωτός,
ελεημοσύνη φωτός,
έλεος.
Juan Vicente Piqueras,ΛΙΤΑΝΕΙΑ ΤΟΥ ΓΑΜΠΙΕΡΟΥ(απόσπασμα)

Όσο ο ουρανός στροβιλίζεται...

Για τον Λάζαρο Γκόμεζ


Όσο ο ουρανός στροβιλίζεται
Θα είσαι η λύτρωση μου και η μοίρα μου,
μαγνητική όραση,
κρίνος σε εσώρουχα,
την σωτηρία και την τρέλα
κάθε βράδυ να περιμένει.

Όσο ο ουρανός στροβιλίζεται
τίποτα κακό δεν είναι ξένο
γιατί πρέπει να προσέξω  αυτό που  δεν θα σε βλάψει,
Καμία χαρά δεν θα πήγαινε ακούσια
επειδή με κάποιο τρόπο πρέπει να στην αποκαλύψω,
                    
Όσο ο ουρανός
στροβιλίζεται
θα είσαι η αλήθεια του εαυτού μου,
το τραγούδι και το δηλητήριο,
ο κίνδυνος και οι εκστάσεις
η ολονυχτία και ο ύπνος,
ο φόβος και το θαύμα.

Όσο ο ουρανός στροβιλίζεται ... αλλά..ο ουρανός στροβιλίζεται;
Λοιπόν:
όσο υπάρχει ο ουρανός.

Οσο
ο ουρανός
υπάρχει
θα είσαι ο πόνος μου ο πιο αξιοσημείωτος
η μοναξιά μου η πιο τραγική
η αμηχανία μου ομόφωνη
η διαρκής σιωπή μου
και η απόλυτη παρηγοριά μου.

Όσο ο ουρανός υπάρχει ... αλλά ... υπάρχει ο ουρανός;
Λοιπόν: εφ 'όσον υπάρχεις εσύ ο ίδιος.

 

Όσο εσύ ο ίδιος υπάρχεις

θα είσαι ο καθρέφτης και ο χρόνος,
το άπειρο και το επικείμενο,
η μνήμη και το ασυνήθιστο
η ήττα και ο στίχος,
ο εχθρός μου και η εικόνα μου.

Επειδή δεν θα υπάρξουν άλλοι ήλιοι από αυτούς που εσύ ακτινοβολείς
όπως δεν θα υπάρξει κι  άλλη τιμωρία από το να ξέρω ότι υπάρχεις.
 Αλλά.. υπάρχεις;

 

Reinaldo Arenas

 16/07/1943– 07/12/1990

**************************************

 

As Long as the Sky Whirls
For Lázaro Gómez
      As long as the sky whirls
You will be my redemption and my doom,
magnetic vision,
                     lily in underwear,
salvation and madness
                     every night waiting.
As long as the sky whirls
no infernal could be a stranger
because I have to take care that that would not harm you,
No joy would go by inadvertent
Because in some way I have to reveal it to you,
                     As long as
                     the sky
                       whirls
               you will be the truth of myself,
               the song and the venom,
               the danger and the ecstasies,
               the vigil and the sleep,
               the dread and the miracle.
As long as the sky whirls … but perhaps the sky whirls?
Well: as long as the sky exists.
                     As long as
                     the sky
                       exists
               you will be my pain most noticeable,
               my loneliness most tragic
               my bewilderment unanimous
               my perpetuous silence
               and my absolute consolation.
As long as the sky exists … but perhaps the sky exists?
Well: as long as you yourself exist.
                     As long as
                     you yourself
                       exist
               you will be the mirror and the time,
               the infinity and the imminent,
               the memory and the unusual
               the defeat and the verse,
               my enemy and my image.
Because there would be no more suns than the ones you yourself radiate
like there would be no other penance than to know that you exist.
                             But perhaps you do exist?
Reinaldo Arenas

New York (May 1985)

Originally published as “Mientras El Cielo Gire” in Voluntad de vivir manifestandose.
Copyright © Reinaldo Arenas, 1989.
English translation © 2002 by Lázaro Gómez Carriles.

 

 

 

 

Τα θέλω όλα ολόκληρα και στρογγυλά....

Βλέπεις...

Μου ήταν πάντα ψυχρά αδιάφορα οι πολιτισμοί,οι σημαίες,οι χώρες,οι  πρόγονοι,οι άχρηστοι απόγονοι,τα σύμβολα,οι αριθμοί,τα ονόματα...

Και τα γράμματα..
Κυρίως αυτά.
Μα και οι λέξεις τους...

Τα γράμματα δημιουργούν τεράστια φασαρία στις περιοχές της σιωπής μου.

Αυτό που με ενδιαφέρει και τώρα πια με εθίζει είναι οι συγκεντρώσεις ομορφιάς όταν τεντώνω τον κορμό μου.
Όταν έχω ξεφορτωθεί τα πρότερα και τα μελλοντικά.

Τα αιχμηρά γράμματα...
Ακόμα και τις γωνιές του δικού μου.

Τα θέλω όλα ολόκληρα και στρογγυλά.

Πόσοι μείναμε και αναπαυόμαστε στο κέντρο του στήθους μου,με απασχολεί.
Πόσοι αντέχουμε να πετάξουμε τα δικά μας γράμματα.

Τα τραγικά "Σ",τις αγχόνες του "Τ",τις λαιμητόμους του "Μ",τους κυνόδοντες του "Ξ"..

Όταν τεντώνεις τον κορμό....
Μοιράζεις εξόδους στα πικρά σχήματα,στις γελοίες γκριμάτσες...

Όταν απλώνεις την καρδιά..κάποιος φεύγει και κάποιος μένει.
Είναι ενοχλητικό και υπέροχο.
Πονάς το παρελθόν σου και δίνεις ένα σήμα στο μέλλον.΄

Όλα έχουν ένα τίμημα και έναν πόνο.
Μα έχουν και ένα οριστικό νεύμα....

Αυτό που αλλάζει τον κόσμο....
Αυτόν...στον κέντρο του στήθους!
Ας ξεκινήσουμε με αυτόν και βλέπουμε για τον δικό σας...

Μαρία Βούλγαρη,Πίσω κάμψεις στο Μέλλον


Οι θέσεις των πίσω κάμψεων είναι ένα ακόμα βάσανο μου στην πρακτική μου.
Ζαλάδες,ναυτία,πόνος στο μέτωπο και δάκρυα.
Ακαμψία.
Μη αποδοχή.
Απογοήτευση.
Τους τελευταίους μήνες αρχίσαμε να κάνουμε ανακωχή και να γνωριζόμαστε από την αρχή!
Η παρακάτω θέση είναι και θα είναι η αγαπημένη μου θέση παρόλο που παλέψαμε πολύ καιρό να αγαπηθούμε.

Anjaneyasana.

Καλώς να έρχεται!!!



ΙΚΕΤΕΣ ΣΤΟ ΣΤΡΩΜΑ

Σκίτσο του Obie Hughes

 

Καλέ μου Μποτιτσέλι...

Άγιε μου Μποτιτσέλι..

Σε παρακαλώ από καρδιάς...
Φύλαγε τα όνειρα όσων ονειρεύτηκαν την Φλωρεντία μαζί.
Σκέπαζε τους με τα πινέλα σου και δώσε  τους πίσω το μωβ τους.
Κράτησε τους ζεστούς να θυμούνται την βροχή στην γειτονιά του Πινόκιο.
Απάλλαξε τους από την νοσταλγία των καλών τους ημερών.

Καλέ μου Μποτιτσέλι...

Κάποιοι δεν ήρθαν ποτέ μαζί στην Φλωρεντία..
Μα την ονειρεύτηκαν τόσο πολύ που ήταν όλα αλήθεια!
Ακόμα και εσύ ..που τρέχεις να τους συναντήσεις...

Και ο Άρνος...ας τους ακολουθεί όταν τον ξεχνούν επίμονα.
Και το φεγγάρι...ας μοιάζει με ήλιο στη μέση μιας νυχτερινής συναυλίας.

Είθε να συναντηθούν μια μέρα...ολομόναχοι και ξεχασμένοι.
Στην Άνοιξη!

Μαρία Βούλγαρη,Γράμμα Στον Άγιο Μποτιτσέλι
(Φλωρεντία 2017)

Φώτο :ΙΚΕΤΕΣ 

Δεκέμβρης ασκητικά φωτεινός...

Θα ευχηθώ καλό μήνα με μια θέση που με βασανίζει από τότε που ξεκίνησα γιόγκα.

Adho Mukha Svanasana!

"Κάτω σκύλος" η Downward-Facing Dog!

Η θέση αυτή  επαναλαμβάνεται συχνά στις πρακτικές και με βγάζει εκτός ορίων.
Κάποιες στιγμές,όμως, με ανακουφίζει από τα κακώς μου κείμενα.

Στη διαδρομή που την λέμε ζωή οι θέσεις αυτές είναι πολλές και επαναλαμβάνονται.
Τα ίδια πρόσωπα,καταστάσεις,γεγονότα,λόγια...κάποτε μας τρελαίνουν αλλά είναι και ώρες που μας παρηγορούν.
Μας λυτρώνουν
Μας επεκτείνουν!

Δεκέμβρης μήνας.
Τελευταίος και λατρεμένος.
Ασκητικά φωτεινός!
Χαρούμενος σαν πορτοκάλι!
Γεμάτος πρόσωπα.
Μήνας καταγραφής και αποφυγής επαναλήψεων.

Ζήστε τον όπως ακριβώς είναι!!!
.
Μη ξεχάσετε ποτέ πως όταν κάτι μας βγάζει εκτός ορίων...αυτό συνιστά ακόμα μια επέκταση μας.
Σε αυτό τον εαυτό μας που.. ξεχνάμε.

Καλό και φωτεινό μήνα,αγαπημένοι μου.
Σας ευχαριστούμε από καρδιάς που ..είστε κοντά μας!!!


Εισπνεύστε Αγάπη και Χριστούγεννα.
Εκπνεύστε μπόλικο μίζερο παρελθόν και θλίψη.

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ
ΙΚΕΤΕΣ ΣΤΟ..ΣΤΡΩΜΑ

 

Η ψυχρή λογική αποδιώχνει την τρέλα της αφθονίας ...

Ο έρωτας αγνοεί την ανταλλακτική σχέση. Αρκείται στον εαυτό του.

Άν ο έρωτας είναι τυφλός, ο λόγος είναι ότι δεν βλέπει τίποτα με τα μάτια της εξουσίας. Μην ελπίζετε να κρίνει και να κυβερνήσει, γιατί αγνοεί την ανταλλακτική σχέση. Αρκείται στον εαυτό του. Όντας το κέρας της Αμάλθειας της σεξουαλικότητας, εκφράζει καλύτερα απ’ οτιδήποτε άλλο στον κόσμο του ευνουχισμού τη θέληση για ζωή και την υπέροχη αγριάδα της.


Αν πάντως, οι εραστές που χτες λατρευόταν, χωρίζουν ξαφνικά μέσα στο μίσος και στην περιφρόνηση, η αιτία δεν βρίσκεται σε κάποιον αναλλοίωτο νόμο της παρακμής, σε κάποια αδυσώπητη μοίρα της κούρασης. Προέρχεται από τη μέγγενη των ανταλλαγών, που μαραίνει τα πάθη, σβήνει τις φλόγες της καρδιάς, πνίγει τις παρορμήσεις.

Αντί να μείνουν άπληστοι για τα πάντα μέχρι την εσχατιά του κορεσμού, να που οι εραστές επικαλούνται το καθήκον, απαιτούν αποδείξεις, αναζητούν μια παραγωγικότητα της στοργής. Επιβάλλονται νόρμες συνοδευόμενες από την απαίτηση της αυστηρής τήρησής τους, δεν γίνεται πια ανεκτή η απερίσκεπτη λήθη, η αδεξιότητα, το ανάρμοστο, η φαντασιοκοπία, τα πάντα αποτελούν αφορμή επιπλήξεων και κυρώσεων. Επειδή τους λείπει η θέληση να δημιουργήσουν την αλλαγή όπου θα ξαναβρεθούν, δανείζονται τα δεκανίκια της κοινωνίας που τους ακρωτηριάζει από τη γενναιοδωρία τους.

Η ψυχρή λογική αποδιώχνει την τρέλα της αφθονίας και έρχεται να κάνει απολογισμό των πραγμάτων. Έφτασαν οι ύπουλοι καιροί του να ζητάς και να δίνεις λογαριασμό, των υποχρεώσεων που πληρώνουν εντόκως τα αναγνωριζόμενα δικαιώματα, των φιλιών έναντι φιλιών που προαναγγέλλουν το ”μία σου και μία μου” του απελπισμένου γοήτρου.

Με το να ιδιοποιούνται ο ένας τον άλλο, με το να μετράνε την αμοιβαία στοργή, ο καθένας καταλήγει να πειστεί ότι τα προτερήματα του αλλού ήταν προϊόν της φαντασίας, ότι η γενναιοδωρία δεν ανταμείβεται όπως πρέπει κι ότι η έλξη δεν ήταν καθόλου δικαιολογημένη.

Ο έρωτας διαμαρτύρεται ότι εκχωρήθηκε σε αφερέγγυο οφειλέτη, οι απογοητεύσεις συντάσσουν ένα πιστοποιητικό χρεωκοπίας, το πάθος καταλήγει στη μικροπρέπεια, η στοργή στο παζάρεμα, η φιλία στη συκοφάντηση…

Πως να ζήσουμε σ’ έναν κόσμο όπου τα πάντα πληρώνονται; Τις λίγες απολαύσεις που σας απέμειναν να προσφέρετε στους άλλους και στον εαυτό σας, έχετε βαλθεί να τις ανταλλάξετε, να τις λογαριάσετε, να τις ζυγίσετε, να ορίσετε ισοτιμίες.

Το να πίνουμε με ακόρεστη δίψα από το ποτήρι της ζωής είναι η καλύτερη εγγύηση ότι δεν θα στερέψει ποτέ. Αυτό το ξέρουν τα παιδιά, που παίρνουν τα πάντα για να τα προσφέρουν στην τύχη. Η αισθησιακή αφθονία ζωογονεί τις τοπιογραφίες τους πριν η οικονομική επιταγή αρχίσει την αντίστροφη μέτρηση του βιώματος. Πριν μάθουν την ανταποδοτικότητα, πριν μυηθούν στο να αξίζουν ένα δώρο, να απαιτούν τα οφειλόμενα, να ανταμείβουν για ένα κέρδος, να τιμωρούν για μια υποτίμηση, να ευχαριστούν εκείνους που τους αφαιρούν ένα προς ένα τα θέλγητρα μιας ύπαρξης δίχως αντάλλαγμα.

Το ίδιο ισχύει και για τους παθιασμένους, αυτά τα παιδιά που ξανα-ανακαλύφθηκαν μέσα στον εαυτό τους. Οι εραστές δίνουν τα πάντα και παίρνουν τα πάντα ανεπιφύλακτα. Σαν να συναγωνίζονται ποιος θα προσφέρει τα περισσότερα, δίχως να ζητά τίποτα σε ανταπόδοση. Κι αυτό δεν παύει να δίνει περισσότερη δύναμη στον έρωτα, που αντλεί νέες απολαύσεις ακόμα κι από τις ατονίες του και τις εξαντλήσεις του.

Αν η συγκυρία των συναντήσεων μου προσφέρει τον έρωτά σου και σου προσφέρει τον δικό μου,μην υποβιβάζεις την αρμονία των επιθυμιών μας σε ανταλλαγή… [Πρέπει να ζητώ ανταπόδοση] για να αγαπήσω; Τόσο λίγο αγαπώ τον εαυτό μου; Όποιος δεν είναι γεμάτος από τις δικές του επιθυμίες δεν μπορεί να δώσει τίποτα. Όποιος βαδίζει στον δρόμο του δούναι και λαβείν, προχωρά σιγά σιγά προς την ανία, την κούραση και τον θάνατο…

Όποιος ξέρει να αφουγκράζεται προσεκτικά την απόλαυση, αγνοεί πατρίδες και σύνορα, αφέντες και δούλους, κέρδος και ζημία. Η σεξουαλική πληθώρα είναι αυτάρκης, έχει στον χώρο της και στον χρόνο της αρκετή τόλμη για να συντρίψει ό,τι την εμποδίζει».

Raoul Vaneigem,
Από το βιβλίο του Η βίβλος των Ηδονών

Να πιστεύεις...

Σε λίγες μέρες όλα θα αρχίζουν να ντύνονται πορτοκάλι.
Να μυρίζουν φωτάκια.
Σήμερα έμαθα πως η θερμοκρασία στο κατώφλι που κοιμάται ο γατούλης έπεσε στους μείον...εμάς.
Αγαπώ αυτόν τον γάτο.
Υπήρξε ο μόνος σχολαστικά προσεκτικός με όλα όσα επιθυμούσε.
Σύντομα θα στολίσεις το δεντράκι σου για να σου κάνει παρέα μες στο καταλόκαιρο.
Πως είναι τα Χριστούγεννα με μείον...παρατσούκλια,άραγε;;;

Εδώ όλα όπως δεν τα ήξερες.

Κίνηση στους δρόμους,μια μέτρια θερμοκρασία που χασκογελά με τα πουλόβερ μας,τα βιβλία ατάκτως ξεχασμένα,οι σημειώσεις μαγειρεύουν μακαρόνια και οι σοκολάτες ποδοπατάνε η μια την άλλη μέσα στο ψυγείο.
Καμιά γοητεία σε βαθμούς συν...όλα λείπουν.
Μέσα σε αυτή την άγνωστη καθημερινότητα, ο Evans χτυπά επίμονα τη πλάτη μου...και κάνω πως δεν τον ακούω.
Άλλες φορές τον παίρνω τηλέφωνο και είναι...συνδρομητής οριστικά ξεχασμένος.

Σε λίγες νύχτες τα σπίτια θα γεμίσουν μελομακάρονα.
Και μερικά ψίχουλα στα χαλιά.
Ο γάτος θα έχει χορτάσει πια.
Οι βαθμοί θα παγώνουν οριστικά τα τραγούδια.
Τα βιβλία θα ξεσκονίσουν τις αράδες τους.

Μην ανησυχείς...
Όλα θα πάνε καλά.
Φτάνει που ταΐζεις τον γάτο.
Και ακούς τον Evans τρώγοντας σοκολάτα!

Να πιστεύεις!

Μαρία Βούλγαρη,Ο γατούλης σε βαθμούς...μείον.

Ατελείς Ιστορίες Βροχής

Τα διπλά παράθυρα.....

Μου λείπουν τα παράθυρα της Πράγας.
Τα διπλά τζάμια με κενό που μεσολαβεί ανάμεσα στη ζέστη και στον πάγο.
Τα διπλά παράθυρα που κατασκευάστηκαν για όλους τους πρακτικούς λόγους.
Μα...όλα τους είναι συμβολικά.
Ένα πρωινό μου θύμισαν πως κάποτε...υπήρχες.
Η κατασκευή σου είναι απόλυτα συμπαγής και πρακτική.
Τίποτα συμβολικό δεν την ταράζει.
Ούτε καν ένα βλέφαρο που έφερε ο άνεμος και το ακούμπησε στο κενό ανάμεσα.
Το κρύο αρχίζει νωρίς και σε εσένα και στην Πράγα.
Οι βαθμοί πέφτουν θρασύτατα και χνωτίζουν τα καθρεφτάκια που φοράς.
Τα χρειάζεσαι ακέραια και αλώβητα για να μπορείς να παραμείνεις ...ελεγχόμενα συμπαγής.
Όσο τα καθρεφτάκια παραμένουν καθαρά...επιβραβεύεις τον εαυτό σου με μικρές ψευδαισθήσεις.
Μα όταν θαμπώνουν;;;
Αυτές τις ώρες παίρνεις χαρτί και μολύβι και γράφεις...
Πετάς πάνω σε χαρτί λέπια από έναν άλλο άνθρωπο.
Επικηρυγμένο.
Με αμοιβή...τα όνειρα.
Για τα παράθυρα της Πράγας δεν θα σου μιλήσει κανείς.
Είναι επικίνδυνα.
Είναι παγωμένα μα στο κενό που μεσολαβεί ανάμεσα τους κρύβουν έναν πυρήνα.
Σαν αυτόν που δολοφονείς στα χαρτιά σου.
Για να τον επικηρύξεις στο επόμενο δευτερόλεπτο.
Να τον συλλάβεις αμέσως μετά.
Και να τον καταδικάσεις μέσα σε πεντακάθαρα καφρεφτάκια.

Σε όλα όσα αγαπάμε και μας λείπουν.
Με παράθυρα διπλά για να διατηρούμε τη ζεστασιά και τη θέα.
Ανάμεσα σε αυτά και σε εμάς δεν θα βρεις ποτέ...δισταγμό.
Παρά μόνο  ένα καθημερινό παράθυρο στην Πράγα
Ανθεκτικό στο κρύο.
Λυτρωτικό στη θέα.

Να δις-στάζει μόνο νερό.
Το οριστικό της ζωής.

Υπαινίσσομαι μόνο εσένα!
Που πιθανόν...με διαβάζεις!

Μαρία Βούλγαρη,Για την αποκατάσταση του κρύου.

Φώτο : ΙΚΕΤΕΣ στην Mala Strana

Κάτι ελάχιστοι τεράστιοι...

Στο τέλος...
Να το θυμηθείς...
Αυτοί που θα μείνουν ζωντανοί θα είναι ελάχιστοι...

Οι μουσικοί θα πάνε στον διάολο του ήχου τους.
Οι ζωγράφοι θα πνιγούν μέσα σε μια πινελιά χρώμα.
Οι ποιητές θα πεθάνουν από ακατάσχετη αμφιβολία και θλίψη.
Οι επιστήμονες θα δολοφονηθούν από την επόμενη θεωρία τους...

Στο τέλος...
Είμαι απόλυτα σίγουρη...

Θα μείνουν κάτι άνθρωποι χωρίς κανένα ταλέντο στις τσέπες τους.
Άφραγκοι,καθημερινοί,ανώριμοι,αδιάφοροι και απόλυτα συνηθισμένοι.
Θα μείνουν αυτοί που καπνίζουν και κοιτάζουν το φεγγάρι.
Κάνοντας κυκλάκια καπνού.
Αυτοί οι άποροι...που το μόνο τους χάρισμα είναι η ικανότητα να...μεθούν.
Να παραληρούν.
Και να βλέπουν το φεγγάρι κάθε βράδυ.
Σαν να το βλέπουν πρώτη φορά στη ζωή τους.
Που την είπες...άχρωμη.

Κάτι ελάχιστοι τεράστιοι να σου ανατρέπουν όλες τις φυσικές σου απόψεις και να τις κάνουν τις μόνες σου...μεταφυσικές.

Βλέπεις,η τέχνη..τις πιο πολλές φορές σε κάνει τυφλό.

Να με ακούς...που σε Ζητάω κι απόψε στο Μέλλον σου!

Μαρία Βούλγαρη,Είσαι σίγουρα...φυσικός;;;;

Σημειώσεις απλής...Μεταφυσικής (Νοέμβριος 2017)

Φοβάμαι....

Λείπω από τις ημέρες μου.
Σταθεροποιώ την ακινησία μου.
Εφευρίσκω προσχήματα.
Συντηρώ την πικρή μου γεύση.

Φοβάμαι θα πει...

Δεν στέκομαι σε κανένα μου πόδι.
Ξεχνώ τις παλάμες μου.
Αναζητώ ευφυή δεκανίκια.

Φοβάμαι όλα όσα θα έρθουν.
Φοβάμαι να γυρίσω σε όλα όσα πέρασαν.
Φοβάμαι την μοναδική μου στιγμή.

Θρασύτατες συγκεντρώσεις φόβου ανακαλύπτουμε κάθε μέρα στο φυσικό μας σώμα.
Αποτυπώνονται σε όλα μας τα κύτταρα.
Με τα χρόνια αρχίζουν τα βάρη και οι πόνοι.
Η ακαμψία σε όλα τα επίπεδα.
Φοβόμαστε αυτό που πραγματικά είμαστε.
Και είμαστε συνέχεια...αυτό που φοβόμαστε.

Ο πραγματικός μας εαυτός θάβεται κάτω από τόνους πέτρας που την λέμε..."ωριμότητα".
Που την λέμε..."λογική".
Αχαρτογράφητοι τόποι παραμένουν και μας περιμένουν.

Ο φόβος είναι ένας καθημερινός θάνατος που συντελείται με δικαιολογίες.
Με αρνήσεις.
Με κοινωνικά γίγνεσθαι.
Με απαγορεύσεις.

Φοβάμαι θα πει...
Δεν αποφασίζω...να με παραχωρήσω στο φως μου!

Μαρία Βούλγαρη,Φοβάμαι

ΙΚΕΤΕΣ ΣΤΟ ΣΤΡΩΜΑ

 

Σε δυό γλώσσες μιλά ο χειμώνας....

Λιώνω

Τα μολύβια,τα μέταλα,τα συγκλονιστικά "έλα",τις παγωμένες αρτηρίες,τον αυχένα μου που κάθε πρωί σε ζητά,τα αλαφροίσκιωτα δάχτυλα σου,τους μετρονόμους της ειρωνείας σου,τα τοπία που πέφτουν,τα τρένα που ξάπλωσαν,τα παιχνίδια που έσωσα...

Ζητώ

Την οριστική μακαριότητα, ένα γέλιο σου που έκλεισα κατά λάθος και πλήγωσα, ένα μήνυμα που παίζει με τη λογική,ένα  παυσίπονο για πόνο που έρχεται,μια σοκολάτα στην κατάψυξη του χρόνου σου.

Μοιάζει χειμώνας....

Και μιλά μόνο.. με δυό χαμένα ρήματα χωρίς...

Με...

Χωρίς 

Σε...

Πάντα το "θύμα"αγκαλιάζει μια επόμενη δική του αλήθεια.

Απροσπέλαστη.

Και ο "θύτης";;;

Αυτός...ακόμα γυρεύει την οριστική του μακαριότητα.

Μαρία Βούλγαρη,Δύο χαμένα ρήματα

Ατελείς Ιστορίες Βροχής (2016)

Νιώθω αλληλέγγυος και συνυπεύθυνος με όσους αγωνίστηκαν..

Μαζί σου διστάζω να μιλήσω
πιο σιγά κι από ένα δέντρο στο σκοτάδι.
Μαζί σου η φωνή μου θα διακόψει τη σιωπή
σαν την αγάπη που διακόπτει για μια νύχτα
τη ζωή μας.
Τα σύννεφα
Τα σύννεφα διαβαίνουν χαμηλά
τόσο που κ’ ένα κάγκελο να ‘τανε σπασμένο
θα μπορούσες να άπλωνες το χέρι και ν’ αγγίξεις
τη διαβατική
θηλύτητά τους.

****************************************************

«Δεν ανήκω σε κανένα κόμμα και σε καμία πολιτική οργάνωση. Δεν είμαι μέλος καμιάς εκκλησίας. Δεν είμαι οπαδός καμιάς θρησκείας. 

Όπως το ‘χω ξαναπεί, δεσμώτης τήδε ίσταμε, τοις ένδον ρήμασι πειθόμενος. 

Έχοντας περάσει από τα ξερονήσια και τις φυλακές, νιώθω πως είμαι συγκρατούμενος όχι μόνο με όσους υποφέρουν στα φασιστικά στρατόπεδα μα και με όσους βασανίζονται στο Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ. 

Νιώθω αλληλέγγυος και συνυπεύθυνος με όσους αγωνίστηκαν, αγωνίζονται και θα αγωνίζονται εναντίον όλων των τυράννων. 

Ανήκω στο ανύπαρκτο κόμμα των ποιητών».

Άρης Αλεξάνδρου ,λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Αριστοτέλη Βασιλειάδη

Ανάκλιντρα ανάπαυσης χειμωνιάτικων εικόνων...

Λατρευτικές συγκεντρώσεις οπαδών στα χέρια σου.
Ανάκλιντρα ανάπαυσης χειMωνιάτικων εικόνων.

Ζεστά λιΜάνια με ίσκιους στα βλέφαρα σου.
Βάρκες με τόνους λάφυρα από παραΜύθια και πορτοκάλι.

Τίποτα ιδιαίτερο δεν συμβαίνει με εσένα και εμένα.
Ειλικρινά...


Μόνο που στο σάλιο σου παίζονται όλες οι σκηνές μου.
Και όλα μου τα καινούργια...παραμύθια.


Μαρία Βούλγαρη,Οπαδοί παραΜυθιών

Σημειώσεις απλής...Μεταφυσικής (Νοέμβριος 2017)

Marc Chagall,Lovers in the Red Sky

Χέρια...

[...]

Τα χέρια μας αποτελούν πηγή τεράστιας δύναμης.
Με τόσο βαθιά επιδεξιότητα, ευαισθησία και χρησιμότητα, τα
ανθρώπινα χέρια μπορεί να είναι ένα από τα πιο καθοριστικά χαρακτηριστικά μας ως είδος. Παίζοντας κιθάρα, κρατώντας ένα μωρό,το πλέξιμο ενός πουλόβερ, η οικοδόμηση ενός σπιτιού, η ζωγραφική : μέσω της χρήσης των χεριών μας
δημιουργούμε και διαμορφώνουμε τον κόσμο στον οποίο ζούμε.
Τα χέρια μπορούν να θεραπεύσουν, τα χέρια μπορούν να βλάψουν.
Ένα άγγιγμα μπορεί να μεταδώσει ευρύ φάσμα σκέψεων, συναισθημάτων ή προθέσεων.
Τα χέρια λένε την ιστορία της διάθεσης ή της κατάστασης του νου μας.
Ακόμα και τα φυτά και τα ζώα ανταποκρίνονται στις λεπτές
αποχρώσεις της αφής μας.
Με τα χέρια να παίζουν τόσο κεντρικό ρόλο στην εμπειρία μας ότι είμαστε άνθρωποι,  δεν αποτελεί έκπληξη το ότι πολλές από τις μεγάλες πνευματικές και καλλιτεχνικές παραδόσεις του κόσμου θεωρούν τα χέρια ως..ιερά.
 Με πέντε δάκτυλα, είκοσι επτά οστά και δεκαπέντε αρθρώσεις, καθώς και πολυάριθμους συνδέσμους, το ανθρώπινο χέρι είναι ένα αριστούργημα της φύσης.
 Ίσως γι 'αυτό πολλοί πολιτισμοί σε όλη την ιστορία θεωρούν το ανθρώπινο χέρι ως ένα τέλειο μικρόκοσμο του σύμπαντος...


[...]

Οι mudras των χεριών έχουν σημαντικό ρόλο στη γιόγκικη σκέψη και την ινδική κουλτούρα, όπου εκεί έχουν πιθανώς εξηγηθεί λεπτομερέστερα από οποιαδήποτε άλλη παράδοση.
Ωστόσο, αυτή η γνώση μπορεί να είναι χρήσιμη σε όλους μας ώστε να φέρνουμε περισσότερο νόημα στην ευαισθητοποίησή μας και στην έκφρασή μας.
Τα χέρια είναι το επίκεντρο των περισσότερων από αυτά που κάνουμε, αντικατοπτρίζοντας τον τρόπο που σχετιζόμαστε με με τη ζωή και τον τρόπο που αγγίζουμε τον κόσμο.
 Όταν  η ενέργεια μας στα χέρια  είναι ισχυρή, καθαρή και δημιουργική , η ζωτικότητα και η προσοχή μας είναι παρομοίως ενεργοποιημένη με θετικό τρόπο.
 Όταν δεν υπάρχει εστίαση ή προσοχή στα χέρια μας, η ζωή μας επίσης συχνά στερείται εστίασης και κατάλληλων κινήτρων.


Από το βιβλίο, MUDRAS OF INDIA

A Comprehensive Guide to the Hand Gestures of Yoga and Indian Dance

Expanded Edition

CAIN CAROLL AND REVITAL CAROL
FOREWORD BY DR. DAVID FRAWLEY

Ευχαριστίες από καρδιάς στον δάσκαλο μου Σωτήρη Ζλατίντση που μου γνώρισε το παραπάνω βιβλίο.

  Έργο του Verebes György



 




   

 

 


 

Λένε πως το μπετόν είναι...

[..]

Τι να λέω ένας ζαλισμένος και ανέραστος δούλος
Χωρίς καν μια μήτρα να μ' απαιτεί πίσω;
Εγώ ιδρώνω μονάχα
Ταπεινός , χωρίς να ζητάω
Κι οι τρελοί χοροί πίσω στο κρανίο μου
Φωνάζουν : "Γίναν αυτά!
Σε νύχτες χωρίς πυρ,μ' ερωτιδείς ανθρώπους συντροφιά"
Πριν να συναντήσω τα καναρίνια που σε ζαλίζουν
Αχ αυτή,η σαν ήλιος,κιτρινίλα τους...
"Χους ει και εις χουν απελεύσει"
Μπα,ποιος ξέρει το πριν...
Από παραμυθίες μόνον
Η και σκληρές ψευδαισθήσεις.
Το χώμα και τα άρβυλα και τα μάτια σου.
Πιθανότατα κάποιες ταινίες στο σινεμά
Όλα αυτά με παρηγορούν.
Τα θυμάμαι και δεν χάνω τη σειρά
Πάντα χρειάζεται μια σειρά
Σαν ένας καφές πριν σηκωθείς
Αυταπάτες βοήθειας.

Λένε πως το μπετόν είναι
Φρικτός μορφασμός.

Νίκος Κυριακίδης

Από την ποιητική συλλογή,ΧΡΟΝΟΣ
εκδ. ΣΑΙΞΠΗΡΙΚΟΝ

Έργο της Olena Maksymova
 

Κι αν είναι...

Κι αν είναι να επαναλαΜβανόμαστε...
Κι αν είναι να ακούΜε ,να Μιλάμε,να γευόΜαστε..
Κι αν είναι να τρέχουΜε..
Αυτό κυρίως...
Αν είναι να τρέχουΜε ανάΜεσα σε δυό Μαγνήτες που έλκονται γνώριΜα ασυναίσθητα..
Αν είναι...
Να είναι βροχή!

Βλέπεις...
Όταν βρέχει όλα πέφτουν στην σωστή τους δόση.
Αυτή της Μόνης μας πραγΜατικότητας.

Πόσους λυπηΜένους χωρά τούτος ο κόσμος;;;
Και εγώ..όλα όσα θέλω να σου πω...στα φίλησα!

Μαρία Βούλγαρη,Τι σου λέω...

Σημειώσεις απλής...Μεταφυσικής (Νοέμβριος 2017)

Έργο:Jarko Aka Lui Grande,Swan Lake

Ημερολόγια με αργίες σε ταξιδεύουν...

Πόλη οMίχλης
ΗMερολόγια Mε αργίες σε ταξιδεύουν
Η άφιξη τους επιθυMία

Φράκτες νερού
Λιπόσαρκες νύχτες
Η αναχώρηση τους αδιαπραγMάτευτη

Πρόσωπα σύνορα
ΑνέMελες θλίψεις
Η παραMονή τους βεβαιότητα


Η επιθυMία είναι η Mόνη αδιαπραγMάτευτη βεβαιότητα.
Σε ακουMπώ ...από το Mέλλον.




Μαρία Βούλγαρη,Αφήγηση Mέλλοντος

 

Λιώνω...

Δεν υπάρχουν πολλές λέξεις να σας γράψω από την Πράγα.
Όλα έχουν ειπωθεί και πια προτιμώ να φιλώ από το να γράφω.
Κράτησα μόνο τα κυρίαρχα ρήματα της βόλτας μου αυτής.

Απορρίπτω

Τους κυνικούς που μας πλησιάζουν και μας προσκαλούν με το πιο άθλιο "έλα"τους.
Τους ανέλαβε ο Μολδάβας αυτούς και είναι σε καλά νερά πλέον.
Αυτά της λήθης.

Λιώνω

Λιώσαμε τα πάντα μας!
Παπούτσια,κάλτσες,καρδιές,σοκολάτες,απουσίες,ποιήματα,στέγες,φωτογραφίες.
Λιώσαμε και λιώνουμε γύρω μας και μέσα μας.
Αγαπάμε από την μόνη μας αρχή.
Πάλι!!!

Λιώνω σημαίνει.. με επιστρέφω!!!
Λιώνω σημαίνει ....όλα ξανά από την αθώα τους αρχή!

Φήμες είπαν πως όλα έλιωσαν...
Και πραγματικά είναι αλήθεια!

Μαρία

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Φώτο:ΙΚΕΤΕΣ
Καλό ταξίδι στα "έλα"!!!
Πάντα ο Μολδάβας!!!

Ένα μπουκέτο χέρια...

Όταν έφτασα στην Mala Strana έτρεξα να χτυπήσω το κουδούνι στο σπίτι του Sudek.

Γύρισα μισή.

Και δεν με περίμενε μεσημέρι.

Τον βρήκα στην αυλή του να καλλιεργεί χέρια.

Τίποτα δεν είχε αλλάξει από την τελευταία φορά.

Εξακολουθούσε να βρέχει στην πόλη του.

Εξακολουθούσα να μη κρατώ ομπρέλα.

Δεν είπαμε και πολλά.

Έτσι κι αλλιώς η υγρασία έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σε αυτή την αυλή.

Ανταλλάξαμε μερικά ποιήματα,ήπιαμε πολλές απουσίες,γελάσαμε με τις σκιές...

Εκείνος ακόμα ελπίζει στην τιμιότητα.

Εγώ ακόμα εύχομαι επιστροφές που δεν γυρνούν.

Η ώρα είχε περάσει.

Τα χέρια του είχαν πλέον βγάλει τα πρώτα τους φυλλαράκια.

Ο χειμώνας κατέβαινε με κασκόλ από τον Μολδάβα.

Έπρεπε να γυρίσω πίσω στις γέφυρες.

Φιληθήκαμε!

Εκείνος στον κήπο και εγώ στην τζαμαρία που μετά μανίας φωτογράφιζε.

Όταν άνοιξα τα μάτια μου...

Κρατούσα ένα μπουκέτο από χέρια!

Γεμάτα...τίμια ποιήματα!

Κάποιοι θα τα πουν φωτογραφίες..

Αλλά...

Οι φωτογράφοι είναι οι μεγαλύτεροι ποιητές,βλέπετε.

Αφηγούνται τον χρόνο μας!

Μαρία Βούλγαρη,'Ένα μπουκέτο χέρια

Για τον "Ποιητή της Πράγας"Josef Sudek

******************************************

Μόλις πάτησα το πόδι μου για δεύτερη φορά στην Πράγα έτρεξα στο σπίτι του Sudek στην οδό , Újezd 30, Praha 1 στην  Malá Strana.

Ο φωτογράφος έζησε εκεί από το 1927 έως το 1967.

Ο κήπος είναι του 19ου αιώνα.

Στις περισσότερες φωτογραφίες του θα τον βρείτε εκεί.

Η συγκίνηση και το ταξίδι μου...είναι τα χέρια του.

Μαρία

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ 

ΠΡΑΓΑ Νοέμβριος 2017

Καλώς σας βρήκαμε !!!

Φώτο:ΙΚΕΤΕΣ στο http://www.prague.eu/en/object/places/916/atelier-josefa-sudka 

Πρόθεση

Όταν ενώσεις τις παλάμες στην καρδιά ανοίγεις έναν καινούργιο χάρτη.
Στον ουρανό.
Θέτεις την επιθυμία σου.
Βρέφος ξεκινάς και βρέφος θα φτάσεις.
Ποιος είναι ο τόπος αυτός που κατοικούν όλα μας τα αθώα;;;
Ποιο παράθυρο σπάει όταν τα δάχτυλά ενώνονται;;;
Ποιος είσαι και ποιος πηγαίνεις;;;
Τι θα ζητήσεις την κάθε σου μέρα πάνω στο στρώμα σου;;

Sankalpa

Η πρόθεση και το "Θέλω"που κατοικεί εκεί... που σπάνια πηγαίνεις.

Η κάθε μέρα είναι ακόμα ένα ταξίδι.
Σπάνια όμως φεύγουμε.
Συνηθίσαμε να αποχαιρετούμε όλες τις μέρες μας και να στεκόμαστε λυπημένοι.

Όταν ενώνεις τις άκρες των δαχτύλων σου σπρώχνεις ακόμα ένα λουλούδι να ανθίσει.
Στη γη σου.
Θέτεις το νερό σου.
Άνθρωπος θα ξεκινήσεις μα θα φτάσεις λιγάκι καλύτερος αν θελήσεις.
Ποια είναι αυτή η θάλασσα που θα κολυμπήσεις;;;
Ποια στεριά θα σε αγκαλιάσει;;
Πόσος είσαι και πόσος πηγαίνεις;;;

Sankalpa

Η ευχή και το "Θα" που αρχίζεις να ζωγραφίζεις.

Όταν ενώνεις την καρδιά σου με όλα όσα σε φοβίζουν και με όλα όσα σε αγαπούν ...

Θέτεις την πρόθεση σου.
Σαν χνάρι πάνω σε νερό...που τρέμει όμορφα.

Sankalpa είναι η πρόθεση που θέτει η καρδιά σου λίγο πριν περιπλανηθείς σε μια πρακτική της γιόγκα.
Ο τόπος των αθώων και των θαυμάσιων.

Μαρία Βούλγαρη,Πρόθεση

ΙΚΕΤΕΣ ΣΤΟ...ΣΤΡΩΜΑ

 

Φήμες λένε πως ο Κάφκα ερωτεύτηκε...

Φήμες λένε πως ο Κάφκα ερωτεύτηκε!
Ξανά!
Αφού πρώτα...συγχώρεσε!
Για πρώτη φορά!

Ο Έρωτας...προϋποθέτει την συγχώρεση.
Της αφέλειας σου.
Της θνητότητας σου.
Της μικρότητας σου.

Φήμες λένε πως ο Κάφκα..δεν ήθελε να πεθάνει.
Και για αυτό ερωτεύονταν τακτικά.

Ο Έρωτας ...προϋποθέτει την επανάληψη.
Των φιλιών σου
Της φυλακής σου.
Της εξάρτησης σου από τα ποιήματα.

Φήμες λένε πως οι ΙΚΕΤΕΣ σε λίγες ώρες θα σας αγαπούν από την Mala Strana.
Χωρίς μπλοκάκια.
Χωρίς παλιές ιστορίες.
Χωρίς χιόνι.

Μέχρι τότε...

Να ακούτε τις...φήμες!

Μαρία
ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Φώτο:Josef Sudek,Charles Bridge at night

Μια μέρα σαν γενέθλια...

Συγκεντρώνω χρόνια τώρα κάδους απορριμμάτων που τους είπαν «εμπειρίες».

Πετάω μέσα τους λόγια,πρόσωπα,βιβλία,ταξίδια …

Εμπειρίες...αυτή η μάστιγα!

Αυτή την λέξη ποτέ δεν την κατάλαβα,ειλικρινά.
Κανείς και ποτέ δεν τις αξιοποίησε για ..καλό του.

Όλα είναι μια διαδρομή.

Ένας δρόμος.Μόνο.

Κάποιοι από αυτούς φτάνουν σε ό,τι εμείς  αποφασίσουμε.

Κάποιοι μας είπαν πως δεν τελειώνουν ποτέ.

Κάποιοι μας είπαν πως δεν οδηγούν..πουθενά.
Χθες,κάποιος με χτύπησε με τις λέξεις του...
Σήμερα με είδα όπως ακριβώς με βλέπουν όσοι με αγαπούν.

Αυτοί οι δρόμοι είναι οι αγαπημένοι μου.

Δίπλα στη μέρα που την είπαν γενέθλια ,μαγειρεύω έναν χάρτη.

Βάζω πάνω του τα ολόκληρα μου και φτιάχνω διαδρομές.

Θα ακολουθώ πάντα τον δρόμο που οδηγεί στο..πουθενά.
Μα θα τον ακολουθώ ολόκληρη!

Εκεί θα είμαι..

Εκεί θα σε περιμένω…

Αν έρθεις μαζί μου…θα είμαστε για πάντα  σε έναν δρόμο…αγαπημένο μας!
Να με βλέπεις και να σε βλέπω...ολόκληρο!

 

Μαρία Βούλγαρη,Μια μέρα σαν γενέθλια...για την κάθε μας μέρα


Η παρακάτω κούκλα είμαι..εγώ!
Μέσα από τα μάτια ανθρώπου που με αγαπά!
Γεννήθηκα 7/11.
Με βλέπω για πρώτη φορά σήμερα...
Και αυτό συνιστά τα μόνα γενέθλια που αναγνωρίζω.

Σε ευχαριστώ!

Κούκλα "Ούρσουλα"δια χειρός της Τασούλας Καλογρίδου των Mariel Dolls

Από 'δω και στο εξής θα σου μιλώ μόνο... με φιλιά...

Για αυτόν τον κόσμο που μου έδειξες μέσα σε έναν παράλογο χρόνο...

Για αυτό τον κόσμο με τα ζαχαρωτά,με τις ομπρέλες ,με τα συνεπή σύννεφα,με τα καινούργια τραγούδια,με τα σπασμένα παιχνίδια,με τα συντονισμένα δάκρυα,με τα ταξίδια που.. μόνο πηγαίνουν.
Για όλα αυτά που επιμελώς ξεχνάμε και ευχόμαστε να μας θυμηθούν.
Για αυτούς τους καθρέφτες που μου δείχνουν το πιο όμορφο πρόσωπο.
Και συγχωρούν την χειρότερη εκδοχή μου.

Από δω και στο εξής θα σου μιλώ μόνο... με φιλιά στα πιο όμορφα βλέφαρα σου.

Οι λέξεις μας άφησαν...και εμείς τις αφήσαμε να μας αφήσουν.
Συνθηκολόγηση...για να ζήσουμε στις γέφυρες.

Βρέχει....

Να αγαπάς...οριστικά!
Σε όλους τους...καιρούς σου.

Μαρία Βούλγαρη,Βρέχει

Προσευχή....

Προσεύχομαι θα πει...

Αφήνω στη γη τα χνάρια μου
ως απόδειξη πως μια ακόμα ιστορία πέρασε από δω.
Ως χρέος σε μια νέα που ετοιμάζεται.

Καμιά πτήση δεν ξεκίνησε από τον ουρανό μα όλες έφτασαν εκεί.

Προσεύχομαι θα πει...

Ανεβάζω τα χέρια και προσκαλώ άλλη μια φορά την φωνή μου
Τα μάτια μου
Τα αυτιά μου
Χωρίς καμιά οφειλή στο χώμα.

Καμιά ευχή δεν ξεκινά αν δεν την φωνάξεις μα όλες θα επιστρέψουν κοντά σου.

Προσεύχομαι θα πει...

Είμαι ζωντανός και ζητώ ακόμα μια φορά να ζήσω.

Μαρία Βούλγαρη,Προσευχή

ΙΚΕΤΕΣ ΣΤΟ...ΣΤΡΩΜΑ

 

Σε όλα τα "Θα" μας που.. Θέλουμε!

Γνώρισα κάποτε κάποιον που ήταν Θλιμμένος χαρούμενα και Θυμωμένος από την κούνια του.
Χαμογελούσε και γελούσε διαρκώς...
Μια μέρα..έφυγε!
Όπως έζησε!
ΠεΘαίνοντας.

Νοσούσε από επάρατη Θλίψη και ο Θυμό.
Τα δίδυμα αδέρφια της δυστυχίας.

Διεκδικούν το "Θ"του οριστικού Θανάτου.
Μάχονται τα...Θαυμάσια της κάΘε μας μέρας.
Φαντασιώνονται καλοκαίρια μα δεν ξέρουν πως να ζεσταΘούν.

Ο Νοέμβρης έρχεται και φέρνει μαζί του Θαυμάσιες μέρες.
Νύχτες με Θραύσματα μέλλοντος...
ΓενέΘλιους τόπους.
Θαλασσινές φωνές..
Θεραπευτικές λέξεις...
Νέα μάτια που αγαπούν όλα μας τα "Θα".

Φέρνει μαζί του απαλές αναπνοές.


Καλό και απαλό Νοέμβρη στην καρδιά σας.
Με υγεία!
Και όλα τα "Θ"των Θαυμάσιων διαδρομών που περιμένετε!

Θα παραμένουμε...
Σε όλα τα "Θα" μας που.. Θέλουμε!

Μαρία

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

 

Να μας βρει ο χειμώνας...αθώους μπροστά στον έρωτα....

Στις μέρες μας αυτά που κρέμονται από πάνω μας είναι πολλά και δύσκολα.
Δεν μιλώ πια για..αντίδραση.
Ούτε για απαξίωση.
Ούτε καν για διεκδίκηση.
Αυτά που αιωρούνται πάνω από τα μαλλιά μας είναι αστέρια λάσπης και πόνου.
Δεν είναι θέμα οργής πια.
Ούτε ανοησίας.
Πάνε αυτά!
Πέρασαν σε μια ιστορία που η λήθη τεντώνεται επικίνδυνα.
Δεν είναι όλα αυτά που ξέρουμε και δεν λέμε κουβέντα.
Στο τέλος του δρόμου..το μόνο που ΕΙΝΑΙ..είναι η ΕΙΡΗΝΗ μέσα μας!
Η ανακωχή στον δικό μας πόλεμο με τη σύγχυση.
Οι πληγές που καθαρίσαμε και δεν ζήσαμε μαζί τους διακριτικά.
Μια τεράστια παύση και μια γενική καθαριότητα.
Να μας βρει ο χειμώνας...αθώους μπροστά στον έρωτα.
Γελάς με τη λέξη;;;
Ναι...
Σου μιλώ για τις μόνες πολιτικές κινήσεις που μας απέμειναν.

Στο τέλος τα μόνα που είναι...και μένουν..είναι η ΕΙΡΗΝΗ και ο ΕΡΩΤΑΣ.
Για εκείνους και για εμάς!
Για μένα και για όλους!

Επόμενη σημείωση από την Γέφυρα του Καρόλου.
Να είστε όλοι και όλες καλά!
Με Ειρήνη!
Και 'Ερωτα!

Μαρία σαν ΙΚΕΤΗΣ...

 

Wind in her hair...

Ό,τι αρνηθήκαμε, μας αγγίζει τα ακροδάχτυλα τα βράδια διώχνοντας μακριά τη λήθη..
Και όσο η μουσική χάνει τον δρόμο της, εμείς θα ακολουθούμε..

Γινόμαστε ατέλειωτα θλιμμένα χιλιόμετρα, παίρνοντας μαζί μας συνένοχα, εκείνη την στιγμή..

"Oh mother of seas, I saw her so long ago
Wind in her hair, gold ribbons in hands.."

Θεόδωρος Ρέντεσης

*****************************

"Oh mother of seas, I saw her so long ago
Wind in her hair, gold ribbons in hands
I am drunken by wine, quite as a child, so close to thee
Wind in her hair, gold ribbons in hands

I'm tired and our traveling
Our traveling is over
You are so tired and our traveling
Our traveling is over
I'm sorry for the pain
Inside of forest shades
We saw each other hardly
So sorry for the pain
Stand still in forest shades
We saw each other hardly, my dear

Oh mother of trees, I saw her so long ago
Wind in her hair, gold ribbons in hands
I am drunken by wine, quite as a child, so close to thee
Wind in her hair, gold ribbons in hands

I'm tired and our traveling
Our traveling is over
You are so tired and our traveling
Our traveling is over
I'm sorry for the pain
Stand still in forest shades
We saw each other hardly
I'm sorry for the pain
Stand still in forest shades
We saw each other hardly, my dear
Hardly, my dear.."

Motorama - Wind In Her Hair

Έμεινα μόνο και σε κοίταζα..

Έμεινα μόνο και σε κοίταζα..
στις πιό όμορφες στιγμές σου,
χωρίς να σου μιλήσω ποτέ..
Αλλά η ψυχή μου δεν αντέχει
κάτω από τον ίσκιο της μορφής σου
δεν βρίσκω πιά ηρεμία...
μ'αυτή τη άγρια ανατριχίλα.
Και δεν μπορώ να σου μιλήσω
ούτε καν' να σε πλησιάσω.....
θα χαθούν όλα μου τα όνειρα.
Ω! πόσο φοβερό είναι το τρέμουλο
που νοιώθω μέσα μου απόψε
δεν θα σε γνωρίσω ποτέ...
Τι θα συμβεί στη φτωχή καρδιά μου
αν το αίμα μου προσκρούσει
στη εξαίσια υπεροχή σου.
Αισθάνομαι να σβήνω..
Τι τρελός ίλιγγος..
Τι εξασθενισμένοι σφιγμοί
Τι κραυγές επιθυμίας και εξάντλησης
θα μου χάριζε η αλήθεια σου;
Όμως εγώ δεν τολμώ να σου μιλήσω
κι ούτε καν να σε πλησιάσω
στις πιό όμορφες στιγμές σου.
Έμεινα πάντα, μόνο να σε κοιτάζω
πάντα μονάχα.. να σ'ονειρεύομαι.

Cesare Pavese

 

Το να σε σκέφτομαι απόψε....

Το να σε σκέφτομαι απόψε
δεν σήμαινε να σε σκέφτομαι με τη σκέψη μου,
εγώ μόνο, μέσα μου. 

Σε σκεφτόμουν
διεξοδικά μ' εμένα, τον πλατύ κόσμο.

Το μεγάλο ονειροπόλημα του κάμπου, τ' αστέρια,
η θάλασσα σιωπηλή, τα χορτάρια αόρατα,
παρόντα μόνο με τα ξηρά τους αρώματα,
σε όλα αυτά,απ' τον Αλδεβαράν ως τον γρύλλο σε σκεφτόμουν.
Πόσο ήρεμα
επικρατούσε η ομόνοια
ανάμεσα στις πέτρες, τα περίλαμπρα άστρα,
το μουγκό νερό, την τρεμουλιαστή συστάδα των δέντρων,
σ' όλα τ' άψυχα,
κι η δικιά μου ψυχή
τ' αφιέρωνε όλα σ' εσένα! '

Όλα να προστρέχουν
πειθήνια στο κάλεσμά μου, στην υπηρεσία σου,
ανυψωμένα σε πρόθεση και δύναμη αγάπης.
Έσμιγαν τα φώτα κι οι σκιές
στο φως της αγάπης μου, έσμιγε
η μεγάλη σιωπή πάνω στην επίπεδη γη,
φωνές απαλές απ' τα σύννεφα, από τον ουρανό,
στο τραγούδι προς εσένα που τραγουδούσε μέσα μου.
Μια συμφωνία κόσμου και ύπαρξης,
βιασύνης και χρόνου, μια εκεχειρία απίθανη
απλωνόταν μέσα μου, όπως μπαίνει η ευτυχία
όταν έρχεται αβίαστα, φιλί με φιλί.
Και σχεδόν
σταμάτησα να σ' αγαπώ για να σ' αγαπήσω
μ' άπειρη εμπιστοσύνη, περισσότερο απ' αυτήν που έχω σ' εμένα,
σ' αυτήν την πράξη αγάπης προς τη μεγάλη νύχτα
που πλανιέται στον χρόνο κι επιφορτισμένη ήδη
με ιερή αποστολή, ιεραπόστολος αποδείχτηκε
μιας αγάπης που έγινε αστέρια, γαλήνη, κόσμος,
που σώθηκε πια απ' τον φόβο
εκείνου του πτώματος που απομένει σαν ξεχαστεί.

PENSAR EN TI ESTA NOCHE

Pensar en ti esta noche
no era pensarte con mi pensamiento,
yo solo, desde mí. Te iba pensando
conmigo extensamente, el ancho mundo.

El gran sueño del campo, las estrellas,
callado el mar, las hierbas invisibles,
solo presentes en perfumes secos,
todo,
de Aldebarán al grillo te pensaba.

¡qué sosegadamente
se hacía la concordia
entre las piedras, los luceros,
el agua muda, la arboleda tremula,
todo lo inanimado,
y el alma mía
dedicándolo a ti! Todo acudia
dócil a mi Ilamada, a tu servicio,
ascendido a intención y a fuerza amante.

Concurrían las luces y las sombras
a la luz de quererte; concurrian
el gran silencio, por la tierra, plano,
suaves voces de nube, por el cielo,
al cántico hacia ti que en mi cantaba.
Una conformidad de mundo y ser,
de afán y tiempo, inverosímil tregua,
se entraba en mí, como la dicha entra
cuando llega sin prisa, beso a beso.
Y casi
dejé de amarte por amarte más,
en más que en mí, confiando inmensamente
ese empleo de amar a la gran noche
errante por el tiempo y ya cargaga
de misión, misionera
de un amor vuelto estrellas, calma, mundo,
salvado ya del miedo
al cadáver que queda si se olvida.

(Razón de amor, 1936)

Pedro Salinas 

Πηγή:https://www.ispania.gr/arthra/logotexnia/1005-pedro-salinas-