Προχώρα και ζήσε,μίλα και γέλα...

Όταν τελειώσει το όνειρο , τράβα γραμμή σε όλα
πες ένα γεια στην τύχη σου και από την αρχή ξεκίνα...
Οι μέρες χάνονται,οι μήνες σωριάζονται σαν πτώμα
τα χρόνια φλέγονται ,μα το μυαλό κρατά ακόμα.
Προχώρα και ζήσε,μίλα και γέλα,
γράψε ένα ποίημα που στο μυαλό σου είναι καιρό
θυμήσου και ξέχνα τα όλα , το ίδιο κιόλας λεπτό.

Πάμπος Φιλίππου

Από την ποιητική συλλογή ΚΑΝΕ Ο,ΤΙ ΣΟΥ ΛΕΕΙ Η ΠΟΛΗ
*****************************************************


Οι μέρες στοιχίζονται γύρω μας επικίνδυνες και γεμάτες παρελθόν
Οι ποιητές κοιμούνται ύπνο φιλοδοξίας..ονειρεύονται βραβεία και μεγαλεία...
Οι μέρες παγώνουν και οι τσέπες δεν ζεσταίνουν πια τα χέρια μας.
Τι μας έμεινε;;;;
Λίγοι...ΑΝΘΡΩΠΟΙ που στέκονται τίμιοι απέναντι στα σπουδαία..
Φάρος και οδηγός τα ποιήματα του Πάμπου.
Η τιμή μεγάλη.
Η αγάπη μας ακόμα μεγαλύτερη.

ΙΚΕΤΕΣ

Τελικά δεν ήρθα...

Δεν θυμάμαι ποια κατεύθυνση έπρεπε να πάρω για να σε συναντήσω.
Βαριόμουνα να σηκωθώ και από την καρέκλα.
Δύο βήματα έκανα μπροστά και μετά ξανακάθισα.
Τι νόημα είχε αλήθεια αν σε ξαναβρώ;
Αν έβρισκα κάποιο νόημα θα σηκωνόμουν αμέσως και θα'τρεχα.
Απέναντι κάτι χελιδόνια σε σειρά καθισμένα με κοιτούσαν.
Έμεινα να τα κοιτάζω κι εγώ.
Εδώ είναι καλύτερα ψιθύρισα.
Που να τρέχω τώρα να ανοίγω παλιές ιστορίες.
Τα χελιδόνια κατάλαβαν την σκέψη μου και αυτό μου ήταν αρκετό για να μην έρθω.

Πάμπος Φιλίππου,Τελικά δεν ήρθα

Από την ποιητική συλλογή,Άνοιξη,Άνοιξε μου

Τα χελιδόνια πενθούν στην αγκαλιά σου...

Τα χελιδόνια πενθούν στην αγκαλιά σου
Αυτά που έπρεπε να φύγουνε γι’ αλλού
τα γέλασες και μείνανε κοντά σου

Τα χελιδόνια πενθούν στην αγκαλιά σου
Χωρίς φωλιά τρώνε ότι βρουν
μες τη βροχή, μες το χαλάζι το χειμώνα
κοντά σου ξαγρυπνούν

Τα χελιδόνια πενθούν στην αγκαλιά σου
Αυτά που έπρεπε να φύγουνε γι’ αλλού
Είναι άρρωστα και καίνε
χωρίς φτερά και κλαίνε

Ποιο ψέμα σου αλήθεια τους πήρε το μυαλό;
Και ποια υπόσχεση τα κράτησε εδώ;
Πες μου τι τα κράτησε εδώ;

Τα χελιδόνια πενθούν στην αγκαλιά σου
Αυτά που έπρεπε να φύγουνε γι’ αλλού
στα λόγια σου έχουν μείνει εκεί κοντά σου

Τα χελιδόνια πενθούν στην αγκαλιά σου
Έχουν χάσει το ταξίδι στη σκιά σου

Πάμπος Φιλίππου


https://www.youtube.com/watch?v=MqpgjDFnl_o

 

L'encre...l'encre...

L'encre...l'encre

Όλα πια γίνανε φύλλα και σκορπίσανε...
Του φθινοπώρου ήτανε γκρίνια και χωρίσαμε...

Πάμπος Φιλίππου,Κάνε ό,τι σου λέει πόλη

 

Ερημιά...

Frieden, τα σκοτεινά χρόνια δεν τελείωσαν για την Alexander Platz.
Τα ξανθά σου μαλλιά κάηκαν το δεκαεννιά.
Οι μέρες μοιάζουν καταπληκτικά με τη νύχτα.
Νεκρά μνημεία για νεκρούς που δεν τάφηκαν ποτέ.
Η μέρα ηττήθηκε από τη νύχτα Frieden ξανά το είκοσι τρία.
Το τριάντα τρία τα τάγματα εφόδου ορμάνε και κατασπαράζουν την ιστορία.
Οι μέρες πια και οι νύκτες γίνονται ένα.
Τρέχεις να κρυφτείς αλλά σε βρίσκουν.
Τα ξανθά σου μαλλιά κάηκαν ξανά μαζί με σένα στο προαύλιο των νεκρών...

Περίμενέ τους. Περίμενε τους νεκρούς που έρχονται. Κάπου κοντά σου κρύβονται.
Θα τους βρουν όπως και σένα για ακόμη μια φορά.
Ναι, είναι εκεί οι νέοι νεκροί, λουσμένοι από θάνατο και μοναξιά καθώς τα πολυβόλα κατά δεκάδες ορμάνε. Frieden, το Βερολίνο ζει μόνο μέσα στις μυρωδιές που εκπέμπουν τα δέντρα τουTiergarten. Είναι οι μυρωδιές των πτωμάτων που επιστρέφουν.
Ένα τείχος υψώθηκε το εξήντα ένα και το ογδόντα εννιά έπεσε με εκδηλώσεις και όνειρα.
Άφησαν λίγο για να θυμίζει…
Κάπου εκατόν πενήντα μέτρα με graffiti ντυμένο.
Το checkpoint Charlie, είναι μουσείο πια και η κάθοδος των τουριστών το τρομάζει.
Τι να σου κάνει όμως Frieden ένα τείχος που έπεσε όταν η ιστορία δεν έχει ποτέ αγάπη να σου δώσει; Frieden, τα κτίρια που βλέπεις δεν είναι τα ίδια με χθες.
Το έδαφος τα κατάπιε το σαράντα πέντε.
Ό,τι βλέπεις είναι φαντάσματα. Φαντάσματα και σκιές. Τίποτα δεν έμεινε απ’ το χθες.
Όλα είναι αναμνήσεις μόνο για να κλαις. Αναμνήσεις και σκόνη όση θες.
Δεν υπάρχει μέρα εδώ. Εδώ δεν υπάρχει μέρα. Η μέρα ηττήθηκε απ’ τη νύκτα.
Για δες τα σκιουράκια στα μεγάλα πάρκα. Μαζεύουν την τροφή τους πριν απ’ την μπόρα.
Μαζεύουν την τροφή τους και χάνονται. Χάνονται τρέχοντας μέσα στις πυκνές φυλλωσιές στα πόδια των δέντρων.
Τι να σου κάνει ένα τείχος που έπεσε; Frieden… δεν υπάρχει επιστροφή.
Όλα τελείωσαν.
Λίγοι βλέπουν αυτό που σου λέω. Λίγοι κρατάνε επαφή με την ιστορία. Λίγοι μας καταλαβαίνουν. Λίγοι, αυτοί που επαγρυπνούν.
Δε θα σου πω τίποτα άλλο. Τα βλέπεις και μόνη σου. Δεν υπάρχει Ευρώπη. Η Ευρώπη ήταν εδώ πάντως.
Άκου… ένα ψίθυρο που βγαίνει απ΄ τους δρόμους.
Μονολογούν όλο ενοχές: « Η Ευρώπη ήταν εδώ… αλλά χάθηκε…» Χάθηκε Frieden με βάδισμα της χήνας και λάβαρα θανάτου.

Πάμπος Φιλίππου
Από την ποιητική συλλογή "Κάνε ο,τι σου λέει η πόλη"

Άδικα…

Άδικα…

Θα έρθεις με όλα τα καπέλα σου;
Τα καπέλα σου όλα είναι τρύπια…
Θα έρθεις με όλες τις ομπρέλες σου;
Μια κόκκινη που σου χάρισα την έχασες…
Τέλος πάντων άδικα κουράζεσαι…
Άδικα οργανώνεσαι…
Άδικα θα τρέξεις…
Άδικα θα έρθεις στην ώρα σου…
Αυτό το κλαψούρισμα δεν θα το πω βροχή…
Εγώ άλλα πράγματα περίμενα…
Ποτάμια να ξεχειλίζουν ήθελα να δω
και γέφυρες να τρέμουν…

Πάμπος Φιλίππου

"Η ΝΥΧΤΑ ΣΗΚΩΝΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ"

Για την παγκόσμια ημέρα ποίησης

Ποίηση. Αυτή τη λέξη θα πρέπει να την σεβαστώ. Λίγοι την σεβάστηκαν και αυτούς ακολουθώ.
Ο πόθος, το πάθος, τα χρώματα, το όραμα. Ναι το όραμα μιας άλλης εποχής όπου δεν θα υπάρχει τίποτα μισό˙ είναι η ποίησή μας. Αυτό το όραμα το λέω Άνοιξη. Μπορούσα να το λέω και κοπριά δεν έχει σημασία. Λέξη είναι και αυτή. Το μόνο που αυτή την χαρίζω σε όσουςπαριστάνουν τους ποιητές καθισμένοι σε πολυθρόνες με τις γυναικούλες τους και τα παιδιά τους, που είναι πρώτα κληρονόμοι και μετά παιδιά. Εμείς θα συνεχίσουμε έτσι όπως γεννηθήκαμε, όπως μεγαλώσαμε όπως μάθαμε την μελαγχολία, την μοναξιά, την αυτοθυσία, τον έρωτα, την τιμιότητα στις σχέσεις των ανθρώπων.
Όπως τότε, έτσι και τώρα θα είμαστε μια σφιγμένη γροθιά που θα κοιτάει τον ουρανό!

ΑΝΟΙΞΗ, ΑΝΟΙΞΕ ΜΟΥ!

Πάμπος Φιλίππου

Δεν είναι αυτό που περιμέναμε ποιητή

Δεν είναι αυτό που περιμέναμε ποιητή...
Οι μέρες είναι σκοτεινές γεμάτες πόνο...
Δεν είναι οι λέξεις σου που φταίνε ποιητή
ούτε τα όνειρα της νύχτας και της μέρας...

Δεν είναι αυτό που περιμέναμε ποιητή
πως κάποτε θα ψάχναμε τροφή απ' τα σκουπίδια...
Δεν είναι τα λόγια σου που φταίνε ποιητή
αλλά για τα στομάχια μας δεν φτάνουν ούτε μέρα...

Στους δρόμους υπάρχει μονάχα η χαρά για μίσος και σημαίες
Δεν έχει φως...μονάχα αυτό που βγάζει ένας κρότος
Δεν είναι στο γέλιο ούτε στο κλάμα που πιστεύουν ποιητή
Είναι οι λίγοι που έγιναν πολλοί και κάνουν ότι θέλουν...

Πάμπος Φιλίππου
Από την ποιητική συλλογή "Η νύχτα σηκώνει το χέρι..."