Η ποίηση από την μόνη της αρχή....

 Πέντε Ποιήματα του Γιώργου Οικονόμου

 

 Το γραφείο

 Έχω για άλλοθι ένα γραφείο.
 Εκεί περιχαρακώνομαι.
 Δύσκολα μπορεί
 να φανταστεί ο επισκέπτης
 πως ο μεσήλικας που αντικρίζει
 κρύβει στα συρτάρια του
 μια παιδική προσευχή.

 

___________________________________________________

 

 


Κάθε μεσημέρι


Κάθε μεσημέρι, στο ίδιο φανάρι, απλώνει το χέρι.
Στο ίδιο φανάρι, κάθε μεσημέρι, κλείνω τα μάτια.
Τον βλέπω στον τόπο του, μικρό παιδί, πρόσχαρα να απαντά
σε όσους τον ρωτούν τι θα γίνει όταν μεγαλώσει.
"Δικαστής!''.
Και τα κατάφερε!

Κάθε μεσημέρι, στο ίδιο φανάρι, δικάζει την τακτοποιημένη μου ζωή
Κι έχει στα μάτια τη συγχώρεση Θεέ μου..


 ________________________________________________

Έγειρε να τη φιλήσει
στη μέση του δρόμου
μα απ' την πολλή λαχτάρα τους
ένα φιλί εξέφυγε.
Το μάζεψα προσεκτικά
κι όταν έφτασα σπίτι
κάτω απ’ το μαξιλάρι μου το 'κρυψα
να ονειρεύομαι
την αγάπη του κόσμου.




________________________________________________



Αληθινός ποιητής.
Γράφει ψωμί
και χορταίνει




 ________________________________________




Τώρα κρατάς τα ποιήματά μου στα χέρια σου
Γυμνός στέκομαι μπροστά σου χωρίς ντροπή
όπως την ώρα του χειρουργείου
κλείνω τα μάτια κι ελπίζω στο δάκρυ σου

 

 

Ο Γιώργος Οικονόμου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1960, όπου ζει και εργάζεται ως δημόσιος υπάλληλος.

Πρωτοδημοσίευσε ποιήματα το 1984 με τον τίτλο "prova generale".

Τα τελευταία του ποιήματα έχουν τίτλο "ΕΝΑ ΜΕ ΤΗ ΣΚΟΝΗ", εκδόσεις Τύρφη 2017

_________________________________________________________________

 

Η ποίηση από την μόνη της αρχή....την καρδιά!

Τον μοναδικό "τόπο" που αναγνωρίζει και ζει!

 

 Θερμές ευχαριστίες στον ποιητή Γιώργο Οικονόμου για την παραχώρηση των ποιημάτων του στην σελίδα μας.

 

 

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Όταν περάσει η Βροχή...

Όταν περάσει η Βροχή

θα φύγουμε όταν περάσει η βροχή

στην ίδια θάλασσα θα κάνουμε έρωτα

στο ίδιο όνειρο θα κολυμπήσουμε

περίμενε

να περάσει η βροχή

Είναι η βροχή της καλοσύνης

ας βρέξει

φέρνει ανοιχτές θάλασσες, και κοντινά μπλε

τί να είναι η καλοσύνη που λένε

νομίζεις;

είναι το να μπει στο σπίτι μας η βροχή

Εμείς δεν είχαμε ποτέ ένα σπίτι από βροχή

ακούς είπα “εμείς'

σαν δυο ορφανούς που χάνονται ο ένας μες’ τον άλλον

Δεν είναι και βουνό αλλά πως γκρεμίζεται

και μπαίνει στο έρημο πηγάδι μου

και μες το βαθύ σκοτάδι

μια κατάμαυρη θάλασσα διείσδυσε στο αίμα μου

μέσα μου ένας κομματιασμένος ουρανός

εγώ είμαι και μπογιά και πινέλο και καμβάς

ποίος βάφει την μνήμη στο χρώμα της θύμησης;

φωτιά είναι δίκια μου

στάχτη είναι δίκια μου

το ντουμάνι είμαι εγώ

τί είναι αυτό που καίγεται μέσα μου;

Είπα ότι το κοντινό μπλε φέρνει θάλασσες

τελειώνοντας την μοναξιά.

Μου είπε ότι αυτή που αποκαλώ ως βροχή

είναι ορφανή του ουρανού

Έσπασε το κλαδί μέσα μου

μια απ ‘ τις θάλασσες ναυάγησε στο καραβάκι μου

δεν υπάρχει βροχή

δεν υπάρχει ουρανός

μου απόμεινε μόνο

πνίγομαι σαν τα πουλιά

της καλοσύνης

Είπα θα φυσήξει άσχημα η θάλασσα.

Μου είπε όλοι είμαστε ορφανοί του κάποιου άλλου

σε ποιον θα πάμε;

Εμείς δεν είχαμε ποτέ ένα σπίτι από βροχή

ακούς είπα “εμείς'εμείς δυο πληγές που κλείνονται ο ένας στον άλλον

Çiğdem Sezer


Η Çiğdem Sezer , γεννήθηκε το 1960 στην Τραπεζούντα, όπου και εργάστηκε ως νοσηλεύτρια για πέντε χρόνια. Την ίδια εποχή δημοσίευσε τα πρώτα της ποιήματα. Στη συνέχεια δίδαξε σε Σχολή Νοσηλευτικής. Έχει δημοσιεύσει 5 βιβλία ποίησης. Βραβεύτηκε για το έργο της με σημαντικά βραβεία. Η ποιητική συλλογή «Η Τραπεζούντα, η Βόρια Πύλη της Καρδιάς» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Heyamola. Από τον ίδιο εκδοτικό οίκο κυκλοφορεί και το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο “Έρωτες και Μπαχαρικά' , το οποίο κέρδισε και το Βραβείο Μυθιστορήματος.

 

Οι ομπρέλες έσταζαν πάνω σου τον Πειραιά στη μέση του Γαλατά...

Οι ομπρέλες τεντώνονταν πάνω από τα κεφάλια μας σαν...ιστορία.

Ξεκίνησες για την Πόλη και οι ιστορίες σου είχαν καεί στην Δραπετσώνα.

Η γιαγιά σου είχε ξεχάσει να βάλει ναφθαλίνη στις αναμνήσεις της.

Έφτασες στην Πόλη και δεν είχες ούτε μια ιστορία να μου αφηγηθείς.

Με άφησες να περπατώ αργά μαζί σου και να σου εξηγώ που είναι το Σταυροδρόμι.

Να σου αφηγούμαι τον τρόπο που αγαπώ την Μαρία και τον Ασλάν της.

Οι ομπρέλες έσταζαν πάνω σου τον Πειραιά στη μέση του Γαλατά.

Δεν γύρισες να κλάψεις ούτε μια φορά στον Βόσπορο.

Γύρισες την πλάτη στον γλάρο που σου έφερνε νέα από την Κοπή.

Κάθε φορά που ανοίγει μια ομπρέλα,μου υπόσχεσαι πως δεν θα επιστρέψουμε ποτέ στην Πόλη.

Κάθε φορά που βρέχεται μια ομπρέλα, σου ορκίζομαι πως αγαπάς την Πόλη σαν το Πασαλιμάνι.

Οι ομπρέλες σφύριζαν πάνω από τα κεφάλια μας εκείνο το μεσημέρι...

Τις ακούω ακόμα...

Είναι μόνο οι ιστορίες σου...

Μαρία Βούλγαρη,Δραπετσώνα σαν βροχή

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Για τον Νίκο...

Φώτο:Κωνσταντινούπολη (2015)

Χωρίς πληγή....

Κουβαλούσε στα χρόνια του αφελείς αναμνήσεις.
Μετρούσε τη ζωή του από τις συμπτώσεις και τα άδεια μεσημέρια.
Σε όσα έβλεπε να έρχονται έδινε μια και μόνο σήμανση. Αυτή του ανέφικτου.
Ακουμπούσε στις τσέπες του διάρκειες και όλες του οι κουβέντες έσπαγαν πλάκα.
Θεωρούσε τον εαυτό του ρεαλιστή και χαιρόταν καθημερινά με αυτή την διαπίστωση.
Στο μεταξύ εγώ...ερχόμουν από το  απέναντι πεζοδρόμιο.
Ερχόμουν τόσο πολύ που φοβήθηκα πως θα γινόμουν ακόμα ένα άδειο μεσημέρι.
Έτρεμα στη σκέψη πως θα γινόμουν το επόμενο αστείο του.
Ωστόσο...ερχόμουν!
Τον προσπέρασα απαλά χωρίς καμιά πληγή στο χνούδι από το δέρμα.
Με προσπέρασε και εκείνος τρυφερά.
Όπως προσπερνάμε τα σταυροδρόμια με μια τρίτη μας επιλογή.
Όπως προσπερνάμε αυτά που δεν είδαμε...ποτέ!
 
Μαρία Βούλγαρη,Ανέκδοτα τραύματα.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΡΧΗΣ (2016)

 Έργο του Edvard Munch

 

Να ανάβεις το τέλος του χειμώνα...

Όσα νοιώθουμε,περιμένουμε και ευχόμαστε είναι σοφό να τα αφήνουμε ήσυχα να... ζουν.
Οι άνθρωποι έχουμε την κακή συνήθεια της επεξεργασίας υλικών, εχθρικών προς την ανθρώπινη φύση.
Ο,τι μας επισκέπτεται το περνάμε από κόσκινο και στο τέλος το εξαφανίζουμε.
Το ντύνουμε με χρονοδιαγράμματα και το σκοτώνουμε λέγοντας "για όσο κρατήσει".
Το υποβάλλουμε σε τεστ αντοχής.
Το σιωπούμε και το πνίγουμε στη βρωμιά του ρεαλισμού.
Το αφήνουμε και στεγνώνει σε συνθήκες λογικές και το βαπτίζουμε  "η μόνη σωστή απόφαση".
Τα σπάνια μας ακουμπάνε ελάχιστες φορές.Ίσως και ποτέ...
Έχουν τον δικό τους χώρο και χρόνο.
Τον δικό τους φωτισμό και το δικό τους λεξιλόγιο.
Να αφήνεις να ζει ό,τι ελπίζεις!
Να ζήσει για λίγο αυτό που νοιώθεις γιατί σε λίγο καιρό θα το δολοφονήσεις.
Να χαρείς το απίστευτο που έπεσε πάνω σου και σε έβγαλε εκτός χάρτη σου.
Άφησε και εσένα να ζεις....
Και να ανάβεις το τέλος του χειμώνα!

Μαρία Βούλγαρη,Άσε τη ζωή να ζήσει(απόσπασμα)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΡΧΗΣ(2016)

Καλό και φωτεινό μήνα
ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ