Ο δικός μας κόσμος...

Ο παλιός κόσμος που ψυχορραγεί μπροστά στα μάτια μας απονεκρωμένος από το χρήμα,θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε ότι η εξαφάνισή του θα σημάνει το τέλος του κόσμου για όλες και όλους μας.
Το ψέμα είναι τόσο χονδροειδές και καλοσυντηρημένο από τα Μέσα Ενημέρωσης που διατελούν υπό τις εντολές των χρηματοοικονομικών μαφιών,ώστε καταφέρνει να κρύψει το προφανές: ο κόσμος που πεθαίνει κάτω από τον ζυγό της ετοιμοθάνατης οικονομίας δεν είναι ο δικός μας.
Ο δικός μας κόσμος είναι αυτός των ατόμων και των κοινωνιών που προσδοκούν την ζωή.
Ο άλλος δεν έχει τίποτα κοινό με εμάς.

Raul Vaneigem

 

Η παλιά ανικανότητα....

Η παλιά ανικανότητα.
Ούτε δέκα μέρες δεν έχω διακόψει το γράψιμο κι έχω ήδη αποβληθεί.
Πάλι επίκεινται οι μεγάλες προσπάθειες.
Είναι απαραίτητο όντως να καταδύεσαι και να βυθίζεσαι πιο γρήγορα από αυτό που καταβυθίζεται μπροστά σου.

Franz Kafka,Ημερολόγιο ,30 Ιανουαρίου 1915

 

Εκτεθειμένος...

Εκτεθειμένος μες στα ποιήματά μου,
σ' αντίτυπα κυκλοφορώ.
βορά σε ξένα χέρια,
που με ξεφυλλίζουν.


Χρίστος Λάσκαρης

 

Βροχή δωματίου...

Η βροχή κρύωνε έξω, στο δρόμο.

Χτυπούσε το τζάμι και φώναζε, κρυώνω.
Ήτανε, πράγματι, χειμώνας.

Το τζάμι τη λυπήθηκε, της άνοιξε, την έβαλε μες στο δωμάτιο.
Ο άνθρωπος έγινε έξω φρενών.

Είσαι τρελό, του φώναξε, που ξανακούστηκε να μπαίνει η βροχή μες στο δωμάτιο; Είσαι τρελό.
Μα είναι βροχή δωματίου, είπε ήρεμα το τζάμι, δεν ακούς τί ωραία που ηχεί πάνω στο πάτωμα, πάνω στο τραπέζι, πάνω στο μέτωπό σου;
Είναι βροχή δωματίου...

Αργύρης Χιόνης

 

 

 

 

 

 

Μνήμη στα χέρια...

Σήμερα είναι τα χέρια μνήμη.
Η ψυχή δεν θυμάται, πονάει
απ' την τόση ανάμνηση. Αλλά στα χέρια
μένει η ενθύμηση εκείνου που κράτησαν.
Ενθύμιο μιας πέτρας
που βρέθηκε δίπλα σ' ένα ρυάκι
και τη σηκώσαμε αφηρημένοι
χωρίς να καταλαβαίνουμε την ευτυχία μας.
Αλλά το τραχύ της βάρος
μας έκανε να αισθανθούμε πως επιτέλους κρατούσαμε
τον πιο ωραίο καρπό των καιρών.
Εύκολα γνωρίζει κανείς
το βάρος μιας πέτρας μέσα στα χέρια.
Σε μια πέτρα βρίσκεται
η υπομονή του κόσμου, που ωρίμασε αργά.
Αναρίθμητο άθροισμα
από μέρες και νύχτες, ήλιους και νερά
που της προσέδωσαν αυτή την αδέξια και σκληρή μορφή
που δεν ξέρει να συμπεριφέρεται τρυφερά και υπάρχει
αινιγματικά, μοναχά με το βάρος της.
'Ηταν πάντοτε ακίνητη,
χωρίς κάποιον να την αναζητά, περίκλειστη
σε μια βούληση πυκνή και σταθερή
για να μην πετάξει σαν πεταλούδα
για να μην είναι ωραία σαν τον κρίνο
για να περισώσει από ζήλιες την αγνότητά της.
Πόσοι ευλύγιστοι κρίνοι, πόσες εύθραυστες
λιβελούλες δεν έχουν πεθάνει, εκεί, στο πλάι της,
επειδή έτρεξαν τόσο προς την άνοιξη!
Εκείνη ήξερε να περιμένει χωρίς να ζητάει τίποτα
πέρα απ' την αιωνιότητα της καθαρής ύπαρξής της.
Επειδή αρνήθηκε τα πέταλα και την πτήση
είναι ζωντανή και μου μαθαίνει
πως μια αγάπη πρέπει ίσως να στέκει ακίνητη, πολύ ακίνητη,
ν' αφήνει τα ψεύτικα φτερά της βιασύνης
και να κατανικά έτσι τον δικό της τον θάνατο.
Θυμούνται ακόμα εκείνα, τα χέρια μου,
πως κράτησαν ένα αγαπημένο κεφάλι στις παλάμες τους.
Τίποτα πιο μυστηριώδες σ' αυτόν τον κόσμο.
Τα δάχτυλα αναγνωρίζουν τις τρίχες των μαλλιών,
αργά, μία μία, σαν φύλλα
ημερολογίου: είναι ενθυμήματα
από άλλες τόσες, εξίσου αμέτρητες,
ευτυχισμένες μέρες
πειθήνιες στην αγάπη που τις αναζωογονεί.
'Ομως, ψάχνοντας την αδυσώπητη μορφή
που πίσω απ' τη σάρκα μάς αντιστέκεται
οι παλάμες απομένουν τυφλές.
Δεν είναι χάδια, όχι, αυτό που επαναλαμβάνουν
περνώντας και ξαναπερνώντας πάνω απ' τα κόκκαλα:
είναι ερωτήσεις δίχως τέλος, είναι αγωνίες
ατελείωτες που έγιναν φλογερές αφές.
Και τίποτα δεν τους αποκρίνεται: μια υποψία
πως όλα μας ξεγλιστρούν και μας διαφεύγουν
όταν ανάμεσα στα χέρια μας τα πιέζουμε
μεγεθύνοντάς τα στη ζέστη του μετώπου εκείνου.
Το κεφάλι παραδίδεται. Είναι η παράδοσή του απόλυτη;
Το βάρος στα χέρια μας αυτό υπαινίσσεται,
τα δάχτυλα το πιστεύουν
και θέλουν να πειστούν: ψάχνουν,ψάχνουν.
Αλλά μια σκοτεινή φωνή πίσω απ' το μέτωπο
-το μέτωπό μας ή το δικό της;-
μας λέει πως το πιο μακρινό μυστήριο,
επειδή βρίσκεται τόσο κοντά μας, είναι ανέγγιχτο
απ' αυτό το θνησιμαίο σαρκίο με το οποίο ψάχνουμε,
εκεί, στην άκρη των δαχτύλων μας,
την αόρατη παρουσία.
Έτσι κρατώντας στα χέρια ένα κεφάλι
τίποτα δεν γνωρίζεις, τίποτα,
μόνο πως είναι το μέλλον που αποφασίζει
είτε για τη ζωή είτε για τον θάνατό μας
πίσω από τούτα τα δύστυνα χέρια, τα ξεγελασμένα
από την ομορφιά που κράτησαν.
Μέσα σε χέρια τυφλά
που δεν μπορούν να ξέρουν. Που μόνη τους πίστη είναι
να 'ναι καλοσυνάτα, να δίνουν χάδια
χωρίς να παντρεύονται, μονάχα για να δουν αν έτσι κερδίζουν
-όταν το αγαπημένο κεφάλι θα έχει ξαναβρεθεί
στους ώμους του επάνω
και θα μοιάζει να μην έχει μείνει τίποτα μες στις παλάμες-
τον θρίαμβο να μην είναι ποτέ πια άδεια.

Pedro Salinas

 

Και η ζωή ψιθυρίζεται...

Και στο κάτω κάτω τι θα πει "σε σκέφτομαι"
στην περίπτωση μας αν όχι "σου ανήκω";
Είναι βάρος μεγάλο να σου ανήκει κάτι,το ξέρω.
Εκεί,περισσότερο από οτιδήποτε άλλο,είναι που δοκιμάζεται κάποιος.
Όχι όταν δίνει,μα όταν παίρνει.
Ίσως για αυτό δεν ήθελα τίποτα σχεδόν.
Ποιος ξέρει αν όχι εσύ που σου ανήκω;
Ας συνεχίσουμε την τηλεόραση τώρα
απρόσκοπτα από δικαιολογίες,διαφημίσεις.
Και η ζωή ψιθυρίζεται.

Αντώνης Κατσαμάς

Φώτο : Andre Kertesz
 

Ίσως ο έρωτας...

Κάθε ταξίδι έχει κάτι μοναχικό.
Ακόμα και το ταξίδι του έρωτα

***********************************



Ανάμεσα μας:μια μοναξιά που έχει δυό σώματα.
Μια τρυφερότητα που έχει τέσσερα χέρια.

************************************

Ο έρωτας:ακίνητος
Αέναα κινούμενος .
Μικρό φεγγάρι στα κύματα.

***********************************

Ίσως ο έρωτας είναι ένας καθρέφτης.
Μπορούμε να τον σπάσουμε.
Μπορεί να μας σπάσει.

***********************************

Ίσως ο έρωτας
είναι η τελευταία προσευχή που απέμεινε
σ' έναν κόσμο καταποντιζόμενων θεών.

Raquel Angel Nagler


LOVE A SMALL MOON IN THE WAVES
Ο ΕΡΩΤΑΣ ,ΜΙΚΡΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΣΤΑ ΚΥΜΑΤΑ
(Εκδόσεις ΣΜΙΛΗ)

Μτφ:Μαρία Δ.Ευθυμίου



Η Raquel Angel Nagler γεννήθηκε το 1949 στη Χάιφα.Από το 1983 ζει και εργάζεται,ως πνευμονολόγος στην Αθήνα.
Από τον Μάρτιο του 2006 γράφει ποίηση στα Αγγλικά.

Έργο της Mirjam Appelhof
 

Κρίμα....

Το μαρτυρικό σε μια Ιστορία Βροχής είναι να παραμείνει... ημιτελής.

Είναι σαν να βρέχει δίπλα σου και να παραμένεις ατσαλάκωτα στεγνός.
Είναι σαν να σε αγαπώ και εσύ να με συμπαθείς.
Είναι σαν μια κατεύθυνση νερού που δεν ξέρει προς τα που να τρέξει.
Προς τα που να..παίξει.
Προς τα που να..φέξει.

Μια Ιστορία Βροχής οφείλει να τελειώσει η να μην τελειώσει ποτέ.

Γενναίος όποιος γνωρίζει την ατέλεια και προχωρά μαζί της.
Γενναίος όποιος καταφέρει να τελειώσει μια Ιστορία Βροχής στην πιο βρεγμένη της ώρα.

Μαρία Βούλγαρη,Κρίμα


Ατελείς Ιστορίες Βροχής(2016)


Οι ΙΚΕΤΕΣ αγαπούν εμμονικά την βροχή.
Οι ιστορίες τους είναι βρεγμένες μέχρι το κόκαλο.
Γενναία.

 

Το ξέρουμε κι οι δύο...

Το ξέρουμε κι οι δύο, αγαπητή μου, πως μας έμαθαν να πεινάμε και να κρυώνουμε να πεθαίνουμε από την κούραση και να ζούμε χώρια.
Δεν έχουμε αναγκαστεί ακόμη να σκοτώσουμε, δεν μας έτυχε ακόμη να πεθάνουμε.
Το ξέρουμε κι οι δύο, αγαπητή μου, πως μπορούμε να μάθουμε στους άλλους να μάχονται για τους δικούς μας και να αγαπάμε κάθε μέρα λίγο περισσότερο, κάθε μέρα λίγο καλύτερα…

Nâzım Hikmet Ran


Ο Nâzım Hikmet Ran(1902 – 1963) , ήταν Τούρκος ποιητής και δραματουργός, τα έργα του οποίου μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες.
Υπήρξε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Τουρκίας.

 

Facebook.-όπως Πρόζακ!..

Εν αρχή, ην η κατάθλιψη!

Ανία, μελαγχολία, θλίψη απροσδιόριστη, μοιρολατρία, άλγος της ζωής, απόγνωση, απαισιοδοξία, μοναχικότητα, δυσαρέσκεια για τον εαυτό μας.. -κατάθλιψη.
Αν τα πρώτα αφορούσαν σε διάφορες ελίτ στο πέρασμα των αιώνων, ή σε κάποιες δοσμένες ιστορικές συνθήκες να αφορούσαν μάζες πληθυσμών (μεγάλοι πόλεμοι, λοιμοί, μεγάλος πλούτος και μεγάλη φτώχεια, μεγάλοι διωγμοί και κατατρεγμοί, τοπικοί πόλεμοι, κλιματικές αλλαγές κλπ) -η κατάθλιψη ήρθε σαν πλανητικό φαινόμενο να αφορά μεγάλες μάζες στην εποχή μας και να περιλαμβάνει όλα τα πιο πάνω χαρακτηριστικά. Και να περνάει οριζόντια σε όλη την κοινωνία, με πιο ευάλωτες ομάδες τους νέους και τις ηλικίες πάνω από τα 45 –τους μεσήλικες.
Τα συμπεράσματα από πρόσφατες αναλύσεις κοινωνιολόγων, ψυχολόγων, αναλυτών, ψυχιάτρων, γιατρών και οικονομολόγων δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας –ζούμε την εποχή της κατάθλιψης. Και μάλλον είμαστε ακόμα στον προθάλαμο της εποχής της. 

Πρόκειται για κοινωνικό φαινόμενο, ταξινομείται ασφαλώς ως παθολογία, γεγονός αποκαλυπτικό της φοβίας για τη θλίψη σε έναν ηδονιστικό κόσμο.
Ας σημειωθεί ένα επί μέρους συμπέρασμα κοινό των ερευνητών, ότι οι γυναίκες προσβάλλονται δύο φορές περισσότερο από τους άντρες, με αίτια φυσιολογικά και πολιτισμικά.
“Όλες οι ανθρωπιστικές επιστήμες προσπάθησαν να ερμηνεύσουν το κοινωνικό φαινόμενο της κατάθλιψης. 

Κατά μία άποψη (σ.σ. –δεν την συμμερίζομαι απόλυτα), ας θεωρήσουμε τον άνθρωπο μια μηχανή της οποίας η συμπεριφορά υπαγορεύεται αποκλειστικά από φυσικοχημικές αντιδράσεις. Τότε μιλάμε για έλλειμμα στην παραγωγή βασικών νευροδιαβιβαστών –της σεροτονίνης και της νοραδρεναλίνης –και καταλήγουμε σε επιχειρήματα όπως ότι τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα όντως επιτυγχάνουν την καταστολή των συμπτωμάτων της κατάθλιψης. Αλλά πολλοί ερευνητές θεωρούν ότι οι διαταραχές εκεί προκαλούνται και από γεγονότα της ψυχικής και κοινωνικής ζωής, είτε ακόμα οφείλονται και σε γενετική προδιάθεση.”
Τα σχετικά στοιχεία ωστόσο είναι αδιάσειστα –αποδείχθηκε η αποτελεσματικότητα των αντικαταθλιπτικών και η φαρμακοβιομηχανία ανακάλυψε μια πηγή κολοσσιαίων κερδών! Θα ξαναγυρίσουμε στα οικονομικά της κατάθλιψης στο τέλος.
“Ο κόσμος θα ήταν όντως πολύ χειρότερα αν 5 δισεκατομμύρια άνθρωποι από τα 7,5 που είμαστε τώρα, έπαιρναν μονίμως Πρόζακ!” [προς το παρόν “παίρνουν” facebook κάπου 2 δις στον πλανήτη!.. (από αυτούς, 3.5 εκατομ. στη χώρα μας..) και κάποιες κατοσταριές εκατομμύρια είναι πελάτες στο Πρόζακ]. 

Κάποιοι βιάζονται να επιβεβαιώσουν τον Χάξλεϋ του 1932, με τον Θαυμαστό Καινούριο Κόσμο του, για μια ανθρωπότητα προγραμματισμένη να ευτυχεί! 

Καμία ελευθερία μεν, αλλά εικονική ευτυχία και μόνο –ούτε μίσος, ούτε φθόνος, ούτε πόλεμος –στην ελάχιστη δυσφορία μια μόνο γουλιά του σόμα (έτσι θα λέγανε το Πρόζακ τότε!..) θα αποκαταστήσει την ευφορία!..

 Ο Χάξλεϋ λοιπόν έχει πέσει έξω στον χρόνο και στον πόλεμο!!.. μην βιάζεστε τόσο, άπληστοι κεφαλαιοκράτες!!
Η νεώτερη κοινωνία της παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού –όταν μας πέθανε και ο Κέϋνς.., -της (δήθεν) ελευθερίας, του (άκρατου) ναρκισσισμού και της (αφηνιασμένης) επιτρεπτότητας -της καπιταλιστικής ατομικότητας με άλλα λόγια, είναι οπωσδήποτε αγχογόνος.
Οι θεραπείες πλην των φαρμακευτικών φαίνονται εξαιρετικά αβέβαιες. “Η γνωσιακή και η διαπροσωπική θεραπεία επιχειρούνται σε άπειρες καθημερινές συνεδρίες σε όλον τον πλανήτη, σε κάθε είδους ψυχοθεραπευτές και ιδρύματα, που χρησιμοποιούν την αναλυτική μέθοδο για να ανακαλέσουν ενδεχόμενα τραύματα του παρελθόντος, ή να ανιχνεύσουν πτυχές της καθημερινής ζωής. Μπορεί να υπάρχουν κάποια αποτελέσματα αλλά η μέθοδος είναι σχετικά και πάντα εμπειρική”. Συχνά προτιμάται, αλλά έγινε εδώ και κάποιες δεκαετίες και μόδα-must!.. και είναι ίσως πιο φθηνή σε σχέση με κάποια ψυχοφάρμακα.
Σε ένα περιβάλλον όλο και πιο πολύπλοκο και αινιγματικό, ο εγκέφαλος προσανατολίζεται με μεγαλύτερη δυσκολία. 

Ζούμε σε ένα κόσμο μηχανών των οποίων η λειτουργία είναι παντελώς άγνωστη στη συντριπτική πλειονότητα των χρηστών –από το κινητό τηλέφωνο –το smart phone , το laptop, την τηλεόραση, το Διαδίκτυο –και όλα αυτά διασυνδεδεμένα! 

Παραδόξως τα τεχνολογικά επιτεύγματα που επιτρέπουν την κυριαρχία επί της φύσης, που εκμηδενίζουν αποστάσεις και χρόνους απόκρισης, δημιουργούν ένα περιβάλλον τεχνητό, ανοίκειο, ασύλληπτο, ακατανόητο ως προς τους μηχανισμούς του. ”..Ένα περιβάλλον όπου το εικονικό και το πραγματικό αναμειγνύονται πάντοτε περισσότερο, συγχέοντας τους δείκτες αναφοράς. 

Η σύγχυση είναι γενική: αληθές-ψευδές, καλό-κακό, πραγματικό-εικονικό, τα όρια συσκοτίζονται ολοένα και περισσότερο. 

Η πολυπλοκότητα και ο ακαθόριστος χαρακτήρας των δεδομένων καθιστούν τις αποφάσεις πιο αγχωτικές..” αλλά φαινομενικά δεν υπάρχει ρίσκο!.. [ήδη είστε μέσα στο face book!!..]
Και επινοήθηκαν τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης – κυρίως το facebook -μαζί με το tweeter και το instagram. Μια επινόηση -ένα ιδεολογικό εργαλείο του ύστερου καπιταλισμού με πολλαπλό στόχο: -να αποσπάσει τα άτομα από το κοινωνικό σύνολο που δυνάμει ανήκουν στην πραγματική ζωή, -να τονώσει την ατομικότητα τους –τον ναρκισσισμό τους σε έναν εικονικό κόσμο χωρίς ρίσκο -να δώσει διέξοδο στην απομόνωση της κατάθλιψης βολεύοντας τις αδύναμες και ελλειμματικές προσωπικότητες με πολλούς γνωστούς τρόπους να αισθανθούν πάλι ζωντανές (ας μην επεκταθούμε εδώ), -να λειτουργούν σαν εργαλεία διάχυσης fake news (το tweeter),- ίσως το πιο ισχυρό σύγχρονο μέσο προπαγάνδας για τα κέντρα εξουσίας. 

Το instagram προβάλλει ναρκισσισμό ανταγωνιστικά.. φωτογραφίες με προσωπικά στιγμιότυπα και τόπους ή παρέες που βρέθηκαν οι χρήστες του.
Όπως και τα ψυχοφάρμακα, επιφέρουν εθισμό και εξάρτηση, και θέλει δύναμη για να αποσπάσεις την κατάθλιψη σου από τον χώρο μιας εικονικής ψηφιακής παρέας που έχεις δημιουργήσει και να ψάξεις πνευματική διαύγεια. Προβληματίζει ιδιαίτερα (εμένα, αλλά και σας να υποθέσω?) η συνηθισμένη γκροτέσκα εικόνα νέων βασικά, σε ένα βαγόνι του μετρό, ή στον δρόμο περπατώντας, με τα σκυμμένα πρόσωπα στο smart phone ή σε μία καφετέρια όπου το ζευγάρι αμίλητο, να είναι αφοσιωμένο να στέλνει και να λαμβάνει μηνύματα στο κινητό του ο καθένας μόνος του και να παρακολουθεί αναρτήσεις..
Έχει γίνει ήδη σύγχρονη κοινωνική παθογένεια!.. η μοναχικότητα βρήκε εργαλείο να ασχολείται!
Ένα μικρό δείγμα από τυπικές αγχωτικές εκδηλώσεις –και όχι μόνο: άλλοι το χρησιμοποιούν για να πλασάρουν τη δουλειά τους –με το αζημίωτο –ακόμα και με λογοκλοπές, τσιμπώντας αφελείς , άλλοι για να προβοκάρουν, ή να τρολάρουν και αν τύχει και πέσεις σε σκληρή παρέα, επιχειρούν και να δολοφονήσουν τον χαρακτήρα σου αν διαφωνήσεις σε κάτι. Άλλοι γιατί νομίζουν ότι αξίζει να λένε αμπελοφιλοσοφίες από έναν κατασκευασμένο φαντασιακό εσωτερικό κόσμο ξεφεύγοντας από προσωπικά αδιέξοδα, ή να ασχολούνται με κατοικίδια και λουλούδια και να αναρτούν εννιά στις δέκα ασήμαντες φωτογραφίες, ή να αυτοθαυμάζονται με εναλλαγές selfie και να αυτοπροβάλλονται εκδηλώνοντας προσωπικές τους καταστάσεις και στιγμιαία συναισθήματα προσδοκώντας άμεση συμπάθεια “φίλων“, να εκφράζονται με εύπεπτα στιχάκια, ή δανεισμένα από μεγάλους ποιητές, που συγκινούν άλλα στερημένα άτομα...
Φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις με διαλεκτούς φίλους εδώ μέσα, ισορροπημένες προσωπικότητες με έλεγχο της απόστασης από το εργαλείο. Αλλά είναι λίγοι σχετικά στον δικό μου χώρο –και δεν μπορώ να αναφερθώ ονομαστικά εδώ –ξέρουν αυτοί, που κάνω τα ελάχιστα likes!.. και εξαίρεση ασφαλώς αποτελούν και όσοι χρησιμοποιούν το μέσο αποκλειστικά για πολιτική-ιδεολογική ζύμωση (εκτός από τα κατ’ επάγγελμα τρολ), όταν δεν πρόκειται για αυτοεπιβεβαίωση ασφαλώς.
Η επικρατούσα ναρκισσιστική και ηδονιστική ατμόσφαιρα που ανακηρύσσει υπέρτατη αξία την αυτοπραγμάτωση και την επιδίωξη της άμεσης απόλαυσης την οποία εξομοιώνει με την ευτυχία, είναι ριζικά εχθρική σε κάθε μορφή θλίψης!! –εδώ γίνεται η αποθέωση του face book –είναι όπως το Πρόζακ και ακόμα περισσότερο επιδραστικό!! 

Δεν χωράει θλίψη στο face book! 

Με εργαλεία τα likes, τις καρδούλες, τα emoticons, τις μικρές ατάκες για να μένεις συνεχώς στην παρέα, το εύκολο φλερτ –και όχι μόνο. Οποιοσδήποτε παριστάνει τον οποιονδήποτε –ανέξοδα, -χωρίς ρίσκο και μπορεί να επιζητεί τον θαυμασμό, την φιλία ή διάφορα περισσότερα. 

Έτσι σπάει η μονοτονία μιας ζωής υπερπροστατευμένης αλλά απομονωμένης και καταθλιπτικά απαισιόδοξης. 

Όχι όμως και η απομόνωση..
Ασφαλώς υπάρχουν και άλλα ζητήματα με τα δίκτυα αυτά, όχι αμελητέα: πανίσχυρες μηχανές κωδικοποιούν χαρακτηριστικά και επιλογές και προγραμματίζουν τους χρήστες προτείνοντας προϊόντα, υπηρεσίες, άλλα “αδελφά” άτομα με κάποιο κοινό χαρακτηριστικό. Και φυσικά κωδικοποιούν προσωπικές πληροφορίες και παρακολουθούν συνεχώς τους πάντες με διάφορους στόχους (Escelon) και τροφοδοτούν με δεδομένα το πολιτικό μάρκετινγκ του συστήματος.
Αυτό είναι το facebook -μαζί με το tweeter και το instagram.
Για το κλείσιμο αυτών των σχολίων: ..“μετά τα φαρμακευτικά σκευάσματα, που επενεργούν μεν αποτελεσματικά στους νευροδιαβιβαστές, αλλά αποτυγχάνουν παταγωδώς στην απαισιοδοξία, έρχονται τα πολυμέσα και τα δίκτυα να το καλύψουν, αποκτώντας όμως όλο και περισσότερη εξουσία. Εν ονόματι της χαράς της ζωής, επιτελείται μια γιγαντιαία πολιτισμική και “διανοητική επαναστροφή” –που είναι μια αυταπάτη”.
Η παγκοσμιοποίηση της αποχαύνωσης άρχισε πριν 10-15 χρόνια, καταλαμβάνοντας όλο και περισσότερο ελεύθερο χρόνο των μαζών, με “παιχνίδια και εφαρμογές επικοινωνίας” κάθε είδους. Και η κατάθλιψη αποδείχθηκε το βολικό όχημα.. Αντικρίζουμε –λέει ο Μινουά, κάτι σαν σταυροδρόμι, διασταυρούμενα μονοπάτια ανάμεσα στην ιδιωτεία και την κατάθλιψη, ανάμεσα σε ένα μέλλον ευτυχισμένων ηλιθίων ή καταθλιπτικών σκεπτόμενων”. Κλίνει ασυζητητί προς τη δεύτερη επιλογή –κι εγώ μαζί του! “Μοιάζει με την οδό του ανθρωπισμού. Το μεγαλείο δεν έγκειται στο να είσαι ευτυχής, αλλά ενσυνείδητος, πνευματικά διαυγής. Ανάμεσα στους οπαδούς των δύο δρόμων, όμως, η μάχη θα είναι σκληρή.”
Και για το τέλος..
Αν υπολογίσετε τους κολοσσιαίους τζίρους της φαρμακοβιομηχανίας στα ψυχοφάρμακα, το κόστος των άπειρων συνεδριών σε λογής αναλυτές, θεραπευτές ψυχών και ιδρύματα σε πλανητική κλίμακα κάθε στιγμή, -το shopping therapy που συνιστάται πλέον εθιμικά!.. και βάλετε δίπλα και τα μυθικά κέρδη των κοινωνικών δικτύων στο Διαδίκτυο, των εταιριών λογισμικού και εμπορίας τεχνολογίας smart επικοινωνιών –τότε θα σκεφθείτε βάσιμα ότι πρόκειται ίσως για την πιο κερδοφόρα οικονομική δραστηριότητα στο καπιταλιστικό σύστημα σήμερα!.. –μεγαλύτερη και από την πολεμική βιομηχανία!... 

Την κατάθλιψη!
___________________
Σημείωση1: συνιστώ το βιβλίο του Ζωρζ Μινουα –Η ιστορία της Κατάθλιψης –εκδόσεις Νάρκισσος. Αποσπάσματα από αυτό το βιβλίο χρησιμοποίησα γι’ αυτή την ανάρτηση (τα αποσπάσματα σε εισαγωγικά).
Σημείωση2: κάποτε χρειάστηκα ιατρικά ένα ψυχοτρόπο φάρμακο για ένα διάστημα, μετά από βαριά εγχείρηση. Λοιπόν.. όσο πιο μικρή δόση έπαιρνα μετά την αρχική επίθεση του, τόσο πιο αποτελεσματικό γινόταν!! Τόσο καλά!!.
Στο facebook βρίσκομαι για πάνω από 10 χρόνια!! –όχι! Πρόζακ δεν έχω δοκιμάσει και δεν πρόκειται!

Βασίλης Κουτσάκος

*********************************************

Την εκτίμηση και κυρίως την αγάπη μου στον Βασίλη!

Τον ευχαριστώ για την αξιοπρεπή και ευγενική του παρουσία στον χώρο του διαδικτύου,έναν χώρο που λαίμαργα τρώει την προσωπική μας ζωή.

Το κείμενο του αυτό με συνάντησε την στιγμή που το είχα πολύ μεγάλη ανάγκη...όλοι μας!

Θερμές ευχαριστίες,Βασίλη μου!

Συντάσσομαι!

Να ελαφρύνω κάπως τα πράγματα...

«Ίσως το χιούμορ είναι κάτι που εφηύρα για να αποφύγω τη βλαστήμια.
Γιατί αυτό παθαίνω όταν θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια.
Είναι η επιθυμία μου να σώσω ό,τι μπορώ από τον εξευτελισμό.
Να ελαφρύνω κάπως τα πράγματα».

Cemal Süreya




Ο Cemal Süreya ( 1931- 1990) ήταν Τούρκος ποιητής και πεζογράφος.
Αποφοίτησε από τη Σχολή Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Άγκυρας. Υπήρξε ο αρχισυντάκτης του λογοτεχνικού περιοδικού Papirus. Ο Τζεμάλ Σουρεγιά είναι μέλος της Δεύτερης Νέας Γενιάς της Τουρκικής ποίησης, αφηρημένου και μεταμοντέρνου κινήματος.

.

Περγαμόντο...

Όλα όσα περιφέρονται γύρω από τούτο το σύμπαν-γλυκό του κουταλιού,συνιστούν...άρωμα ελπίδας!
Φταίει μάλλον το κεφάλι μου που συνεχώς γεμίζει εικόνες-συγχωρέστε με που σας τις πετάω στα μάτια-φταίει η μαμά μου που από το "τίποτα"ξεσήκωνε τα πάντα,ίσως να φταίει το άρωμα και το χρώμα του φρούτου...

Τίποτα στη ζωή δεν είναι εύκολο και όλα μα όλα είναι κίνηση προς το φως...
Το περγαμόντο είναι ένα "φως"σε μια πόλη που μοιάζει να χάνει τις ιστορίες της.

Οι ασήμαντες λεπτομέρειες είναι κινήσεις στο φως και για να φτάσεις εκεί οφείλεις να "ξύσεις"τις φλούδες σου...να καθαρίσεις και να κοπείς σε κομμάτια χαράς.

Όπως ακριβώς προετοιμάζεις ένα περγαμόντο πριν το βουτήξεις στη ζάχαρη σου.

Η ζωή μας προχωρά και το μόνο που παρατηρώ καθημερινά είναι η απώλεια μιας ακόμα ιστορίας μας.

Η επικοινωνία μας αρχίζει και περιορίζεται σε πλήκτρα και ήχους ηλεκτρονικούς.

Σε κουβέντες με στέβια.

Γίνεται "ανάπηρη",όπως είπε κάποτε κάποιος,ξεχνώντας πως κάποιες φορές στη θέση της αναπηρίας φυτρώνει μια ..καρδιά.

Όλα είναι επιλογές φωτός η λιγότερου φωτός.

Γελάστε...μα εγώ σας το λέω!
Το φως είναι για να μοιράζεται και να τρώγεται με λαίμαργους...παραλήπτες!!!!

Μαρία Βούλγαρη,Περγαμόντο σαν φως

ΑΥΤΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ...

Εγώ είμαι ένας μύλος της αγάπης
Ποιήματα αλέθω σʼ ένα Λουνα Παρκ
Στριφογυρίζω στον αέρα με τα χέρια τα παιδιά
Και όταν σχολάσω όνειρο βλέπω τον Δον Κιχώτη.
Ανηφοριά στον ουρανό

Can Yücel,Αυτοπαρουσίαση

Ο Can Yücel(1926-1999) ήταν ένας από τους κορυφαίους Τούρκους ποιητές του 20ού αιώνα.
Τον αγαπούν για την απλή ,τίμια και κάποιες φορές" αγενή" γλώσσα των ποιημάτων του.




Οι ΙΚΕΤΕΣ τις επόμενες μέρες θα αφιερώσουν την σελίδα τους στους  γείτονες -ποιητές.
Αγαπημένες εικόνες,λέξεις και σκιές από την Τουρκία,μια χώρα γοητευτική και γεμάτη αρώματα.
Γεμάτη βροχές,ακτές,γάτες,τσαι και μπόλικη κανέλα.
Όμορφοι άνθρωποι με πανέμορφα μάτια και βλέμματα στο μέλλον.
Ευχή να σας παρασύρουμε μαζί μας σε όλες αυτές τις διαδρομές μέσα από τις λέξεις σημαντικών και  κυρίως..πανέμορφων ανθρώπων.

 

Καραμέλα ο χρόνος...

"Ο χρόνος γιατρεύει".
Φυσικά!
Κυρίως όσα δεν νιώσαμε...ποτέ.

"Ο χρόνος γιατρεύει".
Πάντα!
Κυρίως όσους δεν συναντήθηκαν ποτέ και πουθενά.


Καραμέλα ο χρόνος...σε στόματα χωρίς σάλιo.

Μαρία Βούλγαρη,Καραμέλα...

ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ ΤΗΣ...ΠΛΑΚΑΣ

 

Ο Μ

ΟΜ

Η αιώνια Λέξη είναι όλα.
Ό,τι ήταν,ό,τι είναι κι ό,τι θα είναι και ό,τι είναι πέρα στην αιωνιότητα.
Όλα είναι ΟΜ.

ΟΥΠΑΝΙΣΑΔΕΣ

 

Θυσίες...

Διαβάζω ποίηση..έτη πολλά.
Πρόσφατα έπεσα πάνω σε δυό ποιήματα και ένα απόσπασμα από τις Ουπανισάδες*.

Το πρώτο ποίημα είναι του Τίτου Πατρίκιου από την ποιητική συλλογή  Αντιδικίες.
Μια συλλογή με ξεκάθαρες κατευθύνσεις εντός του και μια από τις πολύ αγαπημένες μου.

"Εκεί που πας να με βρεις ρίχνω ένα καινούργιο φράγμα.

Δεν είναι που δε θέλω να με βρεις,

δεν είναι που θέλω να σε διώξω.

Μόνο που πια πρέπει να δούμε καθαρά

πόσα εμπόδια αντέχουμε να ξεπεράσουμε,

για να βρεθούμε..."

Απόσπασμα από το ποίημα του ,Εμπόδια

Το δεύτερο ποίημα ήταν του Κύπριου Ποιητή Σταύρου Σταύρου.

"Ο καθένας γράφει την ιστορία του, μόνο που δεν το ξέρει πως γράφει τις λέξεις του πάνω σ' άλλες λέξεις γραμμένες ποιος ξέρει από ποιον και πότε και γιατί ή πού έλαβαν χώρα τα γεγονότα της ζωής του."

 Απόσπασμα από τις Άλλες Νύχτες.


Και στα δυό αυτά αποσπάσματα ,γραμμένα σε άλλους χρόνους,χώρους,χαρτιά...ακολουθούν και οι δυό τους έναν λυγμό..
Τι γράφουμε,τελικά;;;
Και πόσο αναπνέουμε;;;
Υπάρχουμε στις λέξεις μας η επαναλαμβάνουμε μια ακολουθία λυγμών και συνόρων;;;
Αλλάζουμε δέρμα όταν αφήνουμε να πέσει μια λέξη η η λέξη μας εγκαταλείπει θυμωμένη;;;
Οι λέξεις μας γράφονται πάνω σε άλλες λέξεις,σπάνε τα σύνορα,ξαναγυρνούν πίσω σε εμάς,ανατινάζονται και κάποιες φορές λυτρώνουν..μα τις περισσότερες φορές...μαρτυρούν τα όσα εμείς δεν θα ομολογήσουμε ποτέ.
Είναι θεραπεία;;;η μήπως μικρόβιο που μεταδίδεται με ταχύτητα φωτός και μολύνει αθώους συνειρμούς μας;;;
Μου μοιάζουν όλα αφόρητα και σύνθετα,κάποιες φορές.
Μάταια,θα έλεγα.

Μέχρι που ανακαλύπτω την απόλυτη απλότητα της σιωπής.
Μιας σιωπής που ξεβράζει τρυφερά τις αγωνίες και τα βάσανα όσων ταλαιπωρούνται από τα βαθιά ,άλυτα υπαρξιακά γεγονότα τους.

Σε λίγες σειρές μου δόθηκε και μια τρίτη οδός..
Τόσο παλιά όσο η αναπνοή μας.
Και τόσο καινούργια όσο και οι λέξεις που ακόμα δεν είπαμε.

"Όταν ένας άνθρωπος μιλάει,δεν μπορεί να αναπνέει,αυτή είναι η θυσία της αναπνοής στην ομιλία.
Κι όταν ένας άνθρωπος αναπνέει,δεν μπορεί να μιλάει,αυτή είναι η θυσία της ομιλίας στην αναπνοή.
Αυτές είναι οι δυό ατελείωτες αθάνατες προσφορές του ανθρώπου,είτε είναι ξύπνιος είτε κοιμάται."
Απόσπασμα από τις Ουπανισάδες


Μέχρι λοιπόν να μάθουμε να προσφέρουμε και να θυσιάζουμε...θα μουρμουράμε ποίηση.
Κύκλοι...

*Oι Ουπανισάδες είναι Ινδουιστικά ιερά κείμενα, επεξηγηματικά παραρτήματα των Βεδών.

Μαρία Βούλγαρη,Θυσίες

Έργο της Mirjam Appelhof


 

Διάγουμε βίο...

Με τα πρώτα φώτα της ημέρας οι λάμπες... οριοθετούν.
Ξυπνάς και προσπαθείς να τεντωθείς σε κατεύθυνση φιλική.
Προσπαθείς μα κανείς δεν είναι δίπλα για να σε τραβήξει στην οικειότητα.
Τα μάτια ακόμα συλλέγουν σκιές.
Κολλάνε τα βλέφαρα και αρνούνται τις εικόνες του κόσμου.
Τα ανοίγεις άγαρμπα και κοιτάς αν όλα σου βρίσκονται στη θέση τους.
Κεφάλι,χέρια,πόδια...καρδιά.
Ευτυχώς ,μουρμουράς και κουνιέσαι για να το πιστέψεις και εσύ ο ίδιος.
Μια λάμπα που ξέχασες το προηγούμενο βράδυ,ψήνει καφέ και μιλά μόνη της.
"Διάγουμε βίο..."
Χλιαρές συγκεντρώσεις σκέψεων ξεκινούν να τρέχουν μαζί με το νερό του νιπτήρα,τα μαλλιά σου είναι σαν φωλιά χωρίς κανένα πουλί,τα χείλη σου τραβήχτηκαν προς την καρδιά και το δέρμα αναπνέει εποχές.
Διάγουμε βίο...
Είναι γεγονός.
Ανάλαφρα εξουθενωμένοι....
Χαρούμενα ανασφαλείς..
Αισιόδοξα αφελείς...

Ευτυχώς,μουρμουράς και προχωράς....
Αλλάζεις;;;
Φυσικά.
Και σήμερα!

"Restlessness is me, you see (you see)
It's hard to be safe
It's difficult to be happy"
Μαρία Βούλγαρη,"Changing Of The Seasons"

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΛΑΜΠΑ

 

Σχέδια που εγκαταλείπουμε...

Σχέδια που εγκαταλείπουμε.

Αποφάσεις που φοβηθήκαμε να πάρουμε
Προσδοκίες των άλλων από εμάς που τις τροφοδοτήσαμε κι ας ξέραμε τι επικίνδυνο ήταν.
Δικές μας απαιτήσεις απ’τους άλλους, ενώ μαντεύαμε κι εκείνων τη μικρότητα και τη δική μας υστεροβουλία.
Άνθρωποι που συναντήσαμε μια νύχτα, μα που το βλέμμα τους όρισε πια για πάντα τη ζωή μας.
Λόγια που τα προμελετήσαμε, μα που οταν ήρθε η ώρα δώσαν τη θέση τους σε μια δειλή σιωπή.
Έρχονται όλα κάποτε μαζεμένα.
Μέσα σε μια στιγμή…εκεί που ανεβαίνεις ανύποπτος μια σκάλα ή απλώνεις το χέρι στο σκοτάδι ψάχνοντας για το φώς.
Μονάχος σε ένα μισοσκότεινο δωμάτιο ή μέσα στο πλήθος και τα φώτα.
Που να πας τότε;
Που να κρυφτείς;

Τι την έκανες την ανεπανάληπτη ζωή σου;..

Τάσος Λειβαδίτης

Έργο του Sam Toft

Μια εξέγερση ελεύθερων συνειδήσεων θα χρειαζόμασταν. ..

“Η λειτουργία του κόσμου έπαψε να είναι το απόλυτο μυστήριο που ήταν, οι μοχλοί του κακού βρίσκονται μπροστά στα μάτια... όλων, για τα χέρια που τους χειρίζονται δεν υπάρχουν πια γάντια ικανά να κρύψουν τις κηλίδες του αίματος. 

Θα έπρεπε, επομένως, να είναι εύκολο για τον καθένα να επιλέξει ανάμεσα στην πλευρά της αλήθειας και στην πλευρά του ψεύδους, ανάμεσα στον ανθρώπινο σεβασμό και στην ασέβεια προς τον άλλον, ανάμεσα σε αυτούς που είναι με τη ζωή και αυτούς που είναι εναντίον της. 

Δυστυχώς, τα πράγματα δε συμβαίνουν πάντα έτσι. 

Ο προσωπικός εγωισμός, το βόλεμα, η έλλειψη γενναιοδωρίας, οι μικρές δειλίες της καθημερινότητας, όλα αυτά συνεισφέρουν σε μια ολέθρια μορφή πνευματικής τυφλότητας, να βρισκόμαστε δηλαδή στον κόσμο και να μη βλέπουμε τον κόσμο, ή να βλέπουμε από αυτόν ότι, ανά πάσα στιγμή, τείνει να εξυπηρετεί τα συμφέροντά μας. 

Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν μπορούμε να ευχηθούμε παρά να έρθει η συνείδηση και να μας ταρακουνήσει επειγόντως από το μπράτσο και να μας ρωτήσει εξ επαφής: “Πού πας; Τι κάνεις; Ποιος νομίζεις ότι είσαι;”. 

Μια εξέγερση ελεύθερων συνειδήσεων θα χρειαζόμασταν. 

Είναι άραγε εφικτό;”

José de Sousa SaramagoΤελευταίο τετράδιο(απόσπασμα)

Το παραπάνω βιβλίο περιέχει κείμενα που έγραψε ο συγγραφέας στο blog του.

Βλέπεις....

Βλέπεις..
πάντα με ενδιέφεραν οι άνθρωποι που είχαν ανοιχτές παρτίδες με το φως.
Που είχαν...χρέη απέναντι στα οριστικά "ολόκληρα".
Βεβαίως και σαστίζω...
Τις πιο πολλές φορές τρέμω...και σκοτεινιάζω.
Με τη γνάθο σου που δεν λέει  να αναπαυτεί.
Και με τη γλώσσα σου που δεν λέει να ανατείλει.

Μαρία Βούλγαρη,Βλέπεις...

ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ ΤΗΣ...ΠΛΑΚΑΣ

 

Σωροί τραυμάτων και απολεσθεισών ημερών..

Λέξεις λέγονται και λέξεις αποστέλλονται.
Λέξεις κατρακυλούν και λέξεις...αφανίζουν.
Σωροί τραυμάτων και  απολεσθεισών ημερών..

Η ματαιότητα ονομάζεται..λέξη.

Όλα όσα σημειώνεις είναι ένα παρελθόν του πρώτου σου..ρίγους.

Ένα "τώρα"σε χρόνο περασμένο.
Μια παράγραφος ντυμένη και στολισμένη για να δοθεί σε ταξιδιώτες με αποσκευή έναν μόνο σελιδοδείκτη.
Μια σειρά γραμμάτων που το καθένα στη σωστή του ώρα ήταν...
Γκριμάτσα και ευτυχία.
Απόλαυση και προσμονή.
Θλίψη και απογοήτευση.
Θυμός και εγκατάλειψη.

Όλα όσα αφήνουμε σαν αποτύπωμα πάνω στο χαρτί συνιστούν...παρελθόν.
Μακρινό η πρόσφατο..μα πάντα παρελθόν.

Κανείς δεν είναι γενναίος για να εγκαταλείψει το πρώτο τους...χαμόγελο.
Το πρώτο τους καρδιοχτύπι.
Το πρώτο τους δάκρυ.

Αφηγούμαστε μόνο μια ανάμνηση.
Αναμασάμε μόνο μια δική μας εικόνα.

Η ματαιότητα ονομάζεται....συγγραφή.

Κανείς δεν είναι αθώος.
Παρά μόνο...το ρίγος.

Μαρία Βούλγαρη,Το πρώτο ρίγος

Έργο της Mirjam Appelhof

Θέλω να πω βρέχει ....

Πόσα παραμύθια σταμάτησαν μέσα στη νύχτα, στάθηκαν μπροστά στις φωτισμένες βιτρίνες της σιωπής ν' ακούσουν πώς ανασαίνουν οι άνθρωποι, πώς σφυρίζουν, πώς στενάζουν μέσα σ' ένα παραμύθι πιο αληθινό που λέγεται ζωή. 

Ο καθένας γράφει την ιστορία του, μόνο που δεν το ξέρει πως γράφει τις λέξεις του πάνω σ' άλλες λέξεις γραμμένες ποιος ξέρει από ποιον και πότε και γιατί ή πού έλαβαν χώρα τα γεγονότα της ζωής του. 

Μόνον ο έρωτας μοιάζει να μένει έξω από την ιστορία, σαν μια κουβέντα που την έφερε ο άνεμος έξω απ' το βιβλίο, έξω απ' τις σελίδες κι όχι γιατί ο έρωτας δεν έχει μοίρα να τον κουμαντάρει, μα γιατί για τον έρωτα, οτιδήποτε εκτείνεται πέρα απ' το φιλί, παραμένει παγερά αδιάφορο. 

Θέλω να πω βρέχει κι όταν βρέχει, μοιάζουν να έχουν όλα ένα κάποιο νόημα...

Σταύρος Σταύρου - Οι άλλες νύχτες

Φώτο: Cao Anh Tuan

Τελικά δεν ήρθα...

Δεν θυμάμαι ποια κατεύθυνση έπρεπε να πάρω για να σε συναντήσω.
Βαριόμουνα να σηκωθώ και από την καρέκλα.
Δύο βήματα έκανα μπροστά και μετά ξανακάθισα.
Τι νόημα είχε αλήθεια αν σε ξαναβρώ;
Αν έβρισκα κάποιο νόημα θα σηκωνόμουν αμέσως και θα'τρεχα.
Απέναντι κάτι χελιδόνια σε σειρά καθισμένα με κοιτούσαν.
Έμεινα να τα κοιτάζω κι εγώ.
Εδώ είναι καλύτερα ψιθύρισα.
Που να τρέχω τώρα να ανοίγω παλιές ιστορίες.
Τα χελιδόνια κατάλαβαν την σκέψη μου και αυτό μου ήταν αρκετό για να μην έρθω.

Πάμπος Φιλίππου,Τελικά δεν ήρθα

Από την ποιητική συλλογή,Άνοιξη,Άνοιξε μου

Άνθρωποι που μιλούν τις ίδιες λέξεις...με διαφορετικά μάτια...

Υπάρχει πάντα κάτι το "μη γενόμενο".
Κάτι το "ποτέ εκπληρωμένο".
Κάτι το οριστικό.
Πάντα οριστικό.
ανάμεσα σε ανθρώπους που αγαπούν και μισούν τις ίδιες θύρες εξόδου.
Σε ανθρώπους που ανεβαίνουν τρένα χαρούμενοι και τα κατεβαίνουν μισοί.
Σε ανθρώπους που φοβούνται μα και σε ανθρώπους που αφηγούνται γενναία ταξίδια.

Μια ιστορία είναι αρκετή για να κατεδαφίσει και να κτίσει...την αφήγηση της.
Τα υλικά είναι συνήθως τα ίδια.
Άνθρωποι που μιλούν τις ίδιες λέξεις...με διαφορετικά μάτια.

Βλέπεις, κάποιες ελάχιστες ιστορίες, δικαιούνται..μόνο έναν νέο ορίζοντα η μια κενή σελίδα.

Μαρία Βούλγαρη,Τρένα
Λάμπα δρόμου
Ιστορίες Κάτω Από Λάμπα
(υπό έκδοση)

 

Ένα "ναι"και ένα "φοβάμαι"....

Τίποτα δεν μου συμβαίνει τυχαία.
Κυρίως όταν βρέχει.
Όλα συμβαίνουν γιατί έχουν κάποιο λόγο και μία..αγάπη.
Έν "ναι"και ένα "φοβάμαι".
Όλα συμβαίνουν γιατί έχουν κάποιο "ίσως"και ένα τείχος.
Την αλήθεια και την δική μου αλήθεια.
Γράφω για τη βροχή γιατί την...φοβάμαι.
Γράφω για τις ομπρέλες της γιατί πάει καιρός που τις άνοιξα... και δεν λέω να τις κλείσω.
Γράφω γιατί τίποτα δεν μου συμβαίνει τυχαία.
Ούτε καν εσύ.

Όλα τα είπαμε μα ξεχάσαμε το... νερό.

Μαρία Βούλγαρη,Γέφυρες
Πράγα,Νοέμβρης 2017

 

Ήταν τρια σημεία μέσα σε 12 περίπου ώρες...

"To face it not through the screen of words but to observe the very happening of fear without movement away from it"

J.Krishnamurti

Φόβος ενός φυσικού φαινομένου,νύχτα στην Κυψέλη.

Νύχτα,ξαπλωμένη στα ζεστά,ο ήχος από κάτι που τυλίγεται ή ξετυλίγεται,που απλώνεται από τα χαμηλά προς τα πιο ψηλά,μια εικόνα από ένα τσουνάμι αέρα,ήχου και σεισμού έρχεται κατά πάνω μας.

Μήπως η κυρία Μαρία του πέμπτου να ανεβάζει την τέντα που υπόκωφα γλιστρά στα ρουλεμάν...

Νύχτα χωρίς αέρα.

Φόβος αφανισμού.

Δεν αντιστέκομαι.

Μπορεί την επόμενη στιγμή να είμαι νεκρή.
Το air condition ξαναπαίρνει μπρος.

Αγαλλίαση.

Είμαι ασφαλής.

Ξημερώματα.

Όνειρο που τώρα μου αποκαλύπτεται συνειδητά.
Σε παραλία,συννεφιά.πράγματα απλωμένα και τα κύματα απότομα μεγαλώνουν σαν υδάτινο τσουνάμι,δεν θα προλάβω ποτέ να τρέξω αρκετά μακριά ,δεν πρόκειται να γλυτώσω. Με καταπίνει,με τραβά μέσα,είμαι βέβαιη ότι δεν θα ,ξαναβγώ,θα πνιγώ εκεί,μέσα στο μεγάλο κύμα.

Αναπνέω κανονικά,δεν υπάρχει αίσθηση πνιγμού ούτε ένα δεύτερο.
Το μεγάλο κύμα κάνει τον κύκλο του και με αποθέτει στην βρεγμένη ακτή.

Τα νερά τραβιούνται ξανά προς τα πίσω.

Φόβος πως ξανακυλώ.
Σηκώνομαι στα δυο μου πόδια και περπατώ στην μαλακή άμμο.

Σταθερά,προς τα έξω.
Με έσωσα.

Είμαι ζωντανή.

Χριστίνα Καραμανλή

Κράτα μια λάμπα να ανάβει σε όλα σου τα βράδια και θα έρχονται..

Υπάρχουν πολλές ιστορίες..
Για άγιες μέρες με κολασμένες ευχές.
Για μικρούς θεούς και μεγάλους θνητούς.
Για στάσιμα νερά και απέραντα φτερά.
Για κλουβιά και για σπασμένα σύνορα.
Για αυταπάτες και ονειρικούς κατεργάρηδες.
Τόσες ιστορίες,,,
Και είναι έτοιμες να σαλπάρουν κοντά σου η πολύ μακριά σου.
Κράτα μια λάμπα να ανάβει σε όλα σου τα βράδια και θα έρχονται..

Μαρία Βούλγαρη,Πρόλογος(απόσπασμα)
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΛΑΜΠΑ
Υπό έκδοση...

Καιρός του "ανάβειν"μια καινούργια εποχή!!!

Ε,γι'αυτό βασανίζεσαι όμορφα....

[...]

Η ζωή κάνει κύκλους.Ό,τι δίνεις παίρνεις.
Ένιωθες ότι ήσουν μέσα σ'έναν κύκλο πού όλο στένευε
και πολλές φορές γινόνταν θηλιά στο λαιμό σου.
Έκανες όμως προσπάθειες να ξεφύγεις απ'αυτόν.
Και τότε άκουσες τυχαία κάτι που το ανασκεύασες.
Ο κύκλος σταματάει εκεί που σταματάμε εμείς τον διαβήτη.
Ανατρίχιασες.
Φαντάστηκες τον εαυτό σου σαν ένα τεράστιο μεταλλικό διαβήτη που γυρνάει,γυρνάει και δεν έχει τελειωμό.Και τότε,ούπς,έφυγες από το κέντρο του κύκλου σταματώντας τον καταραμένο διαβήτη.
Και τότε ήταν που ξεχώρισες.
Και ήταν αρκετά νωρίς.
Ε,γι'αυτό βασανίζεσαι όμορφα.

Μαρία Σταυροπούλου,ΣΚΗΝΗ ΕΝΔΕΚΑΤΗ (απόσπασμα)
Από το βιβλίο της "ψάχνοντας ανθρώπους"(ΕκδόσειςΛΥΚΟΦΩΣ)

Την Μαρία την συνάντησα πριν λίγο καιρό στο διαδίκτυο και στην προσωπική της σελίδα στο FB.
Διαβάζοντας τις αναρτήσεις της οδηγήθηκα στο βιβλίο της.
Μου κρατά συντροφιά σε μέρες άγριες και σε μέρες φωτεινές.
Η Μαρία είναι από τους ελάχιστους ανθρώπους που διάβασα και δικαιούνται να λένε πως κρατούν ανθρωποκεντρικές σημειώσεις.
Τις κρατούν απαλά και παρηγορητικά.
Οι λέξεις της φέρουν τα πρόσωπα μας και τις στιγμές μας.
Κάνουν παρέα με την μοναξιά και τα σύννεφα.
Με τις σκληρές μας αλήθειες και τις μαγικές ουτοπίες μας.
Την ευχαριστώ που μου κρατά συντροφιά και με παρηγορεί με τον υπέροχο λόγο της.
Ελπίζουμε σε αυτούς τους ανθρώπους.
Συνεχίζουμε να...ψάχνουμε!

Οι ΙΚΕΤΕΣ ξεκινούν την νέα χρονιά με αγαπημένους φίλους που γράφουν.
Τίμια και φωτεινά!