Όπως τσακίζονται οι άνθρωποι από τα μάτια τους και από τις ζωές μας...

Στις εποχές του "τόσο όσο πατάει η γάτα",βρέθηκα στην Πόλη.

Ανακουφισμένη που τελικά δεν ήρθες για εκείνη την βόλτα.

Το κρύο ήταν οικεία διαπεραστικό.
Οι βαθμοί έπεφταν από όπου μπορούσαν και απλώνονταν στις μπότες μου.

Σκόνταφταν από τα πιο ψηλά σημεία και τσακίζονταν.
Όπως τσακίζονται οι άνθρωποι από τα μάτια τους και από τις ζωές μας.
Αν ερχόσουν θα σου αγόραζα ζεστά κάστανα και σαλέπι.
Πίστεψες πως ήθελα να σε ξεναγήσω σε μια κουρασμένη πόλη,με μια κουρασμένη γεωγραφία..

μα εγώ ήθελα μόνο να σε κεράσω σαλέπι στον Μεγάλο Δρόμο.
Το κρύο ήταν αδιαμαρτύρητα πιστό.
Όπως οι σκύλοι που τραβούν τους ιδιοκτήτες πάνω στην επόμενη φόλα.

Αν ερχόσουν θα σου έδειχνα μόνο μια γάτα αδιάφορη στο χιόνι.
Αδιάφορη όπως είναι οι σοφοί που διάβαζες, στις περιπέτειες των ψυχών.
Το κρύο ήταν αποφασισμένο για το...πολύ!
Επαναστατημένο στο "τόσο..όσο"σου.
Αμετακίνητο στο τετράγωνο παλτό σου.


Στις εποχές που οι βαθμοί σου αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν...κάπου εκεί κοντά στις μπότες μου...έκανε ένα κρύο του Γενάρη.
Με κάστανα και σαλέπι να το πίνεις.

Κάνει ζέστη εκεί.

Μαρία Βούλγαρη,Δραπετσώνα σαν βροχή


ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Φώτο:Κωνσταντινούπολη (2015)

"Αβάσταχτη" σημείωση...

Τελικά σε βρήκα.

Έψαξα πολλά δευτερόλεπτα και ελάχιστα χρόνια.
Διάβασα πολλούς δρόμους.

Τακτοποιήθηκα σε σκέψεις.
Σε αναζήτησα σε γιορτές και αγορές.

Σε αποκόμματα ανθρώπων.

Τελικά..σε είχα.

Εκεί που συγκεντρώνουμε τους προφήτες χωρίς τόπο.
Εκεί που συγκεντρώνουμε όσους αγωνίζονται για την..αναπνοή.
Κάτω από το χαλί μας.
Για να τους αγαπάμε πάντα σαν "απαγόρευση".

Τελικά σε βρήκα...

Χωρίς Πράγα και Κάφκα .

Μαρία Βούλγαρη,Μικρή σημείωση για τον Κούντερα

ΜΙΚΡΕΣ ΑΤΣΑΛΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Eκδίκηση λόγω τραύματος...

Ξέρεις....
Δεν φοβάμαι τον έρωτα..
Ούτε το τέλος του...
Ούτε καν τον πόνο του...
Δεν φοβάμαι τους "ήρωες"στο έργο του.
Ούτε τη λήθη τους.

Φοβάμαι μόνο την συμμετοχή όσων έπαιξαν σε έναν..επόμενο "έρωτα".
Η σε έναν κακό "σκηνοθέτη" που κάποιοι τον είπαν "εκδίκηση λόγω τραύματος".


Μαρία Βούλγαρη,Αιχμηρά σχήματα

ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ...ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ

Τίποτα δεν μάθαμε κι ας παίξαμε με τα μικρά χνουδωτά αρκουδάκια....

Είναι μέρες που στο πεζοδρόμιο κοιμάται ένα τραυματισμένο παιδικό παιχνίδι.
Ένα μικρό αρκουδάκι που κάποτε ησύχαζε σε κάποια μικρά χέρια.
Τώρα..λασπωμένο και τσαλαπατημένο χαμογελά στην άκρη του δρόμου.
Σας φαίνεται μια μικρή θλιβερή εικόνα.
Και δεν σας αδικώ.
Μέρες το προσπερνώ .
Άλλες μέρες πάλι θέλω να το περιθάλψω.
Κάποιες άλλες ώρες νομίζω πως εκείνο, το μόνο που χρειάζεται, είναι η...μνήμη.
Τα παιχνίδια έχουν ανάγκη την μνήμη μας.
Την δικαιοσύνη της θέσης τους.
Να γνωρίζουν τι είναι για όλους μας.
Διευκρινίζουν συνέχεια την χαρά.
Χαρακτηρίζουν χωρίς παύσεις τον χρόνο.
Φωνάζουν την τρυφερότητα.
Δίνουν απλόχερα την ανεμελιά και τις αφηγήσεις.
Συνθλίβονται από λαχτάρα και προσμονή.
Χαλούν από την εμμονική "χρήση"...αδιαμαρτύρητα.
Τα παιχνίδια έχουν ανάγκη την επαφή μας.
Μας δείχνουν τον δρόμο μας.
Συζητούν μαζί μας τις μικρές ώρες της νύχτας ακούραστα.
Εμείς....
Εξαργυρώνουμε την μνήμη σε αθλιότητα.
Την χρήση σε κατάχρηση.
Τσαλακώνουμε και σπάμε.
Τίποτα δεν μάθαμε κι ας παίξαμε με τα μικρά χνουδωτά αρκουδάκια.

Σας γράφω κι ακόμα δεν ξέρω αν το μεσημέρι θα με περιμένει το αρκουδάκι...να το προσπεράσω.
Θα το πατήσω η θα το θυμηθώ;;;
Θα το αγγίξω η θα το σιχαθώ τόσο βρώμικα διάφανο;

Το μόνο σίγουρο είναι πως θα ξεχάσω και σήμερα..όλα όσα σας γράφω.
Και όλα όσα είχα να σου δώσω.

Μαρία Βούλγαρη,Φροντίδα

ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΓΑΠΕΣ(2017)

 

Μια θάλασσα που ξεχνάς....

Στο τέλος μια μέρας, μιας κουβέντας, μιας βόλτας....
Μέσα στην τσέπη σου και δίπλα στο κρεβάτι σου...
Στις σκέψεις και στις επιθυμίες που τακτοποίησες...
Στα βιβλία και στα τραγούδια που ξεγέλασες...

Στο τέλος...

Μια θάλασσα που ξεχνάς.
Eπιμελώς και με στεγνή...ευλάβεια.

Μαρία Βούλγαρη,Κάποτε(απόσπασμα)

ΜΙΚΡΕΣ ΑΤΣΑΛΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ


Αν λείπει η θάλασσα....για ποια ποιήματα θα ματώνουμε;;;

 

Να ταξιδεύεις,να θαυμάζεις και να επιστρέφεις...

Πιο πολύ από τις βόμβες που πέφτουν βροχή στην Ευρώπη φοβάμαι τον φόβο.

Το "μη πηγαίνεις".

Το "θα σκοτωθούμε στο Μετρό".

Φοβάμαι την θρησκεία και τις σημαίες θανάτου.
Μικροί άνθρωποι μουρμουρίζουν πως η Ευρώπη είναι ναρκοπέδιο.

Πως η Ευρώπη είναι τάφος...
Μα εμείς δεν είμαστε η χώρα;;;
Εμείς δεν είμαστε έτοιμοι να σκοτώσουμε κάθε τι διαφορετικό από το χρώμα μας και τον "πολιτισμό" μας;;
Πόσα χρόνια χρειάζονται για να καταλάβουμε πως είμαστε μόνο αριθμοί σε μητρώα;;

Μικροί ασήμαντοι αριθμοί που φοβόμαστε να ταξιδέψουμε γιατί κάποιοι άλλοι ασήμαντοι αριθμοί θα μας σκοτώσουν στο όνομα ενός θνητού θεού.
Έτσι μια μέρα αποφασίζεις τι θέλεις να είσαι.
Και αποφασίζεις να ταξιδέψεις.

Να θαυμάσεις και να επιστρέψεις.

Η κάρτα επιβίβασης γίνεται το συμβόλαιο ζωής!

Η αποσκευή σου είναι η μαρτυρία της ομορφιάς!

Κι αν πεθάνεις επειδή χτύπησαν το Μετρό θα φύγεις σαν ήρωας που επέστρεψε.

Σαν άγιος που μαρτύρησε για ένα παγωτό σε μια λίμνη.
Σαν ιεραπόστολος της βροχής και του δρόμου.
Να ταξιδεύεις,να θαυμάζεις και να επιστρέφεις..
Να αγωνίζεσαι με θύρες εξόδου,να διαδηλώνεις με εισητήρια,να τρέχεις στα πάρκα με όλη σου την αναπνοή,να βάζεις τσιρότα στις σκισμένες κάρτες αποβίβασης.
Να γελάς με τον φόβο.
Από αριθμός να γίνεις λέξη και από λέξη βροχή!
Σου είπα πως στην Ευρώπη η βροχή ξεπλένει τρυφερά το αίμα;;;
Τι περιμένεις λοιπόν;;;


Μαρία Βούλγαρη, Τρυφερά τσιρότα

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

(ταξιδωτικός οδηγός σε δυό πρόσωπα)

Εντός των..ευχών

Σκέφτομαι όλους όσους γράφουν, σημειώνουν ,φτιάχνουν εικόνες στο μυαλό τους αλλά ποτέ δεν θα τους διαβάσουμε.

Αυτούς που γράφουν για να «απαλύνουν τη ροή του χρόνου» όπως πολύ σοφά είπε ο Μπόρχες.

Όσους δεν έχουν τα απαραίτητα για μια έκδοση, όλους αυτούς που είναι ποιητές και συγγραφείς, και κανείς μας δεν θα τους γνωρίσει.

Όσους επιλέγουν την σιωπή της έκδοσης και της όποιας έκθεσης…

Σκυμμένος σε μια μικρή χώρα χαρτιού με δρόμους από μελάνι και στάσεις με ενστάσεις για την κάθε διαδρομή που χαράζεις, αναρωτιέσαι αν είσαι ποιητής…

Γιατί γράφεις;

Πως αλλάζεις;;;;

Σε ποιον μιλάς;;;;

Ρωτάς και ξαναρωτάς αλλά απάντηση δεν θα σου δοθεί…

Πάντα συμμαζεύεις την ερώτηση μαζί με τα χαρτιά σου και την απλώνεις πάλι από την αρχή μαζί τους!

Μ.Βούλγαρη, Εντός των.. ευχών

Μικρά Οδοιπορικά

Παράκληση..

Καθώς τα χρόνια μου περνούν, αντιλαμβάνομαι πως φοβάμαι την είσοδο μου στα βιβλιοπωλεία.
Τρέμω τον πάγκο με τις νέες κυκλοφορίες και τους σελιδοδείκτες τους.
Ναι!
Γελάς;;;
Αυτό είναι μια καινούργια μου φοβία.
Μια καινούργια μου σκιά στις κάποτε αγαπημένες μου συνήθειες.
Περιφέρομαι "έκθαμβη" μπροστά στην απόλυτη κατάντια των δημιουργών από τα εργαστήρια "δημιουργικής αντιγραφής".
Καταβάλλω τεράστια προσπάθεια να συντονιστώ με την άποψη μιας γενιάς που η αυτοκτονία συγγενικών προσώπων αποτελεί το καινούργιο μας λογοτεχνικό γεγονός,εκ του ασφαλούς, μιας και ο εκλιπών αδυνατεί να διαμαρτυρηθεί.
Δαγκώνω τα χείλη μου κάθε φορά που ο τίτλος ενός "πονήματος "είναι μια ατάκα του Αϊνστάιν η ένα ξεμπρόστιασμα μιας αποτυχημένης ερωτικής σχέσης.
Η γενιά των συγχυσμένων αποφοίτων των σεμιναρίων "αυτοβελτίωσης χωρίς επιτυχία".
Οι ευφυείς τραυματισμένοι "περπατημένοι" Μπουκόφσκιδες.
Οι λάτρεις του Baudelaire  που μετά τις "κατάρες"του, ανοίγουν μια ακόμη μπύρα να γιορτάσουν την νίκη της ομάδας τους.
Οι "μοναχικοί πέσουλες -ποιητές"του FB με τις ταπεινές αναρτήσεις-γκομενοπαγίδες και την "ανεγκεφαλική "μουσική.
Τα κέντρα ελέγχου "ποιητικών και λοιπών συνειρμών "που μας ορίζουν ως "λογοτέχνες-λογοκλέφτες"τον κάθε ...
Ο κάθε....
Σκέφτηκα πως ίσως μια βόλτα από καιρό σε καιρό στα βιβλιοπωλεία να αξίζει...
Για να ξαναγυρνώ πάλι στα παλιά.
Στα ξεπερασμένα πρόσωπα όπως αυτά χαρακτηρίζονται από τους "ροκ"ποιητές.
Φοβάμαι!
Και πραγματικά νομίζω..πως είναι καιρός να αρχίσεις να φοβάσαι κι εσύ!
Να φοβηθούμε όσο πιο πολλοί μπορούμε και να σηκώσουμε σημαία.

"Λυπηθείτε μας ,ρε κάθε..."

Και αν δεν μας λυπάστε...τουλάχιστον κάντε κάτι πιο δημιουργικό.

Γράψτε χωρίς να κατακλέβετε τον ανήξερο άνθρωπο.
Ζήστε χωρίς να φαντάζεστε ότι ..ζείτε!
Ερωτευτείτε σαν άνθρωποι και όχι σαν βαμπίρ.
Κλάψτε αλλά μην εκδίδετε την κλάψα σας.
Διεκδικήστε το ψωμί και την ζωή χωρίς "συνθήματα ευφυίας".

Λυπηθείτε τους φοβικούς επισκέπτες των βιβλίων σας...

Παράκληση..
Σαν μια μεγάλη οργή...

Μαρία Βούλγαρη,Παράκληση

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΚΟ ΣΟΥ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ

 

Μια αγκαλιά εισιτήρια

ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ


-Σας παρακαλώ ,μου δίνετε 20 λεπτά να φάω κάτι;;

 -Όχι.

-Σας παρακαλώ ,δεν έχω να φάω…

-Φύγε.

-Σας περισσεύουν 50 λεπτά;
-Όχι.
-Είμαι άστεγος και δεν έχω να φάω…συγγνώμη.
-Μη με ακουμπάς.


Τα «όχι» που δεν είπαν οι άρχοντες του τόπου και οι ψηφοφόροι τούς οδήγησαν στη μαζική επαιτεία.
Η «κάποτε χώρα» γέμισε «σας παρακαλώ» και «δίνε του».

Οι μισοί φτωχοί απέναντι στους άλλους μισούς φτωχούς,
κι ας βρίσκεσαι στην «ΟΜΟΝΟΙΑ»

 Γέμισε η πόλη φτωχούς.

Φτωχούς και "φτωχούς" που κουβαλάνε μια αγκαλιά εισιτήρια, έτοιμοι να βοηθήσουν στην μετακίνηση των φτωχών.

Όπου και να κοιτάξω βλέπω φτωχούς και "φτωχούς".
Μυρίζω σακατεμένους, κλείνω την μύτη μου και αφήνω τον καθημερινό μου οβολό στην σκάλα του μετρό.

Ένα εισιτήριο για να μετακινηθείς προς και μέσα στη «φτώχεια» σου.

Μαρία Βούλγαρη

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΑ ΤΣΕΠΗΣ (2015)

Θάλασσα....

Ξεκίνησαν όλα από μια κορνίζα...που ράγισε.
Η άμμος άρχισε να τρέχει ήσυχη πάνω στο ράφι,η θάλασσα χυνόταν στο πάτωμα,το νησί ξέβαφε από το ροζ του,εγώ μάζευα ό,τι μπορούσα..
Ξεκίνησαν όλα από μια κορνίζα...που ράγισε.
Τελευταίος έφυγες εσύ.
Σφύριξες και όλα άρχισαν να τρέχουν προς όλες τις πιθανές κατευθύνσεις.
Οι μέρες...
Οι εκδρομές...
Οι απορίες...
Οι σταθμοί...
Τα σύννεφα...
Γέλασες και όλα άρχισαν να κατρακυλούν προς τα πίσω...
Τα λιμάνια...
Ο φάρος...
Ο "Άσωτος υιός"...
Ο σκύλος που μας περίμενε...
Ο χειμώνας...
Ξεκίνησαν όλα από μια ερώτηση...
Και τελείωσαν με μια απάντηση....
Σαν μια συνηθισμένη κορνίζα που ράγισε.
Η άμμος ακόμα τρέχει ήσυχη πάνω στο ράφι.
Καμιά θάλασσα δεν χύνεται πια στο πάτωμα.

Δεν με νοιάζει για όλα όσα έφυγαν και έτρεξαν..
Πραγματικά...δεν με νοιάζει.
Που πήγε τόση θάλασσα;;;;;
Μου λες;;;;;

Μαρία Βούλγαρη,Θάλασσα
ΜΙΚΡΕΣ ΑΤΣΑΛΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Η πόλη έπεφτε σαν φεγγάρι πάνω στα τζάμια από τα γυαλιά μου...

Έβρεχε τόσο πολύ στη Piazza Maggiore που οι στοές άνοιξαν μια τεράστια ομπρέλα 38 χλμ,ώχρας πολύ καλά επεξεργασμένης.
Σκόνες τινάζονταν από τους πύργους και λέρωναν τους χάρτες μου για να επιστρέψω ανεξίτηλη.
Δεν φύσαγαν άνεμοι για να σε χάσω μα η βροχή διάβαζε ανατομία ανθρώπινων συμπλεγμάτων και της κρατούσα το βιβλίο για να μη σε κοιτάξω.
Μετρούσα τις οροφές και τα λυτά κορδόνια των δρόμων καθώς οι περαστικοί μου έδειχναν τον ουρανό.
Που είσαι και σε αυτό το ταξίδι της σημείωσης;;;;
Που είμαι χωρίς κάλτσες και χωρίς τσιγάρα...
Η πόλη έπεφτε σαν φεγγάρι πάνω στα τζάμια από τα γυαλιά μου...
Κοίτα....
Άλλη μια μέρα χωρίς βιβλίο σου!
Μαρία Βούλγαρη ,Περαστική ώχρα(απόσπασμα)

ΙΚΕΤΕΣ στην Ιταλία(Οκτώβρης 2016)

Απαγορεύω, μωρό μου...

Πέρασαν χρόνια πολλά για να καταλάβω πως η μάστιγα δεν είναι να μη μπορώ να αγαπήσω...
Όχι!
Αυτό γίνεται καθημερινά και είναι πια..πανεύκολο!
Η μάστιγα είναι να μην επιτρέπω να με αγαπούν.
Να κλοτσάω όλα τα καλά μου ενδεχόμενα.

Να σατιρίζω και να απελπίζομαι με την έλλειψη της αγάπης.
Να το διαπιστώνω και να την κρατώ μακριά μου.. σαν την επόμενη νόσο.
Ναι,ρε φίλε...
Η νέα μας μάστιγα λέγεται...."Μείνε μακριά μου με κάθε τρόπο".
Απαγορεύω, μωρό μου!

Και σε κάθε μου "αστείο" θέλω να βρίσκω νέους βαθμούς να παγώνω την ψυχή...που μου απέμεινε.

Μάστιγα...φίλε!
Τρέχα...

Μαρία Βούλγαρη,Στον τροπικό της απώλειας(απόσπασμα)


ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΚΟ ΣΟΥ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ

Δίχως γλώσσα....

Περπατώ ανάμεσα σε ανθρώπους που περπατούν μιλώντας
γλώσσες που δεν καταλαβαίνω
σε δρόμους που δεν ξέρω πού με πάνε.

Στους τοίχους φράσεις που δεν ξέρω τι λένε,
τι φωνάζουν σιωπηλές.

Μια γυναίκα πλησιάζει
και με ρωτάει κάτι που δεν καταλαβαίνω,
με ξαναρωτά, και πάλι δεν την καταλαβαίνω.

Φαίνεται όνειρο μα είμαι ξυπνητός.

Κι έτσι, μέρες τώρα θα μπορούσα να πω χρόνια,
συνήθισα σιγά σιγά να μην καταλαβαίνω.

Τη συμπάθησα τούτη την άγνοια,
την έλλειψη που είμαι, την πραϋντική
χαρά να μην μπορώ να επικοινωνήσω.

Θυμάμαι ότι ο Κανέττι ονειρευόταν έναν άνθρωπο
που δεν μιλούσε καμιά από τις γλώσσες του κόσμου

Juan Vicente Piqueras

Φώτο:ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Ενημέρωση ημερών...

Σας ενημερώνουμε ότι ...μεγαλώσαμε και όλα έρχονται ένα δευτερόλεπτο πριν.
Λοιπόν;;; Πες κάτι...
Έρχομαι!!!
Έλα...έχω κάρτα απεριόριστων καινούργιων ημερών!

Μαρία Βούλγαρη, ΙΚΕΤΕΣ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ

 

Αγνώστου...Θεού.

Τα πιο όμορφα ποιήματα που έχω διαβάσει είναι..ανώνυμα.
Στην καλύτερη περίπτωση να έχουν ένα και μόνο...αρχικό.
Τα συνάντησα ξεθωριασμένα σε μικρούς βρώμικους τοίχους στην άκρη μιας πόλης.
Τα πιο ζωντανά ποιήματα τα διάβασα σε πεζοδρόμια και σε εισόδους πολυκατοικιών.
Κάποια άλλα σε σελίδες του διαδικτύου με "μικρή" αλλά ουσιαστική επισκεψιμότητα.
Στην καλύτερη περίπτωση να έχουν ένα και μόνο...αρχικό.
Για ποια πνευματικά δικαιώματα θυμώνουμε όταν το πνεύμα είναι έννοια άγνωστη;;;
Ποιος Θεός προστατεύει αυτές τις μαγικές αλήθειες;;
Αυτές τις λαμπερές λέξεις που βρέχονται και παρατηρούν όλη μέρα την περαστική μας..κίνηση;;;
Μήπως τελικά αυτά που φτηναίνουν τα ποιήματα είναι τα..ονόματα μας;;;;
Μάλλον....

Καλύτερα να λες..
Αγνώστου...μυαλού.
Αγνώστου...καιρού.
Αγνώστου...σαν του μόνου γνωστού!

Μαρία....

__________________________________________________________________________

Ανάρτηση για το ποίημα που διάβασα στο Blog "STAVENTO" και δυστυχώς δεν επιτρέπει ο δημιουργός την αναδημοσίευση.

Ίσως από τα πιο όμορφα ποιήματα που γράφτηκαν ποτέ και παραμένουν γοητευτικά και σιωπηλά.

Απόλυτα σεβαστό!

Απόλυτα αληθινό!!!

Στον (V)

Τον άγνωστο...γνωστό!

Ένας χρόνος στο...στρωματάκι

Μάρτης μήνας.
"Γενέθλιος"!
Ένας χρόνος ολόκληρος πρακτικής στη γιόγκα

.
Μετά από όλες αυτές τις αναπνοές ακόμα  δεν γνωρίζω τι ακριβώς συμβαίνει.
Μα...το μόνο που θέλω είναι να συμβαίνει!

Χωρίς να γνωρίζω!
Χωρίς να εξηγώ.
Χωρίς να αποδεικνύω.
Χωρίς να  κρίνω.
Χωρίς εμένα μα... μόνο  με  εμένα!
Χωρίς τύψεις!
Χωρίς φόβο!
Χωρίς ενθουσιασμό!
Χωρίς αναμονή!
Χωρίς προσδοκίες!

Με κάθε αφοσίωση που σου χαρίζεις θα εισπράττεις πάντα  εσένα !
Ακριβώς όπως είσαι!!!

Συνεχίζω να ασκούμαι με όλα μου τα "χωρίς"και με αφοσίωση σε ολόκληρη εμένα που με ξεχνώ κάθε μέρα για να με συναντήσω την επόμενη...ακριβώς όπως είμαι!

Μα αυτό δεν είναι η γιόγκα;;;;
Και τόσα άλλα.. που δεν θέλω να μάθω...μα θέλω να τα βλέπω να μου συμβαίνουν!

Θα τολμήσω να πω....
και με θράσος θα εννοήσω...NAMASTE*



Μαρία...






*"Namaste σημαίνει «το φως μέσα μου αναγνωρίζει το φως μέσα σου», σημαίνει ότι «το φως μέσα μου βλέπει και χαιρετά το δικό σου φως», ότι «αυτό μέσα μου που δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια χαιρετά τη δική σου μοναδικότητα, τη δική σου πληρότητα, τη δική σου ομορφιά, το φως της ψυχής σου».

«Namaste» σημαίνει ότι όλοι είμαστε το ίδιο..
Είμαστε το φως της αγάπης, της καλοσύνης, της γαλήνης!
 Είναι ό,τι πιο όμορφο μπορούμε να πούμε ο ένας στον άλλο..!"