Θέλει φροντίδα ο άνθρωπος…

Χρειάζεται φροντίδα ο άνθρωπος…

Μα τι νομίζεις;;;

Τον παρατάς έτσι να ζει σε τοίχους και σε παράθυρα θαμπά;;;

Θέλει φροντίδα ο άνθρωπος…

Να αναπνέει ,να μάθει να υποκλίνεται κοιτώντας ψηλά!

Σταμάτα να του πετάς τροφή και νερό…

Άσε τα εργαστήρια να λένε…

Ο άνθρωπος θέλει μόνο φως και ιστορίες.

Μαγείρεψε μόνο με άριστα υλικά  τις ιστορίες αυτές..

Να έχουν όλες τις βιταμίνες και όλες τις ερωτήσεις στον ατμό!

Γεννιέται ο άνθρωπος άδειος.Και με πρόθεση χαμόγελου! Μόνο!

Βάλτον σε μέρος φωτεινό να τον εγκαταλείψει ο ίκτερος της ζωής που θα έρθει και δως του να φάει μνήμη της ζωής που εύχεται.

Θέλει φροντίδα ο άνθρωπος…

Δως του λέξεις και εικόνες.Να μάθει να θυμάται και να μιλά.

Να μάθει να ρωτά και να βρίσκει.

Να μάθει που κρύβεται το βράδυ το φως και που αράζει την ημέρα.

Θέλει λιακάδα και αλάτι ο άνθρωπος!

Να μάθει αναπνοές για να βουτήξει ήσυχα στην πορεία του!

Καθάρισε τα παράθυρα και άνοιξε τα!

Και μια μέρα σου υπόσχομαι πως θα πετάξει μακρυά!

Θέλει φροντίδα ο άνθρωπος…

Θέλει …

Θέλει κυρίως.. εσένα στο φως!

Καλή μας φώτιση!!!

Μαρία Βούλγαρη,Κλωστές

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Mισοφαγωμένα μήλα

Κανένας  χρόνος δεν είναι πια αρκετός…

Ο μόνος χρόνος που μας αρκεί είναι ο χρόνος της αγάπης.

Αν αποφασίσω θα είναι μόνο γα να σε αγαπήσω.

Αν προχωρήσω θα είναι μόνο για να φτάσω σε σένα.

Κουρέλια πέφτει γύρω μας ο καιρός.

Μη δώσεις σημασία..

Πάντα έτσι έπεφτε..

Κανένας χρόνος δεν είναι πια ιδιοκτησία μας.

Λιακάδες μίσους ανατέλλουν στις ακτές.

Θάλασσες κόκκινες και αδιάφορες…

Η άμμος ξεκολλάει από τα πόδια μας .Φεύγει για να πάει σε άλλες κλεψύδρες.

Κανένας  χρόνος πια δεν είναι αρκετός.

Δεν τους βλέπεις πως αγαπιούνται όλοι;;;

Χωρίς να ξέρουν πως ερωτεύονται...

Από μακριά και με γάντια αποστειρωμένα.

Οι έρωτες είναι γυάλινοι με μισοφαγωμένα μήλα σαν αυτό που άφησε ο Τιούρινγκ στο κομοδίνο του.

Στην θέα ενός επικείμενου αγαπημένου,σφραγίζουν πόρτες ,παράθυρα,τρυπώνουν στην οθόνη του υπολογιστή και αυνανίζονται  μακαρίζοντας την τύχη τους που κάνουν..έστω και αυτό!

Στέλνουν ραβασάκια στην απουσία του ανθρώπου και τα δόντια τους χτυπάνε από τον φόβο..

Κανένας χρόνος δεν είναι πια αρκετός…

Μα και κανένας άνθρωπος…

Πως είναι να αυνανίζεσαι σε μισοφαγωμένα..μήλα;;;

Μαρία Βούλγαρη,Μισοφαγωμένα μήλα
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΛΑΜΠΑ

Χαμένοι

Χαμένοι όλοι στον δικό μας κόσμο ζούμε μια ζωή ψεύδους χαρισμένη στην ουτοπία και στην υποκρισία. Όταν αποφασίσει κάποιος να κοιτάξει παραπέρα αμέσως ξεκινάει να διαπιστώνει μέσα στον πανικό που του δημιουργήθηκε ότι δεν είναι μόνο αυτός ο χαμένος της ζωής αλλά κι άλλοι. Έτσι και γίνει δύο είναι οι αποφάσεις που θα πάρει. Η μια είναι να κλειστεί ξανά στον κόσμο που τόσο όμορφα και ονειρικά έφτιαξε και η άλλη να παρατηρήσει την ζωή των άλλων..
Χαμένοι όλοι στο διάστημα του χρόνου εκείνο που τους έκανε να δημιουργήσουν τον όμορφο κόσμο που ζουν. Ο καθένας μόνος του μακριά από όλα εκείνα που θα μπορούσαν να τους κάνουν να χαρούν ή να γελάσουν πραγματικά. Πραγματικά; Είναι σχετικό ακόμα και αυτό. Όλοι πλέον γελάνε με τις φαντασιώσεις που οι ίδιοι δημιουργούν, με μοναδικό αποδέκτη τον ίδιο τους τον εαυτό. Λέξεις, φράσεις, όνειρα, εφιάλτες. Όλα δημιούργημα μόνο για εκείνους. Τους ίδιους..
Χαμένοι όλοι στο «κλικ» της στιγμής σαν μια φωτογραφία που εγκλωβίζει έναν ολόκληρο κόσμο σε μια σκηνή. Σε ένα «κλικ» μιας οποιαδήποτε φωτογραφικής μηχανής. Όλων η ζωή εξαρτάται από μια στιγμή για να γελάσουν ή να κλάψουν. Γελάνε; Κλαίνε; Πως; Υπάρχουν συναισθήματα; Υπάρχουν εκείνες οι λέξεις που θα τους κάνουν να αισθανθούν; Υπάρχει κάτι που θα μπορέσει να σπάσει το πρόσωπο; Άραγε υπάρχει κάτι που να διώξει την αμηχανία της κίνησης που κάνουμε όλοι κάθε μέρα; Ναι υπάρχει. Ίσως και να το αφήσουμε να υπάρξει για λίγο στον κόσμο μας σαν φιλοξενούμενος..
Χαμένοι όλοι στο μεσοδιάστημα εκείνο που ψάχνουμε να βρούμε δικαιολογία για την ύπαρξη μας. Εκεί που πρέπει να βρεθεί ένας λόγος και μια αιτία που να δικαιολογεί τον ρόλο εκείνο που επιλέγουμε εμείς σε ένα έργο που θέλουμε εμείς να ζήσουμε όπως θέλουμε εμείς. Εμείς. Εμείς. Εμείς. Παράφραση σχεδόν του «εγώ». Εγώ, εγώ, εγώ. «Εγώ» θέλω να ζήσω έτσι. «Εγώ» θέλω να είμαι έτσι. «Εγώ» υπάρχω γιατί έτσι. Ένα αυστηρό τοίχος αόρατο και συνάμα τόσο ισχυρό και δυνατό.. Εγώ..
Χαμένοι από χέρι όλοι αρνούμενοι να μιλήσουμε με τους διπλανούς μας ή να φωνάξουμε στους άλλους. Ακέραιοι και απόμακροι όλοι ακόμα και από τον εαυτό τους. Μαλώνουμε, φωνάζουμε, θέλοντας να προστατέψουμε τους ίδιους από έναν αόρατο εχθρό. Που δεν είναι άλλος από τον ίδιο μας τον εαυτό. Ένα λεπτό στην αντανάκλαση του προσώπου μας βλέπουμε έναν εχθρό.. Εμάς .. Που άλλοτε με αδιαφορία και άλλοτε με μίσος..
Χαμένοι όλοι σε μια τρύπα από τον φόβο που νιώθουμε χωρίς να υπάρχει λόγος ή αιτία. Φοβόμαστε. Έτσι, απλά φοβόμαστε κάτι που δεν ξέρουμε. Κάτι που δεν βλέπουμε ή δεν ακούμε. Απλά φόβος. Ένα συναίσθημα κυρίαρχο ακόμα και της ζωής μας. Η μόνη προστασία είναι το απόλυτο σκοτάδι που προσφέρει μια τρύπα. Πάντα μια τρύπα που χωράει μόνο εμάς μέσα της, σπιθαμή πιο πέρα ούτε για να αναπνέουμε. Μια τρύπα που γίνεται και τάφος μας χωρίς να το καταλάβουμε μερικές φορές. Ο τάφος αυτός υπάρχει γιατί θάβουμε όλες μας τις σκέψεις και όλα τα συναισθήματα μας..
Χαμένοι όλοι νεκροί σε έναν κόσμο με πτώματα που απλά μένουν όρθια μηχανικά. Σαν ρομπότ καλά κουρδισμένα και ελεγχόμενα για την κάθε τους κίνηση. Δεν υπάρχει λάθος κίνηση. Οι λειτουργίες του συστήματος που λέγεται άνθρωπος είναι τέλεια προγραμματισμένες να κάνουν την τέλεια κίνηση που αρμόζει στον καθένα. Σκέψεις δεν υπάρχουν. Αν υπάρξουν τότε το πρόγραμμα αυτοκαταστροφής μπαίνει σε λειτουργία και το σύστημα που λέγεται άνθρωπος καταστρέφεται με δύο παράγοντες. Είτε με εσωτερικό ερέθισμα που είναι ένας τερματισμός λειτουργίας κάποιος υποσυστήματος, είτε εξωτερικό που είναι η λήψη κάποιου ερεθίσματος που τον καταστρέφει. 

Αυτός επιλέγει. Εμείς επιλέγουμε..

Άννα Σαβιολάκη

TUTTO E ORMAI

Δεν υπάρχει χρόνος.Σύννεφα δίχως εμάς,
πυξίδες που μας είδαν να περνάμε χαμένοι 
σαν σκιαγμένες σκιές,
δραπέτες,
αλαζόνες και βιαστικοί να πεθάνουμε,
κλέβοντας κάθε μέρα την κάθε μέρα,
λίγη ζεστασιά,μια οφθαλμαπάτη,
για τη  νύχτα αργότερα,
την παγωνιά και δίχως να καταλαβαίνουμε
πως ο χρόνος είναι απλά η παρεξηγημένη θάλασσα.

Juan Vicente Piqueras
Από την ποιητική του συλλογή, ΤΙ ΚΑΝΩ ΕΓΩ ΕΔΩ

Σκουπίδια από γιορτές

Κουράστηκα να σε περιμένω.
Πρόσωπα,χρώματα,θάλασσα,γιορτή.
Κουράστηκα να σε περιμένω
σε τρένα ,σταθμούς,αεροδρόμια,λιμάνια...

Περπάτησα και κάθισα σε ένα καφέ...
Ήπια όλα τα χρόνια που σε περιμένω και αποφάσισα
ότι κουράστηκα να σε περιμένω
σ΄ αυτή την πλατεία με σκουπίδια από γιορτές

Μαρία Βούλγαρη,Σκουπίδια από γιορτές(απόσπασμα)
ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΑ ΤΣΕΠΗΣ(2015)

Μόνο..εσύ

Ολόκληρος εσύ
έτσι σε φαντάζομαι να ταξιδεύεις...
Με σκουπίδια,παλιά ρούχα,αγωνίες,χρέη,φοβίες,πισωγυρίσματα,τρόμους,γέλια,τεμπελιά
Ολόκληρος εσύ
Αν αποφασίσεις να έρθεις.. να έρθεις ολόκληρος
Ολόκληρος εσύ
Με όλα σου τα μισά,τα τέταρτα,τα όγδοα
με όλες σου τις "αξίες"
Και της ζωής και της μουσικής
Ολόκληρος εσύ
Πάντα έτσι να φεύγεις
και να μη παίρνεις τίποτα από όσα έδωσες..
Χάρισμα τους!
Ολόκληρος να ζεις.
Ακόμα κι αν δεν γέμισες ποτέ.. να το ονειρεύεσαι
Ολόκληρος εσύ
έτσι σε θέλουν τα καλοκαίρια στις πόλεις σου
και οι χειμώνες στα βιβλία σου
Ολόκληρος εσύ
με ντουντούκες να φωνάζεις τα κομμάτια σου πίσω
όχι αυτά που έδωσες μα αυτά που σου πήραν
ολόκληρος...μόνο ολόκληρος εσύ
να περιμένεις στο τέλος μιας φωτογραφίας,μιας χώρας,μιας ουράς,ενός χαμόγελου
μόνο ολόκληρος
μόνο..εσύ
Ολόκληρος

Μαρία Βούλγαρη,Μόνο..εσύ

Γεωγραφία..όπως βιογραφία.

Ποιος σου είπε ότι είμαι "σοβαρή"...
Ακόμα κι αν στο είπαν ,μη τους ακούσεις...

Σημειώνω μόνο.. δυό κόσμους.

Ο πρώτος είναι της αυλής.

Ο δεύτερος της επιστροφής.

Τον πρώτο τον περπατώ..

Τον δεύτερο τον νοσταλγώ.

Σημειώνω δυό γειτονιές…

Η πρώτη.. της αγωνίας και της «ομορφιάς».

Η δεύτερη ..το ημίφως του ήλιου.

Την πρώτη την βλέπω..

Την δεύτερη την κατοικώ.

Κάπου στο ενδιάμεσο υπάρχω.

Κάπου στο προηγούμενο θα με χαιρετίσεις.

Κάπου στο επόμενο..θα συναντηθούμε.

Σε ένα από τα δύο,θα με γνωρίσεις.

Σε δύο πρόσωπα…

Εκεί θα με βρίσκεις…

Στο ενδιάμεσο δύο προσώπων…

Δύο κόσμων…

Ανάμεσα σε φως και ημίφως..

Στην αυλή και στην επιστροφή..

Ποτέ δεν ήμουν «σοβαρή»…έτσι κι αλλιώς.

Σημειώνω...μόνο!

Μαρία Βούλγαρη,Γεωγραφία..όπως βιογραφία.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ..ΤΗΝ "ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ"

(για τον χρόνο και τον άνεμο)

Η λήθη μιας λεπτομέρειας

Ξέχασα να ρωτήσω τον σερβιτόρο πως είναι το όνομα του...

Να μάθω το όνομα του δρόμου με το κίτρινο κτίριο...

Να πιω ακόμα μια μπύρα...

Να πάω στην άλλη πλευρά της πόλης...

Να κοιτάξω πέρα και πίσω από τα μουσεία...

Να ανοίξω το βήμα μου...

Να πάω και στην άλλη γέφυρα..ξέρεις,σε αυτή που δεν πάει κανείς.

Μα...όλα τα ξέχασες;;;

Όλα...και κάποιες λεπτομέρειες.

Ανησυχώ...θα βρούμε κάτι όπως το αφήσαμε;;;

Όχι...αλλά θα βρούμε πάλι εμάς...

Ίδιους...να ανησυχούμε για τους φίλους και την βροχή.

Ίδιους!

Έρχεσαι;;;

Άντε...

Μαρία Βούλγαρη,Η λήθη μιας λεπτομέρειας(απόσπασμα)

Ικέτες των Δρόμων (ταξιδιωτικός οδηγός σε δύο πρόσωπα)
Υπό έκδοση.

Αμελητέες ποσότητες

Νομίζεις πως είσαι κάποιος  πολύ σημαντικός.
Η μέρα σου ξεκινά με όλα τα λιπαρά του εγωισμού σου.
Επειδή και σήμερα εργάζεσαι... είσαι ο άρχων της ζωής.
Επειδή έφτιαξες ένα σπίτι κάπου και κάποια οικογένεια...είσαι ο άρχων της ύπαρξης.
Τα Σάββατα τα περνάς στις τοπικές  ταβέρνες και χορεύεις ζεϊμπέκικο για να ξορκίσεις τις καψούρες του μυαλού σου...
Τα απογεύματα,φεύγεις σαν τον κλέφτη για να συναντήσεις έναν "παράνομο "έρωτα...αφού πρώτα έχεις δώσει χρήματα στο σπίτι και μπόλικα τάμπλετ στα παιδιά σου για να μη σε ψάξουν.
Πάλι νομίζεις πως είσαι ο άρχων.. της αγάπης.
Και οι μήνες σου περνούν..μυρίζουν ψητό στα κάρβουνα,σκυμμένο κεφάλι,αλκοόλ για να ξεχνάς τους πρόσφυγες που περιέθαλψες μόνο και μόνο για να σε παινέψουν στο "χωριό" σου,να σε πείσουν ακόμα μια φορά πως είσαι..ο άρχων.
Δεν βλέπεις ,έρημε,πόσο γελοίος είσαι;;;
Πόσο γελοίοι φαινόμαστε  στους λίγους που κάνουν ήσυχα τα κουμάντα.
Κοίτα...
Δεν είσαι τίποτα άλλο από μια,οποιαδήποτε ,αμελητέα ποσότητα,κάπου..όπου και όπως.
Ένα πρόσωπο που εξυπηρετεί τις δουλειές τους,τα αιώνια συμφέροντα,την ιστορία για να κάνει τον αναγκαίο κύκλο της,τον κόσμο που πρέπει να τελειώσει "με έναν λυγμό".
Αυτοί είμαστε...
Αμελητέες ποσότητες..
Για αμελητέα αντίδραση,αμελητέα καψούρα,αμελητέες επαναστάσεις.
Άρχοντες...μια αμελητέας ζωής.
Κρίμα...
Έρημε...άρχοντα μιας λαδόκολλας που σε τύλιξε με τις ευλογίες σου.

Μαρία Βούλγαρη,Αρχοντάδες
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ..ΤΗΝ "ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ"
(για τον χρόνο και τον άνεμο)

ΔΥΤΙΚΕΣ ΣΥΝΟΙΚΙΕΣ

ΔΥΤΙΚΕΣ ΣΥΝΟΙΚΙΕΣ

Σημαδιακές μέρες, πρώτη και δυο τ΄ Απρίλη
η πρώτη το ψέμα έχει την τιμητική της,
η δεύτερη παγκόσμια ημέρα του παιδικού βιβλίου
έλαχε στην πρώτη του μήνα
ήταν έκπληξη, ήταν μαγεία,
αναπάντεχη έκπληξη,
δεν ήταν πρωταπριλιάτικο ψέμα
ήταν στο Χαϊδάρι στο πολιτιστικό του Δήμου.

Ναι ήταν τα οδοιπορικά τσέπης
πόσοι και πόσοι περιμένουν οδοιπορικά
όχι, όχι χρηματικά,
αυτά τα οδοιπορικά είναι από τη Μαρία
ναι είναι οδοιπορικά πνευματικής τροφής
οδοιπορικά αναζήτησης,
οδοιπορικά καθημερινότητας, ίσως επιβίωσης,
ίσως λύτρωσης για ένα καλύτερο αύριο,
ένα καλύτερο μέλλον.

Ηλιοτρόπιο, ακολουθεί τον ήλιο,
το ξανθό κίτρινο του ήλιου
εντυπωσιακό εξώφυλλο
σε παραπέμπει στην ανθοφορία, εποχή της Άνοιξης.

Η παράσταση ξεκινά,
πρόκειται για ποιητική συλλογή
στην ποιήτρια στραμμένη η προσοχή
κι΄ όμως κάτι διαφορετικό, ξεφεύγει από τα τετριμμένα
δεν υπάρχει πάνελ ομιλητών,
ψάχνω την Μαρία Βόλγα, έτσι την βάφτισα την ποιήτρια
της έδωσα το δικό μου καλλιτεχνικό παρατσούκλι,
ελπίζω να μην με παρεξηγήσει,
καθισμένος στα ψηλά καθίσματα του αμφιθεάτρου την ψάχνω
εις μάτην
σκηνικό θεάτρου, απλό λιτό,
καθισμένοι επτά, σε καρέκλες σκηνοθέτη
άγνωστοι σε μένα, γένους θηλυκού και αρσενικού.
Η πρώτη ομιλήτρια δείχνει το στίγμα
πρόκειται για τα πολιτιστικά δρώμενα,
από τις δυτικές συνοικίες του δήμου Χαϊδαρίου.

Το κοινό χειροκροτεί, περιμένει εναγωνίως
ακούγεται το μήνυμα από τα μεγάφωνα,
είναι από κάποιο σταθμό του μετρό της Αθήνας
πολύ πετυχημένο...
είναι η επιβολή της εξουσίας της άρχουσας τάξης,
διαλέγουν πριν από μας για μας. Πλύση εγκεφάλου.

Ξάφνου, αφού το μεγάφωνο τελειώνει,
ακούγεται μουσική σάουντρακ, λιγοστή,
τόση, όση για να προϊδεάσει τι θα ακολουθήσει.
Η απαγγελία των ποιημάτων της Μαρίας Βόλγα
συγκινητική, βγαλμένη από το θέατρο τέχνης.
Κάθε φορά που τελειώνει η απαγγελία ενός ποιήματος,
ακολουθεί χειροκρότημα.
Τα ποιήματα δοσμένα με ερμηνείες που θα ζήλευαν επαγγελματίες ηθοποιοί.
Από τους επτά οι πέντε απήγγειλαν,
οι δυο έκαναν την κριτική, με λόγια καθάρια,
βγαλμένα μέσα από τους στίχους
από τα οδοιπορικά της Μαρίας.

Η παράσταση κοντεύει στο τέλος
απλά, λιτά, απέριττα.
Η τιμώμενη κλείνει με λόγια καθημερινά
με λόγια σταράτα
με λόγια που ακουμπάνε ευαισθησίες
με λόγια οικουμενικότητας
με λόγια ανθρωπιάς,
Η Μαρία κλείνει την ομιλία της
γι΄ αυτό που αγωνιά,
γι΄ αυτό που αγωνίζεται,
για τον άνθρωπο, για τον πρόσφυγα της εποχής μας, της χώρας μας,
ευχαριστεί για τα φάρμακα που μαζεύτηκαν.

Κωνσταντίνος Βήττας

Σας ευχαριστώ όλους!!

Συνεχίζουμε!!!