Να είμαστε ...ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ

Θέλω να αγαπηθούμε σε ένα βράδυ, μέσα σε μια ασυναρτησία που μετά θα μετανιώνουμε γελώντας, σε μια αποτυχημένη επανάσταση που μαζί θα την κλάψουμε.
Σε μια στροφή ενός δρόμου παράταιρου και χωρίς καμιά ταμπέλα πορείας.
Να είμαστε αυτή η ρημαγμένη λέξη που  δεν τολμάμε να θυμηθούμε.
Να είμαστε η απόδειξη όλων όσων εξαιρέθηκαν από τη λίστα ζωντανών -νεκρών.
Να μας ενώσει η θλίψη του ρημαγμένου καιρού.
Και να μας καταπιεί η θέα που εγώ και εσύ βλέπουμε από την κούνια μας.
Το ψωμί,Το νερό,Η τιμιότητα,να είναι η μόνη μας ερωτική εξομολόγηση.
Να βλέπουμε....
Να βλέπουμε ανθρώπους να ξεσκονίζουν τη σκόνη του πολέμου και να κλείνουν την πόρτα στον πόνο.
Να βλέπουμε..
Να βλέπουμε την ίδια θέα ακόμα κι αν τα μπαλκόνια μας τα χωρίζουν αιώνες.
Να είμαστε αυτή η ρημαγμένη λέξη που  δεν τολμάμε να θυμηθούμε...
Να είμαστε....
Να είμαστε ...ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ.
Ντρέπομαι που δεν είμαι...αλλά στη γράφω σαν την μεγαλύτερη εξομολόγηση μου σε έναν θεό..παλιό.
Να είμαστε....
Αυτό που διάβασες με εμμονή σε κάποια σου..νεότητα.
Όλα όσα έπεσαν,να είμαστε.
Μα πιο πολύ να είμαστε αυτή η λέξη που στήθηκε σε έναν τοίχο.
Και ακόμα πέφτουν οι σφαίρες πάνω της.
Αυτή η λέξη που χυδαία αρνηθήκαμε.
Να είμαστε ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ.
Χωρίς αριθμό κοινωνικής αυτοκτονίας.
Θέλω να αγαπηθούμε σε μια μέρα...
Στη μέση μια ς πλατείας που δεν θα χρειάζεται ονόματα θανόντων γενναίων.
Να είμαστε....
Αυτό που ακόμα αντέχουμε να μην ...είμαστε.

Μαρία Βούλγαρη,ΝΤΡΟΠΗ
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ..."ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ"

 

Πως γράφονται οι Άνθρωποι...

ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ

Παγιδευτήκαμε σε μια παιδική χαρά.

Αθώοι και τυφλοί.

Τη χτίσαμε όπως όπως.

Με τη βιασύνη του ενθουσιασμού,

τον πυρετό της καύλας.

Τη βαφτίσαμε,

Έρωτα.

Φτιασιδωμένοι άνθρωποι

-οι περισσότεροι-

όλα νομίσαμε θα λάμπουν

και θα γυρνάμε ανέμελα

από παιχνίδι σε παιχνίδι.

Πήρε σάρκα και οστά,

τα δικά μας.

Πρόθυμα τα δώσαμε.

Τότε ορθώθηκε διεκδικητής.

Επαναστάτησε φανερά αδικημένος (είπε).

Την αποκατάσταση γύρεψε,

της μόνης γι’ αυτόν αλήθειας,

πως,δεν είναι παιδική χαρά ο Έρωτας.

Είναι θεός ζηλιάρης,

μόνο κατακτά

κι όλο ζητάει

να δώσουμε

ν’ αφεθούμε

να νιώσουμε

να ματώσουμε

να πληγώσουμε

και να πληγωθούμε

να φεύγουμε

και να επιστρέφουμε

δυνάστες και ικέτες

ρόλους να αλλάζουμε,

συμμετέχοντας στη πρέπουσα λατρεία

των κορμιών.

Στη δική του αρένα πια,

εκούσιοι αιώνιοι δεσμώτες

του επόμενου μας οργασμού,

διψασμένοι,]

το βλέμμα λαχταράμε να ανταμώσουμε

αυτό που γράφτηκε σε μια στιγμή μαγική

κάποια νύχτα στο δικό μας βλέμμα,

αυτό που μας ξεχώρισε από το πλήθος των ανθρώπων

κι είναι αυτό που πάντα θα κουβαλάμε μέσα μας.

Γι’ αυτό θα γράφουμε στίχους,

θα τραγουδάμε

θα το πικραίνουμε

θα μας πικραίνει

θα το πληγώνουμε

και θα μας πληγώνει.

Δεν θα ήταν αλλιώς μπορετό

να υπάρχει Έρωτας,

χωρίς γέλιο και δάκρυ,

χωρίς προδοσία και λύσσα,

θα ήταν άνευρος, ανούσιος,

θα ήταν παιδική χαρά

και δεν του πρέπει.

Δεν έχει συγνώμες ο Έρωτας,

μόνο τη λαχτάρα

να ξαναδούμε το βλέμμα εκείνο

χωρίς διότι και γιατί.

Μανόλης Κωνσταντάκης

_________________________________________________________________

Ενίοτε τα αυτονόητα τρελαίνονται, αγανακτούν κι επαναστατούν.
Τότε γυρεύουν τις λέξεις που τους ανήκουν δικαιωματικά,
κι άν δεν τις βρουν,
γίνονται λυγμοί,
κραυγές,
βρισιές ή κατάρες,
γίνονται ποιήματα ή τραγούδια,
μα ΠΟΤΕ σιωπή ξανά.
Βλέπετε τα αυτονόητα μόνο ανόητα δεν είναι. 

Μανόλης Κωνσταντάκης

**********************************************************

Δεν θέλω να γράψω λέξεις για τα ποιήματα του Μανόλη.

Δεν επαρκεί το καθημερινό μου λεξικό.

Και μιας και δεν γράφω με λεξικά Νεοελληνικής τα ποιήματα θα τα...αναπνεύσω.

Θα τα πάρω αγκαλιά να πάμε μια μεγάλη βόλτα.

Θα τα καπνίσω...

Και θα τους πω...καλώς ήρθατε στα μάτια μας!!!

Με τον Μανόλη "συναντηθήκαμε"ένα βράδυ που τα ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ έπαιζαν στο ραδιόφωνο...

Πάντα αθώα...

Πάντα Κρίνα...

Μανόλη...σε ευχαριστώ!

(δεν)μείναμε μόνοι σε αυτή την πόλη...

Μαρία Βούλγαρη

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ 

Μικρές άκαμπτες σημειώσεις...

Ακούγοντας για χιλιοστή φορά τα πλήκτρα του Evans,ανακάλυψα πως ζούμε μέσα από κάτι λεπτομέρειες ασήμαντες..

Προσδοκούμε "Ανάσταση"στιγμών και κατευθυνόμαστε στον φθηνό μας Γολγοθά.

Λιπόσαρκα χαμογελάμε και περιμένουμε κρότους...

Ζούμε περιτριγυρισμένοι από ασήμαντες λεπτομέρειες...

Από χέρια διπλωμένα αμήχανα,από δαχτυλίδια που κάνουν θόρυβο ,από μαντήλια επιμελώς ανεξέλεγκτα...

Ανυπομονούμε να ακουμπήσουμε μια εμπειρία μας σε ένα τασάκι ενώ αυτό που θέλουμε είναι να πέσουμε αθόρυβα σε μια αγκαλιά σιωπής.

Πορευόμαστε προς όλες τις ασήμαντες λεπτομέρειες...

Για να μη πέσουμε πάνω στη ζωή μιας ακόμα νύχτας μας.

Τελικά....ακόμα μια φορά δεν παίρνουμε είδηση ο ένας τον άλλο.

Τα καταφέρνουμε και ξεγλιστράμε.

Με ικανότητα μάγου. 

Αυτό που δεν φανταστήκαμε είναι.. το γέλιο.

Ο από "μηχανής θεός"σαν καημός που μας ξεφορτώνει... 

Είναι κύρια ανάγκη μας να γελάμε...μετανιώνοντας για όλα αυτά που ξεγελάμε.

Οι άνθρωποι προσέρχονται κοντά ο ένας στον άλλο όταν γελάνε.

Όταν απλώνουν την γοητευτική  ασημαντότητα τους πάνω στο τραπέζι.

Όταν έχουν να δώσουν αφορμή για μια περιέργεια..

Όταν το πρόσωπο τους αρχίζει να γεμίζει μικρές γραμμές και μεγάλες στιγμές.

Όταν τα μάτια τους τρέχουν δάκρυα χωρίς αλάτι...που βλάπτει την κυριολεξία μας.

Καρδιά μου...

Να μου γελάς...

Λιγάκι...

Λιγάκι πιο πολύ..

Μαρία Βούλγαρη,Λιγάκι..πιο κοντά σου.

Χρόνια καλά με υγεία και γέλιο!

Μπορούμε!

Αρκεί να είναι από καρδιάς!

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Οι πόλεις υπάρχουν επειδή τις νοσταλγούμε....

Μάζεψα βιαστικά λίγα χαρτιά μέσα στη βαλίτσα.

Είναι μέρες τώρα που παρατηρώ την διαρροή της νοσταλγίας παντού.
Ο χρόνος πάντα ..ακατάλληλος για εμάς!
Κατάλληλος μόνο.. για κάποιες πόλεις.
Κάναμε ό,τι μπορούσαμε και ό,τι αποφασίσαμε.
Δεν επιστρέψαμε πανηγυρικά ποτέ...
Οι πόλεις όμως εξακολουθούν να υπάρχουν επειδή τις νοσταλγούμε.
Οι πόλεις ζουν επειδή τις ψάχνουμε στα σουβενίρ της βόλτας μας.
Αφήνουμε πάντα μια σκιά μας να ζει εκεί.
Για να μας λείπει και να αλλάζει μήκος.
Κάποιες στέκονται όπως τις αφήσαμε.
Κάποιες άλλες ενσωματώνονται με άλλες σκιές και μας ξεχνούν.
Οριστικά!
Τι συμβαίνει όμως όταν αφήνεις μια σκιά σου στον Τάγο που τον είπες απρόσεκτα...Ατλαντικό;;;
Πέρασαν τόσα κύματα από πάνω της ,μα εκείνη επιμένει να μακραίνει και να φτάνει στην Αθήνα.
Δεν υπάρχει περίσσευμα σκιών πια.
Αν επιστρέψω.. δεν έχω να αφήσω τίποτα.
Δεν έχω να πάρω τίποτα.
Μόνο λίγα χαρτιά...
Έτοιμα να επιστρέψουν στον τόπο που κάποτε ξεκίνησαν.
Στο νερό.
Στο οριστικό της ζωής!


Μαρία Βούλγαρη,Νοέμβρης στη Baixa

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΡΧΗΣ(2016)

 

 

Φώτο:Rui Palha
LISBON