Μέρες....

Μέρες σαν σαράβαλα...
Αναρωτιέσαι αν έγινες υπέροχα καταθλιπτικός κι εσύ...
Θέλεις να πεις"Σε ζητώ" και αντί για αυτό λες"Έφαγα μακαρόνια με κιμά".
Θέλεις να πεις,"πονάω"και λες "ευτυχώς υπάρχουν και χειρότερα".
Θέλεις να πεις "μείνε κοντά μου"και τελικά πας εσύ μια βόλτα μέσα στο χάος σου.
Είμαστε όσα δεν λέμε...
Και ακριβώς επειδή δεν τα λέμε οι μέρες θα κυλούν σαν παιδικά τραύματα σε ενήλικη...φαντασία.

μ.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΛΑΜΠΕΣ

Σας ευχαριστούμε που μας διαβάζετε.

Οι μέρες είναι θλιβερές.

Μα...το φως πάντα έχει τις δικές του ...μέρες.

Μαρία 

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Πιες ένα τραγούδι....

Ο Οκτώβρης πάντα κυοφορούσε ποιήματα και ταξίδια.
Η μήπως κυοφορούσε ταξίδια σαν ποιήματα;;;;

Δεν είναι μήνας αυτός για απορίες...

Είναι ο μήνας που φέρνει το φθινόπωρο πίσω στις αγκαλιές όλων όσων το αποζητούν
Είναι μήνας να πεις επιτέλους ένα τραγούδι.
Να μοιραστείς ένα σύννεφο.
Να πιεις μια βροχή.
Κυρίως να ακούσεις....τον διπλανό σου.

Καλό μας μήνα , φίλοι μου.
Με ψυχή ζώσα!

Πάντα μα πάντα θα...επιστρέφουμε!!!!

Μαρία

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

 

Σαν μια 'Αγκαλιά που περπατάει"....

Οι άνθρωποι μας κατοικούν μέσα μας....
Από το κεφάλι μέχρι τα πέλματα απλώνονται θριαμβευτικά.
Βρίσκουν μια τούφα στα μαλλιά μας και κυλούν.
Ναι...
Οι άνθρωποι μας κυλούν.
Μέσα στις φλέβες και τις αρτηρίες μας.
Ανάμεσα στις ελλείψεις μας και τις προθέσεις μας.

Σαν μια 'Αγκαλιά που περπατάει".


Μας βλέπουν...
Μας προβλέπουν ....
Μας υπομένουν ακόμα και όταν ερχόμαστε και δεν ερχόμαστε.

Οι άνθρωποι μας κατοικούν εντός μας σαν καθρέφτες γυαλισμένοι.
Αναπαύονται στις δικαιολογίες μας και ασφυκτιούν μέσα στα κιλά των κακών μας ημερών.

Άλλη χωροταξία από τούτη δεν γνωρίζω.

Κανένα σύνορο δεν προφταίνει τους ανθρώπους.
Και κανένα παράθυρο δεν κλείνει καλύτερα απ'έξω τον Χειμώνα της Ζωής.


μ.β,Φθινόπωρο(απόσπασμα)

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΛΑΜΠΕΣ

(Ακούγοντας το A Walking Embrace του Nils Frahm)

Φώτο : Mirjam Αppelhof
 

Φυσική της Μνήμης....

Κάποτε διάβασα για την "Φυσική της Αναζήτησης".
Πρόσωπα που πηγαινοέρχονται στις ζωές μας και έρχονται σαν δάσκαλοι η σαν αφορμές να μας βρούμε.
Νόμοι τόσο υπαρκτοί όσο αυτός της βαρύτητας.

Τι συμβαίνει όμως με την Φυσική της Μνήμης;;;
Που πάνε αυτά τα πρόσωπα,αυτές οι διαδρομές τους και όσα νιώσαμε η δεν νιώσαμε;;;

Κοιτάχτηκα σήμερα στον καθρέφτη.
Βιαστική και ανυποψίαστη.
Πόσοι βρισκόμασταν μέσα στην γκριμάτσα του πρωινού μου;;;

Η Φυσική της Μνήμης διέπεται από έναν και μοναδικό νόμο.
Τον νόμο της Εξάσκησης.
Εξασκούμαστε στην αναπόληση και επιστρέφουμε  πίσω σε εκείνο τον αθώο τόπο.
Τον τόπο της.
Η μνήμη είναι ένα γερό συστατικό.
Άφθαρτο και βασανιστικό.
Παγώνει το στομάχι,κάνει την καρδιά μας να χτυπά όπως τότε,φέρνει νερό θαλασσινό στους δακρυικούς μας πόρους,βάζει το χεράκι της στο παρόν μας και κατακρεουργεί η απογειώνει το μέλλον μας.

Πόσοι είμαστε μέσα στα ρούχα μας;;;
Ποιοι άνθρωποι μας πέρασαν,μας γέρασαν και μας προσπέρασαν...
Αγαπήσαμε γενναία η φύγαμε;;;

Η Φυσική της Μνήμης κρατά αθάνατους όσους έφυγαν από τη ζωή μας.
Τους αγκαλιάζει φοβισμένα και με λαχτάρα μωρού.
Τους δίνει απλόχερα και μέσα από εμάς έναν εαυτό άφθαρτο ακόμα και αν δεν το επιθυμούν.
Όλοι όσοι αγαπήσαμε κατοικούν ήσυχα και αθόρυβα στα κύτταρα μας.
Κάνουν μπάνιο μαζί μας,ακούνε όσα λέμε,γελάνε με όσα δεν λέμε,αφουγκράζονται όλα όσα είμαστε.
Πασχίζουν να είμαστε όλα όσα θα μπορούσαμε.
Αγωνιούν να υπάρξουμε σε όλα όσα δεν βλέπουμε.

Η Εξάσκηση της Μνήμης,λοιπόν....
Τούτη η μαγική αιωνιότητα....
Η μεγαλύτερη αγκαλιά....
Η μόνη Τιμή....

μ.β,Ιστορίες Κάτω Από Λάμπες(2019)

Η Φυσική της Αναζήτησης ειπώθηκε στο βιβλίο της Elizabeth Gilbert,EAT,PRAY,LOVE.
Την ευχαριστώ για την διαδρομή και κυρίως την Φυσική της.

"Then I'll Be Tired Of You...."

Και δες μας που φτάνουμε....

Δες τα χέρια,τα πόδια και τα μάτια μας....
Σύνορο μας οριστικό η μοναξιά.
Αριθμός ταξιδωτικού εγγράφου ο μόνος χρόνος.

Περνώντας ανάμεσα από ανθρώπους..που "αγαπούν"και δεν αγαπούν.
Από αποστάσεις επιβίωσης.

Από χιλιόμετρα ζωτικής σημασίας.
Από κουρέλια που νομίζουν πως αναπνέουν.
Από κάτεργα κοινωνικών συμβάσεων.

Παρατηρώντας μια ανοδική διαδρομή καθόδου.
Εντός μας και λιγάκι πιο μέσα...
Και με αφορμή τα όσα δηλώνουμε για να λιβανίσουμε τις ανάγκες μας...

Μια ερώτηση αφήνει τούτο το καλοκαίρι...

Ποιον αγαπάς όταν...αγαπάς;;;;

"Then I'll Be Tired Of You...."

μ.β,Ιστορίες κάτω από Λάμπες

Φώτο : Στέλιος Μπακλαβάς

Πόθοι....

Το τραγικό των ημερών είναι οι λέξεις...
Γέρασαν πρόωρα μέσα στις αράδες...και η ποίηση είναι μια μεσήλικη σελίδα με βαθιές ρυτίδες.

Ζητούνται νεανικά φρονήματα...
Μα κι αυτά κοιμούνται υπνο ελαφρύ και απαλλαγμένο....

Σε λίγες μέρες θα χτυπάς επίμονα την ρακέτα σου...
Θα καίγεται το δέρμα σου από την ηλιοφάνεια της ψευδαίσθησης..
Στην άμμο φτιάχνεις πια αποστάσεις επιβίωσης....
Όλοι πρέπει να ζήσουν με φροντίδα!
Εσύ,εγώ,ο αστερίας,το κύμα,η ακτή...

Μεγάλα καλοκαίρια για Μικρούς ανθρώπους.

Ιστορίες πάνε και έρχονται...
Όλα αλλάζουν και θα ειπωθούν στην σωστή τους ώρα.

Μέχρι τότε....
Καλό Μεγάλο Καλοκαίρι στους φίλους μας!!!!

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Φώτο : ΙΚΕΤΕΣ

Κάθε φορά που γυρεύεις μια λέξη...πάρε μια ανάσα.

Μέρες βιαστικές και ηττημένες.

Τα νήματα κινούνται νωχελικά γνωρίζοντας πως όταν σπάσουν ο θόρυβος θα τρυπήσει την καρδιά.
Κάθε μέρα ένας νέος,σάπιος κόσμος κάθεται κοντά σου.
Ο διπλανός εξακολουθεί να είναι ένα πείραμα και μια θλιβερή διαπίστωση....

Μέρες ανέστιες και στα εντός σου τοπία...

Οι  διαπιστώσεις τούτες, κάποτε ,έφτιαξαν μια σημείωση σε ένα μπλοκ.

Τα μπλοκάκια έγιναν μια μεγάλη παύση.
Η μεγάλη παύση γεμίζει με άρρητα.
Γεμίζει με σιωπή.

Κάθε φορά που γυρεύεις μια λέξη...πάρε μια ανάσα.
Κάθε φορά που  δακρύζεις...πάρε χρόνο.
Κάθε φορά που σαστίζεις..πάρε φως.

Όλα όσα σε τρόμαξαν ήταν επιννοήσεις.
Μα και όλα όσα σε έκαναν να περιμένεις....

Στις διαπιστώσεις σου δώσε αναπνοή και εποχή.
Στο τέλος θα αντικρύσεις μια θάλασσα ανθρώπων.

Όλα μα όλα..περνούν!

μ.β,Ανέστιος(απόσπασμα)

Φώτο : Μαρία Υφαντίδου,Inner Spring

Είς χουν και αέρα...

Και οι άνθρωποι ρούφηξαν την γενέθλια εισπνοή τους σε έναν κόσμο προ αιώνων... παράλογο.
Την πρώτη ημέρα μεγάλωσαν μόνο τα μάτια τους για να χαίρονται ουρανό.
Την δεύτερη μέρα επιθύμησαν.
Και την τρίτη άρχισαν να εξαφανίζουν ο ένας τον άλλο.

Κάποιοι είπαν πως τα μάτια τους μεγαλώνοντας δεν χόρταιναν..
Κάποιοι άλλοι είπαν πως έτσι γίνηκαν οι άνθρωποι...
Μισοί σε ολόκληρα...να πορεύονται.

Μισοί στο χώμα και μισοί στα σύννεφα
Εις χουν και αέρα...
Μισοί να αγαπούν και μισοί να σκοτώνουν

Στα διαστήματα που μεσολαβούν σκαρφίζονται αρετές και παλεύουν να συναντηθούν με τα μισά τους.
Να διακόψουν την κακοποίηση εαυτών.
Να μαγειρέψουν τέχνη μπας και σωθούν από την έκτιση της κοινής ποινής που λέγεται...θάνατος.
Να γράψουν δυό αράδες στα οστά τους και κανά δυό τραγούδια σιωπής στα μάτια τους...

Μαρία Βούλγαρη,Ανάγνωση Ανθρώπων(2019)


Καλή μας φώτιση, φίλοι μου!!!
Περισσότερη σιωπή και λιγότερη...ποίηση.
ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ



Έργο της Mirjam Appelhof

 

Δύσκολοι καιροί για ποίηση...

Δύσκολοι καιροί για ποίηση...
Προσπαθείς να γράψεις μια λέξη και σε τρώει το μετρό που περνά κάθε 11 λεπτά...
Χαμογελάς στον άγνωστο άνθρωπο και σε νομίζει πλάσμα ελαφρά σχιζοφρενικό.
Τραγικές μέρες για ποιήματα..
Οι τραπεζικοί λογαριασμοί άδειασαν,έμεινες άνεργος,έμεινες από ψυχή,από βενζίνη και από λυγμούς.
Ο έρωτας είναι με ψυχικές προφυλάξεις για να μη κολλήσεις μεταδοτική ασθένεια μοιρασιάς.
Οι δρόμοι γέμισαν αδέσποτα βιβλία με μούχλα...
Ποια ποίηση,ρε φίλε;;;;
Υποκρισία γεμίζει τα ποτήρια μας και ανεπάρκεια τα πιάτα μας.
Να βρούμε το νόημα στις αναγνώσεις περί καλής ζωής;;;
Να κάνουμε διαλογισμό και να παραμείνουμε έρημοι και σε απόσυρση;;;
Να ακουμπήσω το χέρι σου γνωρίζοντας πως θα το τραβήξεις έκπληκτος;;;
Σαρωτικοί καιροί για ποίηση..
Ποιητές γέμισαν τις πόλεις μας...
Χωρίς σκιά....
Και ξέρεις τι έλεγε η γιαγιά μου για αυτούς που δεν έχουν σκιά;;;
Μη τους κοιτάς ποτέ στα μάτια....
Πέθαναν και δεν το έμαθαν.

Δύσκολοι καιροί για ποίηση....
Μα πότε ήταν οι καιροί έυκολοι;

μ.β,Δύσκολα αγαπώ(απόσπασμα)

Φώτο: Στέλιος Μπακλαβάς,2011

Διάλογος...

Κάθε άνθρωπος και μια Ιστορία.
Κάθε Ιστορία και μια Λέξη.
Κάθε Λέξη και ένας εσωτερικός μονόλογος.

Κάποιες φορές νιώθουμε τραγική μοναξιά στους μονολόγους αυτούς και φιλοξενούμε και άλλες Ιστορίες.
Έτσι.. ξεκινά μια ατελείωτη συζήτηση με τραύματα,κουράγια,προσδοκίες και απουσίες.
Ο ένας εσωτερικός μονόλογος συζητά με τον άλλο.
Η επινόηση αγκαλιάζεται με μια άλλη.
Εφευρίσκουμε ψέματα και αρετές για να φέρουμε εις πέρας τον διάλογο.
Λείπουμε σε όσα πραγματικά είμαστε..

Στο τέλος...ιδρώνουμε.
Ανοίγουμε πόρτα σε πρόσωπα,μετά βαριόμαστε και τους την κλείνουμε κατάμουτρα.
Ματώνουμε...

Βλέπεις....

Κάθε Ιστορία είναι μια επινόηση Ανθρώπων,Μοναξιάς και Φόβου.

Μαρία Βούλγαρη,Διάλογος
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΛΑΜΠΕΣ

Φώτο :Στέλιος Μπακλαβάς


Τον ευχαριστούμε θερμά.

Πρόσκληση σε ευτυχισμένες στιγμές...

[...]

ξέρεις,φίλη μου,καμιά φορά νομίζουμε πως η ευτυχία προυποθέτει χωροταξία και περιβάλλον προστατευμένο.
Προυποθέτει ατμοσφαιρικές σκηνές,άνεμο,γέφυρες,ομορφιά,μουσική,τοπία....
Χρήματα η υλικά αγαθά.
Καλό φωτισμό και μπόλικα σκηνικά.

Σήμερα ήταν μια μέρα που δεν έκανα όλα όσα είχα προγραμματίσει.
Άφησα την μέρα να με πάει εκείνη σε τόπους δικούς της.

Τι κάνει μια στιγμή ευτυχισμένη;;;
Σίγουρα όχι όλα όσα είχαμε επιμελώς σχεδιάσει.
Σίγουρα όχι τα τοπία και ο φωτισμός.
Με τίποτα οι προθέσεις μας και τα καλώς μας καμωμένα έργα.

Ευτυχία συντελείται και  σε περιβάλλον όπως ένας συνοικιακός φούρνος,με καφέ σε χάρτινο σερβίτσιο και μια λιχουδιά στο χέρι...
Μια γάτα με περιλαίμιο στριφογυρίζει πάνω στις αχτίδες του χειμωνιάτικου ήλιου και ο άνεμος φυσάει σαν Άνοιξη.
Τίποτα δεν πήγε όπως τα θέλαμε και όλα έφτασαν στη σωστή τους θέση.
Αλλάξαμε διαδρομή και αφήσαμε τα βήματα να γίνουν αργά.
Μέσα σε αυτό το αστικό πρωινό πανηγύρι και λίγο πριν έρθεις ,πέρασε και ο παλιατζής της περιοχής μας..
"Όλα τα παλιά αγοράζω"

Εγώ σε περιμένω να ντυθείς και να έρθεις...
Δεν γίνεται να λείπεις από την χειμωνιάτικη λιακάδα και τον καφέ στο χάρτινο ποτήρι.
Σε περιμένω να σου πω:
Δεν θα πουλήσουμε τίποτα παλιό...θα το χαρίσουμε!
Έτσι..
Θα το χαρίσουμε και θα φύγει εν τω μέσω μιας ευτυχισμένης στιγμής!
Αυτής της στιγμής που ήρθε και μας βρήκε πέρα και μακριά από όλα όσα σχεδιάζουμε...
Τίμια πρόθεση της μέρας που ήρθε!

Προς το παρόν σε φιλώ!

Μαρία

Γράμματα στην Μαργαρίτα (Δεκέμβρης 2018)

Θα παίξουμε ....

Πρόσφατα διάβασα ένα βιβλίο γεμάτο εγκέφαλο,νευρώνες,εξηγήσεις ,αποδείξεις και...συμπόνια.
Ο εγκέφαλος μας είναι μια μικρογραφία του σύμπαντος.
Στις τομές του είναι γεμάτος άστρα,γαλαξίες,νεφελώματα και λαχτάρα για..Ένωση.

Έτσι...


Ήμερολόγιακα έτη και μέρες σαν κουκίδες περνούν από πάνω μας σαν οδοστρωτήρες.
Ξεχνάμε την άυλη πραγματικότητα μας.
Ξεχνάμε το παιχνίδι!

Όλα είναι ένα μαγικό παιχνίδι που αρχίζει από τα χέρια μας και καταλήγει στο άπειρο.
Γιατί έτσι γεννηθήκαμε.
Άπειροι και άφθαρτοι στην ψυχή.
Το τι συμβαίνει στην πορεία της ζωής ονομάζεται.. επιλογές.

Και αν έχω μια νέα επιλογή να κάνω αυτή θα είναι το...παιχνίδι!
Θα ανοίξω τα χέρια μου και θα ζητήσω να ..παίξουμε!
Εγώ...
Εσύ..
Ο νους μας...
Οι νευρώνες μας,τα μαλλιά μας,τα μάτια μας,τα χείλη μας,τα πέλματα μας...
Ένα ατέλειωτο παιχνίδι γνωριμίας με όλα όσα γεννηθήκαμε.


Ευχαριστώ από καρδιάς τους ανθρώπους που ήταν κοντά μου αυτό τον χρόνο και μου εμπιστεύονται μια στιγμούλα τους.
Τους φίλους μου.
Τους δασκάλους μου και συνασκούμενους στο ονειρικό "παιχνίδι"που ονομάζεται Γιόγκα.
Τα βιβλία που μου ανοίγουν ην πόρτα της συμπόνιας και του φωτός.
Το σώμα που μαλακώνει μέρα με την μέρα.
Τα δύσκολα βραδινά 11 λεπτά υποτιθέμενης "απόσυρσης".
Τα μεγάλα σχολεία που λέγονται Άνθρωποι.

Θα παίξουμε και θα προχωρήσουμε σε αυτό για το οποίο υπάρχουμε.
Την Ένωση και την Ευδαιμονία.

Μια καλύτερη χρονιά θα ευχηθώ από καρδιάς.


Μαρία

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ
ΙΚΕΤΕΣ ΣΤΟ..ΣΤΡΩΜΑ

 

Σαν κάποιος αθώος που είδε μπροστά στα μάτια του την πρώτη....θλίψη..

[...]

Κάθε μέρα ...πρόσωπα πέφτουν από τα μάτια μας στο χώμα τους.
Κανείς δεν είναι έτοιμος για τις πτώσεις τους,έτσι δεν είναι;;;
Ούτε καν εκείνα.
Ειλικρινά δεν ξέρω που πάνε όταν πέφτουν ακαριαία μπροστά μας...
Δεν προειδοποιούν...δεν σε προετοιμάζουν παρά μόνο πέφτουν και σακατεύονται μπροστά μας.
Οι σχέσεις είναι τόσο περίπλοκο πράγμα ...έτσι τουλάχιστον αποδεικνύει η ιστορία των τραγελαφικών συμβάντων μας.
Των αδιάψευστων γεγονότων μας...
Της ελεγχόμενης κατάντιας μας.
Οι απογοητεύσεις δεν τελειώνουν, φίλη μου,και πόσο έτοιμη να υπάρχω για δαύτες;;;

[...]
στον επόμενο καφέ μας η ιστορία τούτη θα έχει ξεθυμάνει μέσα μου και θα μπορώ να στην αφηγηθώ σαν κάποιος...τρίτος.
Σαν κάποιος αθώος που είδε μπροστά στα μάτια του την πρώτη....θλίψη..
Προς το παρόν σε φιλώ!

Μαρία

Γράμματα στην Μαργαρίτα (Δεκέμβρης 2018)

___________________________________________________________

Τα Γράμματα είναι μικρές σύντομες σκέψεις...τρόμου.
Ανθρωπιάς.
Σεβασμού.
Αγάπης...κυρίως Αγάπης.
Μια προσπάθεια "γνωριμίας"με ανθρώπους που μετράτε μαζί λίγα χρόνια μα μπόλικη ψυχή.
Μια προσπάθεια να πάρουν οι λέξεις τα βάρη και όχι η καρδιά.

Συνεχίζονται.....

Φώτο : Erik Witsoe

Κανόνες Βροχής...

Κάποιοι άνθρωποι φτάνουν μέχρι εκεί.....
Κάποιοι άλλοι φτάνουν πιο μακριά μα δεν το γνωρίζουν....
Κάποιοι άλλοι, πάλι,φτάνουν ακόμα πιο μακριά μα δεν το  θέλουν...
Κάποιους τους βάζουμε εμείς να φτάσουν μέχρι εκεί που μπορούμε....
Και κάποιοι φτάνουν τόσο μακριά που μόνο το νερό γνωρίζει.

Μαρία Βούλγαρη,Κανόνες Βροχής (2018)


Ομόκεντρους κύκλους αγάπησε η βροχή.
Τους φαύλους κύκλους τους μοίρασε σε ανθρώπους να περνούν μια ζωή.

Καταδίκασε τα σύνορα και εναντιώθηκε στα τείχη.
Άνθισε πάνω στις λάμπες του δρόμου και στα ανήμπορα μνημεία.

Διεκδίκησε την δική της νομοτέλεια.
Ζωγράφισε Κανόνες.

Για να τηρούνται μόνο από εκείνη και να συνθλίβονται σε ανθρώπους που φτάνουν μέχρι..εκεί.

___________________________________________________________________________

Οι Κανόνες Βροχής ξεκίνησαν στην Πράγα τον Νοέμβρη του 2017.
Η βροχή είναι ο κανόνας της πόλης.
Στα δικά μας μάτια ήταν ένα φαινόμενου νερού που δεν είχαμε συναντήσει στην Αθήνα.
Έμοιαζε με τις κουρτίνες που κλείνουν ήσυχα για να καλύψουν την φασαρία της ψυχής.
Όλα έπεφταν με μια ευαίσθητη συμμετρία.
Μετά..εμφανίστηκαν οι..άνθρωποι που έφταναν..
Κάπου..
Όπου...

Συνεχίζονται...

 Φώτο : Josef Sudek,Street in Prague

Οι λέξεις ανακαλύφθηκαν για τους καιρούς που ο αυχένας μας τρίζει....

Οι λέξεις ανακαλύφθηκαν για τους καιρούς που δεν αντέχουμε τα πρόσωπα του κόσμου.
Όταν σκεπαζόμαστε στις πρώτες ψύχρες φροντίζουμε να καλύπτουμε ένα από τα πρόσωπα αυτά...
Το δικό μας.
Το καλύπτουμε και του μιλάμε ακατάπαυστα.

Ρήματα,προθέσεις,ακραία επιφωνήματα,σύνδεσμοι,υπονοούμενα,υποθετικές προτάσεις,προεκτάσεις,εκτάσεις....συνιστούν την επικοινωνία μας.
Κλείνουμε μέσα σε μαύρα σχήματα καλλιγραφίας  τον αληθινό μας εαυτό.
Μέσα σε κοφτερούς ήχους κατασκευάζουμε μια ιστορία να αφηγούμαστε στους επικείμενους χειμώνες μας.

Οι λέξεις ανακαλύφθηκαν για να σκηνοθετήσουν μια παράσταση που δεν θα ανέβει ποτέ.
Οι συντελεστές χάθηκαν στις προετοιμασίες και οι προσκεκλημένοι πνίγονται στα λεξικά...

Γράμματα,φθόγγοι,προτάσεις,παράγραφοι....επιμελώς τακτοποιημένα.
Επιμελώς σε.. αδιέξοδα.
Φόνοι,τραύματα και θραύσματα γεμίζουν την αδέξια χρήση μιας λέξης.
Θαύματα και ελπίδες την καλόβολη.

Οι λέξεις ανακαλύφθηκαν για τους καιρούς που ο αυχένας μας τρίζει....
Από τα βάρη που δεν αφήσαμε...
Από τα νερά που δεν κολυμπήσαμε....
Από τις αναπνοές που δεν ρουφήξαμε..

Μια μέρα όταν οι λέξεις τελειώσουν θα μείνουμε τόσο αδειοι που κανένας ουρανός δεν θα μας παρηγορεί.
Και εκείνη την μέρα θα μου πείς:
Ελπίζω σε ανθρώπους που θα επικοινωνούν με τις φλέβες τους και τις άκρες των βλεφάρων τους.

Στο διάστημα που μεσολαβεί...
Θα τραγουδώ με τον Jeff Buckley:

“Well I've heard there was a secret chord
That David played and it pleased the Lord
But you don't really care for music, do you?
Well it goes like this:
The fourth, the fifth, the minor fall and the major lift
The baffled king composing Hallelujah...”

Μαρία Βούλγαρη,Hallelujah(απόσπασμα)
Ρώμη Ιούνιος 2018

Φώτο :Μαρία Υφαντίδου,Namaste details

Ένας Σεπτέμβρης είναι ....

Πως να αποχαιρετήσουμε ένα δύσκολο καλοκαίρι....
Μια λερωμένη εποχή...
Έναν άνθρωπο...
Μια θάλασσα....


Πλένουμε τα τελευταία βότσαλα,τα ρούχα μας,τις πετσέτες μας...
Ανακυκλώνουμε τα αντηλιακά σε κάδους υποσχέσεων τρανών.

Πετάμε...
Τους δείκτες προστασίας μας.
Τα αλαφιασμένα πρωινά.
Τα ζεστά μεσημέρια.

Κυλάμε...
Σε μέρες δροσερές.
Σε στρώματα καινούργια.
Σε απογεύματα ακίνητα.

Ένας Σεπτέμβρης είναι ....
Ολοστρόγγυλος.

Μαρία
ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Καλό και όμορφο μήνα,φίλοι μου!
Φθινόπωρο στα ημερολόγια μας.

Φώτο: Fine Art Nature and Abstract Photography by Byron Jorjorian Photography

Κάποιες λίγες φορές,τους ανθρώπους τους αγαπάμε μέσα από την απουσία τους...

Κάποιες λίγες φορές,τους ανθρώπους τους αγαπάμε μέσα από την απουσία τους.

Θεαματικές αποτυχίες σφραγίζουν την όποια μας επαφή.
Τόνοι δυστυχίας και ακατέργαστων εαυτών σωριάζονται στην επικοινωνία μας.
Κάποιες λίγες φορές οι άνθρωποι αγαπιούνται υπέροχα όταν λείπει η ζώσα ζωή.
Κανείς δεν γνωρίζει γιατί "διασταυρώθηκαν οι γραμμές τους"...
Μα σας λέω με σιγουριά πως έγινε για κάποιο λόγο....
Ασήμαντο η σημαντικό..κανείς μας δεν ξέρει...και μικρή σημασία έχει.
Υπάρχει πάντα η πιθανότητα να έγινε ακόμα και για να γραφτεί η διαπίστωση τούτη...
Λίγο το έχετε;;;;

Να πιστεύεις στην αγία απόσταση.
Στην αγία "διασταύρωση"...
Στην πρόθεση των διαπιστώσεων...

Μαρία Βούλγαρη,Δυστυχείς και ανέμελοι(απόσπασμα)

Daido Moriyama: On The Road

Κανόνες...

Για κάθε πληγή θα βρίσκεις ένα τραύμα.
Για κάθε τραύμα θα κυοφορείς ένα θαύμα.
Μια θάλασσα να χωράς.
Και ένα χάδι για να το αναπνέεις.

Όλα τα υπόλοιπα συνιστούν εξαιρέσεις σε κανόνες... σιωπής.

Μαρία Βούλγαρη,Θέα στο χρώμα

 Έργο της Melissa McKinnon

 

Ακατέργαστοι ακόμα..και αθώοι...

Αμφιλεγόμενες εποχές.
Βρέχει πάνω σε μέρες ζεστές.
Τρέχουν όλοι να μαζέψουν τα καλοκαίρια για να μη βραχούν οριστικά.

Σε ένα βιβλίο της Elizabeth Gilbert διάβασα για την διαδικασία μεταμόρφωσης.
Κύματα μεταμορφώσεων ακολουθούν όλα μας τα χρόνια σαν τη μόνη μας βεβαιότητα.
Η ερείπωση.
Και οι στάχτες που παίρνουν από την αρχή μια άλλη μας μορφή.

Αμφιλεγόμενες ψυχές.
Βάζουν τα λιθαράκια της ερείπωσης και τα θεμέλια της επόμενης μεταμόρφωσης μας.
Ανεπάρκειες , πληγές ,πόνος , κατάκριση.
Κουπιά σάπια πάνω σε βάρκες κατακαίνουργιες αρμενίζουν στις θάλασσες.

Η μεταμόρφωση προϋποθέτει την ερείπωση η  μήπως η πρόθεση μας να αλλάξουμε το δέρμα μας προκαλεί μικρές καθημερινές ερειπώσεις;;;;

Δεν είναι απορίες αυτές για τα καλοκαίρια...
η μήπως η εποχή τούτη γεννά την επόμενη αλλαγή μας;;;


Μαζεύω τις ζεστές μέρες και κρατώ σφιχτά το αλάτι.
Το συστατικό της θάλασσας.
Τα "κύματα μεταμορφώσεων"απειλούν τρυφερά τις παλιές μου συνήθειες.
Και τα ερείπια από ανθρώπους που τους είχαμε επινοήσει επιμελώς κάνουν θόρυβο και δολοφονούν τα τζιτζίκια.

Καλοδεχούμενα ,να λέμε τα συντρίμμια.
Κάπου μέσα σε αυτά υπάρχουμε μαζί με το αλάτι μας.
Ακατέργαστοι ακόμα..και αθώοι.

Μαρία Βούλγαρη,Κατεργασία (απόσπασμα)

 

Ο έρωτας και η ζωή θα νικήσουν στο επόμενο φιλί μας...

Σας γράφω γιατί σε μέρες σαν αυτές είναι σωτήριο να μπορείς να μοιραστείς.
Είναι σωτήριο να νιώθεις.
Να κλαις.
Να προσεύχεσαι.

Και να στέκεσαι....
Να στέκεσαι στο ύψος όχι των περιστάσεων..μα στο ύψος της ψυχής σου.
Να αποδεικνύεις στον καθρέφτη σου πως δικαίως σε είπαν "άνθρωπο".

Σωστά να λυγίζεις...

Σωστά να σπας....και ακόμα πιο σωστά να κολλάς τα κομμάτια σου.


Η μια τραγωδία φέρνει την άλλη...
Την μια μέρα πέφτεις πάνω σε ανθρώπους...με δόντια εφιάλτη που σε προσβάλουν και την επόμενη στιγμή γεννιέται το επόμενο κακό.
Όλα παίρνουν φωτιά...

Δόντια και ψυχές μαύρες.
Αθώα μαλλιά και ηλικιωμένοι θάνατοι.
Καρβουνα,υπόλοιπα ανέμελων ημερών,διασώστες,αδέσποτα τραγούδια..
Λυγμοί,παυσίπονα,κουράγια.
Ενοχές,αλληλεγγύη,ανθρωπιά.

Όλα μα όλα στριμώχνονται μέσα στις τσάντες μας.

Φίλοι μου....αυτό είναι η ζωή.
Οι εύθικτοι εγωισμοί μας περιμένουν σαν τον επόμενο εμπρηστή να τελειώσουν την βρώμικη δουλειά τους.
Το ένα κακό φέρνει το άλλο.
Πάντα αυτό γινόνταν.

Το ένα χαμόγελο φέρνει το άλλο.

Πάντα αυτό θα γίνεται.
Θεραπευόμαστε για να αντέξουμε την επόμενη συμφορά.
Στην επόμενη τραγωδία να είμαστε λιγάκι πιο κοντά σε αυτό που είμαστε.
Ένα μικρό βηματάκι πιο κοντά σε όσους μας χρειάζονται...

Να στέκόμαστε στο απέραντο ύψος του ανθρώπου
Με γενναιότητα.
Να τιμάμε ...όλα όσα αναπνέουμε και να αγαπάμε όλα όσα μας περιστοιχίζουν και ζουν μαζί μας.

Ο έρωτας και η ζωή θα νικήσουν στο επόμενο φιλί μας!

Μαρία Βούλγαρη,Θεραπεία.


****************************************************************


Είχε κάτι φανταστικά σύννεφα γύρω από το φεγγάρι...η μήπως είχε φεγγάρια γύρω από τα σύννεφα.
Και σήμερα η μάχη ζωής και πόνου καλά κρατεί.


 Μισή στη γη και μισή στα σύννεφα.

Μισή στο καλοκαίρι και μισή στη βροχή.
Μισή στον πόνο και μισή στην ελπίδα.

Σας φιλώ και εύχομαι να μη ξημερώσουν άλλες τέτοιες μέρες.
Οι ΙΚΕΤΕΣ στέλνουν όλη τους την αγάπη στους συνανθρώπους μας που θρηνούν και δοκιμάζονται.
Θα τα καταφέρουμε!