Ο καιρός άλλαξε....

Ο καιρός άλλαξε...
Να γδύνεστε το θλιβερό ξενέρωμα!
Να ντύνεστε..καρδιές!!!


Καλό μας μήνα,φίλοι μου.
ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Κωνσταντινούπολη με άσπρο φόρεμα...

Δεν είχα ποτέ την Πόλη στους χάρτες μου. Ίσως γιατί δεν ήμουν σίγουρη, αν θα έβλεπα αυτό που διάβαζα έφηβη στα βιβλία της Μαρίας.

Δεν ήμουν σίγουρη αν θα με αγαπήσει κι εκείνη όσο την ονειρεύτηκα εγώ.

 Όταν βρέθηκα εκεί, χιόνι με υποδέχτηκε μαζί με γλάρους.

Το Πέρα το περπάτησα και στα στενοσόκακα του Γαλατά γλίστρησα πάνω σε γάτες και σε πολύχρωμες μαντήλες.

Ήπια τσάι, για να ζεσταθώ και να γευτώ κάτι από την Πλατεία Ταξίμ.

Δοκίμασα όλα τα λουκούμια, για να βρω ό,τι άφησαν πίσω τους οι Πολίτες φεύγοντας.

Στις γέφυρες είδα τα πλοία να στέκονται ακίνητα και να χαζεύουν τους μιναρέδες.

Έτρεξα μέσα στα λασπόνερα της Αιγυπτιακής αγοράς, για να προλάβω να στείλω τα αρώματα

της Πόλης σ΄ όσους την αγαπούν.

Χιόνι πέφτει και ο χειμώνας είναι η μόνη εποχή που της ταιριάζει.

Οι ψαράδες στη γέφυρα καίνε ξύλα σε τενεκέδες, για να ζεσταθούν.

Η κανέλα δεν μυρίζει πια, την σκέπασε άλλο μπαχαρικό, αυτό της φτώχειας.

Οι γλάροι πετούν με ξέφρενη ταχύτητα στα σοκάκια ,μπαίνουν από τα ανοιχτά παράθυρα και  ρίχνουν ό,τι βρουν στη θάλασσα του Μαρμαρά.

Στην Αγία Σοφία οι γάτες τρέχουν σαν τρελές και οι πιο τολμηρές στέκονται στο Ομφάλιον ξυπόλητες. χωρίς τα κόκκινα καμπάγια τους.

Οι ποιητές δεν γράφουν πια για την ομορφιά της Πόλης, παρά μόνο για το χλωμό αγοράκι που εκλιπαρεί για ένα σιμίτι στη στάση του Karakoy.

Τώρα ξυπνώ τα πρωινά και βγαίνω στο μπαλκόνι ,για να δω αν κάποιος γλάρος της μου άφησε ένα από τα φτερά του.

Αν με θυμάται όσο εγώ την πεθύμησα.

Την αγάπησα την Πόλη για το χιόνι της,

τους γλάρους στον Βόσπορο

Μαρία Βούλγαρη,ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΑ ΤΣΕΠΗΣ (2015)

Όσα φέρνει ο...άνεμος

Όταν ήμουν μικρή,αγαπούσα κάθε κίνηση της Mary Poppins..
Τα βράδια με φανταζόμουν ανεξάρτητη,σοφή,λιγάκι μάγισσα,σοβαρή και με εκλεπτυσμένο χιούμορ.

Αγαπούσα κάθε της κόλπο,κάθε της πρωτοβουλία.

Ήταν για μένα η εργαζόμενη μάγισσα που διεκδικούσε...
Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια..και κάθε μέρα βλέπω εργαζόμενες μάγισσες που τρέχουν στο μετρό,στα γραφεία,στις πόλεις...
Καμιά φορά νομίζω ότι τις φέρνει ο ανατολικός άνεμος στους δρόμους της Αθήνας...και άλλες φορές τις ακούω να ψιθυρίζουν με μεγάλη δυσκολία το "in every job that must be done there is an element of fun"...
Με ομπρέλες και με βαλίτσες που μέσα κρύβουν μικρά κοριτσάκια με ανοιχτό στόμα από τα παραμύθια...και δεν λένε να το κλείσουν ακόμα!

Μαρία Βούλγαρη,Όσα φέρνει ο άνεμος

ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΓΑΠΕΣ

Ξέρεις....

Ξέρεις....
Έφτασα πάλι σε μια πόλη που είχε σχεδιαστεί για δύο μόνους ανθρώπους.
Δεν έκανε ούτε μέρα ούτε νύχτα.
Το φως της στέκονταν βαριεστημένο κάπου στις 17:20 ώρα Άρνου.
Το μουσείο είχε αποκτήσει ένα καινούργιο έκθεμα,δωρεά της τσάντας μου και είχε κλείσει ερμητικά τις πόρτες του για να το στραγγίξει.
Κατηφόρισα τη γνωστή μου πια διαδρομή...ποια ήμουν και ποιος και δεν ήσουν ποτέ, με πορεία από τα πέλματα προς τα χέρια μου και πίσω.
Κουράστηκα τόσο πολύ και αποφάσισα να τα αφήσω όλα στην τύχη.
Μα...αφού ποτέ δεν πίστεψα σε τούτη..που να τα αφήσω;;;
Και η απάντηση ήρθε σαν ένα ακόμα γλυκό με κρέμα.
Δεν αφήνεις κάτι που δεν είχες ποτέ.

Τα παιχνίδια του μυαλού είναι ανήμπορα μπροστά στο νερό.


Μαρία Βούλγαρη,Κίτρινα κύματα(Φλωρεντία 2017)

 

Ό,τι μας πυρπολεί υπέροχα...

Ό,τι αγαπήσαμε, αντικρούοντας με τον ήχο κάθε τι άσχημο βρίσκεται κάπου εδώ...
Φωνή -ανάσα, σαν πρωινή δροσιά, στίχοι και μελωδίες που βρέχουν τα έσω μας με ατέλειωτα καλοκαίρια...


Πάντα φεύγουμε, και πάντα επιστρέφουμε ακόμα πιο φωτεινοί, αναζητώντας κάθε φορά ό,τι μας πυρπολεί υπέροχα...

Θεόδωρος Ρέντεσης

Ο Θοδωρής είναι ένα πολυαγαπημένο μας πρόσωπο που μας πυρπολεί με τα μαγικά του ρεφρέν...τις μουσικές του θάλασσες και τα μεγάλα του χαμόγελα!
Να μας "πυρπολείς υπέροχα", Θοδωρή μου!!!


Καλώς σας βρήκαμε!!!

 

Μικρό σύντομο φιλί...

Οι ΙΚΕΤΕΣ αγαπούν το φθινόπωρο και όλες του τις εκφράσεις.
Είμαστε βροχάνθρωποι ...κυνηγάμε τις βροχές και τον άνεμο.
Κουβαλάμε τα πολλά κιλά κακού μας εαυτού και τα ξορκίζουμε στις θύρες εξόδου.
Ξεκινάμε ακόμα ένα ταξίδι εντός και εκτός μας.
Θα λείψουμε για λίγες μέρες.
Οι δρόμοι μας πεθύμησαν.
Εμείς περισσότερο!
Μικρή παύση για μια μεγάλη εισπνοή και μια ακόμα μεγαλύτερη εκπνοή.
Θα επιστρέψουμε με μαγνητάκια και ολοκαίνουργιες σημειώσεις από το ταξίδι μας!

Μην προδίδετε ποτέ τις Πόλεις.
Ακόμα κι αν αυτές τις είχατε ονειρευτεί με πρόσωπα.
Ναι;;;

Σας στέλνουμε την αγάπη μας και τα φιλιά μας.
Να μας στείλετε όλο σας το φως!!
Θα επιστρέφουμε!!!

 

L'encre...l'encre...

L'encre...l'encre

Όλα πια γίνανε φύλλα και σκορπίσανε...
Του φθινοπώρου ήτανε γκρίνια και χωρίσαμε...

Πάμπος Φιλίππου,Κάνε ό,τι σου λέει πόλη

 

Σπέρνεις συλλαβές για να συνάξεις άστρα...

"Αυτό το πράγμα συμβαίνει σ΄όλον τον κόσμο.Το άγαλμα του Ιανού είναι μια ανώφελη σπατάλη,στην πραγματικότητα μετά τα σαράντα το αληθινό μας πρόσωπο βρίσκεται στον αυχένα μας και κοιτάζει απελπισμένα προς τα πίσω.. Είναι ακριβώς αυτό που πολύ εύστοχα λένε κοινός τόπος..
Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα,πρέπει να το εκφράσεις έτσι,με τις λέξεις που κάνουν τους μονοπρόσωπους έφηβους να στραβώνουν το στόμα τους από βαριεστημάρα.
Σπέρνεις συλλαβές για να συνάξεις άστρα-με κοροϊδεύει ο Κρεβέλ. Κι αυτό είναι φυσικό.
Εκείνο που με σκοτίζει είναι πώς η φυσικότητα και η πραγματικότητα,χωρίς να ξέρει κανείς γιατί,γίνονται αντίπαλες,υπάρχει μια στιγμή που το φυσικό ακούγεται φοβερά ψεύτικο,μια στιγμή που η πραγματικότητα των είκοσι χρόνων σκουντιέται με τους αγκώνες με την πραγματικότητα των σαράντα και σε κάθε αγκώνα υπάρχει ένα ξυράφι που σκίζει τα σακάκια..
 Ανακαλύπτω καινούργιους κόσμους ταυτόχρονους και ξένους και όλο και πιο πολύ υποπτεύομαι πως το να συμφωνείς με κάτι είναι η χειρότερη αυταπάτη.
Γιατί αυτή η δίψα για πανταχού παρουσία,γιατί αυτός ο αγώνας ενάντια στο χρόνο;.Μάταιο. Καταδικασμένος στην συγγνώμη.
Γύρνα στο σπίτι και διάβασε Σπινόζα.. Η Μάγια δεν ξέρει ποιός είναι ο Σπιινόζα. .Η Μάγια διαβάζει βαρετά ρώσικα και γερμανικά μυθιστορήματα και τον Πέρεθ Γκαλδός και τα ξεχνάει αμέσως. Ποτέ δεν θα υποπτευθεί πώς με καταδίκασε να διαβάσω τον Σπινόζα .
Ανήκουστος κριτής,κριτής εξαιτίας των χεριών της,εξαιτίας του τρόπου που τρέχει στον δρόμο,κριτής επειδή με κοιτάει και με απογυμνώνει,κριτής επειδή είναι ανόητη και δυστυχισμένη και ανήσυχη και αργονόητη και πιο ασήμαντη από το τίποτα.
Και μ΄όλη αυτή την γνώση, μια ανώφελη λαχτάρα να συμπονέσω κάτι,να βρέξει εδώ μέσα, ν΄αρχίσει επιτέλους να βρέχει και να μυρίσει γη,ζωντανά πράγματα ,ναι,επιτέλους να μυρίσει ζωντανά πράγματα.
Τελικά όλα κατέληγαν στο ηλιακό πλέγμα.
"Αυτές είναι οι αληθινές επικοινωνίες,οι προειδοποιήσεις κάτω από το δέρμα.
Και γι΄αυτές δεν υπάρχουν λέξεις καταχωρημένες στα λεξικά".
Ποιός είχε σβήσει την λάμπα Ρέμπραντ;
Δε θυμόταν.'


Julio Cortazar,Το κουτσό (απόσπασμα)

Σκιά...

Είναι τόσο εύκολο και ανιαρό πια να λέμε πως οι άνθρωποι έρχονται η φεύγουν.
Γράφουμε με απίστευτη σιγουριά για αυτή την κινητικότητα λες και την αποζητούμε.
Είμαστε το σημείο αυτό που οι άνθρωποι κατευθύνονται η τρέχουν μακριά.
Η συνειδητοποίηση τούτη ουδέποτε σημειώθηκε.
Και ο λόγος είναι απλός.
Είναι ο φόβος μας.
Είναι αυτό που λιβανίζουμε με ευλάβεια κάθε μέρα μέσα μας και το προσμένουμε.
Στην ουσία μας..αυτό που λαχταρούμε είναι η θλίψη των μεγάλων αποχωρισμών, γνωρίζοντας την "καρδιακή μας ανεπάρκεια".
Θέλουμε οι άνθρωποι να έρθουν κοντά μας μόνο και μόνο για να φύγουν.
Είμαστε τόσο όμορφα και συνταρακτικά προετοιμασμένοι για την έξοδο αυτών που ήρθαν.
Τόσο που εφευρίσκουμε μια καινούργια απαίτηση να προβάλουμε και να την βαφτίσουμε ζωή.
Χρησιμοποιήσαμε όλους τους διαθέσιμους όρους για την κινητικότητα αυτή.
"Μοίρα", "Σύμπτωση", Πεπρωμένο," Απόντες και Παρόντες",Γεωγραφική τύχη", "Τραίνα",Ταξίδια","Κομμάτια",και τσακίσαμε ακόμα μια φορά τα ιερά και όσια της ψυχής.
Υπηρετούμε την μελλοντική απουσία χτίζοντας τα πρώτα τείχη με αγκάθια σκατζόχοιρου.
Καλλιεργούμε την ανεξαρτησία μας και τα τέσσερα σημεία μας που εκτείνονται από το κεφάλι μέχρι τα πέλματά μας.
Ποτέ παραέξω και κυρίως ποτέ παραμέσα.
Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν...αυτό διαπιστώνουμε μυξοκλαίγοντας μέσα στις παλάμες μας που γέμισαν κηλίδες γήρατος.
Στις καλές μας μέρες γράφουμε και ένα διαπιστευτήριο ποιητικά απεγνωσμένο.
Για να επιβεβαιώσουμε ακόμα μια φορά αυτό που αρνούμαστε πεισματικά και εμμονικά.
Πως οι άνθρωποι ούτε πηγαίνουν...ούτε φεύγουν.
Λαχταρούν να σταθούν.
Να αράξουν, να αγκαλιάσουν, να δούνε φως και να μη φύγουν ποτέ.
Ούτε έρχονται ούτε τρέχουν.
Εμείς μετακινούμαστε σαν μια ακόμη σκιά που παλεύει να μην αλλάξει με τη πάροδο του φωτός.
Που αρνείται να είναι στάσιμη και θεωρεί πως όταν πηγαινοέρχεται...επιβεβαιώνει τον σκοπό της ύπαρξης της.
Ξεχνώντας πως οι σκιές είναι καταδικασμένες στο σκοτάδι να σβήσουν από το όποιο οπτικό μας πεδίο.

Οι άνθρωποι...δεν έρχονται.
Δεν φεύγουν.
Απλά....αποφεύγουν.
Λαχταρώντας...να ζουν μόνο σε σημειώσεις΄.

Καιρός να σβήσει το φως ..και να αρχίσει μια νέα σημείωση.
Με μια σκιά λιγότερη..
Ναι;

Μαρία Βούλγαρη,Σκιά

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΡΧΗΣ

Σήμερα ένα αγαπημένο μου πλάσμα μου είπε πως οι άνθρωποι που είναι να μείνουν κοντά μας...μένουν.Απλά.Όσοι είναι να φύγουν το γνωρίζουν... εκ των προτέρων.
Σε ευχαριστώ!

 

Δεν μπορείς να συλλαβίσεις την γλώσσα των ονείρων....

"…δεν μπορείς να συλλαβίσεις την γλώσσα των ονείρων
Για τον ίδιο λόγο που δεν μπορείς πια
Να απαριθμήσεις τους πάπυρους που φώτιζαν τα ράφια
Της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας
Εκείνη τη νύχτα που χάθηκε για πάντα στην άβυσσο του χρόνου
Ξέρεις μόνο πως κάποτε υπήρξε μια παράξενη γλώσσα και μια βιβλιοθήκη
Ξέρεις πως το μόνο που σου έχει απομείνει είναι αυτός ο πυρετός
Ξέρεις μόνο πως αυτός ο πυρετός
Είναι με τον τρόπο του εκείνη η βιβλιοθήκη κι εκείνη η γλώσσα. "

Χουάν Χομέρο Σολβένιο





Ελάχιστοι τον γνώριζαν, καθώς ο συγκεκριμένος άνθρωπος ήταν άστεγος και ζούσε μες στα σκουπίδια. Άγνωστος και αφανής, ξεψύχησε μόνος σ’ ένα νοσοκομείο, από καρκίνο στους πνεύμονες.
Δυστυχώς πολλά απ’ τα ποιήματα του ήταν αδύνατο να διαβαστούν, καθώς τα πακέτα τσιγάρων πάνω στα οποία ήταν γραμμένα είχαν μουχλιάσει και ήταν κατεστραμμένα
Το πιο γνωστό του ποίημα λέγεται «H Παράξενη Γλώσσα της Ψυχής». Γράφτηκε το χειμώνα του 1965 από τον Σολβένιο και σήμερα βρίσκεται στην μεγάλη ανθολογία της ισπανόφωνης ποίησης που εκδόθηκε το 1991 στην Αμερική.

Την ιστορία του ποιητή την ανακάλυψα εδώ : http://chalice.edu.gr/%ce%b7-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%ac%ce%be%ce%b5%ce%bd%ce%b7-%ce%b3%ce%bb%cf%8e%cf%83%cf%83%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%88%cf%85%cf%87%ce%ae%cf%82/

 

Μεταμορφώσεις....

Εκείνη μου έβαλε ένα βότσαλο στο χέρι μου,θα σ' αγαπώ αιώνια μου 'πε κι εγώ της έδωσα το σουγιαδάκι που είχα στην τσέπη μου, για να γλυτώσουμε λίγο τίμιο χρόνο.
Το κρατούσε με τόση χάρη,που εκείνη η μελλοντική πληγή άρχισε κιόλας να αιμορραγεί.

Οι φόβοι δεν γεννιούνται νύχτα,υπάρχουν εκεί από πάντα περιμένοντας κάποιος να σβήσει τα φώτα κι έπειτα από μια τέτοια συνειδητοποίηση,κάθε που νυχτώνει γίνεσαι άθελα σου ποιητής.

Σταύρος Σταύρου,Μεταμορφώσεις (απόσπασμα)
Μικρές ιστορίες που δεν θα μεγαλώσουν

Φώτο: Roberto Fernández Ibáñez


 

Η απώλεια της "Αγίας καθημερινότητας"...

Βαριόμαστε,γκρινιάζουμε ,αγανακτούμε και κυρίως σχεδιάζουμε.

Κυρίως στέλνουμε ψυχές σε εκτελεστικά αποσπάσματα...

Όλα στην υπηρεσία της άπληστης φύσης μας.
Τίποτα δεν μας ευχαριστεί,χαιρόμαστε με ελάχιστα πράγματα και όλοι περιμένουμε αυτό που θα μας ταρακουνήσει και θα μας κάνει να βγούμε από τον βούρκο της..μιας ακόμα συνηθισμένης μέρας.
Κάθε μέρα ελπίζουμε να κερδίσουμε το λαχείο,να μας αφήσουν καμιά γερή κληρονομιά,να μας την πέσει η "θεά" η ο "θεός",να πετύχουμε τα πάντα.
Ζητάμε σαν αιώνιοι αχόρταγοι επαίτες την επιτυχία σε όλα.. με μια μόνο κίνηση ματ.
Τα όνειρα είναι ζωή,τι θα σου πει ένας άνθρωπος που ονειρεύεται στον ύπνο και στον ξύπνιο του..αλλά είναι ζωή στο μέτρο που δεν μας αγχώνουν και δεν μας κάνουν να χάνουμε την επαφή με το καθημερινό έδαφος.
Και έρχεται εκείνη η στιγμή που ανακαλύπτεις πως όλα είναι μόνο..ένα άνοιγμα και κλείσιμο των ματιών.
Ανακαλύπτεις πως όλα όσα αγαπάς αύριο δεν θα αναπνέουν κοντά σου...
Το μόνο που θέλεις,μετρώντας τις καινούργιες γκρίζες τρίχες, είναι αυτή η αγία πλήξη της μιας ακόμα μέρας.
Να ξορκίσεις όλη σου την απληστία.. με ένα χαστούκι όλο δικό σου.
Να ξανακαταγράψεις πως τα "δεδομένα"της χαράς σου είναι άνθρωποι σαν εσένα και όχι σκληροί δίσκοι η σκληρά καρύδια..
Και αν πρέπει να επιλέγω.. τώρα πια θα επιλέγω για όλα τα επόμενα χρόνια,αν υπάρξουν,μόνο την "Αγία καθημερινότητα".
Μόνο την επόμενη στιγμή που θα σε αγαπώ!
Μόνο το επόμενο μισάωρο,που θα προλάβω να σου ξαναπώ πόσο σε αγαπώ,πόσο σε καμαρώνω,πόσο σε ευχαριστώ που ζούμε μαζί,που τρώμε μαζί, που θυμώνουμε μαζί,που βαριόμαστε μαζί...
Μέσα στον βούρκο..της μιας ακόμας ημέρας..
Που θα την πω ζωή!
Καλώς ήρθες στο τέλος της απληστίας!
Καλώς ήρθες στους τρόπους του" ΚΑΛΩΣ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΘΑΙ"!
Καλώς ήρθες στην πλήξη της αγίας καθημερινότητας!

Μαρία Βούλγαρη,Οι νέες μου γκρίζες τρίχες

*Η αγία καθημερινότητα είναι φράση που χρησιμοποιεί στα βιβλία της, η Ευή Βουτσινά,μια από τις αγαπημένες μου μαγείρισσες.

Έργο του Kirill Marlinski,Art of Flowers

Στη διαδρομή που μεσολαβεί...

Υπάρχουμε "μικροί".
Στη διαδρομή που μεσολαβεί από το ρήμα στο επίθετο...προσπαθήσαμε να αγαπήσουμε.
Μη φοβάσαι...
Μια μέρα θα μεγαλώσουμε!


Μαρία Βούλγαρη,ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ ΤΗΣ..ΠΛΑΚΑΣ

 

ΠΩΣ ΧΑΝΕΣΑΙ μέσα μου...

ΠΩΣ ΧΑΝΕΣΑΙ  μέσα μου:

στον τελευταίο
ρημαγμένο
κόμπο ανάσας
εκεί βρίσκεσαι μ' ένα
θραύσμα
ζωής.

Paul Celan

ΒΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ
[Επιλογή από τα τελευταία ποιήματα]
Εκδόσεις Γαβριηλίδη 2017

Μετάφραση:Νίκος Ερηνάκης

"Η ποίηση δεν μπορεί να παραμένει "το καταφύγιο που φθονούμε",δεν μπορεί να παραμένει φυγή η απόδραση,η ποίηση θα πρέπει να ανακαλύψει τη δίοδο προς μια πρωτόγνωρη πραγματικότητα."
Νίκος Ερηνάκης

Όπως η σελήνη στο νερό

Αγγίζω το στόμα σου, με το δάχτυλό μου αγγίζω το περίγραμμα του στόματος σου, το σχεδιάζω σαν να το δημιουργεί το χέρι μου, σαν το στόμα σου να μισανοίγει για πρώτη φορά και αρκεί να κλείσω τα μάτια μου για να το σβήσω και να ξαναρχίσω να το φτιάχνω, και κάθε φορά κάνω να γεννιέται το στόμα που ποθώ,το στόμα που επιλέγει το χέρι μου και σχεδιάζει πάνω στο πρόσωπό σου, ένα στόμα επιλεγμένο ανάμεσα σε τόσα άλλα, επιλεγμένο με ηγεμονική ελευθερία από μένα για να το ζωγραφίσει το χέρι μου πάνω στο πρόσωπό σου και που από ένα γύρισμα της τύχης που δεν προσπαθώ να καταλάβω συμπίπτει ακριβώς με το στόμα σου που χαμογελάει κάτω από εκείνο που σχεδιάζει το χέρι μου.
Με κοιτάς, με κοιτάς από κοντά, κάθε φορά και από πιο κοντά και τότε παίζουμε τον κύκλωπα, κοιταζόμαστε όλο και από πιο κοντά και τα μάτια μεγαλώνουν, πλησιάζουν το ένα το άλλο, κολλάνε το ένα στο άλλο και οι κύκλωπες κοιτιούνται, οι ανάσες τους μπλέκουν, τα στόματα συναντιούνται και παλεύουν ανόρεχτα, δαγκώνονται χείλια με χείλια, ακουμπώντας μόλις τη γλώσσα πάνω στα δόντια, παίζουν μέσα στον περίβολό τους όπου πηγαινοέρχεται ένας βαρύς αέρας με ένα παλιό άρωμα και μια σιωπή.
Τότε τα χέρια μου θέλουν να βυθιστούν στα μαλλιά σου, να χαϊδέψουν αργά τα βάθη των μαλλιών σου ενώ φιλιόμαστε σαν το στόμα μας να είναι γεμάτο λουλούδια ή ψάρια, ζωηρές κινήσεις, σκοτεινή ευωδιά.
Και όταν δαγκωνόμαστε ο πόνος είναι γλυκός κι όταν πνιγόμαστε μʼ ένα σύντομο και τρομερό ταυτόχρονο ρούφηγμα της αναπνοής, αυτός ο στιγμιαίος θάνατος είναι όμορφος.
Και υπάρχει ένα και μόνο σάλιο, μια και μόνη γεύση από ώριμο φρούτο κι εγώ σε νιώθω νʼ ανατριχιάζεις απάνω μου όπως η σελήνη στο νερό.

JULIO CORTAZAR ,Νʼ ανατριχιάζεις απάνω μου όπως η σελήνη στο νερό(απόσπασμα)

 

Η ανάποδη διαδρομή....

Η μεγάλη εύθραυστη ιστορία του έρωτα μας διδάσκει πως οι "μεγάλοι έρωτες" τελειώνουν αφήνοντας πίσω τους...μια ερώτηση και ένα γέλιο.
Κάποιοι τελειώνουν εν τω μέσω ψύχους η εν τω μέσω θέρους-μικρή σημασία έχει-σαν μια ακόμα προβληματική καταδικασμένη πρόγνωση.
Οι "μεγάλοι έρωτες" δεν ήταν η αφορμή για να γραφτούν ποιήματα,τραγούδια,ημερολόγια μίσους,και λοιπά αξεσουάρ αναμνήσεων..
Αυτά τα κάνει μόνο ο εγωισμός μας.
Οι "μεγάλοι έρωτες" όταν τελειώνουν ρωτούν μόνο "Ποιος ήμουν"και φεύγουν..γελώντας.
Τα υπόλοιπα αποτελούν τυχαίες συναντήσεις δύο τεράστιων "εγώ"που τα υπερψηφίζουμε έρωτα με διαδικασία κατεπείγοντος κιτς.
Οι μεγάλοι έρωτες..οι πραγματικοί..βρίσκονται πάντα ...σε εξέλιξη!
Βρίσκονται πάντα στην ανάποδη διαδρομή..από το τέλος προς την αρχή μας!

Μαρία Βούλγαρη,Μουτζούρες σε αεροδρόμια

Τελικά...προχωράμε

Η μεγάλη εύθραυστη ιστορία του έρωτα μας διδάσκει πως όσοι ερωτεύονται αποκτούν μια μύτη σαν του Πινόκιο...
Έτσι..κάθε φορά που ακούς το γνωστό ρητό"Δεν ζω μακριά σου" αρχίζουν να μεγαλώνουν τα εκατοστά της χαριτωμένης μυτούλας.
Μαζί με το καρούμπαλο που κάποτε το βροντοφώναξες " έρωτα" μαζεύεις και τη μύτη που κρέμεται...
Όλοι τελικά κατάφεραν να ζήσουν μακριά σου.

Όλοι κατάφεραν να μιλήσουν "εκ μέρους"σου.

Να σε γλυτώσουν πολιτισμένα από τα δεινά.
Αντικαταστάθηκες με άλλη ..μύτη.

Και με εγγυημένη..λήθη.
Τα παραμύθια είναι πάντα αυτό που φοβόμαστε γιατί εμείς τα γράφουμε και ξέρουμε την αλήθεια.
Αυτό που μένει να κάνεις..είναι να αλλάξεις σελίδα,να φτιάξεις καινούργια ιστορία και να αφήσεις τον Πινόκιο να μετρά ...τα εκατοστά της μύτης του η της  ζωής του!(απόσπασμα)

Μαρία Βούλγαρη,Οι έρωτες της Άνοιξης μόνο για να γελάς.

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΑ ΤΡΥΠΙΑΣ ΤΣΕΠΗΣ

Γούρι...

Διανύαμε αποστάσεις, από εκεί ώς εδώ
αυτές που ορίζουν κι αυτές που χωρίζουν
Ξυπνούσαμε στη μέση της νύχτας χωριστά
Κοιμόμασταν μαζί όπως κι αν είχαμε στρώσει

Κάποια χρονιά το φλουρί της βασιλόπιτας
έπεσε ανάμεσα στα κομμάτια μας
Σφηνωμένο στην ενδιάμεση σάρκα
ακριβώς στη μέση
Οι γύρω αμέσως αναγνώρισαν τον καλό οιωνό
κι εμείς αμέσως πράξαμε ό,τι πιο φυσικό∙
ορμήσαμε να φαγωθούμε μεταξύ μας
Όχι γιατί δίναμε σημασία σε τέτοια πράγματα
όχι, προς θεού, γιατί ήμασταν προληπτικοί, απεναντίας
γιατί δεν πιστεύαμε σε τίποτα από δαύτα, για το γούρι..

Αλέκος Λούντζης,Γούρι (απόσπασμα)

Από την ποιητική συλλογή Προπαγάνδα
Κάποια γράμματα για κάποια πράγματα

Εκδ. Γαβριηλίδη 2016

 

Να λοιπόν που φτάσαμε τελικά...

Θα ακολουθήσω το σχήμα της μισάνοιχτης παλάμης σου...

Θα ακολουθήσω και σήμερα τον ουρανό εκείνον που ξεκινά από την άκρη του μαξιλαριού σου και τελειώνει κάτω από το δάσος των μαλλιών σου,πάνω από την κοιλάδα των νοτισμένων ονείρων ανάμεσα στους μηρούς σου.
Θυμάμαι που είδα μια μέρα τα μαλλιά σου να πέφτουν στους ώμους σου σαν μια νέα διαθήκη,εσύ βάδιζες ακόμα προς τον πυρωμένο άνεμο κι είδα που πάνε οι ψυχές των ανθρώπων όταν βρεθούν έξω από τον χρόνο και τον χώρο.
[...]

Το σχήμα της καρδιάς μου είναι το σχήμα της μισάνοιχτης παλάμης σου και τις χαρές που δεν προλάβαμε να νιώσουμε ακόμα τις φύλαξαν οι ανεμώνες

                      να τις φέρει ο άνεμος όταν θα τις έχουμε πιότερο ανάγκη

Σταύρος Σταύρου, .....το άσπρο του έρωτα


[...]

Να λοιπόν που φτάσαμε τελικά.
Κάποιος θα μπορούσε να πει πως πετύχαμε κιόλας κάτι στη διαδρομή,μα κάποιος άλλος θα μπορούσε να ρωτήσει για τις παράπλευρες απώλειες και για το τίμημα και τότε τι θα του πούμε.
Αφού με αρνήθηκες κόβω τα πόδια μου με μνήμες πριονωτές,αν με ονειρευτείς και αν με λαχταρήσεις να γυρίσω,θέλω να είμαι κομμάτια,να μην μπορώ,
                         
          ο έρωτας είναι κατά συρροή δολοφόνος και μένει εσαεί ατιμώρητος.


Σταύρος Σταύρου, .......στου έρωτα το μαύρο

ΨΥΧΟΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ...

Η ζωή μας καθορίζεται σχεδόν πάντα από ένα στιγμιαίο ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ σε ιδέες, ευκαιρίες και προοπτικές. Μετράμε τα υπέρ και τα κατά ή ενεργούμε αυθόρμητα και διαισθητικά.

 Δυστυχώς αγνοούμε όλες τις παραμέτρους, ακόμα και όταν με μαθηματική ακρίβεια (πράγμα που σπάνια γίνεται) προσπαθούμε να υπολογίσουμε το καλύτερο για εμάς. 

Στην ουσία δρούμε παρορμητικά τόσο, όσο μας επιτρέπουν ο χαρακτήρας αλλά κυρίως η ηλικία μας.

Ελάχιστοι άνθρωποι είναι πρόθυμοι για ριζικές και κεφαλαιώδεις αλλαγές στον τρόπο και τον τόπο ζωής τους, ειδικά εάν η παρούσα κατάσταση τους είναι ικανοποιητική. 

Φυσικά δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουν το μέλλον. 

Πιστεύουν πως τα πράγματα θα συνεχίσουν να είναι καλά ή τέλος πάντων πως δεν θα γίνουν άσχημα. Είναι μια επιλεκτικά αταβιστική πίστη αυτή, το να αγνοούμε τα ιστορικά παραδείγματα που δεν μας εξυπηρετούν. Ακόμα όμως και αν υποψιαζόμαστε κάτι πως μπορεί να πάει στραβά, οι περισσότεροι και περισσότερες δύσκολα ξεβολευόμαστε και ξεκινάμε πορεία προς το άγνωστο.

Για τους νέους (κάποιους τουλάχιστον) στην ηλικία και το μυαλό είναι πιο εύκολο αυτό. 

Να κυνηγήσουν μια καλύτερη εναλλακτική πραγματικότητα, άσχετα εάν η παρούσα τους κατάσταση είναι και διαγράφεται καλή. Ίσως να οφείλεται, πιστεύω πως οφείλεται, στο γεγονός πως δεν έχει ακόμα πάθει η ψυχή και το μυαλό τους την ασθένεια που χτυπάει τις αρτηρίες του ανθρώπου, την σκλήρυνση. 

Την ονομάζω αυθαίρετα «Ψυχοσκλήρυνση» . Έχει πολλαπλά συμπτώματα και επιφέρει σοβαρές συνέπειες στη ζωή του ανθρώπου αλλά και των άλλων που σχετίζονται με αυτόν.

Σήμερα θα σταθώ σε ένα όμως, αυτό της διστακτικότητας απέναντι σε κάτι καινούριο, της ατολμίας και του βολέματος. 

Οι περισσότεροι και οι περισσότερες έχουμε πάρει διαζύγιο από το ένστικτο μας από την πρώιμη παιδική ηλικία ακόμα. 

Αυτό δυστυχώς διδάσκεται με σχολαστική επιμέλεια στην οικογένεια, στο σχολείο, στη κοινωνία. Είναι ένα από τα πολλά αντίτιμα του πολιτισμού. Το χάνουν λιγότερο και δυσκολότερα όσοι τυχεροί και τυχερές έχουν συνεχή επαφή με τη φύση, με τη γη. 

Οι υπόλοιποι ακολουθούμε μια προδιαγεγραμμένη πορεία. 

Σκληραίνει λοιπόν το αισθητήριο της ψυχής και αρκείται σε ό,τι έχει εάν αυτό είναι εκείνη τη στιγμή βολικό.

Θυμάμαι συχνά την κουβέντα που είχα με έναν πραγματικά σοφό και Νέο άνθρωπο 62 ετών τότε, ένα βράδυ του 2007. Δεν θα σας πω τι ακριβώς μου είχε πει, ήμουν 41 εγώ. Η κουβέντα που μου είπε είχε διάρκεια ούτε δέκα δευτερόλεπτα. Περίπου είκοσι χρειάστηκα να σκεφτώ και άλλα τόσα να απαντήσω αρνητικά. Δηλαδή σύνολο πενήντα δευτερόλεπτα, ούτε καν λεπτό. Εκ των υστέρων, δέκα χρόνια μετά, θα σας πω πως εάν τότε είχα πει ΝΑΙ, το πιθανότερο είναι πως δεν θα έγραφα αυτό το κείμενο, ίσως και να μην έγραφα καθόλου. 

Εάν είχα πει τότε ΝΑΙ, θα ζούσαμε με τη γυναίκα μου ή στην Κούβα ή στην Κόστα Ρίκα άνετα, εκεί θα μεγάλωναν τα παιδιά μας.

Το πιθανότερο δεν θα είχα ανοίξει λογαριασμό στο Facebook και δεν θα είχα γνωρίσει πολλούς αξιόλογους και αγαπημένους πια ανθρώπους, δεν θα είχε επηρεαστεί η ζωή μου από αυτούς και δεν θα είχα επηρεάσει εγώ τις ζωές άλλων αντίστοιχα, αν και θεωρώ πως και στις δύο περιπτώσεις το πρόσημο είναι θετικότατο. 

Βέβαια δεν ξέρω εάν θα ανακάλυπτα ποτέ την τάση, την επιθυμία, που έγινε πια ανάγκη για να γράφω. Έτσι μάλλον δεν θα έγραφα και αυτό που διαβάζετε τώρα. Πιθανώς δεν θα μάθαινα για την κρίση εδώ παρά μονάχα μέσα από δημοσιεύματα του τύπου. Μάλλον δεν θα είχα και ίντερνετ γιατί δεν θα το χρειαζόμουν. Αυτό που περιέγραψα, δεν είναι παρά μία ακυρωμένη εναλλακτική πραγματικότητα εξαιτίας πρώιμης ψυχοσκλήρυνσης και απατηλού βολέματος.

Αν μετανιώνω ή όχι, δεν μπορώ να το πω με απόλυτη σιγουριά
Βλέπετε αγνοώ τα δεδομένα και της παραμέτρους αυτής της εναλλακτικής πραγματικότητας.
Έμαθα όμως να εντοπίζω τα συμπτώματα της ψυχοσκλήρυνσης και να προσπαθώ να καθυστερήσω την ασθένεια.

Το μυστικό της θεραπείας είναι στο παιδί που κρύβεται φοβισμένο και ξεχασμένο μέσα μας. Ας του απλώσουμε το χέρι κι ας ξαναγνωριστούμε.

Ίσως να μαλακώσει η ψυχή τότε.

Μανόλης Κωνσταντάκης

Το κείμενο του Μανόλη  αναδημοσιεύτηκε από δω:

http://ikariologos.gr/psyxosklirinsi-kai-enalaktiki-pragmatikotita/

Τα Μεγάλα Καλοκαίρια...

Κάποιος θα υπάρχει να σου ψιθυρίζει στο αυτί "Κάποτε όλα τελειώνουν".
Κάποιος θα μετρά την αγάπη σε χιλιόμετρα και ταλαιπωρία.
Κάποιος θα σηκώσει τείχη και λογικά επιχειρήματα.
Σχεδόν θα σε πείσει... μα κράτα όλα σου τα παράθυρα ορθάνοιχτα!
Κράτα τις πόρτες ανοιχτές και φώναξε τον να έρθει.
Δως του όμορφα βλέφαρα,μπουμπούκια από δειλινά,Αύγουστο που βυθίζεται,αγαπημένα σου βιβλία.
Κέρασε τον τα Μεγάλα σου Καλοκαίρια.
Τίποτα δεν τελειώνει αν το αγαπάς.
Μόνο όσοι σου ψιθυρίζουν στα αυτιά....

Μαρία Βούλγαρη,Στα Μεγάλα μας Καλοκαίρια.

Για την αγαπημένη μας Μαργαρίτα Μ. που μας ξανακαταγράφει τα Μεγάλα Καλοκαίρια.
(μικρή αποτύπωση ευγνωμοσύνης)

Καλό και όμορφο Σεπτέμβρη!
Την γλύκα από τα σταφύλια του να έχουμε!
ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ