Βρέχει μετάνοιες...

Κάθε φορά που βρέχει...
Θα υποφέρουμε για τις ομπρέλες που ανοίξαμε.
Για τα ιερά που ατιμάσαμε.
Για το νερό που στεγνώσαμε.
Για τα πόδια μας που αρνήθηκαν βήματα.
Για τα χέρια μας που δεν ακούμπησαν.
Για τις αλήθειες που δεν υπερασπιστήκαμε.

Σήμερα βρέχει όλη μέρα μετάνοιες.
Κάποτε έβρεχε ευθύνες που αναλάβαμε.
Μα από τις μετάνοιες...
Κανείς και ποτέ δεν σώθηκε.

Κουράστηκα να με σκέφτεσαι.
(απόσπασμα)

Μαρία Βούλγαρη,Τιμή

ΜΙΚΡΕΣ ΑΚΑΜΠΤΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
(υπό έκδοση)

 

Οι τίμιες λέξεις...

Κάποτε ένας αγαπημένος συγγραφέας και φίλος μου αφηγήθηκε πώς έγραφε.
Έμπαινε μέσα στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και άκουγε,χωρίς να κρυφακούει, λέξεις και ιστορίες.
Στα επόμενα χρόνια του... συνέχιζε να σημειώνει την καθημερινότητα των λέξεων.
Και των προσώπων.
Οι τίμιες λέξεις,δεν κατοικούν στα λεξικά.
Αποφεύγουν την σύνταξη και την ορθογραφία.
Δεν έχουν ανάγκη τα σημεία στίξης μας.
Προέρχονται από την μοναδική τους κατοικία.
Τα σωθικά των ανθρώπων.
Όσο περνούν οι εποχές,διαπιστώνω πως ο φίλος μου,είχε απόλυτο δίκιο.
Οι τίμιες λέξεις μοχθούν.
Κουράζονται και διαμαρτύρονται στους τόπους μαρτυρίου μας.
Δεν συντονίζονται με τα λήμματα και τα εντυπωσιακά ρήματα.
Δεν έχουν δύσκολες έννοιες ούτε διφορούμενη σημασία.
Δεν εκφράζονται με υποκρισία και δεν κρατούν μυστικά.
Οι τίμιες λέξεις,δεν κρίνουν κανέναν.
Δεν υπαινίσσονται στιγμές μας.
Δεν συνωστίζονται με τα διπλά σύμφωνα.
Παραμένουν ονειροπόλες και αθώες.
Ξεγλιστρούν από τα χείλη και γελούν με τα διπλά μας φωνήεντα.
Φαντάζονται έναν άλλο κόσμο που δεν θα φοράει γραβάτες λεξικών και όρους δοκιμίων.
Χωρίς γερασμένους αναγνώστες και κυρίως χωρίς παραιτημένους αποδέκτες...
Στα βιαστικά σημειώματα των ψυγείων,στις σελίδες ενός βιβλίου,στα σκονισμένα παρμπρίζ ενός αυτοκινήτου,στα μυαλά των ανθρώπων που ντρέπονται για τις ελάχιστες γνώσεις τους....
Οι τίμιες λέξεις...

Δεν ντρέπονται.
Δεν αντιγράφουν...
Δεν αναρωτιούνται.
Δεν περιμένουν....
Δεν σε περιμένουν...

Παρά μόνο...σε σημειώνουν χωρίς να σε "διορθώνουν".

Στον Λευτέρη Λαζαρίδη.
Για όλη μας την αγάπη!

Μαρία Βούλγαρη,Ορθογραφία

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ.."ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ"

 

Σύννεφα Πόλης για το Π.

Πρωί
********************
Γαμώτο...
Ξέχασα την φωνή του Θάνου να παίζει όλο το βράδυ και...βράχνιασε.
"Θα μ' αγαπάς μα δεν θα φτάνει"
Άργησα να ξυπνήσω σήμερα,βλέπεις,όπως άργησα να καταλάβω πως οι άνθρωποι πέφτουμε συνεχώς...έξω μας!
Γκρεμοτσακιζόμαστε  στο "μακάρι"μας.
Δεν ακούμε τίποτα πάρα μόνο την λάσπη μας.
Ακόμα και στα τηλέφωνα ..ακούς μια ελπίδα που σου ανακοινώνει πως ό,τι αγαπάς είναι στην εντατική.
Ο καφές κλωτσάει όλα τα τραγούδια και εσύ του προσθέτεις ακόμα ένα που θα το ξεχάσει μετά.
Τα λεωφορεία είναι στην ώρα τους!
Και εγώ δεν βρίσκω πτήση να πετάξω μέσα στις αρτηρίες σου.
Ας είναι...
Όπως έρθω!

Μεσημέρι
**************************************
Επιστρέφω σε όλα αυτά που δεν με περιμένουν.
Κατάκοπη συνειδητοποιημένη.
Απόλυτα σίγουρη και διαρκώς ξεχαρβαλωμένη.
Σε βλέπω σε όλους τους πιθανούς σου τόπους.
Λιγάκι σαστισμένο...
Ελαφρώς αδέξιο...
Κυριολεκτικά κλεισμένο..
Μια μέρα θα μου ξαναπείς πως :"Οι πλατείες είναι γι' αυτούς που τις έχουν ανάγκη"
Και ξέρω πως μιλάς μόνο για μένα και σένα.
Μέχρι τότε....
"Πελάτες της σιωπής".

Βράδυ
*************************************************
Αχ...αυτά τα πρόσωπα στο Μετρό..
Τόσα χρόνια η ίδια διαδρομή.
Οι ίδιες απορίες,,,

Να χαμογελάσω η να "στοχαστώ";;
Να αλλάξω μυαλά η βαγόνι;;

Να σε αγαπώ;;
       η
Να με αγαπάς;;

Δεν θα απαντήσω σε καμιά ιστορία.
Θα κοιτάξω μόνο ένα μικρό μήνυμα που απαντά σε όλα τα ερωτηματικά με την αιώνια κατάφαση του.

"Μη φοβάσαι"


Μαρία Βούλγαρη,Σύννεφα Πόλης για τον Π.

Πόνος
Πλαι
Πάντα
Πολύ
Εσύ...

 

Η όρεξη και ο...φόβος

"Το μόνο πραγματικό εμπόδιο είναι ο φόβος της αποτυχίας. Στο μαγείρεμα, πρέπει να έχεις μια αντιμετώπιση του τύπου «Ε, και τι έγινε...!»
Julia Child.

Η όρεξη.
Και ο φόβος.
Η απουσία της όρεξης σε συνδυασμό με τον φόβο ...εξοντώνουν την σύντομη ζωή μας.

Η Liz Gilbert έγραψε για το ταξίδι μιας γυναίκας που είχε χάσει την όρεξη της και μέσω της αποκατάστασης της...ξαναέζησε!.
Και τώρα θα μου πείτε..είναι δυνατόν η όρεξη να μας εξασφαλίζει
το "ευ ζην";;;
Φυσικά!
Η όρεξη δεν σχετίζεται μόνο με το τι μπαίνει στο στομάχι μας.
Σχετίζεται με όλη μας την ύπαρξη.
Με τις αγαπημένες μας συνήθειες, με την απόφαση μας να βαδίσουμε μέσα στην ομορφιά μέσω μικρών "ορεκτικών "που αλλάζουν τη φορά της καθημερινότητας.
Γνώρισα πολλούς ανθρώπους που στη θέα ενός πιάτου απλά...συμβιβάζονταν.
Με τον ολόιδιο τρόπο που έκαναν όλα τους τα χρόνια.
Είδα κάποιους άλλους να μετρούν τις θερμίδες σαν την επόμενη λαιμητόμο τους.
Άκουσα κι άλλους που ξεχνούσαν την τροφή τους επιμελώς.
Η όρεξη μεταφράζεται σε μια μόνο οδό. Την ζωή.
Έρχεται και φεύγει όταν η καρδιάς μας νοσεί η χαίρει απόλυτης υγείας.
Η καρδιά και η όρεξη είναι συνοδοιπόροι.
"Έχασα την όρεξη μου "σημαίνει πως δεν βλέπω πια..ουρανούς και θάλασσα.
Σημαίνει πως οι αισθητήρες στη γλώσσα γέμισαν πίκρα και λόγια που δεν είπαμε.
Σημαίνει πως ο οισοφάγος μας έκλεισε ερμητικά τις πόρτες και τα παράθυρα στην γλυκύτητα μιας αγάπης.
Σημαίνει πως η καρδιά μας βαρυφορτώθηκε η δεν άνοιξε όσο της αξίζει!
Στα επόμενα βήματα έρχεται ο φόβος να αναλάβει καθήκοντα και να δώσει την χαριστική βολή στην όρεξη και στην καρδιά.
Διάσημοι και άσημοι "ψυχοβγάλτες-αναλυτές" της ανθρώπινης ψυχής γράφουν συνεχώς για τον φόβο και τις συνέπειες του.
Και εκεί αρχίζει το παιχνίδι μας να χάνεται μιας και απαντούν σε όλα μας τα "γιατί"χωρίς να τρώνε.
Και κάπως έτσι....
ξεκινούν οι δίατες,οι τροφές με τα χαμηλά άγευστα "λιπαρά",οι μπάρες αφυδατωμένων πρωινών, οι νύχτες με τα μεταλλικά νερά,οι αδιάφορες μουσικές,τα μετρημένα λόγια,οι προσεκτικές συναναστροφές.
Όλα γίνονται μια καινούργια δίαιτα που θα την πω "Απέχω"για να πεθάνω προσεκτικά και σίγουρα!

Στη ζωή,στη μαγειρική,στις σχέσεις,στα λάθος αλλά και στα σωστά μας...η τροφή είναι μια.
«Ε, και τι έγινε...!"

Όπως...προχωράμε!
Όπως...συνεχίζουμε!
Όπως...ζούμε!


Καλή μας και περιπετειώδη όρεξη!
Ευχή καρδιάς.

Μαρία Βούλγαρη, Αφυδατωμένα πρωινά
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ..ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΚΟ ΣΟΥ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ.

 

 

Πίνακας του Fernando Botero

 

Κερασιές στην Αθήνα....

Μια μέρα θα ταξιδέψουμε μαζί στις κερασιές.
Θα ανθίζεις μέσα στα πάρκα του μυαλού μου και εγώ θα πέφτω συνεχώς προς τα πάνω.
Είμαστε η απόφαση μας.
Είμαστε η ανθοφορία που θα επιλέξουμε.
Και είναι μαρτύριο η απόφαση τούτη.
Πως θα ανθίσουμε και για πόσο.
Πως θα ζήσουμε τις λίγες μας ώρες στο φως και πως θα πέσουμε σαν τέλος.

Στην Ιαπωνία κανείς δεν νοιάζεται για το πόσο,το πώς και το γιατί.
Οι κερασιές τραβούν την μοναδική τους πορεία μέσα στο έτος.
Ξέρουν πως διαρκούν για λίγες μέρες.
Ξέρουν πως τα άνθη τους πέφτουν και συνθλίβονται στις ρίζες τους.
Ξέρουν πως ο άνεμος τις ταξιδεύει σε όλα τα μάτια.
Για τις κερασιές αυτή είναι η μόνη ζωή που έχουν.
Και την έχουν για αιώνες.
Ξέρεις..καμιά φορά χάνουμε τα άνθη μας γιατί ζητάμε εξήγηση και χρόνο.
Κανείς δεν μας είπε πως μέσα σε αυτά τα εύθραυστα πέταλα βρίσκεται μια ολόκληρη ζωή που αγνοεί...τις ώρες και τα ημερολόγια.
Ο χρόνος πάντα σχετικός και εχθρικός.
Οι εξηγήσεις...μόνο ασαφείς.
Οι αποφάσεις...συνήθως δύσκολες.
Τα άνθη...η μόνη ουτοπία που βλέπουμε!
Για όσο...

Μαρία Βούλγαρη,SAKURA*

Καλό μας μήνα φίλοι μου!!!
Να ανθίζετε από καρδιάς!!



Οι Ιαπωνικές κερασιές , γνώστες ως Sakura στα ιαπωνικά, είναι το λουλούδι της κερασιάς και καλλιεργείται για τα διακοσμητικά του στοιχεία και όχι για τα κεράσια (δεν καρποφορεί).
 Η ομορφιά της άνθισης της κερασιάς το άνθος της έχει γίνει γνωστό και λατρεύετε .
 Η περίοδος άνθισης συνδέεται με την ιαπωνική παράδοση, τον πολιτισμό, την αισθητική, και είναι μια γλυκόπικρη αλληγορία για την εφήμερη φύση της ίδιας της ζωής.
Τα ανθισμένα άνθη της κερασιάς σημάνουν την έναρξη των αιώνων φεστιβάλ Hanami - το παραδοσιακό ιαπωνικό έθιμο με πικνίκ κάτω από τα δέντρα με πλούσια ανθοφορία.
Το κύμα άνθησης ξεκινά συνήθως στην Okinawa, τον Ιανουάριο ή τον Φεβρουάριο και εξελίσσεται μέσα από όλη την Ιαπωνία μέχρι τον Απρίλιο ή τον Μάιο.