Μίλα μου,βρε Μαρία…σώπασες χρόνια τώρα.

Τα βράδια συνήθιζω να μιλώ στην Μαρία..

Ήσυχη κάθεται πάνω στα γραπτά της και παίζει με το κομπολόι της…

Όταν γύρισα από την Πόλη ήταν ο μόνος τρόπος να την νοσταλγώ χωρίς δάκρυα.

Χωρίς «γιατί»..χωρίς «πως».

Κάποιες νύχτες την ρωτώ για τα υλικά στα φαγητά της..και πως κατάφερε με το τίποτα να μαγειρέψει την ζωή της,νόστιμη.

Κάποιες άλλες τι θα έκανε αν ζούσε εδώ..έτσι…με όλα αυτά που μας κάνουν και πονάμε τόσο…κάθε μέρα.

Μα για πόσο ακόμα Μαρία;;;

Ποτέ δεν μου απαντά…

Μόνο από τον τρόπο που χτυπά το κομπολόι καταλαβαίνω τι θέλει να μου πει…

Τίποτα δεν απέμεινε από τις εποχές της.

Μόνο μικρές πυκνογραμμένες λέξεις στα βιβλία της.

Όλες της οι θεωρίες με τα χρόνια διαλύθηκαν .

Κουβέντα δεν λέει η Μαρία…κοιτάζει μόνο τον άνθρωπο που τον ύμνησε ήσυχα και με σοφία που θα ζήλευαν όλοι οι μεγάλοι φιλόσοφοι.

Δίπλα στις λέξεις της μαζεύονται οι παλιοί της γνώριμοι από την Αλεξάνδρεια.

Ξέρουν που ζει πια.Σε ποια κομοδίνα ψήνει καφέ και σε ποια μπαλκόνια ρεμβάζει.

Την αγαπώ τόσο που δεν την έχω αφήσει ποτέ μόνη.

Δίπλα στη «Λωξάντρα» φτάνει ο Καβάφης…αργοπορημένος στις αναγνώσεις μου .

Φτάνει και ο Τσίρκας,ήσυχα θυμωμένος , απορημένος και «Ακυβέρνητος».

Η Αλεξάνδρεια της σύγχυσης ,η Πόλη σακατεμένη από τις βόμβες,ο Πειραιάς τραυματισμένος από την ανεργία,η Αθήνα με τα «πτώματα»του κέρδους..

Μα πάντα έτσι ήταν Μαρία…

Πάντα και σε όλες τις εποχές…ο άνθρωπος μετρούσε απώλειες.

Αλλά τότε…περίμενε.

Περιμενε…γιατί η καρδιά του δεν είχε εγκαταλείψει .

Τι μετράμε τώρα;;;

«Στα πόσα ήταν που έφευγαν τα παιδιά μας μετανάστες» η «στα πόσα ναυάγια ο πόλεμος θα λάβει τέλος».

Εμπόλεμη ζώνη το κομοδίνο κάθε βράδυ..

Χωρίς ήχους…

Μόνο το κομπολόι της ακούγεται να μετρά τις ερωτήσεις μου…

Να μετράει θανάτους..πάλι από βλακεία.

Να μετράει «προδότες» του κόκκινου.

Να μετράει τις ώρες….

Το μυαλό μας που χάθηκε και δεν βρίσκει το δρόμο…

Μίλα μου,βρε Μαρία…σώπασες χρόνια τώρα.

«Σους,τζιέρι μου…κάνε υπομονή».

«Σαν τα τρελά πουλιά τον κατάντησαν τον κόσμο..που κακό χρόνο να’χουνε».

«Εσύ όμως να θυμάσαι πάντα αυτό: "'Ανθρωπος να είσαι. Ρωμιός, Τούρκος , τι θα πει. 'Ανθρωπος να είσαι."

Και θα ξημερώνει πάντα μια μέρα για να αρχίσεις να μετράς…ζωές.

Μαρία Βούλγαρη,Το κομπολόι της Μαρίας.

Πως ξεκινά κάτι..

Όσο περιμένουμε..απλά μαθαίνουμε να παρατηρούμε καλύτερα τα μαλλιά μας,τα μάτια μας,τα χέρια μας...ανάμεσα στις εποχές που μας προσπερνούν και μας βγάζουν την γλώσσα.
Θέλει εξάσκηση η πειθαρχία της παρατήρησης.
Θέλει κουράγιο να εξηγείς τι άλλαξε και τι έφυγε.
Να μαθαίνεις στα νέα δεδομένα σου...
Να συνηθίσεις πως τα ηλιοτρόπια μια μέρα κλείνουν την αυλαία και κάτι νέο έρχεται να σε χτυπήσει στην πλάτη.
Να περιμένεις ο,τι και όποιον δεν θα έρθει ποτέ,γιατί ποτέ δεν ήταν να έρθει.
Να περιμένεις και να βλέπεις με δύο καινούργια κόκκινα μάτια ό,τι έρχεται.
Ο,τι περιμένει να το κοιτάξεις
Ό,τι προσπέρασε με αυθάδεια κάποιες στιγμές.
Έτσι ανακάλυψα τον τρόπο να γράφεις πάνω στο ξερό γκαζόν.
Κυρίως τα καλοκαίρια...
Τότε που το γκαζόν κιτρινίζει και κοιμάται...ξεχνώντας τις βροχές του χειμώνα μας.
Όσοι δεν αντέχουν την αναμονή και τις εποχές του γκαζόν,μετακινούνται σε άλλες περιοχές.
Με ακριβοπληρωμένη θέα στο κάποτε.
Στο ανύπαρκτο της όρασης.
Εμείς..θα διαλέγουμε πάντα την πλατεία της γειτονιάς.
Εκεί θα περιμένουμε τον ορίζοντα.
Με σπασμένες μύτες στα μολύβια,με χαρτιά και μπλοκάκια..κυρίως με μελάνι να ποτίζει το ξερό μας το γκαζόν.
Όσο περιμένουμε...πάντα κάτι θα φαίνεται.
Σαν δώρο στην προσπάθεια μας..να βραχούμε και να βρέξουμε!
Σαν διαπίστωση της πειθαρχίας μας απέναντι στην αγάπη!
Μείνε...κάτι βλέπω!


Μαρία Βούλγαρη,Μελάνι σε ξερό γκαζόν(απόσπασμα)

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ..."ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ"

Δεν θα πω ποίηση τους...μονόκερους

"Οι θλιμμένες ποιήτριες"

αποφάσισαν ένα βράδυ να κάνουν κατάληψη στα βιβλία.

Μάζεψαν σκοτάδι,λύκους,νεράιδες,χρόνο,πέταξαν τα σκουπίδια στη θάλασσα και στρώθηκαν στη δουλειά,

Είναι χωρισμένες σε ομάδες "θλίψης".

Θλίψη για την ζωή.

Θλίψη για το σκοτάδι.

Θλίψη για ό,τι κινείται,αναπνέει και κυρίως..ζει!

Πρόσφατα άρχισαν να θλίβονται για το προσφυγικό θέμα.

Δημιουργήθηκε ,έτσι,νέα ομάδα θλίψης.

Θλίψη,θλίψη...

"Οι θλιμμένες ποιήτριες"..

Φορούν μαύρα...

της θλίψης..της αέναης θλίψης.

Κλαίνε μόνο στη θάλασσα..αντί να κλάψουν στην μοίρα τους..

Δεν ασχολούνται με την κοινωνία.γιατί η κάβλα της θλιμμένης ποίησης είναι εσωτερική κατάσταση που γεννά τέχνη και θλίψη.

Αυστηρά για "Θλιμμένους".

Θλίψη ,φίλοι μου...

Τόμοι θλίψης ντύνονται με ματωμένα εξώφυλλα,βελούδινα γάντια,μαύρα τριαντάφυλλα και ό,τι σε παραπέμπει στην τέχνη της..θλίψης.

Οι ιστορίες τους είναι πάνω -κάτω ίδιες.

Χαρισματικά και "περίεργα"κορίτσια,αλλόκοτα,κολλητάρια με νεράιδες και ξωτικά που σε νεαρή ηλικία "μετουσίωσαν"το υλικό αυτό σε ποιήματα..

Από τότε "στα μαύρα έχουν ντυθεί"και κλαίνε για την ανθρώπινη ύπαρξη...

Κλαίνε και διαμαρτύρονται ...

Με φεγγάρια και αστέρια...

Με στοιχεία της φύσης...

Σε μια χώρα..στην "κάποτε χώρα".

Στην ίδια χώρα..της ακινησίας.

Της διάλυσης ανθρώπων.

Στην χώρα που τα χέρια κάνουν βουτιά στους άδειους,πλέον,κάδους σκουπιδιών.

Στη χώρα της "θλιμμένης"ποίησης...

Της ανύπαρκτης συσπείρωσης..

Της λούμπεν αντίδρασης..

Με τους "θλιμμένους" ποιητές της αρλούμπας και του άρρωστου εγωισμού.

Μια μέρα,τα θλιμμένα ποιήματα,θα τους ζητήσουν τον λόγο..μα εκείνες θα έχουν καβαλήσει τον μονόκερο και θα πηγαίνουν στην επόμενη χώρα..νηστικές,γιατί πέρασε ο καιρός που θα μπορούσαν να διεκδικήσουν ένα πιάτο φαΐ.

.

Μέχρι τότε...

Δεξιά οι νεράιδες,αριστερά τα ξωτικά!

Παρακαλώ να τηρηθεί σειρά!

Μαρία Βούλγαρη,Αυστηρά.."θλιβερό"

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ...για τον "κακό σου τον καιρό"

Δυτικά Προάστια της καρδιάς

Αν μου έλεγαν να επιλέξω περιοχή από την αρχή,άλλη μια φορά θα επέλεγα τα Δυτικά Προάστια.
Δεν είμαι τοπικίστρια,δεν είμαι κολλημένη,είμαι ερωτευμένη ..μόνο!
Γεννήθηκα στις κούνιες τους που ήταν λιγάκι σπασμένες αλλά άντεχαν τα λίγα μας κιλά και τα μεγάλα μας όνειρα!
Τα Δυτικά μας Προάστια με τις «όχθες» και τους «πρίγκιπες».
Δεν έχει περάσει μέρα που να μην έχω διαπιστώσει ακόμα μια φορά…τις λεπτομέρειες τους.
Είναι βλέπεις οι άνθρωποι,που ήρθαν εδώ για να φτιάξουν από την αρχή μια ζωή.
Είναι οι πλατείες που φιλοξένησαν τα χρόνια μας,τα έργα και κυρίως τις νύχτες μας.
Τα μεταχειρισμένα ρούχα που φορούσαμε και γουστάραμε!
Τα αδέσποτα που περιθάλψαμε στα κρεβάτια μας.
Το «λαϊκό επίπεδο» μας που κατηγορήθηκε από πολλούς,αλλά είναι το μόνο που μας έβγαλε καθαρούς στον αγώνα για μια καλύτερη μέρα!
Στην Δυτική Αθήνα έχει εργάτες και ιστορία.
Στο είπα αυτό;;;
Εχει Ελευσίνα…αλλά ποιος θα καταλάβει το ιερό της;;;
Έχει ναό της Αφροδίτης..μα δεν προλάβες να τον δεις ..
Κυρίως έχει «πρίγκιπες» και «πριγκίπισσες» …αν σε ενοχλεί ο όρος..λυπάμαι!
Τα Δυτικά Προάστια έχουν την δική τους αλήθεια.
Κουτσομπολεύουν,τρέχουν,αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα,βάφουν τα νύχια τους πορτοκαλί,σε φροντίζουν όταν είσαι κρυωμένος,πίνουν φραπέ στο Μπουρνάζι ,αράζουν στο Περιστέρι για μια κρέπα,μπαίνουν στη μύτη σου και σου χαλάνε το επίπεδο …που το μετέφερες στα Εξάρχεια…στο Κολωνάκι και όπου φύσαγε ο άνεμος της μόδας σου.
Τα Δυτικά Προάστια παίζουν μουσική όπου μπορούν.
Ζωγραφίζουν με σπασμένες κηρομπογιές.
Γράφουν σε παγκάκια και στάσεις.
Φιλοξενούν όσους η μεγάλη ευαισθησία τους ράγισε..
Στο Δρομοκαίτειο και στο Δαφνί…κάτω από τις πέτρες θα βρεις τις πιο μεγάλες σημειώσεις ζωής.
Στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου θα γνωρίσεις την άπνοια του πολέμου και της απαγόρευσης της ελευθερίας..σαν φαντάσματα να στοιχειώνουν τις μάντρες των σχολείων μας…
Ναι..γιατί τα σχολεία μας έβλεπαν κάθε μέρα την μάντρα του στρατοπέδου και απορούσαν με τον θάνατο.
Τα δικά μας προάστια είναι γεμάτα αποτσίγαρα συζητήσεων ..
Έχουν λεκέδες ανάγνωσης στα βιβλία.
Τιμήσαμε το «γεια σου ρε φίλε,τι γίνεται» και εξακολουθούμε.
Αυτοί είμαστε..
Τα «λαϊκά «παιδιά,μιας «λαικής» περιοχής που αντέχει ακόμα!
Που βρίσκεται εδώ και άπειρα χρόνια σε όλες τις πορείες για μια καλύτερη αναπνοή.
Για ένα μεγαλύτερο χαμόγελο.
Για ένα πιάτο φαγητό με αξιοπρέπεια.
Με νύχια πορτοκαλί, η μαύρα από τον χάλυβα..λίγη σημασία έχει…
Και ξέρεις γιατί;;;
Οι συμφωνίες μας …ήταν πάντα «ΛΕΥΚΕΣ»..και στις δώσαμε με μουσική να τις ακούς όταν ξεχνάς…ποιος είσαι και που στην ευχή ανήκεις.
Μαρία Βούλγαρη,Περίπατος ζωής
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ..ΑΠΟ ΤΗΝ "ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ"

.

Αθλιότητα

Συνεχίζεις...
Επικαλείσαι την αγάπη..λες και έχεις δικαίωμα.
Επιμένεις...
Σε τρύπιες σακούλες μαζεύεις στίχους από νεκρούς,από ζωντανούς..
Νομίζεις..
Τρέχεις πίσω από τα θύματα σου και τα αφήνεις να σου φορούν το στέμμα του "επόμενου ποιητή"...
Μαγειρεύεις...
Σε σκουριασμένες κατσαρόλες μυαλού ανακατεύεις τα κλοπιμαία να φτιάξεις ακόμα..μια ληστεία.
Κρέμεσαι...
Σαν πάνινη κούκλα καταδικασμένη στον σκόρο..
Κοίτα...
Αυτός είσαι...
Γελάμε...
Κάποτε σε συμπονούσαμε...
Ω...
Εμείς...
ΑΧ...
Μόνο!


Μαρία Βούλγαρη,Αθλιότητα

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΑ...ΤΡΥΠΙΑΣ ΤΣΕΠΠΗΣ