Αποσύρομαι θα πει...επιστρέφω.

Δεν ξέρω ποιο δαιμόνιο μυαλό σκέφτηκε πως το γράψιμο είναι θεραπευτικό.
Ποιος μπορεί όσα αναμασά στους εσωτερικούς του διαλόγους να τα κάνει λέξεις....
Και ποιον θεραπεύεις όταν σκορπάς κακογραμμένα σκιάχτρα συναισθημάτων και σκέψεων...
Το γράψιμο δεν είναι λύτρωση.
Δεν είναι θεραπεία...

Είναι η μανία μας για αναζήτηση μιας αδερφής ψυχής με παρόμοιους διαλόγους-εφιάλτες.
Με περίπου ίδιο μυαλό...
Είναι η επιβεβαίωση του ναρκισσισμού και της επιβράβευσης μια οχλαγωγίας χωρίς οίκτο.

Ποιος θεραπεύει και ποιος θεραπεύεται από τις λέξεις που επινοήσαμε για να συνεννοηθούμε;;
Και ποιος επικοινωνεί όταν οι ίδιες λέξεις είναι αλλιώτικες στα συγχυσμένα μας μυαλά.

Όσα μας θεραπεύουν δεν έχουν λέξεις και φωνή.
Δεν έχουν σχήμα και χρώμα.
Δεν κατοικούν στον νου μας και δεν λατρεύουν την επιβεβαίωση ενός άλλου προσώπου που μας εννοεί.

Κάθε μέρα αναζητούμε μια θεραπεία για ο,τι μπορείτε να φανταστείτε.
Ευφάνταστες ανακαλύψεις μένουν μετέωρες να μας περιμένουν όσο εμείς ψάχνουμε πάντα σε λάθος διαδρομή.
Σε λάθος ανθρώπους.
Σε τόνους αγένειας και λάσπης που ρίχνει πάνω μας η ανθρώπινη επικοινωνία .

Αποσύρομαι θα πει...επιστρέφω.
Και σιωπώ θα πει...θεραπεύομαι.

Μια μέρα όλοι θα συναντηθούμε εκεί!
Στους μεγάλους τόπους!!

Για σήμερα ένα δυνατό:

Om Namah Shivaaya*
Shivaaya namaha om
Shivaaya namah om
Shivaaya namaha om, namaha Shivaaya
Shambho Shankara namah Shivaaya
Girijaa Shankara namah Shivaaya
Shambho Shankara namah Shivaaya
Girijaa Shankara namah Shivaaya
Shambho Shankara namah Shivaaya
Girijaa Shankara namah Shivaaya
Shambho Shankara namah Shivaaya
Girijaa Shankara namah Shivaaya
Shambho Shankara namah Shivaaya
Girijaa Shankara namah Shivaaya
Shambho Shankara namah Shivaaya
Girijaa Shankara namah Shivaaya
Arunaachala Shiva namah Shivaaya
Om namah shivaya

Shambho Shankara namah Shivaaya
Girijaa Shankara namah Shivaaya
Shambho Shankara namah Shivaaya
Girijaa Shankara namah Shivaaya
Bolo Shambho Shankara namah Shivaaya
Girijaa Shankara namah Shivaaya
Shambho Shankara namah Shivaaya
Girijaa Shankara

 

Ραντεβού εκεί!

 

*Ένα από τα πιο αρχαία μάντρας που χρησιμοποιούνται στην πρακτική του διαλογισμού

προκειμένου να συνειδητοποιήσουμε τον εσωτερικό μας Εαυτό.

Εμπεριέχει τις ιδιότητες της προσευχής, της θείας αγάπης, της χάρης, της αλήθειας και της ευδαιμονίας.

 

Μαρία

ΙΚΕΤΕΣ ΣΤΟ..ΣΤΡΩΜΑ

 

 

 

Τραύμα....

Το τραύμα είναι μια τραγική πραγματικότητα, χωρίς τίποτα λαμπερό, ρομαντικό ή εποικοδομητικό. Πονάει, καταστρέφει, σκοτώνει, μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο αδύναμο, πικρό, ανάπηρο, βασανισμένο για το υπόλοιπο της ζωής του.
Και όμως, όταν συμβαίνει  το τραύμα, μπορεί να φέρει μαζί του και την ευκαιρία της ανάπτυξης.
Γιατί το τραύμα φέρνει μαζί του ένα είδος αποκάλυψης, σαν μια στιγμή  όρασης μέσα από ακτίνες Χ της επιφάνειας των πραγμάτων.
Αλλά αυτή την αποκάλυψη δεν είναι εύκολο να την λάβεις ούτε συμβαίνει αυτόματα.
Όταν αντιμετωπίζουμε το τραύμα και την αποκάλυψη που έρχεται μαζί με αυτό, είμαστε αυθόρμητα σε πειρασμό να το αγνοήσουμε, ακόμα και να το καταπνίξουμε ή να πετάξουμε μακριά από αυτό.
Αλλά όταν ανοίγομαστε σε αυτό, όταν το αγκαλιάζουμε, αυτή η αποκάλυψη μπορεί να ξεδιπλωθεί και να μας φέρει διαύγεια και μαθήματα για το υπόλοιπο της ζωής μας.

Τι είναι αυτή η αποκάλυψη;

Πρώτα είναι μια αποκάλυψη του νου.
Κάνοντας μας να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα της αδυναμίας και της θνησιμότητάς μας, το τραύμα μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε πώς το μυαλό μας έχει οικοδομήσει μια σύνθετη ύφανση ψευδαισθήσεων, από σκέψεις για την ασφάλειά μας, τον έλεγχό μας πάνω στη ζωή μας, τη σταθερότητα του περιβάλλοντός μας, και τον χαρακτήρα μας. Το τραύμα μας αποκαλύπτει ότι τα περισσότερα από αυτά που πιστεύαμε ότι είναι σταθερά και μόνιμα δεν είναι, ακόμα και ότι δεν  είμαστε εκείνοι που πιστεύαμε ότι ήμασταν. Το μεγαλύτερο μέρος της εσωτερικής ειρήνης και της αίσθησης του εαυτού μας και της ασφάλειας οικοδομήθηκε από αυταπάτες που παράγονται από το μυαλό μας για να μας βοηθήσουν να ζήσουμε όσο πιο ήσυχα γίνεται.
Αυτή η αποκάλυψη είναι δύσκολη, δεν είναι περίεργο που μπαίνουμε στον πειρασμό να την κλείσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται. Υπάρχει όμως κάτι αναπόφευκτο για το τραύμα, που τουλάχιστον μας υποχρεώνει να την αντιμετωπίσουμε σε μια σύντομη στιγμή διαυγειας.

Μετά έρχεται μια αποκάλυψη που χτυπά το μυαλό.
Το τραύμα μας εισάγει σε ένα παράξενο χώρο όπου ανακαλύπτουμε πως η  πραγματικότητα είναι μεγαλύτερη από εμάς, περίεργη, αναπόφευκτη. Δεν είμαστε το κέντρο στο οτιδήποτε.
Αντίθετα, δεν είμαστε τίποτα, μόνο άτομα σε μια άπειρη δίνη, ένα χάος αλλαγών, χωρίς να λαμβάνουμε  υπόψη τις ανάγκες ή τις επιθυμίες μας.
Λόγω του τραύματος αντιμετωπίζουμε τη δική μας θνησιμότητα και ασημαντότητα, καθώς και τη θεμελιώδη παροδικότητα όλων. Υπάρχει ένας τρόμος σε αυτή την αποκάλυψη, μια αίσθηση πτώσης σε μια άβυσσο χωρίς πυθμένα.
Το μυαλό μας εκτοξεύεται και οι προσπάθειές του να βάλει κάποια τάξη στο χάος αυτό φαίνονται αξιολύπητες.
Μπορούμε να προσπαθήσουμε να καταργήσουμε αυτή τη συνειδητοποίηση και να προσπαθήσουμε να ανακτήσουμε κάποια αίσθηση ασφάλειας στην οικοδόμηση και πάλι κάποιου συστήματος σκέψεων. Αλλά το γεγονός παραμένει ότι το μυαλό μας έχει εκτεθεί ως ανίκανο να μας δώσει οποιαδήποτε αληθινή διαρκή διαβεβαίωση.
Μπορεί να το αντιμετωπίσουμε ή να προσπαθήσουμε να το αγνοήσουμε, αλλά το έχουμε δει για μια σύντομη στιγμή.
 Ήταν η δεύτερη αποκάλυψη που έρχεται με τραύμα.

Τρίτον, είναι η αποκάλυψη που ξεπερνά το μυαλό.
Για κάποιους από εμάς είναι περισσότερο για να ανακαλύψεις, περισσότερο για να ξεδιπλωθείς, πιο εύκολο να το χάσεις, αλλά όμως είναι ισχυρό και έρχεται σε στενή σχέση με τις δύο πρώτες.
Λέω για κάποιους από εμάς, επειδή υπάρχουν πολλές ιστορίες ανθρώπων που έχουν υποστεί σοβαρό τραυματισμό και έχοντας βιώσει μια αυθόρμητη εκδήλωση αυτής της τρίτης όψης της αποκάλυψης που έρχεται με το  τραύμα.
Έχω ακούσει ιστορίες βετεράνων πολέμου, ανθρώπων που έχουν περάσει από βασανιστήρια, έχοντας αντιμετωπίσει απειλή βίαιου θανάτου ή τρομερής ασθένειας. Πολλοί λένε με κάποιο τρόπο πώς ήρθε σε αυτούς, σαν ένα είδος μυστικιστικής εμπειρίας η αποκάλυψη της τελειότητας της παρούσας στιγμής,η αίσθηση ότι είναι εντελώς μέρος του σύμπαντος, αγαπημένοι και ασφαλείς, την έγχυση μιας ειρήνης που πηγαίνει και δεν έχει καμία σχέση με τις δραματικές συνθήκες που αντιμετωπίζουν.
Αυτό μοιάζει με αυτό που έζησα πριν από τον ακρωτηριασμό μου, όταν ένιωσα ότι η ειρήνη με παρηγορούσε, αναπνέοντας συνειδητά και επαναλαμβάνοντας το όνομα του Ιησού σαν το μάντρα μου. Κάποιοι δεν το βιώνουν με τόσο έντονο ή προφανή τρόπο, αλλά ακόμα μπορεί να ανακαλυφθεί και να αποκαλυφθεί η "αποκάλυψη του τρίτου είδους", όταν κάποιος ξέρει να το ψάξει.

Αυτή η «αποκάλυψη του τρίτου είδους» είναι η ανακάλυψη του τι βρίσκεται πέρα ​​από εμάς και στον πυρήνα αυτού που έχει εμφανιστεί αρχικά ως χάος, ζωντάνια, τρομακτική άβυσσο, αυτή η νέα γεύση της πραγματικότητας.
Στον πυρήνα της πραγματικότητας είναι η σιωπή και η ευρυχωρία. Κάποιοι το αποκαλούν κενό ή κενότητα. Και αυτή η σιωπή, αυτή η ευρυχωρία, αυτό το κενό μπορεί να βιωθεί. Και όταν το βιώσει κάποιος, ανακαλύπτει ότι είναι ένας τόπος αγάπης και ειρήνης, γεμάτος δυναμικότητα και φως, από όπου προέρχονται τα πάντα.
 Ένα μέρος που βρίσκεται στον πυρήνα της πραγματικότητας, καθώς και στον πυρήνα κάθε ανθρώπινου όντος.
 Αυτός ο τόπος είναι η αληθινή ουσία του ανθρώπου, η πιο αυθεντική έκφραση του όντος.
Ορισμένες παραδόσεις τον ονομάζουν Αληθινό Εαυτό και το εντοπίζουν στο κέντρο της καρδιάς. Άλλοι το αποκαλούν Βασιλεία του Θεού ή  Μεγάλο Μυστήριο.
Βρίσκεται κάτω από όλες τις εικόνες, τις αντιλήψεις και τις αυταπάτες που έχουν σαρωθεί για μια στιγμή από την εμπειρία του τραύματος και της αποκάλυψης που έρχεται μαζί του.
 Όταν κάποιος διαλογίζεται, είναι για να συνδεθεί με αυτό το μέρος.
Ρίχνοντας μια ματιά, ακόμα και αν αυτή η ματιά έχει έρθει με τραύμα, είναι ένα πολύτιμο δώρο, μια πύλη που ανοίγει σε ένα άπειρο πεδίο εξερεύνησης, χαράς και μετασχηματισμού.

Έχοντας βιώσει το τραύμα και επιβιώσει, θέλω να το καταστήσω σαν ευκαιρία να μεγαλώσω και να ωριμάσω.
Θέλω να αγαπήσω αυτή την αποκάλυψη με την τριπλή πτυχή της και θέλω να την εξερευνήσω και να ανακαλύψω σε μεγαλύτερο βάθος, την ομορφιά και τη μετασχηματιστική της δύναμη.

Αισθάνομαι έντονη χαρά και περιέργεια από αυτήν την οπτική γωνία.

Marc-Henri Sandoz

***********************************************************
Θερμές ευχαριστίες στον Marc-Henri  για το βίωμα και την ομορφιά που μοιράστηκε μαζί μας!
Το φως μέσα μας υποκλίνεται στο δικό σου!
NAMASTE


ΙΚΕΤΕΣ ΣΤΟ...ΣΤΡΩΜΑ
Περισσότερα για τον Marc-Henri εδώ: https://www.marchenrisandoz.com/blog/trauma-as-revelation-reconceiving-trauma-part-7

 

Darshan

Στην πρακτική της γιόγκα και του διαλογισμού συνήθως η "ματιά"στρέφεται σε ένα εσωτερικό σημείο.
Η εξωτερική όραση αποχωρεί σταδιακά και καλείσαι να κάνεις αυτό που οι ποιητάδες ονομάζουν
"βουτιά" στα εσώψυχα.
Μια ελεύθερη πτώση στο εσωτερικό ενός κόσμου.
Τα χρώματα,οι μυρωδιές,τα αντικείμενα ,τα πρόσωπα,η ομορφιά ....εξαφανίζονται .
Μια πτώση χωρίς έλεος μέσα στα ασπρόμαυρα κύτταρα μέχρι να προσγειωθείς σε έναν τόπο από αγνωστο σου βαμβάκι.
Μια διαδρομή από την απελπισία στην ελπίδα.
Σε κρυστάλλινα υπόλοιπα υγείας.
Σε αθώα τοπία..
Σε τόπους που όλα είναι ρευστά και χωρίς σημασία.

Το σημείο εστίασης ονομάζεται Darsana

Η πολύτιμη εσωτερική σου ορατότητα.

Δύσκολα τα ταξίδια σε αυτούς τους τόπους
Οι επιβάτες τους σκληροί και άκαμπτοι...
Και οι εαυτοί ανυπόμονοι για τον τερματικό σταθμό.

Το εισητήριο είναι δωρεάν..
Ποιος θα επιβιβαστεί και ποιος θα επιστρέψει αλώβητος;;;;


Η σανσκριτική λέξη Darshan προέρχεται από την λέξη Darsana.  
Οι ρίζες της βρίσκονται στην Ελληνική λέξη "Δέρκομαι" που σημαίνει βλέπω καθαρά κοιτάζω, παρατηρώ, βλέπω το φώς, ζω, αντιλαμβάνομαι και διακρίνω.
 Σημαίνει «θέαμα», «όραμα» ή «εμφάνιση».
Στην ινδουιστική παράδοση, ο Darshan αναφέρεται στη θεώρηση ενός ιερού προσώπου, ενός ιερού αντικειμένου, ενός φυσικού φαινομένου ή θεότητας σε μια απεικονισμένη μορφή.
Ο Darshan υπονοεί μια αμοιβαία αλληλεπίδραση μεταξύ του θεατή και του αντιλαμβανόμενου αντικειμένου ή όντος.

Μαρία
ΙΚΕΤΕΣ ΣΤΟ... ΣΤΡΩΜΑ

Φώτο : Μαρία Υφαντίδου,Details of "Namaste"

Που υπάρχουμε;;;;

Ευτυχώς ο Γενάρης αρχίζει να περπατά στις πολιτείες...

Τις προηγούμενες μέρες πλήθη ανθρώπων έγραφαν και έσβηναν τους απολογισμούς της χρονιάς που έφυγε.
Πλήθη ανθρώπων έβαζαν σημαδάκια σε νέους στόχους και λαμπρά μελλούμενα.

Έχουμε τη τάση και την έπαρση να θέλουμε να είμαστε..Πνευματικοί άνθρωποι.
Έχουμε την έσω παρόρμηση της ανωτερότητας και αρχίζουμε τους αφορισμούς σε όλα όσα πια χαρακτηρίζονται...τοξικά και βλαβερά ως προς την πνευματική και ψυχική μας υγεία.
Ανατρέχουμε στους αρχαίους φιλοσόφους,στους νεότερους φιλοσόφους,στους πνευματικούς,στους ιερείς,στους αρμόδιους για τα θέματα της "Καλής μας ζωής".

Γελώ,κάποιες φορές,μιας και υπάρχω μέσα στο πλήθος τούτο.
Υπάρχω ως άνθρωπος που έχει ζιζάνια και φύση...φαντασιακή.
Αναζητώ την ησυχία σε τόπους μακρινούς μου,σε τραγούδια και σε βιβλία.
Σε συζητήσεις με φίλους...με γνωστούς.
Σε περιοχές αφιλόξενες...

Οι άνθρωποι γυρεύουμε τους εαυτούς μας μέσα από τους άλλους.
Και διψάμε για σύνδεση με το πνεύμα...
Μη με ρωτήσετε ποιο....ακόμα το ψάχνω.
Χρησιμοποιούμε όλα τα μέσα για να ικανοποίησουμε την τάση μας αυτή.
Ο όρος "Πνευματικός"έχει να κάνει με τις αγαθές και τίμιες ποιότητες μας.
Και όσοι επιστρέφουν στην γεωγραφία της καρδιάς τους θα τις βρουν.
Τα πράγματα είναι απλά.
Δεν χρειάζονται στα τοπία αυτά η φιλοσοφία,οι γνώσεις αρχαίων Ελληνικών,οι ορολογίες,η κουλτούρα,η έπαρση και κυρίως..ο  ξερολισμός.
Χρειάζονται σιωπή και χέρια ορθάνοιχτα.
Αναμασάμε την πνευματικότητα και την συμπόνια λες και είναι οι καραμέλες του μέλλοντος.

Λείπουμε στις αγκαλιές που μας έχουν ανάγκη.
Απουσιάζουμε στον πανικό του αγαπημένου μας.
Φλερτάρουμε με την άρνηση της αγάπης.

Κυλά ο Γενάρης φορτωμένος διαπιστώσεις...

Που υπάρχουμε;;;;

*************************************************************
Ο Διογένης Λαέρτιος στο βιβλίο του «Βίοι Φιλοσόφων», στο ειδικό κεφάλαιο που έχει αφιερώσει στον Πυθαγόρα μας αποκαλύπτει μία σειρά από παραγγέλματα, τα οποία ήταν υποχρεωμένοι να υιοθετήσουν και να εφαρμόζουν οι μαθητές.

πῆ παρέβην;

Πότε, πώς και για ποιο λόγο, έκανα κάποια σημαντική παράβαση;

τί δ' ἔρεξα;

Τι έκανα για να την διορθώσω;

τί μοι δέον οὐκ ἐτελέσθη;

Υπάρχει και κάτι επιπλέον που δεν το έχω κάνει ακόμα;

[...]

ὡς ἐν κόσμῳ μὲν ἀνατολὴν δύσεως,

Επειδή στον κόσμο υπάρχει η ανατολή και η δύση,



ἐν βίῳ δ' ἀρχὴν τελευτῆς,

στο βίο του ανθρώπου υπάρχει η γέννηση και ο θάνατος,



ἐν ζωῇ δὲ γένεσιν φθορᾶς.

και σε κάθε άλλη μορφή ζωής υπάρχει η γένεση και η φθορά.

Με την ευχή τούτη...

Άνθρωποι με τα όλα μας!

Φώτο :ΙΚΕΤΕΣ