Εδώ η αγκαλιά είναι άνθρωπος....

Ας είναι Μαρία,
και στην αηδία υπάρχουν χοροί, μην ψάχνουμε άλλο για την κατάλληλη στιγμή.
Ειδικά όταν οι πόνοι μπορεί να γίνονται ακόμη κι οράματα, τότε πρέπει.
Οι χοροί είναι το: ‘’κουράστηκα να περπατάω συνέχεια σε κάτι σαν ευθεία’’
Κι αγκαλιά Μαρία, ούτε θα σου κάνω, ούτε να σκεφτείς αν πρέπει να μου κάνεις.
Οι πιο αληθινές που θυμάμαι είναι σε σταθμούς τρένων, όχι στον έρωτα πάνω.
Μετά δεν κοιτάζει κανείς, δηλαδή δεν κοιτάζονται ταυτόχρονα, σκύβουν.
Αλλά δεν είναι ‘’αυτή’’ η αγκαλιά που σου έλεγα όταν δεν είχα φοβερό πονοκέφαλο.
Όταν δεν σκεφτόμουν πολύ, όταν δεν προβάριζα τι θα πω.
Είναι η αγκαλιά-άνθρωπος...ξέρεις: όπως στα καρτούν όλα τα κάνουμε ανθρώπους, αποχτάνε ποδαράκια, μιλούν, μαιμουδίζουν ανθρώπους.
Εδώ δεν μαιμουδίζει κάποιος κάτι, εδώ η αγκαλιά είναι άνθρωπος.
Να πω δηλαδή το σωστό: Μαρία-αγκαλιά
Κι εσύ να πεις: Θες κάτι;
Φαντάζομαι...το ξέρεις, ναι;
Κι εγώ το ξέρω λοιπόν, ειδικά στην αηδία μέσα, ειδικά όταν οι πόνοι γίνονται ακόμη κι οράματα.

Νίκος Κυριακίδης

Έργο της  Mirjam Appelhof

Τόσο περιττό...

Δεν είναι να ασχολείται κάποιος με τις μνήμες
Τόσο περιττό!
Κάθε στιγμή δημιουργούνται νέες
Η φάμπρικα αυτή σταματά μόνη, όταν πρέπει

Νίκος Κυριακίδης

Φώτο : Doug Keyes

Λένε πως το μπετόν είναι...

[..]

Τι να λέω ένας ζαλισμένος και ανέραστος δούλος
Χωρίς καν μια μήτρα να μ' απαιτεί πίσω;
Εγώ ιδρώνω μονάχα
Ταπεινός , χωρίς να ζητάω
Κι οι τρελοί χοροί πίσω στο κρανίο μου
Φωνάζουν : "Γίναν αυτά!
Σε νύχτες χωρίς πυρ,μ' ερωτιδείς ανθρώπους συντροφιά"
Πριν να συναντήσω τα καναρίνια που σε ζαλίζουν
Αχ αυτή,η σαν ήλιος,κιτρινίλα τους...
"Χους ει και εις χουν απελεύσει"
Μπα,ποιος ξέρει το πριν...
Από παραμυθίες μόνον
Η και σκληρές ψευδαισθήσεις.
Το χώμα και τα άρβυλα και τα μάτια σου.
Πιθανότατα κάποιες ταινίες στο σινεμά
Όλα αυτά με παρηγορούν.
Τα θυμάμαι και δεν χάνω τη σειρά
Πάντα χρειάζεται μια σειρά
Σαν ένας καφές πριν σηκωθείς
Αυταπάτες βοήθειας.

Λένε πως το μπετόν είναι
Φρικτός μορφασμός.

Νίκος Κυριακίδης

Από την ποιητική συλλογή,ΧΡΟΝΟΣ
εκδ. ΣΑΙΞΠΗΡΙΚΟΝ

Έργο της Olena Maksymova
 

Χρόνος...

[...]

Το αύριο δε μας περιέχει
Βρέχεται από άγνωστα αστέρια
Τσιμπιέται από περίεργα κουνούπια
Που δεν πεθαίνουν
Ποτέ.
Το έχουμε αιφνίδια καταργήσει
Μας φοβίζει η φωνή
Λιποτακτούμε μπρος στην αγάπη


Το σήμερα μας φάνηκε αβάσταχτο
Ποτέ δεν βρέχει
Μόνο μια υγρασία χαμηλή και κίτρινη
Να επιμένει.
Ο ήλιος κάνει τη δουλειά του
Και κοιμάται ύστερα.
Ο,τιδήποτε μας αγγίξει
Τελειώνει.
Το διαχειριζόμαστε μπάνικα :
"κάτι που το ξέρω απέξω,δεν με τρομάζει πια"
Αγάπες χυμένες στο δρόμο,ερήμην και φλύαρες
Τον είχαν κουράσει όλοι αυτοί τον γιατρό
Γέροι,ακόμη πιο γέροι...
Όλοι με άνοιες
Να λένε για κούνιες,κορδέλες,σχολικές γιορτές
Το παρελθόν είναι τρομακτικό
Κι όμως...εκεί γυρίζουμε με δίψα
Τυχαίο νάναι;;;

Νίκος Κυριακίδης

Από την ποιητική συλλογή,ΧΡΟΝΟΣ
εκδ. ΣΑΙΞΠΗΡΙΚΟΝ

****************************************************
Το βιβλίο τούτο του Νίκου,το διάβασα χωρίς να έχω την έννοια του χρόνου στο μυαλό μου...
Ίσως γιατί ο Νίκος έχει μια άλλη εκδοχή του στα ποιήματα που γράφει..η εκείνα τον σημειώνουν..πραγματικά δεν γνωρίζω...
Ίσως γιατί...περίμενα μια άλλη ,νέα του ερμηνεία...την οποία βρήκα.
Αγάπησα κάποια ποιήματα με την πρώτη ανάγνωση και άλλα τόσα φοβήθηκα να αγαπήσω.
Δυσκολεύτηκα να βρω ποιο ήταν αυτό που χαρτογραφεί τον Νίκο στο μυαλό μου... να σας το δώσω να το έχετε.
Όταν έβγαλα τον "χρόνο"από αυτή την επιλογή...με συνάντησε το παραπάνω.
Ευχόμαστε από καρδιάς να είναι καλοτάξιδη και τούτη η ποιητική συλλογή του Νίκου Κυριακίδη.
ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

 

Προπαγάνδα...

Θέλω να διαβάσω ένα ποίημα ερωτικό
Στο μεταξύ,φοβάμαι.
Έρχονται τόσα κύματα καφετιά και πνίγουν τη δική μου αγάπη
"Να πάω πρώτα να πλυθώ"μου λέει.
Οι φίλοι μου με προσβάλουν πριν το τέλος
Γίνονται συγκαταβατικοί.
Ένα ποίημα ερωτικό που κάθησα να γράψω
άσπρισαν τα μαλλιά του
με τεχνικές έσωνε το πάθος του
κοιτούσε το ρολόι
Εκεί,στον τοίχο κρεμασμένο
Κάτι σωσμένο  από το ενεχυροδανειστήριο.
Μετά με χαιρέταγε.
Ποτέ δεν καταλαβαίνεις όταν τα ζεις.

Νίκος Κυριακίδης


Ο Νίκος Κυριακίδης γεννήθηκε το 1960 πίσω απ' τα προσφυγικά του Αϊ-Σώστη. Είναι μαθηματικός. Πρωτοεμφανίστηκε στο διαδίκτυο το 2011.

Οι  "Δρόμοι με ματωμένα γόνατα"(Ars Poetica) είναι το πρώτο του βιβλίο.Ακολουθεί το "Γύμνασμα"(Συμπαντικές Διαδρομές).

Τον Νίκο μας τον έφεραν "οι άνεμοι του διαδικτύου".

Από τότε "σημειώνεται"ως αγαπημένος ποιητής στις μέρες μας και κυρίως στα έργα μας.

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ