Γράφουμε γιατί...

Πώς ξεχνάμε όλα αυτά που θα σημειώναμε;;;
Όλα αυτά που με θάρρος και γενναιότητα τα είπαμε "έμπνευση".
Όλα εκείνα που μας κάνουν για δευτερόλεπτα να λέμε:"Άφησα μια μικρή σειρά με λέξεις να υπάρχει."
Πώς μας ξεφεύγουν αυτά που θα γίνονταν μήνυμα;;;
Αυτές οι μικρές κηλίδες στα απογεύματα,στις γειτονιές του μυαλού μας,οι εικόνες που φτιάχνονται λέξεις και μπαίνουν στη ζωή των άλλων.
Πού προχωράνε οι προτάσεις που μουρμουρίζει ο άλλος μας εαυτός;;;
Οι μικρές αστραπές μιας φαντασίας απόλυτα προσωπικής,απόλυτα μονόχνωτης...
Τι συμβαίνει όταν πριν κοιμηθείς ξέρεις τι θα πεις το επόμενο πρωινό και ξυπνάς έχοντας ξεχάσει το "Καλημέρα";;
Οι λέξεις είναι οι άνθρωποι τους.
Οι κακογραμένες σειρές στα ταξίδια είναι το φυσικό τους.
Η εμμονική τους αγάπη να μην ανήκουν σε αυτόν που τις έγραψε.
Ο ίδιος άνθρωπος που θα τις γράψει τις ξεχνά το επόμενο δευτερόλεπτο.
Ό,τι ζει δεν μπορεί να σημειωθεί
.Ό,τι διαβάζουμε έχει πεθάνει την στιγμή που το ρούφηξε μια κόλλα χαρτί.
Αυτά που μας κάνουν αθάνατους στο κενό του χρόνου δεν έχουν γραφεί ποτέ.
Οι εικόνες,οι γκριμάτσες,τα βήματα,τα ταξίδια,τα λόγια,οι ανάσες δεν έχουν παρά μόνο λίγα δευτερόλεπτα ζωής.
Ό,τι θυμόμαστε στα βιβλία είναι τα μικρά τους "μνημόσυνα"από τους εμμονικούς περιπατητές που φοβούνται τον θάνατο τους.
Ναι...
Γράφουμε για να ζήσουμε μέσα από τα κείμενα.Γράφουμε για να αγαπήσουμε μέσα από τις παραγράφους.Γράφουμε για να ιστορήσουμε την πιο δική μας βόλτα.
Τίποτα που είναι ζωή δεν μπορεί να γραφεί.
Κανείς δεν προλαβαίνει να σημειώσει το πρώτο του ρίγος.Τα όμορφα χρώματα του ορίζοντα που πέφτουν σαν χάρτινα κουρέλια στις "εκδόσεις"μας.Τα περιστέρια που ανταλλάσσουν πτήσεις με τους γλάρους,τις θάλασσες από μαλλιά,τον πορτοκαλί σου ίσκιο σε μια Βενετία,τα ακίνητα χέρια μπροστά στον Άρνο,την μεγάλη  μοναξιά σε μια χώρα κομμένη σε κομμάτια,την επιθυμία της Πράγας,το βλέμμα του Sudek ...

Για αυτό..κάποιες πολλές φορές..τώρα πια τις πιο πολλές μου φορές..
Σταματώ να σε σημειώνω...γιατί μόνο να σε αγαπώ μπορώ.
Σταματώ να σημειώνω...γιατί μόνο να δακρύζω κατάφερα καλά.
Πάντα θα επιστρέφουμε...
Μαρία Βούλγαρη,Απόγευμα στην Βενετία
Οκτώβρης 2016.
ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Τα ασανσέρ ανεβαίνουν άδεια

Καλημέρα σε όλους.

Σήμερα σηκώθηκα μετά από πέντε χρόνια ακινησίας στον καναπέ…και αυτό,
γιατί το ύφασμα έχει φθαρεί και θέλει αλλαγή. Μετακινήθηκα στην πολυθρόνα, που είχα αγοράσει στις καλές εποχές, με το καταναλωτικό δάνειο, για να εξοφλήσω τις πέντε πιστωτικές μου. Τα χρόνια πώς πέρασαν δεν το κατάλαβα…
Πραγματικά! Από δίπλα μου πέρασαν μνημόνια, εφαρμοστικοί νόμοι,euro groups,οίκοι υποβάθμισης, άνεργοι, διαδηλωτές, ΜΑΤ ,χημικά, κάδοι με ουρά πεινασμένων διπλανών μου, άδεια πιάτα, οικονομίες για τα γεράματα που χρησιμοποιήθηκαν στη νεότητα κι άλλα πολλά. Καλά ήταν. Κάθε μέρα περνούσε με κάτι καινούργιο. 

Ξέχασα πώς ήμουν όταν εργαζόμουν, δεν παραπονιέμαι, καλά είμαι, μια χαρά.

Καμιά φορά, μόνο, σκέφτομαι πως ο θάνατος από βλακεία δεν είναι μαρτυρικός, για να αγιάσω, και τα ασανσέρ για τον όποιο «παράδεισο» ανεβαίνουν άδεια…

Μαρία Βούλγαρη,Τα ασανσέρ ανεβαίνουν άδεια

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΑ ΤΣΕΠΗΣ(2015)

Τα ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΑ ΤΣΕΠΗΣ εκδόθηκαν τον Οκτώβρη του 2015 και είναι αστικές σημειώσεις από τα μπλοκάκια ενός ανθρώπου που περπατά...εντός και εκτός του.

Τα χάρτινα καραβάκια σου

Τα χάρτινα καραβάκια που φτιάχνεις κάθε πρωινό σου, προσεκτικά να τα φυλάς για μεγάλα νερά.
Να τα φιλάς πάντα πριν αρχίσουν το ταξίδι τους για τους ωκεανούς.
Να τα φυλάς από  αυτούς που σε περιμένουν έτοιμοι να στα καταδικάσουν να πλέουν στα λασπόνερα της μικρής τους ζωής.
Να τα φιλάς στα βλέφαρα και να τα φυσάς απαλά σαν αρχή τους.
Τα χάρτινα καραβάκια σου,που κάποιοι τα είπαν ποιήματα,μα εσύ επιμένεις να τα λες  το όνομά σου.
Να τα φυλάς,να τα φιλάς και να τα λες "δικά σου".
Να σαλπάρουν και να τα λες"δικά μου".

Μαρία Βούλγαρη,Χάρτινα καραβάκια
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΡΧΗΣ (2016)

Αρχή Κυριακής

Η μόνη αντίδραση που μας απέμεινε είναι η Κυριακή.
Όχι μια οποιαδήποτε Κυριακή.
Μια Κυριακή που δεν χρειάζεται να φορέσεις ρούχα σιδερωμένα.
Δεν χρειάζεται να στρατολογήσεις τις κοινωνικές αποκριάτικες στολές σου.
Χωρίς να δώσεις το παρόν σε επικίνδυνα καθεστώτα καθημερινότητας.
Μας απέμεινε η Κυριακή ..
Σαν μια κρυμμένη καραμέλα στα συρτάρια μας που  σώζει από την υπογλυκαιμία των φορτίων.
Μια Κυριακή με τα ρούχα που γουστάρουμε και μας κάνουν να αναπνέουμε σαν μωρά.
Με φίλους που μας θυμούνται όπως εμείς δεν μπορούμε πια.
Με φαγητό..με σιωπές...με φωνές...με χάρτες..με καμιά κριτική.
Μας απέμεινε η  Κυριακή...
Σαν...εαυτός που βγαίνει από τα χρονοντούλαπα που τον φυλάξαμε με ναφθαλίνη.
Σαν απόφαση  να του δώσουμε αέρα και εισιτήρια.
Σαν...έξοδος σε μια έξοδο στις αρχές της αρχής.
Μια Κυριακή να με αγαπάς και να σε αγαπώ.
Χωρίς κενά και συντακτικά.
Μια Κυριακή...για πολλές ακόμα!

Μαρία Βούλγαρη,Κυριακή
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΡΧΗΣ (2016)

Ακόμα μια αρχή...

Δεν πειράζει ...
'Όσοι μείναμε ...
Δεν μετρώ πια πρόσωπα...
Μετρώ μόνο την ανατολή τους!
Δεν μετρώ πια την αγάπη...
Μόνο τις παρενέργειες της!
Δεν πειράζει...
Τελείωσαν τα ημερολόγια και οι υποσχέσεις.
Οριστικά γελοία!
Οι μνήμες έφυγαν ταξίδι στο κενό.
Ακόμα μια αρχή...
Και εγώ πάντα στην αρχή της!

Μαρία Βούλγαρη,Ανατολή

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΡΧΗΣ(2016)

Ένας ήλιος στο πρόσωπο...χωρίς δόντια!

Τελικά..

Σε είχα μόνο..επινοήσει!

Ανύπαρκτη ουσία που ήθελα να την κάνω μια μουσική.

Σε έντυσα ένα υπέροχο αποκύημα μιας φαντασίας που ήταν διατεθειμένη για την τέφρα σου.

Πως είναι μια επινόηση να μαζεύει βαλίτσες,να σβήνει το φως και να κλειδώνει την πόρτα;

Πως είναι ένα τέλος..χωρίς τέφρα;;;

Χωρίς να ...ΕΙΜΑΙ;;;

Τώρα μόνο ένας ήλιος στο πρόσωπο...χωρίς δόντια!

Μαρία Βούλγαρη,Υπόσχεση Τέφρας

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΚΟ ΣΟΥ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ

Οι χαρακτήρες και τα πρόσωπα γίνονται επινοήσεις όταν είναι από την αρχή...φανταστικά!

Και όταν εξακολουθούν...να παραμένουν.

Αυστηρά!

ΙΚΕΤΕΣ

Θα είμαι εδώ...

Είπες:"Είμαι εδώ".
Από τότε σου λείπεις διαρκώς.
Από τότε τα ψέματα αποφάσισαν να λένε όλες σου τις αλήθειες!


Μαρία Βούλγαρη,Υπόσχεση Tέφρας
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΚΟ ΣΟΥ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ.

Οι γεωγραφικοί παράλληλοι της Ανθής...

Λαθραίος θα πει:
Λαθραία ήρθε στη ζωή, Δεν έχει δικαίωμα να ζει.

 Η αναπνοή η δική του κλέβει τα προνόμια που έχει η δική μου.
Λαθραίος
- Σύλλαβέ τον! 

- Βασάνισέ τον! 

- Εξόντωσέ τον!
Αυτός δεν είναι άνθρωπος, 

Αυτός δεν έχει δικαίωμα, 

Αυτός είναι λαθραίος!

Ανθή Ττίκκου 

25/9/2014

Τίποτα δε θα σε νικήσει, παρά μόνο ο εαυτός σου.
Όταν εσύ ο ίδιος πιστέψεις στo ακατόρθωτο,
όταν βρεις τη δύναμη να πιάσεις τ’ άπιαστο,
όταν θα δεις την όμορφη κι αόρατη πλευρά του εγώ σου
μόνο τότε θα είσαι νικητής!

Ανθή Ττίκκου

 4/7/2016

********************************************************

Η Ανθή γεννήθηκε στο Λυθροδόντα, ένα χωριό της Λευκωσίας.

Μεγάλωσε μυρίζοντας τους ανθούς της λεμονιάς και κάνοντας όνειρα, ζωγράφιζε το μέλλον στη δική της πραγματικότητα. 

Το ημερολόγιο που έγραφε μικρή , μετατράπηκε σε λόγια ψυχής. 

Λόγια που απευθύνονται στον εαυτό της, στους δικούς της , σε γνωστούς και αγνώστους … 

σε όλους μας…

«Χανόμουν από παιδί σε κάθε λογής βιβλίο και όσο μεγάλωνα, τόσο ήθελα να χαθώ περισσότερο στις σελίδες των βιβλίων, μέχρι που χάθηκα μια για πάντα σε μια μικρή γειτονιά της Αθήνας,

 όνειρα, ελπίδες, αγάπες κι έρωτες όλα εκεί... 

Ίσως να πέρασαν τα χρόνια αλλά ακόμα κάπου εκεί χάνομαι.»

Οι ΙΚΕΤΕΣ φιλοξενούν με μεγάλη χαρά την Ανθή Ττίκκου.

Ευχόμαστε να γράφει σε όλους τους γεωγραφικούς παράλληλους της καρδιάς!

Φώτο:Κάλλια Κοντού

Πλατεία Βικτωρίας 2015.

Πέρασε καιρός..

Πέρασε καιρός για να καταλάβω πως όλα σου τα χρόνια ιδρύεις εγκατάλειψη.
Πως να έρθω κοντά σου;;;
Αφού.. όλα μου τα χρόνια ιδρύω άγνωστες σου λέξεις.

Μαρία Βούλγαρη,Υπόσχεση Τέφρας(απόσπασμα)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΚΟ ΣΟΥ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ

Δια του αγγέλου το αληθές..

Στις πολιτείες που ζούμε,στα μικρά μας διαμερίσματα,στα μίζερα όρια της τακτοποιημένης μας ζωής...ξεχνάμε πως από πάνω μας υπάρχουν συγκεντρώσεις αγγέλων σαν παιδιά!
Με αθλητικά ,με φόρμες ,με σχολικές τσάντες,με φράντζες,με λιπ γκλος κεράσι και με ανακοινώσεις όπως η παρακάτω.
Συγκεντρώσεις όμορφων παιδιών με πρόθεση να χαμογελάσουμε!
Αιωρούνται σαν μικρές υπενθυμίσεις αναπνοής.
Ο πληθυσμός των όμορφων παιδιών.
Γιατί τα παιδιά είναι μόνο όμορφα!
Τα παιδιά είναι η μοναδική μας γέφυρα με τον θεό μας!
Τα παιδιά που δεν έχουν υποστεί τον βιασμό της ενηλικίωσης σε καλούν σε γενέθλια,σε γιορτές,σε χαρά!
Να έρθεις!
Όπως ακριβώς είσαι!!!

Μαρία Βούλγαρη,Έλα

************************************************************
Πέμπτη 6 Οκτωβρίου,10:00 μ.μ ,στην οδό Άνδρου στο Δάσος Χαϊδαρίου ένας μικρός άγγελος μας κάλεσε να ευχηθούμε ζωή στην Αλεξία,με ένα σημείωμα στην κολόνα της ΔΕΗ.
Τηρώντας την υπόσχεση του,την επόμενη ημέρα τα σημειώματα είχαν εξαφανιστεί από τις κολόνες.
Αρχικά νόμιζα ότι ήταν ακόμα ένα "πυροτέχνημα"μετά το μάθημα της γιόγκα...στην πορεία κατάλαβα πως ήμουν καλεσμένη σε ένα χαμόγελο!
Αλεξία, Χρόνια Καλά!
Μικρέ μου άγγελε σε ευχαριστώ για την επίσκεψη σου στη γειτονιά μας!
Θα έρχομαι!!!

Δια του αγγέλου το αληθές:

Μια μικρή ιστορία

Η ιστορία δύο ανθρώπων,συνήθως,καταλαμβάνει τις  πλαϊνές στήλες και σπάνια γίνεται πρωτοσέλιδο στις εφήμερες εφημερίδες της ζωής.

Άφθονες κριτικές και μπόλικες κατακραυγές βάφουν την αφήγηση τους.

Σχόλια και μυστικά στεφανώνουν τις ημέρες και τα πάρεργα τους.

Η ιστορία δυό ανθρώπων υπόκειται σε βασανιστήρια καθημερινής τρέλας.

Ποιοι είναι αυτοί οι δυό άνθρωποι που με θράσος πάνε να φτιάξουν μια κοινή ιστορία;;

Από που ξεφύτρωσαν και πως θα πορευτούν;;;

Είναι ικανοί να αφήσουν στην άκρη την προσωπική τους ιστορία και να ιστορήσουν μια εντελώς καινούργια;;;

Πως συναντήθηκαν και ποιά η πρόθεση τους;;;

Λόγια πάνε και έρχονται σε αίθουσες αναμονής.

Συμβουλές εμφανίζονται σαν ταχυδακτυλουργοίγια να τους σώσουν από το "ατύχημα".

Ποιοι είναι αυτοί οι δυό άνθρωποι που πάνε να ξεκινήσουν ένα αύριο;;;

Έχουν τυπικά προσόντα για να ζήσουν;;;

Οι άνθρωποι και οι αποφάσεις τους...

Οι γύρω τους άνθρωποι και οι δικές τους αποφάσεις.

Σαν κουμπαράδες να γεμίζουν κέρματα για ένα μέλλον που αφορά άλλους.

Σαν γραφείο στοιχημάτων που παίζει με τον εθισμό του τζόγου της νύχτας.

Μια μικρή ιστορία που δεν αφορά ούτε και εμένα που σας την γράφω...

Μα αφορά μόνο εμένα...

Που αφορά εσένα για μένα...

Μια μικρή ιστορία για τις ιστορίες γύρω μας.

Για την αδιακρισία των ανθρώπων...

Για την μύτη μας που αχόρταγα χώνουμε παντού...

Για την ζήλια που εκπυρσοκροτεί όπλα...

Για την τρέλα της ανθρώπινης φύσης...

Μια μικρή ιστορία για αυτά που δεν φτάνει η αλεπού μα εμείς τα κάνουμε σημαίες και πορευόμαστε μια ζωή...

Η ιστορία δύο ανθρώπων που πυροδοτεί τον κακό μας εαυτό που ποτέ δεν είδαμε...

Και να σκεφτείς πως αυτοί οι δύο άνθρωποι ήθελαν μόνο να ευ-ζήσουν...

Τίποτα περισσότερο...

Μια μικρή ιστορία να πουν...μόνο!

Φαντάσου...

Μαρία Βούλγαρη,Μια μικρή ιστορία

Βρέχει νύχτες Παρασκευής

Βρέχει νύχτες...

Αποστροφές,διαστροφές,καταστροφές..

Ο άνεμος σήκωσε τις φούστες του χρόνου και τον κοροϊδεύει.

Βρέχει νύχτες...

Παράθυρα,κουρτίνες,σκουπόξυλα,περίστροφα,μαχαίρια...

Ο καιρός μαζεύει τα ρούχα του και τρέχει...

Βρέχει νύχτες Παρασκευής...

Συνήθειες,μουσική,ποιήματα,τσιγάρα...ρεφρέν!

Βρέχει χρόνο..

Βρέχει άνεμο...

Βρέχει εμάς...

Τρέχα...

Δεν θα γλυτώσουμε αν θέλεις...

Μόνο αν θέλεις!

Μαρία Βούλγαρη,Βρέχει νύχτες Παρασκευής

Άδικα…

Άδικα…

Θα έρθεις με όλα τα καπέλα σου;
Τα καπέλα σου όλα είναι τρύπια…
Θα έρθεις με όλες τις ομπρέλες σου;
Μια κόκκινη που σου χάρισα την έχασες…
Τέλος πάντων άδικα κουράζεσαι…
Άδικα οργανώνεσαι…
Άδικα θα τρέξεις…
Άδικα θα έρθεις στην ώρα σου…
Αυτό το κλαψούρισμα δεν θα το πω βροχή…
Εγώ άλλα πράγματα περίμενα…
Ποτάμια να ξεχειλίζουν ήθελα να δω
και γέφυρες να τρέμουν…

Πάμπος Φιλίππου

"Η ΝΥΧΤΑ ΣΗΚΩΝΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ"

Απόδραση...

Γνωρίζεις πως μια μέρα οι φωτογραφίες δεν θα είναι αρκετές.
Όλα όσα γράφουμε θα κουραστούν και θα θέλουν λίγο νερό.
Τα ποτάμια θα κοιμηθούν στην αγκαλιά ενός αιώνα.
Οι πράσινες κατηφόρες θα γίνουν ίσιωμα πεζό.
Τα τραγούδια σου θα κινούνται καταπάνω μας με επιθετικές διαθέσεις.
Δεν θα μας αρκεί καμιά πόλη της ομορφιάς.
Θα βγούμε έξω από τις κορνίζες μας και θα απαιτήσουμε την ζωή της κάθε μας μέρας.
Τίποτα καινούργιο δεν θα έχουμε εφεύρει...
Και όλα θα μας γνέφουν την ησυχία μιας κουβέρτας μας.


-Θα με αγαπάς;;;
-Από την αρχή της κουβέρτας μέχρι το τέλος της πόλης σου...

Μαρία Βούλγαρη,Κοντά σου

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Φώτο:ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.
Μιλάει για ένα μικρό ξωτικό.
Μιλάει για ένα τρένο με χαλασμένα φρένα
σ’ ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.
Μιλάει για αυτούς που μένουν πάντα παιδιά,
για ανθρώπους που τα’χουνε χαμένα
και μετράνε ρυτίδες σε λευκά κελιά.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.
Μιλάει για φίλους μου παιδικούς
που απόμειναν στάχτη δίπλα στις ράγες,
για μνήμες χαμένες από άγριους καιρούς.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.
Μιλάει για ένα μικρό ξωτικό.
Μιλάει για ένα τρένο με χαλασμένα φρένα
σ’ ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.
Μιλάει για θυσίες και σταυρούς.
Κατάλαβες πράγματα που σου’ ναι ξένα.
Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.
Μιλάει για θυσίες και σταυρούς.
Κατάλαβες πράγματα που σου’ ναι ξένα.
Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.
Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.
Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.
Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα.

Παντελής Ροδοστόγλου


Ο Παντελής είναι ποιητής και μπασίστας.
Ζει στην Αθήνα.

Την εκτίμηση και την αγάπη μας στον Παντελή.

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Φώτο: Ικέτες των δρόμων στη Λευκωσία.

Χαρτογράφηση φόνου

-Που πας τόσο βιαστικά;;;
-Πάω να συμπαρασταθώ σε τεθλιμμένους φονιάδες..κατά συρροήν.
-Ποιον κηδεύουμε πάλι;;
-Όλα τα ενδεχόμενα της αγάπης...
-Και τώρα;;;
Τώρα...ας ζήσουμε χωρίς να μας θυμόμαστε...

Μαρία Βούλγαρη,Χαρτογράφηση φόνου
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΚΟ ΣΟΥ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ






"Σβήνω τα ίχνη από τα ψέματά μας

παραπατάω στη σιωπή.
Έγινε η απώλεια συνήθειά μας
κι ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή."

Παντελής Ροδοστόγλου

Μόνο Οκτώβρης

Ο Οκτώβρης..

Περίεργος και πολύχρωμος.

Γέρνει στη μέση του φθινοπώρου και προετοιμάζει το σπίτι του Χειμώνα.

Επιμένει στο καλοκαίρι αλλά κρατά συντροφιά και ρυθμό στα σύννεφα.

Ο Οκτώβρης αλλάζει και διαβάζει σελίδες.

Γυρνά τις εποχές και τρέχει στα σκαλιά των σχολείων να προλάβει το διάλειμμα.

Καθαρίζει και ανοίγει τους δρόμους από τα σκουπίδια που άφησε το καλοκαίρι.

Επιμένει στην αγάπη.

Αναρωτιέται για σένα.

Ο Οκτώβρης σε κρατά απαλά μέχρι να σε γεννήσει πάλι ένας.. Νοέμβρης.

Μαρία Βούλγαρη,Ο Οκτώβρης κάπου στο Χαϊδάρι.

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΑ...ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.

Καλό μας μήνα!!! 

ΙΚΕΤΕΣ και μη!

Ευχόμαστε χρώματα!