Ανθίζουνε κάμποι με δυό σπυριά χαμόγελο...

Ποντικοί

Σύντροφοι φεύγουμ'από δω.
Σε τούτο δω το σπίτι
οι γάτες γίναν τέρατα.
Παραχορτάσανε με ανθρώπινα σκευάσματα
και μεταλλάχτηκαν.
Απόχτησαν συνήθειες ανθρώπων.
Δεν μας ορμάνε πια για να μας φάνε
-τόσα χρόνια δα μάθαμε να γλυτώνουμε απ΄τα νύχια τους-
Τώρα μας στήνουνε παγίδες με δολώματα
και σαν το δόκανο συντρίψει τον λαιμό μας,
μας ρίχνουνε ημιθανείς
στον κάδο απορριμμάτων.


Θέλει τόσο λίγο

Θέλει τόσο λίγο
να ξεμυτίσει ο ήλιος
για να σκορπίσ' η νύχτα.
Φτάνει μια στάλα επαφής
να μερώσει ο πόνος.
Ανθίζουνε κάμποι με δυό σπυριά χαμόγελο.
πόσο κοστίζει αλήθεια ένας λόγος ζεστός;

Τίποτα,τίποτα....
Είναι πιο εύκολο θαρρείς
να ρίξεις μια πέτρα στη χελιδονοφωλιά
κι ας θέλει χίλια πηγαιν'έλα
να χτιστεί.

Ζω

Θέλω στοχεύω αγωνίζομαι αποτυχαίνω πέφτω σηκώνομαι επιμένω.
Σκέφτομαι χάνομαι φοβάμαι λιποψυχώ αναθαρρώ συνεχίζω.
Πληγώνω πληγώνομαι μετανιώνω συγχωρώ φιλιώνω.
Ενθουσιάζομαι δίνομαι πάσχω ερωτεύομαι.
Εμπιστεύομαι συμπάσχω αγαπώ.
Ελπίζω ονειρεύομαι.
Ζω.

Δημήτρης Μ. Γαλάνης
Από την ποιητική συλλογή Υποτελείς και Ανυπότακτοι.


------------------------------------------------------------------------------------------------
Η ποίηση του φτάνει  σε κείνους τους τόπους που οι άνθρωποι καθημερινά αναμετρώνται...
Με την φύση τους και την αθωότητα.
Με τα άριστα και τα θλιβερά καμωμένα τους.
Με τις τραγικές τους διαπιστώσεις και τα άρρητα των ονείρων τους.

Τον ευχαριστούμε θερμά για την παραχώρηση των ποιημάτων του.

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

 

Φυσική της Μνήμης....

Κάποτε διάβασα για την "Φυσική της Αναζήτησης".
Πρόσωπα που πηγαινοέρχονται στις ζωές μας και έρχονται σαν δάσκαλοι η σαν αφορμές να μας βρούμε.
Νόμοι τόσο υπαρκτοί όσο αυτός της βαρύτητας.

Τι συμβαίνει όμως με την Φυσική της Μνήμης;;;
Που πάνε αυτά τα πρόσωπα,αυτές οι διαδρομές τους και όσα νιώσαμε η δεν νιώσαμε;;;

Κοιτάχτηκα σήμερα στον καθρέφτη.
Βιαστική και ανυποψίαστη.
Πόσοι βρισκόμασταν μέσα στην γκριμάτσα του πρωινού μου;;;

Η Φυσική της Μνήμης διέπεται από έναν και μοναδικό νόμο.
Τον νόμο της Εξάσκησης.
Εξασκούμαστε στην αναπόληση και επιστρέφουμε  πίσω σε εκείνο τον αθώο τόπο.
Τον τόπο της.
Η μνήμη είναι ένα γερό συστατικό.
Άφθαρτο και βασανιστικό.
Παγώνει το στομάχι,κάνει την καρδιά μας να χτυπά όπως τότε,φέρνει νερό θαλασσινό στους δακρυικούς μας πόρους,βάζει το χεράκι της στο παρόν μας και κατακρεουργεί η απογειώνει το μέλλον μας.

Πόσοι είμαστε μέσα στα ρούχα μας;;;
Ποιοι άνθρωποι μας πέρασαν,μας γέρασαν και μας προσπέρασαν...
Αγαπήσαμε γενναία η φύγαμε;;;

Η Φυσική της Μνήμης κρατά αθάνατους όσους έφυγαν από τη ζωή μας.
Τους αγκαλιάζει φοβισμένα και με λαχτάρα μωρού.
Τους δίνει απλόχερα και μέσα από εμάς έναν εαυτό άφθαρτο ακόμα και αν δεν το επιθυμούν.
Όλοι όσοι αγαπήσαμε κατοικούν ήσυχα και αθόρυβα στα κύτταρα μας.
Κάνουν μπάνιο μαζί μας,ακούνε όσα λέμε,γελάνε με όσα δεν λέμε,αφουγκράζονται όλα όσα είμαστε.
Πασχίζουν να είμαστε όλα όσα θα μπορούσαμε.
Αγωνιούν να υπάρξουμε σε όλα όσα δεν βλέπουμε.

Η Εξάσκηση της Μνήμης,λοιπόν....
Τούτη η μαγική αιωνιότητα....
Η μεγαλύτερη αγκαλιά....
Η μόνη Τιμή....

μ.β,Ιστορίες Κάτω Από Λάμπες(2019)

Η Φυσική της Αναζήτησης ειπώθηκε στο βιβλίο της Elizabeth Gilbert,EAT,PRAY,LOVE.
Την ευχαριστώ για την διαδρομή και κυρίως την Φυσική της.