Στις ερωτήσεις που δεν απαντάς να δίνεις εποχές...

Για την βασανισμένη μας φαντασία...μη πεις λέξη.
Φέρουμε μέσα μας τα υλικά ονείρων μιας οικογένειας και μιας κοινωνίας.
Ζούμε μια ζωή που ακροβατεί ανάμεσα στα υλικά αυτά και σε όσα βαθύτερα είμαστε.

Πονάμε,χαιρόμαστε και ψάχνουμε τις αιτίες.
Ρωτάμε ανθρώπους ,καθρέφτες,μάγους,δασκάλους.
Τρέχουμε σε βιβλία αυτοβοήθειας,γράφουμε ημερολόγια,προσπαθούμε να τραυλίσουμε μάντρας και ρητά.

Βουίζει ο ουρανός ασυναρτησίες μέσα στο μυαλό μας.
Είμαστε για εδώ η ανήκουμε κάπου αλλού μας;;;


Στις ερωτήσεις που δεν απαντάς να δίνεις εποχές.
Χώρο για να τις ξεχνάς.
Ποτέ δεν θα μάθεις ποιος η ποια είσαι.
Γιατί στο διάστημα που μεσολαβεί από την αγωνία σου στην ερώτηση....απλά ..ΕΙΣΑΙ.
Και για κάποιους που σε αγαπούν...ΦΑΙΝΕΣΑΙ.

Καμιά κρυψώνα δεν θα σε γλυτώσει από την αναπνοή και την κάθε σου μέρα.

Μαρία Βούλγαρη,Ποιός....

ΙΚΕΤΕΣ ΣΤΟ...ΣΤΡΩΜΑ

Καλό και όμορφο Μάη

Γεννήθηκα στην Ξάνθη μια Τρίτη 10 το βράδυ....

«Γεννήθηκα στις 23 του Οκτώβρη του 1925 στην Ξάνθη τη διατηρητέα κι όχι την άλλη τη φριχτή που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους εσωτερικούς της ενδοχώρας μετανάστες.

Η συνύπαρξη εκείνο τον καιρό ενός αντιτύπου της μπελ-επόκ, με αυθεντικούς τούρκικους μιναρέδες, έδιναν χρώμα και περιεχόμενο σε μια κοινωνία-πανσπερμία απ' όλες τις γωνιές της Ελλαδικής γης, που συμπτωματικά βρέθηκε να ζει σε ακριτική περιοχή και να χορεύει τσάρλεστον στις δημόσιες πλατείες. Σαν άνοιξα τα μάτια μου είδα με απορία πολύ κόσμο να περιμένει την εμφάνισή μου (το ίδιο συνέχισα κι αργότερα να απορώ σαν με περίμεναν κάπου καθυστερημένα να φανώ). 

Η μητέρα μου ήταν από την Αδριανούπολη, κόρη του Κωνσταντίνου Αρβανιτίδη, και ο πατέρας μου απ' την Μύρθιο της Ρεθύμνου, απ' την Κρήτη. Είμαι ένα γέννημα δύο ανθρώπων που καθώς γνωρίζω δεν συνεργάστηκαν ποτέ, εκτός απ΄ την στιγμή που αποφάσισαν την κατασκευή μου. Γι' αυτό και περιέχω μέσα μου χιλιάδες αντιθέσεις κι όλες τις δυσκολίες του Θεού. 

Όμως η αστική μου συνείδηση, μαζί με τη θητεία μου την λεγόμενη «ευρωπαϊκή», φέραν ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα.

Και τώρα καταστάλαγμα του βίου μου μέχρι στιγμής είναι:

Α δ ι α φ ο ρ ώ... για την δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ.

Π ι σ τ ε ύ ω... στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων, κι όχι σ' αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθείσες συνήθειές μας.

Π ε ρ ι φ ρ ο ν ώ... αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, την σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα.

Έτσι κατάφερα να ολοκληρώσω την τραυματισμένη από την παιδική μου ηλικία προσωπικότητα, καταλήγοντας να πουλώ «λαχεία στον ουρανό» και προκαλώντας τον σεβασμό των νεωτέρων μου μια και παρέμεινα ένας γνήσιος Έλληνας και Μεγάλος Ερωτικός.»

Από την επίσημη ιστοσελίδα για τον Μάνο Χατζιδάκι.

Φώτο :Σ.Τ

στο σπίτι του Μάνου στην Ξάνθη

From revolution to revelation...

Ξέρεις....

Η ζωή μας τύλιξε σε μια κόλλα χαρτί και εγώ πάντα προσπαθούσα να μας τυλίξω  σε χαρτάκια σοκοφρέτας.
Σήμερα σε σκεφτόμουν.
Είναι μια καινούργια μέρα κάθε φορά που σε σκέφτομαι.


Να φανούμε γενναίοι;;;
Μπορούμε;;;
Να φανούμε όπως έιμαστε;;;;
Ονειρευόμαστε αρκετά όμως;;;

Μην απαντήσεις στα χρόνια που κοιμήθηκαν βαριά.

Να σταθούμε στα πόδια μας πρώτα.
Να σκάψουμε λάκους γύρω από αυτά και να φυτέψουμε τα πρώτα φιλιά.

Ξέρεις πως αυτά τα φιλιά  ανθίζουν για πάντα.
Όπως...πάντα.
Και πριν από αυτό...

Μαρία Βούλγαρη,"From revolution to revelation..." (απόσπασμα)

Πονάνε όσα μένουν στην αρχή....

Πονάνε όσα μένουν στην αρχή....

Καλύτερα να αφήνεις τα πράγματα στη μέση τους.

Για να βρίσκουν οι λεπτομέρειες...το τέλος.

Μαρία Βούλγαρη,Details of dreaming....

Σημειώσεις για εκθέματα (2017)

Φώτο :Μαρία Υφαντίδου

Από την Πρέβεζα ως την Πάρο μια ληξιαρχική πράξη δρόμος...

Εν αρχήν ην το γενετικό υλικό.
Κάπου στη μέση χάνεται και αυτό....ανακαλύπτεις καινούργιο.
Προς το τέλος... μένει πάντα η αγάπη και τα πρόσωπα.

Οι  οικογένειες κάποιες ,πολλές φορές, δεν σχετίζονται με το γενετικό υλικό.
Παρά μόνο με τα πρόσωπα.
Κάπως έτσι ανακαλύπτεις πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και πως όλα αλλάζουν.

Κάπου στη μέση μιας ζωής ανακαλύπτεις πως η μητέρα σου ήταν μια άλλη γυναίκα,η γιαγιά σου ήταν θετή,περιστοιχίζεσαι με νέα πρόσωπα,θείους ,ξαδέρφια,από έναν κόσμο που ζούσε παράλληλα με τον δικό σου.

Πρόσωπα,εποχές,λόγια,χάδια αναπροσαρμόζονται,λιποτακτούν,στοιχίζονται,αλλάζουν..γίνονται χαρτιά ληξιαρχείου με ημερομηνίες,και διπλά ονόματα.
Ακουμπάς τα χέρια σου και κοιτάς πόσα κύτταρα ακόμα σου είναι γνώριμα.
Ποια είσαι μέσα από το ποια είναι...ποια.

Οι οικογένειες σαν φάροι σταθεροί η σαν καταγραφή νέων συντεταγμένων;
Η μαμά μου...η μαμά της..και η μαμά της.
Ο πατέρας...άγνωστος ως προς τα στοιχεία του.
Ο παππούς και η γιαγιά...χαρτογραφούνται ως "θετοί"μα πάντα παρόντες....

Μην ακούτε τίποτα.
Όλα είναι παραμύθια που θα τα αφηγούμαστε σε οικογενειακά Χριστουγεννιάτικα τραπέζια.

Οι οικογένειες αλλάζουν μορφές,χρώμα,υφή,καλοκαίρια....

Από την Πρέβεζα ως την Πάρο μια ληξιαρχική πράξη δρόμος.
Από την Τερψιχόρη στην Φρόσω ένα παιδί ταξίδι.

Η μητέρα μου σταθερά δική μου!
Και οι μητέρες της χαμένες στην δική τους αλήθεια.
Στις επιταγές μιας εποχής με μπόλικο Εμφύλιο στις καρδιές.

Οι οικογένειες....
Αλλάζουν...
Τα πρόσωπα.....ποτέ!
Ακόμα και αν αποδειχτούν θετά και αγνώστου υλικού.

Μαρία Βούλγαρη
Γενεαλογικό δέντρο(απόσπασμα)
Στην γιαγιά μου Τερψιχόρη Μπουραζάνη.

Tenderness by Jose Higuera






 

Μάνος σαν..Δυτική όχθη

Αποφεύγω να σε δω, να σου μιλήσω
όπως οι γάτες αποφεύγουν το νερό
Στις ερωτήσεις σου δε θέλω ν’ απαντήσω
έχει στραβώσει το τιμόνι που κρατώ

Τα ξαναλέμε, τα ξαναλέμε
τι άλλο ήθελες να πω αναρωτιέμαι
Τα ξαναλέμε, τα ξαναλέμε
και με ανήλικες ελπίδες θα ξεχνιέμαι

Τα ξαναλέμε, τα ξαναλέμε
τι άλλο ήθελες να πω αναρωτιέμαι
Τα ξαναλέμε, τα ξαναλέμε
και με ανήλικες ελπίδες θα ξεχνιέμαι

Αποφεύγω να σε δω γιατί θυμάμαι
τη νύχτα εκείνη που μας πήρε ο καπνός
Στα πεζοδρόμια της καρδιάς μου ξενυχτάμε
με μια σιωπή που είναι φτιαγμένη από χρυσό

Τα ξαναλέμε, τα ξαναλέμε
τι άλλο ήθελες να πω αναρωτιέμαι
Τα ξαναλέμε, τα ξαναλέμε
και με ανήλικες ελπίδες θα ξεχνιέμαι

Τα ξαναλέμε, τα ξαναλέμε
τι άλλο ήθελες να πω αναρωτιέμαι
Τα ξαναλέμε, τα ξαναλέμε
και με ανήλικες ελπίδες θα ξεχνιέμαι




«Τα παραμύθια είναι μια πραγματικότητα, την οποία όσο και να θέλουμε να την αποφύγουμε έρχεται μπροστά μας. Κάθε Χριστούγεννα βλέπω μπροστά μου τη Χριστουγεννιάτικη Ιστορία, ένα παραμύθι του Τσαρλς Ντίκενς, που σου λέει κοίταξε να δεις, εγώ σου λέω ψέματα, αλλά είναι ψέμα αυτό που σου λέω ή είναι η αλήθεια; Για σκεφθείτε το λίγο, όλοι δεν θα πεθάνουμε: Όλοι θα πεθάνουμε, δεν είναι καλύτερα να ζούμε την κάθε μέρα, λες και είναι η τελευταία μας πάνω στη γη, παρά να πέφτουμε στο λούκι της απληστίας; Καταστρέφοντας τον ψυχικό μας κόσμο και μετά τον δικό μας, να καταστρέφουμε και του διπλανού μας. Ένα παραμύθι δεν σου κάνει ποτέ κακό, καμιά φορά είναι και χρήσιμο να ταξιδεύουμε μέσα από τα παραμύθια. Διαβάζοντας ένα παραμύθι, σταματάει ο χρόνος, προς στιγμή αυτό είναι το αληθινό και άφωνοι απλά συλλογιζόμαστε. Αυτό είναι και το ενδιαφέρον του, ακόμη και εάν από την αρχή, γνωρίζουμε το τέλος του. Όσο για τα όνειρα, ναι, σκουριάζουν με μια διαφορά, αυτή η σκουριά είναι επιφανειακή, εάν βρεθεί κάποιος που θα νοιαστεί και την σκουπίσει, έτσι μαγικά θα φύγει.»


Μάνος Ξυδούς
Απόσπασμα από συνέντευξη στο περιοδικό ''Ως3''

********************************************************
Οκτώ χρόνια χωρίς τον δικό μας... πρίγκηπα της Δυτικής όχθης.
Μεγαλώσαμε μαζί του..και αυτός μας κέρναγε "παραμύθια"να αντέχουμε.
Βράδιασε,Μάνο μα...τα ξαναλέμε όσοι σε αγαπάμε!!!

 

Η μόνη μου απάντηση στην πιο τρομαγμένη ερώτηση....

Πως αφήνουμε πίσω όσους κάποτε σκεφτόμασταν τόσο απαλά;;;
Ποιός άνεμος παίρνει πίσω όσα δώσαμε;;;

Δίνω στιγμές η παίρνω ακόμα ένα βότσαλο να βαραίνει το μέσα μου;;;

Αγαπώ η παριστάνω ένα συναίσθημα χαμένο από χρόνια;;;;

Ερωτήσεις που πετούν σαν τα πρώτα έντομα της άνοιξης.
Απαντήσεις που γνωρίζουμε πριν καν διατυπώσουμε την ερώτηση.

Είναι μάταιο να σέρνεις το παρελθόν με λουρί.
Άδικο να σε σέρνει και εκείνο μέσα σε απαντήσεις.

Έτσι...αφήνω τα λουριά και το παρελθόν να τρέχει μέσα σε αγρούς,σε θάλασσες και βουνά.
Να περιορίζει τη θέα του.

Δεν γνωρίζω τις απαντήσεις και έτσι δεν συντάσσω ερωτήσεις.

Με αυτό τον τρόπο σε σώζω από τον κίνδυνο..
Να είσαι η μόνη μου απάντηση στην πιο τρομαγμένη ερώτηση.

Με περιμένει η Ρώμη και άργησες...

Μαρία Βούλγαρη
Μικρές παρλάτες για στιγμές κατά φαντασίαν (2018)

Φώτο :ΙΚΕΤΕΣ

Crescent rooms...

Με μεγάλη κατανόηση και άνεση αποφεύγουμε την όραση.
Πληγώνουμε τα αθέατα και κακοποιούμε τα βλέφαρα.
Συγκεντρώνουμε δάκρυα και φράζουμε τους δακρυικούς μας πόρους με ευχέρεια.

Τα μάτια χρειάζονται υγρό.
Τα βλέφαρα χώρο.
Εσύ...δεν έχεις ανάγκη κανέναν.
Και εγώ....
Σημειώνω ομόκεντρα φεγγάρια με το ένα μάτι προσωρινά κλειστό...για επισκευή.

Μαρία Βούλγαρη,"Crescent rooms".


Πρόσφατα στερήθηκα το σύνολο της όρασης μου.
Προσωρινά.
Στο διάστημα αυτό βλέπω ...μισά φεγγάρια.
Με ολόκληρη την ψυχή μου!

Να αγαπάτε ολόκληροι.
Ακόμα και σε μέρες που όλα γύρω σας φαντάζουν λειψά.

Καλή Ανάσταση!
Με όσο φως αντέχουμε!

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

 

Ποίηση...

Τα τελευταία νέα είναι πως βαρέθηκα τις λέξεις.
Νισάφι πια το χάος τους.
Χρώματα δεν έχουν.
Ξέβαψαν γιατί τις πλένουμε με φτηνά απορρυπαντικά.

Λέω να ασχοληθώ με μια άλλη ποίηση.
Αυτή των ταλαίπωρων σωμάτων μας.

Βρίσκω μεγάλο ενδιαφέρον στο να τεντώνω τους αγκώνες μου προς τον άνεμο.
Και να ανοίγω τα δάχτυλα των ποδιών στη γη.
Ο αυχένας μου δημιουργεί πτυχές κάθε φορά που σκέφτομαι αδιέξοδα.
Και τα χέρια μου τρέμουν...
Αυτά τα χέρια μου....με ταλαιπωρούν ήσυχα και μεθοδικά.
Τα πόδια δυνάμωσαν μα ζητούν ακόμα πολλά νερά για να προχωρήσουν
Η σπονδυλική στήλη κάνει θόρυβο και αφήνει ήχους πάνω στα στρώματα.
Άλλοτε δυνατά και άλλοτε τρυφερά.

Τα τελευταία νέα είναι πως αφουγκράζομαι καλύτερα τα μυστικά μου.
Και όσες σκέψεις με επισκέπτονται τις κερνώ.
Συνήθως περνούν και φεύγουν τρέχοντας.
Στις άσχημες μέρες αφήνουν λάσπη μα στις καλές αφήνουν κενό να περάσει ο ήλιος.

Τα σώματα έχουν δικό τους λεξιλόγιο.
Δική τους διάλεκτο.
Αν τα αφήσεις χωρίς αναπνοή τεμπελιάζουν και σε εγκαταλείπουν χωρίς ειδοποίηση.

Τα τελευταία νέα είναι πως αγάπησα ένα άλλο είδος ποίησης.
Αυτό στο οποίο έχουμε όλοι... χάρισμα.


Μαρία Βούλγαρη,Ποίηση
Μικρές Ακαμπτες Σημειώσεις