Μάρτης καθαρός...

Μάρτης..

Η εποχή της καθαριότητας από την λάσπη και όσα αφήνουν τα "χιόνια"των δρόμων μας.
Μεγαλώνουν οι ημέρες και οι νύχτες τεντώνονται.
Φαντάσματα,γκρίνιες,τσιγκουνιές,καταθλιπτικοί αυχένες,εγωισμοί σαν τσιμέντα και λοιπά σκουπίδια...απομακρύνονται από τις αμυγδαλιές του μήνα!

Όλα τα πέταλα σε δημιουργία!
Όλα μας τα άνθη!
Καθαρά!!!


Καλή μας Άνοιξη ,φίλοι μου!!!

Μαρία
ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Σιφναίος Ιωάννης-Βάζο με αμυγδαλιές

Λίλυ...

Ηταν από τις μέρες εκείνες που ξύπνησα κακόκεφη.
Όσοι κακορίζικοι και γρουσούζηδες πέρασαν για ένα διάστημα από τις μέρες μου,φώναζαν από το πρωί στα αυτιά μου..
Με παρατσούκλια μου σαν ντουντούκες αηδίας και κρύου.
Ήταν από τις μέρες που όλα σου φαίνονται ολόιδια και λιγάκι θολά.
Μέχρι που εμφανίστηκε στα ξαφνικά η Λίλυ.
Μια γυναίκα με πράσινο παλτό και κόκκινο φουλάρι.
Και η ιστορία ξεκινά όταν εκείνη και εγώ αποφασίσαμε να ανταλλάξουμε ένα χαμόγελο,στη μέση μιας πόλης...και μια αλήθεια στη μέση της ζωής μας.
Συναντηθήκαμε στο σημείο που φτιάχνουμε τα νύχια μας για να λιβανίζουμε την γυναικεία μας ματαιοδοξία.
Σπάνια μια γυναίκα στέλνει μια αλήθεια της στην άλλη.
Και εκείνη με φώναξε με μια αλήθεια της που λίγο την ένοιαζε αν εγώ την προσέξω.

-Μου λείπει ο άντρας μου και νιώθω θλίψη...

Και εδώ ξεκινά μια ακόμα Ιστορία Κάτω από λάμπα.

Η Λίλυ σπούδασε φυσιοθεραπεία σε μια δύσκολη εποχή για τις γυναίκες,στην Γερμανία.
Αγάπησε εμμονικά και έζησε με έναν άντρα.
Αγαπά την ευθυγράμμιση του σώματος και νιώθει θλίψη για τις μέρες της,μα νιώθει και ζωή!
Χαμογελά με μικρά ίσια δοντάκια στις ρυτίδες των 77 χρόνων της και μιλά για ταξίδια και εποχές αγάπης.
Εκλιπαρεί να πιστέψω στις ψυχές που όταν απλώσεις το χέρι σου στο χαιδεύουν.
Θέλει...
Ναι,ρε φίλε!Θέλει!
Όλα και πολύ!

-Με τι ασχολείστε κ.Μαρία;;;;Τι αγαπάτε;;;

Τι αγαπώ;;;;
Μα..τι με ρωτάς Λίλυ;;;;;
Τι αγαπώ;;;;
Αγαπώ αυτό ακριβώς που μου δίνεις τώρα!
Αυτή την στιγμή που όλα τα άγνωστα και προσωπικά γίνονται....λάμπες σε επικείμενες σκληρές μας νύχτες.
Αγαπώ....μα πόσους αιώνες πρέπει να σου μιλώ για όσους και όσα αγαπώ;;;

-Λοιπόν;;;Με τι ακριβώς ασχολείστε;;;;

Γράφω....
Γράφω...
Σήμερα γράφω.
Σήμερα ξεκινώ να γράφω χωρίς να είμαι ταμπέλα.
Χωρίς να ειμαι κάτι.
Τίποτα..
Σας λέω ,λοιπόν,πως γράφω...

Μετά από τόσα χρόνια με ακουσα να λέω πως γράφω...

Σε ένα πρόσωπο με ολόισια δοντάκια και μπόλικες χαμογελαστές γραμμές ήλιων.

Και γράφω την Ιστορία της Λίλυς με το πράσινο παλτό από την Αυστρία.
Της δικής μου αλήθειας που ειπώθηκε σε γνωστή μου άγνωστη...

Θα συναντηθούμε...πάλι!

Γιατί όταν μια Ιστορία ανάψει...κανείς δεν σβήνει το φως της παρά μόνο η ίδια.
(συνεχίζεται)

Μαρία Βούλγαρη,Λίλυ

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΛΑΜΠΑ (2018)

Τόσο περιττό...

Δεν είναι να ασχολείται κάποιος με τις μνήμες
Τόσο περιττό!
Κάθε στιγμή δημιουργούνται νέες
Η φάμπρικα αυτή σταματά μόνη, όταν πρέπει

Νίκος Κυριακίδης

Φώτο : Doug Keyes

Ο έρωτας είναι η ουσία...

Ο έρωτας είναι η ουσία
Το φύλο δεν έχει σημασία
Μπορεί να είναι το αυτό
Η και διαφορετικό
Ο άνθρωπος δεν είναι ζώο:
Είναι σάρκα ευφυής,
Αν και ενίοτε ασθενής.

Fernando Pessoa

Έργο τηςΜirjam Αppelhof

Όταν ασκούμαι στη γιόγκα...

Όταν ασκούμαι στη γιόγκα...
Δεν είμαι ευτυχισμένη.
Δεν υπάρχω  δυστυχισμένη.
Δεν είμαι απολύτως τίποτα.
Είμαι μόνο δυό πόδια,δυο χέρια,ένας αυχένας τραυματισμένος και μια αναπνοή με χίλια εμπόδια.

Όταν ασκούμαι στη γιόγκα δεν έχω πρόσωπο.
Δεν βλέπω τίποτα.
Δεν νιώθω βροχές,ήλιους,φεγγάρια.
Δεν βλέπω πλανήτες,χρωματιστές σπείρες,αγρούς,θάλασσες.

Δεν αγαπώ κανέναν.
Δεν συγχωρώ κανέναν.
Δεν λυπάμαι για μένα.

Όταν μαθητεύεις στις θέσεις μιας ροής...σε μια πρακτική...πάνω σε μια γη..
δεν ενώνεσαι με κανένα σύμπαν και δεν ίπτασαι  σε ουρανούς χρωματιστούς.
Απλά....εισπνέεις και εκπνέεις.

Όταν ασκούμαι στη γιόγκα....δεν γνωρίζω απολύτως τίποτα για την επόμενη μιάμιση ώρα.
Ούτε η ώρα γνωρίζει κάτι για μένα.
Ούτε ο δάσκαλος...
Ούτε το σύμπαν.

Τα όσα συντελούνται πάνω σε ένα στρωματάκι...είναι απόλυτα μοναχικά,κυρίως προσωπικά και ταυτόχρονα οικουμενικά και κοινά.


Δεν είναι η γιόγκα ξόρκι και πανάκεια.
Δεν είναι η λύση στα υπαρξιακά μας και στα χάη του μυαλού.
Δεν είναι θεραπεία και συνταγή καλύτερων εαυτών.

Η γιόγκα είναι μια πορεία
δύο ποδιών-μπορεί και κανενός-δύο χεριών-μπορεί και κανενός,μιας καρδιάς...ενός μυαλού,ενός εγωισμού...
αγκαλιασμένα σε μια αναπνοή.

Την δική σου,την δική μου,της Μαργαρίτας,της Βάνας...της πόλης,των εποχών,του παρελθόντος,του μέλλοντος και του αιώνιου παρόντος.

Τίποτα εξωπραγματικό δεν συμβαίνει σε μια πρακτική....
παρά μόνο εμείς που αλλάζουμε και αναπνέουμε.
Από την μόνη μας αρχή...

Έτσι κι αλλιώς όλα μα όλα είναι...εισπνοή και εκπνοή και μια ολόκληρη ζωή στο διάστημα τους.. που μεσολαβεί.

Μαρία Βούλγαρη,Λοιπόν,τι λες;;;

Φροντίδα...

Εκατομμύρια άνθρωποι έχουν αποφασίσει να μην είναι ευαίσθητοι.
Έχουν αναπτύξει χοντρό δέρμα για να αποφύγουν να πληγωθούν από κάποιον.
Αλλά πληρώνουν ένα βαρύ τίμημα.
Κανείς δεν μπορεί να τους πληγώσει αλλά ούτε και να τους κάνει ευτυχισμένους.

OSHO

Παρασκευή,φίλοι μου.

Τα φαντάσματα έφυγαν για την χώρα που δεν χωρά τις καρδιές.
Ο ήλιος τεντώνεται και μας "απειλεί"με αχτίδες.
Τα νέα παραμένουν αρχαία.
Φροντίστε το δέρμα σας και την πρόθεση σας.
Όλα μυρίζουν Σαββατοκύριακο χωρίς όρια.


Μετρηθήκαμε και είμαστε ακόμα ολόκληροι και λίγοι.
Ευτυχώς που σε αγαπώ και με αγαπάς!

Φιλώ σας!

Μαρία
ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Φώτο : Andrea Gjestvang
 

Οι μπλούζες σου άγραφες σελίδες...

Δεν ξέρω αν η ομορφιά τελικά θα μας..σώσει.
Σε μέρες που όλα σωριάζονται με πειθαρχία...

Η μνήμη μιας ανθισμένης αμυγδαλιάς
Η γεύση του γλυκού
Τα χαμόγελα στις ρυτίδες μας
Τα τρένα που έρχονται
Τα πόδια μας πάνω σε ένα στρωματάκι
Οι χάρτες της θάλασσας..στα Χανιά..κάπου στην Κρήτη
Οι επετειακές μας επιστροφές
Τα λικέρ του μέλλοντος
Ο γάτος σου που ξαναγύρισε πεινασμένος
Το ποδήλατο σου στα σύννεφα
Οι νέες μου κορδέλες
Ολόκληρο το μωβ μου
Οι μπλούζες σου άγραφες σελίδες
Εσύ
Εσύ
Κοντά σου γίνομαι..εγώ
Εσύ δίπλα μου...γύρω μου..μέσα μου...
Εγώ όπως..εσύ
Εμείς σαν εσύ
Κυρίως εσύ
Εσύ όπως εγώ
Εμείς...σαν εγώ
πάντα εμείς

Η μνήμη αγαπά τις προσωπικές αντωνυμίες και η αγάπη τις διαγράφει την ίδια στιγμή.

Ποιος είναι ποιος...
Ούτε που θυμάμαι!

Μαρία Βούλγαρη,Μνήμη(2018)
Ιστορίες Κάτω από Λάμπες

Προχώρα και ζήσε,μίλα και γέλα...

Όταν τελειώσει το όνειρο , τράβα γραμμή σε όλα
πες ένα γεια στην τύχη σου και από την αρχή ξεκίνα...
Οι μέρες χάνονται,οι μήνες σωριάζονται σαν πτώμα
τα χρόνια φλέγονται ,μα το μυαλό κρατά ακόμα.
Προχώρα και ζήσε,μίλα και γέλα,
γράψε ένα ποίημα που στο μυαλό σου είναι καιρό
θυμήσου και ξέχνα τα όλα , το ίδιο κιόλας λεπτό.

Πάμπος Φιλίππου

Από την ποιητική συλλογή ΚΑΝΕ Ο,ΤΙ ΣΟΥ ΛΕΕΙ Η ΠΟΛΗ
*****************************************************


Οι μέρες στοιχίζονται γύρω μας επικίνδυνες και γεμάτες παρελθόν
Οι ποιητές κοιμούνται ύπνο φιλοδοξίας..ονειρεύονται βραβεία και μεγαλεία...
Οι μέρες παγώνουν και οι τσέπες δεν ζεσταίνουν πια τα χέρια μας.
Τι μας έμεινε;;;;
Λίγοι...ΑΝΘΡΩΠΟΙ που στέκονται τίμιοι απέναντι στα σπουδαία..
Φάρος και οδηγός τα ποιήματα του Πάμπου.
Η τιμή μεγάλη.
Η αγάπη μας ακόμα μεγαλύτερη.

ΙΚΕΤΕΣ

Αγαπώ σημαίνει διαρκώ....

Αγαπιέμαι θα πει τυλίγομαι στις φλόγες.
Αγαπώ σημαίνει φέγγω καίγοντας λάδι ανεξάντλητο.
Αγαπιέμαι σημαίνει παρέρχομαι, αγαπώ σημαίνει διαρκώ.

 Rainer Maria Rilke


Στον δρόμο σας θα συναντήσετε κάποιον που θα σας παρουσιάσει τον έρωτα σαν την χειρότερη έκφραση του ανθρώπου.
Θα σας δώσει απλόχερα όλα του τα μαύρα.
Όλες του τις σκιές και τους φόβους.

Εσείς..τραβήξτε μπροστά και αγαπήστε τον με όλη σας τη δύναμη.
Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα "θεραπευθεί"...μα θα θεραπευθείτε εσείς και θα τιμήσετε τα μεγάλα της ζωής.

Δεν γιορτάζουμε τους έρωτες ,εδώ,στη σελίδα τούτη.
Γιορτάζουμε τους έρωτες που ακόμα δεν έχουν όνομα και ιστορία.

Μαρία
ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

 

Ούτε ένα Μ...

Διασχίζω την Αθηνάς και μέχρι να φτάσω στο Μοναστηράκι έχω χάσει από τις τσέπες μου όλα μου τα γράμματα.
Η Αθήνα κάθε μέρα χάνει κάποιο μέλος του σώματος της.
Δεν το προσέξατε,έτσι;;;η μήπως κάθε φορά που μας πονά κάτι στο σώμα μας θυμόμαστε;;;
Το φως της Αθήνας-ξέρω πως θα στεναχωρήσω τους εραστές της-κάθε μέρα θαμπώνει.
Σωροί τραυμάτων και φαντασμάτων εκλιπαρούν να τους ακουμπήσεις η να τους δώσεις..φωτιά.
Μνημεία,κουβέρτες,πόδια γεμάτα πληγές κάτω από το κάποτε μάρμαρο.
Έμποροι συνθετικών ναρκωτικών πουλάνε χαμόγελο σε στόματα χωρίς δόντια.
Τα χέρια γεμίζουν φουσκάλες και δεν μπορούν ούτε να ζητήσουν ένα ευρώ,πια.
Χάνω κάθε μέρα κάτι από το όνομα μου.
Χρόνια πριν έχανα το δεύτερο φωνήεν.
Σήμερα περπατώ και δεν έχω ούτε ένα Μ να κρεμάσω μια μπουγάδα...
Γέμισε η πόλη φαντάσματα από το μέλλον.
Κάγκελα σκουριάζουν χυδαία κάτω από τον ουρανό.
Συλλαλητήρια,μικροπωλητές,κρίσεις πανικού και αναισθησίας.
Κανείς δεν γνωρίζει κανέναν.
Δεν έχω κατάθλιψη....
Δεν έχω γράμματα...
Κάτι αιώνιες πέτρες κοιτώ...και θέλω να τις κάψω για να μη πονά κανείς...
Ο Μάνος συγχωρέθηκε..μα δεν συγχώρεσε το λιγότερο φως μιας πόλης.


Μαρία Βούλγαρη,Ούτε ένα Μ(2018)

Φώτο:ΙΚΕΤΕΣ χωρίς Μ

Η σιωπή ορισμένες φορές και σε ορισμένες περιπτώσεις είναι κι αυτή μια έκφραση...

«Από το 1971 δεν έχω γράψει τίποτα που να εντάσσεται σ’ αυτό που λέμε ποίηση.
Από πολλούς αυτό θεωρείται σαν ακατανόητο.
Μερικοί μου λένε ότι είναι μια προδοσία της ποίησης κλπ. Πρέπει να πω ότι […] προϊόντος του χρόνου το ενδιαφέρον μου για τον ποιητικό λόγο μειώνεται.
Δεν ξέρω γιατί, δεν διαβάζω και πολλή ποίηση, δεν παρακολουθώ και, όπως είχα πει και σε μια συνέντευξη, δεν αισθάνομαι πια σαν αθλητής στον στίβο, αισθάνομαι περισσότερο σαν φίλαθλος στις κερκίδες και συχνά όχι καλός φίλαθλος. […]
Η ποίηση σαν μια γλώσσα που δεν αφηγείται, που δεν περιγράφει, που δεν διδάσκει με αυτόν τον χρηστικό τρόπο της διδασκαλίας, αλλά που τείνει στην όσο γίνεται μεγαλύτερη συμπύκνωση, στο να βγάλει το απόσταγμα των πραγμάτων, έχει σαν κυριότερο εχθρό της τη φλυαρία, την πολυλογία, την περιττολογία. Ειλικρινά, θαυμάζω και σέβομαι τους πολυγράφους ποιητές, […] αλλά δεν πιστεύω πως ο ποιητής μπορεί να συγκινείται εξίσου από όλα. […]
Η ποίηση είναι μια δυνατότητα έκφρασης. Θα μείνει κανείς μόνο σ’ αυτή τη δυνατότητα; ή θα επιχειρήσει να εκφραστεί και με άλλους τρόπους; ή θα φτάσει κάποτε σ’ ένα σημείο που δεν θα αισθανθεί την ανάγκη της έκφρασης − και αυτό όχι από αδιαφορία ή από παραίτηση, εντελώς το αντίθετο, από την οδυνηρή —αν θες— διαπίστωση της φτώχειας των εκφραστικών δυνατοτήτων, της φτώχειας δηλαδή των λέξεων να αποδώσουν την ουσία της ζωής.
Τότε σταματά, τότε επιλέγει τη σιωπή, που και η σιωπή ορισμένες φορές και σε ορισμένες περιπτώσεις είναι κι αυτή μια έκφραση, εγώ θα ‘λεγα πως είναι και μια πράξη»

Γιατί η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε, αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπό μας.

Μανόλης Αναγνωστάκης
Απόσπασμα από ντοκιμαντέρ του Λάκη Παπαστάθη το 1983.

 

Nα χαμηλώσετε το κεφάλι σας και να ανυψώσετε την καρδιά σας....

Η αδικία έχει τόσα πολλά ονόματα και προκαλεί τόσες πολλές κραυγές.
Και μην ξεχνάμε ότι, ενώ ένα άτομο ψιθυρίζει, κάποιο άλλο κραυγάζει.
Ακούγοντάς τους θα πρέπει να ενεργοποιηθούμε, ώστε να βρούμε μια διαδρομή, που μετατρέπει την αδικία σε κάτι γόνιμο.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να χαμηλώσετε το κεφάλι σας και να ανυψώσετε την καρδιά σας.

Subcomandante Marcos
Μεξικό, Μάϊος του 2014.

 

Η θέα του άλλου ουρανού...

Για το τέλος όφειλαν ένα αξιοπρεπές "αντίο".
Κάτι δεν πήγε καλά στις ρυθμίσεις εγωισμού και το απέφυγαν με την δικαιολογία της υπέρμετρης ευαισθησίας.
Σε κανέναν δεν αρέσει ο πόνος,ψέλλισαν.

Δεν υπάρχει καμιά αξιοπρέπεια και κανένα "αντίο"όταν κάτι τελειώνει.

Υπάρχει το τέλος καθαρό και περιποιημένο, σαν να πηγαίνει στην Κυριακάτικη Λειτουργία.
Με χωρίστρα λουσμένη και καθαρά αυτιά.
Καμιά λέξη δεν σηματοδοτεί το τέλος.
Μόνο οι κόρες των ματιών αλλάζουν κατεύθυνση.
Χωρίς καμιά συστολή.
Ξεκινούν από τα μάτια του άλλου,προχωρούν στα παπούτσια του και από εκεί σε έναν άλλο ουρανό που δεν συμμορφώνεται στα "κοινά".

Το τέλος είναι η θέα του άλλου ουρανού.
Καθαρό και απαλλαγμένο.

Μαρία Βούλγαρη,Ακίνητη
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ..ΛΑΜΠΑ

Χαιρετισμοί στον Ήλιο....

Η αγαπημένη μου στιγμή μέσα στις πρακτικές της γιόγκα είναι αυτή που το σώμα μου αρχίζει να ζεσταίνεται για να χαιρετήσει....
Στις αρχές, μου φαίνονταν κωμικό βραδιάτικα να χαιρετώ τον ήλιο μα στις επόμενες χρονιές κατάλαβα πως ο ήλιος βρίσκεται παντού και πάντα παρών.
Χωρίς να σκάει αν έχει νυχτώσει η αν είναι ένα απόγευμα σε εξέλιξη.
Σε κάποιες πρωινές πρακτικές συντονιζόμουν καλύτερα με αυτό που όλοι λένε "Χαιρετισμοί στον Ήλιο"...
των πόλεων..
.των δρόμων..
των ματιών..
στον όποιο ήλιο φέρουμε ως πλάσματα μέσα μας.

Surya Namaskar ...

Οι μαγικές αυτές θέσεις του σώματος που έχει μπουκώσει από την μαυρίλα και μετά βιας λυγίζει.
Οι εισπνοές και οι εκπνοές των θέσεων αγκαλιά με αυτά τα μικρά σωτήρια κενά που μεσολαβούν ανάμεσα τους.
Και στα κενά αυτά απλώνεται ο ήλιος.
Στα κενά μεταξύ του κόσμου που μας περιτριγυρίζει και του κόσμου που κυοφορούμε στην ψυχή.
Ο ήλιος ως χαρά μα και ως "ελάττωμα" όταν συναντιόμαστε με όλα μας τα άσχημα και τα φωτίζει ξεκάθαρα.

Χαιρετισμοί στον Ήλιο,λοιπόν,σήμερα στους ΙΚΕΤΕΣ ΣΤΟ... ΣΤΡΩΜΑ.


Οι πασίγνωστες θέσεις στις πρακτικές της γιόγκα και η επιθυμία μας κυριολεκτικά να τον συναντήσουμε.

Στην προσπάθεια,είμαστε....να ξέρετε!
Και κάποιες ,ελάχιστες φορές που μας χαιρέτησε εκείνος....ήταν τα μικρά θαύματα που συντελούνται  πάνω στο στρώμα μας.

Παρακάτω τα mantras που συνοδεύουν τους χαιρετισμούς μας με την ευχή να συναντηθούμε όλοι στην αγακαλιά του!

OM MITRAYA NAMAHA :ΧΑΙΡΕΤΩ τον φίλο όλων των όντων
OM RAVAYE NAMAHA: ΧΑΙΡΕΤΩ αυτόν που λάμπει
OM SURYAYA NAMAHA: ΧΑΙΡΕΤΩ αυτόν που είναι υπεύθυνος για την ενέργεια μας
ΟΜ BHANAVE NAMAHA :ΧΑΙΡΕΤΩ αυτόν που μας φωτίζει
OM KHAGAYA NAMAHA :ΧΑΙΡΕΤΩ αυτόν που κινείται γρήγορα στον ουρανό
OM PUSHNE NAMAHA : ΧΑΙΡΕΤΩ αυτόν που μας δίνει δύναμη
OM HIRANYA GARBHAYA NAMAHA : ΧΑΙΡΕΤΩ τον χρυσό κοσμικό εαυτό
OM MARICHAYE NAMAHA : ΧΑΙΡΕΤΩ τον κύριο της αυγής
OM ADITYAYA NAMAHA : ΧΑΙΡΕΤΩ τον γιο της Aditi ,της κοσμικής μητέρας
OM SAVITRE NAMAHA : ΧΑΙΡΕΤΩ τον κύριο της δημιουργίας
OM ARKAYA NAMAHA : ΧΑΙΡΕΤΩ αυτόν που του πρέπουν όλοι οι έπαινοι

OM   BHASKARAYA NAMAHA : ΧΑΙΡΕΤΩ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗ ΦΩΤΙΣΗ

 

Τώρα που φτάνουμε ονειρεύομαι βροχές..

[...]

Είναι τα πρόσωπα του έρωτα όσα και των ανθρώπων,είναι ο έρωτας ένα σύμπαν με όλο το συμπαντικό του βάρος και θέτει την καρδιά σου εκτός ελέγχου για να την ελέγχει απόλυτα.
Το μόνο τέλειο έγκλημα είναι η συνήθεια,γιατί δεν αντιλαμβάνεσαι ότι το έγκλημα έχει ήδη διαπραχθεί κι αυτή καταλαμβάνει σιγά-σιγά το σώμα σου,κάνει μετάσταση στην ψυχή σου,
γίνεται η ψυχή σου και τελικά σε σκοτώνει.
Είναι ο έρωτας νοθευμένη απελπισία,μια έγνοια που λικνίζεται μόνιμα στην άκρη κάθε χαμόγελου,ώσπου αμφιβάλλεις ακόμα και για το αν υπάρχει,

                                                 μα αν δεν υπάρχει πώς πονέσαμε,
                                                 πώς πονέσαμε και πώς πονάμε;;;;

Σταύρος Σταύρου , ...στου έρωτα το μαύρο

 

Μια δημόσια συγνώμη...

Θέλω να ζητήσω συγνώμη από τους αγαπημένους φίλους για την καθυστερημένη μου απάντηση στα σχόλια που μας αφήνουν εδώ.
Πρόσφατα άρχισα να ασχολούμαι με το Bloqqer σαν εφαρμογή.
Έτσι,στην περιήγηση μου,βρήκα τα όμορφα που μας αφήνετε στις αναρτήσεις μας!
Είμαι λιγάκι "πίσω"σε ό,τι αφορά στην τεχνολογία.
Μαθαίνω σιγά -σιγά...
Σας ευχαριστώ από καρδιάς που περνάτε από την σελίδα τούτη.
Θέλουμε να είναι μια σελίδα που παραμένει ζωντανή και όχι μια σελίδα...μουσείο.
Η χαρά είναι μεγάλη όταν μας γράφετε και το ζητούμενο είναι να επικοινωνούμε..όσο μπορεί κάποιος να επικοινωνήσει πίσω από μια οθόνη.

Κάτι η γιόγκα μας,κάτι το πλέξιμο,κάτι τα ταξίδια,κάτι η ζωή ...μας κάνει κάποιες φορές καθυστερημένους στα ραντεβού μας.

Να είστε όλοι καλά!
Ευχαριστώ για την βόλτα σας και εύχομαι να σας κερνάμε...ανασούλες!!
Μαρία


ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Λισαβόνα...

Κανείς δεν γνωρίζει ποια είναι η κατάλληλη ώρα να δεις την Λισαβόνα.
Την πρώτη φορά έφτασα αργά το μεσημέρι.
Υπήρχε μια αταξία στα πόδια όσων κατέβαιναν βιαστικοί στην Baixa.
Τα ασπρόμαυρα πλακάκια ζωγράφιζαν μια αίσθηση νερού.
Δεν μπορείς να κοιτάξεις κανέναν κατάματα γιατί όλα τα μάτια ανήκουν στο τέλος του μεγάλου δρόμου.
Όλα τα μάτια μας ανήκουν στον Τάγο.
Λίγα, που αντέχουν τα μεγάλα ταξίδια ,ξεφεύγουν και πέφτουν αχόρταγα στην ένωση του ποταμού με τον ωκεανό.
Συντρίμμια από μέρες ακολουθούν μια μαύρη γραμμή  πάνω στον δρόμο.
Κορδέλες από νύχτες συνωστίζονται πάνω στα τραμ για να βρεθούν στην αγκαλιά των χελιδονιών.
Την πρώτη φορά που άκουσα την φωνή της ήταν πια..απόγευμα.
Δεν θυμάμαι  πως μιλάει..μα θυμάμαι τον τρόπο που με κάνει να την νοσταλγώ.
Γιατί η Λισαβόνα είναι η νοσταλγία της πόλης.
Είναι η φαντασία ενός μικρού φτερού που μέσα σε στιγμές μεταμορφώνεται σε πρόσωπα.
Σε χάρτες.
Σε χέρια που έχουν τραγούδια.
Σε αμέτρητες φιγούρες ποιημάτων που περπατούν νοσταλγικά πάνω στα ρούχα σου.

Αν σε φιλήσει η πόλη τούτη...όλα σου τα χρόνια θα ζητάς ακόμα ένα της φιλί.
Υπομονετικά και τρυφερά.
Δεν την θυμάσαι...μα η Λισαβόνα σε ψάχνει...γιατί σου οφείλει ακόμα μια στιγμή της σε χρόνο..κανέναν.

Γιατί αυτή είναι η κατάλληλη ώρα...
Η ώρα που δεν έχει κανέναν χρόνο.

Φήμες λένε πως οι ΙΚΕΤΕΣ σύντομα θα ψάχνουν τα μάτια τους...εκεί.
Θα επιστρέφουμε...γιατί μας λείπει ακόμα ένα φιλί της.

Μαρία Βούλγαρη,Λισαβόνα

Δύο αν κοιταχτούν κι αναγνωρίσει ένας τον άλλο...

[...]



γιατί για ν΄ αγαπάς πρέπει να πολεμάς, δυο άμα φιληθούν,
αλλάζει ο κόσμος, σάρκα παίρνουν οι πόθοι,
παίρνουνε σάρκα οι στοχασμοί, φτερά φυτρώνουν
στην πλάτη του σκλάβου, το κρασί είναι κρασί,
το ψωμί νοστιμίζει, το νερό είναι νερό,
γιατί για ν΄ αγαπάς πρέπει να πολεμήσεις, ν΄ ανοίξεις πόρτες,
να πάψεις να ΄σαι μια σκιά ένας ακόμα αριθμός,
που ένας απρόσωπος αφέντης
σ΄ αιώνια δεσμά έχει καταδικάσει

αλλάζει ο κόσμος

δυο αν κοιταχτούν κι αναγνωρίσει ένας τον άλλο
ξεγύμνωμα απ΄ τα ονόματα ειν΄ η αγάπη...

Octavio Paz ,Piedra sel Sol (απόσπασμα)

 

Ερημοι....

Μαζεύομαι,απλώνομαι,ο τυφλός νους μου,ξέρει τον δρόμο,η φωτεινή καρδιά μου χαμογελάει,ο ιδρώτας μου κλαίει,τα λόγια σου ξεφλουδίζουν από το δέρμα μου...
Άλλη μια φορά η αναπνοή θα με σώσει.
Στο μυαλό μου κυκλοφορούν σχεδιαγράμματα από τα μαθηματά σου και τα πόδια μου αυτόνομα σχηματίζουν τη ροή σου στο πάτωμα.
Γράφω για σένα τα ίδια και τα ίδια νιώθοντας σαν το χέρι ενός τρομπετίστα που κόλλησε στο έμβολο σφυρίζοντας αιώνια την ίδια νότα.
Είμαι ακόμα γεμάτος λόγια και κινήσεις σου να ταξιδεύουν μέσα μου.

Έρημοι σε έναν άσκοπο διαγωνισμό ορφάνιας.

Μηνάς Ραφαηλίδης.



Ο Μηνάς Ραφαηλίδης γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε στο Τμήμα Στατιστικής και Πληροφορικής της ΑΣΟΕΕ. Εχει ολοκληρώσει το πρόγραμμα εκπαίδευσης δασκάλων Hatha Yoga 200 ωρών στο Athens Yoga, βασισμένο στις αρχές ευθυγράμμισης της Anusara Yoga, και το πρόγραμμα εκπαίδευσης δασκάλων Kundalini Yoga 200 ωρών της Karam Kriya. Εχει παρακολουθήσει σεμινάρια kids yoga με τη Cheryl Crawford (Grounded Kids) και με τη Siri Arti (Starchild), βασισμένα και τα δύο στην Kundalini yoga. Επίσης έχει παρακολουθήσει workshops με τον Martin Kirk, τον Carlos Pomeda, τον Todd Tessen και τον Alessandro Ortona. Επίσης παρακολούθησε την εκπαίδευση Aerial Yoga Teacher Training με τον Γιώργο Ανδριανόπουλο και το Aerial Kids Yoga Teacher Training με τη Χριστίνα Μάτση και τον Γιώργο Ανδριανόπουλο. Η πρώτη του επαφή με τη yoga ήταν πριν από 15 χρόνια και ως σήμερα ασκείται συστηματικά σε διάφορα είδη (hatha/anusara, kundalini, vinyasa, ashtanga).

 

Ήρθε Φλεβάρης...

Ήρθε Φλεβάρης ...
Κάποιος τον είδε να τρέχει.
Κάποιος άλλος τον είδε να σκύβει το κεφάλι και να κοιτά τα πόδια του.
Άλλος τον είδε να αδειάζει τις τσέπες του στη θάλασσα...
Τον είδαν,μας είπαν,πολλοί.
Και όλοι τον είδαν όπως βλέπουν κάθε μέρα έναν καθρέφτη.

Ήρθε Φλεβάρης με σημεία στίξης.
Τελείες ,άνω τελείες,εισαγωγικά,και μπόλικα αποσιωπητικά...

Βλέπεις,οι Ιστορίες του Φλεβάρη αγαπούν τα αποσιωπητικά και την θάλασσα.
Εκεί...όλα μας τα ανεκπλήρωτα γίνονται βότσαλα.
Εκεί..όλες μας οι τελείες γίνονται γλάροι.
Και όλες μας οι παύλες...πλοία!!

Καλό μας μήνα,φίλοι μου!!!
Σαν χειμωνιάτικη θάλασσα γεμάτη ζωντανά βότσαλα.
Που κάποτε ήταν ..αποσιωπητικά ψυχής.

Υγεία,αγάπη,ταξίδια.

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ