Tις προάλλες είδα τω ζωή της Γκρέις Κέλλυ, με τη Νικόλ Κίντμαν.
Η πανέμορφη ηθοποιός που παντρεύεται τον πρίγκιπα του Μονακό και γίνεται η Αυτής Γαλήνια Υψηλότης, η πριγκίπισσα του Μονακό ή, πιο απλά, η Πριγκίπισσα Γκρέις.
Σκεφτόμουν πως όταν ήταν η κόρη μου μικρή και μου ζητούσε παιχνίδια με πριγκίπισσες, γινόμουν έξαλλη. "Μα πώς κάνεις έτσι, κοριτσάκι είναι με πριγκίπισσες θα παίξει", μου έλεγε και μου ξανάλεγε η Ερατώ. "Δεν είναι πριγκίπισσα", χτυπιόμουν εγώ, "είναι η κόρη της Φρόσως της μοδίστρας!
Να το χωνέψει από τώρα, να μην υποφέρει μετά".
Κάποια φορά, η ξαδέρφη μου η Μαίρη, μεγάλη ψωνάρα, έφερε δώρο στην κόρη μου μια ξύλινη ταμπέλα για την πόρτα του δωματίου της: Princess. Για την πόρτα του δωματίου της, που μπαλκόνι δεν έχει, ένα παράθυρο όλο κι όλο που βλέπει στον ακάλυπτο. Απέναντι ακριβώς από το διαμέρισμα της κυρα-Βούλας.
Φωνάζει η έρμη πότε πότε, με καλεί να βγω στο μπαλκόνι της κουζίνας για να πούμε δυο ρημαδοκουβέντες, της έχει ψιλοσαλέψει από τη μοναξιά της δόλιας.
Γεμάτος δράματα, λοιπόν, ο γάμος της Γκρέις. Εκεί να δεις προβλήματα. Δεν μπορούσε, λέει, να χωρίσει τον άντρα της, γιατί τότε η Γαλλία θα έπαιρνε το Μονακό.
Μεγάλη ευθύνη, όσο να πεις. "Μωρέ δεν ξέρω εγώ από ευθύνες και δύσκολους γάμους;", μονολογούσα. Να θες να χωρίσεις και να μην μπορείς, να ακούς το κλειδί στην πόρτα και να ταράζονται τα σώψυχά σου, να θες να βρίσεις, να πηγαίνεις ντουγρού για καβγά και να πετάγεται μπροστά σου το παιδί.
Και εντάξει, στο Μονακό θέλεις να καβγαδίσεις, τόσα δωμάτια υπάρχουν. Η αίθουσα μπιλιάρδου, ο ξενώνας, η βιβλιοθήκη, το καπνιστήριο. Στο διάρι της οδού Λαχανά 23, πού να τσακωθείς; Τα δικά μας τα δράματα, όμως, δεν τα κάνουνε ταινία.
Στα περισσότερα δραματικά, ή με κάτι επιχειρηματίες ασχολούνται ή με αρχιτέκτονες, γιατρούς, μουσικούς ή με τον Παπακαλιάτη που ταξιδεύει στη Νέα Υόρκη για να ξεπεράσει τον έρωτά του και να του φύγει ο νταλκάς.
Εγώ για να ξεπεράσω τον δικό μου τον νταλκά, σέρνομαι μέχρι το μπροστινό μπαλκόνι για να κάνω κανα τσιγάρο.
Για το πίσω μπαλκόνι της κουζίνας ούτε λόγος. Τρέμω στην ιδέα μη μου πιάσει η γριά την κουβέντα, έχω που 'χω τα δικά μου.
Άλλες φορές, πάλι, πάω και μαγειρεύω. Και κόβω κρεμμύδια και κλαίω. Άτιμα αυτά τα κρεμμύδια, τέρμα, από την άλλη βδομάδα θα ψωνίζω από τη λαική.
Ένα πρωί, παίρνει η Γκρέις τηλέφωνο τη μητέρα της που ζούσε στην Αμερική. Μιλούσανε με τις ώρες, η μάνα της, μάλιστα, όπως κάθε γνήσια Ελληνίδα μάνα, τη συμβούλευε να κοιτάξει το γάμο της και τα παιδιά της, ενώ κάθε τόσο, τη ρωτούσε με αυστηρότητα αν υπάρχει άλλος.
Και κάποια στιγμή, κλείνει η Γκρέις το τηλέφωνο και σκάει μύτη το μικρό: "γιατί κλαις μαμά;" Τι να πεις; Γιατί χωρίζω με τον πατέρα σου, η υπομονή μου τέλος και είμαι χάλια και σκέφτομαι και πώς θα βγαίνουμε τώρα-κι ας μην έμπαιναν πάνω από 700 ευρώ στο σπίτι απ' τον μπαμπά σου; "Tα κρεμμύδια", ψελλίζεις. Ενώ η Γκρέις λέει "συγκινήθηκα, αγάπη μου, μιλούσα με τη γιαγιά σου στην Αμερική. Πολύ μου έχει λείψει".
Η γιαγιά η δικιά μου, πάλι, την ημέρα του γάμου μου, με παίρνει πιο κει, με φιλεί, με σταυρώνει, μου βάζει κι ένα δαχτυλίδι της στο δάχτυλο και μου λέει: "Ο άντρας σου, κόρη μου, να σε γνωρίζει μόνο από τη μέση και κάτω". Μεθυσμένη κι εγώ γυρνώ και τη ρωτώ, "τι λες ρε γιαγιά, να μην δείξω στο Σωτήρη το στήθος μου;" Τη συμβουλή της, όμως, την τίμησα, την κράτησα.
Δέκα σκεφτόμουν, το ένα έβγαινε από τα χείλη μου στο Σωτήρη.
Διάβαζα τότε και κάτι άρθρα για τους γάμους στην Αμερική. Να τα λέμε όλα ο ένας στον άλλον, έλεγε. Μας φάγανε οι αμερικανιές, μουρμούριζα. Άκου όλα! Μα να μην έχω μισή φωλιά μυαλό δική μου;
Μου έκανε και ελαφρώς βαρβαρότητα να μην είσαι και λίγο πρίγκιπας μέσα στο γάμο.
Να μην έχεις τα ιδιαίτερά σου, λίγο χώρο βρε αδερφέ!
Τελείωσε και η ταινία, τελείωσε και ο γάμος με το Σωτηράκη.
Δράμα και η Γκρέις, δράμα και η Φρόσω η μοδίστρα. Που έζησε έντεκα χρόνια με το Σωτήρη και πάλευαν πότε με τους εαυτούς τους, πότε ο ένας με τον άλλο και πότε μαζί εναντίον της ειλικρίνειας και του "να τα λέμε όλα".
Ιωάννα Ασημάκη
