Παράκαμψη...

Τελικά...

Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν εύκολα πορεία.

Δυσκολεύονται να κάνουν μια παράκαμψη που θα τους κάνει ευτυχισμένους.

Σε έναν δρόμο η σε έναν άνθρωπο.

Βλέπεις...τις Παρασκευές ο "έρωτας"είναι πιο εύκολος.

Τον φοβάσαι..καλύτερα!
Κρίμα...

Μαρία Βούλγαρη

ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ ΤΗΣ...ΠΛΑΚΑΣ.

ΙΚΕΤΕΣ ΣΤΟ...ΣΤΡΩΜΑ

THE HEART SUTRA

[...]

Όλα τα πράγματα είναι κενά:
Τίποτα δεν γεννιέται, τίποτα δεν πεθαίνει,
Τίποτα δεν είναι καθαρό, τίποτα δεν είναι λερωμένο,
Τίποτα δεν αυξάνεται και τίποτα δεν μειώνεται.

Έτσι, στο κενό, δεν υπάρχει σώμα,
Κανένα συναίσθημα, καμία σκέψη,
Καμία θέληση, καμία συνείδηση.
Δεν υπάρχουν μάτια, δεν υπάρχουν αυτιά,
Χωρίς μύτη, χωρίς γλώσσα,
Χωρίς σώμα, χωρίς νόημα.
Δεν υπάρχει είδηση, ακρόαση,
Χωρίς μυρωδιά, χωρίς γεύση,
Δεν αγγίζω, δεν φαντάζομαι.
Δεν υπάρχει τίποτα που φαίνεται ούτε ακούγεται,
Ούτε μυρωδιά, ούτε γεύση,
Τίποτα δεν αγγίζεται ,τίποτα δεν φαντάζεται

Δεν υπάρχει άγνοια,
Και κανένα τέλος στην άγνοια.
Δεν υπάρχει γήρας και θάνατος,
Και δεν υπάρχει τέλος στα γηρατειά και στον θάνατο.
Δεν υπάρχει κανένα πόνος, καμία αιτία για πόνο,
Κανένα τέλος στον πόνο, κανένα μονοπάτι.
Δεν υπάρχει επίτευξη σοφίας,
Και καμία σοφία να επιτευχθεί

Gaté,
gaté,
paragaté,
parasamgaté.
Bodhi!
Svaha!

NAMASTE.

 

Στο τέλος της γέφυρας έπεφταν βαλίτσες...

Έφτασε στη γέφυρα αργά το απόγευμα.
Η νύχτα έτρεχε μέσα στα τραμ βιαστική και ζέσταινε τα αστέρια της.
Τα χέρια της είχαν βγει από τις τσέπες και ακουμπούσαν τα μαλλιά ενός μικροπωλητή.
Θυμήθηκε το αστείο του σαν έναν Ιούλιο και γέλασε.
"Ρώτησε να μας πουν.Πως θα πάμε στην Πλατεία της Επανάστασης;".
Ο κόσμος πήγαινε.
Ο Μολδάβας ερχόταν.
Ήταν καινούργια η πόλη χωρίς τις σκιές τους.
Δίπλα της είχε όλα όσα της έφταναν.
Τις μπότες της,ένα κασκόλ,το βιβλίο.
Περπάτησε από την μια άκρη στην άλλη λες και δεν είχε ξαναδεί αυτά τα θλιβερά αγάλματα.
"Τα λυπάμαι",του είχε πει.
"Εγώ σκέφτομαι μόνο τις σοφίτες"της είπε.
Στο τέλος της γέφυρας έπεφταν βαλίτσες,σκισμένες σελίδες,νότες αποσβολωμένες ,φωτιές και ποιήματα.
Ο Sudek είχε και τα δυό του χέρια ανοικτά για  να τα αγκαλιάσει.
Όλα άρχισαν να επιστρέφουν όπως γνώριζαν.
Λαίμαργα και τρυφερά.
Ολόσωστα και επώδυνα.
Χωρίς θεούς.
Χωρίς θνητούς.

Μαρία Βούλγαρη,Αστείο(απόσπασμα)
ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΑ ΣΤΟ...ΜΕΛΛΟΝ

Φώτο:Josef Sudek

Τελικά...

Σε ένα μπλοκάκι ,μια φορά και σε καιρούς γνώριμους, στριμώχτηκαν τα πιο μεγάλα οδοιπορικά.

Οι σελίδες του ήταν μια κοινότητα, μια διαμαρτυρία- στάση ζωής,μια συνταγή,μια δημιουργία,μια φωνή,ένα κλάμα και πολλά χαμόγελα.

Δίπλα σε οδηγίες  για πλέξιμο με βελονάκι, έβλεπεις ένα κείμενο που γράφτηκε στο μετρό.
Κάτω από μια συνταγή για γλυκό ψυγείου ,υπάρχει μια μικρή σημείωση από την Πράγα.
Στο περιθώριο μιας σελίδας, κάπου στη μέση, υπάρχει ένας λεκές από βιαστικό καφέ στο αεροδρόμιο.
Σελίδες σκισμένες, ραντεβού στο ογκολογικό για τον αδερφό σου…
Υπολογισμοί για τον οικονομικό θάνατο που σου επιβάλλουν οι «ολίγοι»σε όλα τους,
σχέδια  για σκουφάκια παιδικά που φορέθηκαν από παιδάκια του κόσμου.

Μια γρήγορη συνταγή με υλικά μνημονίου η κατοχής.

Δυό –τρείς λέξεις για μια πικρή διαπίστωση που αφορά εσένα.
Ένας αγώνας δρόμου να προλάβεις την δυστυχία.

Ένας τίτλος βιβλίου για αυτούς που σε περιμένουν.

Λίγο πριν το τέλος οι σελίδες ήταν βρεγμένες από το ποταμόπλοιο που σε πάει σε μια άλλη χώρα..και από την βροχή της Βιέννης.

Κάπως έτσι φτιάξαμε τα ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΑ ΤΣΕΠΗΣ το 2015

Το βιβλίο έφτασε στο τέλος της εποχής του.

Ξεκίνησαν νέα μπλοκάκια,εδώ και καιρό.

Θα γιορτάσουμε το τέλος μιας διαδρομής με μια παρουσίαση-γιορτή-συνάντηση μόλις αρχίσουν να πέφτουν οι πρώτες βροχές στο κέντρο της Αθήνας.

Την οφείλω σε δυό αγαπημένες Βασιλικές που έλειπαν στην πρώτη βόλτα του.

Λεπτομέρειες σε επόμενη ανάρτηση-προς το παρόν κλείνουμε τα παράθυρα του καλοκαιριού-στη θάλασσα.

 

Τα ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΑ σας φιλούν όλους και τον καθένα ξεχωριστά.

Στην Μαρία δεν πολυμιλούν γιατί ξέχασε να τα διαβάσει...

 

Τα ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΑ βρίσκονται στις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ και στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ ,στα Εξάρχεια.

https://ekdoseisynadelfwn.wordpress.com/

Ο έρωτας έχει γεννητική ικανότητα...

[...]

 

Όταν ερωτευόμαστε, το ασυνείδητο του έρωτά μας σε ένα πρώτο στάδιο μας κάνει να ανοιχτούμε και να έρθουμε σε επαφή με το πραγματικό μας είναι.
Αυτό είναι που κάνει τον έρωτα τόσο υπέροχο, γιατί μας δίνει την ευκαιρία να φανούμε όπως πραγματικά είμαστε.
Ο έρωτας είναι μια συνάντηση μεταξύ δύο όντων που είναι.
Φτάνουμε παίζοντας ρόλους, λειτουργώντας σαν προγραμματισμένα ρομπότ, και ξαφνικά συμβαίνει το θαύμα... Βγάζουμε τα προσωπεία μας και δωρίζουμε την παρουσία μας σε αυτόν που ερωτευόμαστε.
Ξέρουμε πως αυτό δεν διαρκεί πολύ.
Αργά ή γρήγορα εμφανίζονται τα εμπόδια, οι τάσεις, οι συνήθειες, οι άμυνες.

Όταν ερωτευόμαστε, τα πράγματα γίνονται ανάγλυφα, κι εμείς ενσαρκωνόμαστε πάλι μέσα στον αδιαφανή κόσμο, που τον ανακαλύπτουμε τώρα πλουσιότερο, πυκνότερο από ό,τι υποψιαζόμασταν.

Ο έρωτας μας αποζημιώνει για την έλλειψη νοήματος της ζωής -γι’ αυτό, όταν αποτυγχάνει, η έλλειψη νοήματος μας καταβάλλει.

Μόνος νιώθω άδειος και ταυτόχρονα κορεσμένος: αν είμαι μόνος, περισσεύω. Στην τρομερή στιγμή του χωρισμού, αυτό το «εγώ» που είχα ευχηθεί να βάλω σε παρένθεση γυρίζει πίσω σ’ εμένα σαν μπούμερανγκ, μαζί με ανώφελες έγνοιες.

Και να΄μαι πάλι φορτωμένος μ’ ένα νεκρό βάρος: σηκώνομαι, πλένομαι, τρέφομαι, υπομένω την παραφροσύνη του εσωτερικού μου μονολόγου, σκοτώνω την ώρα, περιπλανιέμαι σαν την άδικη κατάρα. Αυτό το κενό είναι υπερπλήρες.

«Τα μεγάλα, αδυσώπητα πάθη συνδέονται με το ότι κάποιος φαντάζεται ότι βλέπει το πιο κρυφό «εγώ» του να τον κατασκοπεύει πίσω από τα μάτια του άλλου», γράφει ο Ρόμπερτ Μουζίλ. Αλλά το μυστικό αυτού του «εγώ» έγκειται στο ότι το έχει κατασκευάσει ολοκληρωτικά ο άλλος, μέσω της έκστασης και του ενθουσιασμού που μας έχει προκαλέσει: ανήκουστη απόλαυση του να σ’ αγαπούν, δηλαδή να σε σώζουν από την ύπαρξή σου.

Ο έρωτας έχει γεννητική ικανότητα, εκκολάπτει και δημιουργεί κάτι που υπήρχε μόνο σε λανθάνουσα κατάσταση. Μας απελευθερώνει από το αναμάσημα του φτωχικού μας «εγώ» που συνιστά το προσωπικό μας βάθος. Και μας προσφέρει ένα άλλο, πλουσιότερο, που μας ενδυναμώνει και μας κάνει ικανούς για μεγάλα πράγματα.

 

Pascal Bruckner,Το παράδοξο του έρωτα

 

 

Ερώτηση....

Και εσύ εξακολουθείς να με ρωτάς τι γράφω...
Μα...μόνο μια ακόμα φανταστική ιστορία αυτών που πραγματικά...είμαστε!
Αν είναι αληθινή η δεν θα συμβεί ποτέ...να αναρωτιέσαι..γιατί σε όλα όσα μεσολάβησαν,εμείς δεν υπήρξαμε.
Η φαντασία έχει μια τρομερή δύναμη!
Αυτή...της μόνης ζωής που υπάρχουμε.. μέχρι να ζήσουμε!
Σκέψου....
Μαρία.Βούλγαρη,Πραγματικά γεγονότα(απόσπασμα)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ..."ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ"(για τον χρόνο και τον άνεμο)

Χρόνος...

[...]

Το αύριο δε μας περιέχει
Βρέχεται από άγνωστα αστέρια
Τσιμπιέται από περίεργα κουνούπια
Που δεν πεθαίνουν
Ποτέ.
Το έχουμε αιφνίδια καταργήσει
Μας φοβίζει η φωνή
Λιποτακτούμε μπρος στην αγάπη


Το σήμερα μας φάνηκε αβάσταχτο
Ποτέ δεν βρέχει
Μόνο μια υγρασία χαμηλή και κίτρινη
Να επιμένει.
Ο ήλιος κάνει τη δουλειά του
Και κοιμάται ύστερα.
Ο,τιδήποτε μας αγγίξει
Τελειώνει.
Το διαχειριζόμαστε μπάνικα :
"κάτι που το ξέρω απέξω,δεν με τρομάζει πια"
Αγάπες χυμένες στο δρόμο,ερήμην και φλύαρες
Τον είχαν κουράσει όλοι αυτοί τον γιατρό
Γέροι,ακόμη πιο γέροι...
Όλοι με άνοιες
Να λένε για κούνιες,κορδέλες,σχολικές γιορτές
Το παρελθόν είναι τρομακτικό
Κι όμως...εκεί γυρίζουμε με δίψα
Τυχαίο νάναι;;;

Νίκος Κυριακίδης

Από την ποιητική συλλογή,ΧΡΟΝΟΣ
εκδ. ΣΑΙΞΠΗΡΙΚΟΝ

****************************************************
Το βιβλίο τούτο του Νίκου,το διάβασα χωρίς να έχω την έννοια του χρόνου στο μυαλό μου...
Ίσως γιατί ο Νίκος έχει μια άλλη εκδοχή του στα ποιήματα που γράφει..η εκείνα τον σημειώνουν..πραγματικά δεν γνωρίζω...
Ίσως γιατί...περίμενα μια άλλη ,νέα του ερμηνεία...την οποία βρήκα.
Αγάπησα κάποια ποιήματα με την πρώτη ανάγνωση και άλλα τόσα φοβήθηκα να αγαπήσω.
Δυσκολεύτηκα να βρω ποιο ήταν αυτό που χαρτογραφεί τον Νίκο στο μυαλό μου... να σας το δώσω να το έχετε.
Όταν έβγαλα τον "χρόνο"από αυτή την επιλογή...με συνάντησε το παραπάνω.
Ευχόμαστε από καρδιάς να είναι καλοτάξιδη και τούτη η ποιητική συλλογή του Νίκου Κυριακίδη.
ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

 

Ημερολόγιο Απουσίας...

Αρχή ...

Αρχή πάνω σε δρόμους έλικες

Σε ρόδες σκέψεις που σέρνουν τις μορφές του χρόνου

Τοπίο υγρό με ορίζοντα τους πρόποδες που λαμπιρίζουν

Κι ύστερα σιτοβολώνες

Κίτρινο αχανές, λες κα το πράσινο ξέρασε όσο μπλε υγρό είχε απομείνει

Αρχή στην σκέψη

Στο καινούριο κενό

Στο επαναλαμβανόμενο ετήσιο

Στο ίδιο καθημερινό

Αρχή στην Απουσία

*********************************************************

Τρίτη Απουσία

Οι απουσίες δεν μετράνε με κενά

Ούτε η καθημερινή αναπλήρωσή τους

Δεν έχουν κώδικα ηθικό

Συναίσθημα ή λήθη

Οι συνήθειες μοιάζουν βάλσαμο

Αλλάζουν παραπλανητικά έννοιες, σημασίες

Διασκέδαση – βουβή – τα σόσιαλ μίντια

Ψυχαγωγία η κομμένη ανάσα του κόκκινου επιζήσαντα

Ενημέρωση η λάμια πάνω στη γλώσσα του δημοσιογράφου

Απουσία… από την αλήθεια

Ολοκλήρωση το σπιτικό και ο σκύλος στο δανεικό χορτάρι

Καταξίωση το χειροκρότημα, το ψεύτικο χαμόγελο, του κόλακα η γλίτσα

Χειραφέτηση στο δημόσιο η θεσούλα, το άνισο κυνηγητό

Απουσία… από τους Αγαπημένους

Ειλικρίνεια ο συμβιβασμός, η αποδοχή, τα στερεότυπα

Θάρρος της επιθυμίας ο θάνατος, η μόνιμη μάχη η εσωτερική

Απουσία… Τρίτη… από τη ζωή

**********************************************

Επιστροφή στην Απουσία


Νομοτέλεια

Και επιστροφή

Απογοήτευση

Και ανακούφιση συνάμα

Στα βήματά μας

Περπατάμε

Αντίθετα

Μα με καινούριες εικόνες

Χέρια γεμάτα

Και μάτια χορτασμένα

Από ανθόφυλλα και θαλάσσια γουργουρητά

Πάντοτε έτσι είναι η επιστροφή

Πιο σοφή

Πιο μελαγχολική

Πιο σύντομη

Μα και

Ανυπόμονη

Γεμάτη προσμονή

Και λάμψη

Κατερίνα Γούσιου

*************************************************************

Η Κατερίνα είναι η φίλη που μου υπενθυμίζει πως τα χιλιόμετρα είναι μόνο για τους οδικούς χάρτες.

Βρεθήκαμε στα σοσιαλ μίντια πριν πολλά χρόνια,αμήχανες με το σκοτάδι τους,αγαπήσαμε τα ίδια βιβλία και στη συνέχεια ανακαλύψαμε πως κάποιοι άνθρωποι όταν φτάνουν ο ένας στον άλλο ,επιβεβαιώνουν μια και μόνη διαδρομή: Ξαναβρεθήκαμε και ευτυχώς!

Η Κατερίνα ζωγραφίζει,γράφει,εργάζεται,ανησυχεί,νευριάζει,απορεί,εγκαταλείπει,αγαπάει ,ελπίζει και εύχεται.

Όλα τα παραπάνω τα κάνει δημιουργία.

Θεραπεύει και θεραπεύεται.

Τα Ημερολόγια Απουσίας θα δημοσιεύονται εδώ από καιρό σε καιρό.

Την παρακαλώ να γράφει...

Την παρακαλώ να είναι....

Κυρίως...την αγαπώ για όλα όσα  την κάνουν και μας κάνουν καλύτερους αλλά και χειρότερους.

Κατερίνα μου...

Κανένα χιλιόμετρο...

Μόνο...εμείς!

Σε ευχαριστώ για την "θεραπεία".

Το παραπάνω σκίτσο είναι της Κατερίνας.

Με βρήκε ένα μεσημέρι..και από τότε είμαστε αχώριστοι.

ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ...

Μην κάνεις ανακωχή, μη με συγχωρείς ποτέ.
Μαστίγωσέ με στο αίμα, που κάθε πράγμα φοβερό
να είσαι συ που γυρίζεις.
Μη μ' αφήνεις να κοιμηθώ, μη με αφήνεις ήσυχο!
Τότε θα κερδίσω το βασίλειό μου,
θα γεννηθώ αργά.
Μη με χάνεις σαν μιαν εύκολη μουσική, μην είσαι χάδι
ούτε γάντι.
Επεξεργάσου με σαν τσακμακόπετρα, απέλπισέ με.
Κρύψε την ανθρώπινή σου αγάπη, το χαμόγελο τα μαλλιά σου.
Δοσ 'τα.
Έλα σε μένα με την ξερή οργή σου από σπίρτα και λέπια.
Κραύγασε. Ξέρασέ μου άμμο στο στόμα, σπάσε μου τα σαγόνια.
Δεν με ενδιαφέρει να σε αγνοώ κατάφωρα
να ξέρω πως παίζεις φάτσα στον ήλιο και τον άνδρα.
Μοιράσου τον.

Εγώ σου ζητάω την τρομερή τελετουργία του τεμαχίσματος,
αυτό που κανείς δεν σου ζητάει: τα αγκάθια
ως το κόκαλο. Βούτα με από αυτό το αισχρό πρόσωπο,
υποχρέωσέ με να κραυγάσω τελικά το αληθινό μου όνομα.

Julio Cortazar

Η ποίηση του κρίθηκε ως "συγκινητικά αποτυχημένη"...
Οι ΙΚΕΤΕΣ ευχαριστούν όλες τις κακές κριτικές γιατί σε αυτές οφείλουν τη συνάντηση με μεγάλους ποιητές...

 

Χιλιόμετρα μακριά... από το "κάθε εμείς"..

Τα σύννεφα κάνουν sound check και δοκιμάζουν τον φωτισμό..
Η μέρα χασμουριέται και εγώ ξυπόλητη στη μέση μιας κουζίνας φτιάχνω καφέ στις παρτιτούρες που μετά βίας διαβάζω..
Για "κάθε εμένα"... σε "κάθε εσένα"..
Χιλιόμετρα μακριά... από το "κάθε εμείς"..

Λεπτές ισορροπίες από το "πάντα εμείς"...
Είναι τα όνειρα που θέλουν..εξάσκηση...

και τα χέρια μου που ακόμα σε αρνούνται...

Μαρία Βούλγαρη,Αφορμή σαν...τραγούδι

Σύντομες Ουτοπικές Σημειώσεις...

Δεν σχεδίασα για μας μεγάλα όνειρα..
Γενναίες πράξεις...
Κορυφαία ποιήματα...

Το μόνο που ευχήθηκα ...
Να μας συντρίψουν  οι βουτιές του ήλιου στη γραμμή της Ανατολής.
Οριστικά και από την Αρχή...


Μαρία Βούλγαρη, Σύντομες Ουτοπικές Σημειώσεις

 

Ποιος είναι αρκετά βρεγμένος για να ορκιστεί...

Είχε αποφασίσει πως δεν θα σημείωνε πια καμιά λέξη.
Έτσι κι αλλιώς όλα είχαν γραφεί υπέροχα!
Όλα είχαν ειπωθεί με βεβαιότητα.
Και όλα είχαν τραγουδηθεί όπως τους έπρεπε.
Το αεροπλάνο έκλεισε την πόρτα στις στοές της Bologna.
Οι επιβάτες ήταν έτοιμοι να πάρουν τον ύπνο της επιστροφής.
Το φθινόπωρο τελείωνε με την ανακοίνωση των μέτρων προστασίας.
Όλα είχαν ειπωθεί...
Και το κουτί που τους κουβαλούσε έτρεχε σε έναν ακόμα διάδρομο.
Προσπάθησε κι εκείνη να κοιμηθεί για να μην επιστρέψει σε μια πόλη που ήταν γεμάτη ασφάλεια.
Όλα είχαν βεβαιωθεί και επιβεβαιωθεί.
Όλοι!
Μα όταν οι ρωγμές δεν είναι καλά λαδωμένες και κάνουν θόρυβο....τίποτα δεν είναι δεδομένο και χιλιοειπωμένο.
Έτσι...
Ανέλαβε το χρέος της ακόμα μια φορά.
Και η ιστορία αρχίζει :Ποιος είναι αρκετά βρεγμένος  για να ορκιστεί πως δεν θα ξαναγράψει για την ξαφνική μπόρα;;;
Συνεχίζεται...

Μαρία Βούλγαρη,Όρκος(απόσπασμα)
Ατελείς Ιστορίες Βροχής

Ολοκαίνουργια μάτια...

Στα πιο πολλά της ταξίδια πατούσε στις μύτες των ποδιών της.
Η αναπνοή της ήταν μπερδεμένη.
Τα χέρια της πάλευαν να παραμείνουν μέσα στις τσέπες της ακίνητα.
Τα μαλλιά της τα στρίμωχνε μέσα σε ένα ακόμα καπέλο.
Οι γλώσσες δεν είχαν ήχο και την ξεγελούσαν.
Στα πιο πολλά της ταξίδια κουβαλούσε σκιές.
Τις τακτοποιούσε σε βροχερά σημεία για να τις ξαναβρίσκει ζωντανές.
Έγραφε πάντα για μια επιστροφή και ποτέ για μια αναχώρηση.
Στα πιο πολλά της ταξίδια κουβαλούσε βιβλία που ακόμα δεν είχαν γραφεί.
Ποτέ δεν χρησιμοποίησε χάρτες.
Φοβόταν παθολογικά τα μουσεία και ο εφιάλτης ήταν αν κάποιο τους έκθεμα της έπιανε την κουβέντα.
Σε όλα, όμως ,τα ταξίδια ευχόταν πάντα  να έχει ολοκαίνουργια μάτια.
Και αυτό....συνιστά ένα ταξίδι από μόνο του.
Δεν επιστρέφει κάποιος που πάντα πηγαίνει.
Και αυτό συνιστά..μια ολοκαίνουργια χώρα να βρίσκεις στα..πιο πολλά σου ταξίδια.

Μαρία Βούλγαρη,Ατελείς Ιστορίες Βροχής(2017)

Ανοιχτό παράθυρo

Πάνω στις στέγες ζει η ομορφιά.

Κόκκινες στέγες σκορπισμένες σαν ευχές για ομορφιά.

Κόκκινες στέγες με σοφίτες στη μοναξιά.

Παρατηρούν τη ροή του Μολδάβα, σιωπηλές και περίεργες.

Βλέπεις το ποτάμι, είναι η ζωή που κυλά.

Ποτέ δεν ξέρεις τι θα αφήσει στην όχθη και τι θα πάρει μαζί του από σένα.

Κόκκινες στέγες σε πόλη που αγάπησε το κόκκινο μετά μανίας.

Στέγες σαν βιβλία με ιστορίες για βαλίτσες που ανοιγοκλείνουν στις εποχές.

Κόκκινες στέγες σαν ευχές.



Κόκκινες στέγες σαν ευχές

σε πόλεις μεγάλες και πολιτείες μικρές.

Κόκκινες στέγες σαν ευχές

σε σοφίτες κλεισμένες

και σε βαλίτσες του χθες.

Κόκκινες στέγες με χλωμούς ποιητές

να διαβάζουν βιβλία και να γράφουν ζωές

Σαν ποτάμι κυλάνε

και μιλούν τώρα πια σιωπηλές…

Κόκκινες στέγες.

Παντού, σαν ευχές.

Αντέχουν στο γκρίζο και στις φτωχές μας στιγμές.

Μαρία Βούλγαρη,Ανοιχτό παράθυρο

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΑ ΤΣΕΠΗΣ 2015

Φώτο:ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ στο κάστρο της πόλης (2013)

Αύγουστος μήνας...

Σε κάποια συρτάρια αρχίζει  βροχή...
Σε κάποιες θάλασσες γεννιούνται υποσχέσεις που ήδη έχουν ενταφιαστεί με τιμές.
Σε κάποιες ντουλάπες γεννιούνται ολοκαίνουργια καπέλα.
Και σε κάποιες διασταυρώσεις τα παπούτσια στρίβουν σε μια τρίτη οδό.
Πιο οριστική λογοτεχνία από τούτη...δεν γνώρισα.

Μαρία Βούλγαρη,ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ

******************************************************
Ο Αύγουστος στο μυαλό μου μοιάζει με μια τεράστια αιώρα που αναβάλλει γλυκά την επικείμενη "βροχή" του φθινοπώρου.
Μήνας  τεμπέλης!
Μήνας με άνεμο!
Μήνας ανάγνωσης!


Καλό μας μήνα ,φίλοι μου!