Αγάπης εγκώμιο...

Μια μέρα αγαπηθήκαμε ...στο πουθενά.
Χωρίς αναμετρήσεις...
Χωρίς όρκους...
Χωρίς όρους..
Χωρίς φλυαρία...
Χωρίς μακιγιάζ...
Χωρίς αποστάσεις...
Χωρίς αγαθά...
Μια μέρα αγαπηθήκαμε ...στα ξαφνικά.
Με κορδόνια λυτά...
Με βιβλία ανοιχτά...
Με καινούργια τα παλιά...
Με μεσημέρια σαν παγωτά..
Με καιρούς διπολικούς...
Με ποδήλατα που τρέχουν σαν ξανθά μαλλιά.


-Θα με αγαπάς;;;;
-Μέχρι το τέλος της προσμονής...

Μαρία Βούλγαρη,Praha 1
ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Κρέμα,κρασί και θάλασσα...

Αν θα έγραφα κάτι για την Λισαβόνα θα ήταν για τα τραμ .
Aυτά τα «κοσμήματα»που κυκλοφορούν στα στενά δρομάκια της πόλης.
Θα ήταν για τους καλούς και γλυκύτατους Πορτογάλους που σου χαμογελούν χωρίς φτιασίδια.
Για το σημείο που ο Τάγος χάνεται και βαφτίζεται σε Ατλαντικό.
Ένα ατέλειωτο ποίημα είναι η Πορτογαλία.
Δεν είναι Ευρώπη…δεν είναι είναι Μεσόγειος…είναι η Πορτογαλία!
Δεν μοιάζει με τίποτα άλλο…έτσι απλά!
Γιατί εκεί όλα είναι απλά και όμορφα!Μια χώρα που μέσα στις δυσκολίες της,χαμογελά και μυρίζει κρέμα ,κρασί και θάλασσα…από αυτή που δεν έχουμε δει!
Μαρία Βούλγαρη,Πρώτη σημείωση στη Baixa(2006).
---------------------------------------------------------------------------------------------
Στην Λισαβόνα το 2006 ξεκίνησαν τα πρώτα μπλοκάκια με τις σημειώσεις μου.Ήταν Ιούνιος.
Πέρασαν δέκα χρόνια και δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να την σκεφτώ.
Δέκα χρόνια,καθημερινά,ενημερώνομαι για τις πτήσεις προς τον Τάγο.
Ακόμα δεν έχω αποφασίσει πότε θα επιστρέψω...ίσως γιατί φοβάμαι πως θα δω ουρές με πεινασμένους γλυκύτατους Πορτογάλους..ίσως φοβάμαι πως θα αναγνωρίσω κάποιο πρόσωπο από τότε και δεν θα χαμογελά πια.
Ίσως..ακόμα δεν κουράστηκα να την νοσταλγώ μέχρι τελικής επιστροφής μου.
Έτσι είναι οι επιστροφές,ξέρετε...
Πιο δύσκολες από την νοσταλγία!

Ψάχνοντας τους "βροχανθρώπους"

Τόσα χρόνια κάποιοι περιμένουν το "νέο είδος"ανθρώπου.
Αυτό το είδος που θα μας γλυτώσει από τα δεινά και θα μας στείλει στον αστερισμό της ευτυχίας.
Παρέες "διανόησης και πνεύματος","ροκ φιλόσοφοι",αρχαιολάγνοι πολίτες,τοποθετούνται,αναπαράγουν και επιβεβαιώνουν την σωτήρια αυτή λύση.
Τόμοι γράφτηκαν και αναλύσεις διέπρεψαν στον τομέα αυτό.
Στο διάστημα που μεσολαβεί ανάμεσα στην αναμονή και στη βεβαιότητα του νέου "είδους"...χάσαμε το είδος!
Σε θάλασσες,σε πόλεις θανάτου,σε δρόμους,σε στρατόπεδα συγκέντρωσης,σε αντίσκηνα επεκτατικών πολέμων ...παντού στους αιώνες!
Το νέο είδος δεν θα υπάρξει ποτέ!
Αυτοί είμαστε!Μόνο!Αρκετά "παλιοί" αλλά και αρκετά "νέοι"!
Σε μια μάχη καθημερινή μεταξύ της προσμονής και της πράξης μας!
Το νέο είδος βρίσκεται στο κέντρο του θώρακα και ελαφρά αριστερά(σε κάποιους ίσως και δεξιά).
Τι;;;σας προκαλεί έκπληξη;;;
Χτυπά με ποικίλους ήχους!
Σαν καμπάνα η σαν ασφυξία!
Σαν αρρυθμία η σαν ταχυπαλμία.
Βρέχει καταιγίδες η λασποβροχή!
Ρίχνει χαλάζι η μοναδικές νιφάδες!
Εκεί..στο κέντρο του θώρακα που οι επιστήμονες το είπαν "καρδιά".
Το νέο είδος γεννιέται και πεθαίνει μαζί μας!
Με μια ζωή στο ενδιάμεσο..με μια βροχή..με έναν ήχο..η με ένα καρδιογράφημα επίπεδο και θλιβερό!
Μόνο στους "βροχανθρώπους"ελπίζω πια...
Σε αυτούς που ακούμπησαν το σημείο..στο κέντρο του θώρακα..στο κέντρο της αγάπης για όλα τα είδη του ανθρώπου...με αγώνες και ελπίδα!
Που "βρέχουν"πάνω μας ...δρόμους και ποιήματα!

Στον Π.Φ 
Σε όλους όσους ακούνε τον χτύπο !

Μαρία Βούλγαρη,Βροχάνθρωποι
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ .."ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ"

Η πράξη των λέξεων

Πίσω από κάθε λέξη κρύβονται πληθυσμοί ανθρώπων ,κόσμοι,τραγούδια,αποδιοπομπαίοι συνειρμοί,παρελθόντα και προσμονές.
Φέρουμε τις λέξεις μέσα μας η εκείνες μας επιλέγουν σαν πράξη τους;;;
Στη διαδρομή των λέξεων θρηνούμε θύματα και ανακηρύσσουμε βασιλιάδες μικρής η μεγάλης διάρκειας.
Πληγές,προσωπικά βιώματα,προσωπικές επιλογές ντύνονται οικουμενικά κουστούμια και δίνονται σαν νέοι σωτήρες στην μεγάλη αρένα του ανθρώπου.
Λέξεις γράφονται και λέξεις μιλιούνται.
Λέξεις καίγονται και λέξεις σκοτώνουν.
Οι λέξεις μας κουβαλούν η εμείς τις σέρνουμε σαν πόρνες έτοιμες για έκδοση;;;
Πίσω από τα γράμματα που σχηματίζουν την επόμενη λέξη ξεπλένουμε αμαρτίες.
Πρόσωπα υψώνονται μέσω των προτάσεων και πρόσωπα δικάζονται σαν φονιάδες..
Η κάθε λέξη αποτελεί ένα γνήσιο και αυτοτελές ποίημα.
Με αρχή μέση και κανένα τέλος.
Μπλοκάκια,στυλό,πληκτρολόγια,εκδοτικοί οίκοι,ιστολόγια εξυπηρετούν τον άνισο αγώνα μας με τις λέξεις.
Πολυεθνικές εταιρείες έγινε η ποίηση των λέξεων και οι ποιητές τους καπνίζουν πούρα και αδιέξοδα προσωπικά.
Οι λέξεις σφαδάζουν η γελάνε με την θλίψη μας;;;
Δεν έχουμε κάποια επίσημη ανακοίνωση τους.
Τραύματα,περιθώρια,λεξικά,κλοπές,απωθημένα,τα σύνεργα αυτών που "παντρεύτηκαν" τις λέξεις .
Διαζύγια,διατροφές,επιμέλεια,τα σύνεργα αυτών που φιλοξενούν τις λέξεις με σεβασμό,
Δικαίωμα να παντρευτείς τη λέξη δεν έχεις..γιατί η σχέση θα είναι απόλυτα αιμομικτική.
Πόσο μάλλον την ποίηση τους.
Οι λέξεις μας αδειάζουν η εμείς τις ντύνουμε με νυφικά μπαλωμένα;;;
Απάντηση δεν έχω...
Ανήκω στον πληθυσμό που αναρωτιέται αν διαλέγουμε τις λέξεις η οι λέξεις μας επιλέγουν σαν θύματα και πράξεις.
Σαν θύματα...
Σαν πράξη για αυτά και μόνο!

Μαρία Βούλγαρη,Λέξεις
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ.."ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ"

Σημεία ψύξης

Σήμερα πήγα να σημειώσω κάτι για σένα...
Τα γράμματα λούφαξαν φοβισμένα δίπλα στα σημεία ψύξης σου..
Οι λέξεις διαμαρτυρήθηκαν σαν γραμμάτια ληγμένα...
Οι παράγραφοι κήρυξαν στρατιωτικό νόμο στα χαρτιά...
Τα πλήκτρα στον υπολογιστή πάγωσαν από την κολλώδη απουσία σου ...
Και ο καθρέφτης που σε περιμένει κάθε πρωί σαν πιστό σκυλί...έσπασε σε κομμάτια σου χίλια.
Σήμερα προσπάθησα ακόμα μια φορά να σε σημειώσω..
Μα αφού δεν αγάπησες παρά μόνο τον καθρέφτη σου...
τι περιμένεις  να κάνω ;;
Σταματώ να σε σημειώνω...γιατί μόνο να σε αγαπάς μπορείς!

Μαρία Βούλγαρη,Σημεία ψύξης

"Δε θα δειπνήσω πια με τη φωνή σου, 

δε θα ζητήσω βάλσαμο απ’ τα παλιά."

Θάνος Ανεστόπουλος

Όλοι μας διψάμε για ελεύθερο ουρανό

"Σκέψεις ενός ανθρώπου που λέγεται Ελένη".

Εκφυλισμός!

Η αποκοπή μας από τους φυσικούς νόμους! Γι΄ αυτό και η αποδοχή όλης αυτής της αθλιότητας που τελικά κυριαρχεί!

Είμαστε ότι "ακούμε", ότι "τρώμε" και ότι "μαθαίνουμε"! Και στον Πλανήτη μας, κυριάρχησαν ενίοτε και διαχρονικά το "σκοτάδι", η "άγνοια" και ο...μεγαλοδύναμος "φόβος"...που από αυτόν θρέφονται και πολλαπλασιάζονται όλοι αυτοί οι άθλιοι "εργολάβοι-σωτήρες" οι οποίοι μέχρι και σήμερα κρατούν την ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ σε μια τρισδιάστατη σύγχρονη πλάνη, έχοντάς μας δεμένους εκεί ως "σύγχρονους δούλους"!

Κι όλοι αυτοί οι...δήθεν "σωτήρες" λοιπόν, έχουν αναλάβει την επίσης δήθεν αλλαγή-επανάσταση, καταστρέφοντας συνειδήσεις με την ανελέητη προπαγάνδα τους. Εμποδίζοντας κάθε μορφή γνώσης και επίγνωσης της πραγματικότητας! Και τα "αυτονόητα";... Στο σκοτάδι θαμμένα κι αυτά.

Οι περισσότεροι λαοί στον κόσμο αποδέχονται τελικά αυτό το περιβόητο "από έξω καθοδήγηση και βοήθεια, διότι εμείς είμαστε ανάξιοι", ωσάν τα μωρά που χρειάζονται κηδεμόνα! Εξουσιοδοτούν εν λευκό κάποιους άλλους να διαχειρίζονται για λογαριασμό τους την δική τους γη, τον αέρα και τη θάλασσα! Υπάρχει και σύστημα ξέρετε. Ολόκληρος μηχανισμός, στο να ρίχνουν την κοινωνία πρώτα στο σκοτάδι, στο βόθρο και την κακοσμία του, όπου οι ίδιοι "υποτιθέμενοι σωτήρες" έχουν επίσης επιτρέψει να υπάρχει, κι έρχονται οι ίδιοι οι ιθύνοντες αργότερα να σου προσφέρουν βοήθεια. Κι έτσι εξαθλιωμένος, νηστικός και διψασμένος από "αλήθεια" και "καθαρό ουρανό", είσαι πλέων το τέλειο "ΘΥΜΑ"! Ως εξαθλιωμένα θύματα, αναζητούν οι κοινωνίες και παλαμακίζουν τους υποτιθέμενους σωτήρες που σπεύδουν να τις σώσουν!...Και τρέχουν ως παρατρεχάμενοι, να τους υποστηρίξουν, να τους ψηφίσουν, να τους δώσουμε το δικαίωμα και τη νομιμοποίηση στο να αποφασίζουν για εμάς, χωρίς όμως δυστυχώς εμάς!...Νομίζοντας πως έχουν ελευθερία. Η ελευθερία όμως των ανθρώπινων κοινωνιών σε όλο τον κόσμο, περιορίζεται καθαρά και μόνο στην προσωπική τους ζωή. Στο αν θα θελήσει έκαστος να δουλέψει για να φάει ή εάν θα μείνει σπίτι του να πεινάσει. Στο αν θα βγει έξω το βράδυ ή όχι. Στο αν θα κάνει οικογένεια. Σε όλα τα υπόλοιπα πολιτικά, κυβερνητικά, κοινονικο-οικονομικά κ.ά. είμαστε ως κοινωνία εντελώς έξω από τα πράγματα. Άλλωστε αυτό είναι και το ζητούμενο. Οι κοινωνίες γενικότερα και σε όλο τον πλανήτη, να βρίσκονται έξω και εκτός πολιτικής διακυβέρνησης. Να μετατρέπονται τελικά σε ιδιώτες, πρόσφυγες, υπήκοοι. Και κάπως έτσι προχωράει ο κόσμος. Το ερώτημα όμως είναι, προς τα πού προχωρά έτσι ο κόσμος; Προς τα εμπρός, ή προς τα πίσω;...

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, είναι πλέον αυτονόητο πως, δεν υπάρχει άλλη λύση παρά η καθολική απολύμανση από όλο αυτό το σύστημα των...Λουδοβίκων. Μοναχά όταν θα καθαρίσουμε καλά τα "χωράφια" μας από κάθε τι παρασιτικό στο χώμα μας, τότε μόνο θα μπορέσει να φυτρώσει ξανά ο σπόρος της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ στην ανθρωπότητα! Γιατί ας μη το κρύβουμε!... Όλοι μας διψάμε για ελεύθερο ουρανό!

Ελένη Ξένου. 

_______________________________________________________________________

-Μίλτος Σαχτούρης- «Το ψωμί»

Ένα τεράστιο καρβέλι, μια πελώρια φραντζόλα ζεστό ψωμί είχε πέσει στο δρόμο από τον ουρανό ένα παιδί με πράσινο κοντό βρακάκι και με μαχαίρι έκοβε και μοίραζε στον κόσμο γύρω όμως και μια μικρή, ένας μικρός άσπρος άγγελος κι αυτή μ' ένα μαχαίρι έκοβε και μοίραζε κομμάτια γνήσιο ουρανό κι όλοι τώρα τρέχαν σ' αυτή, λίγοι πηγαίναν στο ψωμί, όλοι τρέχανε στον μικρόν άγγελο που μοίραζε ουρανό Ας μη το κρύβουμε διψάμε για ουρανό!

[πηγή: Μίλτος Σαχτούρης, Ποιήματα (1945-1971), Κέδρος, Αθήνα 1996 (8η έκδ.), σ. 144]

Ημερολόγιο αποφυγής

Πότε τελειώνουν τα πρόσωπα;;;

Όταν αντί για πληγές γλύφεις μόνο ένα αιώνιο… «μας μετανοιώνω»

Αυτός ο αφορισμός είναι μόνο για σένα.

Μαρία Βούλγαρη,ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ

Στις λεωφόρους του ουρανού...

Στις λεωφόρους του ουρανού...

Εκεί θα ζούμε…ναι!

Σφιχταγκαλιασμένοι με  τα σύννεφα, που τα αγαπάμε..όποιο χρώμα κι αν έχουν.

Εκεί θα ζούμε…και κάποιες φορές θα γινόμαστε σταγόνες και θα πέφτουμε στα κεφάλια αυτών  που εκμεταλλεύτηκαν τα όνειρα.

θα πέφτουμε στα κεφάλια των ψευδοπροφητών,των ψευδοποιητών και των ψευδοανθρώπων.

Να θυμίζουμε στους νέους ποιητές πως η ποίηση δεν γράφετε επειδή είσαι « φρικιό»   και τρως ακόμα από  την κατσαρόλα της μάνας σου.

Να θυμίζουμε πως οι προφήτες ξέμειναν  σε άλλες εποχές…

Να θυμίζουμε πως οι αλήθειες  ζούνε αλλού… και πως όσο τις αντιγράφεις  τόσο αυτές φεύγουν από τα χαρτιά σου…

και από την ζωή σου.

Τρέχα!

Μαρία Βούλγαρη,Δρόμοι

Για τον άνεμο και τον χρόνο

Να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που να είναι αληθινοί και να είσαι κι εσύ ένας από αυτούς!

"ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ"

Αυτό το ξεδίπλωμα των σκέψεων σε μορφή γραπτού λόγου, δεν προκύπτει από καμία εξονυχιστική έρευνα, ούτε από τίποτε εξειδικευμένες σπουδές. Δεν αντιπροσωπεύει κανέναν και τίποτε άλλο, παρά μόνον τον εαυτό μου και τους δικούς μου συλλογισμούς, οι οποίοι έρχονται αβίαστα καθώς αισθάνομαι και είμαι αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της κοινωνίας, όπως όλοι μας ασφαλώς. Δεν διεκδικεί ούτε και μονοπωλεί καμία απολύτως αλήθεια, παρά μόνο την δική μου! Κι ετούτο το διευκρινίζω πάντοτε, αλλά και ό,ποτε αποφασίζω να εκθέσω και να μοιραστώ τους συλλογισμούς μου δημοσίως, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, αν και γνωρίζω καλά πως οι επικριτές βρίσκονται αείποτε και εν παντί καιρό παρόντες!


Αυτό το ξεδίπλωμα των σκέψεων λοιπόν, είναι το καταστάλαγμα εμπειριών μιας πραγματικότητας εικονικής ή μη, υπαρκτής ή πλασματικής, που την βιώνω καθημερινά, εκφράζοντάς την πάντοτε μέσα από την δική μου οπτική γωνία και με βάση την ατομική μου κοσμοθεωρία.

Τα φαινόμενα της εποχής μου πολλά! Τα περισσότερα απατούν! Κι είναι τόσα πολλά, αυτά που απατούν, που έχουν ως αποτέλεσμα την πόλωση των κοινωνιών σε όλο τον κόσμο. Οι πληροφορίες αμέτρητες, σαν καταιγίδες αλλεπάλληλες, έρχονται κάθε λεπτό που περνά, ακατάπαυστα! Και ο καθείς, αναλόγως, από κάποιες δέχεται το χτύπημα και από άλλες όχι. Κάποιες τις αφήνουμε να περνούν αδιάφορες κι άλλες τις μελετάμε και τις ψάχνουμε σε βάθος... Άλλες πάλι, δεν τις αντιλαμβανόμαστε καθόλου. Βρίσκω λοιπόν πολύ φυσιολογικό το να υπάρχει ένα τόσο μεγάλο κι αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ απόψεων συνανθρώπων μας ή και το αντίθετο. Όλοι άλλωστε στην πορεία του βίου μας συναντάμε ανθρώπους που ταυτίζονται οι απόψεις μας και άλλους που βρίσκονται εντελώς παράλληλα με τις δικές μας. Και κάπως έτσι προχωράμε...Κι άλλοι πάνε μπροστά κι άλλοι πάνε πίσω... Άλλοι πάλι, μένουν στάσιμοι...Γι' αυτό και δεν με αφορά πλέον καμία αντιπαράθεση με κανέναν, αλλά ούτε και επιθυμώ να πείσω κάποιον για ένα "δίκιο" που νομίζω πως έχω εγώ, ενώ αυτός θεωρεί πως το έχει κάποιος άλλος ή ο ίδιος. Επομένως, να ξεκαθαρίσω ότι με αφήνει παντελώς αδιάφορη πλέον αυτή η διαδικασία και μένω στην ουσία των συλλογισμών μου.

Ανέκαθεν τα φαινόμενα και οι καταστάσεις συγκρούονταν μεταξύ τους, καλά και κακά, κοινωνίες κι εξουσίες, ανεβοκατευάζοντας αυτοκρατορίες ολόκληρες, αλλά και ολάκερες κοινωνίες, μέσα από συστήματα και μηχανισμούς. Το ίδιο λοιπόν συμβαίνει και σήμερα. Γι΄αυτό, προσωπικά -και πάντοτε κατά την ταπεινή μου άποψη- θεωρώ πως, ο ουσιαστικός ρόλος μας, δεν είναι το πώς να διαδίδουμε και να επαναλαμβάνουμε συνεχώς τις κακοδαιμονίες μας, κάνοντας παράπονα για την κακή διαχείριση της δικής μας μοίρας, στους κυρίαρχους ιθύνοντες/υπαίτιους των δεινών μας, παίρνοντας θέση δίκην ενοίκων πολυκατοικίας προς τον διαχειριστή. Θεωρώ ως μια σωστή στάση ζωής, το να έχουμε πρώτ΄ απ΄όλα αντιληφθεί το τι μας συμβαίνει, το τι φταίει γι΄αυτό που μας συμβαίνει και κατόπιν να αρχίσουμε να ψάχνουμε τις λύσεις του προβλήματος, οι οποίες ενδεχομένως και να είναι περισσότερες από μία. Νομίζω πως, αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στο τέλος μια εποχής που, προσομοιάζει σε μια πολύ δύσκολη γέννα! Κοιλοπονά μέσα σε ωδίνες παρατεταμένες, μέχρι να τερματίσει και να ολοκληρωθεί, για να γεννηθεί αυτό το κάτι "νέο". Εδώ ακριβώς όμως, σ΄αυτή τη ρωγμή του χρόνου, είναι που θα πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να προβούμε σε πράξεις και λύσεις. Να επιβιβαστούμε κι εμείς στο όχημα της νέας εποχής που σε λίγο ξεκινά και που κανείς δεν ξέρει που θα μας βγάλει και πόσο δύσβατο ή όχι θα είναι το ταξίδι, αλλά που όμως, θα μεταβούμε μέσω αυτού στο μέλλον όποιο και να΄ναι αυτό. Το σημαντικό είναι αυτό ακριβώς! Το να μεταβούμε στο μέλλον μαζί με τη νέα εποχή που έρχεται και όχι να μείνουμε πίσω, προσκολλημένοι σε ένα τέλμα γεμάτο φόβους, θεωρίες και πεπραγμένα μιας προηγούμενης εποχής, αναμασώντας τα ωσάν να ήμασταν μηρυκαστικά ζώα. Το επίσης πολύ σημαντικό είναι να καταλάβουν κάποιοι οι οποίοι έχουν ανεπτυγμένο το μικρόβιο της... "αρχηγίας" και του "φαίνεσθαι", πως πρέπει να αφήσουν τους εγωκεντρισμούς κατά μέρος γιατί το μόνο που σώζει την όλη δυσάρεστη αυτή κατάσταση και που θα μας επιτρέψει να κάνουμε την υπέρβαση ώστε να μπορέσουμε να πάμε πάρα κάτω, είναι η συλλογικότητα και η συνεργασία!

Ας υποθέσουμε τώρα πως συμφωνούμε και θέλουμε όλοι να συμβάλουμε θετικά με τις πράξεις μας και να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον με τον τρόπο που μπορεί, στο να γίνει η υπέρβαση, η μετάβαση σε ένα καλύτερο μέλλον. Έκαστος εφ' ω ετάχθη, που λένε. Πώς νομίζεται εσείς πως θα μπορούσαμε να συμβάλουμε σε όλο αυτό ώστε να έχουμε ένα όσο γίνεται καλύτερο αποτέλεσμα με την προσφορά μας;... Ως φερέφωνα μιας καταστροφολογίας που τελειωμό δεν έχει, ή ως προπομποί πιθανών λύσεων στα ήδη υπαρκτά προβλήματα των κοινωνιών; Θα βοηθούσαμε άραγε ως συνομοσιολόγοι των σεναριογράφων συνομοσιολογίας κάνοντάς τους μάλιστα καθημερινή διαφήμιση/δυσφήμιση (το ίδιο αποτέλεσμα έχει άλλωστε), ή ως αναμεταδότες/πομποί ιδεών που θα αποτελέσουν και «την τέχνη του εφικτού» και που ενδεχομένως να παίξουν καταλυτικό ρόλο στα πράγματα; Τα λεγόμενα "brainwash"(οι πλύσεις εγκεφάλου), είτε έχουν... "καλό" είτε "κακό" σκοπό, είναι πάντοτε εξαναγκασμός με αρνητικά αποτελέσματα. Όσο περισσότερο αναπαραγάγει κάποιος κάτι, ασχέτως αληθινού ή μη, καλού ή κακού, υπό τη μορφή πίεσης και καθημερινής επανάληψης, αργά ή γρήγορα κουράζει και δυσανασχετεί τον αποδέκτη, (ακροατή ή αναγνώστη), με αποτέλεσμα την αποστροφή του.

Θέλω να πω, πως, η οργή, ο θυμός, η απελπισία, το μένος, η εξαλλότητα κι η επαναλαμβανόμενη αναμάσηση των ίδιων προσώπων, πληροφοριών και πραγμάτων, δεν είναι σωστοί σύμβουλοι για να πάρεις κανείς αποφάσεις και να τις υλοποιήσει, ούτε και αποτελούν μοχλούς κίνησης καμίας άμαξας, καμίας κοινωνίας. Στη νηνεμία, με αίσθημα δικαίου και με καθαρό μυαλό, παίρνονται οι πιο σοφές/σωστές αποφάσεις οι οποίες όταν περάσουν στην πράξη, τότε υπάρχουν οι μεγαλύτερες πιθανότητες των περιπτώσεων να βγει ένα σωστό αποτέλεσμα. Λέω πάντοτε και το πιστεύω, κι αυτό είναι αποδεδειγμένο κοιτάζοντας πίσω στην Ιστορία, ότι οι κοινωνίες γενικότερα, έχουν την δική τους σοφία! Αναπόφευκτα, μοιραία θα έλεγα, αντιδρούν κάποτε με τον ΣΩΣΤΟ τρόπο! Και μετά από αγανάκτηση και αίσθημα δικαίου, συλλογικά και με σύμφυτη σοφία! Έτσι απλά, κάποια στιγμή θα συμβεί ο σηκωμός! Κι αυτόν τον σηκωμό, δεν θα τον μεταδώσει κανένα ραδιόφωνο ή τηλεόραση. Δεν θα είναι..."επανάληψη". Επανάσταση, δεν είναι η επανάληψη οκτακοσίων φορών των ίδιων διαπιστώσεων από στόματα πολιτικών πτωμάτων και άλλων, από άρθρα χιλιογραμμένα, χιλιοδιαβασμένα και διασκευασμένα σε εκατοντάδες διαφορετικούς τρόπους, από τους ίδιους ανθρώπους, από προπαγανδίστικες εικόνες και μηνύματα περασμένα μέσα από οθόνες. Η επανάσταση θα είναι "ζωντανή"! Και θα την παρακολουθήσουμε όταν συμβεί όλοι μας για μία μοναδική φορά live! Θα την αφουγκραστεί ακόμη και η κυρία ή ο κύριος που κάθονται αναπαυτικά στον καναπέ τους. Η γιαγιά κι ο παππούς που δεν έχουν ιδέα τι θα πει διαδίκτυο! Ο βιοπαλαιστής και η μάνα/νοικοκυρά, που από το πολύ τρέξιμο δεν είχαν χρόνο ποτέ να κάνουν facebook ή να σερφάρουν στο internet!...

Γι΄αυτό, ας μη συνωστιζόμαστε στο γκισέ του "ποιος θα δώσει πρώτος την είδηση" για να μπορεί να το καφιέται εκ των υστέρων. Γιατί εν τέλει, δεν έχει νόημα. Οι χρήσιμες πληροφορίες και οι λύσεις όλων των προβλημάτων μας, αυτές που θα ωφελήσουν παρά θα βλάψουν την ανθρωπότητα, έρχονται αναπόφευκτα, μαζί με την σοφή/έμφυτη αντίδραση της κοινωνίας κι από ανθρώπους που θέλουν πραγματικά να βοηθήσουν για το κοινό καλό. Αρκεί να πάρουμε σωστά την κατάσταση και τις ζωές μας στα δικά μας χέρια! Αναμφισβήτητα ζούμε σε μια εποχή που κυριαρχεί η κρίση των αξιών και των εννοιών και βεβαίως η οικονομική κρίση. Ως εκ τούτου, αντιλαμβάνομαι και το ζω και η ίδια άλλωστε, ότι τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και πρέπει να τα λάβουμε πολύ σοβαρά όλα υπ΄όψη μας. Οι κοινωνίες βάλλονται από χίλιες δύο μεριές. Όμως, παρ΄ όλ’αυτά, το παρήγορο είναι πως υπάρχουν δίπλα μας άνθρωποι με ήθος και γνώσεις, που περιμένουν την κατάλληλη στιγμή να βοηθήσουν την κοινωνία ανιδιοτελώς, όταν και εφόσον η κοινωνία το επιτρέψει και συνεργαστεί! Ποτέ δεν είναι αργά για κάτι τέτοιο! Το παρήγορο επίσης είναι ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί! Συνεπώς, είναι αναγκαίο να απαιτήσουμε να έχουμε λόγο στα πράγματα. Και υπάρχουν οι δυνατότητες στο να γίνει αυτό πραγματικότητα.

Τελικά όμως, αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία από όλα, είναι να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που να είναι αληθινοί και να είσαι κι εσύ ένας από αυτούς!

Με εκτίμηση, σε όλους τους ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!...

Ελένη Ξένου.

Αντί διαμαρτυρίας.. ένα "Προσφυγικό μπλουζ"

Πες πως η πόλη αυτή έχει δέκα εκατομμύρια ψυχές
άλλοι ζούνε σε μέγαρα, άλλοι σε τρύπες μικρές
κ όμως δεν έχει θέση για μας, αγάπη μου, δεν έχει θέση για εμάς.
Είχαμε κάποτε μια πατρίδα και μας φαίνονταν όλα καλά,
ψάξε μέσα στον Άτλαντα και θα την εβρείς κειδά
τώρα να πάμε εκεί δεν μπορούμε, αγάπη μου, να πάμε εκεί δεν μπορούμε.

Στο κοιμητήρι του χωριού ένα σμιλάγκι μεγαλώνει
κάθε άνοιξη απ' την αρχή μες στο άνθος φουντώνει
τα παλιά διαβατήρια δεν μπορούν να το κάνουν, αγάπη μου, δεν μπορούν να το κάνουν.

Ο πρόξενος είπε χτυπώντας το γραφείο του εμπρός
"Αν δεν έχεις το διαβατήριο, τυπικά θεωρείσαι νεκρός"
όμως να που ακόμα ζούμε, αγάπη μου, να που ακόμα ζούμε.

Πήγα σε μια επιτροπή, έκαστα να ξαποστάσω
με παρακάλεσαν ευγενικά του χρόνου να ξαναπεράσω
όμως σήμερα πού θα πάμε, αγάπη μου, σήμερα πού θα πάμε;

Ήρθα σε μια συγκέντρωση' σηκώθηκε ο ομιλητής να πει
"Αν τους αφήσουμε να μπουν, θε να μας κλέψουν το ψωμί"
Μιλούσε για σένα και για μένα, αγάπη μου, για σένα και για μένα.

Σαν ν' άκουσα μπουμπουνητά στα ουράνια να κατρακυλούν
ήταν ο Χίτλερ στην Ευρώπη, που έλεγε "Πρέπει να εξοντωθούν"
Α, μας είχε στο νου του, αγάπη μου, μας είχε στο νου του.

Είδα μια σκυλίτσα που φορούσε μια ζακέτα κουμπωμένη,
είδα μια πόρτα ολάνοιχτη και μια γάτα να μπαίνει:
όμως δεν ήταν Γερμανοεβραίοι, αγάπη μου, δεν ήταν Γερμανοεβραίοι.

Τράβηξα στο λιμάνι, στο μόλο στάθηκα μπροστά,
είδα τα ψάρια να τρέχουν στο νερό, δε ζούνε στη σκλαβιά:
μόλις τρία μέτρα μακριά μου, αγάπη μου, τρία μέτρα μακριά μου.

Περπάτησα σ' ένα δάσος, είδα στα δένδρα τα πουλιά'
δεν είχανε πολιτικούς και κελαηδούσαν χαρωπά:
δεν ήταν άνθρωποι σαν και μας, αγάπη μου, δεν ήταν σαν και μας.

Στον ύπνο μου ονειρεύτηκα χιλιώροφα κτίρια
με χίλιες πόρτες και χίλια παραθύρια
ούτε ένα δεν ήταν δικό μας, αγάπη μου, δεν ήταν δικό μας.

Στάθηκα μες στο χιόνι που 'πεφτε σε μια ανοιχτή πεδιάδα
δέκα χιλιάδες στρατιώτες βάδιζαν στην αράδα:
Ψάχναν για μας τους δυο, αγάπη μου, ψάχναν για μας τους δυο.

W.H AUDEN,Προσφυγικό μπλουζ

μτφρ. Κλείτος Κύρου

Ντροπή μόνο!Στους γονείς που σπέρνουν μίσος και ρατσισμό στα παιδιά...
ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

"Στις στεριές της αγάπης"...πολλά μέτρα κοντά

Η στεριά της αγάπης

Οι αναμνήσεις μου σε αγαπούν·
σε καλούν σε κάθε πρόχειρο θάνατο
γνώριμα και ιδανικά.
Σφίγγουν το λαιμό μου οι αλήθειες,
πνίγουν τα οράματα, υποφέρουν τις σκέψεις.
Πλανάται η απελπισία, σε σωρό αντιφάσεων.
Δεν ειπώθηκαν, ματαίως, τόσες μαζεμένες αλήθειες.
Δε λογάριασα, ματαίως, τόσες μαζεμένες απογνώσεις.
Δεν υπερπήδησα, ματαίως, τόσα σκουριασμένα κιγκλιδώματα.
Με ομορφιά έντυσα την ψυχή μου,
κι είχε κατάλευκα σημάδια η αγάπη.
Έψαξα να βρω μια στεριά κοντά σου να την κατοικήσω.
Την έβαψα με την κιμωλία μου,
τη λαχτάρησαν τα μάτια μου,
την αγκάλιασε η ζωή μου.
Δεν άφησα να την πάρει η βροχή, ούτε η καταιγίδα.
Δεν είναι καλοκαίρι,
όμως ο ήλιος λάμπει στη στεριά της αγάπης·
τον κρέμασα εκεί για σένα που αγαπάς τους ήλιους.
Κι όμως, αυτή ερήμωσε από φως.
Σε παρακαλώ, μη τη λησμονήσεις
αφού η νύχτα νυχτώνει και σήμερα!

Μαρία Βλάχου

Η Μαρία Βλάχου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977.

Σπούδασε Επιστήμες της Αγωγής στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Διοίκηση της Εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Οι πνευματικές της αναζητήσεις και η αγάπη για τη γραφή την οδήγησαν στην πρώτη ποιητική συλλογή με τίτλο «Λίγα μέτρα πιο πέρα». Σήμερα ζει στην Κεφαλλονιά, απ’όπου κατάγεται, και εργάζεται ως εκπαιδευτικός στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση.

Την Μαρία την συνάντησα στο FB μέσω ανάρτησης του κοινού μας φίλου Κωνσταντίνου.

Δεν είμαι "κριτικός"ποίησης,όμως θεωρώ πως είμαι έμπειρη στο  να αναγνωρίζω την ποίηση που αγωνίστηκε να γραφεί μέσα από μεγάλες νύχτες και σύντομες μέρες.

Μέσα από τα μάτια ενός ανθρώπου με ευαισθησία και αγωνία.

Που βλέπει μόνο έναν προορισμό...τον καλύτερο για τον άνθρωπο!

Την αγάπη μας...Μαρία!

Δεν υπάρχουν αντίο..όσο μένουν τα τραγούδια

Το πρωί του Σαββάτου "έφυγε" ο Θάνος Ανεστόπουλος ...
Αρχικά νόμιζα πως μαζί του έφυγαν και τα ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ της νεότητας μας...
Και μαζί με αυτά..κομμάτια από ξενύχτια,ποίηση,μουσική που μύριζε πρώτες πρωινές ώρες,ανεκπλήρωτοι -ίσως έρωτες-καλοκαίρια και πολλοί χειμώνες με μαύρα ζιβάγκο και τζιν.
Στις επόμενες ώρες ,είχε φύγει  ένας άνθρωπος που πάλεψε την ασθένεια του και δεν τα κατάφερε...ένας νέος άνθρωπος μαζί με βαλίτσες γεμάτες τραγούδια,ποιήματα και σκίτσα.
Σίγουρα κανένας μας δεν φεύγει γυμνός...
Η επιτυχία είναι να φεύγεις στην καλύτερη "διάφανη"ώρα σου.
Τα υπόλοιπα που ήταν ο Θάνος,αποφάσισαν να μείνουν μαζί μας...
Σαν "Κάτι σαράβαλες καρδιές"να θυμίζουν..."στο τσίρκο της αγάπης"
Περισσότερα δεν θα γράψουμε...
Κάτι παραπάνω ίσως πιούμε..
Σίγουρα πολλά περισσότερα θα καπνίσουμε...
και...ακόμα πιο πολλά θα τραγουδήσουμε!

«Ζούμε όση ζωή θελήσουμε να ζήσουμε. Είμαστε τα Διάφανα Κρίνα»

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ