Ρώμη....

Η Ρώμη είναι ένα μικρό μυστικό γεμάτο πλακόστρωτες σκηνές.
Οι περίπατοι έχουν έναν ήχο με πολλές παύσεις.
Τα αγάλματα είναι κούφια και αν τα τρυπήσεις θα τρέξει αμύγδαλο.

Σας είπα πως η Ρώμη μυρίζει αμύγδαλο στις εποχές της;;;

Ταράτσες και υπερβολές φωτός.
Μια Ιστορία και μια ακόμα...

Βέσπες και αθλητικά παπούτσια.
Μαντήλια πάνω σε Μαντόνες που γελούν καθώς πίνουν την τελευταία γουλιά του βιαστικού καφέ τους.

Φήμες λένε πως όταν κάποιος ερωτευτεί και απομείνει μισός η Ρώμη είναι η μόνη παρηγοριά που του τραγουδάει λήθη.


Σύντομα τα  νέα μας από εκεί.
Για ταράτσες,γάτες,αμύγδαλα και νωχελικά γεφύρια.

Για μισούς έρωτες δεν θα γράψουμε.
Αγαπάμε την υπερβολή των ολόκληρων!


Μαρία
ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

 

Μέρες που θες να ανέβεις μέχρι το ταβάνι αλλά κάτι σου τραβάει το πόδι....

Κάποιες φορές όταν βρισκόμαστε πάνω στο στρωματάκι μας νιώθουμε πως υπάρχει ένα εμπόδιο γνώριμο αλλά...ενοχλητικό.
Είναι μέρες που κάτι μας κρατά κάτω κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Μέρες που θες να ανέβεις μέχρι το ταβάνι αλλά κάτι σου τραβάει το πόδι.

Με τους μήνες άρχισα να παρατηρώ στις θέσεις τι είναι αυτό που μπορεί να μας καρφώνει στη γη.

Η απάντηση μου δόθηκε αυτή την Δευτέρα στο μάθημα Κουνταλίνι γιόγκα με τον Μηνά μας.

Αυτό που με τραβάει κάτω είναι η ντροπή για το σώμα μου και κυρίως για την κίνηση μου.

Κληθήκαμε να αρχίσουμε περιστροφές με μουσική και εγώ σκεφτόμουν πως είναι αδύνατον να αφήσω τον άνεμο της κίνησης να με πάει βόλτα.
Οι αγκώνες ήταν στη θέση που πρέπει;;
Τα χέρια κρατούν το κεφάλι καλά;;;;
Αν αφεθώ μήπως φανώ στην ομάδα γελοία;;;;
Αν αρχίσω να στρίβω μήπως τραυματίσω την Στέλλα μας;;;
Το πρώτο λεπτό η κρίγια ήταν κουραστική και ανυπόφορη.
Στο επόμενο λεπτό ήξερα πως κανείς δεν κοιτά κανέναν και πως η μουσική,η αναπνοή και η κίνηση είναι αμείλικτες αν.. το αποφασίσεις.
Οι περιστροφές άρχισαν να γίνονται δροσερές και άνετες.
Τα χέρια,ο αυχένας,τα ρουθούνια ,το βλέμμα,έγιναν όλα μια μάζα που κινούνταν κάπου στον κόσμο,από κάποιον στον κόσμο...

Adi Shakti*

Η ντροπή είναι μεγάλος τοίχος.

Αν έχω σώμα "συμβατό" με την γιόγκα;;
Ειλικρινά την γιόγκα την αφήνει παγερά αδιάφορη.
Αν κινούμαι με χάρη;;;;
Μικρή σημασία έχει μιας και το αποτύπωμα μου είναι μοναδικό.

Κανείς δεν κοιτά κανέναν.
Κανείς δεν αναπνέει για κανέναν.
Όλα όσα συντελούνται είναι μοναδικά και κάποιες φορές κοινά.

Το σώμα είναι το πρώτο μεγάλο μας εμπόδιο.
Υποφέρει,στραβώνει,διαμαρτύρεται,προειδοποιεί,διεκδικεί και ντρέπεται..
Ντρέπεται και κολλάει...
Παρασύρει τα λόγια...
Αφήνει τραύματα και ενοχές...
Δολοφονεί τον άνεμο.

Λευτεριά σε ό,τι ακριβώς είμαστε!

Μαρία Βούλγαρη,Adi Shakti..

*Adi Shakti η πρώτη μας ενέργεια.
Shakti είναι η θηλυκή μας ενέργεια.
Η ενέργεια της δημιουργίας,της ομορφιάς,η αληθινή μορφή του σώματος.

Την αγάπη μου στους φίλους και στον δάσκαλό μας Μηνά Ραφαηλίδη για την "αποκάλυψη"της Δευτέρας.

 

Να εμπνέεσαι και να εμπνέεις...

Σε τούτο ξεχωρίζει η ζωή από την επιβίωση: Οτι αφήνει χώρο στο δέος και την έμπνευση. 

Το δέος πηγάζει από το θαύμα της ύπαρξης. 

Η έμπνευση από τη μαγεία της συνύπαρξης.

Η έμπνευση βρίσκεται παντού, αρκεί να έχεις μυαλό και καρδιά ορθάνοιχτα. 

Κατοικεί στη συμπόνοια, στην αλαζονεία, στον εγωισμό, στο φόβο, στην αγάπη. 

Κρύβεται στα σκοτάδια, στις γωνιές ενός χαμόγελου, στην οργή, στη χαρά, στην απόγνωση.

Θέλει κουράγιο και τόλμη να συνυπάρχεις με τους άλλους. 

Είναι όμως ο μόνος τρόπος να υπάρχεις. 

Να ανταλλάσσεις υγρά, μυρωδιές, βλέμματα, χαστούκια και φιλιά. 

Να αντέχεις τη διάψευση. Να θυμώνεις και να γελάς με τη μικρότητα και το μεγαλείο σου. 

Να αγαπάς και να ζηλεύεις ταυτόχρονα. 

Να είσαι φθαρτός και αιώνιος. 

Να εμπνέεσαι και να εμπνέεις...

Χρήστος Κιούσης

Να κάνεις το γέλιο όσων αγαπάς...mantra....

Χρόνια τώρα νομίζεις πως η ποίηση ζει σε μοναξιές,σε βροχές ,σε ηλιοβασιλέματα ,σε θάλασσες και άνθη.
Σε έρωτες και σε "απέρωτες",κατά τον Cortazar.

Γράφεις,σβήνεις και χαλάς φαιά ουσία και μελάνι .
Κάποιοι ελάχιστοι χύνουν και αίμα ....

Ποίηση...

Λες και όταν κάποιος γράφει συντελούνται οι κατάλληλες καιρικές συνθήκες και οι κατάλληλες απώλειες..

Δύσκολα γράφει κανείς για την ζώσα στιγμή.
Για την χαρά που διαρκεί όσο ένα άνοιγμα και κλείσιμο των ματιών.
Ίσως γιατί δεν προλαβαίνει.
ίσως γιατί την χαίρεται.

Η ποίηση ταυτίστηκε με τα δύσκολα....
Με τα ανεκπλήρωτα....
Τα φαντασιακά...

Οι λόγοι ύπαρξης της είναι απλοί.
Γράφουμε γιατί...δεν ζούμε.

Ποιος θα καταδεχτεί να γράψει για αυτούς που σε νοιάζονται στην κάθε σου μέρα;;;
Για αυτά τα μικρά  πραγματάκια που σε κάνουν παιδί από την αρχή;;;
Για όσα είσαι και δεν τα βλέπεις...
Για τα δημητριακά που στροβιλίζονται στην "καλημέρα"του αγαπημένου σου;;

Μας αρέσει δεν μας αρέσει, η ποίηση ξεκινά και καταλήγει σε μια υποκειμενική φαντασία.
Σε έναν αγώνα δρόμου μεταξύ του "εγώ"και του "εσύ".

Η ποίηση δεν εμπεριέχει συμπόνια.

Και εκεί βρίσκεται όλη η ποίηση του κόσμου.

Συμπόνια στις μέρες μας.

Η ποίηση είναι αυτό!
Να κάνεις το γέλιο όσων αγαπάς...mantra.*

Στον Χ.
για την ποίηση των πρωινών.

Μαρία Βούλγαρη,Συμπόνια στην Ποίηση

*Η λέξη ”mantra” προέρχεται από το σανσκριτικό man (νους) και tra (απελευθερώνω). Επομένως αφορά μία φωνητική τεχνική που σκοπό έχει να απελευθερώσει τον νου. Κατ’ ουσία τα mantras αποτελούν συγκεκριμένες λέξεις, ολόκληρες φράσεις ή ακόμα και ακαθόριστες συλλαβές που επαναλαμβάνονται. 

 

Ενθυμήσεις ημερολογίων περασμένων πράξεων...

Κάποιες μέρες ,συνήθως βροχερές μας πιάνει αυτό που αποκαλώ: Ενθυμήσεις ημερολογίων περασμένων πράξεων".

Ξεκινώντας από τη λέξη "Ενθυμήσεις"οφείλεις να προετοιμαστείς για τις αποχρώσεις στους.
Και ,πιστέψτε με...είναι συνήθως γκρίζες,ισχνές,λερωμένες και ενοχλητικές.

Ημερολόγια μίσους η αγάπης λανθασμένης οπτικής και ποιότητας.

Κάποιες μέρες η αναλυτική μας ικανότητα γίνεται ένα σώμα και στήνει γλέντι με το "εγώ"μας.
Πάρτυ απόψεων,κρίσεων,φθόνου,υποσχέσεων και ονειροπολήσεων χωρίς δρόμο.

Ενθυμήσεις και αυτομαστίγωμα.
Ενθυμήσεις και μπλοκάρισμα επερχόμενων ημερών.
Ενθυμήσεις ενός εαυτού που στο σήμερα είναι άλλος.
Ενός εαυτού που το επόμενο λεπτό θα είναι πάλι κάποιος άλλος.

Το παιχνίδι τούτο δεν έχει τέλος.
Η ανάλυση και η ερμηνεία περασμένων αποτυπώσεων χρόνου είναι εργαλείο αλλά είναι και δηλητήριο.

Η Σκέψη είναι ένας μεγάλος απατεώνας.
Μπαίνει και κόβει χρόνια από τα χρόνια μας.
Η πιστή της σύντροφος ονομάζεται Ανάλυση.
Και ο ορκισμένος εχθρός τους η Απλότητα.

Κάποιες μέρες...είναι βάλσαμο να ακουμπάς με τα χέρια σου όλους τους ήλιους σου.
Είναι σε θερμοκρασία σώματος.
Να τους βγάζεις,να τους απλώνεις και να τους μαλώνεις που κρύφτηκαν μέσα σε παλιά ημερολόγια ενθυμήσεων.

Κάθε μέρα πέταξε από πάνω σου την Σκέψη και την Ανάλυση.
Μείνε....
Όπως το πρώτο δευτερόλεπτο που γεννήθηκες.
Με καμιά μνήμη.
Με μια σωστή αναπνοή.
Μείνε με τον ήλιο σου φρέσκο και έτοιμο να μπουσουλήσει.
Θα έρθουν μέρες που θα περπατήσει.
Που θα περπατήσετε μαζί.

Άλλες μέρες..
Νέες μέρες...

Μαρία Βούλγαρη,Μείνε...

ΙΚΕΤΕΣ ΣΤΟ...ΣΤΡΩΜΑ

 

Balasana(Η θέση του παιδιού)

Έργο της Kathryn Schuessler

 

Εδώ η αγκαλιά είναι άνθρωπος....

Ας είναι Μαρία,
και στην αηδία υπάρχουν χοροί, μην ψάχνουμε άλλο για την κατάλληλη στιγμή.
Ειδικά όταν οι πόνοι μπορεί να γίνονται ακόμη κι οράματα, τότε πρέπει.
Οι χοροί είναι το: ‘’κουράστηκα να περπατάω συνέχεια σε κάτι σαν ευθεία’’
Κι αγκαλιά Μαρία, ούτε θα σου κάνω, ούτε να σκεφτείς αν πρέπει να μου κάνεις.
Οι πιο αληθινές που θυμάμαι είναι σε σταθμούς τρένων, όχι στον έρωτα πάνω.
Μετά δεν κοιτάζει κανείς, δηλαδή δεν κοιτάζονται ταυτόχρονα, σκύβουν.
Αλλά δεν είναι ‘’αυτή’’ η αγκαλιά που σου έλεγα όταν δεν είχα φοβερό πονοκέφαλο.
Όταν δεν σκεφτόμουν πολύ, όταν δεν προβάριζα τι θα πω.
Είναι η αγκαλιά-άνθρωπος...ξέρεις: όπως στα καρτούν όλα τα κάνουμε ανθρώπους, αποχτάνε ποδαράκια, μιλούν, μαιμουδίζουν ανθρώπους.
Εδώ δεν μαιμουδίζει κάποιος κάτι, εδώ η αγκαλιά είναι άνθρωπος.
Να πω δηλαδή το σωστό: Μαρία-αγκαλιά
Κι εσύ να πεις: Θες κάτι;
Φαντάζομαι...το ξέρεις, ναι;
Κι εγώ το ξέρω λοιπόν, ειδικά στην αηδία μέσα, ειδικά όταν οι πόνοι γίνονται ακόμη κι οράματα.

Νίκος Κυριακίδης

Έργο της  Mirjam Appelhof

Σπουδή ....

Πολύ συχνά με ρωτούν φίλοι τι στο καλό κάνουμε στη γιόγκα....
Δεν μπορείς να απαντήσεις χωρίς να χαμογελάσεις για λίγο...

Τι κάνουμε,ε;;;;

Σίγουρα δεν στεκόμαστε πάνω σε καρφιά ,ούτε αιωρούμαστε στον αέρα.
Δεν είμαστε καλύτεροι άνθρωποι..ίσα-ίσα.
Δεν προσπαθούμε να αγιάσουμε ούτε να κολαστούμε.
Δεν έχουμε να δώσουμε καμιά θεωρία.
Ούτε να πάρουμε.
Δεν είμαστε αδύνατοι και ασκητικοί.
Ούτε θρησκευόμενοι...
Ούτε ευλύγιστοι....
Ούτε φιλόσοφοι..


Δεν είμαστε κάτι ...μα θέλουμε να είμαστε κάπου που νιώθουμε ολόκληρα μοναδικοί.

Τι κάνουμε στη γιόγκα;;;;

Τόσος ιδρώτας,τόση αναπνοή,τόσος διαλογισμός και δεν κάνουμε τίποτα...δύσκολο.
Μόνο κάτι που ακούγεται απλό μα είναι ακατόρθωτο.

Μόνο..σπουδάζουμε.
Και όταν δεν ξεχνάμε...αναπνέουμε!
Αρχίζοντας πάντα από το πιο σκληρό και δύσκολο κομμάτι μας...
Το σώμα...


Αυτό που κάνουμε στη γιόγκα είναι μια ατελείωτη σπουδή...
Στην πιο περίπλοκη και αδικημένη επιστήμη.
Στην επιστήμη του ΄"Προσκάλεσε τον εαυτό σου στο εδώ και στο τώρα".

Αυτό είναι η γιόγκα.

Σπουδή στο ...τώρα.
Απαλλαγμένο και φωτεινό!

Μαρία Βούλγαρη,Σπουδή