Στα χρόνια που γερνούν θα απαντώ με...φλόγες.

Κάποτε διάβαζα ένα ποίημα του Γιώργου Σαραντάρη πως "τα χρόνια γέρνουν'..
Μεγάλωσα και δεν το νομίζω.
Τα χρόνια απλά... γερνούν.
Αδίστακτα.
Δεν τα προλαβαίνουμε πια..
Με μανία  να μας τραβάνε από το χέρι.Σαν κατοικίδια σαλονιού.
Κάτι πήρε το αυτί μου,προχθές, για "λίστες αποφάσεων" μιας και ένας ακόμα χρόνος γερνά...
Λίστες αποφάσεων...
Μα πιο γελοίες λίστες από δαύτες δεν γνώρισα.
Η έννοια "απόφαση"έχει κάτι θλιβερό στην ουσία της ακόμα κι αν πρόκειται για "απόφαση ζωής".
Κάτι ανόητα τελεσίδικο μιας και όλα μας.. κάνουν κύκλους.
Κανονικά θα έπρεπε να λέγεται "ανάφλεξη".
Έτσι,το καταλαβαίνω,καλύτερα!
Το σέβομαι αιώνια!
Το πράττω με βαθιά συνείδηση.
Ο,τι έρχεται από τα βάθη μιας ψυχής συνιστά..ανάφλεξη.
Και μόνο!
Παίρνουν όλα φωτιά!!
Τα μαξιλάρια,τα απογεύματα,τα τζάκια,τα τραγούδια,τα χείλη,τα πόδια μας,οι βαλίτσες μας.
Φωτιά που λυτρώνει αλλά και φοβίζει.
Λίστα ανάφλεξης...
Ναι!
Για όσους αντέχουν την αιφνίδια μετάδοση μιας..φλόγας.
Μιας διαδρομής.
Μιας σχέσης.
Μιας..στιγμής.
Στα χρόνια που γερνούν θα απαντώ με...φλόγες.
Ζεστές όσο αντέχουμε.
Χωρίς να κρίνω και να με κρίνουν.
Μόνο με διάκριση να αναγνωρίζω...αν είναι άξιος αυτός που θα "κάψω"μαζί μου.
Άξιος για την..ανάφλεξη!

Μαρία
ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Τα χρόνια σας να γερνούν όμορφα!
Καλή και λαμπερή χρονιά σε όλους σας!
Από καρδιάς και από..φωτιάς!!!

Θα είναι για πάντα Χριστούγεννα....

Είμαι σίγουρη πως μια μέρα θα ξυπνήσω και θα είναι για πάντα Χριστούγεννα…

Από την κουζίνα μου θα φεύγει η μυρωδιά της κανέλας και του γαρίφαλου με μια βαλίτσα γεμάτη πορτοκάλια,μέλι,καρύδια,ευχές ,όνειρα  και χιόνι.

Θα σπάσει τους τοίχους της πόλης ,της μοναξιάς της ασθένειας και της τρέλας…

Θα παρασύρει και θα διώξει μακριά,τα δάκρυα,τον φόβο και τις ενοχές.

Θα πετάξει σε όλο τον κόσμο και θα χρωματίσει τις θάλασσες και τους ουρανούς.

Η γη θα είναι μια μυρωδιά από γαρίφαλο και κανέλα και μια χειμωνιάτικη Άνοιξη γεμάτη χιόνι και πολύχρωμα γέλια..

Θα είναι για πάντα Χριστούγεννα.

Τα Χριστούγεννα των παιδιών και της κανέλας.

Είμαι σίγουρη!

Μαρία Βούλγαρη ,ΕΠΟΧΕΣ.

     "ΝΥΜΦΕΣ"

Πίνακας της ζωγράφου Αγγελικής Κουρκούλου.

Την ευχαριστούμε θερμά για την παραχώρηση του πίνακα στους ΙΚΕΤΕΣ.

Έργα και πληροφορίες για το έργο της Αγγελικής εδώ:

https://www.facebook.com/Angel.Kourkoulou.Art/

Να αρχίζετε με θάρρος...

Κάποτε..

Σε μια παγωμένη πολιτεία...

Άρχισε μια ιστορία που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μια..ολόκληρη εποχή.

Τελείωσε πριν καν ειπωθεί,όμως.

Στα επόμενα χρόνια την ιστορία αυτή θα την αφηγούνται οι νιφάδες...σε μικρές λεπτομέρειες.

**************************************

Οι ΙΚΕΤΕΣ αγαπάμε πολύ τις ιστορίες.

Αναρωτιόμαστε αν οι ιστορίες μας είναι ολόκληρες η παγωμένες.

Αν είναι μισές η αν είναι δκές σας.

Οι ιστορίες έχουν παράδεισο όταν τελειώσουν;;;

Η αφηγούνται από λέξεις παράταιρες.

Πόσες ιστορίες μπορούμε να αγαπήσουμε;;

Και σε πόσες αγαπάμε;;;

Φήμες λένε πως είναι γιορτές.

Και πως το χιόνι μας εγκατέλειψε για να επισκεφθεί την επόμενη καινούργια ιστορία του.

Οι ευχές μας για τα φετινά Χριστούγεννα είναι...οι ιστορίες σας.

Να σας βρίσκουν όλους καλά στην υγεία σας.

Να σας αγκαλιάζουν μοναδικά!

Να μένουν κοντά σας και να σας δίνουν αναπνοή!

Να τιμάτε και την παραμικρή λεπτομέρεια μιας ιστορίας.

Είστε εσείς και όσοι εμπλέκονται από το πουθενά σας.

Καμιά ιστορία δεν θέλει να τελειώσει,να το ξέρετε!

Και ποτέ δεν τελειώνει....

Είμαστε η αρχή της και το τέλος της.

Έτσι...

Να αρχίζετε με θάρρος!

Και να ξεχνάτε...αισιόδοξα!

Καλά και γλυκά Χριστούγεννα!

Μαρία

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

 

Φύλαξε τις σκιές μου στο καπέλο σου....

Τα ταξίδια ξεκινούν από την πρώτη σου πρωινή και αθώα σκέψη.
Λαμβάνουν χώρα στη διαδρομή που μεσολαβεί μεταξύ ύπνου και επίσκεψης στην κουζίνα σου.
Όλοι σου λένε να δεις μια καινούργια πόλη μα εσύ επιμένεις στον "χρησμό"της πρώτης γουλιάς.
Θολώνεις τον χάρτη σου με ένα τσιγάρο και κάνεις ακόμα μια αναζήτηση.
Πρόσωπα....καινούργια!
Λέξεις...για πέταμα!
Ηθικό...αθώο!
Βαλίτσα...ανυπόμονη!
Τι ψάχνω;;;
Μα...την πιο καλή μου σκιά.

"Κουράστηκα να σε περιμένω"...
Μα ποιος το έγραψε αυτό και πότε;;;
Απόλυτα τίμιο θαρρώ!
Και από  το πρωί μου φωνάζει...

Ο χρησμός έχει δοθεί.

Άγιε μου Πεσσόα...
Φύλαξε τις σκιές μου στο καπέλο σου.
Αγκαλιασέ τες να περάσει ο χειμώνας τους.
Θα επιστρέψω να σου αφήσω κι άλλες.
Θα σου φέρω το πιο καλό μου κρασί και την πιο αληθινή μου λέξη!

Εγένετο Τάγος σαν Ατλαντικός!
Και....
Λισαβόνα!

Στον τόπο που όλες μας οι σκιές γίνονται χελιδόνια!!
Σύντομα!

Μαρία
ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ


Κουράστηκα να σε περιμένω.
Πρόσωπα,χρώματα,θάλασσα,γιορτή.
Κουράστηκα να σε περιμένω
σε τρένα ,σταθμούς,αεροδρόμια,λιμάνια...
ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΑ ΤΣΕΠΗΣ (2015)

Η αυτοθυσία στον έρωτα είναι νοσηρός ναρκισσισμός....

[...]

Έφυγα γιατί καταλάβαινα πως αν μείνω ακόμα λίγο, θα είναι πολύ αργά.
 Ο έρωτας, άκουσέ με, είναι ένα πάθος εγωιστικό, έχουν άδικο να τον καλλωπίζουν.
Θέλεις την ευτυχία του αγαπημένου προσώπου υπό τον όρο πως θα του τη δώσεις εσύ κι’ όχι άλλος. Αν ένας άλλος μπει στη μέση, που έχει ωστόσο περισσότερες πιθανότητες να το κατορθώσει, εσύ δεν αποσύρεσαι, επιμένεις.
Γιατί;
Γιατί στην ευτυχία του αγαπημένου σου προσώπου δε βλέπεις παρά την πραγμάτωση της δικής σου ευτυχίας, να γιατί.
Η φιλοσοφία μου, καθώς βλέπεις, είναι απάνθρωπη, ας με αναθεματίσουν.
Ξέρω, ξέρω, η Τέχνη έχει πλάσει εκείνους που αυτοθυσιάζονται ωραία-ωραία για να ευτυχίσει το αγαπημένο τους πρόσωπο.
Φιλολογία αναίσχυντη!
Ο έρωτας είναι πάθος, και το πάθος, σαν κάθε φυσική δύναμη, δεν υποχωρεί.
 Όταν υποχωρήσει, είναι κακό σημάδι, σημαίνει πως το συναίσθημα σταμάτησε μεσοδρομίς, στο βαθμό μιας χλιαρής θερμοκρασίας, και ζητάει ν’ αναισθητήσει με το ναρκωτικό της αυταρέσκειας.
 Η αυτοθυσία στον έρωτα είναι νοσηρός ναρκισσισμός.

Άγγελος Τερζάκης,Δίχως Θεό (απόσπασμα)

Φώτο: Andre Kertesz

Δεν την ελέγχω την αγάπη μου...

Εκεί που σε χαϊδεύω
θα σε πνίξω
Δεν την ελέγχω την αγάπη μου

Τόση στοιβαγμένη τρυφερότητα
κάνει τα δάχτυλα μου επικίνδυνα.

Χρίστος Λάσκαρης

 

Αγάπη είναι....

Δεν έχει σημασία ο χρόνος.
Ούτε η διάρκεια.
Ούτε οι καιρικές συνθήκες.
Μικρή σημασία έχουν και οι εποχές.
Δεν έχει σημασία να.. είσαι.
η να είμαι.

Αυτό που πάντα είχε την ζωτική σημασία είναι
ο τρόπος που για ένα δευτερόλεπτο...όλα γυρίζουν στη θέση τους.

Ανάποδα και αντίξοα.
Θλιβερά και εκτυφλωτικά.
Σοβαρά και αφελέστατα γελοία.
Κυριολεκτικά και παράλογα.
Άκομψα και τρυφερά.

Το δευτερόλεπτο που όλα γυρνούν στη θέση τους...

Αγάπη είναι....
Ακόμα και όταν κανείς μας..δεν θα είναι!

Μαρία Βούλγαρη,Πρόσκληση στο δευτερόλεπτο
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ στην αυλή του Sudek
(Πράγα 2017)

Φώτο :ΙΚΕΤΕΣ 

Σαν ένας καφές σε μια παράταιρη εποχή που μοσχοβόλαγε..αλήθεια

Πρόσφατα μου έλεγε μια φίλη πως πρέπει να φτιάχνουμε μελομακάρονα..όλο τον χρόνο
Είναι υγιεινά και υπέροχα.

Αρχικά,συμφώνησα..μα σήμερα το πρωί...άλλαξα γνώμη.

Όχι!

Τα μελομακάρονα είναι το γλυκό των Χριστουγέννων και των παιδικών μας χρόνων.
Τα γλυκά των πιο αθώων μας εποχών.
Με μέλι και πορτοκάλι.
Τα βασικά συστατικά του έρωτα.
Έχουν τον τόπο τους και την ώρα τους.
Όπως κάποιοι άνθρωποι που έχασες.
Είναι σαν αυτά τα πρόσωπα που τα γνωρίζεις προαιώνων και τα συναντάς μόνο και μόνο για να τα χάσεις .
Να επιβεβαιώσεις την απέραντη γνωριμία και την γλύκα.
Αργότερα... την οριστική κυριολεκτική απώλεια.
Ναι...
Κάποιοι άνθρωποι συναντιούνται μόνο και μόνο για να περάσουν στον όρο "νοσταλγία".
Όπως νοσταλγούμε τα Χριστούγεννα στις πρώτες ζέστες του Ιουλίου.
Και είναι τούτο που συνιστά μια μοναδική αιωνιότητα που πότε δεν παίρνουν είδηση.
Όλα τα μελομακάρονα του κόσμου σαλπίζουν τα Χριστούγεννα και τα πρόσωπα αυτά.
Κατοικούν παντού σου.
Σε φωτάκια,σε χαμόγελα,σε πράσινο μα και σε κόκκινο.
Τα θυμάσαι κάθε φορά που θα κλέψεις ένα μελομακάρονο από το πιάτο και αυτό θρυμματίζεται στα χέρια σου αφήνοντας...πραγματικότητα.
Τα γεύεσαι σε περίεργες γεωγραφίες.
Σε δωμάτια και σε χέρια.
.Όπως αυτές τις μικρές μπουκιές που κάποιος,κάποτε "έκλεψε" σε ένα καφέ δίπλα στη θάλασσα.

Λοιπόν...δεν θα φτιάξω μελομακάρονα καμιά άλλη εποχή.
Το αποφάσισα.
Μου το υπόσχομαι...
Θα τα αφήσω να σέρνονται πάνω στα ρούχα μου,κάποιες λίγες μέρες του χρόνου.
Σαν μια υπόσχεση που τηρήθηκε.
Σαν ένα ταξίδι που για λίγο...αναβλήθηκε.
Σαν ένας καφές σε μια παράταιρη εποχή που μοσχοβόλαγε..αλήθεια!

Έτσι κι αλλιώς...υπήρξα πάντα λιχούδα με αυτά που αγαπώ.
Αδίστακτη με όσα νοσταλγώ!
Αφοσιωμένη στα ψίχουλα που είναι το καλύτερο...γεύμα.

Φυσικά και γελάς...
Μιας και την κανέλα...την έχεις στο τσεπάκι σου!

Μαρία Βούλγαρη,Υπόσχεση

 

Γιορτή...

Όταν τα δώρα τελειώνουν το μόνο που απομένει είναι να σου φυσήξω...ποιήματα.
Όταν το κρύο γελάει το μόνο που απομένει είναι ...οι λέξεις.
Δεν θα σου δώσω δικές μου.
Τις χρειάζομαι για να τις πετώ καθημερινά.
Για την γιορτή σου και για όλα όσα θα σε κάνουν να γελάσεις..το μόνο που απέμεινε είναι να σου φυσήξω στα χείλη...ποιήματα.
Φρόντισε μόνο να αφήσεις  ένα παράθυρο μισάνοιχτο.
Θα στα ακουμπήσω τρυφερά στην καρδιά να ξεκουραστούν και θα φύγω.
Θα μείνεις μαζί τους.
Θα τους πεις ένα ακόμα αστείο σου...θα τα κεράσεις μήλο..
Δεν θέλουν και πολλά...
Μόνο να τα..εκπληρώσεις.
Η έστω να τους δώσεις μια ευκαιρία...να ανάψουν όλα τους τα φώτα.
Ναι;;;

Μαρία Βούλγαρη,Γιορτή


[...]
τα μάτια μου σαν δυο σκισμένες τσέπες
όπου όλα χωράνε γιατί όλα πέφτουν,
τα μάτια μου τρέφονται απ' τα δικά σου,
τα μάτια μου σελίδες σαρκοβόρες,
ψεύτικοι φάροι που ζητούν απ΄το σώμα σου
πατρίδα για μια παύση,στέρεη φωτιά,
τα μάτια μου που σχεδιάζουν καταιγίδες,
τα μάτια μου που πια,τα μάτια μου ακόμη,
τα μάτια μου πού,τα μάτια μου ποτέ,
μάτια μεθυσμένα μ' ό,τι δεν βλέπουν,
μάτια επαίτες που ζητάνε από τον ουρανό
ελεημοσύνη φωτός,
ελεημοσύνη φωτός,
έλεος.
Juan Vicente Piqueras,ΛΙΤΑΝΕΙΑ ΤΟΥ ΓΑΜΠΙΕΡΟΥ(απόσπασμα)

Όσο ο ουρανός στροβιλίζεται...

Για τον Λάζαρο Γκόμεζ


Όσο ο ουρανός στροβιλίζεται
Θα είσαι η λύτρωση μου και η μοίρα μου,
μαγνητική όραση,
κρίνος σε εσώρουχα,
την σωτηρία και την τρέλα
κάθε βράδυ να περιμένει.

Όσο ο ουρανός στροβιλίζεται
τίποτα κακό δεν είναι ξένο
γιατί πρέπει να προσέξω  αυτό που  δεν θα σε βλάψει,
Καμία χαρά δεν θα πήγαινε ακούσια
επειδή με κάποιο τρόπο πρέπει να στην αποκαλύψω,
                    
Όσο ο ουρανός
στροβιλίζεται
θα είσαι η αλήθεια του εαυτού μου,
το τραγούδι και το δηλητήριο,
ο κίνδυνος και οι εκστάσεις
η ολονυχτία και ο ύπνος,
ο φόβος και το θαύμα.

Όσο ο ουρανός στροβιλίζεται ... αλλά..ο ουρανός στροβιλίζεται;
Λοιπόν:
όσο υπάρχει ο ουρανός.

Οσο
ο ουρανός
υπάρχει
θα είσαι ο πόνος μου ο πιο αξιοσημείωτος
η μοναξιά μου η πιο τραγική
η αμηχανία μου ομόφωνη
η διαρκής σιωπή μου
και η απόλυτη παρηγοριά μου.

Όσο ο ουρανός υπάρχει ... αλλά ... υπάρχει ο ουρανός;
Λοιπόν: εφ 'όσον υπάρχεις εσύ ο ίδιος.

 

Όσο εσύ ο ίδιος υπάρχεις

θα είσαι ο καθρέφτης και ο χρόνος,
το άπειρο και το επικείμενο,
η μνήμη και το ασυνήθιστο
η ήττα και ο στίχος,
ο εχθρός μου και η εικόνα μου.

Επειδή δεν θα υπάρξουν άλλοι ήλιοι από αυτούς που εσύ ακτινοβολείς
όπως δεν θα υπάρξει κι  άλλη τιμωρία από το να ξέρω ότι υπάρχεις.
 Αλλά.. υπάρχεις;

 

Reinaldo Arenas

 16/07/1943– 07/12/1990

**************************************

 

As Long as the Sky Whirls
For Lázaro Gómez
      As long as the sky whirls
You will be my redemption and my doom,
magnetic vision,
                     lily in underwear,
salvation and madness
                     every night waiting.
As long as the sky whirls
no infernal could be a stranger
because I have to take care that that would not harm you,
No joy would go by inadvertent
Because in some way I have to reveal it to you,
                     As long as
                     the sky
                       whirls
               you will be the truth of myself,
               the song and the venom,
               the danger and the ecstasies,
               the vigil and the sleep,
               the dread and the miracle.
As long as the sky whirls … but perhaps the sky whirls?
Well: as long as the sky exists.
                     As long as
                     the sky
                       exists
               you will be my pain most noticeable,
               my loneliness most tragic
               my bewilderment unanimous
               my perpetuous silence
               and my absolute consolation.
As long as the sky exists … but perhaps the sky exists?
Well: as long as you yourself exist.
                     As long as
                     you yourself
                       exist
               you will be the mirror and the time,
               the infinity and the imminent,
               the memory and the unusual
               the defeat and the verse,
               my enemy and my image.
Because there would be no more suns than the ones you yourself radiate
like there would be no other penance than to know that you exist.
                             But perhaps you do exist?
Reinaldo Arenas

New York (May 1985)

Originally published as “Mientras El Cielo Gire” in Voluntad de vivir manifestandose.
Copyright © Reinaldo Arenas, 1989.
English translation © 2002 by Lázaro Gómez Carriles.

 

 

 

 

Τα θέλω όλα ολόκληρα και στρογγυλά....

Βλέπεις...

Μου ήταν πάντα ψυχρά αδιάφορα οι πολιτισμοί,οι σημαίες,οι χώρες,οι  πρόγονοι,οι άχρηστοι απόγονοι,τα σύμβολα,οι αριθμοί,τα ονόματα...

Και τα γράμματα..
Κυρίως αυτά.
Μα και οι λέξεις τους...

Τα γράμματα δημιουργούν τεράστια φασαρία στις περιοχές της σιωπής μου.

Αυτό που με ενδιαφέρει και τώρα πια με εθίζει είναι οι συγκεντρώσεις ομορφιάς όταν τεντώνω τον κορμό μου.
Όταν έχω ξεφορτωθεί τα πρότερα και τα μελλοντικά.

Τα αιχμηρά γράμματα...
Ακόμα και τις γωνιές του δικού μου.

Τα θέλω όλα ολόκληρα και στρογγυλά.

Πόσοι μείναμε και αναπαυόμαστε στο κέντρο του στήθους μου,με απασχολεί.
Πόσοι αντέχουμε να πετάξουμε τα δικά μας γράμματα.

Τα τραγικά "Σ",τις αγχόνες του "Τ",τις λαιμητόμους του "Μ",τους κυνόδοντες του "Ξ"..

Όταν τεντώνεις τον κορμό....
Μοιράζεις εξόδους στα πικρά σχήματα,στις γελοίες γκριμάτσες...

Όταν απλώνεις την καρδιά..κάποιος φεύγει και κάποιος μένει.
Είναι ενοχλητικό και υπέροχο.
Πονάς το παρελθόν σου και δίνεις ένα σήμα στο μέλλον.΄

Όλα έχουν ένα τίμημα και έναν πόνο.
Μα έχουν και ένα οριστικό νεύμα....

Αυτό που αλλάζει τον κόσμο....
Αυτόν...στον κέντρο του στήθους!
Ας ξεκινήσουμε με αυτόν και βλέπουμε για τον δικό σας...

Μαρία Βούλγαρη,Πίσω κάμψεις στο Μέλλον


Οι θέσεις των πίσω κάμψεων είναι ένα ακόμα βάσανο μου στην πρακτική μου.
Ζαλάδες,ναυτία,πόνος στο μέτωπο και δάκρυα.
Ακαμψία.
Μη αποδοχή.
Απογοήτευση.
Τους τελευταίους μήνες αρχίσαμε να κάνουμε ανακωχή και να γνωριζόμαστε από την αρχή!
Η παρακάτω θέση είναι και θα είναι η αγαπημένη μου θέση παρόλο που παλέψαμε πολύ καιρό να αγαπηθούμε.

Anjaneyasana.

Καλώς να έρχεται!!!



ΙΚΕΤΕΣ ΣΤΟ ΣΤΡΩΜΑ

Σκίτσο του Obie Hughes

 

Καλέ μου Μποτιτσέλι...

Άγιε μου Μποτιτσέλι..

Σε παρακαλώ από καρδιάς...
Φύλαγε τα όνειρα όσων ονειρεύτηκαν την Φλωρεντία μαζί.
Σκέπαζε τους με τα πινέλα σου και δώσε  τους πίσω το μωβ τους.
Κράτησε τους ζεστούς να θυμούνται την βροχή στην γειτονιά του Πινόκιο.
Απάλλαξε τους από την νοσταλγία των καλών τους ημερών.

Καλέ μου Μποτιτσέλι...

Κάποιοι δεν ήρθαν ποτέ μαζί στην Φλωρεντία..
Μα την ονειρεύτηκαν τόσο πολύ που ήταν όλα αλήθεια!
Ακόμα και εσύ ..που τρέχεις να τους συναντήσεις...

Και ο Άρνος...ας τους ακολουθεί όταν τον ξεχνούν επίμονα.
Και το φεγγάρι...ας μοιάζει με ήλιο στη μέση μιας νυχτερινής συναυλίας.

Είθε να συναντηθούν μια μέρα...ολομόναχοι και ξεχασμένοι.
Στην Άνοιξη!

Μαρία Βούλγαρη,Γράμμα Στον Άγιο Μποτιτσέλι
(Φλωρεντία 2017)

Φώτο :ΙΚΕΤΕΣ