Σπέρνεις συλλαβές για να συνάξεις άστρα...

"Αυτό το πράγμα συμβαίνει σ΄όλον τον κόσμο.Το άγαλμα του Ιανού είναι μια ανώφελη σπατάλη,στην πραγματικότητα μετά τα σαράντα το αληθινό μας πρόσωπο βρίσκεται στον αυχένα μας και κοιτάζει απελπισμένα προς τα πίσω.. Είναι ακριβώς αυτό που πολύ εύστοχα λένε κοινός τόπος..
Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα,πρέπει να το εκφράσεις έτσι,με τις λέξεις που κάνουν τους μονοπρόσωπους έφηβους να στραβώνουν το στόμα τους από βαριεστημάρα.
Σπέρνεις συλλαβές για να συνάξεις άστρα-με κοροϊδεύει ο Κρεβέλ. Κι αυτό είναι φυσικό.
Εκείνο που με σκοτίζει είναι πώς η φυσικότητα και η πραγματικότητα,χωρίς να ξέρει κανείς γιατί,γίνονται αντίπαλες,υπάρχει μια στιγμή που το φυσικό ακούγεται φοβερά ψεύτικο,μια στιγμή που η πραγματικότητα των είκοσι χρόνων σκουντιέται με τους αγκώνες με την πραγματικότητα των σαράντα και σε κάθε αγκώνα υπάρχει ένα ξυράφι που σκίζει τα σακάκια..
 Ανακαλύπτω καινούργιους κόσμους ταυτόχρονους και ξένους και όλο και πιο πολύ υποπτεύομαι πως το να συμφωνείς με κάτι είναι η χειρότερη αυταπάτη.
Γιατί αυτή η δίψα για πανταχού παρουσία,γιατί αυτός ο αγώνας ενάντια στο χρόνο;.Μάταιο. Καταδικασμένος στην συγγνώμη.
Γύρνα στο σπίτι και διάβασε Σπινόζα.. Η Μάγια δεν ξέρει ποιός είναι ο Σπιινόζα. .Η Μάγια διαβάζει βαρετά ρώσικα και γερμανικά μυθιστορήματα και τον Πέρεθ Γκαλδός και τα ξεχνάει αμέσως. Ποτέ δεν θα υποπτευθεί πώς με καταδίκασε να διαβάσω τον Σπινόζα .
Ανήκουστος κριτής,κριτής εξαιτίας των χεριών της,εξαιτίας του τρόπου που τρέχει στον δρόμο,κριτής επειδή με κοιτάει και με απογυμνώνει,κριτής επειδή είναι ανόητη και δυστυχισμένη και ανήσυχη και αργονόητη και πιο ασήμαντη από το τίποτα.
Και μ΄όλη αυτή την γνώση, μια ανώφελη λαχτάρα να συμπονέσω κάτι,να βρέξει εδώ μέσα, ν΄αρχίσει επιτέλους να βρέχει και να μυρίσει γη,ζωντανά πράγματα ,ναι,επιτέλους να μυρίσει ζωντανά πράγματα.
Τελικά όλα κατέληγαν στο ηλιακό πλέγμα.
"Αυτές είναι οι αληθινές επικοινωνίες,οι προειδοποιήσεις κάτω από το δέρμα.
Και γι΄αυτές δεν υπάρχουν λέξεις καταχωρημένες στα λεξικά".
Ποιός είχε σβήσει την λάμπα Ρέμπραντ;
Δε θυμόταν.'


Julio Cortazar,Το κουτσό (απόσπασμα)

Όπως η σελήνη στο νερό

Αγγίζω το στόμα σου, με το δάχτυλό μου αγγίζω το περίγραμμα του στόματος σου, το σχεδιάζω σαν να το δημιουργεί το χέρι μου, σαν το στόμα σου να μισανοίγει για πρώτη φορά και αρκεί να κλείσω τα μάτια μου για να το σβήσω και να ξαναρχίσω να το φτιάχνω, και κάθε φορά κάνω να γεννιέται το στόμα που ποθώ,το στόμα που επιλέγει το χέρι μου και σχεδιάζει πάνω στο πρόσωπό σου, ένα στόμα επιλεγμένο ανάμεσα σε τόσα άλλα, επιλεγμένο με ηγεμονική ελευθερία από μένα για να το ζωγραφίσει το χέρι μου πάνω στο πρόσωπό σου και που από ένα γύρισμα της τύχης που δεν προσπαθώ να καταλάβω συμπίπτει ακριβώς με το στόμα σου που χαμογελάει κάτω από εκείνο που σχεδιάζει το χέρι μου.
Με κοιτάς, με κοιτάς από κοντά, κάθε φορά και από πιο κοντά και τότε παίζουμε τον κύκλωπα, κοιταζόμαστε όλο και από πιο κοντά και τα μάτια μεγαλώνουν, πλησιάζουν το ένα το άλλο, κολλάνε το ένα στο άλλο και οι κύκλωπες κοιτιούνται, οι ανάσες τους μπλέκουν, τα στόματα συναντιούνται και παλεύουν ανόρεχτα, δαγκώνονται χείλια με χείλια, ακουμπώντας μόλις τη γλώσσα πάνω στα δόντια, παίζουν μέσα στον περίβολό τους όπου πηγαινοέρχεται ένας βαρύς αέρας με ένα παλιό άρωμα και μια σιωπή.
Τότε τα χέρια μου θέλουν να βυθιστούν στα μαλλιά σου, να χαϊδέψουν αργά τα βάθη των μαλλιών σου ενώ φιλιόμαστε σαν το στόμα μας να είναι γεμάτο λουλούδια ή ψάρια, ζωηρές κινήσεις, σκοτεινή ευωδιά.
Και όταν δαγκωνόμαστε ο πόνος είναι γλυκός κι όταν πνιγόμαστε μʼ ένα σύντομο και τρομερό ταυτόχρονο ρούφηγμα της αναπνοής, αυτός ο στιγμιαίος θάνατος είναι όμορφος.
Και υπάρχει ένα και μόνο σάλιο, μια και μόνη γεύση από ώριμο φρούτο κι εγώ σε νιώθω νʼ ανατριχιάζεις απάνω μου όπως η σελήνη στο νερό.

JULIO CORTAZAR ,Νʼ ανατριχιάζεις απάνω μου όπως η σελήνη στο νερό(απόσπασμα)

 

ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ...

Μην κάνεις ανακωχή, μη με συγχωρείς ποτέ.
Μαστίγωσέ με στο αίμα, που κάθε πράγμα φοβερό
να είσαι συ που γυρίζεις.
Μη μ' αφήνεις να κοιμηθώ, μη με αφήνεις ήσυχο!
Τότε θα κερδίσω το βασίλειό μου,
θα γεννηθώ αργά.
Μη με χάνεις σαν μιαν εύκολη μουσική, μην είσαι χάδι
ούτε γάντι.
Επεξεργάσου με σαν τσακμακόπετρα, απέλπισέ με.
Κρύψε την ανθρώπινή σου αγάπη, το χαμόγελο τα μαλλιά σου.
Δοσ 'τα.
Έλα σε μένα με την ξερή οργή σου από σπίρτα και λέπια.
Κραύγασε. Ξέρασέ μου άμμο στο στόμα, σπάσε μου τα σαγόνια.
Δεν με ενδιαφέρει να σε αγνοώ κατάφωρα
να ξέρω πως παίζεις φάτσα στον ήλιο και τον άνδρα.
Μοιράσου τον.

Εγώ σου ζητάω την τρομερή τελετουργία του τεμαχίσματος,
αυτό που κανείς δεν σου ζητάει: τα αγκάθια
ως το κόκαλο. Βούτα με από αυτό το αισχρό πρόσωπο,
υποχρέωσέ με να κραυγάσω τελικά το αληθινό μου όνομα.

Julio Cortazar

Η ποίηση του κρίθηκε ως "συγκινητικά αποτυχημένη"...
Οι ΙΚΕΤΕΣ ευχαριστούν όλες τις κακές κριτικές γιατί σε αυτές οφείλουν τη συνάντηση με μεγάλους ποιητές...