Σε όλα τα "Θα" μας που.. Θέλουμε!

Γνώρισα κάποτε κάποιον που ήταν Θλιμμένος χαρούμενα και Θυμωμένος από την κούνια του.
Χαμογελούσε και γελούσε διαρκώς...
Μια μέρα..έφυγε!
Όπως έζησε!
ΠεΘαίνοντας.

Νοσούσε από επάρατη Θλίψη και ο Θυμό.
Τα δίδυμα αδέρφια της δυστυχίας.

Διεκδικούν το "Θ"του οριστικού Θανάτου.
Μάχονται τα...Θαυμάσια της κάΘε μας μέρας.
Φαντασιώνονται καλοκαίρια μα δεν ξέρουν πως να ζεσταΘούν.

Ο Νοέμβρης έρχεται και φέρνει μαζί του Θαυμάσιες μέρες.
Νύχτες με Θραύσματα μέλλοντος...
ΓενέΘλιους τόπους.
Θαλασσινές φωνές..
Θεραπευτικές λέξεις...
Νέα μάτια που αγαπούν όλα μας τα "Θα".

Φέρνει μαζί του απαλές αναπνοές.


Καλό και απαλό Νοέμβρη στην καρδιά σας.
Με υγεία!
Και όλα τα "Θ"των Θαυμάσιων διαδρομών που περιμένετε!

Θα παραμένουμε...
Σε όλα τα "Θα" μας που.. Θέλουμε!

Μαρία

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

 

Να μας βρει ο χειμώνας...αθώους μπροστά στον έρωτα....

Στις μέρες μας αυτά που κρέμονται από πάνω μας είναι πολλά και δύσκολα.
Δεν μιλώ πια για..αντίδραση.
Ούτε για απαξίωση.
Ούτε καν για διεκδίκηση.
Αυτά που αιωρούνται πάνω από τα μαλλιά μας είναι αστέρια λάσπης και πόνου.
Δεν είναι θέμα οργής πια.
Ούτε ανοησίας.
Πάνε αυτά!
Πέρασαν σε μια ιστορία που η λήθη τεντώνεται επικίνδυνα.
Δεν είναι όλα αυτά που ξέρουμε και δεν λέμε κουβέντα.
Στο τέλος του δρόμου..το μόνο που ΕΙΝΑΙ..είναι η ΕΙΡΗΝΗ μέσα μας!
Η ανακωχή στον δικό μας πόλεμο με τη σύγχυση.
Οι πληγές που καθαρίσαμε και δεν ζήσαμε μαζί τους διακριτικά.
Μια τεράστια παύση και μια γενική καθαριότητα.
Να μας βρει ο χειμώνας...αθώους μπροστά στον έρωτα.
Γελάς με τη λέξη;;;
Ναι...
Σου μιλώ για τις μόνες πολιτικές κινήσεις που μας απέμειναν.

Στο τέλος τα μόνα που είναι...και μένουν..είναι η ΕΙΡΗΝΗ και ο ΕΡΩΤΑΣ.
Για εκείνους και για εμάς!
Για μένα και για όλους!

Επόμενη σημείωση από την Γέφυρα του Καρόλου.
Να είστε όλοι και όλες καλά!
Με Ειρήνη!
Και 'Ερωτα!

Μαρία σαν ΙΚΕΤΗΣ...

 

Wind in her hair...

Ό,τι αρνηθήκαμε, μας αγγίζει τα ακροδάχτυλα τα βράδια διώχνοντας μακριά τη λήθη..
Και όσο η μουσική χάνει τον δρόμο της, εμείς θα ακολουθούμε..

Γινόμαστε ατέλειωτα θλιμμένα χιλιόμετρα, παίρνοντας μαζί μας συνένοχα, εκείνη την στιγμή..

"Oh mother of seas, I saw her so long ago
Wind in her hair, gold ribbons in hands.."

Θεόδωρος Ρέντεσης

*****************************

"Oh mother of seas, I saw her so long ago
Wind in her hair, gold ribbons in hands
I am drunken by wine, quite as a child, so close to thee
Wind in her hair, gold ribbons in hands

I'm tired and our traveling
Our traveling is over
You are so tired and our traveling
Our traveling is over
I'm sorry for the pain
Inside of forest shades
We saw each other hardly
So sorry for the pain
Stand still in forest shades
We saw each other hardly, my dear

Oh mother of trees, I saw her so long ago
Wind in her hair, gold ribbons in hands
I am drunken by wine, quite as a child, so close to thee
Wind in her hair, gold ribbons in hands

I'm tired and our traveling
Our traveling is over
You are so tired and our traveling
Our traveling is over
I'm sorry for the pain
Stand still in forest shades
We saw each other hardly
I'm sorry for the pain
Stand still in forest shades
We saw each other hardly, my dear
Hardly, my dear.."

Motorama - Wind In Her Hair

Έμεινα μόνο και σε κοίταζα..

Έμεινα μόνο και σε κοίταζα..
στις πιό όμορφες στιγμές σου,
χωρίς να σου μιλήσω ποτέ..
Αλλά η ψυχή μου δεν αντέχει
κάτω από τον ίσκιο της μορφής σου
δεν βρίσκω πιά ηρεμία...
μ'αυτή τη άγρια ανατριχίλα.
Και δεν μπορώ να σου μιλήσω
ούτε καν' να σε πλησιάσω.....
θα χαθούν όλα μου τα όνειρα.
Ω! πόσο φοβερό είναι το τρέμουλο
που νοιώθω μέσα μου απόψε
δεν θα σε γνωρίσω ποτέ...
Τι θα συμβεί στη φτωχή καρδιά μου
αν το αίμα μου προσκρούσει
στη εξαίσια υπεροχή σου.
Αισθάνομαι να σβήνω..
Τι τρελός ίλιγγος..
Τι εξασθενισμένοι σφιγμοί
Τι κραυγές επιθυμίας και εξάντλησης
θα μου χάριζε η αλήθεια σου;
Όμως εγώ δεν τολμώ να σου μιλήσω
κι ούτε καν να σε πλησιάσω
στις πιό όμορφες στιγμές σου.
Έμεινα πάντα, μόνο να σε κοιτάζω
πάντα μονάχα.. να σ'ονειρεύομαι.

Cesare Pavese

 

Το να σε σκέφτομαι απόψε....

Το να σε σκέφτομαι απόψε
δεν σήμαινε να σε σκέφτομαι με τη σκέψη μου,
εγώ μόνο, μέσα μου. 

Σε σκεφτόμουν
διεξοδικά μ' εμένα, τον πλατύ κόσμο.

Το μεγάλο ονειροπόλημα του κάμπου, τ' αστέρια,
η θάλασσα σιωπηλή, τα χορτάρια αόρατα,
παρόντα μόνο με τα ξηρά τους αρώματα,
σε όλα αυτά,απ' τον Αλδεβαράν ως τον γρύλλο σε σκεφτόμουν.
Πόσο ήρεμα
επικρατούσε η ομόνοια
ανάμεσα στις πέτρες, τα περίλαμπρα άστρα,
το μουγκό νερό, την τρεμουλιαστή συστάδα των δέντρων,
σ' όλα τ' άψυχα,
κι η δικιά μου ψυχή
τ' αφιέρωνε όλα σ' εσένα! '

Όλα να προστρέχουν
πειθήνια στο κάλεσμά μου, στην υπηρεσία σου,
ανυψωμένα σε πρόθεση και δύναμη αγάπης.
Έσμιγαν τα φώτα κι οι σκιές
στο φως της αγάπης μου, έσμιγε
η μεγάλη σιωπή πάνω στην επίπεδη γη,
φωνές απαλές απ' τα σύννεφα, από τον ουρανό,
στο τραγούδι προς εσένα που τραγουδούσε μέσα μου.
Μια συμφωνία κόσμου και ύπαρξης,
βιασύνης και χρόνου, μια εκεχειρία απίθανη
απλωνόταν μέσα μου, όπως μπαίνει η ευτυχία
όταν έρχεται αβίαστα, φιλί με φιλί.
Και σχεδόν
σταμάτησα να σ' αγαπώ για να σ' αγαπήσω
μ' άπειρη εμπιστοσύνη, περισσότερο απ' αυτήν που έχω σ' εμένα,
σ' αυτήν την πράξη αγάπης προς τη μεγάλη νύχτα
που πλανιέται στον χρόνο κι επιφορτισμένη ήδη
με ιερή αποστολή, ιεραπόστολος αποδείχτηκε
μιας αγάπης που έγινε αστέρια, γαλήνη, κόσμος,
που σώθηκε πια απ' τον φόβο
εκείνου του πτώματος που απομένει σαν ξεχαστεί.

PENSAR EN TI ESTA NOCHE

Pensar en ti esta noche
no era pensarte con mi pensamiento,
yo solo, desde mí. Te iba pensando
conmigo extensamente, el ancho mundo.

El gran sueño del campo, las estrellas,
callado el mar, las hierbas invisibles,
solo presentes en perfumes secos,
todo,
de Aldebarán al grillo te pensaba.

¡qué sosegadamente
se hacía la concordia
entre las piedras, los luceros,
el agua muda, la arboleda tremula,
todo lo inanimado,
y el alma mía
dedicándolo a ti! Todo acudia
dócil a mi Ilamada, a tu servicio,
ascendido a intención y a fuerza amante.

Concurrían las luces y las sombras
a la luz de quererte; concurrian
el gran silencio, por la tierra, plano,
suaves voces de nube, por el cielo,
al cántico hacia ti que en mi cantaba.
Una conformidad de mundo y ser,
de afán y tiempo, inverosímil tregua,
se entraba en mí, como la dicha entra
cuando llega sin prisa, beso a beso.
Y casi
dejé de amarte por amarte más,
en más que en mí, confiando inmensamente
ese empleo de amar a la gran noche
errante por el tiempo y ya cargaga
de misión, misionera
de un amor vuelto estrellas, calma, mundo,
salvado ya del miedo
al cadáver que queda si se olvida.

(Razón de amor, 1936)

Pedro Salinas 

Πηγή:https://www.ispania.gr/arthra/logotexnia/1005-pedro-salinas-

Πράσινο τσιμέντου....

Όταν μιλώ στο αύριο…

 Λαίμαργα τρέχω

Έσπασα ήσυχα την παλέτα.
Τους θυμωμένους Αγίους.
Τους μακάριους θνητούς.

Τα τραγούδια αποκατέστησαν τον ουρανό.

Ξημέρωσες...Πράσινο!

Ξεκινήσαμε μικροί και φτάνω μόνη μου.

Κάπου σε άφησα μαζί με την ομπρέλα μου.
Κι αν σε βρουν…ελπίζω να θυμάσαι.

Τουλάχιστον…την ομπρέλα.

Με συγχωρείς,ναι;

Τώρα πρέπει να επιστρέψω στις σημειώσεις μου για την Πράγα του Νοεμβρίου.

 Μαρία Βούλγαρη,Πράσινο τσιμέντου

Επίλογος

Για την αποκατάσταση του έρωτα (2017)

 

*********************************************
Για να αγαπήσουμε χρειαζόμαστε τις πτώσεις.
Και τα χρώματα των Αγίων μας Ονείρων!
Όπως τα φύλλα των δέντρων που αλλάζουν τις εποχές,όπως τα παλιά μας δόντια που αλλάζουν σε καινούργια,όπως το δέρμα μας  που ανανεώνεται καθημερινά,όπως τα πρόσωπα που πέφτουν και σηκώνονται από την αρχή τους.

Όλα πέφτουν και ξαναγεννιούνται.

Οι σημειώσεις αυτές, με όλα τους τα χρώματα, αφιερώνονται στον Δημήτρη Ε. της "Οκτωβριανής μου Συμφωνίας".
Με καθυστέρηση κάποιων ετών.

Για την δική μου πτώση...
Από τα μάτια του...στη γη μου.

Είσαι...όλα όσα με κάνουν να πιστεύω...στην μόνη "αθανασία".
Σε αυτή του έρωτα..κυρίως για τη ζωή.

Είσαι η "Κιννάβαρι"!
Με οδήγησες στο "Πράσινο του τσιμέντου"!

Σε ευχαριστώ!

Να αγαπιόμαστε!

 

 

Σιένα ψημένη...

Τα πρωινά σου βάζεις κανέλα μέσα στον καφέ ανυποψίαστος.
Ξορκίζεις με χαμόγελα  τα συναξάρια των Αγίων σου Ονείρων.
Όλα για σένα είναι ένα ατελείωτο...αστείο.
Και αδίστακτοι μετρονόμοι.
Τα δόντια σου σφίγγουν κάθε μέρα και πιο πολύ.
Η γλώσσα σου σκληραίνει .
Η γνάθος σου συρρικνώνεται μέσα στη σκόνη.
Πίνεις κανέλα και τακτοποιείς τη ζωή.
Μα...δεν γνωρίζεις πως τα όλα σου  καταλήγουν σε...Σιένα ψημένη.
Φταίει ο καιρός;;;
η μήπως ο καλύτερος  καιρός ..που πονάς μόνο στα κόκαλα;;;
Φταίει ο λυπημένος σου ορίζοντας;;;
η μήπως οι αλήθειες σου που ήταν μόνο δικές σου;;;

Όλα επιστρέφουν τοξικά.
Όλα...φεύγουν ατάκτως εξαντλημένα.


Η Σιένα είναι απλός πηλός μέχρι να ψηθεί.
Βλέπεις....η ζεστασιά κάποιες πολλές φορές είναι επικίνδυνη και εθιστική.
Σαν την κανέλα.


Σε βρίσκω και σήμερα...σε μεγάλη σου έλλειψη.

Χοῦς εἶ καί εἰς χοῦν ἀπελεύσει…

Μαρία Βούλγαρη, Σιένα ψημένη
Για την αποκατάσταση του...έρωτα(2017)


Η Σιένα είναι μία φυσική χρωστική από πηλό. Στη φυσική της μορφή και ακατέργαστη η Σιέννα έχει ένα κιτρινοκαφέ χρώμα. Όταν η Σιένα θερμανθεί η απόχρωση της γίνεται κόκκινο-καφέ και ονομάζεται Σιένα ψημένη.
Αν και γενικά η Σιένα ως χρωστική χρησιμοποιείται για να δώσει μία μεγάλη γκάμα χρωμάτων χρησιμοποιείται και σαν όνομα χρώματος.
Η Σιένα πήρε το όνομά της από την Ιταλική Σιένα (terra di Siena), περιοχή της Ιταλίας όπου γινόταν εξόρυξη της Σιένας κατά την Αναγέννηση. Σήμερα τα αποθέματα της περιοχής έχουν πλέον εξαντληθεί.

 

Μπλε Κοβαλτίου...

Αναμειγνύω  την παλιά σου φωνή  μέσα σε σκόνη...μπλε.
Σε καλές μέρες.. την ξεκουράζω πάνω σε γλάρους.
Συνομιλώ με σελιδοδείκτες.

Σε αφήνω σε όλα τα μπλε.

Κλείνω ήσυχα τις σελίδες.
Σε κακές μέρες.. ξεχνώ τις μωβ μου κορδέλες και αναρωτιέμαι για εκείνες.
Αδιαφορώ για τις πράξεις.

Σε αφήνω σε όλο το νερό.

Δεν είναι το μπλε της θάλασσας η υποχρέωση.
Ούτε του ουρανού...το  απέραντο δικαίωμα.

Είναι η πιο οριστική αγάπη μου που...δεν ζωγράφισα.


Μαρία Βούλγαρη, Μπλε Κοβαλτίου

Για την αποκατάσταση του...έρωτα(2017)

 

Παράδοση...

Παραδίδω...

Τα λιπόσαρκα βήματα
Τα ανεξήγητα λόγια μου
Τις λέξεις που έρχονται
Τα ανεκπλήρωτα  σύνορα
Τα τσαλακωμένα σχέδια
Τα τοπία που λείπαμε
Τις Πόλεις που πετάξαμε
Τις προθέσεις που δολοφονήσαμε
Την γοητεία του αύριο
Την φρίκη του χθες
Τα χέρια μου που βούτηξαν στην συντέλεια του μυαλού.
Δεν φτάνω πουθενά.
Δεν έρχομαι από κάπου.

Παραμένω...

Και ...παραδίνομαι.

Παράδοση σημαίνει...πτήση.
Παράδοση σημαίνει η τρυφερή πτώση των προσώπων...στη γη τους.

Και αυτό συνιστά την μόνη ..βέβαιη αιωνιότητα.


Μαρία Βούλγαρη,Παράδοση
ΙΚΕΤΕΣ ΣΤΟ ...ΣΤΡΩΜΑ

 Savasana η η "θέση του πτώματος"
Στην θέση αυτή το σώμα μένει ακίνητο και ο νους παραμένει σε μια απαλή εγρήγορση.
Θεωρείται από τις πιο δύσκολες θέσεις στην πρακτική της yoga.
Το σώμα και ο νους προσπαθούν να ενωθούν σε μια εσωτερική γαλήνη.

Αυτή η θέση αποτελεί το πρώτο βήμα για το διαλογισμό.

Τα χελιδόνια πενθούν στην αγκαλιά σου...

Τα χελιδόνια πενθούν στην αγκαλιά σου
Αυτά που έπρεπε να φύγουνε γι’ αλλού
τα γέλασες και μείνανε κοντά σου

Τα χελιδόνια πενθούν στην αγκαλιά σου
Χωρίς φωλιά τρώνε ότι βρουν
μες τη βροχή, μες το χαλάζι το χειμώνα
κοντά σου ξαγρυπνούν

Τα χελιδόνια πενθούν στην αγκαλιά σου
Αυτά που έπρεπε να φύγουνε γι’ αλλού
Είναι άρρωστα και καίνε
χωρίς φτερά και κλαίνε

Ποιο ψέμα σου αλήθεια τους πήρε το μυαλό;
Και ποια υπόσχεση τα κράτησε εδώ;
Πες μου τι τα κράτησε εδώ;

Τα χελιδόνια πενθούν στην αγκαλιά σου
Αυτά που έπρεπε να φύγουνε γι’ αλλού
στα λόγια σου έχουν μείνει εκεί κοντά σου

Τα χελιδόνια πενθούν στην αγκαλιά σου
Έχουν χάσει το ταξίδι στη σκιά σου

Πάμπος Φιλίππου


https://www.youtube.com/watch?v=MqpgjDFnl_o

 

Ώχρα...

Σε κρατώ...

Από την άκρη της μπλούζας σου
Από τις σπασμένες χορδές στη φωνή σου
Από την επόμενη στροφή που φοβάσαι

Για όλα τα "όχι" που σχεδίασες να  πεις.
Για όλα τα "ποτέ" που έγραψες στα μαξιλάρια.
Για όλες τις κρυψώνες που έσκαψες.
Για όλα τα πρωινά που δεν ζωγράφισες.

Σε κρατώ...

Και για να υπάρχεις...ξεβάφω όλη την ώχρα από τα νύχια μου.

Μου οφείλεις...την πτώση.

Και...

Αν...
Αποφασίσεις...
Να...
Πέσεις...

Άφηνε με... να σε καλωσορίζω!




Μαρία Βούλγαρη, Πτώση
Για την αποκατάσταση του...έρωτα(2017)




Οι σημειώσεις "Για την αποκατάσταση του...έρωτα" συνιστούν μια παλέτα που φέρνει το βάρος των χρωμάτων και της αποκατάστασης.
Τα χρώματα της παλέτας αυτής χρησιμοποιούνται στην τέχνη της αγιογραφίας.
Σαν μια μάταιη  προσπάθεια να αποδοθεί το ιερό και το όσιο...στον έρωτα.
Σαν μια προσπάθεια..πανέμορφης πτώσης προσώπων.
Από τα μάτια μας στη...γη τους!

 

Να μετανιώνεις...τρυφερά.

Να μετανιώνεις...τρυφερά.
Να αφουγκράζεσαι τον χρόνο...συμπονετικά.
Να απλώνεσαι σε σύννεφα συνεπή.
Να συγχωρείς κάθε σου λέξη.
Σε όλα τα "τίποτα"να υποκλίνεσαι.
Να μη ζητάς...
Να μη λυπάσαι...
Να αποδέχεσαι χωρίς να καταδέχεσαι..σκοτάδι.
Να σέβεσαι το μικρό σου παρελθόν.
Να τρέχεις προς τα μάτια σου...συντροφικά.
Να αναπνέεις βροχή.
Να συγχωρείς χωρίς λύπη.


Τα "τίποτα"....
Είναι το μόνο σου ήσυχο παρόν.

Μαρία Βούλγαρη,Τίποτα

Φώτο:ΙΚΕΤΕΣ στα σύννεφα της Αλοννήσου(2017)

Για να γράψεις ποίηση...

Για να γράψεις ποίηση
πρέπει να είσαι απρόσεκτος με τις λέξεις.
Πρέπει, ας πούμε,
να θέλεις να γράψεις
φόβοι
και να γράφεις μόνοι,
να θέλεις να γράψεις
μόνος
και να γράφεις πόνος
ή
έρωτας και να γράφεις γέλωτας.
Ω, αν δεν είσαι απρόσεκτος
με τις λέξεις
μπορεί να προσέξεις πολύ
τον εαυτό σου και τότε
δεν γράφεις ποίηση.
Τότε προσπαθείς να σωθείς.


Σταύρος Σταύρου - Philosophia Poetica

Για εκείνο το φιλί που θα ανάψει τα φώτα στο στερέωμα....

Ακόμα κι αν δυό άνθρωποι είναι μίλια μακριά η σε διπλανά δωμάτια,
ακόμα κι αν από τον έναν στον άλλον μεσολαβούν εποχές ολάκερες,
χειμώνες επίμονοι η καλοκαίρια ιξώδη και ατελείωτα,
ανάμεσα τους απλώνεται μια γέφυρα που ενώνει τις ψυχές, καθώς σκέφτονται η μια την άλλη ταυτόχρονα και μές στην νύχτα τρέχουν να συναντηθούν στη μέση τούτης της γέφυρας,
 για εκείνο το φιλί που θα ανάψει τα φώτα στο στερέωμα.

Δεν ξέρω βέβαια αν με σκέφτεσαι,
μα εγώ σε σκέφτομαι
και ως τη μέση
θα έρθω...


Σταύρος Σταύρου, Γράμματα στην αγαπημένη(2016)


Την αγάπη μας!

και ως τη μέση...θα επιστρέφουμε!

 

Άνεμος...

Σε όλα όσα γράφω..
Δεν υπήρξα ποτέ.
Κάτι εφιάλτες μου ξόρκιζα και κάμποσες ευχές προσκαλούσα.
Βλέπεις...
Στο διάστημα που μεσολαβεί..
Προσπαθώ να ταξιδέψω.
Να παραμείνω άνθρωπος.
Και... να πιω μπόλικη...σιωπή!

Στο τέλος του δρόμου..
Πάντα ο  "Άνεμος".


****************************

Οι ΙΚΕΤΕΣ...ξαναρχίζουν τα ταξίδια.
Στις πόλεις και στα...στρώματα.
Να θυμάστε πως έχουμε τρία εφόδια για να ζήσουμε ουσιαστικά.

Την Αναπνοή
Το Βάρος
Τα Ταξίδια

Κάθε Τρίτη η σελίδα τούτη θα σας αφήνει και από ένα τραγούδι με την επιμέλεια και κυρίως την αγάπη του αγαπημένου μας Θοδωρή Ρέντεση.

Θα τα ξαναπούμε!
Σύντομα!
Σας αφήνω παρέα το αγαπημένο μου mantra!


Pavan pavan pavan pavan

Ar(a) paraa pavan guroo,

Pavan guroo whaa-hay guroo

whaa-hay guroo pavan guroo.

The air, the air, the air, the air. The Infinity and beyond the Infinity. The air is the Guru. The air is the Guru. Wha! The Guru is beyond description. Wha! The Guru is wonderful. The air is the Guru.

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

 

Επιμνημόσυνη δέηση...

Τι απομένει από δυο ανθρώπους και μια τρίτη οντότητα που την είπαν.."σχέση";
Πολλοί λένε πως απομένει πόνος,ανακούφιση,χαρά,θλίψη,νοσταλγία ,θυμός.
Χμμμ..όσοι τα λένε αυτά είναι αποσυντονισμένοι από την τρελή εποχή μας
Στις μέρες μας, απομένουν μόνο και ίσως τυχαία... κάποια ηλεκτρονικά "αποτυπώματα" της καλής τους εποχής.
Της εποχής που άνοιγαν "παράθυρα" και λιμάριζαν τα αγκαθάκια τους,χαρούμενα αποσβολωμένοι.
Οι ηλεκτρονικές αποτυπώσεις μεγάλων συναισθημάτων σε εξέλιξη αποτελούν πια..καθημερινότητα.
Δύο άνθρωποι πανέτοιμοι να μοιραστούν όσα αναμασάνε τα βράδια τους στον ύπνο τους.
Γλυκές ανταλλαγές από υποκοριστικά και παρατσούκλια σε βομβαρδίζουν σαν.. σοκολάτα.
Πάντα bitter στο τέλος της.
Η τρίτη οντότητα ,βέβαια,έχει δικό της θεό.
Γελάει...με όλα όσα μεσολαβούν ανάμεσα σε εκείνη και τους δύο σκαντζόχοιρους με τη λίμα στο χέρι.
Είναι μια τρελή εποχή που τα σκήπτρα κρατούν το διαδίκτυο και το βόλεμα.
Είναι τα χρόνια δύσκολα και τα τραύματα πολλά.
Έτσι, μια μέρα,ελέγχοντας το mail σου, ανακαλύπτεις πως οι εποχές της όποιας "εραστίας",όπως έλεγε κάποτε ένας φίλος,είναι στρογγυλοκαθισμένες ανάμεσα στα διαφημιστικά μηνύματα και στα ενημερωτικά news letters σου.
Μηνύματα περασμένων ετών που γλύτωσαν από την λαίλαπα της πίκρας σου,λέμε τώρα,και μοιάζουν να έχουν την ίδια θερμοκρασία με τότε.
Βλέπεις την καρδιά κάποιου να σε φωνάζει ,εσένα να απαντάς αμήχανα,να υποστηρίζεις πως αυτή η εποχή του είναι και η δική σου εποχή.
Διαβάζεις πάλι τις ημερομηνίες και είσαι πάλι εκεί.Με την μόνη διακτίνιση που υπάρχει!
Και αυτός είναι ο μηχανισμός καταδίκης μας που καραδοκεί σε κάθε σου βήμα.
Ονομάζεται "Αναμνήσεις".
Ενθυμήματα καλών εποχών.
Μέσα σε μια εφαρμογή καλωδίων....τρέχουν και σε γεμίζουν πάλι με  μια καλή μουσική,σε αποδιοργανώνουν τρυφερά..
Αυτά τα ...."θυμητάρια" που σου τρώνε τις όποιες αποφάσεις πήρες η θα πάρεις.
Στέκεσαι ώρα με το βελάκι στον κάδο ανακύκλωσης και είσαι έτοιμος να πάρεις ακόμα μια απόφαση.
Να στείλω κι αυτό το μήνυμα στον "παράδεισο"των ηλεκτρονικών θανάτων;
Να ξαναστείλω κι εσένα εκεί που πάντα ήσουν;;;
Μήπως να στείλω εμένα πάλι κοντά σου;
Η μήπως να τα κρατήσω για να σε γνωρίσω σαν έναν ακόμα νεκρό...που δικαιούται..δικαίωση;;;
Ξεχνάμε,όμως, πως αυτά τα μηνύματα είναι η τρίτη οντότητα....
Και είναι η μόνη που παραμένει αθώα.
Που παραμένει ο εαυτός της.
Που δεν δικαιούται κάδο ανακύκλωσης,παρά μόνο να την αφήσεις ήσυχη να γελά μαζί μας.
Και το πολύ πολύ...να της κάνεις μια τελευταία γλυκιά...επιμνημόσυνη δέηση.
Γάλακτος ,παρακαλώ!

Να μου γελάς,ναι;





Μαρία Βούλγαρη,Επιμνημόσυνη δέηση

Για την αποκατάσταση του... έρωτα (2017)

 

Όλα όσα δεν είπα...

Κάθε Τρίτη ανοίγω τραγούδια σαν...χάρτες πορείας.
Όχι για να βρεις τον δρόμο...
Για να τον χάσεις...οριστικά!

Το τραγούδι της Τρίτης
Οι ΙΚΕΤΕΣ δεν έχουν περάσει μια μέρα χωρίς να ακούσουν μουσική.




I THINK OF YOU

Just a song we shared, I'll hear
Brings memories back when you were here
Of your smile, your easy laughter
Of your kiss, those moments after
I think of you,
And think of you
And think of you.


Of the dreams we dreamt together
Of the love we vowed would never
Melt like snowflakes in the sun
My days now end as they begun
With thoughts of you,
And I think of you
And think of you.


Down the streets I walked with you
Seeing others doing things we do
Now these thoughts are haunting me
Of how complete I used to be
And in these times that we're apart
I'll hear this song that breaks my heart
And think of you
And I think of you
And think of you
And think of you
And I do

Written by Sixto Diaz Rodriguez

https://www.youtube.com/watch?v=WBWZb1pxH4w

"Τα soundtracks της ζωής μας"
Θεόδωρος Ρέντεσης
Σε ευχαριστώ!

Udit Kulshrestha , "Running Away"





 

Κιννάβαρι...

Μύρισε η θάλασσα μοσχολίβανο Οκτώβρη.
Από τα μπαλκόνια πέφτει  κιννάβαρι.
Πέφτει τόσο κόκκινη που σχεδόν...γελάω από την αρχή.
Η κανέλα υποχωρεί ατάκτως ρημαγμένη.
Οι φωτογραφίες παραμένουν τίμια ασπρόμαυρες.
Ανταλλάσσω την πραγματικότητα με τη φωνή σου.
Διότι...

Στα μαλλιά μου παίζουν όλα σου τα μάτια...



Μαρία Βούλγαρη, Αλλαγή σκηνικού
Για την αποκατάσταση του...έρωτα(2017)

 

Στην υπόσχεση του μοναδικού...κόκκινου

Όσα ήταν να πούμε...δεν τα είπαμε.
Και όλα όσα ήταν να κάψουμε...τα κλάψαμε.
Να είσαι ήσυχος.
Δεν θα τα ξαναπούμε.
Η ιστορία κάποτε γραφόταν από τους ...νικητές.
Τώρα την γράφουν οι περαστικοί.
Να είσαι ήσυχος....
Όπως το μαύρο του Botticelli.
Στα μουσεία του πάγου.
Στα κλουβιά της απώλειας.
Στην υπόσχεση του μοναδικού...κόκκινου.

Η εποχή του μωβ...κάποια νύχτα...παγώνει!
Δεν το ήξερες;;;

Μαρία Βούλγαρη,Μαύρο
(Φλωρεντία 2017)

Sandro Botticelli,Primavera (detail)

Χωρίς χρόνο...χωρίς καρφιά.

Η μεγάλη μου δυσκολία στις πρακτικές της γιόγκα είναι οι θέσεις..ισορροπίας.
Από τις πρώτες μέρες ολόκληρο το σώμα πήγαινε όπου εκείνο ήθελε.
Συνήθως έπεφτε όπου έβρισκε.
Η πρώτη σκέψη ήταν πως ήμουν πλήρως ανισόρροπη με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Δεν είχα μυική δύναμη να κρατηθώ όρθια στο ένα πόδι.
Δεν ήθελα να αποχωριστώ τα καρφιά μου.
Στους πολλούς μήνες που πέρασαν άρχισα να αγκαλιάζω αυτή μου την "έλλειψη".
Δεν είναι η μόνη...δεν θα είναι και η τελευταία.
Ο καιρός περνούσε και ανακάλυπτα πως δεν ήμουν ολοκληρωτικά ανισόρροπη...απλά ήμουν εντελώς αφηρημένη.Θρασύτατα αποσυντονισμένη.
Εμμονικά ουτοπική.
Και μου έλειπα...πολύ!
Έλειπα..σχεδόν σε κάθε μου θέση.
Κάτι πρέπει να σε κρατά στη γη.
Κάτι πρέπει να σε κάνει να πετάξεις.
Και εσύ...οφείλεις αυτά να τα ενώσεις.
Αλλιώς...δεν κάνεις γιόγκα.
Δεν ξέρω ακόμα και σήμερα τι είναι αυτό που μας κρατά ήσυχους πάνω σε ένα πόδι η σε ένα μόνο χέρι.
Οι δάσκαλοι μας συνεχώς και καλώς επαναλαμβάνουν : "Όλα είναι στο κέντρο" "Όλα ξεκινούν από τον αφαλό".Και είναι έτσι.
Ακόμα προσπαθώ να με ενώσω και κάτω και πάνω.
Κυρίως να συγχωρέσω όλα όσα με κρατούν κάτω καρφωμένη και με διαβεβαιώνουν πως αν ανέβεις λίγο πιο πάνω...θα σπάσουν τα μούτρα σου.
Και όπως λέει ένας εξαιρετικός δάσκαλος :

"Κάποιες φορές χρειάζεται να κάνεις ένα βήμα πίσω για να πας μπροστά."

Και το βήμα αυτό είναι η πρόθεση της συγχώρεσης.
Ο στόχος της συμπόνιας.

Ακόμα προσπαθώ....
Να μείνω ήσυχη και σταθερή στον τόπο εκείνο που δεν τρως τα μούτρα σου.

Χθες,μετά από πολλούς μήνες πρακτικής...παρέμεινα σιωπηλά ήσυχη στην παρακάτω θέση.
Χωρίς χρόνο.
Χωρίς καρφιά.

Μαρία Βούλγαρη,ΙΚΕΤΕΣ στο...στρώμα

"Πολεμιστής  ΙΙΙ"

ΦΑΝΕΡΩΣΕΙΣ...

Τη νύχτα δίπλα σου
οι λέξεις είναι κλείδες, είναι κλειδιά.
Ο πόθος του θανάτου είναι βασιλιάς
Το κορμί σου να ’ναι πάντα
ένας αγαπητός χώρος φανερώσεων.

Alejandra Pizarnik

Μωβ...

Ξεχνάει καλύτερα όποιος δεν ...θυμάται.
Μέχρι τότε θα  υπαινίσσομαι...μωβ.

Μαρία Βούλγαρη,ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ ΤΗΣ...ΠΛΑΚΑΣ

 

Μέσα στο ψυγείο πάντα είναι μέρα...

Τα πράγματα που βρίσκονται εδώ δε διαμαρτύρονται, δεν απαιτούν από κανέναν θεό
να σβήσει το φως.
Περιμένουν τη σειρά τους.
Μερικά υποτάσσονται, αλλά παραμένουν ως έχουν.
Θα ήθελα να είμαι το μπουκάλι της Κόκα-κόλα
που γεμίζω με το νερό της βρύσης.
Κάτι που να αποδέχεται τη μοίρα του
χωρίς φασαρία.

Ζω πάνω από ένα κινέζικο σουπερ-μάρετ.
Τις προάλλες κρέμασα ένα παντελόνι από το παράθυρο
και το πήρε ο άνεμος.
Έπρεπε να κατέβω, έπρεπε να τους ζητήσω την άδεια.
Με άφησαν να μπω στην αποθήκη: ήταν σαν να φτάνεις
σ’ ένα δοχείο με χρυσούς κόκκους στο τέλος του ουρανίου τόξου.
Για πολύ καιρό νόμιζα ότι εκείνος ο ήχος προερχόταν από τον φούρνο
που βρίσκεται στο μέσο του τετραγώνου. Αποδείχθηκε πως όχι,
ότι ερχόταν από τους κινέζους.
Υπάρχει μια τεράστια μηχανή που χρησιμοποιούν για να καθαρίσουν τα εμπορεύματά τους.

Τα πράγματα που βρίσκονται εδώ δε διαμαρτύρονται, δεν απαιτούν από κανέναν θεό
να κάνει ησυχία.

Ό,τι λάμπει είναι δορυφόρος κάποιου αδιαφανούς αστέρα.
Κάποια μέρα εκείνο τ’ άστρο θα πάψει να υπάρχει
πριν πάψουν οι ακτίνες του.

 Valeria Tentoni, Μέσα στο ψυγείο πάντα είναι μέρα

 

Μην τρέχεις από τον εαυτό σου...

Μην τρέχεις από τον εαυτό σου.
Είναι πιο γρήγορος από σένα και ξέρει κάθε γωνιά της πόλης.
Θα νομίζεις πως του ξέφυγες μα στέκει και σε περιμένει
στην επόμενη στροφή,
στο άλλο δωμάτιο,
στη σκέψη τη μυστική που έπεται.
Μην τρέχεις από τον εαυτό σου.
Βρες ένα παγκάκι,πάρε χαρτί και μολύβι και μίλησε του.
Θα σε πουν,βέβαια, τρελό-μπορεί και να είσαι-
μα θα είσαι ένας τρελός που δεν τρέχει πια από τον εαυτό του.
Κι αυτό,σαν να απαλλάσσεσαι επιτέλους από στενά παπούτσια,
είναι μια κάποια παρηγοριά για τα κουρασμένα σου πόδια.
Όπως όταν κάνεις έρωτα
κι απαλλάσσεσαι για λίγο
απ'το στενό σου σώμα...

Σταύρος Σταύρου,Οι άλλες νύχτες

Σκίτσο της  Gemma Schiebe
 

Saudade...

Στα επόμενα αναλφάβητα χρόνια μου..
σκέφτομαι να σημειώσω ένα χαρτί για την λέξη "saudade".
Ίσως χρειαστεί να μάθω από την αρχή κάποιο καινούργιο αλφάβητο..ίσως πάλι και να μιλώ μόνο αυτή τη λέξη.
Θα χρειαστώ την απουσία όλων όσων θα έρθουν..
Αλλά και πάλι δεν είμαι βέβαιη.
Θα χρειαστώ μια νοσταλγία..να με σπρώξει μακρυά.
Μια φωτογραφία έτοιμη να το σκάσει από το θετικό της.
Μουσική με μπόλικη σιωπή.
Φτηνό στυλό από τη συλλογή μου, τον Jobim να μου προσφέρει προτάσεις.
Αν ξεκινούσα από την αρχή ..θα ξεκινούσα μόνο με αυτή την λέξη.
Μου είπαν πως κανείς δεν μπορεί να την εξηγήσει.
Καμιά γλώσσα δεν μπορεί να την πει.
Κανείς δεν μπορεί να την κατανοήσει.
Μη τους ακούτε..
Η λέξη αυτή είναι η μόνη που μιλάμε.
Από την ώρα που θα ανοίξουμε τα μάτια μας...και λίγο πριν πάρουμε την πρώτη μας ανάσα.

*Saudade, σημαίνει τη νοσταλγική επιθυμία για κάποιον ή κάτι που συνιστούσε οικείο μας κομμάτι, αλλά απουσιάζει από το παρόν μας.(συνεχίζεται).


Μαρία Βούλγαρη,Saudade (απόσπασμα)

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ..."ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ"

(για τον χρόνο και τον άνεμο)

Υπό έκδοση

Φώτο :ΙΚΕΤΕΣ σε θύρες εξόδου

Αρχίζω...

Αρχίζω με ένα βιβλίο και τελειώνω με ένα "σε αγαπώ"σαν βιβλίο.
Για το χιόνι που μεσολάβησε θα μιλήσουν τα μουσεία.
Θα τα ξαναπούμε...
Νομίζω...
Στις μεγάλες μας στιγμές ..που θα λείπουμε!

Μαρία Βούλγαρη,Επίλογος


ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΡΧΗΣ (2016)

Η πιο όμορφη ανατολή...

Βλέπεις...
Το ζητούμενο είναι να αγαπάς.
Όλες τις εποχές των ανθρώπων.
Τις λέξεις τους,τα νύχια τους,τους καθρέφτες τους,την έξοδο τους.
Να αγαπάς ακόμα κι όταν είναι ζωτικής σημασίας να αγνοείς.
Τούτη την ώρα να αγαπάς πιο πολύ.
Είναι η δική τους ώρα.. της δύσης.
Είναι η δική σου ,η πιο όμορφη ανατολή.

Μαρία Βούλγαρη
ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ ΤΗΣ... ΠΛΑΚΑΣ

 

Μες στο τίποτα...

 Άραγε πώς γεννιέται
από ένα τίποτα η επιθυμία;

Πώς η επιθυμία γίνεται έρωτας,
ο έρωτας πώς αλλάζει
σε μακρινή ανάμνηση;

Άραγε πώς μπορεί
η ανάμνηση να σβήνει
μες στο τίποτα;


Τίτος Πατρίκιος, Κυκλικό

Jackson Pollock, Alchemy, detail

Η ανάσα μέσα στην αναπνοή...

Με ψάχνεις;
Είμαι στο διπλανό σου κάθισμα.
Ο ώμος μου είναι απέναντι από τον δικό σου
δεν θα με βρεις στα stupas *
ούτε σε Ινδικά ιερά δωμάτια
ούτε σε συναγωγές,
ούτε στους καθεδρικούς ναούς:
ούτε σε θείες λειτουργίες
ούτε σε  kirtans,
ούτε στα πόδια που τυλίγονται γύρω από το λαιμό σας,
ούτε αν τρώτε  τίποτα άλλο παρά λαχανικά.
Όταν πραγματικά ψάχνετε για μένα,
θα με δείτε αμέσως -
θα με βρειτε στη μικρότερη κατοικία του χρόνου.
Ο Καμπίρ λέει:" Μαθητή, πες μου, τι είναι ο Θεός;"
Είναι η ανάσα μέσα  στην αναπνοή

Kabir


*stupas : Δωμάτια διαλογισμού με θόλο

Are you looking for me?
I am in the next seat.
My shoulder is against yours.
you will not find me in the stupas,
not in Indian shrine rooms,
nor in synagogues,
nor in cathedrals:
not in masses,
nor kirtans,
not in legs winding around your own neck,
nor in eating nothing but vegetables.
When you really look for me,
you will see me instantly —
you will find me in the tiniest house of time.
Kabir says: Student, tell me, what is God?
He is the breath inside the breath.

Kabir


Ο Καμπίρ ήταν Ινδός μυστικιστής, ποιητής και ιερή μορφή του 15ου αιώνα. Τα γραπτά του επηρέασαν το ινδουιστικό κίνημα Μπάκτι και τα ποιήματα του ενσωματώθηκαν στο Αντί Γκραντ, ιερό βιβλίο των Σιχ.

Μεγάλωσε σε μουσουλμανική οικογένεια, αλλά δέχτηκε ιδιαίτερη επιρροή από τον δάσκαλο του, τον ινδουιστή Ραμανάντα.]Άσκησε κριτική τόσο ενάντια στον Ινδουισμό όσο και στο Ισλάμ, υποστηρίζοντας πως και οι 2 θρησκείες παραπλανιόνταν από τα αντίστοιχα ιερά κείμενα τους, τις Βέδες και το Κοράνι, και αμφισβήτησε το νόημα των τελετών στις θρησκείες αυτές όπως το ουπαγιάνα (ιερό νήμα) και το χιτάν (περιτομή). Κατά την διάρκεια της ζωής του απειλήθηκε και από τους ινδουιστές και από τους μουσουλμάνους για τις απόψεις του. Ωστόσο μετά τον θάνατο του, οι οπαδοί των 2 θρησκειών τους οποίους είχε εμπνεύσει, τον προσεταιρίστηκαν αντίστοιχα ως ακόλουθο της δικής τους θρησκείας.Ο Καμπίρ υποστήριζε πως ο Αληθινός Θεός είναι με το μέρος του ανθρώπου που βρίσκεται στον δρόμο της αρετής, που θεωρεί όλα τα πλάσματα στη γη ως τον ίδιο του τον εαυτό, και που είναι παθητικά απομακρυσμένος από όσα συμβαίνουν στον κόσμο. Για να γνωρίζει κάποιος τον Θεό, ο Καμπίρ πρότεινε να διαλογίζεται επαναλαμβάνοντας την φράση Ράμα, Ράμα.

Οι διδασκαλίες του Καμπίρ εφαρμόζονται και συνεχίζονται μέσω του κινήματος Καμπίρ πανθ (μονοπάτι του Καμπίρ), θρησκευτική κοινότητα η οποία τον θεωρεί ιδρυτή της και τα μέλη της είναι γνωστά ως Καμπίρ πάνθις

 

Θέλω μονάχα...

Δε θέλω να ξέρω κανόνες για την Ποίηση
ούτε τι γράφουνε γι’ αυτήν
οι σπουδασμένοι.

Θέλω μονάχα
να με απορροφάει,
όλο να με απορροφάει η μουσική

για να μπορώ μέσα στα ποιήματα μου
να σωπαίνω.


Χρίστος Λάσκαρης

 

Τα κονσέρτα που γράφονται "κατά μίμηση"όλων όσων επιθυμούμε ...

Οι άνθρωποι έχουν και μουσική..
Κάποιοι "σοφοί" μας έμαθαν πως οι άνθρωποι έχουν χρώματα και μυρωδιές...
Μα,τις τελευταίες μέρες δεν βλέπω και δεν μυρίζω..
Τώρα πια ..ξυπνώ τα πρωινά και σε ακούω.
Χωρίς κανέναν θόρυβο.
Και κάθε πρωινό είσαι το The Warsaw Concerto.*
Αυτές οι νότες που θυμίζουν "Μεγάλα Έργα"για μικρούς ανθρώπους.
Που θυμίζουν αίγλη μιας εποχής τραγικών συμπτώσεων η δραματικών προθέσεων.
Ποιος ξέρει...
Αυτά τα κονσέρτα που γράφονται "κατά μίμηση"όλων όσων επιθυμούμε μα προορίζονται για ταινίες...που αργότερα θα είναι μουσεία.
Μικρής διάρκειας και περιεκτικής ονειροπόλησης.
Σκοτεινά ρομαντικά και θλιβερά σύντομα.
Σε ακούω..και μπροστά δεν υπάρχει κανένα μέλλον.
Κανένα Β'μέρος .
Έτσι...
Τα πρωινά διαρκείς μόνο  δέκα λεπτά.
Σαν βομβαρδισμός...που μια μέρα θα σωπάσει.
Σαν μια διαδρομή σε μια πόλη βασανισμένη από δεινά χωρίς την ελπίδα ειρήνης.
Σαν "Βαρσοβία"που της χρέωσαν ένα σύντομο κονσέρτο θλίψης να φορά προσπαθώντας  να πετάξει από πάνω της ακόμα έναν "πόλεμο"..

Μαρία Βούλγαρη,Ανακωχή


*The Warsaw Concerto (Βαρσοβία),Κονσέρτο για πιάνο του Richard Addinsell που γράφτηκε για την ταινία Dangerous Moonlight.
Το κονσέρτο της Βαρσοβίας, η ενορχήστρωση του οποίου έγινε από τον Roy Douglas, αποτέλεσε την αρχή των tabloid concertos, μικρών σε διάρκεια έργων που εμφανίστηκαν αργότερα σε ταινίες.

 

Στην ανάλαφρη παλίρροια της αύρας...

Μπροστά σου μια καταπράσινη κινητικότητα
τοπίου που αλλάζει δέρμα λόγω εποχής.
Ο ουρανός σταχτής.
 Έχει χάσει τον ήλιο του
αναζητεί τον ορίζοντά του, πού ν’ ακουμπήσει.
Όλα υποβόσκουν ακόμη μες στη λάβρα του καλοκαιριού
που εμψυχώνει τις φαλακρές πλευρές των λόφων.
Όλα βομβούν σε μια παντελή έλλειψη ισορροπίας.
Αυτή είναι η γλώσσα των πουλιών
ν’ αφήνουν στον αέρα τα φωνήεντα των κραυγών τους.
Αυτή η γλώσσα των δέντρων
ν’ αφήνουν νωχελικά τα κλαδιά τους
στην ανάλαφρη παλίρροια της αύρας.

Τάκης Καρβέλης,Από τη συλλογή «Αλλαγή Σκηνικού"




Ο Δημήτριος (Τάκης) Καρβέλης γεννήθηκε το 1925 στο Αιτωλικό Αιτωλοακαρνανίας. Φοίτησε στο Μαράσλειο Διδασκαλείο και τη Φιλοσοφική του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Εργάστηκε στη Μέση Εκπαίδευση από το 1953 ως το 1984, ως φιλόλογος, γενικός επιθεωρητής και σχολικός σύμβουλος. Υπήρξε μέλος της ομάδας εργασίας που συνέταξε τα κείμενα νεοελληνικής λογοτεχνίας για τα γυμνάσια και τα λύκεια, από το 1977 έως το 1983. Από το 1981 ως το 1988 δίδαξε νεοελληνική λογοτεχνία στη ΣΕΛΜΕ (Σχολή Επιμόρφωσης Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης).

Στα γράμματα πρωτοπαρουσιάστηκε το 1950 από την ετήσια φιλολογική επιθεώρηση «Φιλολογική Πρωτοχρονιά». Δημοσίευσε τις συλλογές ποιημάτων «Σήματα» (1956), «Κατάθεση» (1966), «Μετάφαση» (1972), «Γραφή παρανόμων» (1977), «Η μνήμη μισοφέγγαρο» (1983), «Δεν είναι ο περσινός καιρός» (1988), «Αλλαγή σκηνικού» (1991), «Τα ποιήματα της μικρής Ρεζεντά» (1995), «Στην άβυσσο της λήθης» (2002), «Κατάθεση 1956-2002» (2004). Επίσης, τις μελέτες: «Η νεότερη ποίηση. Θεωρία και πράξη» (1983), «Δεύτερη ανάγνωση» (1984), «Δεύτερη ανάγνωση 2» (1991), «Κωνσταντίνος Χατζόπουλος. Ο πρωτοπόρος» (1998), «Μίνως Ζώτος» (2000), «Δεύτερη ανάγνωση 3» (2001), «Η γενιά του 1880» (2003) και «Πολύτροπος Αρμονία» (2007). Μετάφρασε τις Ομιλίες του Ιωάννου του Χρυσοστόμου (1974), τον διάλογο του Λουκιανού, «Λούκιος ή όνος» (1982) και ποιήματα αρχαίων λυρικών, που είναι σκορπισμένα σε διάφορα περιοδικά.


Το 1999 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου - Κριτικής για το βιβλίο του «Κωνσταντίνος Χατζόπουλος. Ο Πρωτοπόρος» και το 2016 με το Βραβείο Ιδρύματος Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου του.

Υπήρξε συνεκδότης του περιοδικού «Δοκιμασία» και μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού «Ενδοχώρα». Ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων, διετέλεσε γενικός γραμματέας της επί σειρά ετών (1986-1992).

Ο Τάκης Καρβέλης πέθανε στις 19 Ιανουαρίου 2017 στην Αθήνα, σε ηλικία 92 ετών .

(πηγή https://www.sansimera.gr/biographies/1738 )