Μένει η αγάπη στο τέλος και μένει σαν «δεκανίκι» για να συνεχίσουμε...

Η αγάπη σίγουρα έρχεται να αντικαταστήσει τον έρωτα.
Χρησιμοποιώ εντελώς αυθαίρετα την έννοια της ενοχής, θέλοντας να πω ότι η αγάπη έπεται του έρωτα και υποσυνείδητα αποτελεί την παρηγοριά που κάτι τόσο μεγάλο και τόσο συγκλονιστικό έσβησε.
Τόσα λέγονται, τόσα πιστεύουμε, τόσα καμωνόμαστε στον έρωτα και κάποια στιγμή μοιάζουν ακόμα και γελοία!
Μένει η αγάπη στο τέλος και μένει σαν «δεκανίκι» για να συνεχίσουμε.
Για να μην παρεξηγούμαστε όμως, ο έρωτας δεν μπορεί να συνεχίζεται επ’ άπειρο, εκ φύσεως.
Δεν μπορείς να ζεις συνέχεια μέσα σε εκρήξεις και χειροκροτήματα και φωτάκια που αναβοσβήνουν, κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα τρελαθείς.
Δηλαδή η φυσική συνέχεια του έρωτα είναι εκείνος ο τόπος της ησυχίας που λέγεται αγάπη και που έχει τη δική του ανεκτίμητη αξία.


Σταύρος Σταύρου
(απόσπασμα από συνέντευξή του στο Read to Death)
http://readtodeath.blogspot.gr/2015/10/read-to-death.html

 

Και τις νύχτες...

..και τις νύχτες, ζω συνήθως μες τον ύπνο τη ζωή εκεινη, που παρότι δεν τη θυμάμαι έπειτα, μπορώ να την περιγράψω με την ακρίβεια ενός πυροβολισμού εξ επαφής ή του λυγμού στο διπλανό δωμάτιο, Μαρία...

Σταύρος Σταύρου - Απόσπασμα απο τις νέες "Μικρές ιστορίες που δε θα μεγαλώσουν", που γράφονται...

Φώτο : ΙΚΕΤΕΣ

Προχώρα και ζήσε,μίλα και γέλα...

Όταν τελειώσει το όνειρο , τράβα γραμμή σε όλα
πες ένα γεια στην τύχη σου και από την αρχή ξεκίνα...
Οι μέρες χάνονται,οι μήνες σωριάζονται σαν πτώμα
τα χρόνια φλέγονται ,μα το μυαλό κρατά ακόμα.
Προχώρα και ζήσε,μίλα και γέλα,
γράψε ένα ποίημα που στο μυαλό σου είναι καιρό
θυμήσου και ξέχνα τα όλα , το ίδιο κιόλας λεπτό.

Πάμπος Φιλίππου

Από την ποιητική συλλογή ΚΑΝΕ Ο,ΤΙ ΣΟΥ ΛΕΕΙ Η ΠΟΛΗ
*****************************************************


Οι μέρες στοιχίζονται γύρω μας επικίνδυνες και γεμάτες παρελθόν
Οι ποιητές κοιμούνται ύπνο φιλοδοξίας..ονειρεύονται βραβεία και μεγαλεία...
Οι μέρες παγώνουν και οι τσέπες δεν ζεσταίνουν πια τα χέρια μας.
Τι μας έμεινε;;;;
Λίγοι...ΑΝΘΡΩΠΟΙ που στέκονται τίμιοι απέναντι στα σπουδαία..
Φάρος και οδηγός τα ποιήματα του Πάμπου.
Η τιμή μεγάλη.
Η αγάπη μας ακόμα μεγαλύτερη.

ΙΚΕΤΕΣ

Τώρα που φτάνουμε ονειρεύομαι βροχές..

[...]

Είναι τα πρόσωπα του έρωτα όσα και των ανθρώπων,είναι ο έρωτας ένα σύμπαν με όλο το συμπαντικό του βάρος και θέτει την καρδιά σου εκτός ελέγχου για να την ελέγχει απόλυτα.
Το μόνο τέλειο έγκλημα είναι η συνήθεια,γιατί δεν αντιλαμβάνεσαι ότι το έγκλημα έχει ήδη διαπραχθεί κι αυτή καταλαμβάνει σιγά-σιγά το σώμα σου,κάνει μετάσταση στην ψυχή σου,
γίνεται η ψυχή σου και τελικά σε σκοτώνει.
Είναι ο έρωτας νοθευμένη απελπισία,μια έγνοια που λικνίζεται μόνιμα στην άκρη κάθε χαμόγελου,ώσπου αμφιβάλλεις ακόμα και για το αν υπάρχει,

                                                 μα αν δεν υπάρχει πώς πονέσαμε,
                                                 πώς πονέσαμε και πώς πονάμε;;;;

Σταύρος Σταύρου , ...στου έρωτα το μαύρο

 

Θέλω να πω βρέχει ....

Πόσα παραμύθια σταμάτησαν μέσα στη νύχτα, στάθηκαν μπροστά στις φωτισμένες βιτρίνες της σιωπής ν' ακούσουν πώς ανασαίνουν οι άνθρωποι, πώς σφυρίζουν, πώς στενάζουν μέσα σ' ένα παραμύθι πιο αληθινό που λέγεται ζωή. 

Ο καθένας γράφει την ιστορία του, μόνο που δεν το ξέρει πως γράφει τις λέξεις του πάνω σ' άλλες λέξεις γραμμένες ποιος ξέρει από ποιον και πότε και γιατί ή πού έλαβαν χώρα τα γεγονότα της ζωής του. 

Μόνον ο έρωτας μοιάζει να μένει έξω από την ιστορία, σαν μια κουβέντα που την έφερε ο άνεμος έξω απ' το βιβλίο, έξω απ' τις σελίδες κι όχι γιατί ο έρωτας δεν έχει μοίρα να τον κουμαντάρει, μα γιατί για τον έρωτα, οτιδήποτε εκτείνεται πέρα απ' το φιλί, παραμένει παγερά αδιάφορο. 

Θέλω να πω βρέχει κι όταν βρέχει, μοιάζουν να έχουν όλα ένα κάποιο νόημα...

Σταύρος Σταύρου - Οι άλλες νύχτες

Φώτο: Cao Anh Tuan

Τελικά δεν ήρθα...

Δεν θυμάμαι ποια κατεύθυνση έπρεπε να πάρω για να σε συναντήσω.
Βαριόμουνα να σηκωθώ και από την καρέκλα.
Δύο βήματα έκανα μπροστά και μετά ξανακάθισα.
Τι νόημα είχε αλήθεια αν σε ξαναβρώ;
Αν έβρισκα κάποιο νόημα θα σηκωνόμουν αμέσως και θα'τρεχα.
Απέναντι κάτι χελιδόνια σε σειρά καθισμένα με κοιτούσαν.
Έμεινα να τα κοιτάζω κι εγώ.
Εδώ είναι καλύτερα ψιθύρισα.
Που να τρέχω τώρα να ανοίγω παλιές ιστορίες.
Τα χελιδόνια κατάλαβαν την σκέψη μου και αυτό μου ήταν αρκετό για να μην έρθω.

Πάμπος Φιλίππου,Τελικά δεν ήρθα

Από την ποιητική συλλογή,Άνοιξη,Άνοιξε μου

Για να γράψεις ποίηση...

Για να γράψεις ποίηση
πρέπει να είσαι απρόσεκτος με τις λέξεις.
Πρέπει, ας πούμε,
να θέλεις να γράψεις
φόβοι
και να γράφεις μόνοι,
να θέλεις να γράψεις
μόνος
και να γράφεις πόνος
ή
έρωτας και να γράφεις γέλωτας.
Ω, αν δεν είσαι απρόσεκτος
με τις λέξεις
μπορεί να προσέξεις πολύ
τον εαυτό σου και τότε
δεν γράφεις ποίηση.
Τότε προσπαθείς να σωθείς.


Σταύρος Σταύρου - Philosophia Poetica

Για εκείνο το φιλί που θα ανάψει τα φώτα στο στερέωμα....

Ακόμα κι αν δυό άνθρωποι είναι μίλια μακριά η σε διπλανά δωμάτια,
ακόμα κι αν από τον έναν στον άλλον μεσολαβούν εποχές ολάκερες,
χειμώνες επίμονοι η καλοκαίρια ιξώδη και ατελείωτα,
ανάμεσα τους απλώνεται μια γέφυρα που ενώνει τις ψυχές, καθώς σκέφτονται η μια την άλλη ταυτόχρονα και μές στην νύχτα τρέχουν να συναντηθούν στη μέση τούτης της γέφυρας,
 για εκείνο το φιλί που θα ανάψει τα φώτα στο στερέωμα.

Δεν ξέρω βέβαια αν με σκέφτεσαι,
μα εγώ σε σκέφτομαι
και ως τη μέση
θα έρθω...


Σταύρος Σταύρου, Γράμματα στην αγαπημένη(2016)


Την αγάπη μας!

και ως τη μέση...θα επιστρέφουμε!

 

Μην τρέχεις από τον εαυτό σου...

Μην τρέχεις από τον εαυτό σου.
Είναι πιο γρήγορος από σένα και ξέρει κάθε γωνιά της πόλης.
Θα νομίζεις πως του ξέφυγες μα στέκει και σε περιμένει
στην επόμενη στροφή,
στο άλλο δωμάτιο,
στη σκέψη τη μυστική που έπεται.
Μην τρέχεις από τον εαυτό σου.
Βρες ένα παγκάκι,πάρε χαρτί και μολύβι και μίλησε του.
Θα σε πουν,βέβαια, τρελό-μπορεί και να είσαι-
μα θα είσαι ένας τρελός που δεν τρέχει πια από τον εαυτό του.
Κι αυτό,σαν να απαλλάσσεσαι επιτέλους από στενά παπούτσια,
είναι μια κάποια παρηγοριά για τα κουρασμένα σου πόδια.
Όπως όταν κάνεις έρωτα
κι απαλλάσσεσαι για λίγο
απ'το στενό σου σώμα...

Σταύρος Σταύρου,Οι άλλες νύχτες

Σκίτσο της  Gemma Schiebe
 

L'encre...l'encre...

L'encre...l'encre

Όλα πια γίνανε φύλλα και σκορπίσανε...
Του φθινοπώρου ήτανε γκρίνια και χωρίσαμε...

Πάμπος Φιλίππου,Κάνε ό,τι σου λέει πόλη

 

Μεταμορφώσεις....

Εκείνη μου έβαλε ένα βότσαλο στο χέρι μου,θα σ' αγαπώ αιώνια μου 'πε κι εγώ της έδωσα το σουγιαδάκι που είχα στην τσέπη μου, για να γλυτώσουμε λίγο τίμιο χρόνο.
Το κρατούσε με τόση χάρη,που εκείνη η μελλοντική πληγή άρχισε κιόλας να αιμορραγεί.

Οι φόβοι δεν γεννιούνται νύχτα,υπάρχουν εκεί από πάντα περιμένοντας κάποιος να σβήσει τα φώτα κι έπειτα από μια τέτοια συνειδητοποίηση,κάθε που νυχτώνει γίνεσαι άθελα σου ποιητής.

Σταύρος Σταύρου,Μεταμορφώσεις (απόσπασμα)
Μικρές ιστορίες που δεν θα μεγαλώσουν

Φώτο: Roberto Fernández Ibáñez


 

Να λοιπόν που φτάσαμε τελικά...

Θα ακολουθήσω το σχήμα της μισάνοιχτης παλάμης σου...

Θα ακολουθήσω και σήμερα τον ουρανό εκείνον που ξεκινά από την άκρη του μαξιλαριού σου και τελειώνει κάτω από το δάσος των μαλλιών σου,πάνω από την κοιλάδα των νοτισμένων ονείρων ανάμεσα στους μηρούς σου.
Θυμάμαι που είδα μια μέρα τα μαλλιά σου να πέφτουν στους ώμους σου σαν μια νέα διαθήκη,εσύ βάδιζες ακόμα προς τον πυρωμένο άνεμο κι είδα που πάνε οι ψυχές των ανθρώπων όταν βρεθούν έξω από τον χρόνο και τον χώρο.
[...]

Το σχήμα της καρδιάς μου είναι το σχήμα της μισάνοιχτης παλάμης σου και τις χαρές που δεν προλάβαμε να νιώσουμε ακόμα τις φύλαξαν οι ανεμώνες

                      να τις φέρει ο άνεμος όταν θα τις έχουμε πιότερο ανάγκη

Σταύρος Σταύρου, .....το άσπρο του έρωτα


[...]

Να λοιπόν που φτάσαμε τελικά.
Κάποιος θα μπορούσε να πει πως πετύχαμε κιόλας κάτι στη διαδρομή,μα κάποιος άλλος θα μπορούσε να ρωτήσει για τις παράπλευρες απώλειες και για το τίμημα και τότε τι θα του πούμε.
Αφού με αρνήθηκες κόβω τα πόδια μου με μνήμες πριονωτές,αν με ονειρευτείς και αν με λαχταρήσεις να γυρίσω,θέλω να είμαι κομμάτια,να μην μπορώ,
                         
          ο έρωτας είναι κατά συρροή δολοφόνος και μένει εσαεί ατιμώρητος.


Σταύρος Σταύρου, .......στου έρωτα το μαύρο

Ένα Παρίσι πολύβουο ανάβει το χαμόγελο σου...

Ένα Παρίσι πολύβουο και βροχερό που ταξιδεύει ολόφωτο μες στον Δεκέμβρη η έναν Γενάρη από τα παλιά που θυμάσαι.
Ο Σηκουάνας στο αριστερό παπούτσι σου μήτε ανεβαίνει μήτε κατεβαίνει,μόνο στέκονται οι όχθες του ακίνητες σαν το βλέμμα σου κάτω από την ομπρέλα.
Τα βλέφαρα σου διέσεις και υφέσεις που μεσολαβούν ανάμεσα στις στιγμές μου κι όπως οι άλλοι βλέπουν και ακούν την βροχή,εγώ τη διαβάζω σταγόνα τη σταγόνα.
(απόσπασμα)

Σταύρος Σταύρου,  ...το άσπρο του έρωτα..στου έρωτα το μαύρο
***************************************************
Από τα αγαπημένα της σελίδας τούτης.
Οι λέξεις αποχωρούν μπροστά στη σιωπή.
Πάντα!
Ασπρόμαυρες και άτακτες.

Ερημιά...

Frieden, τα σκοτεινά χρόνια δεν τελείωσαν για την Alexander Platz.
Τα ξανθά σου μαλλιά κάηκαν το δεκαεννιά.
Οι μέρες μοιάζουν καταπληκτικά με τη νύχτα.
Νεκρά μνημεία για νεκρούς που δεν τάφηκαν ποτέ.
Η μέρα ηττήθηκε από τη νύχτα Frieden ξανά το είκοσι τρία.
Το τριάντα τρία τα τάγματα εφόδου ορμάνε και κατασπαράζουν την ιστορία.
Οι μέρες πια και οι νύκτες γίνονται ένα.
Τρέχεις να κρυφτείς αλλά σε βρίσκουν.
Τα ξανθά σου μαλλιά κάηκαν ξανά μαζί με σένα στο προαύλιο των νεκρών...

Περίμενέ τους. Περίμενε τους νεκρούς που έρχονται. Κάπου κοντά σου κρύβονται.
Θα τους βρουν όπως και σένα για ακόμη μια φορά.
Ναι, είναι εκεί οι νέοι νεκροί, λουσμένοι από θάνατο και μοναξιά καθώς τα πολυβόλα κατά δεκάδες ορμάνε. Frieden, το Βερολίνο ζει μόνο μέσα στις μυρωδιές που εκπέμπουν τα δέντρα τουTiergarten. Είναι οι μυρωδιές των πτωμάτων που επιστρέφουν.
Ένα τείχος υψώθηκε το εξήντα ένα και το ογδόντα εννιά έπεσε με εκδηλώσεις και όνειρα.
Άφησαν λίγο για να θυμίζει…
Κάπου εκατόν πενήντα μέτρα με graffiti ντυμένο.
Το checkpoint Charlie, είναι μουσείο πια και η κάθοδος των τουριστών το τρομάζει.
Τι να σου κάνει όμως Frieden ένα τείχος που έπεσε όταν η ιστορία δεν έχει ποτέ αγάπη να σου δώσει; Frieden, τα κτίρια που βλέπεις δεν είναι τα ίδια με χθες.
Το έδαφος τα κατάπιε το σαράντα πέντε.
Ό,τι βλέπεις είναι φαντάσματα. Φαντάσματα και σκιές. Τίποτα δεν έμεινε απ’ το χθες.
Όλα είναι αναμνήσεις μόνο για να κλαις. Αναμνήσεις και σκόνη όση θες.
Δεν υπάρχει μέρα εδώ. Εδώ δεν υπάρχει μέρα. Η μέρα ηττήθηκε απ’ τη νύκτα.
Για δες τα σκιουράκια στα μεγάλα πάρκα. Μαζεύουν την τροφή τους πριν απ’ την μπόρα.
Μαζεύουν την τροφή τους και χάνονται. Χάνονται τρέχοντας μέσα στις πυκνές φυλλωσιές στα πόδια των δέντρων.
Τι να σου κάνει ένα τείχος που έπεσε; Frieden… δεν υπάρχει επιστροφή.
Όλα τελείωσαν.
Λίγοι βλέπουν αυτό που σου λέω. Λίγοι κρατάνε επαφή με την ιστορία. Λίγοι μας καταλαβαίνουν. Λίγοι, αυτοί που επαγρυπνούν.
Δε θα σου πω τίποτα άλλο. Τα βλέπεις και μόνη σου. Δεν υπάρχει Ευρώπη. Η Ευρώπη ήταν εδώ πάντως.
Άκου… ένα ψίθυρο που βγαίνει απ΄ τους δρόμους.
Μονολογούν όλο ενοχές: « Η Ευρώπη ήταν εδώ… αλλά χάθηκε…» Χάθηκε Frieden με βάδισμα της χήνας και λάβαρα θανάτου.

Πάμπος Φιλίππου
Από την ποιητική συλλογή "Κάνε ο,τι σου λέει η πόλη"

Άδικα…

Άδικα…

Θα έρθεις με όλα τα καπέλα σου;
Τα καπέλα σου όλα είναι τρύπια…
Θα έρθεις με όλες τις ομπρέλες σου;
Μια κόκκινη που σου χάρισα την έχασες…
Τέλος πάντων άδικα κουράζεσαι…
Άδικα οργανώνεσαι…
Άδικα θα τρέξεις…
Άδικα θα έρθεις στην ώρα σου…
Αυτό το κλαψούρισμα δεν θα το πω βροχή…
Εγώ άλλα πράγματα περίμενα…
Ποτάμια να ξεχειλίζουν ήθελα να δω
και γέφυρες να τρέμουν…

Πάμπος Φιλίππου

"Η ΝΥΧΤΑ ΣΗΚΩΝΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ"

Για την παγκόσμια ημέρα ποίησης

Ποίηση. Αυτή τη λέξη θα πρέπει να την σεβαστώ. Λίγοι την σεβάστηκαν και αυτούς ακολουθώ.
Ο πόθος, το πάθος, τα χρώματα, το όραμα. Ναι το όραμα μιας άλλης εποχής όπου δεν θα υπάρχει τίποτα μισό˙ είναι η ποίησή μας. Αυτό το όραμα το λέω Άνοιξη. Μπορούσα να το λέω και κοπριά δεν έχει σημασία. Λέξη είναι και αυτή. Το μόνο που αυτή την χαρίζω σε όσουςπαριστάνουν τους ποιητές καθισμένοι σε πολυθρόνες με τις γυναικούλες τους και τα παιδιά τους, που είναι πρώτα κληρονόμοι και μετά παιδιά. Εμείς θα συνεχίσουμε έτσι όπως γεννηθήκαμε, όπως μεγαλώσαμε όπως μάθαμε την μελαγχολία, την μοναξιά, την αυτοθυσία, τον έρωτα, την τιμιότητα στις σχέσεις των ανθρώπων.
Όπως τότε, έτσι και τώρα θα είμαστε μια σφιγμένη γροθιά που θα κοιτάει τον ουρανό!

ΑΝΟΙΞΗ, ΑΝΟΙΞΕ ΜΟΥ!

Πάμπος Φιλίππου

Δεν είναι αυτό που περιμέναμε ποιητή

Δεν είναι αυτό που περιμέναμε ποιητή...
Οι μέρες είναι σκοτεινές γεμάτες πόνο...
Δεν είναι οι λέξεις σου που φταίνε ποιητή
ούτε τα όνειρα της νύχτας και της μέρας...

Δεν είναι αυτό που περιμέναμε ποιητή
πως κάποτε θα ψάχναμε τροφή απ' τα σκουπίδια...
Δεν είναι τα λόγια σου που φταίνε ποιητή
αλλά για τα στομάχια μας δεν φτάνουν ούτε μέρα...

Στους δρόμους υπάρχει μονάχα η χαρά για μίσος και σημαίες
Δεν έχει φως...μονάχα αυτό που βγάζει ένας κρότος
Δεν είναι στο γέλιο ούτε στο κλάμα που πιστεύουν ποιητή
Είναι οι λίγοι που έγιναν πολλοί και κάνουν ότι θέλουν...

Πάμπος Φιλίππου
Από την ποιητική συλλογή "Η νύχτα σηκώνει το χέρι..."

Ήμουν σε κάθε πλοίο και σε κάθε τρένο...

Απόψε κοιμάμαι με ένα φτερό.Έχω ήδη μοιράσει τα κομμάτια μου σε κάθε πλοίο και σε κάθε τρένο που θα έρθει,σε κάθε πνοή του ανέμου,θα έρθω σε εσένα με χίλιους τρόπους κι από χίλιους δρόμους θα σε βρω,να συντεθώ ξανά σε σύνολο μέσα στα χέρια σου κι όταν διασταυρωθούν οι ματιές μας μια χειροβομβίδα θα απασφαλίσει μέσα μου.

Οι δρόμοι αναρριγούν κάτω από την ομίχλη που καλύπτει τα περάσματα.

Στείλε ένα απαλό άγγιγμα,στείλε το σ'αγαπώ σου με την ίδια την ομίχλη,να ζήσουμε μέρες που φέγγουν και νύχτες που φέγγουν πιο πολύ.

Φεγγαροπέταλα τα βλέφαρά σου κι ηλιοκαμένα φύλλα,όλα υπάρχουν επειδή τα θέλουν τα μάτια σου να υπάρχουν,υπάρχω γιατί με θες εσύ να υπάρχω,γιατί εξόριστη ήταν η αγάπη και βρήκε πατρίδα μέσα στη μικρή σου παλάμη.

Με έλκεις με τόση δύναμη που καταλαβαίνω πως κρατιούνται τα ουράνια σώματα στη θέση τους,πως γυρνούν αιώνια γύρω από τον ήλιο ανήμπορα να ξεφύγουν από την παλάμη του ουρανού.

Τόσο σε θέλω που ανακάλυψα απόψε ένα φτερό στον δεξί ώμο και θα έρθω έστω και με αυτό το ένα,θα έρθω έστω και με κανένα.

Στο δρόμο θα σου πουν πως χάθηκα,

εσύ λύσε τα μαλλιά σου

και καρτέρα με.

Σταύρος Σταύρου,το άσπρο του έρωτα ...στου έρωτα το μαύρο

 

Απόψε είναι ο έρωτας γίγαντας πάνω σε γυάλινα πόδια...

Όταν οι λέξεις τελείωσαν,η σιωπή δεν ακούστηκε σωστά,δεν αποκωδικοποιήθηκε όπως έπρεπε κι ο έρωτας ταλαντεύτηκε πάνω στα γυάλινα πόδια του,αυτό είναι λοιπόν ο έρωτας,ένας γίγαντας πάνω σε πόδια γυάλινα,είναι λέξεις κι ο φονιάς του λέγεται σιωπή.
Ήταν λάθος μου που δεν αναρωτήθηκα πως μπόρεσες να με αγαπήσεις,αναγκάζομαι τώρα να αναρωτιέμαι πως γίνεται να μη με αγαπάς πια και θέλω να σου πω πως η σκέψη σου με πονάει φρικτά κι ότι σε σκέφτομαι συνέχεια με τόσο πείσμα,θέλω να στο πω μα δεν βγάζω άχνα,
δε θα το πω,έτσι θα είναι σαν να σε πονάω μαζί μου,μέσα σε μένα,
μου λείπεις θα πει δεν έχω χέρια,
δεν έχω χέρια θα πει δεν είμαι.

Σταύρος Σταύρου.

Από την ποιητική συλλογή
...το άσπρο του έρωτα στου έρωτα το μαύρο

Πού πάνε οι Καλημέρες σαν βραδιάσει…

Πού πάνε οι Καλημέρες
σαν βραδιάσει…

Πού πάνε οι Καλημέρες σαν βραδιάσει…
Πού πάνε τα λόγια τα καλά και οι ευχές…
Ποια τύχη περιμένει τις ζωές μας…
Πού βρίσκουνε οι ελπίδες μας φωλιές…

Ποιο μονοπάτι τις χωράει, πες μου…
Πετούν ψηλά ή χαμηλά…
Κάπου κάπου μας κοιτάζουν
ή μήπως δεν νοιάζονται για μας…

Πού πάνε οι καλημέρες σαν βραδιάσει…
Περνάνε καλά εκεί στα σκοτεινά…
Κλαίνε λιγάκι ή μόνο γελάνε…
Θα ξανάρθουν ή μας ξέχασαν πια…

Ποιο χέρι τις κρατάει, πες μου…
Σε ποιους προσέχει τις καρδιές…
Ποια στόματα τις βγάζουν βόλτες
σε πλατείες και αγορές…

Πάμπος Φιλίππου

Φώτο:Δημήτρης Ρίζος