Ανθίζουνε κάμποι με δυό σπυριά χαμόγελο...

Ποντικοί

Σύντροφοι φεύγουμ'από δω.
Σε τούτο δω το σπίτι
οι γάτες γίναν τέρατα.
Παραχορτάσανε με ανθρώπινα σκευάσματα
και μεταλλάχτηκαν.
Απόχτησαν συνήθειες ανθρώπων.
Δεν μας ορμάνε πια για να μας φάνε
-τόσα χρόνια δα μάθαμε να γλυτώνουμε απ΄τα νύχια τους-
Τώρα μας στήνουνε παγίδες με δολώματα
και σαν το δόκανο συντρίψει τον λαιμό μας,
μας ρίχνουνε ημιθανείς
στον κάδο απορριμμάτων.


Θέλει τόσο λίγο

Θέλει τόσο λίγο
να ξεμυτίσει ο ήλιος
για να σκορπίσ' η νύχτα.
Φτάνει μια στάλα επαφής
να μερώσει ο πόνος.
Ανθίζουνε κάμποι με δυό σπυριά χαμόγελο.
πόσο κοστίζει αλήθεια ένας λόγος ζεστός;

Τίποτα,τίποτα....
Είναι πιο εύκολο θαρρείς
να ρίξεις μια πέτρα στη χελιδονοφωλιά
κι ας θέλει χίλια πηγαιν'έλα
να χτιστεί.

Ζω

Θέλω στοχεύω αγωνίζομαι αποτυχαίνω πέφτω σηκώνομαι επιμένω.
Σκέφτομαι χάνομαι φοβάμαι λιποψυχώ αναθαρρώ συνεχίζω.
Πληγώνω πληγώνομαι μετανιώνω συγχωρώ φιλιώνω.
Ενθουσιάζομαι δίνομαι πάσχω ερωτεύομαι.
Εμπιστεύομαι συμπάσχω αγαπώ.
Ελπίζω ονειρεύομαι.
Ζω.

Δημήτρης Μ. Γαλάνης
Από την ποιητική συλλογή Υποτελείς και Ανυπότακτοι.


------------------------------------------------------------------------------------------------
Η ποίηση του φτάνει  σε κείνους τους τόπους που οι άνθρωποι καθημερινά αναμετρώνται...
Με την φύση τους και την αθωότητα.
Με τα άριστα και τα θλιβερά καμωμένα τους.
Με τις τραγικές τους διαπιστώσεις και τα άρρητα των ονείρων τους.

Τον ευχαριστούμε θερμά για την παραχώρηση των ποιημάτων του.

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ