Πάθος...

Μια από τις πλέον αμφίσημες έννοιες της ελληνικής γλώσσας. 

Το πάθος είναι ο οίστρος που διαφοροποιεί τη διεκπεραίωση από τη δημιουργία, αλλά και την αυτοσυντήρηση από την αυτοκαταστροφή.
Το πάθος μπορεί να γίνει νόημα ύπαρξης, αλλά και θρυαλλίδα αφανισμού.
Μέσα από τη συμπάθεια μπορώ να σε νιώσω, μέσα από την εμπάθεια μπορώ να σε σκοτώσω.
Το πάθος είναι αρωγός στην αυθάδεια των ενστίκτων, αλλά και άνεμος στα πανιά της λογικής.
Είναι η πλέον απτή απόδειξη της διαλεκτικής ανάμεσα στην αγάπη και το μίσος, τη ζωή και το θάνατο. 

Ηχηρό χαστούκι στους κήρυκες της ηθικής του δυισμού.
Εν τέλει, το πάθος είναι ίσως ο μόνος τρόπος να ζεις και να πεθαίνεις.

 Σαν τα ρωμαϊκά κεριά του Κέρουακ. 

Έτσι όπως αξίζει στον Άνθρωπο: Ολοκληρωτικά…

Χρήστος Κιούσης

"Les Amoureux" de Chagall.