Γράφουμε γιατί...

Πώς ξεχνάμε όλα αυτά που θα σημειώναμε;;;
Όλα αυτά που με θάρρος και γενναιότητα τα είπαμε "έμπνευση".
Όλα εκείνα που μας κάνουν για δευτερόλεπτα να λέμε:"Άφησα μια μικρή σειρά με λέξεις να υπάρχει."
Πώς μας ξεφεύγουν αυτά που θα γίνονταν μήνυμα;;;
Αυτές οι μικρές κηλίδες στα απογεύματα,στις γειτονιές του μυαλού μας,οι εικόνες που φτιάχνονται λέξεις και μπαίνουν στη ζωή των άλλων.
Πού προχωράνε οι προτάσεις που μουρμουρίζει ο άλλος μας εαυτός;;;
Οι μικρές αστραπές μιας φαντασίας απόλυτα προσωπικής,απόλυτα μονόχνωτης...
Τι συμβαίνει όταν πριν κοιμηθείς ξέρεις τι θα πεις το επόμενο πρωινό και ξυπνάς έχοντας ξεχάσει το "Καλημέρα";;
Οι λέξεις είναι οι άνθρωποι τους.
Οι κακογραμένες σειρές στα ταξίδια είναι το φυσικό τους.
Η εμμονική τους αγάπη να μην ανήκουν σε αυτόν που τις έγραψε.
Ο ίδιος άνθρωπος που θα τις γράψει τις ξεχνά το επόμενο δευτερόλεπτο.
Ό,τι ζει δεν μπορεί να σημειωθεί
.Ό,τι διαβάζουμε έχει πεθάνει την στιγμή που το ρούφηξε μια κόλλα χαρτί.
Αυτά που μας κάνουν αθάνατους στο κενό του χρόνου δεν έχουν γραφεί ποτέ.
Οι εικόνες,οι γκριμάτσες,τα βήματα,τα ταξίδια,τα λόγια,οι ανάσες δεν έχουν παρά μόνο λίγα δευτερόλεπτα ζωής.
Ό,τι θυμόμαστε στα βιβλία είναι τα μικρά τους "μνημόσυνα"από τους εμμονικούς περιπατητές που φοβούνται τον θάνατο τους.
Ναι...
Γράφουμε για να ζήσουμε μέσα από τα κείμενα.Γράφουμε για να αγαπήσουμε μέσα από τις παραγράφους.Γράφουμε για να ιστορήσουμε την πιο δική μας βόλτα.
Τίποτα που είναι ζωή δεν μπορεί να γραφεί.
Κανείς δεν προλαβαίνει να σημειώσει το πρώτο του ρίγος.Τα όμορφα χρώματα του ορίζοντα που πέφτουν σαν χάρτινα κουρέλια στις "εκδόσεις"μας.Τα περιστέρια που ανταλλάσσουν πτήσεις με τους γλάρους,τις θάλασσες από μαλλιά,τον πορτοκαλί σου ίσκιο σε μια Βενετία,τα ακίνητα χέρια μπροστά στον Άρνο,την μεγάλη  μοναξιά σε μια χώρα κομμένη σε κομμάτια,την επιθυμία της Πράγας,το βλέμμα του Sudek ...

Για αυτό..κάποιες πολλές φορές..τώρα πια τις πιο πολλές μου φορές..
Σταματώ να σε σημειώνω...γιατί μόνο να σε αγαπώ μπορώ.
Σταματώ να σημειώνω...γιατί μόνο να δακρύζω κατάφερα καλά.
Πάντα θα επιστρέφουμε...
Μαρία Βούλγαρη,Απόγευμα στην Βενετία
Οκτώβρης 2016.
ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ