Ίχνος...

Περνάμε από πόλεις..
Βιαστικά,κυριολεκτικά,μεταφορικά,συγκλονιστικά,ανυπόμονα...
Μήπως οι πόλεις περνούν από πάνω μας ;;;
Απαλά,τραγικά,σκληρά,θλιβερά,φωτεινά....
Οι στέγες,τα κτίρια,τα παράθυρα ,οι κουρτίνες...
Μπαίνουμε και βγαίνουμε σε πόρτες...
Σε ποτάμια,σε πάρκα,σε σταθμούς,σε ποταμόπλοια...
Μήπως οι πόλεις μας φωνάζουν με αυθάδεια να τις θαυμάσουμε;;;
Κανείς δεν θα μάθει ακριβώς και ποτέ τι συμβαίνει..
Ποια ανάγκη μας και ποια επιθυμία τους θα εκπληρώσουμε...
Η σημασία μικρή...
Οι πόλεις τεράστιες...
Οι σκιές μας ελάχιστες...
Τα ίχνη μας εξαφανίζονται μόλις έρθουν τα επόμενα.
Όταν τα ταξίδια κλείνουν το φως της μέρας..στο τέλος μένει μόνο ένας τόπος να νοσταλγείς για τη νύχτα σου.
Ο τόπος με το λιγότερο φως.
Ο τόπος με τις πιο κόκκινες στέγες.
Σαν μαξιλάρι στην επιστροφή σου σε αυτόν...
Σαν ένα τραγούδι που το ξέχασες σε κάποιο φανάρι με ποδήλατο και αυτό σου γνέφει πάντα πράσινο για να έρθεις.
Σαν την...Πράγα.
Η σαν εσένα εκεί...
Η σημασία μικρή...
Και η Πράγα η μόνη της επιστροφή..
Στο είπα πως...μόνο εκεί θα επιστρέφουμε;;;
Μαρία Βούλγαρη,Ίχνος

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ
Φώτο:Josef Sudek,Charles Bridge