Χωρίς πληγή....

Κουβαλούσε στα χρόνια του αφελείς αναμνήσεις.
Μετρούσε τη ζωή του από τις συμπτώσεις και τα άδεια μεσημέρια.
Σε όσα έβλεπε να έρχονται έδινε μια και μόνο σήμανση. Αυτή του ανέφικτου.
Ακουμπούσε στις τσέπες του διάρκειες και όλες του οι κουβέντες έσπαγαν πλάκα.
Θεωρούσε τον εαυτό του ρεαλιστή και χαιρόταν καθημερινά με αυτή την διαπίστωση.
Στο μεταξύ εγώ...ερχόμουν από το  απέναντι πεζοδρόμιο.
Ερχόμουν τόσο πολύ που φοβήθηκα πως θα γινόμουν ακόμα ένα άδειο μεσημέρι.
Έτρεμα στη σκέψη πως θα γινόμουν το επόμενο αστείο του.
Ωστόσο...ερχόμουν!
Τον προσπέρασα απαλά χωρίς καμιά πληγή στο χνούδι από το δέρμα.
Με προσπέρασε και εκείνος τρυφερά.
Όπως προσπερνάμε τα σταυροδρόμια με μια τρίτη μας επιλογή.
Όπως προσπερνάμε αυτά που δεν είδαμε...ποτέ!
 
Μαρία Βούλγαρη,Ανέκδοτα τραύματα.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΡΧΗΣ (2016)

 Έργο του Edvard Munch