Οι ομπρέλες έσταζαν πάνω σου τον Πειραιά στη μέση του Γαλατά...

Οι ομπρέλες τεντώνονταν πάνω από τα κεφάλια μας σαν...ιστορία.

Ξεκίνησες για την Πόλη και οι ιστορίες σου είχαν καεί στην Δραπετσώνα.

Η γιαγιά σου είχε ξεχάσει να βάλει ναφθαλίνη στις αναμνήσεις της.

Έφτασες στην Πόλη και δεν είχες ούτε μια ιστορία να μου αφηγηθείς.

Με άφησες να περπατώ αργά μαζί σου και να σου εξηγώ που είναι το Σταυροδρόμι.

Να σου αφηγούμαι τον τρόπο που αγαπώ την Μαρία και τον Ασλάν της.

Οι ομπρέλες έσταζαν πάνω σου τον Πειραιά στη μέση του Γαλατά.

Δεν γύρισες να κλάψεις ούτε μια φορά στον Βόσπορο.

Γύρισες την πλάτη στον γλάρο που σου έφερνε νέα από την Κοπή.

Κάθε φορά που ανοίγει μια ομπρέλα,μου υπόσχεσαι πως δεν θα επιστρέψουμε ποτέ στην Πόλη.

Κάθε φορά που βρέχεται μια ομπρέλα, σου ορκίζομαι πως αγαπάς την Πόλη σαν το Πασαλιμάνι.

Οι ομπρέλες σφύριζαν πάνω από τα κεφάλια μας εκείνο το μεσημέρι...

Τις ακούω ακόμα...

Είναι μόνο οι ιστορίες σου...

Μαρία Βούλγαρη,Δραπετσώνα σαν βροχή

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Για τον Νίκο...

Φώτο:Κωνσταντινούπολη (2015)