Να ανάβεις το τέλος του χειμώνα...

Όσα νοιώθουμε,περιμένουμε και ευχόμαστε είναι σοφό να τα αφήνουμε ήσυχα να... ζουν.
Οι άνθρωποι έχουμε την κακή συνήθεια της επεξεργασίας υλικών, εχθρικών προς την ανθρώπινη φύση.
Ο,τι μας επισκέπτεται το περνάμε από κόσκινο και στο τέλος το εξαφανίζουμε.
Το ντύνουμε με χρονοδιαγράμματα και το σκοτώνουμε λέγοντας "για όσο κρατήσει".
Το υποβάλλουμε σε τεστ αντοχής.
Το σιωπούμε και το πνίγουμε στη βρωμιά του ρεαλισμού.
Το αφήνουμε και στεγνώνει σε συνθήκες λογικές και το βαπτίζουμε  "η μόνη σωστή απόφαση".
Τα σπάνια μας ακουμπάνε ελάχιστες φορές.Ίσως και ποτέ...
Έχουν τον δικό τους χώρο και χρόνο.
Τον δικό τους φωτισμό και το δικό τους λεξιλόγιο.
Να αφήνεις να ζει ό,τι ελπίζεις!
Να ζήσει για λίγο αυτό που νοιώθεις γιατί σε λίγο καιρό θα το δολοφονήσεις.
Να χαρείς το απίστευτο που έπεσε πάνω σου και σε έβγαλε εκτός χάρτη σου.
Άφησε και εσένα να ζεις....
Και να ανάβεις το τέλος του χειμώνα!

Μαρία Βούλγαρη,Άσε τη ζωή να ζήσει(απόσπασμα)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΡΧΗΣ(2016)

Καλό και φωτεινό μήνα
ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ