Να λοιπόν που φτάσαμε τελικά...

Θα ακολουθήσω το σχήμα της μισάνοιχτης παλάμης σου...

Θα ακολουθήσω και σήμερα τον ουρανό εκείνον που ξεκινά από την άκρη του μαξιλαριού σου και τελειώνει κάτω από το δάσος των μαλλιών σου,πάνω από την κοιλάδα των νοτισμένων ονείρων ανάμεσα στους μηρούς σου.
Θυμάμαι που είδα μια μέρα τα μαλλιά σου να πέφτουν στους ώμους σου σαν μια νέα διαθήκη,εσύ βάδιζες ακόμα προς τον πυρωμένο άνεμο κι είδα που πάνε οι ψυχές των ανθρώπων όταν βρεθούν έξω από τον χρόνο και τον χώρο.
[...]

Το σχήμα της καρδιάς μου είναι το σχήμα της μισάνοιχτης παλάμης σου και τις χαρές που δεν προλάβαμε να νιώσουμε ακόμα τις φύλαξαν οι ανεμώνες

                      να τις φέρει ο άνεμος όταν θα τις έχουμε πιότερο ανάγκη

Σταύρος Σταύρου, .....το άσπρο του έρωτα


[...]

Να λοιπόν που φτάσαμε τελικά.
Κάποιος θα μπορούσε να πει πως πετύχαμε κιόλας κάτι στη διαδρομή,μα κάποιος άλλος θα μπορούσε να ρωτήσει για τις παράπλευρες απώλειες και για το τίμημα και τότε τι θα του πούμε.
Αφού με αρνήθηκες κόβω τα πόδια μου με μνήμες πριονωτές,αν με ονειρευτείς και αν με λαχταρήσεις να γυρίσω,θέλω να είμαι κομμάτια,να μην μπορώ,
                         
          ο έρωτας είναι κατά συρροή δολοφόνος και μένει εσαεί ατιμώρητος.


Σταύρος Σταύρου, .......στου έρωτα το μαύρο