Κοιμάται πάλι ο χειμώνας

Κάτω από το σεντόνια  του χειμώνα κρατώ συντροφιά στη θέα μου.
Στα καθίσματα της σιωπής και στους πληθυσμούς των λεωφορείων.
Από το πρωί ο χειμώνας μαζεύει τις αποσκευές και πέφτει για ύπνο.
Στην καλοκαιρινή του νάρκη που διαρκεί όσο μια αναμενόμενη ύπνωση.
Η θερμοκρασία είναι πια σταθερή και τα αποθέματα τροφής του στη θέση τους.
Κάτω από το μαξιλάρι του χειμώνα κρατώ τις οδηγίες του για όσο καιρό θα κοιμάται.
Μικρά υποδείγματα προς αποφυγή παραδειγμάτων.
Μου άφησε πάλι για παρέα μουσικές συλλογές με τα αγαπημένα του κομμάτια.
Μισοτελειωμένα κασκόλ σε σταθμούς υπεραστικών ευκαιριών.
Σκουφιά που ξηλώνονται τόσο αργά που θέλεις ψαλίδι για να κόψεις τον χρόνο τους.
Γρήγορες νύχτες και μέρες με ντεκαφεινέ ζωή.
Χαρτάκια με χριστουγεννιάτικα μισοφωτισμένα σοκολατάκια.
Κανείς δεν αγάπησε πραγματικά τον χειμώνα.
Πάντα ήταν η γκρίνια των ημερολογίων.
Αλλά,να...κοίτα τι μπορεί να κάνει για να τον συμπαθήσεις.
Σε σκέφτεται μόνο σου όσο εκείνος θα ξεκουράζεται για να μη βλέπει τα καλοκαίρια σου.
Σου αφήνει ετήσιες διαθήκες χωρίς κίνδυνο προσβολής από συγγενείς εποχές σου.
Σου αφήνει μικρά φιλιά όπου σου απαγορεύεις.
Σαν τα παιδιά που σου δίνουν εύκολα φιλιά για να τα εξαργυρώσουν σε σοκολάτα.
Κάτω από την κουβέρτα του χειμώνα κρατώ συντροφιά στους ορκισμένους  εχθρούς του.
Τα αναλφάβητα συναισθήματα.
Τα χωρίς εκπαίδευση όνειρα.
Παίρνω τα λεξικά του και αρχίζω το μάθημα:
Μια φορά κι έναν χειμώνα...
Στο κρύο που διατηρεί ανέπαφα ακόμα και τα πρώτα λουλούδια.
Μια φορά κι έναν χειμώνα...
σαν προσευχή 
χωρίς συγκεκριμένη ευχή
σαν μια υπόσχεση που υποσχέθηκε την τήρηση
σαν  ύπνου γλυκιά...επιτήρηση.
Κοιμήσου για λίγο...ακούω πάλι την άνοιξη στο τηλέφωνο.
Πάλι τα ίδια θα μου υποσχεθεί...
Πάλι θα κάνει πλάκα με τις γλάστρες μου...

Μαρία Βούλγαρη,Μια φορά κι έναν χειμώνα
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ... ΑΠΟ ΤΗΝ "ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ"