Οι νύχτες πίνουν φτηνό κρασί

Οι νύχτες δεν επισκέπτονται σχεδόν ποτέ την Λισαβόνα.
Πέρασαν κάποιες φορές και ήπιαν τόσο πολύ που κοιμούνται ακόμα.
Οι γειτονιές στην Alfama  δεν είναι φιλόξενες στην απουσία φωτός.
Τα πλακάκια παθαίνουν κατάθλιψη και τα τραμ βγάζουν βλάβες.
Η Λισαβόνα πλένεται τρεις φορές την ημέρα με σταφύλια και σαπούνι από τον Ατλαντικό.
Μυρίζει απόγευμα και βανίλια από αυτή που ξέχασαν στα καράβια όσοι έφυγαν.
Το φως είναι τόσο καλά ρυθμισμένο που δεν χρειάζεσαι γυαλιά για να σωπάσει η μουρμούρα του.
Στη γειτονιά του Bairro Alto,o Φερνάντο στήνει οδοφράγματα με πρόσωπα καινούργιας έμπνευσης του,για να εμποδίσει την νύχτα που έρχεται.
Το νερό καλύπτει ακόμα και τα πρόσωπα των θαλασσοπόρων του Belem για να σταματήσουν να νοσταλγούν.
Όλη η πόλη είναι σε εγρήγορση και με τα μανίκια σηκωμένα, προκειμένου να σταματήσει το βράδυ που κατεβαίνει από την Braga.
Στη Λισαβόνα η νύχτα δεν είναι νόμιμη εδώ και χρόνια.
Δεν εκλέχθηκε ποτέ.
Το φως της είχε στήσει παγίδα με γαρίφαλα  και από τότε εκείνη γυρνά σαν τον κλέφτη και πίνει φτηνό κρασί.
Η νύχτα στη Λισαβόνα προσπαθεί να υποκριθεί τη μέρα που τελειώνει.
Φορά βαμβακερά ρούχα που συρρικνώνονται  στον Τάγο και καταλήγουν σε μαντήλια που ξεκινούν για νέα ταξίδια.
Το κάστρο του Sao Jorge κάνει λιτανείες ολοήμερες με fados που τραγουδούν ξόρκια για το σκοτάδι.
Οι γυναίκες αδειάζουν στα κατώφλια τους τόνους χαμόγελα.
Οι άντρες τρέχουν να κλείσουν την είσοδο στην Baixa .
Οι νύχτες δεν επισκέπτονται ποτέ τη Λισαβόνα.
Δεν έχουν που να αφήσουν τη σαγήνη τους.
Η μέρα, βλέπεις,τις πρόλαβε και το φως τις αγνόησε...

Μαρία Βούλγαρη,Το τέλος μιας νύχτας.
ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΑ ...ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.
(Λισαβόνα 2006)