Απόψε κοιμάμαι με ένα φτερό.Έχω ήδη μοιράσει τα κομμάτια μου σε κάθε πλοίο και σε κάθε τρένο που θα έρθει,σε κάθε πνοή του ανέμου,θα έρθω σε εσένα με χίλιους τρόπους κι από χίλιους δρόμους θα σε βρω,να συντεθώ ξανά σε σύνολο μέσα στα χέρια σου κι όταν διασταυρωθούν οι ματιές μας μια χειροβομβίδα θα απασφαλίσει μέσα μου.
Οι δρόμοι αναρριγούν κάτω από την ομίχλη που καλύπτει τα περάσματα.
Στείλε ένα απαλό άγγιγμα,στείλε το σ'αγαπώ σου με την ίδια την ομίχλη,να ζήσουμε μέρες που φέγγουν και νύχτες που φέγγουν πιο πολύ.
Φεγγαροπέταλα τα βλέφαρά σου κι ηλιοκαμένα φύλλα,όλα υπάρχουν επειδή τα θέλουν τα μάτια σου να υπάρχουν,υπάρχω γιατί με θες εσύ να υπάρχω,γιατί εξόριστη ήταν η αγάπη και βρήκε πατρίδα μέσα στη μικρή σου παλάμη.
Με έλκεις με τόση δύναμη που καταλαβαίνω πως κρατιούνται τα ουράνια σώματα στη θέση τους,πως γυρνούν αιώνια γύρω από τον ήλιο ανήμπορα να ξεφύγουν από την παλάμη του ουρανού.
Τόσο σε θέλω που ανακάλυψα απόψε ένα φτερό στον δεξί ώμο και θα έρθω έστω και με αυτό το ένα,θα έρθω έστω και με κανένα.
Στο δρόμο θα σου πουν πως χάθηκα,
εσύ λύσε τα μαλλιά σου
και καρτέρα με.
Σταύρος Σταύρου,το άσπρο του έρωτα ...στου έρωτα το μαύρο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου