Χαμένοι όλοι στον δικό μας κόσμο ζούμε μια ζωή ψεύδους χαρισμένη στην ουτοπία και στην υποκρισία. Όταν αποφασίσει κάποιος να κοιτάξει παραπέρα αμέσως ξεκινάει να διαπιστώνει μέσα στον πανικό που του δημιουργήθηκε ότι δεν είναι μόνο αυτός ο χαμένος της ζωής αλλά κι άλλοι. Έτσι και γίνει δύο είναι οι αποφάσεις που θα πάρει. Η μια είναι να κλειστεί ξανά στον κόσμο που τόσο όμορφα και ονειρικά έφτιαξε και η άλλη να παρατηρήσει την ζωή των άλλων..
Χαμένοι όλοι στο διάστημα του χρόνου εκείνο που τους έκανε να δημιουργήσουν τον όμορφο κόσμο που ζουν. Ο καθένας μόνος του μακριά από όλα εκείνα που θα μπορούσαν να τους κάνουν να χαρούν ή να γελάσουν πραγματικά. Πραγματικά; Είναι σχετικό ακόμα και αυτό. Όλοι πλέον γελάνε με τις φαντασιώσεις που οι ίδιοι δημιουργούν, με μοναδικό αποδέκτη τον ίδιο τους τον εαυτό. Λέξεις, φράσεις, όνειρα, εφιάλτες. Όλα δημιούργημα μόνο για εκείνους. Τους ίδιους..
Χαμένοι όλοι στο «κλικ» της στιγμής σαν μια φωτογραφία που εγκλωβίζει έναν ολόκληρο κόσμο σε μια σκηνή. Σε ένα «κλικ» μιας οποιαδήποτε φωτογραφικής μηχανής. Όλων η ζωή εξαρτάται από μια στιγμή για να γελάσουν ή να κλάψουν. Γελάνε; Κλαίνε; Πως; Υπάρχουν συναισθήματα; Υπάρχουν εκείνες οι λέξεις που θα τους κάνουν να αισθανθούν; Υπάρχει κάτι που θα μπορέσει να σπάσει το πρόσωπο; Άραγε υπάρχει κάτι που να διώξει την αμηχανία της κίνησης που κάνουμε όλοι κάθε μέρα; Ναι υπάρχει. Ίσως και να το αφήσουμε να υπάρξει για λίγο στον κόσμο μας σαν φιλοξενούμενος..
Χαμένοι όλοι στο μεσοδιάστημα εκείνο που ψάχνουμε να βρούμε δικαιολογία για την ύπαρξη μας. Εκεί που πρέπει να βρεθεί ένας λόγος και μια αιτία που να δικαιολογεί τον ρόλο εκείνο που επιλέγουμε εμείς σε ένα έργο που θέλουμε εμείς να ζήσουμε όπως θέλουμε εμείς. Εμείς. Εμείς. Εμείς. Παράφραση σχεδόν του «εγώ». Εγώ, εγώ, εγώ. «Εγώ» θέλω να ζήσω έτσι. «Εγώ» θέλω να είμαι έτσι. «Εγώ» υπάρχω γιατί έτσι. Ένα αυστηρό τοίχος αόρατο και συνάμα τόσο ισχυρό και δυνατό.. Εγώ..
Χαμένοι από χέρι όλοι αρνούμενοι να μιλήσουμε με τους διπλανούς μας ή να φωνάξουμε στους άλλους. Ακέραιοι και απόμακροι όλοι ακόμα και από τον εαυτό τους. Μαλώνουμε, φωνάζουμε, θέλοντας να προστατέψουμε τους ίδιους από έναν αόρατο εχθρό. Που δεν είναι άλλος από τον ίδιο μας τον εαυτό. Ένα λεπτό στην αντανάκλαση του προσώπου μας βλέπουμε έναν εχθρό.. Εμάς .. Που άλλοτε με αδιαφορία και άλλοτε με μίσος..
Χαμένοι όλοι σε μια τρύπα από τον φόβο που νιώθουμε χωρίς να υπάρχει λόγος ή αιτία. Φοβόμαστε. Έτσι, απλά φοβόμαστε κάτι που δεν ξέρουμε. Κάτι που δεν βλέπουμε ή δεν ακούμε. Απλά φόβος. Ένα συναίσθημα κυρίαρχο ακόμα και της ζωής μας. Η μόνη προστασία είναι το απόλυτο σκοτάδι που προσφέρει μια τρύπα. Πάντα μια τρύπα που χωράει μόνο εμάς μέσα της, σπιθαμή πιο πέρα ούτε για να αναπνέουμε. Μια τρύπα που γίνεται και τάφος μας χωρίς να το καταλάβουμε μερικές φορές. Ο τάφος αυτός υπάρχει γιατί θάβουμε όλες μας τις σκέψεις και όλα τα συναισθήματα μας..
Χαμένοι όλοι νεκροί σε έναν κόσμο με πτώματα που απλά μένουν όρθια μηχανικά. Σαν ρομπότ καλά κουρδισμένα και ελεγχόμενα για την κάθε τους κίνηση. Δεν υπάρχει λάθος κίνηση. Οι λειτουργίες του συστήματος που λέγεται άνθρωπος είναι τέλεια προγραμματισμένες να κάνουν την τέλεια κίνηση που αρμόζει στον καθένα. Σκέψεις δεν υπάρχουν. Αν υπάρξουν τότε το πρόγραμμα αυτοκαταστροφής μπαίνει σε λειτουργία και το σύστημα που λέγεται άνθρωπος καταστρέφεται με δύο παράγοντες. Είτε με εσωτερικό ερέθισμα που είναι ένας τερματισμός λειτουργίας κάποιος υποσυστήματος, είτε εξωτερικό που είναι η λήψη κάποιου ερεθίσματος που τον καταστρέφει.
Χαμένοι όλοι στο διάστημα του χρόνου εκείνο που τους έκανε να δημιουργήσουν τον όμορφο κόσμο που ζουν. Ο καθένας μόνος του μακριά από όλα εκείνα που θα μπορούσαν να τους κάνουν να χαρούν ή να γελάσουν πραγματικά. Πραγματικά; Είναι σχετικό ακόμα και αυτό. Όλοι πλέον γελάνε με τις φαντασιώσεις που οι ίδιοι δημιουργούν, με μοναδικό αποδέκτη τον ίδιο τους τον εαυτό. Λέξεις, φράσεις, όνειρα, εφιάλτες. Όλα δημιούργημα μόνο για εκείνους. Τους ίδιους..
Χαμένοι όλοι στο «κλικ» της στιγμής σαν μια φωτογραφία που εγκλωβίζει έναν ολόκληρο κόσμο σε μια σκηνή. Σε ένα «κλικ» μιας οποιαδήποτε φωτογραφικής μηχανής. Όλων η ζωή εξαρτάται από μια στιγμή για να γελάσουν ή να κλάψουν. Γελάνε; Κλαίνε; Πως; Υπάρχουν συναισθήματα; Υπάρχουν εκείνες οι λέξεις που θα τους κάνουν να αισθανθούν; Υπάρχει κάτι που θα μπορέσει να σπάσει το πρόσωπο; Άραγε υπάρχει κάτι που να διώξει την αμηχανία της κίνησης που κάνουμε όλοι κάθε μέρα; Ναι υπάρχει. Ίσως και να το αφήσουμε να υπάρξει για λίγο στον κόσμο μας σαν φιλοξενούμενος..
Χαμένοι όλοι στο μεσοδιάστημα εκείνο που ψάχνουμε να βρούμε δικαιολογία για την ύπαρξη μας. Εκεί που πρέπει να βρεθεί ένας λόγος και μια αιτία που να δικαιολογεί τον ρόλο εκείνο που επιλέγουμε εμείς σε ένα έργο που θέλουμε εμείς να ζήσουμε όπως θέλουμε εμείς. Εμείς. Εμείς. Εμείς. Παράφραση σχεδόν του «εγώ». Εγώ, εγώ, εγώ. «Εγώ» θέλω να ζήσω έτσι. «Εγώ» θέλω να είμαι έτσι. «Εγώ» υπάρχω γιατί έτσι. Ένα αυστηρό τοίχος αόρατο και συνάμα τόσο ισχυρό και δυνατό.. Εγώ..
Χαμένοι από χέρι όλοι αρνούμενοι να μιλήσουμε με τους διπλανούς μας ή να φωνάξουμε στους άλλους. Ακέραιοι και απόμακροι όλοι ακόμα και από τον εαυτό τους. Μαλώνουμε, φωνάζουμε, θέλοντας να προστατέψουμε τους ίδιους από έναν αόρατο εχθρό. Που δεν είναι άλλος από τον ίδιο μας τον εαυτό. Ένα λεπτό στην αντανάκλαση του προσώπου μας βλέπουμε έναν εχθρό.. Εμάς .. Που άλλοτε με αδιαφορία και άλλοτε με μίσος..
Χαμένοι όλοι σε μια τρύπα από τον φόβο που νιώθουμε χωρίς να υπάρχει λόγος ή αιτία. Φοβόμαστε. Έτσι, απλά φοβόμαστε κάτι που δεν ξέρουμε. Κάτι που δεν βλέπουμε ή δεν ακούμε. Απλά φόβος. Ένα συναίσθημα κυρίαρχο ακόμα και της ζωής μας. Η μόνη προστασία είναι το απόλυτο σκοτάδι που προσφέρει μια τρύπα. Πάντα μια τρύπα που χωράει μόνο εμάς μέσα της, σπιθαμή πιο πέρα ούτε για να αναπνέουμε. Μια τρύπα που γίνεται και τάφος μας χωρίς να το καταλάβουμε μερικές φορές. Ο τάφος αυτός υπάρχει γιατί θάβουμε όλες μας τις σκέψεις και όλα τα συναισθήματα μας..
Χαμένοι όλοι νεκροί σε έναν κόσμο με πτώματα που απλά μένουν όρθια μηχανικά. Σαν ρομπότ καλά κουρδισμένα και ελεγχόμενα για την κάθε τους κίνηση. Δεν υπάρχει λάθος κίνηση. Οι λειτουργίες του συστήματος που λέγεται άνθρωπος είναι τέλεια προγραμματισμένες να κάνουν την τέλεια κίνηση που αρμόζει στον καθένα. Σκέψεις δεν υπάρχουν. Αν υπάρξουν τότε το πρόγραμμα αυτοκαταστροφής μπαίνει σε λειτουργία και το σύστημα που λέγεται άνθρωπος καταστρέφεται με δύο παράγοντες. Είτε με εσωτερικό ερέθισμα που είναι ένας τερματισμός λειτουργίας κάποιος υποσυστήματος, είτε εξωτερικό που είναι η λήψη κάποιου ερεθίσματος που τον καταστρέφει.
Αυτός επιλέγει. Εμείς επιλέγουμε..
Άννα Σαβιολάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου