ΔΥΤΙΚΕΣ ΣΥΝΟΙΚΙΕΣ

ΔΥΤΙΚΕΣ ΣΥΝΟΙΚΙΕΣ

Σημαδιακές μέρες, πρώτη και δυο τ΄ Απρίλη
η πρώτη το ψέμα έχει την τιμητική της,
η δεύτερη παγκόσμια ημέρα του παιδικού βιβλίου
έλαχε στην πρώτη του μήνα
ήταν έκπληξη, ήταν μαγεία,
αναπάντεχη έκπληξη,
δεν ήταν πρωταπριλιάτικο ψέμα
ήταν στο Χαϊδάρι στο πολιτιστικό του Δήμου.

Ναι ήταν τα οδοιπορικά τσέπης
πόσοι και πόσοι περιμένουν οδοιπορικά
όχι, όχι χρηματικά,
αυτά τα οδοιπορικά είναι από τη Μαρία
ναι είναι οδοιπορικά πνευματικής τροφής
οδοιπορικά αναζήτησης,
οδοιπορικά καθημερινότητας, ίσως επιβίωσης,
ίσως λύτρωσης για ένα καλύτερο αύριο,
ένα καλύτερο μέλλον.

Ηλιοτρόπιο, ακολουθεί τον ήλιο,
το ξανθό κίτρινο του ήλιου
εντυπωσιακό εξώφυλλο
σε παραπέμπει στην ανθοφορία, εποχή της Άνοιξης.

Η παράσταση ξεκινά,
πρόκειται για ποιητική συλλογή
στην ποιήτρια στραμμένη η προσοχή
κι΄ όμως κάτι διαφορετικό, ξεφεύγει από τα τετριμμένα
δεν υπάρχει πάνελ ομιλητών,
ψάχνω την Μαρία Βόλγα, έτσι την βάφτισα την ποιήτρια
της έδωσα το δικό μου καλλιτεχνικό παρατσούκλι,
ελπίζω να μην με παρεξηγήσει,
καθισμένος στα ψηλά καθίσματα του αμφιθεάτρου την ψάχνω
εις μάτην
σκηνικό θεάτρου, απλό λιτό,
καθισμένοι επτά, σε καρέκλες σκηνοθέτη
άγνωστοι σε μένα, γένους θηλυκού και αρσενικού.
Η πρώτη ομιλήτρια δείχνει το στίγμα
πρόκειται για τα πολιτιστικά δρώμενα,
από τις δυτικές συνοικίες του δήμου Χαϊδαρίου.

Το κοινό χειροκροτεί, περιμένει εναγωνίως
ακούγεται το μήνυμα από τα μεγάφωνα,
είναι από κάποιο σταθμό του μετρό της Αθήνας
πολύ πετυχημένο...
είναι η επιβολή της εξουσίας της άρχουσας τάξης,
διαλέγουν πριν από μας για μας. Πλύση εγκεφάλου.

Ξάφνου, αφού το μεγάφωνο τελειώνει,
ακούγεται μουσική σάουντρακ, λιγοστή,
τόση, όση για να προϊδεάσει τι θα ακολουθήσει.
Η απαγγελία των ποιημάτων της Μαρίας Βόλγα
συγκινητική, βγαλμένη από το θέατρο τέχνης.
Κάθε φορά που τελειώνει η απαγγελία ενός ποιήματος,
ακολουθεί χειροκρότημα.
Τα ποιήματα δοσμένα με ερμηνείες που θα ζήλευαν επαγγελματίες ηθοποιοί.
Από τους επτά οι πέντε απήγγειλαν,
οι δυο έκαναν την κριτική, με λόγια καθάρια,
βγαλμένα μέσα από τους στίχους
από τα οδοιπορικά της Μαρίας.

Η παράσταση κοντεύει στο τέλος
απλά, λιτά, απέριττα.
Η τιμώμενη κλείνει με λόγια καθημερινά
με λόγια σταράτα
με λόγια που ακουμπάνε ευαισθησίες
με λόγια οικουμενικότητας
με λόγια ανθρωπιάς,
Η Μαρία κλείνει την ομιλία της
γι΄ αυτό που αγωνιά,
γι΄ αυτό που αγωνίζεται,
για τον άνθρωπο, για τον πρόσφυγα της εποχής μας, της χώρας μας,
ευχαριστεί για τα φάρμακα που μαζεύτηκαν.

Κωνσταντίνος Βήττας

Σας ευχαριστώ όλους!!

Συνεχίζουμε!!!