Δεν θα πω ποίηση τους...μονόκερους

"Οι θλιμμένες ποιήτριες"

αποφάσισαν ένα βράδυ να κάνουν κατάληψη στα βιβλία.

Μάζεψαν σκοτάδι,λύκους,νεράιδες,χρόνο,πέταξαν τα σκουπίδια στη θάλασσα και στρώθηκαν στη δουλειά,

Είναι χωρισμένες σε ομάδες "θλίψης".

Θλίψη για την ζωή.

Θλίψη για το σκοτάδι.

Θλίψη για ό,τι κινείται,αναπνέει και κυρίως..ζει!

Πρόσφατα άρχισαν να θλίβονται για το προσφυγικό θέμα.

Δημιουργήθηκε ,έτσι,νέα ομάδα θλίψης.

Θλίψη,θλίψη...

"Οι θλιμμένες ποιήτριες"..

Φορούν μαύρα...

της θλίψης..της αέναης θλίψης.

Κλαίνε μόνο στη θάλασσα..αντί να κλάψουν στην μοίρα τους..

Δεν ασχολούνται με την κοινωνία.γιατί η κάβλα της θλιμμένης ποίησης είναι εσωτερική κατάσταση που γεννά τέχνη και θλίψη.

Αυστηρά για "Θλιμμένους".

Θλίψη ,φίλοι μου...

Τόμοι θλίψης ντύνονται με ματωμένα εξώφυλλα,βελούδινα γάντια,μαύρα τριαντάφυλλα και ό,τι σε παραπέμπει στην τέχνη της..θλίψης.

Οι ιστορίες τους είναι πάνω -κάτω ίδιες.

Χαρισματικά και "περίεργα"κορίτσια,αλλόκοτα,κολλητάρια με νεράιδες και ξωτικά που σε νεαρή ηλικία "μετουσίωσαν"το υλικό αυτό σε ποιήματα..

Από τότε "στα μαύρα έχουν ντυθεί"και κλαίνε για την ανθρώπινη ύπαρξη...

Κλαίνε και διαμαρτύρονται ...

Με φεγγάρια και αστέρια...

Με στοιχεία της φύσης...

Σε μια χώρα..στην "κάποτε χώρα".

Στην ίδια χώρα..της ακινησίας.

Της διάλυσης ανθρώπων.

Στην χώρα που τα χέρια κάνουν βουτιά στους άδειους,πλέον,κάδους σκουπιδιών.

Στη χώρα της "θλιμμένης"ποίησης...

Της ανύπαρκτης συσπείρωσης..

Της λούμπεν αντίδρασης..

Με τους "θλιμμένους" ποιητές της αρλούμπας και του άρρωστου εγωισμού.

Μια μέρα,τα θλιμμένα ποιήματα,θα τους ζητήσουν τον λόγο..μα εκείνες θα έχουν καβαλήσει τον μονόκερο και θα πηγαίνουν στην επόμενη χώρα..νηστικές,γιατί πέρασε ο καιρός που θα μπορούσαν να διεκδικήσουν ένα πιάτο φαΐ.

.

Μέχρι τότε...

Δεξιά οι νεράιδες,αριστερά τα ξωτικά!

Παρακαλώ να τηρηθεί σειρά!

Μαρία Βούλγαρη,Αυστηρά.."θλιβερό"

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ...για τον "κακό σου τον καιρό"