Αν μου έλεγαν να επιλέξω περιοχή από την αρχή,άλλη μια φορά θα επέλεγα τα Δυτικά Προάστια.
Δεν είμαι τοπικίστρια,δεν είμαι κολλημένη,είμαι ερωτευμένη ..μόνο!
Γεννήθηκα στις κούνιες τους που ήταν λιγάκι σπασμένες αλλά άντεχαν τα λίγα μας κιλά και τα μεγάλα μας όνειρα!
Τα Δυτικά μας Προάστια με τις «όχθες» και τους «πρίγκιπες».
Δεν έχει περάσει μέρα που να μην έχω διαπιστώσει ακόμα μια φορά…τις λεπτομέρειες τους.
Είναι βλέπεις οι άνθρωποι,που ήρθαν εδώ για να φτιάξουν από την αρχή μια ζωή.
Είναι οι πλατείες που φιλοξένησαν τα χρόνια μας,τα έργα και κυρίως τις νύχτες μας.
Τα μεταχειρισμένα ρούχα που φορούσαμε και γουστάραμε!
Τα αδέσποτα που περιθάλψαμε στα κρεβάτια μας.
Το «λαϊκό επίπεδο» μας που κατηγορήθηκε από πολλούς,αλλά είναι το μόνο που μας έβγαλε καθαρούς στον αγώνα για μια καλύτερη μέρα!
Στην Δυτική Αθήνα έχει εργάτες και ιστορία.
Στο είπα αυτό;;;
Εχει Ελευσίνα…αλλά ποιος θα καταλάβει το ιερό της;;;
Έχει ναό της Αφροδίτης..μα δεν προλάβες να τον δεις ..
Κυρίως έχει «πρίγκιπες» και «πριγκίπισσες» …αν σε ενοχλεί ο όρος..λυπάμαι!
Τα Δυτικά Προάστια έχουν την δική τους αλήθεια.
Κουτσομπολεύουν,τρέχουν,αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα,βάφουν τα νύχια τους πορτοκαλί,σε φροντίζουν όταν είσαι κρυωμένος,πίνουν φραπέ στο Μπουρνάζι ,αράζουν στο Περιστέρι για μια κρέπα,μπαίνουν στη μύτη σου και σου χαλάνε το επίπεδο …που το μετέφερες στα Εξάρχεια…στο Κολωνάκι και όπου φύσαγε ο άνεμος της μόδας σου.
Τα Δυτικά Προάστια παίζουν μουσική όπου μπορούν.
Ζωγραφίζουν με σπασμένες κηρομπογιές.
Γράφουν σε παγκάκια και στάσεις.
Φιλοξενούν όσους η μεγάλη ευαισθησία τους ράγισε..
Στο Δρομοκαίτειο και στο Δαφνί…κάτω από τις πέτρες θα βρεις τις πιο μεγάλες σημειώσεις ζωής.
Στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου θα γνωρίσεις την άπνοια του πολέμου και της απαγόρευσης της ελευθερίας..σαν φαντάσματα να στοιχειώνουν τις μάντρες των σχολείων μας…
Ναι..γιατί τα σχολεία μας έβλεπαν κάθε μέρα την μάντρα του στρατοπέδου και απορούσαν με τον θάνατο.
Τα δικά μας προάστια είναι γεμάτα αποτσίγαρα συζητήσεων ..
Έχουν λεκέδες ανάγνωσης στα βιβλία.
Τιμήσαμε το «γεια σου ρε φίλε,τι γίνεται» και εξακολουθούμε.
Αυτοί είμαστε..
Τα «λαϊκά «παιδιά,μιας «λαικής» περιοχής που αντέχει ακόμα!
Που βρίσκεται εδώ και άπειρα χρόνια σε όλες τις πορείες για μια καλύτερη αναπνοή.
Για ένα μεγαλύτερο χαμόγελο.
Για ένα πιάτο φαγητό με αξιοπρέπεια.
Με νύχια πορτοκαλί, η μαύρα από τον χάλυβα..λίγη σημασία έχει…
Και ξέρεις γιατί;;;
Οι συμφωνίες μας …ήταν πάντα «ΛΕΥΚΕΣ»..και στις δώσαμε με μουσική να τις ακούς όταν ξεχνάς…ποιος είσαι και που στην ευχή ανήκεις.
Μαρία Βούλγαρη,Περίπατος ζωής
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ..ΑΠΟ ΤΗΝ "ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ"
.
Δεν είμαι τοπικίστρια,δεν είμαι κολλημένη,είμαι ερωτευμένη ..μόνο!
Γεννήθηκα στις κούνιες τους που ήταν λιγάκι σπασμένες αλλά άντεχαν τα λίγα μας κιλά και τα μεγάλα μας όνειρα!
Τα Δυτικά μας Προάστια με τις «όχθες» και τους «πρίγκιπες».
Δεν έχει περάσει μέρα που να μην έχω διαπιστώσει ακόμα μια φορά…τις λεπτομέρειες τους.
Είναι βλέπεις οι άνθρωποι,που ήρθαν εδώ για να φτιάξουν από την αρχή μια ζωή.
Είναι οι πλατείες που φιλοξένησαν τα χρόνια μας,τα έργα και κυρίως τις νύχτες μας.
Τα μεταχειρισμένα ρούχα που φορούσαμε και γουστάραμε!
Τα αδέσποτα που περιθάλψαμε στα κρεβάτια μας.
Το «λαϊκό επίπεδο» μας που κατηγορήθηκε από πολλούς,αλλά είναι το μόνο που μας έβγαλε καθαρούς στον αγώνα για μια καλύτερη μέρα!
Στην Δυτική Αθήνα έχει εργάτες και ιστορία.
Στο είπα αυτό;;;
Εχει Ελευσίνα…αλλά ποιος θα καταλάβει το ιερό της;;;
Έχει ναό της Αφροδίτης..μα δεν προλάβες να τον δεις ..
Κυρίως έχει «πρίγκιπες» και «πριγκίπισσες» …αν σε ενοχλεί ο όρος..λυπάμαι!
Τα Δυτικά Προάστια έχουν την δική τους αλήθεια.
Κουτσομπολεύουν,τρέχουν,αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα,βάφουν τα νύχια τους πορτοκαλί,σε φροντίζουν όταν είσαι κρυωμένος,πίνουν φραπέ στο Μπουρνάζι ,αράζουν στο Περιστέρι για μια κρέπα,μπαίνουν στη μύτη σου και σου χαλάνε το επίπεδο …που το μετέφερες στα Εξάρχεια…στο Κολωνάκι και όπου φύσαγε ο άνεμος της μόδας σου.
Τα Δυτικά Προάστια παίζουν μουσική όπου μπορούν.
Ζωγραφίζουν με σπασμένες κηρομπογιές.
Γράφουν σε παγκάκια και στάσεις.
Φιλοξενούν όσους η μεγάλη ευαισθησία τους ράγισε..
Στο Δρομοκαίτειο και στο Δαφνί…κάτω από τις πέτρες θα βρεις τις πιο μεγάλες σημειώσεις ζωής.
Στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου θα γνωρίσεις την άπνοια του πολέμου και της απαγόρευσης της ελευθερίας..σαν φαντάσματα να στοιχειώνουν τις μάντρες των σχολείων μας…
Ναι..γιατί τα σχολεία μας έβλεπαν κάθε μέρα την μάντρα του στρατοπέδου και απορούσαν με τον θάνατο.
Τα δικά μας προάστια είναι γεμάτα αποτσίγαρα συζητήσεων ..
Έχουν λεκέδες ανάγνωσης στα βιβλία.
Τιμήσαμε το «γεια σου ρε φίλε,τι γίνεται» και εξακολουθούμε.
Αυτοί είμαστε..
Τα «λαϊκά «παιδιά,μιας «λαικής» περιοχής που αντέχει ακόμα!
Που βρίσκεται εδώ και άπειρα χρόνια σε όλες τις πορείες για μια καλύτερη αναπνοή.
Για ένα μεγαλύτερο χαμόγελο.
Για ένα πιάτο φαγητό με αξιοπρέπεια.
Με νύχια πορτοκαλί, η μαύρα από τον χάλυβα..λίγη σημασία έχει…
Και ξέρεις γιατί;;;
Οι συμφωνίες μας …ήταν πάντα «ΛΕΥΚΕΣ»..και στις δώσαμε με μουσική να τις ακούς όταν ξεχνάς…ποιος είσαι και που στην ευχή ανήκεις.
Μαρία Βούλγαρη,Περίπατος ζωής
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ..ΑΠΟ ΤΗΝ "ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου